คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ซ้อมดนตรี
เฮ้อ…วันนี้วันจันทร์อีกแล้ว ผมต้องไปทำงานสินะ (ผมปิดเทอมอยู่) ผมล่ะเซ็งจริงๆ วันนั้นหลังจากที่เคย์โตะกลับไปซักพัก พ่อแม่ น้องสาวแล้วก็น้องชาย ก็กลับมาพร้อมกันหมดเลย แถมยังบอกอีกนะว่า พอดีเจอกันข้างนอกเลยพากันไปกินข้าว อ๊าก ทำอย่างงี้กับผมได้ไง! แล้วผมล่ะ นั่งเลี้ยงจุนจัง T3T โดยมีค่าแรงเป็น ข้าวหน้าหมูทอด หนึ่งกล่อง! บ้าไปแล้ว! เอาอาหารฝรั่งเศสผมคืนม้า!!! แถมเมื่อวานก็ต้องมานั่งเลี้ยงจุนจังต่ออีก =3=
“ผมไปแล้วนะฮะ” ผมเอ่ยอย่างเซ็งๆก่อนเดินออกจากบ้าน แต่ก็ไม่ลืมเดินไปทักทายยามเช้ากับจุนจัง
“อ้าว นี่จัง วันนี้พี่เคย์โตะไม่มารับหรอ” ชินเดินตาแป๋วออกมาหาผมหน้าบ้าน (ไม่ใช่หรอกมันมารอปิดประตูน่ะ - -)
ผมชายตามองชินนิดๆ อ๊ากก เห็นหน้าแล้วแม่งเซ็งโว้ยยย
“ทำไม นี่จังไปเองได้ ทำไมต้องให้เคย์โตะมารับด้วย” ผมพูดและก็เดินออกจากบ้านไป
ณ ห้องพัก
แอ๊ดดด ผมเปิดประตูห้องเข้าไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“อ้าว ริวทาโร่ อรุณสวัสดิ์” ยามะจังที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา ทักทายผม
“อรุณสวัสดิ์ยามะจัง คนอื่นล่ะ” ผมนั่งลงข้างๆเขาและถามหาสมาชิกคนอื่น
“ออกไปซื้อไรกินข้างนอกน่ะ” เขาตอบผม งั้นหรอ =3= โถ่ นึกว่าเข้ามาจะได้เจอเคย์โตะซะอีก
“แล้วนายเป็นไร ทำไมทำหน้าทำตางั้นล่ะ นายเป็นไอดอลนะ” ยามะจังวางหนังสือแล้วขยับมาคุยกับผมตรงๆ
“ห๊ะ ก็ปล่าว คือว่า…=3=” และผมก็เล่าเรื่องเศร้า (อาหารฝรั่งเศส) ให้ยามะจังฟัง
“ฮ่าๆๆๆ แค่นี้เองหรอริวทาโร่” ขำผมทำไมเนี่ย - -‘’ สำหรับผมเป็นเป็นเรื่องน่าเศร้ามากนะ
ขณะที่ผมกำลัง งอนยามะจังที่มาหัวเราะ เรื่องน่าเศร้าของผมอยู่นั้น คนอื่นๆก็กลับมา
“กลับมาแล้ววววว”
“ไดจางงงง มีไรกินมั่งอ่า” เป็นเรื่องธรรมดาที่ยามะจังจะรีบลุกไปทันที
“นี่ไงๆ ยามะจัง แต่นแต๊นนนน ของโปรดนายเล้ยยย”
“โหหห ไดจัง ขอบคุณมากนะ! กินกันเลยดีกว่า!!”
“อ้าว ริวทาโร่มาแล้วหรอ มาๆกินกัน” ฮิคารุสังเกตเห็นผมจึงชวนผมไปกินด้วย เห็นอย่างนั้นผมเลยลุกไปยืนรุมกับข้าวที่โต๊ะกับคนอื่นๆ
“อื้อหือ เยอะมากเลยนะเนี่ย ซื้อมาขายรึไงกัน” แบบว่า เยอะมากเลยล่ะฮะ นี่ถ้าเป็นริมถนนผมคงคิดว่า HSJ มาเปิดร้านขายกับข้าวเป็นแน่
“เอ๊า ริวทาโร่ไหงพูดงั้นอ่ะ พวกเราก็กินกันขนาดนี้เป็นปกติอยู่แล้วนี่นา” ไดจังพูดเสียงอู้อี้ขณะที่กำลังพยายามยัดข้าวปั้นก้อนบักเอ๊ก ลงปาก
“เฮ่ยๆ ไดจัง ระวังติดขอน้า” ยามะจังลูบหลังไดจังป้อยๆ แต่ตัวเองก็ไม่ได้มีสภาพต่างอะไรกับเค้าเลยเหมือนกัน
ผมมองอย่างเซ็งๆในความตะกละของสองคนนี้
“เฮ้ย อิโนะจังอันนั้นของช้านนน” เสียงยาบุคุงร้องลั่นเมื่อเห็นอิโนะจังกำลังหยิบเสี่ยวหลงเปาขึ้นมาใส่ปาก
“ห๊า แต่นี้มันเสี่ยวหลงเปาแห่งความทรงจำของชั้นน้า!!”
“แต่ชั้นเป็นซื้อนะเฟร้ยยยย”
“ก็ชั้นจะกินอ้ะ!!!”
= =’’ ยาบุคุง อิโนะจัง…
“นี่ยูยัง! บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งแถวนี้!!” อ๊ะ เสียงแหลมๆของชี่นี่นา
“ทำไมอ้ะ! ก็พิซซ่ามันวางอยู่ตรงนี้อ้ะ!” ทาคาคิคุงเถียง ส่วนมือที่ว่างก็กำลังพยายามจะเอื้อมไปหยิบพิซซ่าที่อยู่ข้างหน้าชี่มากิน แต่…
เปี๊ยะ!
“โอ๊ยตี ชั้นทำไม!”
“พิซซ่านี่ชั้นจะกินคนเดียว!” ชี่แว้ด! แล้วยกถาดพิซซ่าไว้เหนือหัว
“เฮ้ย พูดงี้ได้ไงอ่ะ ชั้นก็เป็นคนซื้อเหมือนกันนะ! เอามานี่!” ทาคาคิคุงพยายามจะแย่งพิซซ่าเหนือหัวชี่มา แต่ชี่หลบได้ก่อนและวิ่งหนีไปรอบห้อง
“แบร่! มันก็เงินชั้นเหมือนกันแหละ”
“หนอยย เอาพิซซ่าชั้นม้า!!!” ทาคาคิคุงกับชี่วิ่งไล่จับกันไปรอบห้องที่แสนแคบนี้ เพื่อ???
= =’’ ชี่กับทาคาคิคุงก็เอาด้วยเรอะ
ผมว่าไม่ใช่แค่ไดจังกับยามะจังที่ตะกละแล้วล่ะ มันทั้งวงเลยนี่หว่า!! แล้วผมจะช้าอยู่ใย ในเมื่อเราวงเดียวกันเราก็ต้องตะกละเหมือนกั๊น!! (ไรเตอร์ : เอ่อ พี่นึกว่าหนูจะทำหน้าบึ้งต่อนะเนี่ย ที่ไหนได้ = =) (รีดเดอร์ : สงสัยเครียดไม่ได้ไปกินอาหารฝรั่งเศสมั้ง)
พวกเรากินกันซักพักจนอาหารเริ่มหมดมาจนถึงช่วงสุดท้าย
ทาคาคิคุงกับชี่ ก็หยุดวิ่งแล้วก็แยกกันไปกินคนละมุมแล้วล่ะฮะ
อิ่มจัง เอ๊ะ มันไมมันดูแหว่งๆอ่ะ (ไรเตอร์ : อะไรแหว่งๆ - -)
ผมลองนับสมาชิกที่ยังกินกันไม่บันยะบันยังด้วยความเร็วคงที่และเหลือเชื่อ ทีละคนๆ 1..2..3…….8
หืม 8!!!!!
“ทุกคน! แล้ว ยูโตะคุงกับเคย์โตะล่ะ”
“ห๊า ริวทาโร่ นี่นายพึ่งรู้สึกตัวเหรอเนี่ย เจ้าสองคนนั้นมันไปซ้อมดนตรีนะ วันนี้ไม่เข้ามาหรอก” ยาบุคุงเดินมาหาผม ในมือถือเสี่ยวหลงเปาแห่งความทรงจำของอิโนจังอยู่??
ก๊องงงงงงงงง ผมรู้สึกมีถังใส่น้ำหล่นใสหัวผม! เคย์โตะจะไม่เข้ามาหรอ!
“อ๊ะ แล้วฮิคารุคุงกับอิโนจังทำไมไม่ไปด้วยล่ะ!” เออ ลืมไปเลย ก็แบนวงเรามี สองโตะ ฮิคารุคุงแล้วก็อิโนะจังนี่นา
“ก็วันนี้พวกชั้นต้องมาช่วยพวกนายครีเอต คอนคราวหน้าไง ใช่มะอิโนะจัง” ฮิคารุดูดครีมเค้กที่นิ้วมือ แล้วหันไปหาอิโนะจัง ที่นั่งกินเสี่ยวหลงเปาอยู่ (มีกี่ลูกฟระเนี่ย)
“อืมมม อร่อย! อร่อยจริงๆ!! กินแล้วมันนึกถึงตอนนั้นจริงๆ อืม แป้งบางๆ เนื้อหมูอวบอัด และน้ำซุปแสนอร่อย ไหลออกมาเวลาที่กัดลงบนแป้ง สุโก่ยยยย”
พูดอะไรของเขาเนี่ย = =’’
ชี่เดินเข้ามาหาผม ที่กำลังพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่อิโนะจังกำลังพูดอยู่
“ริวจังก็ไปหาพวกเคย์โตะคุงดิ อ่ะฝากของให้ด้วยนะ เฮ้ย ยูยะ! เอาขนมคืนม๊า”
ผมไม่หันไปสนใจ คู่รักทะเลาะกันหรอกนะ ผมคว้าถุงจากมือชี่แล้ววิ่งออกไปทันที
“อ้าว ริวทาโร่จะไปไหนอ้ะ!” เสียงยามะจังไล่ตามหลังผมมาแบบอู้อี้ๆ เชื่อผมดิ เขาคงจะอมอะไรซักอย่างไว้ในแก้มแล้วพูดแน่ๆ
ผมวิ่งออกไปตามหาหัวใจ เอ๊ย ไปตามหาคนเลี้ยงอาหารฝรั่งเศส เอ๊ย เคย์โตะต่างหาก (ไรเตอร์ : หนูพูดผิดบ่อยจังเลย)
ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงสตูดิโอ ที่พวกเขามาซ้อมกันแล้วล่ะฮะ อ๊ะ นั่นยูโตะคุงนี่นา!
“ยูโตะคุง!!!”
“อ๊ะ อ้าวริวทาโร่ ไม่ได้อยู่ที่ห้องซ้อมหรอกเหรอ” ยูโตะคุงทักทายเมื่อเห็นผมวิ่งเข้าไปหา
“คือ ชะ ชั้นมาหาเคย์โตะน่ะ” ผมพูดเสียงอ่อย แหม ที่จริงผมก็วิ่งออกมาโดยไม่ทันคิดอะไรเลย พอเอาเข้าจริง ผมก็รู้สึกเขินขึ้นมา >..<
ยูโตะคุงยิ้มขำๆกับท่าทีของผม แล้วก็เอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆ
“เคย์โตะอยู่ข้างบนน่ะ พอดีชั้นจะออกไปหาไรกินหน่อย” พูดจบเขาก็เดินออกไปเลยล่ะ
^O^ เย้! ขอบคุณนะยูโตะคุง
ผมรีบวิ่งขึ้นไปหาเคย์โตะอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมอยู่ชั้นเดียวกับห้องซ้อมของเคย์โตะแล้วล่ะ ผมก็ได้ยินเสียงเพลงที่พวกผมใช้เล่นเวลาขึ้นคอนเสิร์ตเบาๆ เอาล่ะไม่ผิดแน่
ผมค่อยๆแอบดู ที่ช่องประตูที่เปิดออก
O//o//O!!!! เท่ห์มากเลย!!!!! ผมพึ่งเคยเห็นเขาซ้อมก็วันนี้นี่แหละ! ท่าทางเวลาที่เขาเล่นกีต้าร์นั้น มันช่างตรึงตาของคนดูจริงๆเลย ผมแทบหยุดหายใจแน่ะ! แฟนผมนี่เท่ห์จริงๆ >///<
แอ๊ดดดด อ๊ะแย่แล้ว ผมดันไปโดนประตูซะนี่ T^T
ฉึบ!? เสียงกีต้าร์หยุดลง
“ใครน่ะ” เคย์โตะเดินเหงื่อท่วมเข้ามาใกล้ๆผมที่หลบอยู่
“เอ่อ ชั้นเอง ><” ผมค่อยๆเดินออกมาให้ประจักษ์แก่สายตา (โห ศัพท์มัน)
“O_O อ้าว แฮมทาโร่! นะ นายมาได้ยังไงอ่ะ” ทำพยายามทำตาโตเมื่อเห็นผม แต่ไม่เลย
เฮือก! ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถาม นั่นดิ ผมมาได้ไงอ้ะ >< (ไรเตอร์ : ใจสั่งมา อิอิ) ก็ชั้นอยากมาหานาย เอ๊ย ไม่ได้ๆๆๆ ทำงี้มันก็รู้หมดดิ้ ><
ผมเงียบ
“อ่ะ เอ่อ…อ๊ะ นี่ไง! ชี่ฝากมาให้นายอ่ะ!” ผมลืมนึกถึงถุงที่ผมยืนกอดจนยับนี่เลย ผมพูดและยื่นถุงไปให้มัน ><
มันมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“อ๊ะ ขอบใจนะ” มันรับถุงและเดินหันหลังกลับเข้าห้อง
“เอ้า เข้ามาสิ” มันเชิญผม ผมจึงเดินตามเข้าไป
ผมค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนึงช้าๆและมองไปรอบๆห้อง โห ห้องซ้อมเป็นอย่างงี้เองเหรอ ผมพึ่งเคยมาครั้งแรกนี่แหละ ผมมองไปรอบๆจน วนกลับมา สะดุดที่เคย์โตะอีกครั้ง เขากำลังยืนหันหลังให้ผมอยู่
เขาดูดีน่าดึงดูด จนผมเผลอนั่งจ้องโดยไม่รู้ตัว >< ผมชอบเคย์โตะตอนที่เล่นดนตรีเสร็จหรือว่าตอนที่เต้นเสร็จที่สุด เส้นผมประปรายด้วยหยดเหงื่อ เนื้อตัวเปล่งปลั่ง เพราะออกกำลังกาย เท่ห์สุดๆไปเลยฮะ ^////^
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมดันเผลอมองนานไปจนเคย์โตะรู้สึกตัวน่ะสิ
“มองชั้น มีอะไรงั้นหรอ” เคย์โตะยื่นหน้ามาใกล้ๆทำให้ผมรู้สึกตัว
“ปะ ปล่าวไม่มีอะไร >////<”
“หืมม” เคย์โตะขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็เดินกลับไปจัดการธุระตัวเองต่อ โดยไม่ได้ถามอะไร
…แฮมทาโร่นะ แฮมทาโร่ มาทั้งทีไม่พูดอะไรซักคำ ไอเราอ่ะคิดถึง อยากเจอแทบตาย =3= แถมยังมาจ้องเราอีก จะหาเรื่องอะไรมาด่าเราอีกล่ะ เม่นน้อยใจนะ (ไรเตอร์ : น่ารักตายอ่ะ - -)
…โอ๊ย คุยไรดีอ่ะ >< ให้มาอยู่กันในห้องแคบๆสองต่อสองเนี่ยมันเขินนะ! (ไรเตอร์ : จะทำไรกันอ่ะ O_o) (ริวริว :บ้า! ไม่ได้ทำอะไร แต่มันเขิน ><) (ไรเตอร์ : เขินไมปกติก็อยู่กันสองคนออกบ่อยๆ) (ริวริว : ก็วันนี้เขินอ่ะ มีไรป้ะ -3- )
“เอ่อ เคย์โตะ” ผมพูดเสียงเบาๆ เคย์โตะแทบหันมาทันทีที่ผมเรียก อย่างกับรอคอยมานาน ><
“มีไรหรอ!”
“ทะ ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ ><”
“อ๊ะ เอ่อ ขอโทษ แบบว่ามันดีใจอ่ะ” ก็ชั้นนึกว่านายจะไม่คุยกับชั้นซะอีก เห็นนั่งเงียบ
“>< เอ่อ คือ…จะ จุนจังฝากมาบอกว่าคิดถึงอ่ะ” เอ๊ยย จุนจังพูดได้ที่ไหนเล่า! เรานี่ล่ะก็! ชั้นต่างหากที่คิดถึง
นายอ้ะ
“อ๊ะ ระ หรอ ดีใจจัง ฝากบอกจุนจังด้วยนะ ว่าชั้นก็คิดถึงเหมือนกัน ไว้จะไปหา” พูดจบก็หันหลังกลับ เฮ้อ ก็ดีใจอยู่หรอกที่จุนจังคิดถึงน่ะ แต่ชั้นอยากได้ยินนายพูดว่าคิดถึงชั้นมากกว่านะ =3=
อ๊ะ ทำไมเคย์โตะ ดูแปลกๆไปล่ะ เอ๊ะ หรือว่าโกรธเรา O_O?? โกรธทำไมอ้ะ ผมทำไรผิด TT เอ๊ะ หรือที่ผมโกหกว่า จุนจังคิดถึง!
“แฮมทาโร่ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปเหอะ ชั้นจะซ้อมต่อน่ะ คงอยู่คุยด้วยไม่ได้” เคย์โตะพูดโดยที่ไม่หันหน้ามามองผม เค้าโกรธผมอยู่แน่ๆเลย! ทำไงดีล่ะ!! (น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้า) ไม่เอาน้า!
หมับ! ผมโผเข้าไปกอดเคย์โตะ แล้วร้องไห้ฟูมฟาย
“แงๆๆ เคย์โตะ! นายอย่าโกรธชั้นเลยน้า ชั้นขอโทษอ่า ขอโทษที่โกหกว่าจุนจังคิดถึงอ่า จริงๆแล้วชั้นต่างหากที่คิดถึงนาย แง แล้วที่มาเนี่ยก็เพราะอยากเจอนายอ่า !!!! ToT”
เคย์โตะทำหน้าตกใจใหญ่ที่อยู่ๆผมก็วิ่งเข้ามากอดแล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้
ผมซบที่อกมันแล้วก็มุดหน้าหนี
“นะ นาย อย่าโกรธชั้นนะ”
เคย์โตะ ยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วก็กอดผม
“บ้าน่ะ ใครจะไปโกรธนายได้ลงเล่า ^^”
“จะ จริงๆนะ”
“อื้อ จริงสิหยุดร้องน้า” เคย์โตะค่อยๆปาดน้ำตาให้ผม
“~^^~”
“นี่เมื่อกี้ตอนที่นายเล่นกีต้าร์อ่ะ นายเท่ห์จังเลย ><” ผมต้องปากตรงกับใจสินะ ^^~
“เอ๊ะ จริงหรอ ^///^ ขอบคุณนะ นายเองก็น่ารักเหมือนกันแหละ”
“>///<”
อยู่ๆเคย์โตะก็ค่อยๆโน้มหน้าลงมาหาผม เค้ากำลังจะจูบผมสินะ! O_o ผมค่อยๆหลับตาช้าๆ รอรับจูบของเคย์โตะอยู่ (โชคดีจังๆ กะแค่จะมาหานะเนี่ย ><) เคย์โตะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆจนผมรู้สึกได้ถึง ลมหายใจอุ่นๆของเขา ขณะที่ริมฝีปากของเรากำลังจะสัมผัสกันนั้น มัน…มันก็มา!
ปัง!
“เฮ้!!! เคย์โตะ ชั้นซื้อข้าวที่นายสั่งมาให้แล้วนะ!” ยูโตะ คุงพรวดพราดเข้ามา พวกเราตกใจสะดุ้ง! แทบพละออกจากกันแทบไม่ทัน
ผมและเคย์โตะหันหน้ากันไปคนละด้าน ด้วยความเขินอายสุดๆ >///< (ไรเตอร์ : ทีคราวก่อนล่ะโจ่งแจ้ง อิอิ)
“ชะอุ๋ย แฮ่ๆ ขอโทษ =////= เชิญพวกนายตามสบาย” พูดจบก็เดินกลับออกไปตามทางที่เขามา - -‘’ โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูลงกลอนให้พวกผม O_O!!! ลงกริ๊ก เวลาลงกลอน ทำเอาผมกับเคย์โตะยิ่งหน้าแดงไปใหญ่เลย
.
.
.
.
.
“เอ่อ นายรอชั้นซ้อมอีกซักชั่วโมงนึงนะ แล้วกลับบ้านกัน ชะ ชั้นจะไปหาจุนจังน่ะ” เคย์โตะพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักไม่มองหน้าผม และก็เดินไปหยิบข้าวกล่องมากิน
“อ่ะ อื้อ ><”
ให้ตายสิ ใจหายใจคว่ำหมดเลย ยูโตะคุงนะ ยูโตะคุงอีกนิดเดียวเองอ่า = = เฮ้ย ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ! >< อย่าเข้าใจผมผิดล่ะ!!! แต่ไอที่ตื่นเต้นเมื่อกี้ก็ทำผมหายเซ็งแล้วล่ะ หุหุ (แต่อาหารฝรั่งเศส!!!) (ไรเตอร์ : ยังไม่อิ่มอีกเรอะ!)
To be con…
………………………………………………………………………………………………………
มาต่อแล้วจ้า จากที่ดองไว้หนึ่งอาทิตย์ = {} =!!! แบบว่า แต่งสดอีกแล้ว วะฮ่าฮ่าๆ แต่แบบว่า อ๊ายย โตะนะโตะ เข้ามาทำม๊ายยย แล้วล็อกห้องอะไรกั๊นนนน (แกแต่งเองนิ! อายทำไม) =3= อิอิ
ขอบคุณที่เข้าไปอ่าน SP วันเกิดเรียวจังนะจ๊า
ความคิดเห็น