ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic hey!say!jump] Special Short Fic

    ลำดับตอนที่ #9 : [SF] เมื่อเทวดาเล่นตลก?

    • อัปเดตล่าสุด 10 ต.ค. 54


    ก่อนจะเข้าเรื่อง?กัน โซลมีเรื่องจะบอกนะคะ TT ขอโทษ? ที่หายไปนานมากกกกกกกกก แถมจู่ๆก็หายไปอีก - - พอดีว่าโซลมาเรียนที่ญี่ปุ่นน่ะจ่ะ แล้วก็แบบอะไรๆก็ปุบปับ ดังนั้นขอโทษน้าาา จะมีใครรออ่านไดยามะกับโอคาริวอยู่มั๊ยเนี่ย กร๊ากกก - - มานี่ว่างๆก็ว่าจะแต่งต่อ แต่กำลังบิ๊วอยู่ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็เอาเรื่องนี้ไปอ่านก่อนน้า กร๊ากกก มันเป็นเรื่องที่แต่งตอนป่วยอยู่บ้าน? อ่านแล้วจะรู้เอง? ฮ่าๆๆๆๆๆ แล้วก็นี่ บล็อกโซลน้าาา

    http://patt-zaol.blogspot.com

    โซลเขียนเล่าเรื่องที่ญี่ปุ่นน่ะ ใครสนใจก็มาเจอกันน้าาา

    .

    .

    .
    เอาล่ะ คงจะอยากอ่านกันแล้ว? ไปอ่านกันเล้ยยย กร๊ากกก



    คำเตือน : อย่าคิดมาก?




    ณ สวรรค์ชั้นฟ้า

     

    นี่ท่านเรียวสุเกะเมื่อไหร่ท่านจะวางขนมในมือลงแล้วมาช่วยเรามองหาหัวใจแห่งรักซักทีล่ะเทวดาไดกิเอ่ยอย่างขัดใจกับเทวดาคู่หูที่กำลังนอนกลิ้นอ่านการ์ตูนอยู่โดยมีโดนัทอยู่ในมือ

    เทวดาเรียวสุเกะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยัดโดนัทในมือเข้าไปในปากจนหมดแล้วลุกขึ้นนั่ง โดยที่ยังถือหนังสือการ์ตูนในมือ

    เราขอโทษที พอดีเราหิวน่ะเทวดาเรียวสุเกะพูดพลางปัดเศษโดนัทที่ติดอยู่บนนิ้วมือกับชุดเทวดาสีขาวบริสุทธิ์

    เทวดาไดกิทำท่าปวดหัว

    ตั้งใจทำงานหน่อยสิท่าน! แล้วก็เก็บหนังสือการ์ตูนได้แล้ว!” เทวดาไดกิ ละสายตาออกมาจากบ่อน้ำวิเศษ มามองที่เทวดาเรียวสุเกะ

    เทวดาเรียวสุเกะทำหน้านิ่วเหมือนเด็กโดนขัดใจ

    เห~ แต่เรายังอ่านไม่จบเลยนะ..” ยังไม่ทันที่เทวดาเรียวสุเกะจะพูดจบประโยค เทวดาไดกิก็พูดแทรกออกมาอย่างท่วงที

    “…เราบอกให้มาช่วยเราไง!!!”

    สิ้นคำสั่ง เทวดาเรียวสุเกะโยนหนังสือการ์ตูนในมือทิ้งแล้วคลานมานั่งข้างๆเทวดาไดกิทันที

    ……………..

     

    ณ เมืองมนุษย์

    จูริ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อดังลั่นลานจัดงานแข่งขัน “Street dance” ประจำปีของย่านนักเต้นชื่อดังแห่งหนึ่ง เจ้าของชื่อแทบจะวิ่งเข้าไปอุดปากเจ้าตัวการที่ตะโกนเรียกชื่อเขาซะดังจนแทบจะหัวขมำกับพื้น

    โป๊ก!!!

    เรียกหาพ่อแกไง้วะ! คนอื่นเขาหันมามองกันหมดแล้ว!” จูริที่ว่าเขกหัวเพื่อนหน้าหนูอย่างแรง ก็ใช่น่ะสิ คนเป็นร้อยที่มารวมตัวกันมาดูการแข่งขันวันนี้ หันมามองเขาเป็นสายตาเดียวกันหมดแล้ว

     

    อารมณ์ประมาณว่า..

    เจ้าคนที่ชื่อว่า จูริ มันเป็นใคร =__=?’

    โอ๊ย! เจ็บนะเว่ย! เขกมาได้กลางวันแสกๆ?!” เพื่อนตัวดีเถียงกลับ ทำเอาจูริแทบจะทนไม่ไหวกับความเกรียนของเพื่อนสนิท

    ไม่ต้องมากวนนะเว่ย! ชั้นก็อายเป็นเหมือนกันนะ! ตกลงแกมากวนติงชั้นหรือมาเชียร์ชั้นกันแน่ห๊ะ ริวทาโร่!” จูริบ่นเป็นเต่าอารมณ์เสีย แต่เพื่อนหน้าหนูหรือริวทาโร่ก็ยังไม่วาย ทำเกรียนใส่ต่อ

    โหยๆ แค่นี้ทำเป็นอารมณ์ไม่ดี คนเขาอุตส่าห์มาเชียร์ ถ้าเพื่อนสุดที่รักอย่างชั้นไม่มาเชียร์นาย แล้วนายจะเสียใจนะโว้ยยยริวทาโร่กระดิกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าจูริ

    แหวะ ถึงหนูแฮมสเตอร์อย่างนายไม่มา ชั้นก็ชนะอยู่แล้วล่ะน่า~” จูริยักคิ้วกอดอก

    ไอ้จูริ! ใครเป็นหนูแฮมสเตอร์ห๊ะ!” ริวทาโร่เริ่มหงุดหงิดเพราะโดนหาว่าตัวเองเป็นแฮมสเตอร์ ทั้งๆที่เขาน่ะหน้าเหมือนหนูต่างหาก?

    แกไง เจ้าหนูตาโต แบร่ๆ~~” จูริไม่ล้อเปล่าด้วยน้ำเสียงกวนเบื้องล่าง แต่ยังมีการแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก ทำเอาคนที่มาเชียร์การแข่งขันแถวนั้น แอบหัวเราะกันยกใหญ่

    หน็อย~ แกหล่อตายล่ะ ไอ้เต่าไม่มีกระดอง แบร่ๆ~~” ริวทาโร่ไม่ยอมแพ้ เถียงกลับไปบ้าง ถึงกับทำเอาจูริลมออกหู พร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะของเหล่าคนรอบข้างที่แอบดูอยู่? อย่างเงียบๆ?

    อะ ไอ้ริวทาโร่!!!!” จูริเตรียมพร้อมกระโดดถีบใส่ริวทาโร่ โดยที่ริวทาโร่เองก็ตั้งท่ารับมือเช่นกัน แต่ก่อนที่เต่ากับหนูจะปะทะกัน ก็โชคดีที่มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาห้ามเสียก่อน

    .

     

    .

     

    .

    พอๆทั้งเต่าทั้งหนูเลย แยกกันได้แล้ว!” ชายหนุ่มผิวคล้ำแดดผมสีทอง จับเต่า เอ๊ย! จูริและริวทาโร่เหวี่ยงออกจากกันแล้วมายืนแทรกตรงกลางแทน พร้อมกับชายหนุ่มผอมสูงอีกคนเดินตามมาด้วย

    โห่ย พี่ยูยะอ้ะ! มาห้ามทำไมเล่า!” จูริเหวี่ยงใส่ชายหนุ่มผู้เข้ามาใหม่ หรือบุคคลที่เขาเรียกว่าพี่ยูยะ

    ใช่ๆ กำลังจะได้สู้กันอยู่เชียว~!” ริวทาโร่ทำท่าเสียดายจัด จนยาบุ คนที่เดินตามยูยะมาด้วยหัวเราะ

    ไม่ตลกนะยาบุ - -*” ยูยะหันมาทำตาเขียวใส่เพื่อนชาย ก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าเด็กจอมยุ่งสองคนนี้แทน

    มายืนเล่นอะไรกันอยู่ได้ไม่ไปเตรียมตัวไง้ยูยะเลือกเป้าหมายมาที่จูริเป็นคนแรก พร้อมกับเพยิดหน้าไปที่ทีมเต้นของจูริที่ตอนนี้ดูท่าทางกำลังจะเริ่มวอร์มร่างกายกันแล้ว

    อ่าว ซวยแล้ว!” จูริรีบวิ่งกลับไปที่ทีมทันที ปล่อยให้ริวทาโร่ยืนขำกร๊ากอยู่คนเดียว

    กร๊ากกก สมน้ำหน้า!!! ฮ่าๆๆๆ!!!!”

    โป๊ก!

    โอ๊ย! อะไรเล่า!” ริวทาโร่นิ่วหน้ายกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆ พร้อมหันมาตามมะเหงกพิฆาตที่มาเขกหัวเขาต่อจากจูริ! หรือจะเรียกอีกอย่างก็คือพี่ชายตัวดำ?ของเขานั่นเอง

    มาอะลง อะไรเล่า! เพราะเรานั่นแหละ ทำจูริเกือบซวยเลยเห็นมั๊ยยูยะบ่นอย่างเสียไม่ได้

    โห่ย เจ้าจูริมันมึนเองต่างหาก ผมไม่ได้ทำอะไรมันซักหน่อย =3=~~” เด็กเกรียนตอบ เล่นเอายูยะจนปัญญา ยาบุเลยต้องเข้ามาจัดการให้

    น่าๆ ไปหาที่ยืนกันดีกว่า เดี๋ยวงานเริ่มจะแทรกไปดูไม่ทันนะ ปะๆยาบุเดินมาอ้อมหลังริวทาโร่แล้วดันให้ออกเดินไปข้างหน้า โดยที่ยูยะเดินตามหลังไป

    ……………….

     

    ท่านไดกิ เราว่า เด็กคนนั้นมีแววนะเทวดาเรียวสุเกะเอ่ยขึ้น หลังจากพยายามตั้งหน้าตั้งตาทำงานง้อคู่หู?

    ไหนๆเทวดาไดกิละสายตาออกจากบันทึกประจำวันในมือมาที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เทวดาเรียวสุเกะกำลังนั่งเฝ้าอยู่

    คนนั้นไงนิ้วป้อมของเทวดาเรียวสุเกะชี้ไปที่รูปสะท้อนของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

    หืม? ท่านเรียวสุเกะ สงสัยท่านจะอ่านหนังสือการ์ตูนมากไปแล้วกระมัง นั่นมันหนูแฮมสเตอร์นะ! -*-” เทวดาไดกิทำหน้าปวดหัว หลังจากมองตามนิ้วชี้ของเทวดาเรียวสุเกะไปยังเป้าหมาย?

    โอยยย ท่าน เราว่าท่านนั่นแหละตาไม่ดี นั่นมันมนุษย์นะ!” เทวดาเรียวสุเกะรีบแย้ง

    เห จริงรึ?” เทวดาไดกิทำหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกรอบ

    อืม มีแขน มีขา เดินสองขา เออจริงด้วย นั่นมันมนุษย์นี่เทวดาไดกิบรรลุแจ้ง

    เห็นมั๊ยเล่า! =3=” เทวดาเรียวสุเกะทำแก้มป่อง เขาไม่ได้ติดหนังสือการ์ตูนมากไปจนตาฝาดซักหน่อย -*- ตัวอย่างก๊ะควาย เอ๊ย! จะดูผิดเป็นหนูแฮมสเตอร์ได้ไง

    เราขอโทษๆ - - อืม ก็จริงนะ มีแววนี่ ไหนเราขอเช็คประวัติหน่อยซิเทวดาไดกิ เหาะไปที่ก้อนเมฆฝั่งตรงข้าม หยิบหนังสือเล่มหนาใหญ่สีทองที่วางอยู่บนแท่นวางหนังสือออกมาแล้วเหาะกลับมานั่งลงข้างๆเทวดาเรียวสุเกะอีกครั้ง

    เทวดาไดกิ เปิดไล่หนังสือเล่มใหญ่ทีละหน้าอย่างเบามือจนมาหยุดที่หน้าๆหนึ่ง ตัวหนังสือสีทองประกายถูกเขียนอย่างบรรจงด้วยลายมือเหลือบประกายออกมาหนึ่งครั้ง

    เทวดาเรียวสุเกะทำหน้าพอใจ

    ตาดีเหมือนกันนะท่าน นึกว่ามัวแต่นั่งกินขนมจนลืมฝึกตนตามกฎของเทวดาซะอีกเทวดาไดกิแกล้งแซว ทำเอาเทวดาเรียวสุเกะหน้าเสีย

    เราเป็นเทวดาตัวอย่างนะ! =3= เทวดาเรียวสุเกะเถียงขาดใจ แต่ในใจก็อดรู้สึกขัดๆกับคำพูดของตัวเองไปไม่ได้ - - เอ้อช่างเห๊อะ

    แล้วเด็กคนนี้ชื่ออะไรล่ะ?” เทวดาเรียวสุเกะถาม

    โมริโมโตะ ริวทาโร่ อายุ 16 ปี เกิดวันที่ 6 เมษายน ปี 1995” เทวดาไดกินั่งอ่านประวัติของริวทาโร่ ให้เทวดาเรียวสุเกะฟังไปเรื่อยๆจนมาถึงบรรทัดสุดท้าย

    ความสุขที่สุดก็คือการได้แกล้งเพื่อนรักนามว่า จูริ’…หืม? ท่านเรียวสุเกะ ท่านมาดูนี่สิ!” เทวดาไดกิทำตาโต กระทุ้งข้อศอกใส่เทวดาเรียวสุเกะที่กำลังนั่งฟังน้ำลายยืดจนสะดุ้ง~

    ตรงนี้ๆ!” เทวดาเรียวสุเกะมองตามนิ้วของเทวดาไดกิไปที่บรรทัดล่างสุด

    อืมมม  วันสำคัญของเพื่อนจะนำพามาซึ่งคนรัก วันนั้นคือวันอาทิตย์แรกที่ท้องฟ้าสดใสในฤดูใบไม้ร่วงโดยคนรักจะเป็นคนที่ถูกฟ้านำมาให้ด้วยความบังเอิญ…’ ” เทวดาเรียวสุเกะอ่านจบก็หันไปมองที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง

    เอ๊ะ! วันนี้เป็นวันอาทิตย์แรกของฤดูใบไม้ร่วงในโลกมนุษย์นี่นา~! แถมวันนี้ยังเป็นวันสำคัญของจูริเพื่อนของริวทาโร่ที่จะได้แข่งเต้นแห่งปีด้วย!”

    ใช่แล้ว! เพราะงั้นก็วันนี้นี่แหละ ที่หัวใจแห่งรักจะปรากฏ! ทีนี้ก็ได้จะเลื่อนขั้นแล้ว!!!! \*O*/” เทวดาไดกิร้องลั่นอย่างดีใจ (และลืมตัว) ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้พวกเขาเป็นเทวดาฝึกหัดอยู่นี่นา หน้าที่ก็คล้ายๆคิวปิด ล่ะมั้ง~ ถ้าทำหัวใจแห่งรักได้ครบร้อยดวงพร้อมกับคู่หูก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นเทวดาเต็มตัวล่ะ! อย่างนี้ต้องสู้ตายหน่อยแล้ว! อ้อ ลืมบอกไป ตอนนี้เทวดาน้อยทั้งคู่สะสม หัวใจแห่งรัก หรือ สร้างคู่รักขึ้นมาได้ 99 คู่แล้วน่ะสิ!

    แต่หลังจาก ผลักดัน คู่ที่ 99 มาได้สำเร็จ หลังจากนั้นก็ผ่านไปสามเดือนเทวดาแล้ว เทวดาฝึกหัดทั้งสองก็ยังไม่สามารถค้นหาดวงใจแห่งรักได้อีกเลย

    เฮ้ย! ท่านไดกิใจเย็น!” เทวดาเรียวสุเกะกระโดดขึ้นไปจับเทวดาไดกิที่กำลังดีใจจนตัวลอยออกไปนอกอาณาเขตเอาไว้ได้อย่างท่วงทัน

    อ่ะ เราขอโทษที พอดี ดีใจเกินไปหน่อยน่ะ =///=” เทวดาไดกิเกาหัวแก้เขิน หึหึหึ จะได้เลื่อนขั้นแล้วโว้ย!!!! \*O*/! (แน่ใจหรอว่าเทวดาอ่ะ =[]=)

    อย่าพึ่งดีใจสิท่าน แล้วประโยคที่ว่า คนรักจะเป็นคนที่ถูกฟ้านำมาให้ด้วยความบังเอิญ…’น่ะ จะทำยังไง?” เทวดาเรียวสุเกะถาม เทวดาไดกิหุบยิ้ม

    “…”

    “…”

    เทวดาทั้งสองมองหน้ากัน โดยปราศจากคำพูดก็ฟ้าที่จะนำคนรักมาให้มันก็พวกเขานี่แหละ! ลืมไปเลยเนี่ย! แล้วใครล่ะคือคู่ของริวทาโร่!?

    ว๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!”

    แว๊กกกกกกกกกกกกก!!!!”

    เสียงเทวดาคู่หูดังลั่นไปทั่วสรวงสวรรค์ ก็ทำไงเล่า! ตามคำชะตาลิขิต มันก็หมายความว่า จะต้องทำให้หัวใจแห่งรักปรากฏให้ทันก่อนที่จะขึ้นวันใหม่ยังไงเล่า!

    ………………

     

    โอ๊ย! คนเยอะจังริวทาโร่ ชะเง้อตัวมองหาเพื่อนสนิท ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังมายืนรอดูการแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า

    เห็นมั๊ยบอกแล้ว มัวแต่ยืนเกรียนอยู่นั่นแหละ หาที่เหมาะๆยืนไม่ได้เลยยูยะเหน็บน้องชายตัวยุ่ง จนริวทาโร่คิ้วกระตุก

    ห๋า~! ใครเกรียน!  - -*” แฮมสเตอร์น้อยพยายามยืดตัวให้สูงเท่าพี่ชายแล้วยักคิ้วให้ ยูยะยกเท้าขึ้นถีบพุงน้องชายหน้าหนูจนล้มตึง

    แอ๊ก!”

    กร๊ากกกกกกกกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ! สมน้ำหน้า!!! ฮ่าๆๆๆ!!!” ยูยะหัวเราะน้องชายจนหน้าดำ? ยิ่งทำเอาริวทาโร่หงุดหงิด

    โอ๊ยพี่อ้ะ! ถีบน้องได้ไงเนี่ย!” ริวทาโร่โวยวาย ขณะที่พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น

    ทันใดนั้นเอง

    ผมช่วยนะครับ…” เสียงนุ่มทุ้มลึก? ที่แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเจ้าของเสียงหล่อ? ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆพยุงตัวหนูแฮมจอมยุ่งให้ลุกขึ้นอย่างเบามือ

    ริวทาโร่พยักหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้นตามแรงพยุงจากบุคคลปริศนาด้านหลัง

    และในจังหวะเดียวกันกับที่เสียงปริศนาดังขึ้นจากทางด้านหลังของริวทาโร่นั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คู่หูเทวดาบนสวรรค์กำลังเจอกับเหตุการณ์บางอย่าง?

    …………………..

     

    ท่านไดกิ! ท่านเรียวสุเกะ!” เทวดาโตะรินวิ่ง(ปนเหาะ?)มาทางเทวดาตัวเท่าทั้งสองที่กำลังร้องโหยหวน?หาทางออกให้ตัวเองกันอยู่

    เอ๋?” เทวดาทั้งสองหยุดแอ๊กชั่น แต่มือทั้งสองข้างยังคงยกขึ้นกุมหัวอยู่ ในขณะที่เทวดาโตะรินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

    โอ๊ย! โชคดีจังที่พวกท่านยังไม่ได้ไปไหน ToT!” เทวดาโตะรินน้ำตาไหลพราก

    ปะ เป็นอะไรไปท่านโตะริน?” เทวดาไดกิ เดินเข้ามาหาใกล้ๆ ส่วนเทวดาเรียวสุเกะวิ่งไปหยิบกล่องโดนัทแล้วเดินตามไปสมทบ

    กะ ก็ท่านฮิคกี้ คู่หูของเราดันก้าวพลาดตกสวรรค์ไปน่ะสิ อ๊ะ ขอบคุณนะเทวดาโตะรินปาดน้ำตา พร้อมกับรับโดนัทจากเทวดาเรียวสุเกะ

    หา!!! ตกสวรรค์!?” เทวดาคู่หูเจ้าเก่าประสานเสียงกันอย่างช่วยไม่ได้

    ฮึก ชะ ใช่แง่มๆ อร่อยนะเนี่ยท่านเทวดาโตะรินสะอื้นไป กัดโดนัทของเทวดาเรียวสุเกะไป ตอนนี้เทวดาไดกิชักเริ่มสงสัยแล้วว่าตกลง จะร้องไห้หรือจะกินกันแน่ - -

    ละ แล้วทำยังไงล่ะท่าน จะเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะเทวดาเรียวสุเกะถามเสียงสั่น แต่ในมือยังคงกอดกล่องโดนัทเอาไว้แน่น

    เทวดาไดกิเองก็มองไปที่เทวดาโตะรินเช่นกันที่ตอนนี้ทั้งกินทั้งสะอื้นจนไม่รู้ว่าตกลงจะร้องหรือจะกินกันแน่แล้ว เพราะตั้งแต่เป็นเทวดามา ก็พึ่งเคยได้ยินว่ามีเทวดาตกสวรรค์จริงๆเนี่ยแหละ แล้วจะเป็นยังไงเนี่ย!?

    ฮึก กะ ก็เมื่อกี้ไปหาท่านเทวดายูริมาแล้ว ท่านบอกว่า แค่ให้ไปตามที่โลกมนุษย์แล้วพากลับมาก็เท่านั้นเอง ฮึก เพราะไม่แน่ ปีกอาจจะหักจนบินขึ้นมาเองไม่ได้น่ะเทวดาโตะรินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาสั่งน้ำมูกแล้วเก็บยัดใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ทำให้แลดูหมดภาพพจน์เทวดาไปมากทีเดียว

    อ่อ เฮ้อ งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วทำไมท่านจึงต้องร้องไห้ด้วยเล่า?” เทวดาไดกิถาม ก็แค่ไปรับกลับมาไม่ใช่หรือ?

    เทวดาเรียวสุเกะพยักหน้าสมทบ

    เทวดาโตะรินก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบ ทำเอาเทวดาคู่หูเริ่มสงสัย โดยไม่ทันได้สังเกตว่า เทวดายูโตะแอบหยิบอะไรออกมาจากทางด้านหลังที่ซ่อนเอาไว้

    “…”

    “…”

    “…”

    ขอโทษนะ! คือเรากับเทวดาฮิคกี้ทำงานค้างเอาไว้น่ะ! แถมถ้าไม่รีบให้เสร็จก่อนขึ้นวันใหม่มีหวังเจ้าหนุ่มคนนี้น่าสงสารแย่! แต่เราไม่อาจทิ้งท่านฮิคกี้ที่กำลังเดียวดายในโลกมนุษย์เอาไว้ได้?! ดังนั้น…!” เทวดาโตะรินเว้นวรรค และอาศัยจังหวะที่เทวดาตัวเตี้ยทั้งสองกำลังอึ้ง ยัดหนังสือสีทองเล่มใหญ่อีกเล่ม ใส่มือเทวดาไดกิที่มือยังว่างอยู่แล้วรีบเหาะหนีไป

    ฝากด้วยนะ! เราจะไม่ลืมบุญคุณของท่านทั้งสองเลย!” …และเทวดาโตะรินก็ลอยลับหายไป ปล่อยให้เทวดาทั้งสองยืนงงเต๊ก เป็นไก่ตาแตก

    .

     

    .

     

    .

    ฮะ เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนท่านโตะริน!” เทวดาไดกิเริ่มรู้สึกตัวหลังจากเวลาผ่านไปแล้วสามนาทีเทวดา

    ไม่ทันแล้วมั้งท่านไดกิ รู้สึกตัวช้าไปไหม - -” เทวดาเรียวสุเกะที่รู้สึกตัวก่อนประมาณหนึ่งนาทีพูด พลางวางกล่องโดนัทลงแล้วแย่งหนังสือของเทวดาโตะรินในมือของเทวดาไดกิมาเปิดดู

    คนนี้เองหรอ โอคาโมโตะ เคย์โตะอืมมมมเทวดาเรียวสุเกะพึมพำชื่อของเป้าหมาย แล้วก้มลงไปอ่านประวัติต่อจนถึงคำทำนายแห่งโชคชะตา จนทำให้เทวดาเรียวสุเกะต้องตาโตอีกครั้ง

    ท่านไดกิ!” เทวดาเรียวสุเกะใช้มือข้างที่ว่างดึงแขนเทวดาไดกิที่ยืนอยู่ข้างๆให้หันมาอ่านหนังสือในมือเล่มนี้

    เทวดาไดกิหันมาตามแรงดึงของเทวดาคู่หู ก่อนจะค่อยๆไล่สายตาลงอ่านในแต่ละบรรทัด แล้วจึงค่อยๆเบิกตาขึ้นมาบ้าง

    เทวดาทั้งสองค่อยๆหันมามองหน้ากัน

    นี่น่ะเหรอ ความหมายของคำว่า ฟ้านำมาให้ น่ะ!!!”

    …………………..

     

    ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์บนโลกมนุษย์อีกครั้ง

    หลังจากที่ริวทาโร่ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมาได้สำเร็จ เขาก็ตั้งท่าจะหันหลังกลับไปขอบคุณชายหนุ่มปริศนาที่มาช่วยเขาซักหน่อย แต่พอหันหลังไป

    เขาคนนั้นก็หายตัวไปกับฝูงชนซะแล้ว

    อ่าว หายไปแล้ว ว่าจะขอบคุณซักหน่อยริวทาโร่หยักไหล่ ก่อนจะเดินไปเอาคืนพี่ชายขี้แกล้งที่กำลังยืนชะโงกมองหาจูริโดยที่ไม่ได้สนใจน้องชายเลยซักนิด - -

    ว่าแต่ เสียงของผู้ชายคนเมื่อกี้ยังดังติดหูอยู่เลยแฮะ เสียดายจัง อยากจะเห็นหน้าซักหน่อยเชียว

    หลังจากนั้นการแข่งขันก็เริ่มขึ้น โดยที่ทั้งเขาและพี่ชาย ส่งเสียงเชียร์จูริสุดใจขาด จนสุดท้าย ทีมของเจ้าเต่าจูริก็ได้เป็นแชมป์แห่งปีสมใจอยาก ความดีใจแทนเพื่อนทำให้เขาลืม ชายปริศนาเมื่อครู่ไปชั่วขณะ

    ป่ะ ไปฉลองกัน!” ริวทาโร่เดินกอดคอจูริออกมาจากฝูงแฟนคลับที่มาเชียร์ทีมของจูริ

    เอาเลย! ไปร้านเดิมนะ อ๊า หิวแล้ว~!!!” จูริกอดคอริวทาโร่กระโดดโลดเต้น อย่างมีความสุข โดยมียูยะเดินตามหลังพร้อมกับยาบุ ที่กำลังหน้าดำหน้าแดงนับเงินในกระเป๋าอยู่

    ให้ตายสิ ก็ไอ้คนที่ต้องเลี้ยงน่ะ มันเขายังไงล่ะ - -

    และในขณะที่ริวทาโร่กำลังจะเดินออกไปในทิศทางที่มีประตูทางออกอยู่นั่นเองเสียงปริศนาก็ดังก้องขึ้นในหูของริวทาโร่อย่างน่าประหลาด?

    เฮ้ย! อย่าพึ่งป๊ายยย กลับมาก๊อนนน!!!’

    ห๊ะ? นายว่าอะไรนะจูริริวทาโร่หันมาถามจูริที่เดินอยู่ข้างๆ

    หืม เปล่านี่จูริส่ายหน้า ไอ้หนูนี่มันพูดอะไรของมันน่ะ? จูริคิด

    เอ๊ะ แต่เมื่อกี้ชั้นได้ยิ…” ไม่ทันจะพูดจบ ก็เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นฉุดคอเสื้อเขาเอาไว้แล้วจับให้หมุนกลับมาในลานการแข่งขันอีกครั้ง

    ควับ!

    เย้ย!? ” ริวทาโร่ร้องอย่างงงๆ  เกิดอะไรขึ้น!? เขาไม่ได้จะเดินกลับเข้าไปในงานซักหน่อย!?

    เฮ้ย! ไปไหนวะ!?” จูริถาม ก็อยู่ดีๆริวทาโร่ก็ทำตัวอย่างกับถูกใครดึง แล้วก็หันหลังกลับเข้าไปในงานน่ะสิ ทั้งๆที่กำลังจะออกจากประตูกันอยู่แล้วแท้ๆ

    เป็นอะไรไปริว ลืมของหรอยูยะถาม ริวทาโร่รัวส่ายหน้าปฏิเสธ

    เมื่อกี้ใครมาดึงเขาไว้น่ะ!? ระ หรือว่าอืมม ไม่หรอกมั้ง

    ริวทาโร่หัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัวอยู่คนเดียว เล่นเอาคนเดินตาม ทั้งสาม ทำหน้าสงสัย

    อะไรของแกเนี่ย - - เออเอาเหอะ จะว่าไปชั้นเข้าไปหาพวกที่ทีมก่อนแป๊บนึงละกัน รอหน่อยนะว่าแล้วจูริก็วิ่งกลับไปในทีม ปล่อยให้ริวทาโร่ยืนรออยู่พร้อมกับยาบุและยูยะ โดยที่ตัวเองนั้นยังคงอดสงสัยกับเหตุการณ์ประหลาดเมื่อครู่ไม่หาย

    เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่า - - แล้วเมื่อกี้ เสียงที่ได้ยินเราหูฝาดหรอ?

    เออ ยูยะ ปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ พาไปหน่อยดิยาบุทำลายความเงียบด้วยคำว่า ฉิ้งฉ่องยูยะจึงต้องพาไปอย่างเสียไม่ได้

    รู้แล้วๆ ริวรอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มายูยะบอกริวก่อนจะเดินออกไปในทิศทางฝั่งตรงข้ามกับยาบุ

    ตอนนี้ เหลือริวทาโร่ยืนอยู่คนเดียวแล้ว

    อะไรวะ ทำไมจู่ๆก็เดินหายไปไหนกันหมด =[]=” ริวทาโร่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ก่อนจะหาเดินหาที่นั่งแถวๆนั้น

    .

    .

    .

    เฮ้อ ล่อซะเหนื่อยเลยแฮะ - -” เทวดาเรียวสุเกะลอย(ยืน) ปาดเหงื่ออยู่ใกล้ๆกับบริเวณที่ริวทาโร่นั่งพัก

    อะไรกันแค่นี้เหนื่อยหรอท่าน เราว่า ท่านคงต้องฝึกตนให้มากกว่านี้นะเทวดาไดกิเหอะมายืนใกล้ๆ แล้วมองไปยังริวทาโร่ที่นั่งกระดิกเท้า? รอคนอื่นๆอยู่

    ก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มาตั้ง สามเดือนแล้วนี่นา - -” เทวดาเรียวสุเกะแก้ตัว

    จะขออธิบายว่าทำไมเทวดาทั้งสองถึงมาอยู่ที่นี่? นั่นก็เพราะว่า หลังจากที่ทั้งคู่รู้แล้วว่า คู่ของริวทาโร่ ก็คือ เคย์โตะ ที่เทวดาโตะรินยัดเยียด เอ๊ย! นำมาฝากไว้นั่นเองทั้งคู่จึงไม่รอช้า เหาะลงมาจากสวรรค์ทันที

    แล้วเหตุการณ์ประหลาดเมื่อซักครู่ รวมไปถึงเหตุที่ทำให้ทั้งจูริ ยาบุและยูยะ ต้องเดินออกไปจากริวทาโร่นั้น ก็เป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของเทวดาทั้งคู่นี่เอง

    ………………….

     

    ย้อนกลับไป สองนาทีที่แล้ว

    จะว่าไป แล้วเราจะกลับมาที่ทีมอีกทำไมวะ - -” จูริยืนบ่นอยู่คนเดียวเงียบๆท่ามกลางเพื่อนร่วมทีมที่กำลังนั่งเม้าท์กันอย่างเมามันส์ถึงการแข่งขันเมื่อครู่อยู่

    ทั้งๆที่เขาบอกเพื่อนๆแล้วว่าจะกลับบ้านแท้ๆ แถมยังหมดธุระกับที่นี่แล้วด้วยต่างหาก ทำไมอยู่ดีๆก็อยากเดินกลับมาฟระ - - เพื่อนๆก็ถาม แต่ก็ตอบไม่ได้ เลยนั่งลงร่วมวงคุยด้วยแมร่งเลย - - เอ้อช่างเห๊อะ

    .

     

    .

    หึหึ เรียบร้อย =_=v!’ เทวดาไดกิ ยืนมองจูริถูกดูดกลืน? เข้าไปในวงกลุ่มเม้าท์แตกอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆเหาะกลับมาหาริวทาโร่

    …………….…….

    ย้อนกลับไป หนึ่งนาทีที่แล้ว

    จะว่าไป เราพึ่งเข้าห้องน้ำตอนก่อนแข่งนี่หว่า น้ำก็ไม่ได้กิน ทำไมจู่ดีๆอยากเข้าห้องน้ำซะได้ฟระ - -” ยาบุยืนบ่นอยู่คนเดียวระหว่างรอต่อแถวเข้าห้องน้ำที่ยาวออกมาหลายพันลี้

    ทั้งๆที่ไม่ได้ปวดอะไรมาก แต่ก็ยังยอมยืนต่อแถวอยู่ได้แฮะ ตูนี่ท่าจะบ้า - - แต่ไหนๆก็ไหนแล้ว ช่างเต๊อะ

    ยาบุยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว สายตาพลันเหลือบสายตาไปมองยูยะที่ยืนสัปหงกพิงต้นไม้อยู่ใกล้ๆแถวนั้น ก่อนจะหันกลับไปชะโงกหน้ามองที่หัวแถวต่อ

    .

     

    .

    เรานี่อัจฉริยะจริงๆแฮะ =w=v’ เทวดาเรียวสุเกะยืนยิ้มพอใจอยู่ข้างๆยูยะหลังจากที่บันดาลให้ยูยะหลับได้สำเร็จ ก่อนจะหันไปมองที่ยาบุครั้ง แล้วเหาะกลับมาหาริวทาโร่

    …………………….

     

    แล้วเอาไงต่อดีล่ะท่านเทวดาเรียวสุเกะถาม ถ้าไม่รีบ เดี๋ยวสามคนนั้นกลับมาก่อนจะแย่เอา ต้องรีบทำให้เคย์โตะกับริวทาโร่มาเจอกันแล้วแผลงศรให้ได้!

    ก็หาเคย์โตะสิท่าน อ๊ะ! ใช่คนนั้นรึเปล่า?” เทวดาไดกิลอยตัวขึ้นสูงเล็กน้อย พลันชี้ไปที่หนุ่มหัวตั้งคนหนึ่งหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงเคย์โตะ(มั้ง) ที่พวกเขามองเห็นผ่านจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ก่อนลงมาจากสวรรค์

    เทวดาเรียวสุเกะมองไปตามนิ้วชี้ ก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ

    ท่านไดกิ เราบอกท่านแล้วใช่มั๊ยว่า หากจะลงมาทำงานที่โลกมนุษย์ให้ใส่คอนแทคลงมาด้วยน่ะ!” เทวดาเรียวสุเกะต่อว่า ก็ทำไมล่ะ ก็เพราะเทวดาไดกิสายตาสั้นน่ะสิ - - ดูสิ มองคนหน้าปลาจวดกลายเป็นเคย์โตะไปซะได้! ถึงจะทำผมทรงคล้ายๆกันก็เถอะ

    อ่า ไม่ใช่จริงๆด้วย - - เราขอโทษ ก็มันรีบนี่นาเทวดาไดกิทำหน้าสำนึกผิด

    เฮ้อ ช่างเหอะท่านเทวดาเรียวสุเกะหันหน้าไปมองหาเคย์โตะต่อ และไม่นานก็พบ

    “OoO! นั่นไง เจอแล้ว! ไปกันเถอะท่านไดกิ!” เทวดาเรียวสุเกะกระฉากเทวดาไดกิให้เหาะตามไปอย่างรวดเร็ว เล่นเอาเทวดาไดกิเกือบหัวใจวาย

    ไม่ถึงสามวินาที เทวดาทั้งสองก็เหาะมาอยู่ตรงหน้าเคย์โตะได้สำเร็จ

    ใบหน้าคมคาย แต่แอบตาตี่? รอยยิ้มใจดีแลดูเหมือนสุภาพบุรุษ บวกกับนิสัยและน้ำเสียงที่น่ารักน่าปกป้อง? เป็นคนที่สมบูรณ์แบบจนเทวดาทั้งสองแอบอิจฉาเล็กๆไปไม่ได้?

    โห ใช้ได้นี่ นี่สิ ค่อยสมกับเป็นคู่รักคู่ที่ 100 ฉลองการเลื่อนขั้นของเราซักหน่อยเนอะท่าน!” เทวดาเรียวสุเกะถูมือไปมาทำหน้าฝันหวาน

    อย่าพึ่งดีใจไปท่านเรียวสุเกะ มานึกวิธีทำให้เคย์โตะเดินไปหาริวทาโร่ให้ได้ก่อนดีกว่าเทวดาไดกิดึงเทวดาเรียวสุเกะให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียก่อน

    เทวดาทั้งสองลอย(ยืน) ครุ่นคิดแผนการอยู่เหนือฝูงชนทั้งหลายที่ยืนอยู่บนพื้นดินประมาณชั่วขณะ ก่อนที่ทั้งสองจะได้ข้อสรุปให้พบกันครึ่งทาง คือเทวดาเรียวสุเกะไปพาริวทาโร่มา ส่วนเทวดาไดกิพาเคย์โตะเดินออกไปด้วย

    หลังจากที่เทวดาทั้งสองตกลงกันเสร็จเรียบร้อยก็รีบแยกย้ายกันไปทันที เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันการเอาซะ!

    .

    .

    .

    เทวดาเรียวสุเกะรีบเหาะกลับมาหาริวทาโร่อีกครั้ง ที่บัดนี้ยังคงนั่งกระดิกเท้าได้อยู่อย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนเทวดาเรียวสุเกะอดรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่ได้ว่า หน้าตาออกจะน่ารัก ทำไมกิริยาท่าทางมันถึงได้เกรียนขนาดนี้นะ - - เทวดาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ

    คิดได้ไม่นานนัก เทวดาเรียวสุเกะก็สะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไป ก่อนจะค่อยๆยกนิ้วชี้ขึ้นมาและวาดนิ้วเป็น รูปวงกลมเปล่งประกายสีเงินระยิบระยับ ก่อนจะหันไปที่ริวทาโร่

    เทวดาเรียวสุเกะยิ้ม

    ทันทีที่รูปวงกลมประกายสีเงินหายวั๊บไปที่ริวทาโร่เท่านั้น ริวทาโร่ก็ลุกขึ้นยืนทันที

    เอ๊ะ?! ทำไมจู่ๆชั้นก็ลุกขึ้นยืนได้ล่ะเนี่ย?!” ริวทาโร่หันซ้ายหันขวา ยกแขนขาตรวจเช็คร่างกายตัวเอง นั่งเพลินๆอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นยืนเฉยเลยนี่!

    เทวดาเรียวสุเกะอมยิ้ม

    เป็นเด็กดีแล้วตามเรามาซะดีๆเถอะนะเทวดาเรียวสุเกะพูดกับริวทาโร่เบาๆ แล้วค่อยๆออกแรงลากริวทาโร่ให้เดินตามตนมา

    เย้ย! จะไปไหนเนี่ย! อ๊ากกก ไม่ป๊ายยยย!!” ริวทาโร่คว้าพนักวางแขนเก้าอี้เอาไว้ พยายามยื้อไม่ให้ตัวเองเดินตามมือที่มองไม่เห็นไปจากตรงนั้น

    เอ๊า! ไปเกาะเก้าอี้ไว้ทำไมเนี่ย ไม่ได้จะพาไปฆ่าซักหน่อยเทวดาเรียวสุเกะบ่น  จึงออกแรงดึงมากขึ้น ริวทาโร่เองก็รู้สึกถึงแรงดึงที่แรงมากขึ้น จึงเริ่มเกาะเก้าอี้แน่นขึ้นบ้าง

    อ๊ากกกก ไม่ป๊ายยยยยยย ใครเนี่ย!!! ช่วยด๊วยยยยริวทาโร่ร้องลั่นไปทั่ว จนคนอื่นๆเริ่มหันมามอง แต่คนอื่นๆก็ได้แต่หันมามองเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าริวทาโร่ร้องให้ช่วยจากอะไร  - -

    ก็มันไม่มีใครมองเห็นเทวดาเรียวสุเกะนี่นา ภาพตรงหน้าเลยกลายเป็นริวทาโร่ยืนเกาะเก้าอี้พลางร้องช่วยด้วยอยู่น่ะสิ - - แถมยังทำท่าเหมือนมีคนดึงอีกแต่เพราะว่าที่นี่เป็นลานแข่งเต้น ทุกคนจึงเข้าใจผิดคิดว่าริวทาโร่ กำลังเลียนแบบไมเคิลแจ๊กสันอยู่นั่นเอง กร๊ากกกกกกกกกก

    ปล่อยช้านนนนนนนนนนนนริวทาโร่ยังคงหลับหูหลับแหกปากร้อง สร้างความตื่นเต้นให้ผู้คนรอบข้างเป็นอย่างมาก? แต่ก็ทำให้เทวดาเรียวสุเกะปวดหัวอยู่ไม่น้อย

    ไอ้เด็กนี่มันแรงเยอะชะมัด - -*!’

    .

    .

    .

    มาที่เทวดาไดกิบ้าง

    ขณะที่เทวดาไดกิกำลังจะเตรียมตัวพาเคย์โตะไปหาริวทาโร่อยู่นั้นเอง เสียงแหกปากดังลั่นของริวทาโร่ก็ดันเข้ามากระทบที่โสตประสาทหูซะก่อน

    เห นั่นเสียงริวทาโร่นี่นา! หรือว่าท่านเรียวสุเกะทำอะไรประหลาดๆอีกรึเปล่าเนี่ย - -’ เทวดาไดกิเริ่มหวั่นใจ จนลืมนึกไปว่า เคย์โตะเองก็จะต้องได้ยินเสียงร้องนั้นด้วยเหมือนกัน

    เสียงนี่มัน…” เคย์โตะพึมพำกับตัวเอง เมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ความคิดใดๆจะผุดขึ้นมา ขาทั้งสองข้างก็ออกวิ่งผ่านเทวดาไดกิไปซะแล้ว

    ท่านเรียวสุเกะทำอะไรกับริวทาโร่รึเปล่านะอ้าว เคย์โตะ!’ กว่าจะรู้สึกตัวเคย์โตะก็วิ่งห่างออกไปเสียแล้ว

    .

    .

    .

    จะพาชั้นไปไหน! ไม่ปายยยยยย ToT!!!” ริวทาโร่ยังคงร้องไปเรื่อยๆ ในใจก็เกิดคำถามที่ว่า ทำไมถึงไม่มีใครมาช่วยเขาเลย - -

    เทวดาเรียวสุเกะเริ่มปวดหัว จะเอายังไงดีเนี่ย - -; ถ้ามีใครซักคนเดินเข้ามา เขาคงต้องปล่อยริวทาโร่ไปอย่างช่วยไม่ได้ ทำไงดี โดนท่านไดกิดุแน่เลย TT

    .

    .

    ไม่ทันจะคิดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

    เป็นอะไรรึเปล่า!” เทวดาเรียวสุเกะหันไปตามเสียงคุ้นหู ไม่เว้นแม้แต่ริวทาโร่เองเช่นกัน

    เสียงนี้…” เคยได้ยินที่ไหนนะ ริวทาโร่ค่อยๆหันไปมองตามเสียง

    เคย์โตะวิ่งฝ่าผู้คนมาทางริวทาโร่ที่กำลังพยายามยื้อตัวเองไว้กับเก้าอี้นั่ง เทวดาเรียวสุเกะอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้าที่เห็นเคย์โตะกำลังวิ่งมาหาริวทาโร่ พอรู้ตัวก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก จนริวทาโร่หลุดออกจากพันธนการที่เขาได้สร้างขึ้นไว้โดยไม่รู้ตัว

    เกิดอะไรขึ้นเคย์โตะวิ่งเข้าไปหาริวทาโร่อย่างไม่ลังเล นิ้วมือใหญ่ปาดคราบน้ำตาที่หางตาโตอย่างเบามือ ในทันทีที่เคย์โตะสัมผัสใบหน้าของเขา พร้อมกับน้ำเสียงนุ่มที่ดังอยู่ตรงหน้า ทำให้ริวทาโร่นึกออกทันทีว่า คนๆนี้คือคนที่ช่วยพยุงเขาเมื่อตอนที่เขาล้มตอนนั้นนั่นเอง

    ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าแล้วหล่อจัง~

    ริวทาโร่หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จนลืมนึกไปเลยว่าทำไม เคย์โตะถึงเป็นคนที่วิ่งมาช่วยเขาเป็นคนแรก ใบหน้าน่ารักก้มลงอย่างเขินอายเนื่องจากเคย์โตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจนเกินไป

    เคย์โตะยิ้มเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่เป็นอะไรแล้ว จึงลูบหัวเล็กเบาๆ อย่างปลอบโยน

    ไม่เป็นไรแล้วใช่มั๊ยเด็กดีเคย์โตะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม จนริวทาโร่ใจสั่น ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน เขากลับยอมให้คนตรงหน้าลูบหัวได้ง่ายๆ นี่ถ้าเป็นปกติ เขาถีบคว่ำไปแล้วแท้ๆ - -

    เทวดาเรียวสุเกะยืนเอามือปิดปากค้างเอาไว้ กะ เกิดอะไรขึ้น!? ทำไมอยู่ดีๆเคย์โตะวิ่งเข้ามาหาเองล่ะ!? ท่านไดกิก็ไม่ได้ตามเคย์โตะมาด้วยซักหน่อย? โอ้ววว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!?

    ท่านเรียวสุเกะ!” ขณะที่เทวดาเรียวสุเกะกำลังคิดฟุ้งซ่าน เทวดาไดกิก็เหาะด้วยความเร็วแสงมายืนตรงหน้าเทวดาเรียวสุเกะที่กำลังยืนตกใจอยู่ทันที อ้อ ตอนนี้คนที่มายืนดู เขาเดินกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองกันหมดแล้วล่ะ

    พอเทวดาไดกิเหาะเข้ามาใกล้ๆแล้วเรียกชื่อ ทำให้เทวดาเรียวสุเกะเริ่มได้สติ

    ทะ ท่านไดกิ เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”

    ระ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พอได้ยินเสียงริวทาโร่ เราก็กำลังคิดว่าท่านเรียวสุเกะทำอะไรริวทาโร่รึเปล่า ระหว่างนั้น เคย์โตะก็วิ่งมาหาริวทาโร่ซะแล้วน่ะสิ เทวดาไดกิเล่า ส่วนเทวดาเรียวสุเกะก็พยักหน้าเออออไปด้วย ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้

    เอ๊ะ นี่ท่านหาว่าเราทำอะไรริวทาโร่อย่างนั้นเหรอ - -”

    อ่ะ กะ ก็ริวทาโร่ร้องนี่นา เราก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้นนี่ ชะ ช่างเถอะ ว่าแต่ เคย์โตะมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ ฝีมือท่านเหรอ?” เทวดาไดกิเปลี่ยนเรื่องก่อนที่งานจะไม่เสร็จก่อนขึ้นวันใหม่

    เทวดาเรียวสุเกะมีท่าทีฮึดฮัดบ้าง แต่ก็ต้องชักหน้าสงสัยอีกครั้ง ที่เทวดาไดกิคิดว่าเป็นฝีมือของตน

    เอ๋? ท่านก็เห็นอยู่นี่ว่า ริวทาโร่ไม่ยอมตามเรามา เราเลยต้องฉุดกระชากลากถูอยู่นี่ไง แล้วเราจะไปพาเคย์โตะมาได้ยังไงกันล่ะ =3= เราก็นึกว่าเป็นฝีมือท่านซะอีก

    “- - เราก็พึ่งบอกไปหยกๆไม่ใช่เหรอ ว่าเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วถ้าอย่างนั้นเป็นฝีมือของใครล่ะ?”

    เทวดาคู่หูหันมามองหน้ากัน แล้วส่ายหน้าทั้งคู่ ก่อนที่เสียงของเคย์โตะกับริวทาโร่ที่เปลี่ยนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้วจะดังขึ้นพาเอาเทวดาคู่หูกลับมาสนใจที่คนทั้งคู่อีกครั้ง

    เอ่อ ขอบคุณฮะ ที่มาช่วยผม ว่าแต่ทำไมคุณถึงมาช่วยผมล่ะ แถมรู้ได้ไงว่าที่ร้องเมื่อกี้เป็นผมริวทาโร่ถาม ว่าแต่ดูท่านแฮมสเตอร์ตาโตจะลืมเรื่องอำนาจประหลาดที่ฉุดกระชากลากถูตนไปซะสนิทเลย

    ฮะๆ เอ่อ นั่นสินะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันเคย์โตะหยักไหล่ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพก็ได้ นายเป็นเพื่อนจูริ ทีม AKB49 ใช่ไหมล่ะ ชั้นก็เป็นเพื่อนของเพื่อนร่วมทีมจูริเหมือนกัน เราอายุห่างกันสองปีเองนะเคย์โตะยิ้มให้

    สำหรับริวทาโร่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ตราตรึง?ใจจริงๆ

    ริวทาโร่เผลอยิ้มหวานไปกับคำพูดของเคย์โตะโดยไม่รู้ตัว ทำให้เคย์โตะอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้บ้าง ทันใดนั้นก็บังเกิด แสงสีชมพูเงินขึ้นมาล้อมรอบคนทั้งคู่พร้อมกับ หัวใจสีชมพูแดง ลอยอยู่เหนือหัวของทั้งเคย์โตะและริวทาโร่

    “O{}O! ทะ ท่านไดกิ ดูนั่น!”

    “O{}O! หะ หัวใจแห่งรักนี่! แถมเป็นดวงที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เราเคยเห็นเลยมานะ!”

    เทวดาทั้งสองตื่นตาตื่นใจกับดวงใจแห่งรักดวงสุดท้ายที่จะเปลี่ยนชีวิตเทวดาของพวกเขา รวมทั้งยังคงงุนงงว่ามันปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร? ในเมื่อเทวดาทั้งสองอย่างพวกเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ!?

    หรือว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่า โชคชะตากันนะ~

    ท่านไดกิ ท่านเรียวสุเกะ! มัวทำอะไรอยู่ ถ้าไม่รีบแผลงศรเอาไว้ ดวงใจแห่งรักจะหายไปนะ!” เสียงเทวดารุ่นพี่เทวดายูริดังก้องขึ้นในหู จนเทวดาคู่หูได้สติ

    เทวดาทั้งสองมองหน้ากัน

    เทวดาไดกิวาดมือด้านขวาครั้งหนึ่ง ปรากฏคันธนูสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาในมือ

    เทวดาเรียวสุเกะวาดมือด้านซ้าย ปรากฏลูกศรสีทองขึ้นมาบ้าง

    เทวดาทั้งคู่ยกคันธนูและลูกศรขึ้นมาพร้อมกัน ปีกเทวดาสีขาวกระพือขึ้นพาเทวดาทั้งสองลอยขึ้นบนท้องฟ้า สองมือของเทวดาคู่หูประกบเข้าด้วยกัน บังเกิดแสงสีชมพูขึ้น พร้อมกับลูกศรทองที่พุ่งออกไป ปักที่กลางหัวใจแห่งรักของเคย์โตะและริวทาโร่

    ปิ๊ง!/////”

    ปิ๊ง!/////”

    .

     

    .

    ไชโย!! สำเร็จแล้ว!!!” เทวดาเรียวสุเกะและเทวดาไดกิตีมือกันอย่างยินดี พร้อมกับเหาะไปรับดวงใจแห่งรักสีชมพูที่มีลูกศรสีทองปักเอาไว้

    เอ่อ ชั้นชื่อ โอคาโมโตะ เคย์โตะนะ เรียกว่าเคย์โตะก็ได้ ^///^” ทันทีที่ดวงใจแห่งรักลอยเข้าไปในอ้อมแขนของเทวดาเรียวสุเกะ เคย์โตะก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากแนะนำตัวกับริวทาโร่ขึ้นมาเป็นคนแรก

    ผมโมริโมโตะ ริวทาโร่ เรียก ริวก็ได้ =///=” ริวทาโร่เขินไม่มองหน้า คงเพราะเคย์โตะนั้นหล่อเกินไป? แถมใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นตุบๆซะแรงเสียกว่าตอนแรกเสียอีก แรงจนเขากลัวว่ามันจะกระเด็นเข้าไปเคย์โตะไปซะก่อน =__=;;

    ยินดีที่ได้รู้จักนะเคย์โตะยื่นมือมาให้ริวทาโร่จึงยื่นมือไปจับรับมิตร

    นี่ แล้วทำไม เคย์โตะ ถึงวิ่งมาช่วยริวล่ะริวทาโร่ถาม โอ๊ย! ถามอะไรออกไปเนี่ย! แอบคิดอยู่ในใจแท้ๆ เผลอพูดออกไปได้ยังไงเนี่ย!?

    ริวทาโร่นึกอยากทึ้งหัวตัวเอง จนลืมไปเลยว่า ก่อนหน้านี้ได้เกิดเหตุการณ์อะไรประหลาดๆกับเขาไปบ้าง?

    เทวดาเรียวสุเกะ หัวเราะคิกคักในใจ

    ถือว่าเป็นของตอบแทนจากเราละกันนะ ริวทาโร่ หุหุ~’  ว่าแล้วเทวดาไดกิกับเทวดาเรียวสุเกะ ก็ให้พรความรักกับทั้งคู่เป็นการอวยพร จากนั้นจึงพากันกลับขึ้นสวรรค์ไป~ โดยไม่ลืมที่จะทิ้งเสียงอันโหยหวน?เอาไว้ที่โลกมนุษย์ว่า

    ได้เลื่อนขั้นแล้วโว้ยยยย!!!!!!!!!!!!’

    .

    .

    เคย์โตะชะงักกับคำถามนิดๆแล้วยิ้มให้ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปใกล้ๆริวทาโร่นิดๆ จนอีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

    ก็เพราะว่าจำเสียงริวได้ตั้งแต่ตอนที่ช่วยริวคราวที่แล้ว พอได้ยินเสียงริวร้องอีกทีก็เลยวิ่งมาเนี่ยแหละ…<3”

    .

    .

    .

    >/////<!!!

    จบ(อ้าว!?)

     

    แถมๆ

    หลังจากที่เทวดาเรียวสุเกะกับเทวดาไดกิกลับสวรรค์ไปแล้ว? เคย์โตะก็เอ่ยปากจะพาริวทาโร่ไปส่งที่บ้าน ซึ่งริวทาโร่ที่ลืมยูยะ ยาบุ และจูริไปแล้ว? ก็ตอบตกลงทันที ไม่รู้ว่าเพราะว่าอยากให้เคย์โตะไปส่งอยู่แล้ว หรือเพราะพรแปลกๆ? ของเทวดาคู่หูก็ไม่รู้ รู้แต่แค่ว่า ริวทาโร่กำลังมีความสุขสุดๆไปเลยล่ะสิ~

    ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับบ้านผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งอยู่นั้น

    ท่านเรียวสุเกะ! เราว่าไปทางนี้ดีกว่านะ!” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นในบริเวณใกล้ๆที่ริวทาโร่กับเคย์โตะกำลังเดินกันอยู่

    แต่เราว่าทางนี้ดีกว่านะ ท่านไดกิ!” เสียงเด็กหนุ่มอีกคนแย้ง ดูท่าทางสองคนนี้ต้องหลงทางแน่ๆเลย ริวทาโร่คิด - - ว่าแต่เสียงคุ้นๆแฮะ

    แต่เราว่าทางนี้ใกล้กว่านะ!” หลังจากเดินไปได้ซักนิด ก็เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีสองคน แถมยังตัวเท่ากันอีก ยืนเถียงกันอยู่ตรงทางแยกสองทางด้านหน้า ริวทาโร่กับเคย์โตะหยุดยืนมองทั้งสองคนเงียบๆเพราะเห็นแล้วดูท่าทางน่าสนใจดี?

    โห่ยยยยย อุตส่าห์มาเที่ยวโลกมนุษย์ทั้งที เดินไกลหน่อยก็ได้น่า~” เด็กหนุ่มคนที่ดูจะออกตัวป้อมกว่าพูดพลางเท้าสะเอว ซึ่งก็เป็นใครไม่ได้นอกจากเทวดาเรียวสุเกะกับเทวดาไดกินั่นเอง! หลังจากที่ทั้งคู่กำลังจะเหาะกลับสวรรค์กันอยู่นั้น รุ่นพี่เทวดาอย่างเทวดายูริก็มารอรับกลางทางเสียก่อน

    ทำได้ดีมากทั้งสองคน ^^ เอ้า นานๆทีลงมาโลกมนุษย์ไปเที่ยวหน่อยเป็นไง หัวใจแห่งรัก ท่านเทพเคย์บอกให้เรามารับไปแทนแล้ว พวกท่านสองคนไปเที่ยวให้สนุกกันเถิด ถือว่าเป็นของขวัญแสดงความยินดีจากท่านเทพเคย์ละกันนะ ^^” เทวดายูริพูดจบก็มารับหัวใจแห่งรักไป และเหาะกลับขึ้นสวรรค์

    จึงทำให้เป็นข้อสรุปได้ว่า เทวดาคู่หูทั้งสองจึงกลับลงมาเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์ต่อ โดยที่ถอดปีกเก็บซ่อนเอาไว้ เพราะว่าหากเทวดาถอดปีก ก็จะกลายเป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไปน่ะสิ~ มันเที่ยวสนุกกว่าน่ะ

    เราก็รู้น่า แต่เวลามีเยอะแยะ อีกอย่าง เราไม่ได้เดินนาน ปกติเหาะอย่างเดียว พอมาเดินทีมันก็ปวดขานี่ =3=” เทวดาไดกิบ่นแล้วเท้าสะเอวบ้าง

    .

     

    .

    ไอบทสนทนาพวกนี้มันดูแปลกๆแฮะ =[]=; ริวทาโร่คิด หรือว่าสองคนนี้จะผิดปกติ?

    เคย์โตะที่ยืนอยู่ด้านข้าง กำลังแอบหัวเราะบทสนทนาของเทวดาทั้งสองเบาๆ เขาเองก็ไม่ได้คิดต่างไปจกริวทาโร่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงได้คิดว่ามันตลกแล้วก็น่ารักดี

    ริวทาโร่เองก็ไม่ได้คิดว่ามันมีพิษมีภัยอะไรเหมือนกัน ตลกดีต่างหาก เขาเลยยืนฟังต่อ?

    ก็ได้ๆๆๆ ทางนั้นก็ได้เทวดาเรียวสุเกะยอมอ่อนให้เดินนำไปในทางที่เทวดาไดกิขอแต่โดยดี เทวดาไดกิยิ้ม แล้วรีบเดินตามเทวดาเรียวสุเกะไป โดยที่สุดท้าย ทั้งสองก็ยังไม่รู้ว่า เคย์โตะกับริวทาโร่ยืนดูพวกเขาอยู่ ให้ตายสิ เหมือนฟ้าเล่นตลกเลยจริงๆ - -

    .

    .

    .

    อ้าวไปซะแล้ว ตลกดีชะมัดริวทาโร่หัวเราะ

    ว่างั้นแหละ ฮะๆๆเคย์โตะหัวเราะบ้างก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินไปในทางฝั่งตรงข้ามกับเทวดาทั้งสอง แต่เดินไปได้แค่นิด ทั้งสองก็ได้ยินเสียงคนสองคนคุยกันอีก

    .

    .

    .

    ท่านฮิคกี้รอเราก่อนซี่!!” เทวดาโตะรินนั่นเอง! นี่ตกลงว่า เทวดาฮิคกี้มาตกสวรรค์อยู่แถวนี้เองหรอเนี่ย!

    ยะฮู้!! เร็วๆหน่อยสิโตะริน~! เดี๋ยวไปดูการ์ตูนไม่ทันนะ อุตส่าห์จองตั๋วไว้แล้วแท้ๆ!” เทวดาฮิคกี้วิ่งตัวปลิวมาทางเคย์โตะกับริวทาโร่ที่ยืนเง็งกันอยู่

    อะ โอยยย ไอเราก็เป็นห่วงคิดว่าท่านจะเป็นยังไงบ้างจึงรีบทิ้งงานมา ที่ไหนได้ เที่ยวเล่นซะสนุกเลย รอเราด้วย!!!!” เทวดาโตะรินแทบจะคลานตามเทวดาฮิคกี้ที่กระโดดโลดเต้นเป็นลิงโลด ไม่มองเส้นมองทาง

    โห่ยยย โตะริน เร็วๆสิเร็วๆๆๆ!!!” เทวดาฮิคกี้เร่ง ก่อนจะหลับตากางแขนขึ้นสองข้างแล้วติดจรวดวิ่งตรงไปทางเคย์โตะและริวทาโร่

    อะเฟี้ยวววว เครื่องจะออกแว้ววววววว!!!!”

    .

    .

    .

    เหวออออออออ!!”

    เหวอออออออ!!”

    ผลั่ก!!!!

     เทวดาฮิคกี้วิ่งเข้าชนเคย์โตะและริวทาโร่อย่างจัง แต่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร จึงวิ่งต่อไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงอย่างเดิม แต่ผลจากการชนของเทวดาฮิคกี้ในครั้งนี้ ก็ทำให้เกิดเหตุการณ์ราวฟ้าเล่นตลกขึ้นอีกครั้ง?

    .

    .

    .

    จุ๊บ!

    เคย์โตะที่มีการทรงตัวดีจากทักษะความหล่อและตาตี่?นั้น เมื่อโดนเทวดาฮิคกี้ชนเข้าไปอย่างจังก็เซไปเซมาจนไปล้มทับริวทาโร่เข้าให้ เป็นผลให้ริมฝีปากของทั้งคู่ประทับเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้

    O////O!

    ริวทาโร่หน้าแดงแปร๊ด ดวงตาโตๆเบิกกว้าง เคย์โตะเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

    เย้ย! ขอโทษ!!” เคย์โตะรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว ปะ เป็นอะไรรึเปล่า////” เคย์โตะยื่นมือเข้าไปให้ริวทาโร่ที่ยังนอนแผ่ตึงอยู่กับพื้น

    มะ ไม่เป็นไรหรอก/////”  ริวทาโร่ยื่นมือเข้าไปจับมือของเคย์โตะแล้วพยุงตัวเองขึ้นมาช้าๆ

    “///////”

    “////////”

    ทั้งสองคนยืนหันหน้าเข้าหากันไม่ได้พูดอะไร ก็นะ นั่นมันจูบแรกของทั้งคู่นี่นา~! ให้ตายสิ อย่างกับเทวดาเล่นตลกชะมัด! อยู่ดีๆก็มีคนประหลาดที่ไหนก็ไม่รู้มาวิ่งชนแล้วก็จุ จุ๊บ! กันซะได้!!!//////

    “…..”

    “……”

    ทั้งสองคนยังคงหันหน้าเข้าหากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรกันทั้งคู่ จนไหนที่สุด เคย์โตะก็ทำลายความเงียบขึ้นมา

    เอ่อ….” ริวทาโร่เงยหน้าขึ้นมามองเคย์โตะ

    ห่ะ ห๊ะ?///”

    เมื่อกี้จูบแรกรึเปล่าเคย์โตะรวบรวมความกล้าถามคำถามออกไปแล้วมองหน้าริวทาโร่ชัดๆ

    “….///// อืมริวทาโร่ตอบอายๆ หนูแฮมหน้าเกรียน?อย่างเขา จะมีใครมาจุ๊บกันเล่า!!////

    .

    .

    .

    ชั้นก็เหมือนกัน <3////” หลังจากเงียบไปไม่นานเคย์โตะก็พูดขึ้นเบาๆแล้วก็ยิ้มให้หนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย

    “>//////<!!!!”

    และแล้วเรื่องราวความรักของทั้งคู่จะเป็นอย่างไร~~ ก็หลับตานึกกันต่อเอาเองละกัน กร๊ากกกก!!!

    .

    .

    .

    จบอีกแล้ว!?

     

    แถม2?

    ณ ชุมนุมทีมเต้น แชมป์แห่งปี 

    จูรินั่งอยู่กลางวงเพื่อน ในมือถือแก้วน้ำแป๊บซี่ที่น้ำแข็งละลายจนแป๊บซี่กลายเป็นน้ำไปซะแล้วครึ่งแก้ว

    เด็กชายนั่งบ่นพึมพัมกับตัวเอง

    ทำไมเราไม่กลับบ้านวะ - - เรานั่งทำอะไรอยู่เนี่ย?”

    .

    .

    .

    อีกด้านหนึ่งของห้องน้ำสาธารณะ

    ยูยะๆ คืนนี้นายจะตื่นมั๊ยวะเนี่ย!” ยาบุที่เข้าห้องน้ำเสร็จเป็นชาติแล้วเดินไปหายูยะที่จากยืนพิงต้นไม้หลับ กลายเป็นนั่งพิงต้นไม้หลับไปซะแล้ว และพยายามปลุกเพื่อนซี้ให้ลุกกลับบ้าน

    แต่หลังจากพยายามอยู่นาน ยูยะก็ไม่ตื่นซักที เขาเลยว่าจะตัดสินใจกลับไปก่อน ช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐดีแท้ แต่ทำม๊ายทำไม เขาถึงไม่กลับบ้านซักทีวะ - -

    ยาบุหันไปมองที่ห้องน้ำที่บัดนี้แทบจะไม่มีผู้คนมาใช้บริการอีกแล้ว

    ทำไมเรารู้สึกอาลัยอาวรณ์ห้องน้ำจนกลับบ้านไม่ได้วะเนี่ย…”

    .

    .

    .

    จบ (จริงๆและ) กร๊ากกกกกกกก






    โซล : เอิ่ม พูดอะไรดี เรื่องนี้ยาวมากอ่ะ แถมไม่มีอะไรเลย - - จู่ๆก็อยากแต่งขึ้นมา อยู่บ้านไม่มีไรทำมันเบื่อ ย้ำ! โดนสั่งให้หมกเชื้ออยู่ในบ้านมาสองวัน TT แต่ถึงงั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงแต่งฟิคเรื่องนี้? แถมเลิกแต่งไม่ได้ด้วยนะ  - - ไม่ใช่ว่าแต่งมันส์ลื่นไหลนะ แต่อารมณ์แบบ มันหยุดไม่ได้อ่ะ เหมือนโดนห้ามไว้ หรือว่านี่ จะเป็นเพราะเทวดาเล่นตลกเหมือนกันฟระ? กร๊ากกกก

    ว่าแต่เรื่องนี้ไร้ซึ่งสาระ และเนื้อหาสิ้นดี ตกลงแล้วต้องการอะไร แต่งทำไม คู่อะไร เพื่ออะไร จนถึงบรรทัดนี้โซลก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน - - คาดว่าคนที่มาอ่านก็คงจะปวดหัวไปตามๆกันละนะ กร๊ากกก

    อ้อ ใครอ่านแล้วรู้ว่า โซลต้องการอะไรถึงแต่งเรื่องนี้ก็ช่วยบอกโซลด้วยนะ - - ไจ้เจี้ยน!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×