คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] เมื่อเทวดาเล่นตลก?
ก่อนจะเข้าเรื่อง?กัน โซลมีเรื่องจะบอกนะคะ TT ขอโทษ? ที่หายไปนานมากกกกกกกกก แถมจู่ๆก็หายไปอีก - - พอดีว่าโซลมาเรียนที่ญี่ปุ่นน่ะจ่ะ แล้วก็แบบอะไรๆก็ปุบปับ ดังนั้นขอโทษน้าาา จะมีใครรออ่านไดยามะกับโอคาริวอยู่มั๊ยเนี่ย กร๊ากกก - - มานี่ว่างๆก็ว่าจะแต่งต่อ แต่กำลังบิ๊วอยู่ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็เอาเรื่องนี้ไปอ่านก่อนน้า กร๊ากกก มันเป็นเรื่องที่แต่งตอนป่วยอยู่บ้าน? อ่านแล้วจะรู้เอง? ฮ่าๆๆๆๆๆ แล้วก็นี่ บล็อกโซลน้าาา
http://patt-zaol.blogspot.com
โซลเขียนเล่าเรื่องที่ญี่ปุ่นน่ะ ใครสนใจก็มาเจอกันน้าาา
.
.
.
เอาล่ะ คงจะอยากอ่านกันแล้ว? ไปอ่านกันเล้ยยย กร๊ากกก
คำเตือน : อย่าคิดมาก?
ณ สวรรค์ชั้นฟ้า…
“นี่ท่านเรียวสุเกะ…เมื่อไหร่ท่านจะวางขนมในมือลงแล้วมาช่วยเรามองหาหัวใจแห่งรักซักทีล่ะ” เทวดาไดกิเอ่ยอย่างขัดใจกับเทวดาคู่หูที่กำลังนอนกลิ้นอ่านการ์ตูนอยู่โดยมีโดนัทอยู่ในมือ
เทวดาเรียวสุเกะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยัดโดนัทในมือเข้าไปในปากจนหมดแล้วลุกขึ้นนั่ง โดยที่ยังถือหนังสือการ์ตูนในมือ
“เราขอโทษที พอดีเราหิวน่ะ” เทวดาเรียวสุเกะพูดพลางปัดเศษโดนัทที่ติดอยู่บนนิ้วมือกับชุดเทวดาสีขาวบริสุทธิ์
เทวดาไดกิทำท่าปวดหัว
“ตั้งใจทำงานหน่อยสิท่าน! แล้วก็เก็บหนังสือการ์ตูนได้แล้ว!” เทวดาไดกิ ละสายตาออกมาจากบ่อน้ำวิเศษ มามองที่เทวดาเรียวสุเกะ
เทวดาเรียวสุเกะทำหน้านิ่วเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“เห~ แต่เรายังอ่านไม่จบเลยนะ..” ยังไม่ทันที่เทวดาเรียวสุเกะจะพูดจบประโยค เทวดาไดกิก็พูดแทรกออกมาอย่างท่วงที
“…เราบอกให้มาช่วยเราไง!!!”
สิ้นคำสั่ง เทวดาเรียวสุเกะโยนหนังสือการ์ตูนในมือทิ้งแล้วคลานมานั่งข้างๆเทวดาไดกิทันที…
……………..
ณ เมืองมนุษย์
“จูริ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อดังลั่นลานจัดงานแข่งขัน “Street dance” ประจำปีของย่านนักเต้นชื่อดังแห่งหนึ่ง เจ้าของชื่อแทบจะวิ่งเข้าไปอุดปากเจ้าตัวการที่ตะโกนเรียกชื่อเขาซะดังจนแทบจะหัวขมำกับพื้น
โป๊ก!!!
“เรียกหาพ่อแกไง้วะ! คนอื่นเขาหันมามองกันหมดแล้ว!” จูริที่ว่าเขกหัวเพื่อนหน้าหนูอย่างแรง ก็ใช่น่ะสิ คนเป็นร้อยที่มารวมตัวกันมาดูการแข่งขันวันนี้ หันมามองเขาเป็นสายตาเดียวกันหมดแล้ว
อารมณ์ประมาณว่า..
‘เจ้าคนที่ชื่อว่า จูริ มันเป็นใคร =__=?’
“โอ๊ย! เจ็บนะเว่ย! เขกมาได้กลางวันแสกๆ?!” เพื่อนตัวดีเถียงกลับ ทำเอาจูริแทบจะทนไม่ไหวกับความเกรียนของเพื่อนสนิท
“ไม่ต้องมากวนนะเว่ย! ชั้นก็อายเป็นเหมือนกันนะ! ตกลงแกมากวนติงชั้นหรือมาเชียร์ชั้นกันแน่ห๊ะ ริวทาโร่!” จูริบ่นเป็นเต่าอารมณ์เสีย แต่เพื่อนหน้าหนูหรือริวทาโร่ก็ยังไม่วาย ทำเกรียนใส่ต่อ
“โหยๆ แค่นี้ทำเป็นอารมณ์ไม่ดี คนเขาอุตส่าห์มาเชียร์ ถ้าเพื่อนสุดที่รักอย่างชั้นไม่มาเชียร์นาย แล้วนายจะเสียใจนะโว้ยยย” ริวทาโร่กระดิกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าจูริ
“แหวะ ถึงหนูแฮมสเตอร์อย่างนายไม่มา ชั้นก็ชนะอยู่แล้วล่ะน่า~” จูริยักคิ้วกอดอก
“ไอ้จูริ! ใครเป็นหนูแฮมสเตอร์ห๊ะ!” ริวทาโร่เริ่มหงุดหงิดเพราะโดนหาว่าตัวเองเป็นแฮมสเตอร์ ทั้งๆที่เขาน่ะหน้าเหมือนหนูต่างหาก?
“แกไง เจ้าหนูตาโต แบร่ๆ~~” จูริไม่ล้อเปล่าด้วยน้ำเสียงกวนเบื้องล่าง แต่ยังมีการแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก ทำเอาคนที่มาเชียร์การแข่งขันแถวนั้น แอบหัวเราะกันยกใหญ่
“หน็อย~ แกหล่อตายล่ะ ไอ้เต่าไม่มีกระดอง แบร่ๆ~~” ริวทาโร่ไม่ยอมแพ้ เถียงกลับไปบ้าง ถึงกับทำเอาจูริลมออกหู พร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะของเหล่าคนรอบข้างที่แอบดูอยู่? อย่างเงียบๆ?
“อะ ไอ้ริวทาโร่!!!!” จูริเตรียมพร้อมกระโดดถีบใส่ริวทาโร่ โดยที่ริวทาโร่เองก็ตั้งท่ารับมือเช่นกัน แต่ก่อนที่เต่ากับหนูจะปะทะกัน ก็โชคดีที่มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาห้ามเสียก่อน
.
.
.
“พอๆทั้งเต่าทั้งหนูเลย แยกกันได้แล้ว!” ชายหนุ่มผิวคล้ำแดดผมสีทอง จับเต่า เอ๊ย! จูริและริวทาโร่เหวี่ยงออกจากกันแล้วมายืนแทรกตรงกลางแทน พร้อมกับชายหนุ่มผอมสูงอีกคนเดินตามมาด้วย
“โห่ย พี่ยูยะอ้ะ! มาห้ามทำไมเล่า!” จูริเหวี่ยงใส่ชายหนุ่มผู้เข้ามาใหม่ หรือบุคคลที่เขาเรียกว่าพี่ยูยะ
“ใช่ๆ กำลังจะได้สู้กันอยู่เชียว~!” ริวทาโร่ทำท่าเสียดายจัด จนยาบุ คนที่เดินตามยูยะมาด้วยหัวเราะ
“ไม่ตลกนะยาบุ - -*” ยูยะหันมาทำตาเขียวใส่เพื่อนชาย ก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าเด็กจอมยุ่งสองคนนี้แทน
“มายืนเล่นอะไรกันอยู่ได้ไม่ไปเตรียมตัวไง้” ยูยะเลือกเป้าหมายมาที่จูริเป็นคนแรก พร้อมกับเพยิดหน้าไปที่ทีมเต้นของจูริที่ตอนนี้ดูท่าทางกำลังจะเริ่มวอร์มร่างกายกันแล้ว
“อ่าว ซวยแล้ว!” จูริรีบวิ่งกลับไปที่ทีมทันที ปล่อยให้ริวทาโร่ยืนขำกร๊ากอยู่คนเดียว
“กร๊ากกก สมน้ำหน้า!!! ฮ่าๆๆๆ!!!!”
โป๊ก!
“โอ๊ย! อะไรเล่า!” ริวทาโร่นิ่วหน้ายกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆ พร้อมหันมาตามมะเหงกพิฆาตที่มาเขกหัวเขาต่อจากจูริ! หรือจะเรียกอีกอย่างก็คือพี่ชายตัวดำ?ของเขานั่นเอง
“มาอะลง อะไรเล่า! เพราะเรานั่นแหละ ทำจูริเกือบซวยเลยเห็นมั๊ย” ยูยะบ่นอย่างเสียไม่ได้
“โห่ย เจ้าจูริมันมึนเองต่างหาก ผมไม่ได้ทำอะไรมันซักหน่อย =3=~~” เด็กเกรียนตอบ เล่นเอายูยะจนปัญญา ยาบุเลยต้องเข้ามาจัดการให้
“น่าๆ ไปหาที่ยืนกันดีกว่า เดี๋ยวงานเริ่มจะแทรกไปดูไม่ทันนะ ปะๆ” ยาบุเดินมาอ้อมหลังริวทาโร่แล้วดันให้ออกเดินไปข้างหน้า โดยที่ยูยะเดินตามหลังไป
……………….
“ท่านไดกิ เราว่า เด็กคนนั้นมีแววนะ” เทวดาเรียวสุเกะเอ่ยขึ้น หลังจากพยายามตั้งหน้าตั้งตาทำงานง้อคู่หู?
“ไหนๆ” เทวดาไดกิละสายตาออกจากบันทึกประจำวันในมือมาที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เทวดาเรียวสุเกะกำลังนั่งเฝ้าอยู่
“คนนั้นไง” นิ้วป้อมของเทวดาเรียวสุเกะชี้ไปที่รูปสะท้อนของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
“หืม? ท่านเรียวสุเกะ สงสัยท่านจะอ่านหนังสือการ์ตูนมากไปแล้วกระมัง นั่นมันหนูแฮมสเตอร์นะ! -*-” เทวดาไดกิทำหน้าปวดหัว หลังจากมองตามนิ้วชี้ของเทวดาเรียวสุเกะไปยังเป้าหมาย?
“โอยยย ท่าน เราว่าท่านนั่นแหละตาไม่ดี นั่นมันมนุษย์นะ!” เทวดาเรียวสุเกะรีบแย้ง
“เห จริงรึ?” เทวดาไดกิทำหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกรอบ
“อืม มีแขน มีขา เดินสองขา เออจริงด้วย นั่นมันมนุษย์นี่” เทวดาไดกิบรรลุแจ้ง
“เห็นมั๊ยเล่า! =3=” เทวดาเรียวสุเกะทำแก้มป่อง เขาไม่ได้ติดหนังสือการ์ตูนมากไปจนตาฝาดซักหน่อย -*- ตัวอย่างก๊ะควาย เอ๊ย! จะดูผิดเป็นหนูแฮมสเตอร์ได้ไง
“เราขอโทษๆ - - อืม ก็จริงนะ มีแววนี่ ไหนเราขอเช็คประวัติหน่อยซิ” เทวดาไดกิ เหาะไปที่ก้อนเมฆฝั่งตรงข้าม หยิบหนังสือเล่มหนาใหญ่สีทองที่วางอยู่บนแท่นวางหนังสือออกมาแล้วเหาะกลับมานั่งลงข้างๆเทวดาเรียวสุเกะอีกครั้ง
เทวดาไดกิ เปิดไล่หนังสือเล่มใหญ่ทีละหน้าอย่างเบามือจนมาหยุดที่หน้าๆหนึ่ง ตัวหนังสือสีทองประกายถูกเขียนอย่างบรรจงด้วยลายมือเหลือบประกายออกมาหนึ่งครั้ง
เทวดาเรียวสุเกะทำหน้าพอใจ
“ตาดีเหมือนกันนะท่าน นึกว่ามัวแต่นั่งกินขนมจนลืมฝึกตนตามกฎของเทวดาซะอีก” เทวดาไดกิแกล้งแซว ทำเอาเทวดาเรียวสุเกะหน้าเสีย
“เราเป็นเทวดาตัวอย่างนะ! =3= ” เทวดาเรียวสุเกะเถียงขาดใจ แต่ในใจก็อดรู้สึกขัดๆกับคำพูดของตัวเองไปไม่ได้ - - เอ้อช่างเห๊อะ
“แล้วเด็กคนนี้ชื่ออะไรล่ะ?” เทวดาเรียวสุเกะถาม
“โมริโมโตะ ริวทาโร่ อายุ 16 ปี เกิดวันที่ 6 เมษายน ปี 1995” เทวดาไดกินั่งอ่านประวัติของริวทาโร่ ให้เทวดาเรียวสุเกะฟังไปเรื่อยๆจนมาถึงบรรทัดสุดท้าย
“ความสุขที่สุดก็คือการได้แกล้งเพื่อนรักนามว่า ‘จูริ’…หืม? ท่านเรียวสุเกะ ท่านมาดูนี่สิ!” เทวดาไดกิทำตาโต กระทุ้งข้อศอกใส่เทวดาเรียวสุเกะที่กำลังนั่งฟังน้ำลายยืดจนสะดุ้ง~
“ตรงนี้ๆ!” เทวดาเรียวสุเกะมองตามนิ้วของเทวดาไดกิไปที่บรรทัดล่างสุด
“อืมมม ‘วันสำคัญของเพื่อนจะนำพามาซึ่งคนรัก วันนั้นคือวันอาทิตย์แรกที่ท้องฟ้าสดใสในฤดูใบไม้ร่วง…โดยคนรักจะเป็นคนที่ถูกฟ้านำมาให้ด้วยความบังเอิญ…’ ” เทวดาเรียวสุเกะอ่านจบก็หันไปมองที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง
“เอ๊ะ! วันนี้เป็นวันอาทิตย์แรกของฤดูใบไม้ร่วงในโลกมนุษย์นี่นา~! แถมวันนี้ยังเป็นวันสำคัญของจูริเพื่อนของริวทาโร่ที่จะได้แข่งเต้นแห่งปีด้วย!”
“ใช่แล้ว! เพราะงั้นก็วันนี้นี่แหละ ที่หัวใจแห่งรักจะปรากฏ! ทีนี้ก็ได้จะเลื่อนขั้นแล้ว!!!! \*O*/” เทวดาไดกิร้องลั่นอย่างดีใจ (และลืมตัว) ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้พวกเขาเป็นเทวดาฝึกหัดอยู่นี่นา หน้าที่ก็คล้ายๆคิวปิด ล่ะมั้ง~ ถ้าทำหัวใจแห่งรักได้ครบร้อยดวงพร้อมกับคู่หูก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นเทวดาเต็มตัวล่ะ! อย่างนี้ต้องสู้ตายหน่อยแล้ว! อ้อ ลืมบอกไป ตอนนี้เทวดาน้อยทั้งคู่สะสม หัวใจแห่งรัก หรือ สร้างคู่รักขึ้นมาได้ 99 คู่แล้วน่ะสิ!
แต่หลังจาก ผลักดัน คู่ที่ 99 มาได้สำเร็จ หลังจากนั้นก็ผ่านไปสามเดือนเทวดาแล้ว เทวดาฝึกหัดทั้งสองก็ยังไม่สามารถค้นหาดวงใจแห่งรักได้อีกเลย…
“เฮ้ย! ท่านไดกิใจเย็น!” เทวดาเรียวสุเกะกระโดดขึ้นไปจับเทวดาไดกิที่กำลังดีใจจนตัวลอยออกไปนอกอาณาเขตเอาไว้ได้อย่างท่วงทัน
“อ่ะ เราขอโทษที พอดี ดีใจเกินไปหน่อยน่ะ =///=” เทวดาไดกิเกาหัวแก้เขิน หึหึหึ จะได้เลื่อนขั้นแล้วโว้ย!!!! \*O*/! (แน่ใจหรอว่าเทวดาอ่ะ =[]=)
“อย่าพึ่งดีใจสิท่าน แล้วประโยคที่ว่า ‘คนรักจะเป็นคนที่ถูกฟ้านำมาให้ด้วยความบังเอิญ…’น่ะ จะทำยังไง?” เทวดาเรียวสุเกะถาม เทวดาไดกิหุบยิ้ม
“…”
“…”
เทวดาทั้งสองมองหน้ากัน โดยปราศจากคำพูด…ก็ฟ้าที่จะนำคนรักมาให้มันก็พวกเขานี่แหละ! ลืมไปเลยเนี่ย! แล้วใครล่ะคือคู่ของริวทาโร่!?
“ว๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!”
“แว๊กกกกกกกกกกกกก!!!!”
เสียงเทวดาคู่หูดังลั่นไปทั่วสรวงสวรรค์ ก็ทำไงเล่า! ตามคำชะตาลิขิต มันก็หมายความว่า จะต้องทำให้หัวใจแห่งรักปรากฏให้ทันก่อนที่จะขึ้นวันใหม่ยังไงเล่า!
………………
“โอ๊ย! คนเยอะจัง” ริวทาโร่ ชะเง้อตัวมองหาเพื่อนสนิท ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังมายืนรอดูการแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า
“เห็นมั๊ยบอกแล้ว มัวแต่ยืนเกรียนอยู่นั่นแหละ หาที่เหมาะๆยืนไม่ได้เลย” ยูยะเหน็บน้องชายตัวยุ่ง จนริวทาโร่คิ้วกระตุก
“ห๋า~! ใครเกรียน! - -*” แฮมสเตอร์น้อยพยายามยืดตัวให้สูงเท่าพี่ชายแล้วยักคิ้วให้ ยูยะยกเท้าขึ้นถีบพุงน้องชายหน้าหนูจนล้มตึง
“แอ๊ก!”
“กร๊ากกกกกกกกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ! สมน้ำหน้า!!! ฮ่าๆๆๆ!!!” ยูยะหัวเราะน้องชายจนหน้าดำ? ยิ่งทำเอาริวทาโร่หงุดหงิด
“โอ๊ยพี่อ้ะ! ถีบน้องได้ไงเนี่ย!” ริวทาโร่โวยวาย ขณะที่พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ทันใดนั้นเอง…
“ผมช่วยนะครับ…” เสียงนุ่มทุ้มลึก? ที่แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเจ้าของเสียงหล่อ? ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆพยุงตัวหนูแฮมจอมยุ่งให้ลุกขึ้นอย่างเบามือ
ริวทาโร่พยักหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้นตามแรงพยุงจากบุคคลปริศนาด้านหลัง…
และในจังหวะเดียวกันกับที่เสียงปริศนาดังขึ้นจากทางด้านหลังของริวทาโร่นั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คู่หูเทวดาบนสวรรค์กำลังเจอกับเหตุการณ์บางอย่าง?
…………………..
“ท่านไดกิ! ท่านเรียวสุเกะ!” เทวดาโตะรินวิ่ง(ปนเหาะ?)มาทางเทวดาตัวเท่าทั้งสองที่กำลังร้องโหยหวน?หาทางออกให้ตัวเองกันอยู่
“เอ๋?” เทวดาทั้งสองหยุดแอ๊กชั่น แต่มือทั้งสองข้างยังคงยกขึ้นกุมหัวอยู่ ในขณะที่เทวดาโตะรินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“โอ๊ย! โชคดีจังที่พวกท่านยังไม่ได้ไปไหน ToT!” เทวดาโตะรินน้ำตาไหลพราก
“ปะ เป็นอะไรไปท่านโตะริน?” เทวดาไดกิ เดินเข้ามาหาใกล้ๆ ส่วนเทวดาเรียวสุเกะวิ่งไปหยิบกล่องโดนัทแล้วเดินตามไปสมทบ
“กะ ก็ท่านฮิคกี้ คู่หูของเราดันก้าวพลาดตกสวรรค์ไปน่ะสิ อ๊ะ ขอบคุณนะ” เทวดาโตะรินปาดน้ำตา พร้อมกับรับโดนัทจากเทวดาเรียวสุเกะ
“หา!!! ตกสวรรค์!?” เทวดาคู่หูเจ้าเก่าประสานเสียงกันอย่างช่วยไม่ได้
“ฮึก ชะ ใช่…แง่มๆ อร่อยนะเนี่ยท่าน” เทวดาโตะรินสะอื้นไป กัดโดนัทของเทวดาเรียวสุเกะไป ตอนนี้เทวดาไดกิชักเริ่มสงสัยแล้วว่าตกลง จะร้องไห้หรือจะกินกันแน่ - -
“ละ แล้วทำยังไงล่ะท่าน จะเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ” เทวดาเรียวสุเกะถามเสียงสั่น แต่ในมือยังคงกอดกล่องโดนัทเอาไว้แน่น
เทวดาไดกิเองก็มองไปที่เทวดาโตะรินเช่นกันที่ตอนนี้ทั้งกินทั้งสะอื้นจนไม่รู้ว่าตกลงจะร้องหรือจะกินกันแน่แล้ว เพราะตั้งแต่เป็นเทวดามา ก็พึ่งเคยได้ยินว่ามีเทวดาตกสวรรค์จริงๆเนี่ยแหละ แล้วจะเป็นยังไงเนี่ย!?
“ฮึก กะ ก็เมื่อกี้ไปหาท่านเทวดายูริมาแล้ว ท่านบอกว่า แค่ให้ไปตามที่โลกมนุษย์แล้วพากลับมาก็เท่านั้นเอง ฮึก เพราะไม่แน่ ปีกอาจจะหักจนบินขึ้นมาเองไม่ได้น่ะ” เทวดาโตะรินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาสั่งน้ำมูกแล้วเก็บยัดใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ทำให้แลดูหมดภาพพจน์เทวดาไปมากทีเดียว…
“อ่อ เฮ้อ งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วทำไมท่านจึงต้องร้องไห้ด้วยเล่า?” เทวดาไดกิถาม ก็แค่ไปรับกลับมาไม่ใช่หรือ?
เทวดาเรียวสุเกะพยักหน้าสมทบ
เทวดาโตะรินก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบ ทำเอาเทวดาคู่หูเริ่มสงสัย โดยไม่ทันได้สังเกตว่า เทวดายูโตะแอบหยิบอะไรออกมาจากทางด้านหลังที่ซ่อนเอาไว้
“…”
“…”
“…”
“ขอโทษนะ! คือเรากับเทวดาฮิคกี้ทำงานค้างเอาไว้น่ะ! แถมถ้าไม่รีบให้เสร็จก่อนขึ้นวันใหม่มีหวังเจ้าหนุ่มคนนี้น่าสงสารแย่! แต่เราไม่อาจทิ้งท่านฮิคกี้ที่กำลังเดียวดายในโลกมนุษย์เอาไว้ได้?! ดังนั้น…!” เทวดาโตะรินเว้นวรรค และอาศัยจังหวะที่เทวดาตัวเตี้ยทั้งสองกำลังอึ้ง ยัดหนังสือสีทองเล่มใหญ่อีกเล่ม ใส่มือเทวดาไดกิที่มือยังว่างอยู่แล้วรีบเหาะหนีไป
“ฝากด้วยนะ! เราจะไม่ลืมบุญคุณของท่านทั้งสองเลย!” …และเทวดาโตะรินก็ลอยลับหายไป ปล่อยให้เทวดาทั้งสองยืนงงเต๊ก เป็นไก่ตาแตก
.
.
.
“ฮะ เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนท่านโตะริน!” เทวดาไดกิเริ่มรู้สึกตัวหลังจากเวลาผ่านไปแล้วสามนาทีเทวดา
“ไม่ทันแล้วมั้งท่านไดกิ รู้สึกตัวช้าไปไหม - -” เทวดาเรียวสุเกะที่รู้สึกตัวก่อนประมาณหนึ่งนาทีพูด พลางวางกล่องโดนัทลงแล้วแย่งหนังสือของเทวดาโตะรินในมือของเทวดาไดกิมาเปิดดู
“คนนี้เองหรอ โอคาโมโตะ เคย์โตะ…อืมมมม” เทวดาเรียวสุเกะพึมพำชื่อของเป้าหมาย แล้วก้มลงไปอ่านประวัติต่อจนถึงคำทำนายแห่งโชคชะตา จนทำให้เทวดาเรียวสุเกะต้องตาโตอีกครั้ง
“ท่านไดกิ!” เทวดาเรียวสุเกะใช้มือข้างที่ว่างดึงแขนเทวดาไดกิที่ยืนอยู่ข้างๆให้หันมาอ่านหนังสือในมือเล่มนี้
เทวดาไดกิหันมาตามแรงดึงของเทวดาคู่หู ก่อนจะค่อยๆไล่สายตาลงอ่านในแต่ละบรรทัด แล้วจึงค่อยๆเบิกตาขึ้นมาบ้าง
…เทวดาทั้งสองค่อยๆหันมามองหน้ากัน
“นี่น่ะเหรอ ความหมายของคำว่า ‘ฟ้านำมาให้’ น่ะ!!!”
…………………..
ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์บนโลกมนุษย์อีกครั้ง
หลังจากที่ริวทาโร่ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมาได้สำเร็จ เขาก็ตั้งท่าจะหันหลังกลับไปขอบคุณชายหนุ่มปริศนาที่มาช่วยเขาซักหน่อย แต่พอหันหลังไป…
เขาคนนั้นก็หายตัวไปกับฝูงชนซะแล้ว
“อ่าว หายไปแล้ว ว่าจะขอบคุณซักหน่อย” ริวทาโร่หยักไหล่ ก่อนจะเดินไปเอาคืนพี่ชายขี้แกล้งที่กำลังยืนชะโงกมองหาจูริโดยที่ไม่ได้สนใจน้องชายเลยซักนิด - -
…ว่าแต่ เสียงของผู้ชายคนเมื่อกี้ยังดังติดหูอยู่เลยแฮะ เสียดายจัง อยากจะเห็นหน้าซักหน่อยเชียว…
หลังจากนั้นการแข่งขันก็เริ่มขึ้น โดยที่ทั้งเขาและพี่ชาย ส่งเสียงเชียร์จูริสุดใจขาด จนสุดท้าย ทีมของเจ้าเต่าจูริก็ได้เป็นแชมป์แห่งปีสมใจอยาก ความดีใจแทนเพื่อนทำให้เขาลืม ชายปริศนาเมื่อครู่ไปชั่วขณะ
“ป่ะ ไปฉลองกัน!” ริวทาโร่เดินกอดคอจูริออกมาจากฝูงแฟนคลับที่มาเชียร์ทีมของจูริ
“เอาเลย! ไปร้านเดิมนะ อ๊า หิวแล้ว~!!!” จูริกอดคอริวทาโร่กระโดดโลดเต้น อย่างมีความสุข โดยมียูยะเดินตามหลังพร้อมกับยาบุ ที่กำลังหน้าดำหน้าแดงนับเงินในกระเป๋าอยู่
ให้ตายสิ ก็ไอ้คนที่ต้องเลี้ยงน่ะ มันเขายังไงล่ะ - -
และในขณะที่ริวทาโร่กำลังจะเดินออกไปในทิศทางที่มีประตูทางออกอยู่นั่นเอง…เสียงปริศนาก็ดังก้องขึ้นในหูของริวทาโร่อย่างน่าประหลาด?
‘เฮ้ย! อย่าพึ่งป๊ายยย กลับมาก๊อนนน!!!’
“ห๊ะ? นายว่าอะไรนะจูริ” ริวทาโร่หันมาถามจูริที่เดินอยู่ข้างๆ
“หืม เปล่านี่” จูริส่ายหน้า ไอ้หนูนี่มันพูดอะไรของมันน่ะ? จูริคิด
“เอ๊ะ แต่เมื่อกี้ชั้นได้ยิ…” ไม่ทันจะพูดจบ ก็เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นฉุดคอเสื้อเขาเอาไว้แล้วจับให้หมุนกลับมาในลานการแข่งขันอีกครั้ง
ควับ!
“เย้ย!? ” ริวทาโร่ร้องอย่างงงๆ เกิดอะไรขึ้น!? เขาไม่ได้จะเดินกลับเข้าไปในงานซักหน่อย!?
“เฮ้ย! ไปไหนวะ!?” จูริถาม ก็อยู่ดีๆริวทาโร่ก็ทำตัวอย่างกับถูกใครดึง แล้วก็หันหลังกลับเข้าไปในงานน่ะสิ ทั้งๆที่กำลังจะออกจากประตูกันอยู่แล้วแท้ๆ
“เป็นอะไรไปริว ลืมของหรอ” ยูยะถาม ริวทาโร่รัวส่ายหน้าปฏิเสธ
เมื่อกี้ใครมาดึงเขาไว้น่ะ!? ระ หรือว่า… อืมม ไม่หรอกมั้ง
ริวทาโร่หัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัวอยู่คนเดียว เล่นเอาคนเดินตาม ทั้งสาม ทำหน้าสงสัย
“อะไรของแกเนี่ย - - เออเอาเหอะ จะว่าไปชั้นเข้าไปหาพวกที่ทีมก่อนแป๊บนึงละกัน รอหน่อยนะ” ว่าแล้วจูริก็วิ่งกลับไปในทีม ปล่อยให้ริวทาโร่ยืนรออยู่พร้อมกับยาบุและยูยะ โดยที่ตัวเองนั้นยังคงอดสงสัยกับเหตุการณ์ประหลาดเมื่อครู่ไม่หาย
เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่า - - แล้วเมื่อกี้ เสียงที่ได้ยินเราหูฝาดหรอ?
“เออ ยูยะ ปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ พาไปหน่อยดิ” ยาบุทำลายความเงียบด้วยคำว่า ฉิ้งฉ่อง…ยูยะจึงต้องพาไปอย่างเสียไม่ได้
“รู้แล้วๆ ริวรอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา” ยูยะบอกริวก่อนจะเดินออกไปในทิศทางฝั่งตรงข้ามกับยาบุ
ตอนนี้ เหลือริวทาโร่ยืนอยู่คนเดียวแล้ว…
“อะไรวะ ทำไมจู่ๆก็เดินหายไปไหนกันหมด =[]=” ริวทาโร่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ก่อนจะหาเดินหาที่นั่งแถวๆนั้น…
.
.
.
“เฮ้อ ล่อซะเหนื่อยเลยแฮะ - -” เทวดาเรียวสุเกะลอย(ยืน) ปาดเหงื่ออยู่ใกล้ๆกับบริเวณที่ริวทาโร่นั่งพัก
“อะไรกันแค่นี้เหนื่อยหรอท่าน เราว่า ท่านคงต้องฝึกตนให้มากกว่านี้นะ” เทวดาไดกิเหอะมายืนใกล้ๆ แล้วมองไปยังริวทาโร่ที่นั่งกระดิกเท้า? รอคนอื่นๆอยู่
“ก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มาตั้ง สามเดือนแล้วนี่นา - -” เทวดาเรียวสุเกะแก้ตัว
จะขออธิบายว่าทำไมเทวดาทั้งสองถึงมาอยู่ที่นี่? นั่นก็เพราะว่า หลังจากที่ทั้งคู่รู้แล้วว่า คู่ของริวทาโร่ ก็คือ เคย์โตะ ที่เทวดาโตะรินยัดเยียด เอ๊ย! นำมาฝากไว้นั่นเอง…ทั้งคู่จึงไม่รอช้า เหาะลงมาจากสวรรค์ทันที
แล้วเหตุการณ์ประหลาดเมื่อซักครู่ รวมไปถึงเหตุที่ทำให้ทั้งจูริ ยาบุและยูยะ ต้องเดินออกไปจากริวทาโร่นั้น ก็เป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของเทวดาทั้งคู่นี่เอง
………………….
ย้อนกลับไป สองนาทีที่แล้ว…
“จะว่าไป แล้วเราจะกลับมาที่ทีมอีกทำไมวะ - -” จูริยืนบ่นอยู่คนเดียวเงียบๆท่ามกลางเพื่อนร่วมทีมที่กำลังนั่งเม้าท์กันอย่างเมามันส์ถึงการแข่งขันเมื่อครู่อยู่
ทั้งๆที่เขาบอกเพื่อนๆแล้วว่าจะกลับบ้านแท้ๆ แถมยังหมดธุระกับที่นี่แล้วด้วยต่างหาก ทำไมอยู่ดีๆก็อยากเดินกลับมาฟระ - - เพื่อนๆก็ถาม แต่ก็ตอบไม่ได้ เลยนั่งลงร่วมวงคุยด้วยแมร่งเลย - - เอ้อช่างเห๊อะ…
.
.
‘หึหึ เรียบร้อย =_=v!’ เทวดาไดกิ ยืนมองจูริถูกดูดกลืน? เข้าไปในวงกลุ่มเม้าท์แตกอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆเหาะกลับมาหาริวทาโร่…
…………….…….
ย้อนกลับไป หนึ่งนาทีที่แล้ว…
“จะว่าไป เราพึ่งเข้าห้องน้ำตอนก่อนแข่งนี่หว่า น้ำก็ไม่ได้กิน ทำไมจู่ดีๆอยากเข้าห้องน้ำซะได้ฟระ - -” ยาบุยืนบ่นอยู่คนเดียวระหว่างรอต่อแถวเข้าห้องน้ำที่ยาวออกมาหลายพันลี้
ทั้งๆที่ไม่ได้ปวดอะไรมาก แต่ก็ยังยอมยืนต่อแถวอยู่ได้แฮะ ตูนี่ท่าจะบ้า - - แต่ไหนๆก็ไหนแล้ว ช่างเต๊อะ
ยาบุยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว สายตาพลันเหลือบสายตาไปมองยูยะที่ยืนสัปหงกพิงต้นไม้อยู่ใกล้ๆแถวนั้น ก่อนจะหันกลับไปชะโงกหน้ามองที่หัวแถวต่อ…
.
.
‘เรานี่อัจฉริยะจริงๆแฮะ =w=v’ เทวดาเรียวสุเกะยืนยิ้มพอใจอยู่ข้างๆยูยะหลังจากที่บันดาลให้ยูยะหลับได้สำเร็จ ก่อนจะหันไปมองที่ยาบุครั้ง แล้วเหาะกลับมาหาริวทาโร่…
…………………….
“แล้วเอาไงต่อดีล่ะท่าน” เทวดาเรียวสุเกะถาม ถ้าไม่รีบ เดี๋ยวสามคนนั้นกลับมาก่อนจะแย่เอา ต้องรีบทำให้เคย์โตะกับริวทาโร่มาเจอกันแล้วแผลงศรให้ได้!
“ก็หาเคย์โตะสิท่าน อ๊ะ! ใช่คนนั้นรึเปล่า?” เทวดาไดกิลอยตัวขึ้นสูงเล็กน้อย พลันชี้ไปที่หนุ่มหัวตั้งคนหนึ่งหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงเคย์โตะ(มั้ง) ที่พวกเขามองเห็นผ่านจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ก่อนลงมาจากสวรรค์
เทวดาเรียวสุเกะมองไปตามนิ้วชี้ ก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ
“ท่านไดกิ เราบอกท่านแล้วใช่มั๊ยว่า หากจะลงมาทำงานที่โลกมนุษย์ให้ใส่คอนแทคลงมาด้วยน่ะ!” เทวดาเรียวสุเกะต่อว่า ก็ทำไมล่ะ ก็เพราะเทวดาไดกิสายตาสั้นน่ะสิ - - ดูสิ มองคนหน้าปลาจวดกลายเป็นเคย์โตะไปซะได้! ถึงจะทำผมทรงคล้ายๆกันก็เถอะ
“อ่า ไม่ใช่จริงๆด้วย - - เราขอโทษ ก็มันรีบนี่นา” เทวดาไดกิทำหน้าสำนึกผิด
“เฮ้อ ช่างเหอะท่าน” เทวดาเรียวสุเกะหันหน้าไปมองหาเคย์โตะต่อ และไม่นานก็พบ
“OoO! นั่นไง เจอแล้ว! ไปกันเถอะท่านไดกิ!” เทวดาเรียวสุเกะกระฉากเทวดาไดกิให้เหาะตามไปอย่างรวดเร็ว เล่นเอาเทวดาไดกิเกือบหัวใจวาย
ไม่ถึงสามวินาที เทวดาทั้งสองก็เหาะมาอยู่ตรงหน้าเคย์โตะได้สำเร็จ…
ใบหน้าคมคาย แต่แอบตาตี่? รอยยิ้มใจดีแลดูเหมือนสุภาพบุรุษ บวกกับนิสัยและน้ำเสียงที่น่ารักน่าปกป้อง? เป็นคนที่สมบูรณ์แบบจนเทวดาทั้งสองแอบอิจฉาเล็กๆไปไม่ได้?
“โห ใช้ได้นี่ นี่สิ ค่อยสมกับเป็นคู่รักคู่ที่ 100 ฉลองการเลื่อนขั้นของเราซักหน่อยเนอะท่าน!” เทวดาเรียวสุเกะถูมือไปมาทำหน้าฝันหวาน
“อย่าพึ่งดีใจไปท่านเรียวสุเกะ มานึกวิธีทำให้เคย์โตะเดินไปหาริวทาโร่ให้ได้ก่อนดีกว่า” เทวดาไดกิดึงเทวดาเรียวสุเกะให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียก่อน
เทวดาทั้งสองลอย(ยืน) ครุ่นคิดแผนการอยู่เหนือฝูงชนทั้งหลายที่ยืนอยู่บนพื้นดินประมาณชั่วขณะ ก่อนที่ทั้งสองจะได้ข้อสรุปให้พบกันครึ่งทาง คือเทวดาเรียวสุเกะไปพาริวทาโร่มา ส่วนเทวดาไดกิพาเคย์โตะเดินออกไปด้วย
หลังจากที่เทวดาทั้งสองตกลงกันเสร็จเรียบร้อยก็รีบแยกย้ายกันไปทันที เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันการเอาซะ!
.
.
.
เทวดาเรียวสุเกะรีบเหาะกลับมาหาริวทาโร่อีกครั้ง ที่บัดนี้ยังคงนั่งกระดิกเท้าได้อยู่อย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนเทวดาเรียวสุเกะอดรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่ได้ว่า ‘หน้าตาออกจะน่ารัก ทำไมกิริยาท่าทางมันถึงได้เกรียนขนาดนี้นะ - - เทวดาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ’
…คิดได้ไม่นานนัก เทวดาเรียวสุเกะก็สะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไป ก่อนจะค่อยๆยกนิ้วชี้ขึ้นมาและวาดนิ้วเป็น รูปวงกลมเปล่งประกายสีเงินระยิบระยับ ก่อนจะหันไปที่ริวทาโร่…
เทวดาเรียวสุเกะยิ้ม
ทันทีที่รูปวงกลมประกายสีเงินหายวั๊บไปที่ริวทาโร่เท่านั้น ริวทาโร่ก็ลุกขึ้นยืนทันที…
“เอ๊ะ?! ทำไมจู่ๆชั้นก็ลุกขึ้นยืนได้ล่ะเนี่ย?!” ริวทาโร่หันซ้ายหันขวา ยกแขนขาตรวจเช็คร่างกายตัวเอง นั่งเพลินๆอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นยืนเฉยเลยนี่!
เทวดาเรียวสุเกะอมยิ้ม
‘เป็นเด็กดีแล้วตามเรามาซะดีๆเถอะนะ’ เทวดาเรียวสุเกะพูดกับริวทาโร่เบาๆ แล้วค่อยๆออกแรงลากริวทาโร่ให้เดินตามตนมา
“เย้ย! จะไปไหนเนี่ย! อ๊ากกก ไม่ป๊ายยยย!!” ริวทาโร่คว้าพนักวางแขนเก้าอี้เอาไว้ พยายามยื้อไม่ให้ตัวเองเดินตามมือที่มองไม่เห็นไปจากตรงนั้น
‘เอ๊า! ไปเกาะเก้าอี้ไว้ทำไมเนี่ย ไม่ได้จะพาไปฆ่าซักหน่อย’ เทวดาเรียวสุเกะบ่น จึงออกแรงดึงมากขึ้น ริวทาโร่เองก็รู้สึกถึงแรงดึงที่แรงมากขึ้น จึงเริ่มเกาะเก้าอี้แน่นขึ้นบ้าง
“อ๊ากกกก ไม่ป๊ายยยยยยย ใครเนี่ย!!! ช่วยด๊วยยยย” ริวทาโร่ร้องลั่นไปทั่ว จนคนอื่นๆเริ่มหันมามอง แต่คนอื่นๆก็ได้แต่หันมามองเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าริวทาโร่ร้องให้ช่วยจากอะไร - -
ก็มันไม่มีใครมองเห็นเทวดาเรียวสุเกะนี่นา ภาพตรงหน้าเลยกลายเป็นริวทาโร่ยืนเกาะเก้าอี้พลางร้องช่วยด้วยอยู่น่ะสิ - - แถมยังทำท่าเหมือนมีคนดึงอีก…แต่เพราะว่าที่นี่เป็นลานแข่งเต้น ทุกคนจึงเข้าใจผิดคิดว่าริวทาโร่ กำลังเลียนแบบไมเคิลแจ๊กสันอยู่นั่นเอง กร๊ากกกกกกกกกก
“ปล่อยช้านนนนนนนนนนนน” ริวทาโร่ยังคงหลับหูหลับแหกปากร้อง สร้างความตื่นเต้นให้ผู้คนรอบข้างเป็นอย่างมาก? แต่ก็ทำให้เทวดาเรียวสุเกะปวดหัวอยู่ไม่น้อย
‘ไอ้เด็กนี่มันแรงเยอะชะมัด - -*!’
.
.
.
มาที่เทวดาไดกิบ้าง
ขณะที่เทวดาไดกิกำลังจะเตรียมตัวพาเคย์โตะไปหาริวทาโร่อยู่นั้นเอง เสียงแหกปากดังลั่นของริวทาโร่ก็ดันเข้ามากระทบที่โสตประสาทหูซะก่อน
‘เห นั่นเสียงริวทาโร่นี่นา! หรือว่าท่านเรียวสุเกะทำอะไรประหลาดๆอีกรึเปล่าเนี่ย - -’ เทวดาไดกิเริ่มหวั่นใจ จนลืมนึกไปว่า เคย์โตะเองก็จะต้องได้ยินเสียงร้องนั้นด้วยเหมือนกัน
“เสียงนี่มัน…” เคย์โตะพึมพำกับตัวเอง เมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ความคิดใดๆจะผุดขึ้นมา ขาทั้งสองข้างก็ออกวิ่งผ่านเทวดาไดกิไปซะแล้ว
‘ท่านเรียวสุเกะทำอะไรกับริวทาโร่รึเปล่านะ…อ้าว เคย์โตะ!’ กว่าจะรู้สึกตัวเคย์โตะก็วิ่งห่างออกไปเสียแล้ว…
.
.
.
“จะพาชั้นไปไหน! ไม่ปายยยยยย ToT!!!” ริวทาโร่ยังคงร้องไปเรื่อยๆ ในใจก็เกิดคำถามที่ว่า ทำไมถึงไม่มีใครมาช่วยเขาเลย - -
เทวดาเรียวสุเกะเริ่มปวดหัว จะเอายังไงดีเนี่ย - -; ถ้ามีใครซักคนเดินเข้ามา เขาคงต้องปล่อยริวทาโร่ไปอย่างช่วยไม่ได้ ทำไงดี โดนท่านไดกิดุแน่เลย TT
.
.
ไม่ทันจะคิดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา…
“เป็นอะไรรึเปล่า!” เทวดาเรียวสุเกะหันไปตามเสียงคุ้นหู ไม่เว้นแม้แต่ริวทาโร่เองเช่นกัน
“เสียงนี้…” เคยได้ยินที่ไหนนะ ริวทาโร่ค่อยๆหันไปมองตามเสียง
เคย์โตะวิ่งฝ่าผู้คนมาทางริวทาโร่ที่กำลังพยายามยื้อตัวเองไว้กับเก้าอี้นั่ง เทวดาเรียวสุเกะอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้าที่เห็นเคย์โตะกำลังวิ่งมาหาริวทาโร่ พอรู้ตัวก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก จนริวทาโร่หลุดออกจากพันธนการที่เขาได้สร้างขึ้นไว้โดยไม่รู้ตัว
“เกิดอะไรขึ้น” เคย์โตะวิ่งเข้าไปหาริวทาโร่อย่างไม่ลังเล นิ้วมือใหญ่ปาดคราบน้ำตาที่หางตาโตอย่างเบามือ ในทันทีที่เคย์โตะสัมผัสใบหน้าของเขา พร้อมกับน้ำเสียงนุ่มที่ดังอยู่ตรงหน้า ทำให้ริวทาโร่นึกออกทันทีว่า คนๆนี้คือคนที่ช่วยพยุงเขาเมื่อตอนที่เขาล้มตอนนั้นนั่นเอง
ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าแล้ว…หล่อจัง~
ริวทาโร่หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จนลืมนึกไปเลยว่าทำไม เคย์โตะถึงเป็นคนที่วิ่งมาช่วยเขาเป็นคนแรก ใบหน้าน่ารักก้มลงอย่างเขินอายเนื่องจากเคย์โตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจนเกินไป
เคย์โตะยิ้มเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่เป็นอะไรแล้ว จึงลูบหัวเล็กเบาๆ อย่างปลอบโยน
“ไม่เป็นไรแล้วใช่มั๊ยเด็กดี” เคย์โตะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม จนริวทาโร่ใจสั่น ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน เขากลับยอมให้คนตรงหน้าลูบหัวได้ง่ายๆ นี่ถ้าเป็นปกติ เขาถีบคว่ำไปแล้วแท้ๆ - -
เทวดาเรียวสุเกะยืนเอามือปิดปากค้างเอาไว้ กะ เกิดอะไรขึ้น!? ทำไมอยู่ดีๆเคย์โตะวิ่งเข้ามาหาเองล่ะ!? ท่านไดกิก็ไม่ได้ตามเคย์โตะมาด้วยซักหน่อย? โอ้ววว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!?
“ท่านเรียวสุเกะ!” ขณะที่เทวดาเรียวสุเกะกำลังคิดฟุ้งซ่าน เทวดาไดกิก็เหาะด้วยความเร็วแสงมายืนตรงหน้าเทวดาเรียวสุเกะที่กำลังยืนตกใจอยู่ทันที อ้อ ตอนนี้คนที่มายืนดู เขาเดินกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองกันหมดแล้วล่ะ
พอเทวดาไดกิเหาะเข้ามาใกล้ๆแล้วเรียกชื่อ ทำให้เทวดาเรียวสุเกะเริ่มได้สติ
“ทะ ท่านไดกิ เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”
“ระ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พอได้ยินเสียงริวทาโร่ เราก็กำลังคิดว่าท่านเรียวสุเกะทำอะไรริวทาโร่รึเปล่า ระหว่างนั้น เคย์โตะก็วิ่งมาหาริวทาโร่ซะแล้วน่ะสิ ” เทวดาไดกิเล่า ส่วนเทวดาเรียวสุเกะก็พยักหน้าเออออไปด้วย ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้
“เอ๊ะ นี่ท่านหาว่าเราทำอะไรริวทาโร่อย่างนั้นเหรอ - -”
“อ่ะ กะ ก็ริวทาโร่ร้องนี่นา เราก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้นนี่ ชะ ช่างเถอะ ว่าแต่ เคย์โตะมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ ฝีมือท่านเหรอ?” เทวดาไดกิเปลี่ยนเรื่องก่อนที่งานจะไม่เสร็จก่อนขึ้นวันใหม่
เทวดาเรียวสุเกะมีท่าทีฮึดฮัดบ้าง แต่ก็ต้องชักหน้าสงสัยอีกครั้ง ที่เทวดาไดกิคิดว่าเป็นฝีมือของตน
“เอ๋? ท่านก็เห็นอยู่นี่ว่า ริวทาโร่ไม่ยอมตามเรามา เราเลยต้องฉุดกระชากลากถูอยู่นี่ไง แล้วเราจะไปพาเคย์โตะมาได้ยังไงกันล่ะ =3= เราก็นึกว่าเป็นฝีมือท่านซะอีก”
“- - เราก็พึ่งบอกไปหยกๆไม่ใช่เหรอ ว่าเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วถ้าอย่างนั้นเป็นฝีมือของใครล่ะ?”
เทวดาคู่หูหันมามองหน้ากัน แล้วส่ายหน้าทั้งคู่ ก่อนที่เสียงของเคย์โตะกับริวทาโร่ที่เปลี่ยนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้วจะดังขึ้นพาเอาเทวดาคู่หูกลับมาสนใจที่คนทั้งคู่อีกครั้ง
“เอ่อ ขอบคุณฮะ ที่มาช่วยผม ว่าแต่ทำไมคุณถึงมาช่วยผมล่ะ แถมรู้ได้ไงว่าที่ร้องเมื่อกี้เป็นผม” ริวทาโร่ถาม ว่าแต่ดูท่านแฮมสเตอร์ตาโตจะลืมเรื่องอำนาจประหลาดที่ฉุดกระชากลากถูตนไปซะสนิทเลย
“ฮะๆ เอ่อ นั่นสินะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน” เคย์โตะหยักไหล่ “แล้วก็ไม่ต้องสุภาพก็ได้ นายเป็นเพื่อนจูริ ทีม AKB49 ใช่ไหมล่ะ ชั้นก็เป็นเพื่อนของเพื่อนร่วมทีมจูริเหมือนกัน เราอายุห่างกันสองปีเองนะ” เคย์โตะยิ้มให้
สำหรับริวทาโร่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ตราตรึง?ใจจริงๆ
ริวทาโร่เผลอยิ้มหวานไปกับคำพูดของเคย์โตะโดยไม่รู้ตัว ทำให้เคย์โตะอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้บ้าง ทันใดนั้นก็บังเกิด แสงสีชมพูเงินขึ้นมาล้อมรอบคนทั้งคู่พร้อมกับ หัวใจสีชมพูแดง ลอยอยู่เหนือหัวของทั้งเคย์โตะและริวทาโร่
“O{}O! ทะ ท่านไดกิ ดูนั่น!”
“O{}O! หะ หัวใจแห่งรักนี่! แถมเป็นดวงที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เราเคยเห็นเลยมานะ!”
เทวดาทั้งสองตื่นตาตื่นใจกับดวงใจแห่งรักดวงสุดท้ายที่จะเปลี่ยนชีวิตเทวดาของพวกเขา รวมทั้งยังคงงุนงงว่ามันปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร? ในเมื่อเทวดาทั้งสองอย่างพวกเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ!?
หรือว่านี่…คือสิ่งที่เรียกว่า โชคชะตากันนะ~
“ท่านไดกิ ท่านเรียวสุเกะ! มัวทำอะไรอยู่ ถ้าไม่รีบแผลงศรเอาไว้ ดวงใจแห่งรักจะหายไปนะ!” เสียงเทวดารุ่นพี่…เทวดายูริดังก้องขึ้นในหู จนเทวดาคู่หูได้สติ
เทวดาทั้งสองมองหน้ากัน
…เทวดาไดกิวาดมือด้านขวาครั้งหนึ่ง ปรากฏคันธนูสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาในมือ
…เทวดาเรียวสุเกะวาดมือด้านซ้าย ปรากฏลูกศรสีทองขึ้นมาบ้าง
เทวดาทั้งคู่ยกคันธนูและลูกศรขึ้นมาพร้อมกัน ปีกเทวดาสีขาวกระพือขึ้นพาเทวดาทั้งสองลอยขึ้นบนท้องฟ้า สองมือของเทวดาคู่หูประกบเข้าด้วยกัน บังเกิดแสงสีชมพูขึ้น พร้อมกับลูกศรทองที่พุ่งออกไป ปักที่กลางหัวใจแห่งรักของเคย์โตะและริวทาโร่
“ปิ๊ง!/////”
“ปิ๊ง!/////”
.
.
“ไชโย!! สำเร็จแล้ว!!!” เทวดาเรียวสุเกะและเทวดาไดกิตีมือกันอย่างยินดี พร้อมกับเหาะไปรับดวงใจแห่งรักสีชมพูที่มีลูกศรสีทองปักเอาไว้…
“เอ่อ ชั้นชื่อ โอคาโมโตะ เคย์โตะนะ เรียกว่าเคย์โตะก็ได้ ^///^” ทันทีที่ดวงใจแห่งรักลอยเข้าไปในอ้อมแขนของเทวดาเรียวสุเกะ เคย์โตะก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากแนะนำตัวกับริวทาโร่ขึ้นมาเป็นคนแรก
“ผมโมริโมโตะ ริวทาโร่ เรียก ริวก็ได้ =///=” ริวทาโร่เขินไม่มองหน้า คงเพราะเคย์โตะนั้นหล่อเกินไป? แถมใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นตุบๆซะแรงเสียกว่าตอนแรกเสียอีก แรงจนเขากลัวว่ามันจะกระเด็นเข้าไปเคย์โตะไปซะก่อน =__=;;
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เคย์โตะยื่นมือมาให้ริวทาโร่จึงยื่นมือไปจับรับมิตร
“นี่ แล้วทำไม เคย์โตะ ถึงวิ่งมาช่วยริวล่ะ” ริวทาโร่ถาม… โอ๊ย! ถามอะไรออกไปเนี่ย! แอบคิดอยู่ในใจแท้ๆ เผลอพูดออกไปได้ยังไงเนี่ย!?
ริวทาโร่นึกอยากทึ้งหัวตัวเอง จนลืมไปเลยว่า ก่อนหน้านี้ได้เกิดเหตุการณ์อะไรประหลาดๆกับเขาไปบ้าง?
เทวดาเรียวสุเกะ หัวเราะคิกคักในใจ
‘ถือว่าเป็นของตอบแทนจากเราละกันนะ ริวทาโร่ หุหุ~’ ว่าแล้วเทวดาไดกิกับเทวดาเรียวสุเกะ ก็ให้พรความรักกับทั้งคู่เป็นการอวยพร จากนั้นจึงพากันกลับขึ้นสวรรค์ไป~ โดยไม่ลืมที่จะทิ้งเสียงอันโหยหวน?เอาไว้ที่โลกมนุษย์ว่า…
‘ได้เลื่อนขั้นแล้วโว้ยยยย!!!!!!!!!!!!’
.
.
เคย์โตะชะงักกับคำถามนิดๆแล้วยิ้มให้ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปใกล้ๆริวทาโร่นิดๆ จนอีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
“ก็เพราะว่าจำเสียงริวได้ตั้งแต่ตอนที่ช่วยริวคราวที่แล้ว พอได้ยินเสียงริวร้องอีกทีก็เลยวิ่งมาเนี่ยแหละ…<3”
.
.
.
>/////<!!!
จบ…(อ้าว!?)
แถมๆ
หลังจากที่เทวดาเรียวสุเกะกับเทวดาไดกิกลับสวรรค์ไปแล้ว? เคย์โตะก็เอ่ยปากจะพาริวทาโร่ไปส่งที่บ้าน ซึ่งริวทาโร่ที่ลืมยูยะ ยาบุ และจูริไปแล้ว? ก็ตอบตกลงทันที ไม่รู้ว่าเพราะว่าอยากให้เคย์โตะไปส่งอยู่แล้ว หรือเพราะพรแปลกๆ? ของเทวดาคู่หูก็ไม่รู้ รู้แต่แค่ว่า ริวทาโร่กำลังมีความสุขสุดๆไปเลยล่ะสิ~
ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับบ้านผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งอยู่นั้น…
“ท่านเรียวสุเกะ! เราว่าไปทางนี้ดีกว่านะ!” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นในบริเวณใกล้ๆที่ริวทาโร่กับเคย์โตะกำลังเดินกันอยู่
“แต่เราว่าทางนี้ดีกว่านะ ท่านไดกิ!” เสียงเด็กหนุ่มอีกคนแย้ง ดูท่าทางสองคนนี้ต้องหลงทางแน่ๆเลย ริวทาโร่คิด - - ว่าแต่เสียงคุ้นๆแฮะ
“แต่เราว่าทางนี้ใกล้กว่านะ!” หลังจากเดินไปได้ซักนิด ก็เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีสองคน แถมยังตัวเท่ากันอีก ยืนเถียงกันอยู่ตรงทางแยกสองทางด้านหน้า ริวทาโร่กับเคย์โตะหยุดยืนมองทั้งสองคนเงียบๆเพราะเห็นแล้วดูท่าทางน่าสนใจดี?
“โห่ยยยยย อุตส่าห์มาเที่ยวโลกมนุษย์ทั้งที เดินไกลหน่อยก็ได้น่า~” เด็กหนุ่มคนที่ดูจะออกตัวป้อมกว่าพูดพลางเท้าสะเอว ซึ่งก็เป็นใครไม่ได้นอกจากเทวดาเรียวสุเกะกับเทวดาไดกินั่นเอง! หลังจากที่ทั้งคู่กำลังจะเหาะกลับสวรรค์กันอยู่นั้น รุ่นพี่เทวดาอย่างเทวดายูริก็มารอรับกลางทางเสียก่อน
“ทำได้ดีมากทั้งสองคน ^^ เอ้า นานๆทีลงมาโลกมนุษย์ไปเที่ยวหน่อยเป็นไง หัวใจแห่งรัก ท่านเทพเคย์บอกให้เรามารับไปแทนแล้ว พวกท่านสองคนไปเที่ยวให้สนุกกันเถิด ถือว่าเป็นของขวัญแสดงความยินดีจากท่านเทพเคย์ละกันนะ ^^” เทวดายูริพูดจบก็มารับหัวใจแห่งรักไป และเหาะกลับขึ้นสวรรค์
จึงทำให้เป็นข้อสรุปได้ว่า เทวดาคู่หูทั้งสองจึงกลับลงมาเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์ต่อ โดยที่ถอดปีกเก็บซ่อนเอาไว้ เพราะว่าหากเทวดาถอดปีก ก็จะกลายเป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไปน่ะสิ~ มันเที่ยวสนุกกว่าน่ะ
“เราก็รู้น่า แต่เวลามีเยอะแยะ อีกอย่าง เราไม่ได้เดินนาน ปกติเหาะอย่างเดียว พอมาเดินทีมันก็ปวดขานี่ =3=” เทวดาไดกิบ่นแล้วเท้าสะเอวบ้าง
.
.
ไอบทสนทนาพวกนี้มันดูแปลกๆแฮะ =[]=; ริวทาโร่คิด หรือว่าสองคนนี้จะผิดปกติ?
เคย์โตะที่ยืนอยู่ด้านข้าง กำลังแอบหัวเราะบทสนทนาของเทวดาทั้งสองเบาๆ เขาเองก็ไม่ได้คิดต่างไปจกริวทาโร่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงได้คิดว่ามันตลกแล้วก็น่ารักดี
ริวทาโร่เองก็ไม่ได้คิดว่ามันมีพิษมีภัยอะไรเหมือนกัน ตลกดีต่างหาก เขาเลยยืนฟังต่อ?
“ก็ได้ๆๆๆ ทางนั้นก็ได้” เทวดาเรียวสุเกะยอมอ่อนให้เดินนำไปในทางที่เทวดาไดกิขอแต่โดยดี เทวดาไดกิยิ้ม แล้วรีบเดินตามเทวดาเรียวสุเกะไป โดยที่สุดท้าย ทั้งสองก็ยังไม่รู้ว่า เคย์โตะกับริวทาโร่ยืนดูพวกเขาอยู่ ให้ตายสิ เหมือนฟ้าเล่นตลกเลยจริงๆ - -
.
.
.
“อ้าวไปซะแล้ว ตลกดีชะมัด” ริวทาโร่หัวเราะ
“ว่างั้นแหละ ฮะๆๆ” เคย์โตะหัวเราะบ้างก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินไปในทางฝั่งตรงข้ามกับเทวดาทั้งสอง แต่เดินไปได้แค่นิด ทั้งสองก็ได้ยินเสียงคนสองคนคุยกันอีก
.
.
.
“ท่านฮิคกี้รอเราก่อนซี่!!” เทวดาโตะรินนั่นเอง! นี่ตกลงว่า เทวดาฮิคกี้มาตกสวรรค์อยู่แถวนี้เองหรอเนี่ย!
“ยะฮู้!! เร็วๆหน่อยสิโตะริน~! เดี๋ยวไปดูการ์ตูนไม่ทันนะ อุตส่าห์จองตั๋วไว้แล้วแท้ๆ!” เทวดาฮิคกี้วิ่งตัวปลิวมาทางเคย์โตะกับริวทาโร่ที่ยืนเง็งกันอยู่
“อะ โอยยย ไอเราก็เป็นห่วงคิดว่าท่านจะเป็นยังไงบ้างจึงรีบทิ้งงานมา ที่ไหนได้ เที่ยวเล่นซะสนุกเลย รอเราด้วย!!!!” เทวดาโตะรินแทบจะคลานตามเทวดาฮิคกี้ที่กระโดดโลดเต้นเป็นลิงโลด ไม่มองเส้นมองทาง
“โห่ยยย โตะริน เร็วๆสิเร็วๆๆๆ!!!” เทวดาฮิคกี้เร่ง ก่อนจะหลับตากางแขนขึ้นสองข้างแล้วติดจรวดวิ่งตรงไปทางเคย์โตะและริวทาโร่
“อะเฟี้ยวววว เครื่องจะออกแว้ววววววว!!!!”
.
.
.
“เหวออออออออ!!”
“เหวอออออออ!!”
ผลั่ก!!!!
เทวดาฮิคกี้วิ่งเข้าชนเคย์โตะและริวทาโร่อย่างจัง แต่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร จึงวิ่งต่อไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงอย่างเดิม แต่ผลจากการชนของเทวดาฮิคกี้ในครั้งนี้ ก็ทำให้เกิดเหตุการณ์ราวฟ้าเล่นตลกขึ้นอีกครั้ง?
.
.
.
จุ๊บ!
เคย์โตะที่มีการทรงตัวดีจากทักษะความหล่อและตาตี่?นั้น เมื่อโดนเทวดาฮิคกี้ชนเข้าไปอย่างจังก็เซไปเซมาจนไปล้มทับริวทาโร่เข้าให้ เป็นผลให้ริมฝีปากของทั้งคู่ประทับเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้
O////O!
ริวทาโร่หน้าแดงแปร๊ด ดวงตาโตๆเบิกกว้าง เคย์โตะเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก…
“เย้ย! ขอโทษ!!” เคย์โตะรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว “ปะ เป็นอะไรรึเปล่า////” เคย์โตะยื่นมือเข้าไปให้ริวทาโร่ที่ยังนอนแผ่ตึงอยู่กับพื้น
“มะ ไม่เป็นไรหรอก/////” ริวทาโร่ยื่นมือเข้าไปจับมือของเคย์โตะแล้วพยุงตัวเองขึ้นมาช้าๆ
“///////”
“////////”
ทั้งสองคนยืนหันหน้าเข้าหากันไม่ได้พูดอะไร ก็นะ นั่นมันจูบแรกของทั้งคู่นี่นา~! ให้ตายสิ อย่างกับเทวดาเล่นตลกชะมัด! อยู่ดีๆก็มีคนประหลาดที่ไหนก็ไม่รู้มาวิ่งชนแล้วก็จุ จุ๊บ! กันซะได้!!!//////
“…..”
“……”
ทั้งสองคนยังคงหันหน้าเข้าหากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรกันทั้งคู่ จนไหนที่สุด เคย์โตะก็ทำลายความเงียบขึ้นมา…
“เอ่อ….” ริวทาโร่เงยหน้าขึ้นมามองเคย์โตะ
“ห่ะ ห๊ะ?///”
“เมื่อกี้จูบแรกรึเปล่า” เคย์โตะรวบรวมความกล้าถามคำถามออกไปแล้วมองหน้าริวทาโร่ชัดๆ
“….///// อืม” ริวทาโร่ตอบอายๆ หนูแฮมหน้าเกรียน?อย่างเขา จะมีใครมาจุ๊บกันเล่า!!////
.
.
.
“ชั้นก็เหมือนกัน <3////” หลังจากเงียบไปไม่นานเคย์โตะก็พูดขึ้นเบาๆแล้วก็ยิ้มให้หนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย…
“>//////<!!!!”
และแล้วเรื่องราวความรักของทั้งคู่จะเป็นอย่างไร~~ ก็หลับตานึกกันต่อเอาเองละกัน กร๊ากกกก!!!
.
.
.
จบอีกแล้ว!?
แถม2?
ณ ชุมนุมทีมเต้น แชมป์แห่งปี
จูรินั่งอยู่กลางวงเพื่อน ในมือถือแก้วน้ำแป๊บซี่ที่น้ำแข็งละลายจนแป๊บซี่กลายเป็นน้ำไปซะแล้วครึ่งแก้ว
เด็กชายนั่งบ่นพึมพัมกับตัวเอง
“ทำไมเราไม่กลับบ้านวะ - - เรานั่งทำอะไรอยู่เนี่ย?”
.
.
.
อีกด้านหนึ่งของห้องน้ำสาธารณะ
“ยูยะๆ คืนนี้นายจะตื่นมั๊ยวะเนี่ย!” ยาบุที่เข้าห้องน้ำเสร็จเป็นชาติแล้วเดินไปหายูยะที่จากยืนพิงต้นไม้หลับ กลายเป็นนั่งพิงต้นไม้หลับไปซะแล้ว และพยายามปลุกเพื่อนซี้ให้ลุกกลับบ้าน
แต่หลังจากพยายามอยู่นาน ยูยะก็ไม่ตื่นซักที เขาเลยว่าจะตัดสินใจกลับไปก่อน ช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐดีแท้ แต่ทำม๊ายทำไม เขาถึงไม่กลับบ้านซักทีวะ - -
ยาบุหันไปมองที่ห้องน้ำที่บัดนี้แทบจะไม่มีผู้คนมาใช้บริการอีกแล้ว
“ทำไมเรารู้สึกอาลัยอาวรณ์ห้องน้ำจนกลับบ้านไม่ได้วะเนี่ย…”
.
.
.
จบ (จริงๆและ) กร๊ากกกกกกกก
โซล : เอิ่ม พูดอะไรดี เรื่องนี้ยาวมากอ่ะ แถมไม่มีอะไรเลย - - จู่ๆก็อยากแต่งขึ้นมา อยู่บ้านไม่มีไรทำมันเบื่อ ย้ำ! โดนสั่งให้หมกเชื้ออยู่ในบ้านมาสองวัน TT แต่ถึงงั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงแต่งฟิคเรื่องนี้? แถมเลิกแต่งไม่ได้ด้วยนะ - - ไม่ใช่ว่าแต่งมันส์ลื่นไหลนะ แต่อารมณ์แบบ มันหยุดไม่ได้อ่ะ เหมือนโดนห้ามไว้ หรือว่านี่ จะเป็นเพราะเทวดาเล่นตลกเหมือนกันฟระ? กร๊ากกกก
ว่าแต่เรื่องนี้ไร้ซึ่งสาระ และเนื้อหาสิ้นดี ตกลงแล้วต้องการอะไร แต่งทำไม คู่อะไร เพื่ออะไร จนถึงบรรทัดนี้โซลก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน - - คาดว่าคนที่มาอ่านก็คงจะปวดหัวไปตามๆกันละนะ กร๊ากกก
อ้อ ใครอ่านแล้วรู้ว่า โซลต้องการอะไรถึงแต่งเรื่องนี้ก็ช่วยบอกโซลด้วยนะ - - ไจ้เจี้ยน!
ความคิดเห็น