คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 ตัวจริง?
ทำไมถึงกลายเป็นอย่างงี้ไปได้ล่ะ!! เสียงในใจของยามะจังตะโกนออกมาอย่างร้อนรุ่ม แม้ว่าจะถูกแสดงออกมาทางสีหน้าเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเสียงในใจ แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะสื่อให้คนอื่นรู้แล้วล่ะว่า เขานั้นตกใจ และกังวลแค่ไหน
“อ้าว รู้จักคุณนาคาจิม่าด้วยหรือจ๊ะ งั้นก็ไปนั่งหลังยามาดะคุงนะ ”
“ค่ะ อาจารย์!” นานะขานรับด้วยเสียงสดใสและลากเก้าอี้ลงมานั่งด้านหลังยามะจัง แต่ก่อนที่จะเข้าที่ นานะก็หันไปพูดกับยูโตะที่ยังไม่หายตกใจด้วยว่า
“จากนี้ไปเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วล่ะ ^^”
ยามะจังหน้าถอดสี เนื้อตัวสั่นเทา น้ำตาเริ่มตั้งท่าจะรินไหล ชี่สังเกตได้ก็เลยจับมือยามะจังเอาไว้ เหมือนกับว่ากำลังจะปลอบใจอยู่
ยามะจังทำตาโตหันไปทางชี่ อย่างมีคำถาม
‘ชี่รู้หรอ!’
ชี่พยักหน้านิดๆตอบ แล้วส่งสายตาให้กำลังใจไปให้
ยามะจังก้มหน้านิ่ง
‘ทำไมล่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ก็ ก็ คนรักของยูโตะน่ะคือ…!’
.
.
.
.
.
.
พักกลางวัน
“อื้อ ก็อย่างที่เล่า นั่นแหละ ชั้นเป็นคนรักตามพรหมลิขิตของยูโตะไง ^^ ชั้นเห็นเธอในฝัน แล้วก็ตามหาว่าเธออยู่ไหนน่ะ แล้วในที่สุดชั้นก็เจอเธอ…ว้าย เขิน” นานะ ดี๊ด๊าใหญ่
“งะ งั้นหรอ!!! เธอน่ะเอง ชั้นดีใจจังเลย” ยูโตะก็เขินออกมาอย่างสุดๆ คนๆนี้งั้นหรอ ในที่สุดชั้นก็ได้เจอกับเธอแล้วสินะ!!! เขาคิด (ไรเตอร์:ทำไมมันง่ายจังวะ - -)
แต่เอ… ทำไมชั้นถึงไม่เกิดความรู้สึกอะไรกับเธอเลยล่ะ
แว้บนึงที่เขาเกิดความคิดเช่นนี้ เขาก็แอบหันไปมองยามะจังที่ยืนจับมืออยู่ข้างๆกับชี่ด้วยสีหน้าเจ็บปวด
ทำไมยามะจังถึงทำท่าเจ็บปวดแบบนั้นล่ะ? อืม อาจจะมีปัญหากับไดกิคุงก็ได้มั้ง คิดเช่นนั้น เขาก็หันไปชื่นชม คนรัก(นานะ) ของเขาต่อ
“นี่ๆ พวกเธอน่ะ ยูริคุง เคย์โตะคุง แล้วก็ยามะคุงใช่มั๊ย ฝากตัวด้วยนะ เรียกนานะก็ได้” นานะเดินเข้ามาหาเพื่อนชายทั้ง 4
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนๆซักคน ทำไมน่ะหรอ ถ้าไม่นับยามะจังที่รู้สึกไม่ดีตั้งแต่แรก กับ ยูโตะที่กำลังยินดีอยู่นั้น เพื่อนอีกทั้งสอง นี่ไม่มีใครชอบเพื่อนใหม่ผู้อ้างตัวว่าเป็นคนรักตามพรหมลิขิตของยูโตะคนนี้เลยน่ะสิ พวกเขารู้สึกสงสัยในตัวเธอมากกว่า (ที่สำคัญไม่ชอบขี้หน้ากับนิสัย เลย ยามะจังน่ารักกว่าตั้งเยอะ -3-)
“เฮ้ พวกนายน่ะ ทำไมไม่ตอบเขาไปบ้างล่ะ” ยูโตะนิ่วหน้า ทำไมเพื่อนๆทั้งสามถึงดูไม่ยินดียินร้ายกับเขาบ้างเลยนะ แถมยังไม่ยอมทำความรู้จักกับคู่แท้ของเขาอีก
เคย์โตะเดินเข้ามาใกล้ๆนานะ
“นี่ เธอน่ะ เป็นคนรักตามพรหมลิขิตของยูโตะจริงๆน่ะหรอ” เคย์โตะพูดเสียงเย็น แต่ก็ไม่ได้ทำให้นานะเปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย
“อื้อ ใช่น่ะ สิ ชั้นฝันเห็นยูโตะมานานแล้ว ยิ่งพอมาได้เจอตัวจริงก็ยิ่งมั่นใจน่ะ” นานะตอบแบบยิ้มๆพร้อมทำหน้าเขิน
ยูโตะเองก็ยืนเกาหัวแก้เขินอยู่ด้านหลัง
เมื่อได้คำตอบเช่นนั้น เคย์โตะก็ดูเหมือนจะถอดใจ
ชี่ปล่อยมือยามะจังและเดินมายืนกับเคย์โตะบ้าง
“แล้วเธอรักเพื่อนชั้นรึเปล่า หรือว่า มาเพราะแค่อยากเห็นหน้าเท่านั้นน่ะ” ยามะจังสะดุ้ง
ขอร้องล่ะ! อย่าพูดออกมานะ!
นานะเงียบไป แล้วหันมามองหน้าชี่นิ่ง
ยูโตะก็ยืนลุ้นอยู่เช่นกัน นั่นสิ เขามัวแต่ตื่นเต้นดีใจ จนลืมคิดไปเลยว่า เธอรักเขาเหมือนที่เขารักเธอรึเปล่า
“รักสิ ไม่งั้นชั้นจะมาทำไมล่ะ” นานะตอบยิ้มๆ
เสี้ยวนาทีที่นานะตอบออกมา ยามะจังแทบล้มทั้งยืน
“จริงหรอ! เธอก็รักชั้นหรอ!” ยูโตะเดินมาจับมือทั้งสองข้างของนานะ
“อื้อ ชั้นรักเธอนะ ยูโตะ เพราะเราเป็นคู่กันไง” นานะบีบมือ ยูโตะแน่น
.
.
.
.
มะ ไม่นะยูโตะ! นั่นไม่ใช่นะ! อย่าบอกว่ารักนะ! ยามะจังพยายามที่จะตะโกนออกมา แต่ทำไมนะ ทำไมถึงไม่มีเสียงหลุดออกมาจากปากของเขาเลยล่ะ
ยูโตะยิ้มออกมา ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขสุดๆ เราจะไปคิดมากทำไม ในเมื่อเธอคนนั้น คนที่เค้ารักเรา คนที่เป็นคู่แท้ตามพรหมลิขิตของเรามายืนอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ เรากลับลังเล อยู่ได้ ชั้นจะไม่ลังเลอีกแล้ว ชั้นก็รักนานะ! (ไรเตอร์ : ทำไมใจง่ายจังอ้ะ!)
“ชะ ชั้นก็รักเธอนะ”
ทันทีที่ยูโตะพูดออกมา น้ำตาใสๆหยาดรินออกมาจากดวงตาคู่เล็ก น้ำตาที่น่าจะออกมาอย่างยินดีตอนที่ยูโตะบอกว่ารัก…กับเขาคนนี้ แต่มันกลับออกมา เพราะคำบอกรักของยูโตะ ที่ออกมาเพื่อใครคนอื่น ที่ไม่ใช่เขา
ชี่และเคย์โตะ เห็นดังนั้นจึงพายามะจังเดินออกไปอย่างเงียบๆ โดยปล่อยให้ยูโตะและนานะ อยู่กันตามลำพัง
....โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของไดกิ ที่แอบฟังอยู่
ณ อีกด้านนึงของโรงเรียน
ทั้งสามคนนั่งเงียบ โดยมีคนนึงนั่งน้ำตาไหลพราก สติหลุดลอยไปอยู่กับ คนสองคนที่พวกเขาพึ่งทิ้งออกมา
.
.
.
.
.
ผ่านไป 20 นาที
ชี่สังเกตว่ายามะจังเริ่มสงบลงแล้ว จึงค่อยๆหันไปพูดกับยามะจัง
“ยามะจัง โอเคมั๊ย” ชี่ถามด้วยเสียงบางเบา
ยามะจังพยักหน้าตอบนิดๆ
“เฮ้อ ยูโตะนะยูโตะ ทำไมถึงทำแบบนี้นะ” เคย์โตะพูดพลางส่ายหัว
“ทะ ทำไมพวกนายถึงรู้ล่ะ เรื่องชั้นกับยูโตะน่ะ” ยามะจังพูดขึ้นขณะที่สายตายังคงเหม่อลอยอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆหันมาสบตากับเพื่อนทั้งสอง อย่างมีคำถาม ยามะจังคิดว่า เพื่อนทั้งสองคงรู้เรื่องเขากับยูโตะหมดแล้ว
“ชั้นดูออกน่า ว่ายามะจังน่ะ คอยมองดูยูโตะตลอดเวลาเลย แถมสายตาที่มองมันไม่ใช่แค่ สายตาที่มองเพื่อนอยู่น่ะสิ” ชี่พูดยิ้มๆ และหันหน้าไปมองเคย์โตะ
“ใช่ ขนาดคนซื่อๆอ่อนประสบการณ์อย่างชั้น ยังดูออกเลย ฮ่าๆๆ” เคย์โตะพูดอย่างอารมณ์ดี โดยมีเสียงชี่บ่นอุบอิบ
“อ่อนประสบการณ์? อุบอิบ อุบอิบ”
ยามะจังก้มหน้าเขิน นี่เขาดูออกง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ว่าแต่นี่แสดงว่า พวกเขายังไม่รู้เรื่องจริงๆของเขาสินะ ค่อยยังชั่วหน่อย
“อืม งั้นก็ขอบใจนะ ที่เข้าใจชั้นน่ะ” ยามะจังยิ้มน้อยๆให้กับเพื่อนทั้งสอง
“ยามะจังจะขอบใจทำไม พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ แล้วชั้นก็ไม่ชอบ ยัยนานะอะไรนั่นด้วย” ชี่ทำหน้าประมาณว่า ขัดใจเจ๊สุดๆ
“ใช่ๆ ยามะจังน่ารักกว่าตั้งเยอะ นิสัยก็ดีด้วย” เคย์โตะเสริม
“นั่นสิ ยามะจังอ่ะ น่ารักขนาดนี้ ทำไมเจ้ายูโตะ ถึงได้โง่ขนาดนี้นะ” ชี่พูดด้วยท่าทางโกรธสุดๆ
“น่าๆ ขอบใจนะ แต่ช่วยไม่ได้นี่นา ยูโตะ เค้าเลือกเอง…” ยามะจังพูดด้วยเสียงเศร้าๆ
“เฮ้ ยามะจัง ไม่ต้องห่วงไป พวกเราอยู่ฝ่ายยามะจังน้า” เคย์โตะยิ้ม
“เคย์โตะ พูดถูก คนรักตามพรหมลิขิตอะไรกัน ชั้นไม่เชื่อหรอก ยามะจังของชั้นต่างหาก”
ยามะจังสะดุ้งเล็กน้อย
“นั่นสินะ ชั้นไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่นนอกจากยามะจังหรอกนะ ว่าแต่ ทำไมนานะถึงมาอ้างแบบนั้นล่ะ ขนาดรู้ถึงเรื่องที่ยูโตะฝันด้วย หรือว่าจะเป็นเขาจริงๆ” เคย์โตะทำท่าคิด
“ฝัน? ยูโตะฝันอะไรหรอ” ยามะจังขมวดคิ้วสงสัย
“อ้าว ยามะจังยังไม่รู้เรื่องหรอ คืองี้นะ…” แล้วเคย์โตะก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยามะจังฟัง
อ อย่างงั้นหรอ!
ยามะจังยิ้มออกมาทันทีที่ เคย์โตะเล่าจบ
“ช่ายยย พวกเราก็คิดซะอีกว่าเป็น ยามะจัง แต่ยัยผู้หญิงนั่นก็ดันเข้ามาซะงั้น แต่เค้าก็รู้เรื่องที่ยูโตะฝันนะ หรือว่าจะเป็นตัวจริง” ชี่ฉายแววกังวลออกมา
.
.
.
“ไม่หรอก คนนั้นไม่ใช่ หรอก เค้ามาทำไม ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะ แต่เขาไม่ใช่แน่ๆ” เคย์โตะพูด
“นั่นสิ ชั้นก็คิดงั้นแหละ เพราะงั้น ยามะจัง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ชี่พูดขึ้นอย่างมั่นใจ
“อืม…”
แต่เขาก็อดกังวลใจไม่ได้อยู่ดี ว่านานะมาทำไม ทำไมถึงรู้เรื่องของยูโตะเหมือนกับเขา อีกอย่างที่เขากลัวที่สุด ก็คือ ยูโตะจะคิดว่า นานะคือตัวจริง และจะลืมเขาไปในที่สุด
คิดอย่างนี้แล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมา...
To be con…
ฮ่าๆๆ ทำไมยูโตะมันง่ายอย่างงี้เนี่ย - - ตอนตามหาก็เพ้อ นู่นเพ้อนี่ อย่างงู้ง อย่างงี้ เอาเข้าจริง กลับเอาง่ายๆเลยแฮะ - - (รีดเดอร์ : ก็แกแต่งเองไม่ใช่เรอะ!) หุหุ เอาเป็นว่า มันก็เป็นแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ เรื่องราวชักเข้มข้นขึ้น? และก็คงสามารถไขข้อข้องใจของเพื่อนๆได้แล้ว ว่าเรียวจังเป็นใคร (หรือว่ารู้นานแล้ว) แต่ว่าที่เคยรู้จักกันมั๊ยนั้น ยังไม่รู้สินะ ฮ่าๆๆ
ว่าแต่รู้สึกจะไม่ชอบนานะกันใช่มั๊ยเนี่ย ฮ่าๆ ฆ่ามานนนนนนนน โอ้วเย
ความคิดเห็น