คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ต่างคนต่างมีอะไรในใจ
หลังจากกลับมาที่ห้อง พวกเขายังไม่เห็นยามะจังเลย คงกำลังนั่งกินเค้กที่พึ่งทำเสร็จอยู่ล่ะมั้ง ทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองโดยที่ไม่มีบทสนทนาใดๆ
อันที่จริงทั้งสามมีความคิดเหมือนกันก็คือ ยามะจังอาจมาตามหาคนรักในพรหมลิขิตก็ได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทุกอย่างก็ลงตัว เพียงแต่พวกเขาก็ไม่มีหลักฐานหรืออะไรมายืนยัน เพราะตัวยูโตะเองก็บอกว่า ยามะจังไม่น่าจะใช่ แต่ถึงกระนั้นก็ยังอดคิดไม่ได้อยู่ดี แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงความคิดนี้ซักคน ต่างฝ่ายต่างก็คิดว่า ฝ่านโน้น ก็ไม่ได้คิดว่ายามะจังคือคนๆคนนั้นจริงๆ
“อ๊ะ ทุกคน เค้กอร่อยมากเลยล่ะ ชั้นทำมาเผื่อพวกนายด้วยน้า” ยามะจังเดินเข้ามา ในมือถือกล่องเค้กอยู่ 4 กล่อง กล่องนึงคาดว่าจะเอาไปให้ไดกิคุง
“อื้อ ขอบใจมากนะ” ทั้งสามรับกล่องเค้กไปจากยามะจัง แต่สายตาทั้ง สามคู่ก็ยังคงจ้องมองยามะจังอย่างสงสัย ทำเอายามะจังถึงกับเครียด
“อ เอ่อ พวกนาย มีอะไรรึเปล่า จ้องหน้าชั้นขนาดนี้น่ะ” ยามะจังถามอย่างกังวล นี่เขาไปทำอะไรให้เพื่อนโกรธหรือไงนะ
ชี่รู้สึกตัว
“อ๊ะ อ๋อ ป ปล่าว โทษทีชั้นเหม่อๆน่ะ” ชี่ตอบทั้งๆที่รู้ว่าสายตาของเขาไม่ใช่อาการเหม่อ ว่าแล้วก็หันไปสะกิดเพื่อนอีกสองคนที่ยังไม่รู้สึกตัว
“อ๊ะ ใช่ๆ โทษทีชั้นคิดอะไรเพลินๆน่ะ” เคย์โตะรู้สึกตัว ด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก
ยามะจักเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย
“เอ่อ พวกนายไม่ได้โกรธอะไรชั้นใช่มั๊ย” พูดจบก็นั่งลงด้วยท่าทางหงอยๆ
“เฮ้ย ไม่ใช่นะไม่ใช่ คือ ชั้นชอบเหม่อแบบนี้แหละ คนอื่นมักเข้าใจผิดอยู่เรื่อยน่ะ แฮะๆ” เคย์โตะแก้ตัว
“ใช่ เราจะไปโกรธยามะจังทำไมล่ะ ” ชี่ยิ้มแล้วยื่นมือไปแตะแก้มยามะจัง ที่ตั้งท่าจะร้องไห้
“จะ จริงๆนะ”
อยู่ๆยูโตะที่นั่งเงียบอยู่นั้น ก็ดึงยามะจังเข้าไปกอด ทำเอาเพื่อนทั้งสองตกตะลึง ไม่เว้นแม้แต่ยามะจังเอง
“ยามะจังอย่างร้องไห้เลยนะ ไม่เป็นไรหรอก พวกเราไม่ได้โกรธยามะจังหรอกนะ” ยูโตะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน
ยามะจังฟังที่ยูโตะพูดและก็ค่อยๆหลับตาลงและซบหน้าลงที่ไหล่กว้างของยูโตะราวกับคนที่รอสิ่งนี้มานานแล้ว ราวกับกำลังซึมซับความรู้สึกที่ออกมาให้ได้มากที่สุด ความรู้สึกที่โหยหาถูกแสดงออกมาทางสีหน้าของยามะจังอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น
ซักแปปนึงยูโตะก็รู้สึกตัวและก็ค่อยๆดันตัวยามะจังออก
“อ๊ะ ข ขอโทษ!” ยูโตะหน้าแดงพร้อมเลิกลั่ก ส่วนยามะจังก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
ให้ตายสิ พอเห็นยามะจังจะร้องไห้ ภาพในฝันก็ดันโผล่ขึ้นมา เลยเผลอดึงมากอดเฉยเลย แย่จริงๆเรา
และคาบเรียนก็เริ่มขึ้น
“ไปน้า บ๊ายบาย”
“เฮ้ย วันนี้ไปเซ็นกันป้ะ (เกมส์เซ็นเตอร์)”
เสียงเพื่อนร่วมห้องคึกคักกันใหญ่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด
“นี่ พวกเราจะกลับกันเลยมั๊ย” ชี่พูดระหว่างเก็บกระเป๋า
“อื้อ ชั้นว่าจะกลับเลยน่ะ วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆ” เคย์โตะตอบด้วยสีหน้าอิดโรย คงเป็นเพราะวันนี้เขาใช้ความคิดมากไปหน่อย
“อืมๆ ชั้นก็จะกลับแล้วล่ะ แล้วยูโตะกับยามะจังล่ะ”
“กลับเลย/กลับเลย” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ๊ะ/อ๊ะ” พูดจบก็หันหน้าหลบกันคนละทาง
“อ๊ะ หรอๆ นี่ถ้าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหน ชั้นคงไปด้วยไม่ได้นะ ขอโทษที” ชี่พูดพลางยกมือขอโทษ
“อ้าวหรอ งั้นก็ค่อยรออาทิตย์หน้าก็ได้เที่ยวให้ครบพร้อมกันทีเดียวดีกว่า” ยูโตะยิ้มตอบเพื่อน ราวกับกำลังจะบอกว่า ไม่เป็นไร
เคย์โตะหันไปสังเกตยามะจังที่ทำหน้างงอยู่จึงพูดขึ้นว่า
“อ๋อ ยามะจัง คือพวกเราจะไปเที่ยวกันทุกวันเสาร์น่ะ ส่วนวันอาทิตย์ก็แยกย้ายกันพักผ่อน นายไปเที่ยวทุกวันเสาร์ได้ใช่มั๊ย”
“อ๋อ อื้อ ได้สิ ได้อยู่แล้ว ดีจังน้า ที่มีกฎกลุ่มแบบเนี้ยน่ะ ฟังดูดีจังเลย” ยามะจังตอบแบบยิ้มๆ
“แหม ยามะจังอย่าพูดแบบนั้นสิ ตัวเองก็เป็นคนนึงในกลุ่มเหมือนกันแหละ อิอิ” ชี่ยิ้มตอบเพราะกลัวว่ายามะจังจะคิดว่าตัวเองเป็นคนนนอก
“อื้อ ขอบใจนะ งั้นชั้นไปล่ะ” ยามะจังโบกมือลาเพื่อนทั้งสาม และเดินออกไป
ทั้งสามยืนมองยามะจังจนลับตา
“ยามะจังน่ารักเนอะ” ชี่พูดขึ้น
“นั่นสิ น่ารักมากๆเลย” ตามด้วยเคย์โตะ
“…”
“นี่พวกนาย” ยูโตะพูดขึ้นทั้งๆที่สายตายังคงมองออกไปตามทางที่ยามะจังพึ่งเดินไปอยู่ แน่นอนว่าตอนนี้ไม่มียามะจังอยู่บนทางเดินนั้นแล้ว
“ชั้นกับยามะจังเป็นกันได้แค่นี้เองหรอ” ยูโตะพูดขึ้นราวกับไม่ได้หวังคำตอบ และเหมือนจะไม่รู้สึกตัวอีกด้วย จากนั้นก็ค่อยๆเดินออกไป
“……” ชี่และเคย์โตะยืนมองตามส่งเพื่อน ขณะที่ทั้งสองต่างกำลังคิดกันอยู่ว่า
‘ยูโตะ นายคงจะรักยามะจังจริงๆสินะ’
และทั้งสองก็ค่อยๆเดินตามยูโตะออกไป
ณ บ้านไดจังและยามะจัง
“ไดจัง ทำไมกลับมาก่อนล่ะ” ยามะจังพูดหลังจากเดินเข้ามาในบ้าน เห็นพี่ชายคนเดียวนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา
“อ๊ะ โทษทีนะ วันนี้ชั้นรู้สึกเหนื่อยๆหน่อยน่ะ” ไดจังหันมาตอบยามะจังด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
“หรอ…” ยามะจังเดินลงมานั่งข้างๆพี่ชาย
“อ้ะ ไดจังชั้นทำเค้กมาฝากด้วยแหละ ” พูดจบก็ยื่นกล่องเค้กที่ตนพึ่งไปทำกับเพื่อนมาให้ไดจัง
“อ๊ะ ขอบใจนะ กำลังอยากกินพอดี” ไดจังรีบแกะกล่องและลงมือกินทันที พร้อมกับส่งยิ้มมาให้น้องชาย
“อื้อ อร่อยจังเลย”
“เห จริงหรอ! เดี๋ยวชั้นไปหยิบนมมาให้นะ” ยามะจังวิ่งเข้าไปในครัว และก็หันไปสังเกตเห็นกระดาษโน้ตจากคุณป้าวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ‘เรียวสุเกะ ไดกิ วันนี้หาข้าวกินกันเองนะลูก แม่จะออกไปธุระกับคุณพ่อ กลับดึกนะ’
ขณะที่ยามะจังกำลังเตรียมนมใส่แก้วให้ไดจังอยู่นั้น
“นี่…ยามะจัง”
“มีอะไรหรอ ไดจัง” ยามะจังขานรับโดยที่ไม่ได้มองไปยังคนถาม
“นายจะไม่บอกยูโตะจริงๆน่ะหรอ” คำถามนี้ทำให้ยามะจังที่กำลังเทนมอยู่ ชะงักและเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายซึ่งนั่งหันหลังให้เค้าอยู่
“ไดจังพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงหรอ”
“…” ไดกิไม่ตอบ
“ไดจัง…” ยามะจังเดินถือแก้วนมมาวางที่หน้าพี่ชายและนั่งลงข้างๆ
“ทำไมนายถึงไม่บอกเค้าซะล่ะ” ไดกิหยิบแก้วนมมาดื่มเลยทำให้แก้มเขายิ่งป่องขึ้นไปใหญ่
“…” ยามะจังก้มหน้านิ่งด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ถ้านายบอก นายก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้าอย่างนี้นะ” ไดกิพูดขึ้นหลังจากที่ตนไม่ได้รับคำตอบจากน้องชาย
.
.
.
“เพราะชั้นบอกเค้าไม่ได้น่ะสิ…”
“ชั้นไม่สามารถที่จะบอกเค้าได้ ทำได้แค่เพียงรอให้เค้าจำชั้นได้เอง” พูดจบก็เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“มันเป็นพรหมลิขิต…” และยิ้มเศร้าๆออกมา
ไดกิเข้าใจความหมาย จึงไม่ถามต่อ และไม่ได้บอกถึงเรื่องที่พวกยูโตะมาถามเขาเกี่ยวกับยามะจังวันนี้ด้วย
“นี่ ออกไปหาอะไรกินกันมั๊ย เมื่อกี้เข้าไปในครัวเห็นโน้ตแล้วสินะ” ไดกิลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจ ยามะจังมองตามพี่ชายและพยักหน้าตอบ
“ไปเหอะ ยามะจัง กินไรกันดี” ไดกิส่งยิ้มให้น้องชาย พร้อมกับส่งมือไปให้
“อยากกินพาสต้าอ่ะ ไดจัง” ยามะจังยิ้ม จับมือพี่ชายและดันตัวลุกขึ้น
“โอเค! ไปร้านแพงๆกันดีกว่า แม่ทิ้งตังค์ไว้เยอะ ฮ่าๆๆ” ไดจังหัวเราะอย่างมีความสุขกับสีหน้าเจ้าเล่ห์
“โห ไดจัง นิสัยไม่ดี”
“เอาน่าๆ แล้วกินป้ะล่ะ”
“กินดิ้!”
และทั้งสองก็แยกย้ายกันขึ้นห้องเพื่อเตรียมตัวออกไปกินข้าวนอกบ้าน
…ยามะจัง นายไม่ต้องห่วงนะ ชั้นเชื่อว่าอีกไม่นานยูโตะต้องรู้สึกตัวแน่ๆ ตอนนี้ก็แค่ภาวนา ในยูโตะเข้าใจถึงสิ่งที่ชั้นบอกเค้าไปในวันนี้ก็เท่านั้น ชั้นอยากให้นายมีความสุขกับคนที่นายรักนะ และชั้นก็เชื่อในความผูกพัน เชื่อในพรหมลิขิตของนายสองคน
…ไดจัง ขอบคุณที่เป็นห่วงชั้นนะ แต่ชั้นไม่เป็นไรหรอก เพราะชั้นยังมีไดจังอยู่เคียงข้างเสมอ คอยให้กำลังใจชั้นอยู่เสมอ ชั้นจะผ่านความเศร้านี้ไปให้ได้ เพื่อรอวันที่ชั้นกับยูโตะจะได้ค้นพบซึ่งกันและกัน รอหน่อยนะ ชั้นจะมีความสุขให้ได้ เพื่อไดจังและตัวชั้นเอง ชั้นจะเชื่อในพรหมลิขิตของชั้นกับยูโตะ
……………………………บ้านยูโตะ………………………………………
ครืด…
ยูโตะเปิดหน้าต่างออกมาเพื่อชมหมู่ดาวบนท้องฟ้า เขาเหม่อมองออกไป ณ ที่ที่ไกลแสนไกล สุดเท่าที่สายตาของเขาจะสามารถมองเห็นได้ แต่ทำไมนะ เขาถึงได้รู้สึกว่า ในที่ที่แสนไกลแห่งนั้น ไม่มีคนที่เขาต้องการพบยืนอยู่ ตอนนี้เขารู้สึกว่าเธอคนนั้นช่างอยู่ใกล้เหลือเกิน แต่ทำไมนะ ทำไมเขาถึงหาเธอไม่พบซักที
“หรือคงเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป จนทำให้ชั้นไม่สามารถรู้สึกถึงเธอได้รึเปล่านะ” บางที การที่เราอยู่ใกล้เกินไป ก็อาจทำให้เรามองข้ามบางสิ่งบางอย่างไปได้
“…ยามะจัง” เขาเผลอเรียกชื่อคนๆนึงออกมา
อ๊ะ
“ทำไมเราถึงเรียกชื่อยามะจังล่ะ” หรือว่าเราจะ…ไม่หรอกมั้ง ก็เราไม่สามารถรักใครได้นอกจากเธอนี่นา ไม่สามารถ……..
ยูโตะนิ่งคิด พลางสะบัดหัวไปมาเบาๆ นี่เขาคิดอะไรอยู่
เขารู้สึกสับสนในตัวเองอย่างมาก ถึงปากจะบอกว่า รัก และ อยากตามหาคนในฝันแต่ใจเค้ากลับคิดถึงแต่ ยามะจัง ทุกครั้งทุกเวลา จนเขาต้องพยามดึงตัวเองให้กลับมาสนใจ คนในฝันให้ได้ แต่ทุกครั้งที่เขากลับมา ได้ ยามะจังก็เข้ามาอีกแทบจะทันที มันเลยกลายเป็นว่า เขาไม่สามารถที่จะหยุดคิดถึงเรื่องของคนๆนี้ได้เลย ไม่ว่าจะอยู่ไหน และทำอะไรอยู่ ทุกลมหายใจของเขาก็มีแต่เรื่องของยามะจังเพียงคนเดียว…
“โอ๊ยย เธออยู่ไหนนะ รีบๆออกมาซักที ก่อนที่ชั้นจะไม่สามารถลบยามะจังออกไปจากใจได้”
…………………………………………………………………………………………………………..
ตัดมาที่ ร้านอาหารหรู ร้านหนึ่ง
“นี่ๆ ยามะจังอร่อยอ่ะอันนี้”
“โห ไดจังอันนี้ก็อร่อยนะ”
สองพี่น้องกำลังจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเมามันส์ จนแทบไม่รู้สึกตัวว่าคนรอบๆข้างกำลังตกตะลึงในความเร็วของพวกเขาอยู่
ผ่านไป 10 นาที
“ฮู้ อิ่มจังเลย” ยามะจังวางช้อนซ้อม พร้อมกับสีหน้าที่เป็นสุขสุดๆ
“โอ๊ยย มีความสุขจังเลย” ไดจังพูด มือลูบท้องตัวเองอยู่
ระหว่างรอของหวาน
“เออ นี่ ยามะจังตอนที่นายเจอยูโตะ ครั้งแรกนายรู้สึกไงหรอ”
“ก็ เกิดความรู้สึกวาบๆ ขึ้นมาน่ะ ไม่รู้สิ พอเห็นหน้าเค้าแล้วนะ เวลารอบๆตัวเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ เหมือนทั้งห้องมีแค่ ชั้นกับยูโตะแค่สองคนน่ะ” ยามะจังตอบด้วยสีหน้าเขินๆ
“เหๆๆๆๆ ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย” ไดจังส่งสายตาล้อๆไปให้น้องชายที่กำลังก้มหน้าบิดตัวไปมาด้วยความเขินอยู่
“อืม ใช่ ชั้นรู้สึกได้ถึง ความอบอุ่น จริงใจ คิดถึง และโหยหา อย่างน่าประหลาดน่ะ มันยิ่งทำให้ชั้นแน่ใจว่า ยูโตะนี่แหละ ไม่ผิดแน่” ยามะจังเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
ไดจังยิ้ม
“แหม ความรักเนี่ยล่ะน้า มันสุดยอดจริงๆเลย” ไดจังพูดพร้อมทำหน้าเพ้อ
“คิกๆ ไดจังก็” ยามะจังขำกับท่าทางของพี่ชาย
“แหม ยามะจัง เห็นนายแล้วชั้นก็อิจฉาจริงๆเลยนะ แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะได้เป็นแบบนายมั่งอ่า” ไดจังพูดและทำเป็นตีหน้าเศร้า
“เดี๋ยวก็มาถึงเองแหละ ต่างคนต่างมีเวลาที่ไม่เหมือนกัน อีกไม่นาน ซักวันไดจังก็จะเจอเองแหละ คนๆเดียวสำหรับไดจังน่ะ” ยามะยิ้มพร้อมหันไปรับ ของหวานจากพนักงานเสิร์ฟ
“นั่นสิน้า” ไดจังยิ้มและก้มหน้าลงไปกินของหวาน
V
V
V
V
V
“ตายละวา มื้อนี้ทั้งหมดเท่าไหร่เนี่ย”
To be con…
รู้สึกว่า ตอนสองสามตอนนี้จะไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่นะ เหอะๆ แต่ก็จริงจังแหละ แค่ปนๆ เรื่องสบายๆมั่งเท่านั้นเอง สงสัยโซลจะจริงจังกับเขาไม่ได้ซะล่ะมั้ง T3T ไม่นะ โซลจริงจังตลอดเวลาต่างหาก! ฮ่าๆ (รีดเดอร์: ชั้นไม่เชื่อแกหรอก) เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นมาบ้างแล้ว (มั้ง) อย่างน้อยโซลก็หวังอย่างนั้นนะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเม้นจ้า
ความคิดเห็น