คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ซักประวัติ
กิ๊งก่อง ก่อง ก่องงงงงงง
เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียน
“finished!!! ไปพวก!” เคย์โตะพูดคว้ากระเป๋า พร้อมหันมาเร่งเพื่อนๆ
“โอ๊ย เคย์โตะ นายจะรีบไปไหนนักหนา ฮาราจูกุไม่วิ่งหนีนายหรอกน่า” ชี่ดุใส่ เพราะเขาไม่ชอบการถูกเร่ง
“แหม ชี่ก็มันตื่นเต้นอ่ะ ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนนานแล้ว” เคย์โตะตอบ และยิ้มจนตาหยี
“ชั้นก็ตื่นเต้น ไม่ได้ไป ฮาราจูกุนานมากๆแล้วล่ะ นานจนคิดว่า อาจจะหลงก็เป็นได้นะ ฮ่าๆ” ยามะจังพูด
“งั้น ยามะจังต้องตามพวกเราให้ดีๆล่ะ เกิดยามะจังหายไป ไดจังฆ่าชั้นแน่ อิอิ” ชี่ส่งยิ้มพร้อมกับเดินไปจูงมือยามะจัง
“ไปกันเหอะ พวกเรา” ยูโตะพูดหลังจากเก็บของเสร็จแล้ว
ขณะพวกเขากำลังเดิน มุ่งหน้าสู่ประตูโรงเรียนนั้น ทั้ง 4 ก็หันไปพบกับหนุ่มน้อย ตาแบ๊วคนนึง หน้าตาละหม้ายคล้ายคลึง แฮมทาโร่ ดูท่าทางน่ารักและเป็นเด็กดี
“อ๊ะ ริวจัง” เคย์โตะโบกมือให้ริวจัง และวิ่งออกไปหา
ยามะจังสะกิดชี่
“ชี่ๆ นั่นหรอ ริวจัง แฟนเคย์โตะน่ะ น่ารักจังเลย ”
“ใช่ๆๆๆ นั่นแหละ น่ารักใช่ม้า ไม่น่าไปเป็นแฟนกับเคย์โตะเลยจริงๆ - -” ชี่พูดขึ้นอย่างเสียดาย
“ไหงพูดงั้นล่ะชี่ ชั้นว่าเค้าสมกันออกนะ” ยูโตะพูดบ้าง
“นั่นสิ ชั้นก็ว่างั้นแหละ” ยามะจังเสริม
“เหอะๆ ก็แล้วแต่จะคิดน่ะนะ” ชี่พูดจบก็พาเพื่อนๆเดินเข้าไปหา สองคนที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่เมื่อกี้
“อ๊ะ พี่ยูริ พี่ยูโตะ สวัสดีฮะ แล้วพี่คนนี้คือ…” ริวจังหันไปทักทาย รุ่นพี่
“อ๋อ คนนี้เพื่อนใหม่พี่เองครับ ชื่อ ยามาดะ เรียวสุเกะ” เคย์โตะแนะนำเพื่อนใหม่
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้า ริวจัง” ยามะจังทักทายรุ่นน้องด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ พี่เรียวสุเกะ พี่น่ารักจังเลย” ริวจังยิ้มตอบ
“ริวจังก็น่ารักเหมือนกันแหละ เหมาะสมกับเคย์โตะมากๆเลย” คำพูดของยามะจังทำเอา รุ่นน้องเขิน
“อ่ะ พี่พูดอะไรน่ะฮะ” ริวจังพูด มือสองมือแนบแก้ม ทำท่าเขิน
“แฮะๆ แน่นอนอยู่แล้ว ริวจังของชั้นน่ะน่ารักที่สุดอยู่แล้ว” เคย์โตะ ก็ท่าทางเขินไม่แพ้กันที่พูดออกไป
“พ พี่เคย์โตะ” และทั้งสองคนก็เข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ซึ่งเพื่อนทั้งสามไม่สามารถแทรกเข้าไปได้ โดยที่ยามะจัง ทำหน้าเหวอกับบรรยากาศตรงหน้า (ยังไม่มีภูมิต้านทาน)
“อ๋อ ยามะจัง ไม่ต้องตกใจไปหรอก สองคนนี้มันก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละ หวานจนมดตอม” ยูโตะตอบ เหมือนกับกำลังรู้ทันความคิดของยามะจัง
'
“ใช่ๆ เดี๋ยวก็ชินเองแหละ นะ” ชี่เสริม
ณ โลกที่ 2 ของเรา สองคน
“ริวจัง เดี๋ยววันนี้พี่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆก่อนนะ ริวจังมีเพื่อนกลับด้วยแล้วใช่มั๊ย” เคย์โตะพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง
'
“มีฮะ พอดี ผมลงมารอก่อนน่ะ แต่เดี๋ยวเพื่อนก็ลงมาแล้วล่ะ ^^” ริวจังยิ้มตอบแฟนหนุ่มเพื่อหวังให้เขาคลายความกังวล
“อืม ดีแล้วล่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ มีอะไรโทรหาพี่นะ พี่จะรีบไปหาทันทีเลย นะครับ” เคย์โตะส่งยิ้มละลายหัวใจออกมา ทำให้ริวจังเขินหน้าแดง
“เข้าใจแล้วฮะ ผมรักพี่นะ” พูดจบริวจังก็กระโดดหอมแก้มเคย์โตะ หนึ่งที
“พี่ก็รักริวจังนะครับ” เคย์โตะ ยิ้มและก็โบกมือ บ๊ายบาย จากนั้นก็ค่อยๆเดินมาหาเพื่อนๆ ที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ ด้วยความคิดหลายๆอย่าง
.
.
.
.
.
‘เฮ่ย หน้าโรงเรียนเนี่ยนะ! ไอ้สองคนนี้นิ’ ชี่
‘ริวจังกล้าขนาดนี้แล้วหรอ!!!!’ ยูโตะ
‘อึ้ง… (ไม่มีความเห็นใดๆ)’ ยามะจัง
“แฮะๆ โทษทีเพื่อน ไปกันเหอะ เอ้า ยืนทำหน้าประหลาดอยู่ทำไม ไปกันเว่ย let’s go!”
ทั้งสามคนได้สติ และก็เดินตามเคย์โตะออกไป
ร้านขนมแห่งหนึ่ง ย่านฮาราจูกุ
ที่โต๊ะสีขาวน่ารักตัวนึง ชี่นั่งฝั่งเดียวกับยามะจัง โดยที่ยามะจังนั่งติดริมหน้าต่าง และฝั่งตรงข้ามคือ ยูโตะและเคย์โตะ โดยที่ ยูโตะนั่งในติดริมหน้าต่างเช่นเดียวกับยามะจัง
ทั้ง 4 สั่ง พาเฟ่ต์และเค้กกันคนละที่(หลายที่) และเริ่มลงมือกันทันทีที่ขนมเสิร์ฟ
แจ๊บๆๆ
ง่ำๆๆๆๆ
อึกๆๆๆๆ
ชี่ เคย์โตะและ ยูโตะ ตกตะลึงความเร็วในการกินของยามะจังอย่างมาก จนแทบจะลืมกินของตัวเองด้วยซ้ำ จนยามะจังพูดขึ้นว่า
“อ้าว พวกนายสามคนไม่กินหรอ เดี๋ยวชั้นกินให้ก็ได้น้า” ยามะจังหยุดกินแล้วแหงนหน้าขึ้นมามองเพื่อนทั้งสาม โดยที่มีครีมเลอะเต็มรอบปาก ทำให้เพื่อนๆรู้สึกตัว
“อ๊ะๆๆ กินสิๆ”
หลังจากเหตุการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ ซึ่งก็คือเพื่อนๆเริ่มลงมือจัดการขนมของตนแล้ว ยามะจังก็ก้มลงไปจัดการส่วนของตัวเองต่อ ด้วยความเร็วคงที่
“นี่ๆ ยามะจัง ค่อยๆกินก็ได้นะ” ชี่สะกิดยามะจัง ที่ถ้าทางจะไม่ค่อยรู้สึกตัว
“กินเร็วมันจะติดคอนะยามะจัง เบาๆหน่อย” เคย์โตะก็ท่าทางจะเป็นห่วงอีกคน โดยมียูโตะคอยพยักหน้าร่วมด้วย
.
อุ๊บ ฮ่า
อึกๆๆๆๆๆๆๆ แฮ่! (อารมณ์เหมือนคนกรึ๊บเบียร์)
ยามะจังปิดท้ายด้วยการกระดกน้ำลงท้อง เป็นอันปิดพิธี
“ฮ้า โทษทีๆ ก็มันอร่อยนี่นา อีกอย่างชั้นหิวมากเลยด้วยล่ะ” ยามะจังตอบพลางเอาทิชชู่เช็ดครีมรอบปาก
“หืมม ยามะจังชอบกินของหวานหรอ” ยูโตะถามขึ้นมา ทำให้ยามะจังตอบแทบจะทันที
“ใช่แล้ว! ชั้นชอบของหวานที่สุดเล้ยยย”
“เฮอะๆ ถึงว่าสิ แต่ก็เหมาะกับยามะจังแล้วล่ะ” เคย์โตะพูดออกมาอย่างขำๆ
“นั่นสิ ของหวานเนี่ย ดูเหมาะกับยามะจังมากๆเลย” ชี่ยิ้ม
“เอ๊ะ จริงหรอๆๆๆดีใจจังเลย”
ขณะยามะจังกำลังดีใจอยู่นั้น ยูโตะที่กำลังนั่งมองยามะจังอยู่ก็มีความคิดดีๆขึ้นมา
จริงสิ เราน่าจะถาม ข้อมูลยามะจังไปด้วยดีกว่า เผื่อเราจะได้รู้ หรืออาจนึกออกว่าเคยรู้จักกันก็เป็นได้
หลังจากวางแผนเสร็จอย่างรวดเร็ว ยูโตะก็เปิดคำถามแรก
“เออ นั่นสิ ว่าแต่ยามะจังเป็นคนโยโกฮาม่าหรอ”
ยามะจังหยุดดีใจแล้วหันหน้ามามองยูโตะ ประหนึ่งราวดูเป็นคนละคนกับที่นั่งกินเค้กอยู่เมื่อกี้
“อ๋อ ปล่าวๆ ชั้นเกิดที่โตเกียวเนี่ยแหละ แต่ตอน ห้าขวบย้ายไปอยู่โยโกฮาม่าน่ะ” ยามะจังตอบอย่างฉะฉาน
เอ๊ะ งั้นเค้าอาจจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเราก็เป็นได้นี่นา ยูโตะเริ่มเห็นแสงแห่งความหวัง
“หรอ แล้วเมื่อก่อนอยู่แถวไหนหรอ”
“อ๋อ อยู่แถว มินามิชินจูกุน่ะ”
งั้นคงไม่ใช่ เพราะตั้งแต่เกิดมา เราก็พึ่งไปแถวนั้นก็ตอนม.ปลายนี่แหละ
“งั้นหรอๆ” โถ่ แล้วจะถามอะไรต่อดีล่ะ
“แล้วนี่ ยามะจังเป็นลูกคนเดียวหรอ” ชี่ถาม เออใช่ เราอาจรู้จักพี่น้องเค้าก็ได้นี่นา
“ปล่าว มีพี่สาวกับน้องสาวน่ะ ชื่อพี่จิฮิโระ กับเรย์โกะน่ะ” ยามะจังหันไปตอบชี่
ไม่เห็นรู้จักคนชื่อนี้เลย สงสัยจะไม่ใช่ซะล่ะมั้ง
“อ้าว แล้วตอนนี้ยามะจังอยู่กับไดกิคุงไม่ใช่หรอ แล้วสองคนนี้เค้าอยู่ด้วยหรอ” ชี่ถามอีกรอบ
“อ๋อ ปล่าวหรอก สองคนนั้นอยู่กับแม่แล้วก็พ่อที่โยโกฮาม่าน่ะ ชั้นย้ายมาคนเดียว” ยูโตะจนปัญญาที่จะถามต่อไปแล้ว
ชี่พยักหน้า และก้มลงไปกินต่อ
เคย์โตะก็เลยถามขึ้นมาบ้าง
“อ้าว แล้วทำไมนายถึงย้ายมาโตเกียวล่ะ ”
คำถามนี้ทำให้เพื่อนอีกสองคนรู้สึกสนใจขึ้นมาเหมือนกัน เพราะพวกเขาคิดว่ายามะจังย้ายตามพ่อแม่มา แต่ถ้าไม่ใช่แล้วย้ายมาทำไมกัน จะว่าอยากเข้าโรงเรียนมีชื่อเสียง โรงเรียนของพวกเขาก็ไม่ใช่ แล้วเพราะอะไรล่ะ
ยามะจังเงียบซักพัก แล้วก็ตอบขึ้นมา
V
V
V
V
V
V
V
“ชั้นมา เพราะ ชั้นจะต้องมาไงล่ะ.......” ยามะจังตอบแบบยิ้มๆ ทำเอาเพื่อนๆงง
“หมายความว่าไงอ่ะ ยามะจัง” เคย์โตะถาม
“ก็มาเพราะต้องมาแหละ ชั้นตอบไปแล้วนี่ โทษนะฮะ คิดตังค์ด้วย” ยามะจังตอบแบบไม่ใส่ใจ และหันไปเรียก
พนักงานมาคิดเงิน
หลังจากคิดเงินเสร็จ ยามะจังก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“อ๊ะ โทษนะชั้นเข้าห้องน้ำแปปนึง ฝากกระเป๋าหน่อย”
มาที่ 3 หนุ่ม 3 มุม
“นี่ พวกนายคิดว่าคำตอบเมื่อกี้หมายความว่ายังไงอ่ะ” เคย์โตะถาม โดยที่มือข้างหนึ่งถือกระเป๋ายามะจังอยู่
“นั่นสิ เพราะต้องมา? แล้วทำไมต้องมาด้วยล่ะ” ยูโตะตีหน้าเครียดเล็กน้อย
“บางที เขาอาจจะไม่อยากบอกด้วยมั้ง อาจเป็นเรื่องส่วนตัว” ชี่ก็ทำท่าคิดด้วยอีกคน
เงียบ….
ทำไมยามะจังเข้าห้องน้ำนานจังหว่า~
“พวกนายที่จริงชั้น…” ยูโตะตัดสินใจเล่าความฝันเมื่อเช้าให้ฟัง
ชี่พูดหลังจากฟังยูโตะเล่าจบ
“งั้นก็หมายความว่า พวกนายเคยรู้จักกันอย่างนั้นสิ”
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชั้นก็ลองถามคำถามที่เป็นไปได้กับเค้าแล้วเมื่อกี้ สุดท้ายชั้นก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยรู้จักกันน่ะ” ยูโตะพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ เขาอยากจะรู้ให้เร็วที่สุด เพราะยามะจังในฝันดูเศร้าและก็เจ็บปวดมาก แม้จะเป็น
แค่ความฝันแต่เขาก็ไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของยามะจัง หรือไม่แน่มันก็อาจจะเป็นเรื่องจริง…
“นี่ เอางี้มะ เจ้าตัวไม่บอก เราก็ไปถามไดจังซะสิ” เคย์โตะ เสนอความเห็นทำ เอาเพื่อนทั้งสองหันมามองหน้าเค้าด้วยสีหน้าเครียดสุดๆ
เฮ่ยๆๆๆ ชะ ชั้นพูดเล่นน่า ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ เคย์โตะคิดพร้อมทำท่าจะถอยหนี เขาคิดว่าเพื่อนๆคงจะมาว่าเขาที่คิดล่วงล้ำสิทธิ์ส่วนบุคคลของเพื่อนใหม่ล่ะมั้ง
“ยอดไปเลย”
“คิดได้ไงเนี่ย”
ชี่และยูโตะ พูดด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ ทำเอาเคย์โตะงง และส่งยิ้มแห้งๆไปให้เพื่อนทั้งสอง เหอะๆ ไมเป็นงี้วะ นึกว่าจะโดนด่าซะอีก - -
ว่าแล้วยามะจังก็วิ่งเข้ามา
“ขอโทษทีๆๆๆ คิวยาวไปหน่อยน่ะ ขอบใจนะเคย์โตะ” ยามะจังยิ้มพร้อมหันไปหยิบกระเป๋ามาจากเคย์โตะ
“อื้อ ไม่เป็นไร งั้นไปกันเหอะ”
จากนั้น ทั้ง 4 ก็ไปตะลุยช้อปแหลก แหกกระเป๋าในฮาราจูกุ โดยที่ยามะจังไม่รู้ตัวว่า ตัวเองโดนวางแผนร้ายอยู่
To be con…
ฮ่าๆๆ ตอนแรกว่าจะให้เรื่องนี้ออกแนว จริงจังกว่านี้หน่อย แต่พอแต่งเป็นฉากไปเที่ยวก็กลายเป็นงี้ทุกที เหอะๆ เอาเป็นว่า เป็นพักเบรกละกัน เหอะๆ และ โอคาริว อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ (เอาจนได้) หาเรื่องแทรกคู่นี้ไปซะทุกช็อตจริงๆอิอิ แต่อิมเมจต่างจากเรื่องเดิมลิบลับเลย ฮู้ อิอิ
ความคิดเห็น