[Fic yaoi hey! say! jump] You mean i love him?

ลำดับตอนที่ #5 : พวกเราจะไปกินข้าวกัน 1+KEITO PART 2

“เฮ้อ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ” ฮิคารุคุงพูดพลางบิดขี้เกียจไปด้วย

“มาชั้นนวดให้” ว่าแล้วอิโนจังก็เดินไปหาฮิคารุคุงด้วยสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน O_o ซักพักก็มีเสียงโหยหวนอันเจ็บปวดของฮิคารุคุงดังตามมา “อ๊ากกกกกกกกกกกก”

เฮือก!  ทำเอาผมสะดุ้งเลยล่ะ อิโนจังทำอะไรของเขากันนะ! (ไรเตอร์ : เอ่อ อย่าจิ้น อิอิ)

“ก็อย่างว่าน่ะน้า วันนี้ทำงานตั้งแต่เช้าเลย ข้าวกลางวันชั้นก็กินไปนิดเดียวเอง - -” ไดจังบ่น

“ไดจัง ไว้เดี๋ยวคราวหน้าชั้นทำข้าวกล่องไซส์พิเศษมาให้นายกินนะ ^^” ยามะจังพูดอย่างร่าเริง

“ขอบใจน้า ยามาดะ ชั้นโคตรรักนายเลยอ่า ><” ไดจังกอดยามะจังใหญ่เลย เหอะๆ แต่ผมว่านะ ที่จริงยามะจังก็แค่หาข้ออ้างเท่านั้นแหละ ดูหน้าเขาสิ - - เพราะถ้าอยู่ๆทำข้าวกล่องอันเบ้อเริ่มเทิ่มมากินคนเดียวเดี๋ยวจะโดนว่าเอา หาว่า ตะกละ ฮ่าๆผมรู้ไต๋เขาทันหรอกน่ะ เขาน่ะขี้เกียจจะตาย อยู่ๆจะให้มาทำอะไรให้คนอื่นเนี่ยยาก (มั้ง)

“นี่พวกเรา เย็นนี้เราไปหาไรกินกันมะ? ไม่ได้ไปกินข้าวเย็นกันนานละ” ยาบุคุงเสนอความคิดเห็น ทำให้พวกเราทุกคนดีใจกันยกใหญ่!

“เห็นด้วยๆๆ” “ไปๆๆ ชั้นไปด้วย ”“ว้าว คืนนี้อิ่มแน่เล้ย” ว่าแล้วก็มีเสียงดังกันยกใหญ่ หวังไปกินกัน - -

“งั้นเราไปกินที่ไหนกันดีล่ะ” ทาคาคิคุงถาม

“ชั้นอยากกินซูชิ!” ยูโตะคุงยกมือ

“ไม่เอาชั้นอยากกินเนื้อย่าง!” ชี่พูดอย่างขัดใจ จากนั้นเค้าทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกัน ผมล่ะไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆเลย (ไรเตอร์: จะจิ้นหรือไม่ก็ตามใจจ๊ะนะ อิอิ)

“ให้ตายสิ ทำไมชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อยเลยน้า สองคนนี้” ดูครับ ไอ้เม่นมันบ่น ทีมันล่ะ ไม่ต่างกับพวกยูโตะคุงหรอก ชิ ไม่อยากจะพูด

“อะไร แฮมทาโร่ ชิชะ อะไร” อ่าว ไอนี่เจือกหูดี

“ทำไม มันเรื่องของชั้น แล้วชั้นก็ไม่ใช่ แฮมทาโร่ด้วยเว่ย ไอ้เม่น!” ผมหันไปแง่งใส่มัน - -

“นี่ แฮมทาโร่ เม่นที่ไหนมันจะหล่อได้ขนาดนี้เล่า หล่อขนาดมีหนูมาหลงเสน่ห์เลยล่ะ” แล้วมันก็ยิ้มกรุ่มกริ่มมาหาผม

นี่มันกำลังจะบอกว่าผมหลงเสน่ห์มันงั้นนนหรอ! (ไรเตอร์:ก็มันจริงไม่ใช่หรือจ๊ะ) ไม่ย๊อม ไอ้หลงตัวเองเอ๊ย

ขณะที่ผมกำลังกัดมัน ไดจังก็พูดแทรกขึ้นมา

“งืม แต่ชั้นไม่อยากกินเนื้อย่างอ่า”

ยูโตะคุงยิ้มอย่างสะใจ

“เห็นมั๊ยล่ะ ชี่ เนื้อย่างไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย ซูชิดีกว่าตั้งเยอะ” ยูโตะคุงยิ้มอย่างผู้มีชัย

“นี่ แต่ชั้นก็ไม่อยากกินซูชิอ้ะ แปปเดียวก็กินเสร็จไม่เห็นหนุกเลย” อิโนจังเริ่มบ่น

“นั่นสิ เราน่าจะกินแบบที่ต้องทำกิจกรรมร่วมกันมากกกว่านะ” เอ้อผม เห็นด้วยกับยาบุคุงนะเพราะยังไงกินข้าวครั้งนี้ก็เหมือนมีตติ้งของพวกเรา

“ฮ่าๆ เห็นมั๊ยสมน้ำหน้า ” ชี่หัวเราะอย่างสะใจ (สุดๆ) ทำเอายูโตะคุงทำแก้มป่องงอนไปเลย เหอะๆ เค้าก็น่ารักดีนะ (นี่ผมป่าวนอกใจ! เอ๊ย ผมไม่ได้คิดอะไรกับเค้านะ!) (ไรเตอร์: จริงอ้ะ <_<)

“นี่ เราไปกินหม้อไฟกันมั๊ย ที่เราไปกินกันตอนถ่ายโฟโต้บุ๊คอ้ะ” ยามะจังขอเสนอมั่ง

“เออ! ใช่ๆลืมไปได้ไงนะ ไปดิๆ ร้านนั้นอร่อยดีนะ” ไดจังเสริม

“อืม ชั้นไม่มีปัญหาร้านนั้นอร่อยดีเหมือนกัน” ทาคาคิคุงพูดมั่ง

“ร้านนั้น อยู่ที่ไหนหว่า - -” ท่าทางฮิคารุคุงจะไม่ได้โกหกซะด้วยดูเหมือนเขาจะนึกไม่ออกจริงๆ

“ไม่ได้ไปนานแล้วด้วยสิน้า ทำให้นึกถึงวันเก่าๆจริงๆเล้ย” เอ่อ - - อิโนจังเริ่มหลุดโลกไปแล้ว ก่อนที่เขาจะนั่งไทม์แมชชีนกลับไปอดีตกับโดราเอมอน ยาบุคุงเลยรีบแทรกขึ้นมา

“เอาล่ะๆ พวกนายไม่มีปัญหาใช่มั๊ย” เค้าหันมาพูดทาง ผม เคย์โตะ ยูโตะคุง ชี่ 

“เอาสิ ผมไม่ค่อยได้ไปกินหม้อไฟมานานแล้วนะ” ไอ้เม่นพูด แล้วทำหน้าประมาณว่า ‘ชั้นได้ทุกอย่างอยู่แล้ว’

“ผมไม่มีปัญหาฮะ” และแล้วก็ถึงบทที่ผมควรจะตอบ

“แล้วนายสองคน คงไม่มีปัญหาแล้วนะ” พลางทำหน้าดุใส่ ชี่กับยูโตะคุง

“ได้ฮะ/ก็ได้ฮะ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน

“เฮ้ย นายอย่าเลียนแบบชั้นดิ้!” ชี่เริ่มครับทุกคน

“นายนั่นแหละที่พูดตามชั้นอ้ะ!” ท่าทางยูโตะคุงจะไม่ยอมแฮะ ฮ่าๆ

“ขำอะไร แฮมทาโร่ นายก็พอกับพวกเค้านั่นแหละ” มันด่าผมแล้วก็รีบเดินไปหายาบุคุงกับทาคาคิคุง

“อะ อะ ไอ้เม่น!!!!”

“ยาบุคุง ผมว่าเราไปกันเหอะ หิวแล้ว” มันไม่สนใจผมเลย - -

“นั่นสิ ทุกคนๆไปกันเหอะ” แล้วยาบุคุงก็เดินนำออกไป และทุกๆคนก็เริ่มทยอยกันเดินไป หนอยแน่ะ 

ไอ้เม่น แกนะแก ทำให้ชั้นต้องปวดหัวจริงๆเล้ย ปวดใจด้วย -3- ทำไมนะทำไม มันไม่พูดดีๆกับผมมั่งเลย

ผมเริ่มน้อยใจขึ้นมาแล้วสิ…….ว่าแล้วผมก็เดินตามทุกคนออกไป

ณ ร้านหม้อไฟ

“เย้ ถึงแล้วๆ หิวโว้ยๆๆ” ฮิคารุคุงกระโดดโลดเต้นสุดฤทธิ์ (สงสัยจะจำได้แล้วว่าเคยมาหรืออาจไม่?!) พร้อมวิ่งนำเข้าไปในร้าน

“เฮ้ย ฮิคารุนายกะจะเข้าไปก่อนแล้วแอบจิ๊กเก็บไว้คนเดียวเยอะๆใช่ม๊ายย” ว่าแล้วไดจังก็วิ่งตามเข้าไปอีกคนนึง

“เฮ้ย พวกนายชั้นไม่ยอมแพ้หรอกเฟ้ย!!!!!” สุดท้ายคงเป็นใครไม่ได้นอกจากยามะจัง - - (บ้าพลัง)

“ให้ตายเหอะ เจ้าพวกนี้นี่ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ว่ามั๊ยยาบุ” ทาคาคิคุงพูดอย่างเอือมระอาพร้อมหันไปขอความเห็นจากเพื่อนเลิฟมั่ง

“พวกนายน้า ฝากไว้ก่อนเหอะ ถ้าวันนี้ชั้นไม่เหนื่อยนะชั้นวิ่งเข้าไปก่อนพวกนายสามคนอีก” ทาคาคิคุงหันไปเจอหน้า ยาบุคุงที่พูดอย่างเคียดแค้น นัยน์ตามีไฟลุกพรึ่บ - - พร้อมกับค่อยๆเดินตามเข้าไป

เอ้อ ผมล่ะสงสารทาคาคิคุงจังเลย  - -

“โอ๊ย มีแต่พวกปัญญาอ่อนทั้งนั้นเลยวุ้ย อิโนจังไปกันเหอะ! ...... เฮ้อิโน เคย์” เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบซักที ทาคาคิคุงเลยหันหน้าไปหา ก็ต้องเจอกับ…!

 

---นึกบรรยากาศมีเพลงคลอเบาๆช้าๆ---

 

“อืม…ๆๆ ตั้งแต่วันนั้นแล้วสินะ ผ่านมากี่เดือนแล้วเนี่ย วันนั้นที่พวกเราทั้งสิบคนเดินผ่านตรงนี้ maaa ชั้นยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่เลย” อิโนจังกำลังหลับตาพริ้มพร้อมสูดบรรยากาศอันสุดแสนคิดถึง แทบทำให้ทาคาคิคุงเกือบเป็นบ้า

“โอ๊ย อะไรกันวะเนี่ยยย ” เค้าพูดพร้อมทำท่ากุมหัว นี่เพื่อนเค้าคงเป็นบ้ากันไปหมดแน่! เค้าคงคิดอย่างนั้นสินะ

ผมจึงเดินเข้าไปให้กำลังใจเค้า

“ทาคาคิคุง เข้าไปข้างในกันเหอะ ไม่เป็นไรหรอกนะ” ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ทาคาคิคุงพร้อมส่งยิ้มให้กำลังใจเขา

“ริวทาโร่…นายสินะที่เข้าใจชั้น” เค้าพูดทั้งน้ำตา - - เอ่อ ท่าทางทาคาคิคุงคงติดเชื้อพี่ๆ Best คนอื่นมาพอสมควรเหมือนกัน - -‘ แต่คงมีวิธีแสดงออกที่ไม่เหมือนกัน

“เอ่อๆๆ ไปๆกันได้แล้ว ผมหิวแล้ว” ว่าแล้วผมก็ลากทาคาคิคุงเข้าไปในร้าน โดยทิ้งไอ้เม่นไว้กับ คู่รัก เอ๊ย คู่กัด และ ชายหนุ่มผู้กำลังระลึกชาติอยู่  - - โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าที่ผมไปปลอบใจทาคาคิคุงเมื่อกี้ทำให้ใครบางคนแอบอิจฉา

Keito part 2

 
     Good evening! ผมเคย์โตะครับ เมื่อกี้คุณดูแฮมทาโร่น้อยของผมดิครับ ทำไมถึงต้องไปยิ้มอย่างงั้นให้กับชายอื่นด้วยล้ะ >< ผมไม่ชอบเลย ถึงคนๆคนนั้นจะเป็นเมมเบอร์ที่สำคัญต่อชีวิตผมคนนึงเหมือนกันก็เหอะ (ไรเตอร์: โหเค้ารักกันขนาดนั้น) ก็ดูทีผมสิ บ่นจี๊ดๆๆๆ แถมขู่ว่าจะกัดผมด้วย ไม่เค้ยไม่เคยอ้ะที่จะพูดดีๆเพราะๆหวานๆกับผมมั่ง แม้แต่ยิ้มนะ นับครั้งได้เลย ซีนเมื่อครู่ทำให้ผมอิจฉาไม่น้อยเลยล่ะ -3-

      ว่าแล้วผมก็เดินตามแฮมทาโร่เข้าไป โดยลากชายหนุ่มผู้ระลึกชาติได้ เอ๊ย อิโนจังเข้าไปด้วยโดยปล่อยเจ้าสองตัวนั้น(ชี่กะโตะ)ไว้ข้างนอกนี่แหละ เดี๋ยวหิวมันก็เดินกันเข้ามาเองแหละ เหอะ!

…ระหว่างทางเดิน…

“อ๊ะๆ ชั้นจำทางเดินทางนี้ได้ล่ะ เคย์โตะ ตอนนั้นพวกเราเดินกันด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการซ้อมสินะ” ว่าแล้วก็บรรยายยาวเลยครับ ผมล่ะรำค๊าญรำคาญผมเลยทำเป็นไม่สนใจ

“อิโนจังถ้าจำได้ว่าห้องไหนก็เดินนำหน่อยสิ ผมจำไม่ได้ รู้สึกว่ายาบุคุงเขาจะจองห้องเดิมนะ”

“โอเคได้เลย ยาบุเนี่ยดีจัง จองห้องเดิมไว้ด้วย เราจะได้ทานเข้าเย็นกันบนกลิ่นอายแห่งความสำเร็จครั้งนั้น” เค้าพูดจบก็เดินตัวปลิวนำไปเลย เฮ้ย ผมล่ะเซ็งจริงๆ….

End keito part 2


To be con...

 -----------------------------------------------------------------------------------

 มาอัพแล้วนะจ๊าาาาา ขอบคุณสำหรับทุกๆเม้นเล้ยจ้า ไรเตอร์เป็นปลื้มมมม อิอิ