คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ~♪
[ Ryosuke ]
ผมเดินกระทืบฝ่าเท้ามาตลอดทางเดิน ทุกคนที่เดินสวนทางกับผมต่างพากันซุบซิบชี้มาที่ผมเป็นระยะ
ไอ้คนพวกนี้เมื่อไหร่จะตายๆให้หมดโลกไปเสียที นึกแล้วมันน่าโมโห วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่นินทาคนอื่นมันสนุกนักหรือไงวะ!
ตอนนี้น่าจะประมาณสี่โมงเย็นแล้ว กลางสนามจึงเต็มไปด้วยนักเรียนกลุ่มใหญ่เตะบอลกันส่งเสียงเฮดังสนั่นมองดูเผินๆแล้วคล้ายลานแข่งกีฬาขนาดย่อมๆ คนที่ไม่ได้เล่นก็ยืนเชียร์อยู่ด้านนอก ส่วนคนเล่นก็สวมเสื้อกล้ามบ้างก็ถอดเสื้อเหลือแต่ท่อนบนที่เปล่าเปลือย
น่าสนใจดีแฮะ..
ผมหยุดยืนมองไปที่กลางสนามอย่างสนอกสนใจ ที่โรงเรียนเก่าผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เล่นบอลเท่าไหร่ ถึงได้เล่นอีกฝ่ายก็จะมีท่าทีอ่อนข้อให้ผม
หวังว่าที่นี่ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ..
ผมคิดเข้าข้างตัวเอง พลางก้าวลงบันไดลงไปยังสนามด้านล่าง เสียงหัวเราะปะปนกับเสียงโห่ร้องดังยิ่งขึ้นเมื่อผมเดินลงไปถึงชั้นล่าง ผู้ชายหัวเกรียน ที่หน้าเต็มไปด้วยรอยบากหันขวับมามองหน้าผม ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปใกล้คนกลุ่มนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน เดินกลุ่มเบ้อเริ่มกระชับวงล้อมเข้ามาหาผมที่หยุดชะงักค้างในท่ากำลังก้าวขาเตรียมเดินหนี..
“เด็กใหม่หรอ”ผู้ชายผอมแห้งตัวเหลืองดูขี้โรคลอยมาหาผม
“อื้อ”ผมพยักหน้ายิ้มนิดๆ ผู้ชายหัวเกรียนยิ้มโชว์ฟันขาวตัดกับสีผิวที่มืดทะมึน
“เล่นบอลด้วยได้มั้ย?”ผมถามไอ้เกรียน มันยิ้มเผล่ให้ผม
“ได้สิๆ ^^”
ผมเดินเข้าไปในวงล้อมกลุ่มผู้ชายที่หันมามองผม ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางสำอางค์เดินมาถามผม
“ถนัดฝั่งไหนล่ะ?”
“ตรงไหนก็ได้”
“โอเค^^ ว่าแต่นายชื่ออะไรอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า?”
“พอดีพึ่งย้ายเข้ามาน่ะ เรียวสุเกะ นายล่ะ?”
“ฉันเคย์ อยู่เกรด12”
ผัวะ!
ช่วงที่ผมคุยกับรุ่นพี่เคย์อยู่นั้น ลูกบอลกระแทกเข้าที่ศีรษะผมเต็มแรง ผมหงายหลังล้มลงนอนดูดาวอยู่ที่พื้นสนาม ผมหน้ามืดมองไม่เห็นอะไรไปชั่วขณะ เสียงฝีเท้าหนักวิ่งกรูมาใกล้ ผมหรี่ตาเงยหน้าขึ้นมอง ผู้ชายเกือบยี่สิบคนพากันมุงดูผมเหมือนดูแพนด้าผสมพันธุ์
“เฮ้ยๆ หลบไป”เสียงใครบางคนดังขึ้น ผมถูกอุ้มขึ้น ชายหน้าตาได้รูป ปากอวบอิ่มรับกับใบหน้าที่นิ่งเรียบเฉยสบลงมองผมที่มองอย่างตกตะลึง
ทำไมหน้าตาดูดีจังเลยเนี่ย O{}O อย่าบอกนะว่าผมโดนลูกบอลอัดหน้าแล้วขึ้นสวรรค์ อ๊า~ ท่านเทพ..
ผมถูกอุ้มลอยหวือมานั่งบนม้าหินข้างสนาม ผู้ชายที่หน้าตาราวกับเทพบุตรตรงหน้า ล้วงหลอดยาดมขนาดย่อมออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาส่งให้ผม
“อะ นี่ทาซะ”
“ขอบคุณนะ”ผมรับยาดมมาดม รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อยแต่ยังมึนหัวไม่หาย
“ชื่ออะไรน่ะ”เขาถามผม ดูท่าทางน่าจะเป็นรุ่นพี่
“เรียวสุเกะครับ”
“ฉันโทโมะ”
“ครับ”
ผมนั่งเกร็งเพราะรุ่นพี่โทโมะยังคงจ้องหน้าผมอยู่ไม่ยอมหันสายตาไปมองด้านอื่น
ไอ้จะถามว่าจ้องหน้าทำไมก็ไม่กล้า =.=
เอาไงดี..
“ยามะพี! จะเล่นต่อหรือเปล่า!?”เคย์ตะโกนเรียกรุ่นพี่เสียงดัง ยามะพี? เป็นชื่อเล่นที่เพื่อนเค้าเรียกกันหรอ?
“ขึ้นไปพักก่อนดีกว่านะ ไว้วันพรุ่งนี้ค่อยลงมาเล่นกันอีกก็ได้ พวกพี่เล่นกันทุกวันอยู่แล้ว ไปล่ะ”รุ่นพี่โบกมือนิดๆ
พลางวิ่งเหยาะๆไปที่กลางสนาม พร้อมๆกับเกมส์บอลที่เริ่มเล่น
ผมรู้สึกมึนหัวนิดๆ ขึ้นไปบนห้องก่อนดีกว่า อยากนอนสักงีบ..
พอลุกขึ้นยืนแล้วนึกขึ้นได้ว่าต้องอยู่ห้องเดียวกับไอ้ริวแล้วมันรู้สึกปวดขี้ขึ้นมาตงิดๆ
หงุดหงิด!
ผมเตะไปที่ประตูที่เปิดอ้าขวางทางเดินเสียเต็มแรง ผู้ชายหน้าเหมือนเต้าหู้มองมาที่ผมอย่างตกใจจนปากสั่นระริก ผมทำเป็นมองไม่เห็นเดินเลยไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
ทันทีที่ผมมาถึงห้อง ไอ้ริวยืนอยู่หน้าห้องมันหันมามองหน้าผมด้วยสายตากวนตีนจนผมอยากจะจับมันโยนออกจากตึกจริงๆ
“อะไร”ผมถามมันเพราะมันยังไม่เลิกมองหน้าผม
“ลืมเอากุญแจออกมา”
“โง่”
“แต่ก็น้อยกว่านายละกัน”
“อะไร!”
“ช่างเถอะน่า! เปิดประตูสิ”มันแย่งกุญแจจากมือผมไปไขประตูเปิดอย่างรวดเร็ว ผลักประตูเข้าไปข้างในแล้ววิ่งตื๋อเข้าไปในห้องน้ำ
สงสัยจะขี้แตก..
คำสาปแช่งของผมมีฤทธิ์ส่งตรงถึงลำไส้ใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือนี่ อะหุๆ-.-
ผมล้มลงนอนบนเตียงในส่วนพื้นที่ของผม ที่ตกลงกับไอ้ริวไว้ครั้งแรก เอ่อ..อันที่จริงมันก็ไม่ใช่การตกลงกันเท่าไหร่หรอกนะ
เฮ้อ..นอนพักสักงีบเอาแรงหน่อยดีกว่า
(Yuto)
19:45น.
“เฮ้ย แกจะไปไหนวะ”
“จะลงไปเข้าห้องน้ำหน่อยว่ะ รู้สึกเหมือนท้องจะเสีย”ผมรู้สึกเหมือนมีมดเป็นกองทัพวิ่งอยู่ในท้องอีกครั้ง
“เดี๋ยวฉันลงไปเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว”ผมปฏิเสธเคย์โตะก่อนจะใส่รองเท้าแตะวิ่งลงไปห้องน้ำรวมด้านล่างอย่างรวดเร็ว
ผมนึกด่าตัวเองที่นึกขึ้นได้ว่ากินส้มตำปูปลาร้าร้านโปรดไปสองจาน เลยเป็นต้นเหตุให้ต้องท้องเสียจู้ดๆวิ่งลงมาเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน..แถมวันนี้ก็ไม่ได้เรียนทั้งวันเพราะนอนพักที่ห้องพยาบาล..
นี่ก็จะสองทุ่มอยู่แล้วด้วย..
ข้างล่างคงไม่มีคนอยู่.. คงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าจะระเบิดสิ่งที่อัดอั้นให้เต็มที่!!
ปัง!
ผมกระแทกประตูห้องน้ำปิดเสียงดัง ปลดปล่อยทุกหยาดหยดทันที!
“ฮ้า~ โล่งท้อง สบายตูดเลยวุ้ย”ผมเดินมาล้างมือที่อ่างล้างมือตรงห้องน้ำรวม
เนื่องจากว่าห้องน้ำรวมของที่นี่หลังจากหกโมงครึ่งเป็นต้นไปก็จะไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้ ไฟที่เปิดด้านหลังจึงปิดหมด เหลือแต่ด้านหน้าที่เป็นส่วนของห้องน้ำที่จะเปิดไฟเอาไว้
ซ่า~!
เสียงน้ำกระทบลงกับพื้นกระเบื้องดังมาจากทางห้องน้ำรวม เล่นเอายูโตะสะดุ้งวาบ..
เอาแล้วไง.. ตอนที่เขาถึงไฟห้องน้ำรวมมันจะเปิด แต่เขามั่นใจว่าไม่มีคนอย่างแน่นอน..
แล้วเสียงนี้..มีคนอยู่อย่างนั้นหรอ!?
ซ่า~!
ต๋อม!
เสียงน้ำดังขึ้นอีกครั้งตามมาด้วยเสียงขันกระแทกลงกับผิวน้ำดังต๋อม..
เอาแล้วไง..
ใครวะ!?
ไอ้บ้าที่ไหนมันจะมาอาบน้ำตอนสองทุ่มกันวะเนี่ย!!
หรือว่าเรื่องผีคนล้างห้องน้ำที่ลื่นหัวฟาดพื้นตายที่เคย์โตะมันเล่าจะเป็นเรื่องจริง!!
โอ้พระเจ้า! นี่ผมได้ยินเสียงผีหรอเนี่ย!!
หวืด!
ไฟห้องน้ำและห้องอาบน้ำรวมดับพรึบลงแทบจะทันที รอบตัวผมมืดสนิท
เอาแล้วไง! งานเข้าแล้วไหมล่ะ!
“มีใครอยู่มั้ย!?”เสียงใครบางคนดังขึ้น..
“...”ผมไม่ยอมตอบอะไรกลับไป..
“เฮ้! มีใครอยู่มั้ย!!”เสียงนั้นตะโกนขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงลากเท้าเปลือยเปล่าบนผิวน้ำดังแฉะๆ
ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายมนุษย์ไม่ใช่ผีอย่างที่เข้าใจเองตั้งแต่แรก..
ไม่แน่ตอนที่ผมเข้าห้องน้ำอาจจะมีคนลงมาอาบน้ำข้างล่างก็ได้มั้ง..
คงไม่มีอะไรหรอก..
ปรื้ดด!
ผมรีบเดินไปหน่อยเลยล้มก้นจ้ำเบ้าขาลากลงกับโคลนทรายที่อยู่ตรงท่อน้ำทิ้งเข้าจังเบ้อเริ่ม
เวรเอ๊ยย..
มาล้มอะไรตอนนี้วะเนี่ย..
ผมลุกขึ้นยืน เดินไปที่ห้องอาบน้ำรวมอย่างเสียไม่ได้..
ขาเขอเลอะหมดแบบนี้ ให้เดินขึ้นไปทั้งสภาพแบบนี้คงไม่ไหว..
แต่พอผมเดินเข้ามาในส่วนของห้องน้ำรวมปุ๊บ..
“เอ่อ โทษที ฉันแค่มาล้างเท้าน่ะ”ผมพึมพำพูด เพราะเห็นคนกำลังยืนอาบน้ำอยู่ด้านหลังสุดที่ผมไม่ได้ทันสังเกตว่าเป็นใคร
ซู่~
ผมหยิบขันตักน้ำราดขาล้างคราบสกปรก แต่ยังไม่ทันที่จะล้างออกจนหมด ไฟก็ดับลง
พรึ่บ!!
“เฮ้ย!”ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ
ผมยืนรอไฟมา แต่ก็ไฟก็ยังไม่เปิดสักที ผมค่อยๆคลำทางเดินออกไปด้านนอก
“ดะ..เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งไป”มือเย็นเฉียบจับหมับเข้าที่ข้อแขนผม
ฉับพลันไฟทุกดวงก็เปิดสว่าง ผมมองเห็นคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน แก้มเนียนใสอมชมพูเหมือนริมฝีปากที่อวบอิ่มแดงเหมือนดอกกุหลาบ ดวงตากลมโตล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนาเชยขึ้นมองผม คิ้วเรียวสวยรับกับใบหน้าทรงกลม ผิวขาวสะอาดตาเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ เขาปล่อยมือออกจากแขนผม ดวงตากลมใสราวตากวางสบตามองผมอย่างเขินอายก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งกลับไปเอา เสื้อผ้าวิ่งหนีออกไปอีกทาง..
นะ..น่ารักจัง!
ช่วยบอกหน่อยว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายเหมือนกันกับผมน่ะ!
ให้ตายสิ! น่ารักจริงๆนะเนี่ย!
ทำไมถึงได้เป็นผู้ชายที่ใบหน้าที่น่ารักเหมือนผู้หญิงขนาดนี้กันนะ!!
“ดะ..เดี๋ยวสิ”ผมเรียกรั้งคนน่ารักที่กำลังจะวิ่งหนีผมออกไปจากห้องน้ำ เค้าหยุดเดินแต่ไม่ได้หันหน้ามามองผม มือสองข้างโอบเสื้อผ้าไว้เต็มอ้อมกอดที่ตัวห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มหลวมๆ
“นายชื่ออะไรหรอ?”
“ฉัน? ยามะดะ เรียวสุเกะ..”
“อะ..อ๋อ ฉัน ฉัน..ยูโตะ...นากาจิม่า ยูโตะ..”
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของผม..กับยามะดะ เรียวสุเกะ คนที่ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาจากเค้าได้เลย..
(Ryosuke)
พะอ๊ากกก >O<!!
นี่มันอะไรกัน!?
ไอ้บ้าหน้ายาวนั่นมันถามชื่อผมทำซากอะไร! แล้วสายตาที่มองผมเหมือนจะกินไปทั้งตัวแบบนั้น มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคิดยังไงกับผม..
ฮ่วย! ซวยๆๆๆ อุตส่าห์แอบมาอาบน้ำตอนกลางคืนแท้ๆ ไอ้บ้าหน้ายาวนั่นดันเสือกลงมาอีก อ๊ากก อะไรแว๊ วันนี้มันวันชิบหายจริงๆ นี่มันเห็นผมโป๊ด้วยรึเปล่าเนี่ย! >////< ไม่ได้ๆ ต้องรีบแต่งตัวแล้วหนีขึ้นห้องดีกว่า…
บนห้อง…
แฮ่กๆ รอดแล้วมั้งเรา - - ว่าแต่เมื่อกี้ตอนอาบน้ำอยู่รู้สึกเหมือนได้ยินระเบิดลงฮิโรชิม่าแฮะ - - หรือว่า…ไอ้หน้ายาวนั่นแอบมาขี้ตอนกลางคืนวะ
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ ขำ กร๊ากกๆๆๆๆๆๆ
ถึงว่าสิ ทั้งๆที่ไม่น่าจะมีลงมาห้องน้ำเวลานี้แท้ๆที่ไหนได้แอบมาขี้นี่เอง~ กร๊ากก ตลกอ้ะ! ไว้พรุ่งนี้ไปประจานมันดีกว่า โทษฐานมาแอบดูเราอาบน้ำ >0< (ใช่หรอ?) ว่าแต่มันชื่ออะไรนะ นากาจิม่า ยู…ยูไรวะ - - เออช่างมันเหอะ
ผมหยุดยั้งแผนชั่วไว้แต่เพียงเท่านั้น หันไปจัดการกองเสื้อผ้าเน่าๆของผมแทน เกรงว่ากลิ่นจะแรงขึ้นจนกลายเป็นปุ๋ย EM เสียก่อน - - ผมนั่งๆเก็บๆอยู่ซักพักก็เดินไปจัดการเป่าผม
กระจกบานใหญ่สะท้อนวิวในห้องนอน ไอ้ริวนอนกลมเป็นแฮมสเตอร์เชียว - - คนไรวะ แค่ท่านอนยังกวนตรีนเลย อ๊าก อย่าไปมองๆ - - จริงๆผมจะแกล้งมันตอนหลับก็ได้นะเนี่ย กร๊ากก แต่ไม่ดีกว่าวันนี้เหนื่อยและ ยังไงก็คงต้องอยู่กับมันอีกหลายชาติ ฮ่วย แค่คิดก็เซ็งแล้ว เอาล่ะ ผมก็ไปนอนบ้างดีกว่า~
.
.
.
ว่าแต่ ขรี้งั้นเหรอ? ทำไมผมรู้สึกมีความทรงจำเกี่ยวกับ คนท้องเสีย หรือ อะไรขรี้ๆอยู่นะ - - เออช่างมันเหอะ
Ryu part
เช้าวันต่อมา
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าฮะ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องเข้าห้องเรียน ผมทำธุระส่วนตัวตอนเช้าอย่างไม่เร่งรีบอะไร ก็แหงสิฮะ ผมตื่นเร็วนี่ ไม่เหมือนไอ้หมูนี่ - - มันจะนอนอืดเป็นลูกชิ้นโกเด้งไปอีกนานมั๊ยวะ
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี~ ผมเลยปล่อยมันนอนไป นอนได้แกนอนไป อย่าตื่นขึ้นมานะโว้ย
“อือ คงเรียบร้อยแล้วมั้ง” ผมพูดกับตัวเองในกระจกแล้วหมุนตัวดูเช็คความเรียบร้อย ก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนเนี้ยบอะไรนักหรอก แต่วันแรกก็ควรทำตัวดีๆหน่อย ผมยังไม่อยากโดนหมายหัว อ๊ะ แต่ถ้าต้องการผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ~
ผมคว้ากระเป๋าที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมเอาเท้า(ที่สวมร้องเท้าแล้ว) ไปเขี่ยศพหมูที่นอนอยู่ที่เตียงข้างๆอีกรอบ
“ไอ้อ้วนตื่นโว้ย!” ทำตัวเป็นคนดีซักหน่อย
“งืม แม่…ข้าวเช้าเสร็จแล้วหรอ แงมๆ” ไออ้วนละเมอ กุไม่ใช่แม่เมริง - - แต่ยังไงๆผมก็ถือว่าผมปลุกมันแล้วนะ ไม่ตื่นก็ช่างมัน
แล้วผมก็เดินออกจากห้องไป…
ผมเดินตามระเบียงไล่ลงบันไดไปเรื่อยๆจนถึงชั้นล่าง แล้วผมก็เดินไปเดินมา เดินไปเดินมา เดินไปเดินมา(อยู่นานมากกก)…จะว่าไป ตึก มอปลายมันอยู่ที่ไหนเนี่ย! อ๊าก โรงเรียนไรว๊า ทำไมมันกว้างขนาดนี้! รู้งี้รอไออ้วนตื่นก็ดีเด่ะ อ๊ะ ไม่ๆ ผมต้องไม่พึ่งมัน
ขณะที่ผมกำลังชั่งใจว่าจะกลับไปลากไอ้อ้วนที่นอนอืดอยู่ดีรึเปล่า ผมก็หันไปเจอคนที่น่าจะช่วยผมได้พอดี!
หัวแหลมๆตระหง่านฟ้าเดินอยู่ข้างหน้าผม อ๊ะ ไอ้เม่นพันปีนี่! O.o ใช่มะๆ ที่เป็นเพื่อนสมัยประถมของไออ้วนใช่มะ รอดแล้ว!
ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาคนมีหนามด้านข้างทันที เพราะนี่มันจะได้เวลาเข้าเรียนแล้วน่ะเซ่ T^T
“โฮ้ยยย ไอ้เม่นพันปี!!!” ผมตะโกนเรียกมัน จากระยะประชิด 11 เซนติเมตร
“…” ไอ้เม่นยังคงนิ่ง ไรแว๊! เม่นหูตึงหรอฟระ
ผมซึ่งยังไม่ยอมแพ้ ทำใจเรียกมันอีกครั้ง
“นี่ ไอ้เม่นพันปี!!!” ครั้งนี้ใกล้กว่าเดิมฮะ จากมุมประชิด 5 องศา เป็นไงล่ะ อุตส่าห์เยื้องหน้าขึ้นมาด้วยนะเนี่ย แล้วคำตอบขอผมล่ะ?
“…” O[]O เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ นอกจากเม่นยังจะหูตึงแล้ว ตายังบอดอีก อ๊ากกก ไอ้อ้วนมันเลือกคบเพื่อนยังไงวะเนี่ย!!! แต่ก็อย่างว่า มันคงอยู่กันได้ = =
ผมซึ่งเริ่มจะถอดใจ เดินไปหาผู้นำทางคนอื่นแทน มันก็เรียกผมซะงั้น อ้าว ไอนี่วอน
“อ๊ะ นาย โมริโมโตะ …ริวทาโร่ใช่มั๊ย O.o”
=______= ผมหันไปทำหน้าตาประหลาดใส่มัน เรียกตั้งนาน ดันไม่หัน แต่พอจะไปทำเป็นเรียกนะเม่น! ว่าแต่รู้จักชื่อเราได้ไง เออช่างเหอะ
“เออชั้นเอง นึกว่านายการเป็นเม่นพิการซ้ำซ้อน หูหนวกตาบอดไปแล้วซะอีก”
“
“นี่นายไม่รู้สึกตัวเลยรึไง ชั้นนนนเรียกกกนายตั้งล้านรอบแล้วโว้ยยยยยยย” ผมก็เว่อร์ไปแค่ สองรอบเอง แต่ อ๊ากกก!
“หือ อ้าวจริงหรอ ไม่เห็นรู้เลย อ๊ะ คงเป็นเพราะชั้นใส่หูฟังมั้ง แล้วเวลาฟังเพลงชั้นมักจะมองไปแต่งด้านหน้าไม่เห็นด้านข้างหรอก^^” ไอ้เม่นอธิบาย =___=
“เออๆๆๆๆ ” โอ้ย ปวดหัว เจอไออ้วนแล้วต้องมาเจอเพื่อนไออ้วนอีก แมร่ง โรงเรียนไรวะเนี่ย - -
“อ๊ะ ว่าแต่นายจำชั้นได้ด้วยหรอดีใจจัง ^^” ไอ้เม่นอารมณ์ดียิ้มให้ผม ท่าทางดูเหมือนมันจะดีใจจริงๆนะเนี่ย
“ก็พอจำได้ คนที่คบไออ้วนเป็นเพื่อนบนโลกนี้มีไม่อยู่กี่คนหรอก หรือถ้าไม่ใช่คน ก็คงเป็นหมา ไม่ก็หมี กระต่าย ไรเงี้ย” ผมตอบส่งๆ
“อย่างนั้นหรอ~ ^^” ไอ้เม่นยังคงตอบอารมณ์ดี อะไรของมันวะ ด่าแล้วยังไม่รู้สึก เออ โง่พอๆกับไออ้วนเลยวุ้ย
“อะ อือ แล้วนี่ตึกมอปลายมันอยู่ไหน จะบอกได้รึยัง ชั้นเรียกนายก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ”
“อ้าว อย่างนั้นเหรอ งั้นไปสิ ชั้นกำลังจะไปอยู่พอดีเลย ^^” Lucky~
“งั้นก็ดี นำไปสิ”
“^^” ไอบ้านี่ จะยิ้มอะไรนักหนา สติดีป่าวฟระ - -
Ryosuke part
“อ๊ากกก สายแล้ว!!!!!” ผมล้มลุกคลุกคลาน ลงมาจากใต้เตียง (เนื่องจากผมนอนตกเตียง) แย่แล้ว อีก แค่ สิบ
ห้านาทีเอง! ถ้าสายมีหวังโดนทำโทษแน่เลย แง ToT
ไอ้ริวนะ ไอ้ริว น้ำใจอ่ะมีมั๊ยวะ จะปลุกหน่อยก็ไม่ได้ อ๊าก แค้น! มันต้องจงใจแกล้งผมแน่ๆเลย ฮึ่ย นึกไปก็แค้น ผม
ด่ามันไปจัดการธุระของตัวเองไป ผมจัดการตัวเองเสร็จภายใน สิบนาที อ๊ากกก อีกห้านาที!
ผมถลาออกจากห้องทันที โชคดีที่ผมพอจำถามไปตึกเรียนได้ เพราะเดินไปเดินมาจนจำได้ (ฆ่าเวลาไม่อยากเข้าห้องน่ะ) และด้วยทักษะการกีฬาอันเพอร์เฟคของผม ผมเลยทันเสียงออดดังได้อย่างเฉียดฉิว ^o^~
แต่ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน แฮ่กๆ
ผมเดินเข้ามาในห้อง ภายในห้องเงียบลงเล็กน้อย ทุกคนหันมามองผม เฮ้ๆ ยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้กันอีกหรอเนี่ย - - ก็บอกแล้วไงว่าเมื่อวานนี้ ไม่ใช่ผมซักหน่อยที่เชือดขยะให้ลิงดูอ้ะ >o<
“อะ อรุณสวัสดิ์ทุกคน” ผมพยายามส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมห้อง แต่ดูเหมือนทุกคนจะยังกลัวผมอยู่ เลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆตอบกลับมา ไรแว๊ ป๊อดว่ะ!
ผมเลยทำเป็นไม่ใส่ใจมากนัก เดินเข้าไปหาเคย์โตะ ที่กำลังนั่งยิ้มบ้าอยู่คนเดียว - -
“อรุณสวัสดิ์เคย์โตะ ^^” ผมทักเขาด้วยรอยยิ้ม ถึงวันนี้เคย์โตะจะดูผิดปกติอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังคงเป็นเพื่อนคนเดียวของผมในโรงเรียนนี้
“อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ยามะจัง~ หลับสบายมั๊ย”
“อื้อ ก็ดีนะ แต่ตื่นสายอ่ะเด่ะ - -”
“อ้าว แล้วเพื่อนไม่ปลุกหรอ” เคย์โตะหันหน้ามาคุยกับผมตรงๆ หมายถึงไอ้หนูนั่นเรอะ - - พูดแล้วหงุดหงิด
“เหอะ! อย่างมันหรอจะปลุกชั้น มันอยากแกล้งชั้นจะตาย” ผมทำฟืดฟัด
“งะ งั้นเหรอ”
Keito part
เฮ้อ~ เมื่อเช้าโชคดีจังเลย ได้เจอแฮมสเตอร์น้อยด้วย ยิ่งคุยกันใกล้ๆเนี่ย เค้ายิ่งโคตรน่ารักเลยครับ! ถึงปากจะเสียไปบ้าง คำพูดคำจาดูหยาบคายขัดกับหน้าตาไปนิด แต่ผมรับได้ครับ ^o^
จะว่าไปเขาเรียกผมว่าอะไรนะ…เม่นใช่รึเปล่าครับ - - คนนะครับ ไม่ใช่เม่น ผมหล่อขนาดนี้แท้ๆ คราวหน้าคงต้องแนะนำตัวอย่างเป็นทางการซะหน่อยแล้ว~
วันนี้ผมเลยได้เริ่มวันใหม่อันสดใส โดยการพาแฮมสเตอร์น้อยไปส่งที่ห้องครับ ถึงจะแอบเสียดายไปบ้างที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆผมก็รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหนล่ะนะ~
พอผมกลับมาที่ห้องได้ไม่นาน ยามะจังก็ยิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง ยามะจังนี่ยังตื่นสายอยู่เหมือนเดิมเลยน้า~ อ้าวแล้วแฮมสเตอร์น้อยไม่ปลุกเขาหรอ อ่า เป็นศัตรูกันนี่นะ…ผมคิด
ระหว่างที่อาจารย์ยังไม่เข้า ผมก็นั่งคุยกับยามะจังไปเรื่อย ยามะจังเนี่ยยิ่งดูยิ่งน่ารักนะครับ อ๊ะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนตัวเองหรอกนะ ผมมีแฮมสเตอร์น้อยอยู่ตั้งหนึ่งตัว~
คงเพราะอากาศเย็นๆ แล้วยามะจังวิ่งมาที่ห้อง เลยทำให้แก้มเขาเป็นสีแดง ริมฝีปากที่ขบไปมาด้วยแรงแค้น? จนเป็นสีแดงตามไปด้วย มันทำให้เขาน่ารักมากเลยล่ะครับ~ แหม อยากให้เจ้ายูโตะเพื่อนยากได้เห็นจริงๆ อ๊ะ ยูโตะล่ะ??
“อ้อใช่ ไหนนายบอกว่ามีเพื่อนสนิทอีกคนไง ไหนล่ะ ยังไม่มาหรอ” ยามะจังถามผม เออนั่นสิ ผมลืมมันไปเลย - - ผมตื่นมาก็เห็นมันออกไปแล้ว
“น่าจะมาแล้วนะ มันออกมาก่อนชั้นซะอีก” ผมพูดไปพลางเปิดโทรศัพท์ไปพลาง คงต้องโทรเรียกแล้วมั้งเนี่ย เผื่อมันจะโดนสาวๆที่แอบเข้ามาในโรงเรียนฉุดไปทำมิดีมิร้าย
‘ฮัลโหล อยู่ไหนเนี่ย’
‘อ๊ะ เคย์โตะเองหรอ โทษที ชั้นอยู่ห้องพยาบาลน่ะ มาขอยาอาจารย์นิดหน่อย’
‘อ้าว นี่นายยังไม่หายอีกหรอ’
‘ไม่ๆหายแล้วล่ะ แต่มาขอกินยากันไว้ก่อนน่ะ คาบเช้าชั้นคงไม่เข้านะ เจอกันตอนกลางวันละกัน’
‘อืมๆ แล้วเจอกัน’
ผมวางโทรศัพท์ เฮ้อ เจ้าเพื่อนคนนี้นี่ จะสงสารหรือสมน้ำหน้ามันดีนะ หน้าตาก็หล่อดีอยู่หรอก ดันเสี้ยนส้มตำปูปลาร้าซะนี่ ก็ไม่แปลกที่มันจะท้องเสีย…
เฮือก! ผมลืมไปว่ายามะจังนั่งอยู่ด้วย นั่งจ้องผมตาแป๋วเลย เพื่อนผมนี่สวยน่ารักจริงๆ~ อย่างว่าแหละครับคงเป็นเพราะผมหล่อ เพื่อนกันมักจะหน้าตาดีเหมือนกัน อ๊ะ งั้นก็คงเหมือนแฮมสเตอร์น้อยเลยล่ะสิ ><
“เขายังไม่หายหรอ”
“อ๋อ ปล่าวหรอก หายแล้วล่ะ แต่มันแค่ไปขอยามากินน่ะ กลัวจะยังไม่หายดี บอกว่าเจอกันตอนกินข้าว”
“เห งั้นหรอ” ยามะจังพยักหน้างึกงัก เป็นจังหวะเดียวกับที่อาจารย์เดินเข้ามาพอดี เราสองคนเลยต้องหันกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
“สวัสดีสุดหล่อทุกนาย~” อ่ะ เจ๊หลอด - - ชั้นรู้แล้วทำไมนายไม่เข้าเรียนตอนเช้า ยูโตะ!!!
Yuto part
หลังจากผมวางสายเจ้าเคย์โตะแล้ว ผมก็ถอนหายใจโล่งอก ขอโทษนะเพื่อน แต่ถ้าชั้นเข้าไปเจอเจ๊หลอดตั้งแต่เช้ามีหวังทั้งขี้ทั้งอ้วกแน่ๆ
อันที่จริงผมก็อยากจะไปเห็นหน้าเพื่อนสมัยประถมของเคย์โตะเหมือนกันนะ เห็นมันอวดนักอวดหนาว่าทั้งสวยทั้งน่ารัก อะไรของมัน ก็ผู้ชายแหละว้า~
พูดถึงผู้ชายสวยงั้นเหรอ…คนๆนั้นที่เราเจอเมื่อคืนที่ห้องอาบน้ำ อร๊าย? แค่คิดก็เขินแล้ว ยามาดะ เรียวสุเกะ สินะ ทำไมชื่อแมนอย่างนี้ล่ะ ไม่เข้ากับหน้าตาเลย~ หมอนั่นอยู่ปีไหนนะ? อยากเจออีกจังเลย หวังว่าคงจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะ
ผมนอนคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยๆที่ห้องพยาบาลจนถึงเวลาพักเที่ยง
ผมออกเดินไปตามทางเพื่อเดินไปโรงอาหาร ผมเห็นหัวตั้งๆของใครบางคนลิบๆ คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเคย์โตะ ทรงผมมันเนี่ยไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเอาซะเลย
“เคย์โตะ!!!” ผมจะโกนเรียกมันจากอีกฝั่งของหัวใจ เอ๊ย! อีกฝั่งของทางเดิน
เคย์โตะโบกมือตอบกลับให้ผม มันเห็นผมแล้ว~ อ๊ะ มันเดินมากับใครน่ะ ตัวกลมๆเล็กๆ ตาผมไม่ค่อยดีซะด้วยสิ - - ว่าแล้วผมเลยรีบเดินเข้าไปหามัน
ใกล้ขึ้น…
ใกล้ขึ้น…
และแล้วผมก็มาถึงตรงหน้าเคย์โตะ กับตัวอะไรกลมๆซักอย่าง และผมก็ค้นพบว่ามันไม่ใช่ตัวอะไรกลมๆซักอย่าง!
“ไงยูโตะ ทำแสบนะนายนี่ อ๊ะ นี่ยามะจังนะ เพื่อนชั้นที่เล่าให้ฟังไง” เคย์โตะเริ่มต้นด้วยการด่าผมอย่างแร้นแค้นไปหนึ่งรอบก่อนจะแนะนำตัวคนที่ยืนม้อต้อข้างกายให้ผมรับรู้
คะ คนน่ารักเมื่อคืนนี่นา O[]O!
ยามาดะ เรียวสุเกะ หรือ ยามะจังที่เคย์โตะเรียก ผมจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ!
“นะ นายคนเมื่อคืนใช่มั๊ย” ผมร้องอย่างดีใจ ท่ามกลางความงงงวยของเคย์โตะ
“หือ? เจอกันแล้วหรอ” ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ผมสนใจคนตรงหน้ามากกว่า
แต่ดูเหมือนว่าคนที่ดีใจ และจำได้จะมีผมแค่คนเดียว เพราะตอนนี้ยามะจัง (เรียกตามเพื่อน~) กำลังทำหน้า งงงวย ปน รังเกียจผมอยู่ T[]T
“หือ นายเป็นใครอ่ะ เพื่อนเคย์โตะหรอ - -”
ไม่นะ เค้าจำผมไม่ได้หรอ T[]T!!!!!!
ขอโทษด้วยนะคะทุกคนที่ไม่ได้มาอัพหลายเดือน คงไม่ลืมกันใช่ไหมT^T~* ความจริงแล้วที่ไม่ได้อัพนี่เป็นเพราะเราเลย T^T เพราะมันเป็นช็อตนากายามะ กร๊ากก>O<// อย่างไรก็ตาม หวังว่าทุกคนจะให้อภัยนะคะ^^นะนะนะน้าา หลังจากนี้ไปจะใช้ให้โซลมาอัพบ่อยๆ กร๊ากกก!! หลังจากนี้ไปฝากด้วยนะค้าาา ~!!
ขอโทษด้วยน้าทุกคนน หายกันไปนานมากมายก่ายกอง กลับมาพบเจอกันอีกทีวันสิ้นปี กร๊ากกกก หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ T3T ขอบคุณมากที่ยังติดตาม อุตส่าห์เข้ามาเป็นระยะๆว่ารออยู่ทำให้เรารู้สึกละอาย (รึเปล่า) =..= แต่ตอนนี้กลับมาแล้ว!! แล้วเจอกันตอนต่อไปน้า >< ว่าแต่…เฮ้ๆ ไอประโยคสุดท้ายด้านบนสีฟ้าน่ะ แปลกๆนะ - -
จ.ง.ฟิคเรื่องอื่นของโซลเจอกันปีหน้านะกัน กร๊ากกก
HAPPY NEW YEAR นะคะ ^O^
ความคิดเห็น