คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ไม่อาจรักได้ ฝันประหลาด
ณ บ้านยามะจังและไดจัง
หลังจากจัดการมื้อเย็นเสร็จ เรียบร้อย
“ยามะจัง…. ตกลงว่าไง” ไดจังหันไปถามน้องชายที่นั่งอยู่บนเตียง โดยที่ตัวเองนั่งอยู่ที่เก้าอี้อ่านหนังสือ
ยามะจังนิ่งไปซักพักจึงตอบออกมา
“เค้า จำชั้นไม่ได้น่ะ…” ยามะจังฉายแววเศร้า
“…ถึงแม้ว่าเค้าจะพูดอะไรดีๆ ด้วย แต่ในใจเค้าก็ไม่มีชั้นอยู่ เห็นชั้นเป็นเพียงเพื่อนผู้มาใหม่ ที่ไม่เคยรู้จักกันเลย กลายเป็น…คนที่ไม่รู้จักกัน” ยามะจังพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ไดจังเดินไปนั่งข้างๆพร้อมดึงน้องชายเข้ามาปลอบ
“โอ๋ๆ เด็กดีนะ ชั้นเชื่อว่า ยังไงเค้าก็ต้องจำนายได้แน่ ซักวันนึง ไม่ช้าก็เร็วแหละ นะเด็กดี” ไดจังพูดพร้อมลูบหัวยามะจังเบาๆ ยามะจังก็กอดตอบไดจัง พร้อมพึมพำอยู่ในลำคอ
“อื้อ ชั้นจะรอวันนั้น”
ทั้งสองแยกกันไปอาบน้ำ
“เออนี่ ไดจัง วันนี้ยูโตะบอกว่าเป็นห่วงชั้นด้วยแหละ ชั้นดีใจจังเลย แถมยังได้นั่งข้างกันอีก” ยามะจังหันไปพูดอย่างยิ้มแย้มกับไดจังที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่
“จริงหรอ ดีใจด้วยนะ นี่ ไม่แน่น้า หมอนั่นอาจจะตกหลุมรักยามะจัง เป็นครั้งที่สองก็ได้ ฮ่าๆ” ทำเอายามะ
จังของเราหน้าแดงเลยทีเดียว
“บะ บ้า! ครั้งที่สง ที่สองอะไรกัน ไดจังอ่ะ”
“แหม ก็มันจริงนี่นา นิฟังนะ จากที่ชั้นฟังยูริจังพูดถึงยูโตะน่ะนะ ท่าทางหมอนั่นจะเป็นพวก ไม่ค่อยห่วงใยชาวบ้านเขาหรอก นอกจากเพื่อนไม่กี่คนเท่านั้นแหละ” ไดจังทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆยามะจัง พร้อมบอกข้อมูลฝ่ายตรงข้ามที่ตนไป แอบเจือกเค้ามา
“เหอะ ไดจังไปแอบฟังเค้าคุยกันได้ไงห๊ะ”
“ปะ ปล่าวซักหน่อย ก็ยูริจังคุยกับยูยะน่ะ แล้วชั้นก็นั่งอยู่กับยูยะตลอดก็เลยนั่งฟังไปด้วยก็เท่านั้นเอง” ไดจังรีบแก้ตัวหลังจากเห็นสายตาตำหนิจากยามะจัง
“หรอออ แต่ว่าจริงหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดีน่ะสิ” ยามะจังยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“อิอิ แต่ว่าน้า ไม่แปลกหรอกถ้า ยูโตะจะหลงรักยามะจังน่ะ ก็ยามะจังของไดจังน่ารักที่สุดในโลกขนาดนี้ ใครจะอดใจไหวเล่า” ว่าแล้วไดจังก็ดึงน้องชายเค้าไปกอดอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย ไดจังอ้ะ อย่าแกล้งกันสิ ฮ่าๆ” ยามะจัง พยามผลักไดจังออกไป
พวกเขาเล่นกันอยู่ซักพัก
“เอ้อ นี่ ยามะจังแล้วทำไม นายถึงรู้ล่ะ ว่ายูโตะอยู่ที่นี่น่ะ” ไดจังถามออกไปอย่างสงสัย
“…ก็แค่ เดินมาตามทางที่ถูกลิขิตไว้ก็เท่านั้นแหละ” ไดจังนั่งฟังอย่าง งงๆ
“เอ๊ะ งั้นแล้วทำไมยูโตะถึงไม่รู้สึกตัวบ้างล่ะ ทั้งๆที่นายยังรู้สึกเลย”
“ไม่รู้สิ…” ยามะจังพูดด้วยสีหน้าเศร้า
“เอาเถอะๆ นอนกันดีกว่านะ” ไดจังลูบหัวยามะจังอย่างเอ็นดู
“อื้อ คืนนี้นอนกับไดจังนะ”
“ฮ่าๆ โอเค ปิดไฟแล้วนะ”
แล้วทั้งสองก็หลับใหลไปในที่สุด
ย้อนกลับไปตอนเย็นที่สองหนุ่มโตะของเรา หลังจากที่เดินออกมาจากร้านหมอดูแล้ว
“เฮ้อ สุดท้ายก็แทบไม่รู้อะไรเลย” เคย์โตะพูดออกมาเซ็งๆ
“นั่นสินะ แต่อย่างน้อย ชั้นก็ได้รู้แหละ ว่าความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นมากับยามะจังน่ะ เป็นเพราะความผูกพันของเรา ไม่ใช่ความรู้สึกอื่น ที่นอกเหนือจากนี้……… แต่ว่านะถ้าเป็นยามะจังก็อาจจะดีก็ได้มั้ง จะได้ไม่ต้องตามหา ฮะๆ” ยูโตะยิ้มกับตัวเองพร้อมแหงขึ้นไปมองขึ้นไปมองบนท้องฟ้า
เคย์โตะมองตามเพื่อน แล้วนิ่งไปซักพักหนึ่ง
“นี่ ยูโตะ ถ้าสมมุติว่า ยามะจังไม่ใช่ล่ะ นายจะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้” นั่นคงหมายถึง ถ้ายูโตะรักยามะจังไปแล้ว และมาพบคนในฝันทีหลังจะทำยังไง
ยูโตะหยุดเดิน
“… เคย์โตะ นายรู้อะไรมั๊ย ว่าชั้นน่ะ ตกหลุมรักคนในความฝันอย่างสุดหัวใจ แม้ไม่มีโอกาสได้พบกัน ชั้นก็ยังรักและเฝ้าคอยวันที่จะได้พบกัน นายก็รู้ใช่มั๊ย”
เคย์โตะพยักหน้าตอบ
“เพราะฉะนั้น ตอนนี้ชั้นคงไม่สามารถรักยามะจังได้หรอก ไม่ต้องห่วง เพราะถ้าชั้นยังตามหาเธอคนนั้นไม่พบ ชั้นคงไม่อาจรักใครได้ เว้นเสียจากเธอคนนั้นไม่ต้องการชั้นเหมือนที่ชั้นต้องการเธอแล้วล่ะก็ ชั้นก็ยอมที่จะจากไป แต่จนกว่าจะถึงวันนั้นชั้นคงรักเธอได้แค่คนเดียว…” ยูโตะยิ้มน้อยๆให้กับเพื่อนรักและเดินต่อไป
เคย์โตะเข้าใจในสิ่งที่ยูโตะกำลังจะบอกเขา เขาก็ได้แต่ภาวนา ขอให้เมื่อได้พบกันแล้วเธอคนนั้นก็รัก และต้องการเพื่อนของเขาเช่นเดียวกัน เคย์โตะก็ค่อยๆเดินตามยูโตะไป แต่ก่อนที่เคย์โตะจะเดินตามมาทัน ยูโตะก็พูดพึมพำกับตัวเองว่า
“ชั้นคงต้องหยุดความรู้สึกที่มีต่อนายแล้วล่ะ ยามะจัง…”
วันต่อมา
เช้าวันอังคาร โรงเรียนยามเช้าช่างเงียบสงบจริงๆ แสงแดดอ่อนๆ สายลมอบอุ่นแห่งฤดูใบไม้ผลิ โชยผ่านมายังตัวเขา ยูโตะ วันนี้เขามาโรงเรียนแต่เช้า เพราะว่าแม่เขามีงาน เขาจึงรีบออกมาพร้อมกับแม่ แต่เมื่อมาถึงก็พบว่ายังไม่มีใครมาถึงโรงเรียนซักคนเดียว เขาจึงเคลิ้มไปกับความรื่นรมย์ยามเช้า จนเขาเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
.
.
.
.
.
“เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่ารอบๆตัวเขานั้นมีแต่ความว่างเปล่า หันไปทางไหนก็มีแต่สีขาว เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบๆ
“มีใครอยูมั๊ย” เขาลองตะโกนเรียก
.
.
.
.
.
ฮึก ฮึก
เสียงใครร้องไห้น่ะ
“คะ ใครน่ะ” ยูโตะพยามหาว่าต้นเสียงมาจากที่ไหน จนหันไปพบกับร่างเล็กๆร่างหนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังให้เค้าอยู่
“นะ นี่ เธอๆๆ เป็นอะไรรึเปล่า ร้องไห้ทำไม” เขาค่อยๆย่อตัวลงไปสะกิด ร่างเล็กๆนั้น
ร่างนั้นค่อยๆหันมาทางเขา
ยามะจัง!
“ยูโตะ น…นาย ฮึก จำชั้นไม่ได้จริงๆหรอ” ยามะจังหันมาพูดกับเข้าด้วยน้ำตาและสีหน้าที่แสนเจ็บปวด
………………………………………………………………..
“…โตะ”
“ยูโตะ!”
อ๊ะ! เค้าสะดุ้ง และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก เมื่อกี้เขาฝันไปงั้นเหรอ หน้ากลมๆของใครบางคน ยื่นเข้ามาใกล้ๆเขาทำให้เขาตกใจ
“ยะ ยามะจัง!”
“อรุณสวัสดิ์ ^^” ยามะจังทักทายเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และสังเกตเห็นเพื่อนร่วมห้องที่เริ่มทยอยกันมาถึงโรงเรียนหลายคนแล้ว
“อ อรุณสวัสดิ์” ยูโตะพูดพร้อมพยายามตบหน้าตัวเองเบาๆให้ตื่น
“เมื่อวานไม่ได้นอนหรอ ถึงมาหลับที่โรงเรียนน่ะ นี่ ไปล้างหน้าหน่อยมั๊ย” ยามะจังวางกระเป๋า และ ยื่นหน้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อื้อ ไปหน่อยก็ดีนะ” พูดจบก็ค่อยๆลุกขึ้นไป โดยมียามะจังเดินตามไปด้วย
ซู่ ซู่ เฮ้อ ล้างหน้าแล้วค่อยตื่นหน่อย ฝันเมื่อกี้มันอะไรกันนะ ‘นายจำชั้นไม่ได้หรอ….’ ทำไมยามะจังพูดอย่างนั้นน่ะ ราวกับเรารู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ แถมยังร้องไห้อีกต่างหาก ยูโตะค่อยๆแอบเหลือบไปมองยามะจัง แต่ก็ต้องชะงัก เพราะหันมาเจอกับมือเล็กๆที่กำลังยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เขา
“เอ้า เช็ดหน้าซะ เอาหน้าเปียกๆยืนพึ่งลมอย่างนั้น เดี๋ยวก็หน้าแห้งหรอก” ยามะจังพูดล้อเขาอย่างสดใสทำให้เขายิ้มออกมา
“ขอบใจนะ” ยูโตะรับผ้าเช็ดหน้าจากมือเล็ก มาซับหน้า…หอมจังเลย อ๊ะ ไม่ได้ๆ ยูโตะคิดพลางสะบัดหน้าไปมา
ยามะจังก็ดึงผ้าเช็ดหน้าคืนไปแล้ว นิ่วหน้าเล็กน้อย
“ยูโตะ นายเป็นอะไรมากรึเปล่า อยู่ๆก็ยิ้ม อยู่ๆก็สะบัดหน้าไปมา”ยามะจังยืนทำหน้างงปนสงสัยอยู่ข้างๆเขา
“เอ้อ ปะ เปล่า พอดีพึ่งตื่นชั้นมึนๆน่ะ ฮะ ฮ่าๆ เอ่อ คือผ้าเช็ดหน้าน่ะ เดี๋ยวชั้นเอาไปซักแล้วมาคืนนะ” พูดจบก็ยื่นมือไปทางยามะจัง ว่าขอผ้าเช็ดหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ซับหน้าเอง ชั้นไม่รังเกียจหรอก” ยามะจังพูดยิ้มๆ และก็ชวนเพื่อนชายกลับห้อง
“กลับห้องกันเหอะ เคย์โตะกับชี่คงมาถึงแล้วล่ะ” พูดจบก็เดินนำยูโตะกลับห้องอย่างร่าเริง ยูโตะมองตามยามะจังไป
...ช่างเหอะ ยังไงยามะจังก็เป็นเพื่อนเรานะ อย่าไปคิดอะไรมากเลย ยูโตะคิด และก็เดินตามยามะจังกลับห้อง
ที่ห้อง
“เฮ้ นายสองคนหายไปไหนกันมาน่ะ” เคย์โตะทักหลังจากเห็นเพื่อนทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง
“โทษที ชั้นพายูโตะไปล้างหน้ามาน่ะ พอดีเค้าพึ่งตื่น” ยามะจังยังคงร่าเริงอยู่
“ฮะ ยูโตะทำไม นายพึ่งตื่นล่ะ” ชี่ถามหน้าเหวอ
“ตกใจทำไมชี่ วันนี้ชั้นมาเช้าน่ะ เลยเผลอหลับไป แล้วยามะจังก็เข้าปลุกเท่านั้นเอง” ยูโตะนั่งลงที่ที่นั่งของตัวเอง
“อ๊ะ หรอ”
“นี่ๆ พวกเรา ตกลงวันนี้ไปเที่ยวไหนกันดีล่ะ” เคย์โตะพูด
“เออ นั่นสิ ไปไหนดี นี่ยามะจัง ไปไหนดีล่ะ” ชี่หันไปถามยามะจังที่กำลังจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา
“อืม ไปไหนดีล่ะ ชั้นไม่ค่อยได้เข้ามาในโตเกียวเท่าไหร่น่ะ ไปไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ” ยามะจังตอบ
“นี่ งั้นไปหาไรกินกันตอนเย็นมั๊ย แล้วก็แวะช็อปปิ้งที่ฮาราจูกุด้วยดีมะ!” เคย์โตะพูดอย่างตื่นเต้น
“เอ๊ะ ชั้นอยากไปฮาราจูกุ!” ชี่ยกมือขึ้น
“ชั้นก็อยากไป เย้” ยามะจังชูมือขึ้นอีกคน
“โอเค พวก! งั้นหลังเลิกเรียนกินกันให้หมดร้านไปเล้ย!” แกนนำโอคาโมโตะ ประกาศแก่ผู้ชุมนุมทั้งหลาย
“เย้!” และก็ได้ยินเสียงตอบรับเป็นอย่างดี
ยูโตะ มองภาพนั้นยิ้มๆก่อนจะหันกลับมามอง กระเป๋าตังค์ตัวเอง - - เออๆๆ ยังมีอยู่ๆ
ระหว่างที่เคย์โตะกำลังคุยเรื่องแฟชั่นกับยามะจังอย่างออกรสนั้น ชี่ก็ค่อยๆกระเถิบมานั่งข้างๆยูโตะ และกระซิบคุยกับเค้าเบาๆ
“นี่ ยูโตะ เคย์โตะเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้วนะ”
“…งั้นหรอ ชั้นเองก็ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อเลย” ยูโตะพูดแล้วก็ถอนหายใจ
“จะยังไงก็แล้วแต่ มีอะไรนายก็บอกก็แล้วกัน….อีกอย่าง ชั้นคิดว่า การที่นายจะรักคนอื่นที่ไม่ใช่คนๆนั้นมันก็ไม่ผิดหรอกนะ” ชี่พูดแล้วส่งยิ้มไปให้
“ชี่หมายถึงยามะจังน่ะหรอ จริงอยู่ถึงชั้นกับเค้าจะมีความผูกพันบางอย่างต่อกันก็จริง แต่ชั้นก็ไม่อาจรักเค้าได้หรอก” ยูโตะพูด
เฮ้อ…ชี่ถอนหายใจ
“เอาเหอะ แล้วแต่นายละกัน ”
“ขอบใจนะ ที่เข้าใจชั้น” ยูโตะตัดสินใจไม่บอกเรื่องความฝันเมื่อกี้กับชี่และเคย์โตะ
แต่ในใจก็อยากจะรู้ว่า ยามะจังเป็นใครกันแน่ เค้าเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยหรอ เมื่อไหร่ แล้วที่ไหนล่ะ ทำไมเขาถึงนึกไม่ออกนะ และตอนนี้คนๆคนนั้นอยู่ที่ไหน โอ๊ย ทำไมมีหลายเรื่องนักนะ…
To be con…
มาอัพแล้วจ้า เพื่อนๆรีดเดอร์ งงในความรู้สึกยูโตะมั๊ยเอ่ย ว่าตกลงเอายังไงกันแน่ (ไรเตอร์ยังงงเลย) ฮ่าๆ เอางี้นะ ถ้างง ก็ลงไว้นะจ๊ะ ว่า งงตรงไหนยังไง เดี๋ยวไรเตอร์มาตอบให้ตอนหน้าจ้า (ยอมรับจริงๆว่าแต่ง งง ทุกครั้งที่แต่งก็ยังทะเลาะกับตัวเองอยู่เลย เหอะๆ
ว่าแต่เพื่อนๆเริ่มเดาๆเรื่องกันได้แล้วใช่มั๊ย จะเป็นไปตามที่เพื่อนๆเดารึเปล่า อันนี้โซลไม่บอก อาจถูกก็ได้มั้ง ฮ่าๆๆๆ ส่วนทั้งสองเคยรู้จักกันหรือไม่ต้องคอยดูกันต่อไปจ้า
ความคิดเห็น