คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถ่ายแมกกาซีน
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อืม…กี่โมงแล้วเนี่ย” ผมสะลึมสะลือ อยู่บนเตียงพร้อม ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่…นึกไม่ออกง่ะ - -
จากนั้นผมก็ย้ายก้นลงมาจากเตียงจากนั้นก็เดินไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ตามลำดับ
v
v
v
v
และผมก็นึกออกตามบทที่ไรเตอร์มันวางไว้
“ว๊ากกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนจนบ้านแทบแตก
“ริวทาโร่เกิดอะไรขึ้นลูก!!!” คุณพ่อคุณแม่วิ่งหน้าตื่นมาหาผมหน้าห้องน้ำ พร้อมเสียง น้องชายกับน้องสาวผมตกเตียง ตึง! โครม!
“ห๊ะ อ่ะ อ๋ออ ไม่มีไรฮะ ผมตกใจหน้าตัวเองนิดหน่อย” ผมส่งยิ้มแห้งๆไปให้ คุณพ่อคุณแม่ หลังจากที่ท่านออกไปแล้ว ผมก็กลับมาหาตัวเอง
ใช่แล้วเมื่อวาน เมื่อวานเราเป็นลมไปเพราะ เคย์โตะมันวัดไข้ให้ผม และภาพนั้นที่เคย์โตะยื่นหน้ามาหาผมก็กลับมาอีกครั้ง บึ้ม! เสียงหัวผมระเบิดพร้อมกับหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้
หลังจากที่ผมแต่งตัว ทานข้าวเช้าเสร็จผมก็รีบออกไปทำงาน ผมพยามไล่ความคิดที่มีต่อเคย์โตะออกไป เอาล่ะ! เริ่มงานวันนี้กันดีกว่า
“เอ…วันนี้มีถ่ายแบบครึ่งเช้าสินะ” ผมบ่นพึมพำระหว่างดูสมุดบันทึกตารางงานไปด้วย โดยไม่ได้สังเกตสังกาว่า มีอะไรยืนขวางทางผมอยู่
“ไง แฮมทาโร่ หายดีแล้วหรอ” เสียงคุ้นๆแฮะ ผม จึงเงยหน้าขึ้นมามอง สมุดของผมร่วงออกจากมือเลย
เคย์โตะ! ทำไมล่ะ ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ล่ะ บ้านเค้าไม่ได้อยู่ที่นี่นิ ระหว่างที่ผมกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่นั้น มันก็ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากผม
เฮือก! ผมสะดุ้งเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อต ตอนที่มือมันสัมผัสบนหน้าผม ><
“อืม ค่อยยังชั่วหน่อยไม่มีไข้แล้วสินะ” มันยิ้มให้ผม พร้อมยื่นสมุดที่ผมทำตกมาให้ ทำเอาผมเคลิ้มแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยล่ะ
“นี่ แฮมทาโร่ เป็นไรอ่ะ อยู่ๆก็ยิ้ม” มันทำหน้างง ทำให้ผมเขิน
“ห๊ะ ชั้นยิ้มหรอ ปล่าวซักหน่อย” ผมหันหน้าไปทางอื่น หลบเขิน (ไรเตอร์:อิอิ)
“อะฮ้า รู้แล้วนายกำลังหลงเสน่ห์อันสุดยอดของชั้นอยู่ใช่ม้า อืมๆชั้นเข้าใจ ความหล่อของชั้นนี่มันบาปนัก” แล้วมันก็ทำหน้าเจ็บปวดขั้วหัวใจอย่างรุนแรง
หมั่นไส้อ่ะ - -
ผมเลยเสยหน้ามันไปทีนึงเต็มรัก
“โอ๊ย ไอ้หนูบ้า ทำอะไรอ้ะ” มันถามด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว สะใจอ่ะ 555
“อยากพูดอะไรขนลุกๆเองนี่ ไอ้เม่น ว่าแต่มาถึงหน้าบ้านชั้นแต่เช้าเนี่ย มีไร” ผมถามมันหลังจากปล่อยก๊ากไปจนหมดพุง
“อ๋อ ก็….เอ่อ….ก็… แบบว่า….” มันเริ่มพูดหลังจากลุกขึ้น
“เป็นบ้าไรวะ ตอบให้มันดีๆดิ๊” ผมเริ่มรำคาญไอ้เม่นตัวนี้แล้วล่ะ
“ก็ชั้นเป็นห่วงนายอ่ะ กลัวยังไม่หายดี เลยว่าจะมารับ” น่านนน จริงดิ้! ทำเอาผมเขินจนหยุดไม่ได้เลยล่ะ ทำไมมันต้องพูดให้ผมดีใจด้วยนะ ><
“อ่ะ เอ่อ ชั้นไม่เป็นไรหรอก ขอบใจ” ทำไมผมต้องพูดดีกับมันด้วยนะ พร้อมก้มหน้าหนีมันสุดริด
มันยิ้มจนตาหยีแล้วพูดว่า “อื้อ งั้นไปกันเหอะ” จากนั้นพวกเราก็เดินไปทำงานด้วยกัน
คุณรู้มั๊ยว่า รอยยิ้มนั่นน่ะ มันตราตรึงอยู่ในหัวใจผมอย่างรุนแรง >< ทำไมนะ …..
ณ สตูดิโอ กลางเมือง
“good morning!” มันทักทุกคนอย่างสดใส
“โอะฮาโย” ผมเลยทักมั่ง ถึงจะคนละภาษาก็เหอะ - -
“ริวทาโร่เป็นไงบ้างหายดีรึยัง” คนแรกที่เข้ามาหาผมคือ ยาบุคุง ตามด้วย ไดจัง
“ชั้นเป็นห่วงนายแทบตาย” เขาทำท่าเป็นห่วงผมจริงๆ
“ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณมาก”
“เอ้านี่ ชั้นทำมาให้นายแหละมันเป็นยาบำรุงสูตร ตระกูลยาโอะโตะเมะเลยนะ จะบอกให้ มันจะทำให้นายมีแรงขึ้น แหม่ชั้นก็เข้าใจนะนายยังเด็ก ต้องเรียนแถมต้องมาทำงานอีก ร่างกายคงรับไม่ไหวแน่ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้านายกินยา สี่เวลา เช้า กลาง วัน เย็น ก่อนนอน นายก็จะ….บลาๆๆๆๆๆ”
“ริวทาโร่นายอย่าไปฟังเลย ไร้สาระ หายก็ดีแล้วล่ะนะ น้องพี่” พร้อมเบิร์ดกะโหลกเพื่อนตัวดีไปทีนึงให้มันหยุดพล่าม
แล้วจังหวะยามะจัง ชี่ และก็ยูโตะคุงเดินเข้ามาพอดี ผมเลยรีบเดินไปขอบคุณ ยามะจัง กะ ชี่ ที่เขาอุตส่าห์แบกน้ำหนักผมไปส่งถึงบ้าน
“ไม่เป็นไรๆ นายหายดีชั้นก็ดีใจแล้วล่ะ เพื่อนายแล้วแค่นี้เอง” (ไรเตอร์: เรียวจังแม้นแมนอ่า TT) โอ้ ผมซาบซึ้งมาก ผมอยากให้เค้าเป็นพี่ชายมาดูแลผมที่บ้านจังเลย
“นั่นสิ เห็นนายสบายดีชั้นก็ดีใจแล้ว ไม่ลำบากอะไรหรอก” ชี่เดินมาลูบหัวผม ถึงแม้ว่าเขาจะเตี้ยกว่าผมก็ตาม แต่เขาก็พยายามเอื้อมมาลูบหัวผมให้ได้ - - ผมจึงต้องก้มหัวลงไปหาเขา
“ริวทาโร่เป็นไงบ้างงง ชั้นนะนอนไม่หลับเลย เป็นห้วงเป็นห่วงนายโคตรๆเลย” พร้อมกระโดดกอดผม
“อ่าๆ ขอบใจแต่อึดอัดอ้ะ ปล่อยเหอะ” ผมอดไม่ได้ที่จะพูด
“ให้มันจริงเหอะ ขนาดชวนไปส่งริวที่บ้านยังไม่ยอมไปเลย ‘จะไปเที่ยวๆๆๆ’ ใครน้า” ชี่เหน็บ โตะ เค้าทำหน้าบึ้งไปเลย ทำเอาผมและ ทุกคนหัวเราะกันคิกคัก
“อ่า เอ่อ ริวจังชั้นขอโทษน้า คือบ้านนายมันไกลอ่า เอางี้ เดี๋ยว จุ๊บๆแล้วหายงอนกันนะ จู๊บบบ” เฮ้ยๆไม่อ๊าวว ผมไม่อยากจุ๊บกะโตะอ่า (ไรเตอร์: เก็บไว้ให้เม่นคนเดียว อิอิ)
“หวา ไม่ต้องๆ ไม่งอนหรอกๆ ออกไป๊” แต่เค้าก็ตัวติดหนึบเลย แต่อยู่ๆไอเม่นก็เดินมาดึงตัวเค้าออกไป แถมทำหน้าซะซีเรียสเลย
“เฮ้ยออกไปเลย เอ็งอ่ะ มานี่” ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา พร้อมกับลากตัวเพื่อนสุดที่รักออกไปจากผม
“แหม เคย์โตะคุงหวงจังเลยนะ” ชี่เหน็บ เอาซะผมและมันเขินกันไปเลย แล้วก็ต้องหยุดที่ว่า
“หวงอะไรกันชี่ ชั้นแค่ไม่อยากให้ยูโตะมันรังแกหนูเท่านั้นแหละ” มันเอาอีกแล้ว - -*
“เฮ้ย ไอ้เม่นพูดงี้หมายความว่าไงฟระ อยากมีเรื่องไง้” ผมกะจะเริ่มสงครามโลกครั้งที่ 3
“นี่ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาแบบนี้กับผู้ใหญ่ได้ยังไง” แล้วมันก็ยิ้มเยาะผม
“จะมากไปแล้วนะไอ้เม่น!”
“เม่นที่ไหนเขาหน้าตาดีกันขนาดนี้ล่ะ แฮมทาโร่” ต่อให้ใครมาหยุดผมก็คงหยุดไม่ได้แล้ว
เมมเบอร์ทุกคนเขาก็ไม่กล้าเข้ามาห้ามเลยนั่งดู(เชียร์)อยู่ห่างๆ และอิโนจังก็เดินเข้ามา
“พวกเรา ไปกันเหอะ เขาเรียกไปถ่ายแล้วนะ” ผมนึกว่าเค้าไม่อยู่นะเนี่ย - - ที่ไหนได้ ออกไปคุยกับพี่ๆสตาฟนี่เอง ทำให้พวกเราต้องพักรบชั่วคราว ก็แหม ถึงผมจะหมั่นไส้มันมาก และมันก็คงยังจะอยากกวนผมต่อ แต่พวกผมเป็นมืออาชีพนะครับ งานต้องมาก่อนอยู่แล้ว
แต่มันก็ยังจะไม่จบน่ะสิ
เวลาถ่ายหน้าปกเราต้องนั่งเรียงความสูงกันครับ ถึงจะเจ็บใจแต่ผมก็ต้องลงไปนั่งข้างหน้าเคย์โตะ
(อ๋อคือวันนี้ พวกพี่ๆเขาให้โตะนั่งข้างล่างอ่าฮะ) และมันก็เริ่มอีกแล้ว ตอนแรกมันแค่สะกิดนิดๆ ไปๆมาๆเริ่มลูบหัว ผมพอทนเพราะชินซะแล้ว เมมเบอร์คนอื่นๆก็ชอบแกล้งผมแบบนี้แหละ แต่สุดจะทนคือมันขยี้หัวผมซะเละเลย (ผมอุตส่าห์เซ็ตตั้งนาน) (ไรเตอร์: เซ็ตเมื่อไหร่ อย่าว่าแต่เซ็ตผมเลยลูก เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเมื่อไหร่ - -) ผมเลยหมดความอดทน
“มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้เม่นบ้า” ตะโกนสุดเสียงเหมือนตอนตะโกนเรียกแฟนๆในคอนเสิร์ต ทำเอา ทุกคนรวมถึงสตาฟ อึ้งทุกคน ไม่เว้นแต่มันไอ้เม่น ขนาดแม้แต่ผมยังอึ้งเลย ผมจึงต้องหันไปขอโทษทุกคน… คือ ผมลืมตัวไปหน่อยอ่ะ - -
“นี่แฮมทาโร่ ตะโกนซะดังตกใจหมดเลย” แน่ะ ยังจะมากระซิบอีก
“เพราะแกแหละ ไอ้บ้า” ผมล่ะ ไม่เข้าใจจริงๆทำไมมันชอบแกล้งผมนักนะ แต่พอบางที อย่างกับเจ้าชายแน่ะ >< เอ้ย ทำไมผมพูดแบบนี้ล่ะ?
และแล้วเราก็ถ่ายกันเสร็จ ต่อไปก็เช็ครูปที่ถ่ายไปเมื่อครู่กันอยู่
แหมผมล่ะไม่อยากจะพูดเลยนะ วงของผมน่ะ ทำไมมันถึงได้หล่อเว่อร์ขนาดนี้ ดูสิ หล่อทุกคนเลย รวมทั้งผมด้วย (ไอ้เม่นก็หล่อ ><) มีรัศมีความหล่อกันเป็นแฉกๆเลย ผมว่านะ jump น่ะ หล่อที่สุดในประวัติศาสตร์ วงการเพลงญี่ปุ่นแล้ว!
“โห เคย์โตะ ทำไมรูปนี้นายหล่อจังเลยล่ะ หล่อกว่าชั้นอีกนะเนี่ย (ไรเตอร์: เอ่อกำลังจะบอกว่าปกติตัวเองหล่อที่สุดว่างั้นเหอะ - -)” ยามะจังพูด พร้อมขอกำลังเสริม “เนาะๆ ทุกคน”
“ไหนๆ จริงด้วย สุดยอดเลยอ่ะ”
“ดูดีมากเลย”
“ขนาดชั้นเป็นผู้ชาย ยังใจเต้นเลยอ้ะ ><” ฮิคารุคุงพูด - -
“จริงด้วยสิ” ขนาดผมยังเผลอออกปากพูดไปเลย เห็นแล้วแทบหลอมละลายเลยอ่ะ(ไรเตอร์ : ยังไงวะ) รูปที่ว่าคือมันกำลังมองลงมาที่ผมล่ะ และก็ยิ้ม เอ๊ะ! มองผมอย่างงั้นหรอ
ขณะที่ผมรู้สึกตัว ทุกคนก็ดูเหมือนจะสังเกตเหมือนกันจึงหันมาทางผม
“ห๊ะๆ ไม่หรอก ก็ปกตินี่นา” มันพูดแล้วก็เดินจากไป
“มะ มอง อะไรเล่า ดูรูปต่อไปกันเหอะ” ผมรีบเปลี่ยนรูปจากนั้นทุกคนก็ดูรูปกันต่อไป
ทำไมนะ ทำไมมันถึงต้องมองผมด้วยล่ะ ……..
To be con…
----------------------------------------------------------------------------------
มาอัพต่อแล้วค่า ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะจ๊าาา
สำหรับรีเควส ไรเตอร์รับค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ แต่คงต้องให้จบเรื่องนี้ก่อนนะคะ
และมันก็จะจบได้ถ้าเพื่อนๆรีดเดอร์ กรุณาอ่านต่อไป TT
p.s. รีเควส โปรดระบุ เคะ เมะ ให้ละเอียดกันนะคะ เดี๋ยวเกิดไม่ถูกใจเหอะๆ
ความคิดเห็น