คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SP] Happy 7 月7日
เช้าตรู่ของวัน พุธที่ 7 เดือน 7
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ดดดดดดดดดดดด
ปิ๊ง!
พรึ่บ!
“เช้าแล้ว!!!”
“วันนี้!!!”
“อัลบั้ม!!!”
“ของพวกเรา!!!”
“ออกแล้ว!!!!!!!!!”
ในเวลาเดียวกันนี้ ต่างที่ต่างบ้าน 10 หนุ่มแห่ง วง HSJ ลุกขึ้นตื่นพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงน่าบันทึกลงสถิติโลก เพราะวันนี้คือวันที่อัลบั้มแรกของพวกเขา ออกวางขายเป็นวันแรก!
หลังจากที่ต่างคนต่างตื่นนอนและทำภารกิจยามเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว (ไรเตอร์ : แน่นอนว่ารวมถึงแต่งตัวแล้วนะเออ =/////=) ก็รีบทยานตัววิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงสุด มุ่งหน้าไปยังร้านขายซีดีร้านหนึ่งใกล้ๆกับที่ทำงานของพวกเขา ที่มักเป็นร้านที่พวกเขาแวะไปซื้อซีดีกันบ่อยๆ
(ทุกคน : อ๊ะ ปิดหน้าปิดตาหน่อยดีกว่า เดี๋ยวไป จ๊ะเอ๋ เจ้าพวกนั้น (สมาชิกคนอื่น) อายกันหมดพอดี เดี๋ยวมันล้อว่าตื่นเต้นอยากมาเช็คเรตติ้ง ///////)
หน้าร้าน
ตุบๆๆๆๆ
พี่ชายคนโตของวง ยาบุ โคตะ วิ่งมาถึงที่ร้านเป็นคนแรก (ปลอมตัวเล็กน้อยกันประชาชนแตกตื่น) ก่อนจะรีบสอดสายตาไปมองหาชั้นวางซีดีมุมที่ติดป้ายว่า “วางจำหน่ายวันนี้!”
ควับๆ
‘ไหนนะๆ ตื่นเต้นๆ’ (ร้านมันใหญ่โคตร)
…………………………………
ที่อีกมุมนึงของร้าน
“เอ ไหนคราวที่แล้วเห็นวางแถวนี้นี่นา ไม่เห็นมีเลย” เด็กหนุ่มตัวเล็กแก้มป่องคนนึง แต่งตัวด้วยชุดสีสดใส ทำสีผมน้ำตาลอ่อน จากการสังเกตว่า เปลี่ยนสีผมทำให้แน่ใจว่า ไม่ใช่เด็กนักเรียน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงดูเหมือนเด็กอายุ 15 อยู่ดี
อาริโอกะ ไดกิ อายุจริง คือ 19 ปี กำลังยืนเกาหัวบ่นกับตัวเองอยู่คนเดียว ก็ครั้งที่แล้วๆมาเวลามีซีดีออกใหม่ก็จะมาวางไว้แถวๆนี้นี่นา ทำไมยังไม่มีนะ หรือว่า ยังไม่เอาออกมาวางกัน?
เด็กหนุ่มยืนครุ่นคิดอยู่ซักพัก ใบหน้าเริ่มยู่ยี่ที่ไม่เข้ากับวัยเริ่มปรากฏแต่จากนั้นไม่นาน…
“อืมมมม หรือว่าเราจำผิด?” ไดกิยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินหาต่อ
…………………………….
“เอ่อ นี่เราเดินเข้ามาอยู่แถวไหนของร้านแล้วเนี่ย” เด็กหนุ่มรูปร่างสูง สไตล์ดี ผมทอง คนนึงกำลังเดินวนอยู่ในโซนซีดี Johnny Jr. ด้วยสีหน้ากังวล เหมือนเด็กหลงทาง
“ก็นี่มันเขียนว่า Johnny นี่นา อ๊ะ มีของ Arashi ด้วย Kat-tun ก็มีนี่นา…แล้วทำไมไม่เห็นมีอัลบั้มของเราเลยอ่ะ หรือว่าชั้นหลง? แล้วเห็นภาพหลอน?” ทาคาคิ ยูยะ อายุ 20 ปี ได้ชื่อว่า เซ็กซี่และเท่ห์ที่สุดในวง HSJ แต่นิสัยเสีย(นิสัยจริง) คือยังมีความเป็นเด็กและบางครั้งก็ชอบคิดว่าตัวเองเป็นคนแก่อีกด้วย และตอนนี้เขาก็กำลังจิตตก คิดว่าตัวเองหลงป่าซีดี จนละเมอละเลือนเห็น ซีดีของรุ่นพี่…
“นี่เราแก่แล้วหรอเนี่ย อาทิตย์ที่แล้วยังเดินมาซื้อ ซีดีอยู่เลยนี่นา” ทาคาคิยืนปลงเล็กน้อยก่อนตัดสินใจเดินหาต่อไป
…………………………………….
“อ๊ะๆ แว๊กกกกกก”
โครม!!!
“อ้าว น้องๆเป็นไรรึเปล่า” พนักงานร้านชายคนนึงก้มลงมาถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง?
“อ๊ะ เอ่อ มะ ไม่เป็นไรฮะ ขอโทษด้วยที่ชน” เด็กหนุ่มยันตัวลุกขึ้นก่อนจะ โค้งแสดงความขอโทษเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินจากไป (อาย /////)
“อะไรของเขานะ ว่าแต่หน้าคุ้นๆแฮะ”
ยาโอโตะเมะ ฮิคารุ สมาชิกอารมณ์ดีของวง เมื่อกี้เขาดันรีบวิ่งหาซีดีมากไปหน่อย โดยไม่ได้มองทาง เลยเดินไปเตะกล่องสินค้าของทางร้านจนดวงเข้าข้างเขา เลยสะดุดล้มลงไปนอนหมดท่าข้างกล่องสินค้า โชคดีที่ตัวสินค้าไม่ได้เป็นอะไร
“หะ ให้ตายสิ เกือบไปแล้ว” ฮิคารุถอนหายใจ มือสองข้างแนบหน้าอกอย่างโล่งอก ถ้าไปมีเรื่องทำข้าวของของร้านเขาเสียหายนี่เป็นเรื่องแน่ เดือนนี้ยิ่งเข้าตาจนอยู่…(ไรเตอร์ : ขายซีดีได้ก็มีตังค์กินหนมแล้วฮิคกี้ ฮ่าๆ)
หลังจากตั้งสติได้ ฮิคารุควักแผนที่ร้านออกมา พรึ่บ! โดยมีการเขียนแสดงระบุตำแหน่งซีดีต่างๆอีกด้วย (ไรเตอร์ : เริศค่ะ!) ฮิคารุยิ้งเผล่อย่างพอใจ
‘หึหึ เรานี่อัจฉริยะจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ’
แต่ด้วยเหตุที่ฮิคารุเป็นคนหลงทิศ?
“เอ แล้วโซน A มันอยู่ตรงไหนอ่ะ อ๊ะ เดินตรงไปๆ….อ้าว ไม่ใช่นี่ เอ๊ะ แล้วตรงนี้ตรงไหน?!”
……………………………………..
เด็กหนุ่มผิวขาว ร่างสูง การแต่งกายดี ดูจากลักษณะภายนอกคาดว่าคงเกิดมาในครอบครัวมีฐานะ พูดง่ายๆคือ ‘คุณชาย’ นั่นเอง อิโนะโอะ เคย์ คุณชายของวง ผู้มีปัญญาเลิศเลอ มุ่งมั่นที่จะสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญา เดินเข้ามาในร้านโดยมุ่งหน้าไปที่เคาน์เตอร์
เพราะด้วยปัญญาที่ดี เขาจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์ไงล่ะ…
“เอ่อ ขอโทษครับ คือ ผมอยากจะได้ อัลบั้ม JUMP No.1 ที่วางแผงวันนี้น่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ทางไหนครับ”
น่าน! นั่นสิ! ทำไมถึงไม่มีใครถามตั้งแต่แรกนะ!
“อ๋อ ค่ะ เชิญทางนี้เลย (หน้าคุ้นๆแฮะ)”
“ขอบคุณครับ ^^”
……………………………
“ไหนว้า~~”
“ไหนน้า น่าจะอยู่ตรงนี้แล้วนา”
“อ้าวนี่ไง อัลบั้มที่ออกอาทิตย์ที่แล้ว เอ๊ะ แล้วของวันนี้ล่ะ?”
“ชั้นอยู่ตรงไหนแล้วเนี่ย!!!!”
“เดินตรงไปนะคะ” “ขอบคุณครับ”
ตึก ตึก ตึก ตึก
.
.
.
.
.
.
.
“อ๊า!! เจอแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทั้ง 5 ยืนชี้นิ้วรอบชั้นซีดีและตะโกนพร้อมกันออกมาอย่างเสียดัง!
และก็เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่ยืนชี้ซีดีอยู่
.
.
.
.
“อ๊ะ! พะพวกนาย!”
“อ้าว! มาได้ไงเนี่ย!”
“เฮ้ย! โผล่มาจากไหนกันเนี่ย!”
“เย้ย! ตกใจหมดเลย!”
“โอ๊ะ! ไม่น่าเชื่อแฮะ!”
เด็กหนุ่มทั้ง 5 ยืนทำหน้าตกใจกันอยู่รอบชั้นวางซีดีเหมือนกับว่า ซีดีตรงหน้าคือสมบัติล้ำค่าที่ต้องแย่งชิงกันยังไงยังงั้น
“มะ มาทำอะไรกันหรอ อะแฮ่มๆ/////” มากจากไหนเนี่ยเจ้าพวกนี้!
“ยะ ยาบุคุงนั่นแหละ มะทำอะไรแถวนี้ เอ่อ ชะ ชั้นมาซื้อของให้พี่น่ะ //////” ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้!
“เอ๋ปะ ปล่าวนะไดจัง! เอ่อ ชั้น มา เอ่อ มา…มา เดินผ่านมาน่ะ! คะ คนอื่นล่ะ///// ทาคาคินายอ่ะ!” คิดไม่ออกแล้ววุ้ย!
“อะเอ๋! เอ่อ อ๋อ! ชั้นมาเดินเล่นน่ะ! //////” บ้าป่าวตู ใครมาเดินเล่นในร้านกันฟระ!
“เดินเล่น? ในร้านเนี่ยนะ?”
“///// เรื่องของชั้นน่า! แล้วฮิคารุล่ะ!” ต้องโบ้ยๆ >///<
“ห๊ะ ชั้นหรอ! เอ่อ คือ พอดีเมื่อวานได้แผนที่ร้านมาเลยลองมาดูๆน่ะ//////” ชะ ชั้นมีหลักฐานนะเออ!!! ควัก แผนที่ขึ้นมาโชว์!
.
.
.
.
.
กา กา กา~~~ (ไรเตอร์ : สงสัยจะนานอย่างแรง)
“เอ่อ ส่วนชั้น…จะมาซื้ออัลบั้มของพวกเราอ่ะ //////” ในที่สุดอิโนะจังก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
/////////////////////
“อ่ะอือ…ชั้น/ชั้น/ชั้น/ชั้น ก็เหมือนกันอ่ะ //////”
ทั้ง 5 คนยืนยิ้มเขินๆให้กันรอบแผงซีดีของตัวเอง ทั้งยังนึกขำว่า จริงๆแล้วทุกคนก็อยากมาดู อยากมาซื้อ อัลบั้มเหมือนกันหมดนั่นแหละ
ขัดจังหวะความคิดของทั้ง 5 คน ได้ยินเสียงแว่วๆดังมาจากทางหน้าร้าน
‘กรี๊ดดดด อัลบั้ม JUMP วางยังน้า!’
‘วางแล้วสิๆ! นี่สายแล้วนะ รีบซื้อแล้วไปดูกันที่ รร.เหอะ!’
‘ขอโทษนะค๊า อัลบั้ม JUMP อยู่ตรงไหนค๊า!’
เสียงของสาวๆหน้าร้านเริ่มทยอยกันมาในร้าน ทำให้พวกเขาเริ่มรู้สึกตัว
“อ๊ะ สงสัยแฟนๆเริ่มมากันแล้วล่ะ รีบหยิบแล้วออกไปกันเหอะ” ยาบุออกตัวก่อนจะรีบคว้าซีดีสอง version ติดมือไปและเดินนำไปที่เคาร์เตอร์ฝั่งตรงข้ามกับที่มีกลุ่มแฟนๆ
~^^ ดีใจจังได้ยินเสียงแฟนๆอยากมาซื้ออัลบั้ม~
ตามด้วยอีกสี่คน ที่ยืนอมยิ้มเล็กน้อยตอนได้ยินเสียงแฟนๆหน้าร้านก่อนจะหยิบซีดีกันคนละสองแผ่นแล้วเดินตามยาบุไป
นอกร้าน.....
“ฮ้า~~ ได้ยินเสียงแฟนๆเมื่อกี้ป้ะ ชั้นละดีใจสุดๆไปเลย!” ฮิคารุพูดอย่างดีใจ ยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายให้เพื่อนทั้ง
4
“ได้ยินสิ! โหย ชั้นแบบ แก้มปริเลยอ่ะ ปลื้มใจจัง ^////^” ยาบุยิ้มกว้างจนตาหยีด้วยความสุข ในมือกำถุงซีดีแน่น
พลางเงยหน้าสูดอากาศเข้าปอด อย่างมีความสุขและปลื้มหัวใจ
“ใช่ นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ย ชั้นพึ่งเคยมาได้ยินแฟนๆตอนซื้อซีดีก็วันนี้นี่แหละ” ไดกิยิ้มสดใส ทำตาลอยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
“เนอะไดจัง เมื่อกี้แทบอยากวิ่งเข้าไปขอบคุณเลยล่ะ แต่ทำไม่ได้ ฮะๆ” อิโนะจังหัวเราะอย่างร่าเริง ทำให้ทุกคนขำไปตามๆกัน
“ฮะๆ นั่นสิๆ ชั้นก็คิดเหมือนกันแหละ”
“เออ ชั้นก็เหมือนกัน ฮ่าๆ ถ้าได้ทำคงมีความสุขน่าดู”
“นั่นสิ อ้าวแล้วนายล่ะ ทาคาคิ จะไม่พูดอะไรรึไง” ยาบุคุงเหลือบไปมองเห็นเพื่อนรักยืนก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา
“…ฮึก ปะ ปล่าว แบบว่าน้ำตามันไหลนิดหน่อยน่ะ ฮึก”
O.O
“แหม ฮ่าๆๆๆ เด็กน้อย~” ยาบุคุงขยี้หัวเพื่อนรักสุดเท่ห์อย่างหมั่นเขี้ยวในความน่ารักของเขา
“ทาคาคิเนี่ยอ่อนไหวจังนะ อิอิ” ไดจังเริ่มแหย่เพื่อนตัวสูงบ้าง
“ยูยะ นี่น่ารักจริงๆน้า ชั้นชอบ ฮ่าๆ” ฮิคารุหยิบแก้มทาคาคิเบาๆเป็นเชิงล้อเลียน
“อย่าร้องสิ เดี๋ยวแฟนๆรู้จะร้องไห้ตามเอาน้า” อิโนะจังพูดติดตลก
“อึ้ย! ปล่อยเลยนะ เจ้าพวกบ้า! ฮึก…ก็มันซึ้งนี่นา” ทาคาคิหัวเราะตาม พลางสะบัดตัวไล่เจ้าเพื่อนขี้แกล้ง 4
ตัวนี้ออกไป มือสองข้างพยายามปาดน้ำตา ทั้งๆที่มือนึงยังถือถุงซีดีอยู่
“เอ๋ ก็ซึ้งจริงๆนั่นแหละ เออนั่นสิ แล้วเจ้า 5 หน่อนั่นไปถึง โรงเรียนกันรึยังนะ” ไดจังเริ่มถาม เมื่อนึกได้ถึงประโยคที่ได้ยินแฟนๆพูดในร้านว่า โรงเรียน
“คงไปแล้วล่ะ นี่ก็ แปดโมงจะเก้าโมงแล้วนะ” ยาบุคุงยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“อืม นั่นสิน่าเสียดาย แต่ช่วยไม่ได้วันนี้ต้องไป โรงเรียนนี่นา โชคดีวันนี้ชั้นไม่มีเรียน”
“ไว้ค่อยไปเล่าให้ฟังตอนเย็นก็ได้ นี่ไปเหอะหิวข้าวและ เฮ้ ยูยะหยุดร้องได้แล้ว!”
ทั้ง 5 คน หมุนกลับไปหมายจะเดินย้อนไปขึ้นไปหาร้านอาหารก็หันไปเจอกับ…
“เอ๊ะ”
เด็กหนุ่มหน้าใสวัยเรียน 5 คนในชุดไปรเวท ในมือของแต่ละคนมีถุงซีดีคนละร้านกับที่พวกเขาพึ่งไปมาอยู่ในมือ ยืนเรียงแถวเดินกันอยู่อย่างสนุกสนาน
“อ๊ะ ทุกคน!!!!”
“เฮ้ย! พวกนายมาได้ไงเนี่ย! ไม่ไปโรงเรียนกันหรอ!” ทาคาคิคุงที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดถามคำถามกลุ่มน้องชาย หรือเรียกอีกอย่างคือ สมาชิกที่เหลืออีก 5 คนของจัมพ์ที่คาดว่าตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนแล้ว
“แล้วพวกพี่ล่ะ! ไม่ได้นอนอยู่บ้านหรอ วันนี้วันหยุดนะ!” เด็กหนุ่มสูงตรงกลางเอ่ยถาม นากาจิม่า ยูโตะเดินนำพวกเข้าไปใกล้ๆ ด้วยสีหน้าตกใจ
พอโดนคำถาม รุ่นพี่กลับเขินอายไม่กล้าตอบคำถามซะงั้น
“อ่ะ เอ่อคือพวกเรา…////” ทาคาคิคุงเริ่มลดเสียงเมื่อโดนถามกลับ
“คือ พวกเรา มาซื้อซีดีอ่ะ ////////” ไดจังเป็นคนตอบคำถามในฐานะคน positive (ไรเตอร์ : เกี่ยวไร)
“ซื้อซีดี?!!!” น้องชายทั้งห้าคน ประสานเสียงพร้อมกัน
“เออะ เออ คือแล้วก็บังเอิญมาซื้อร้านเดียวกันพอดีเลย มาเจอกันอ่ะ/////”
“เอ่อ ใช่ตามนั้นแหละ////” ทาคาคิคุงยืนพยักหน้าเห็นด้วยเออออ กับคำตอบของฮิคารุคุง
“ละ แล้วพวกนายล่ะ ไม่ไปเรียนกันรึไง”พี่ใหญ่เริ่มสงสัย น้องชายทั้ง 5 เลยเริ่มถอยหลัง
เฮือก! สองมือพยายามซ่อนถุงซีดีไว้ด้านหลัง
“เป็นไรไป ว่าไงล่ะ…” อิโนะจังเดินเข้าไปใกล้ๆ คนทั้ง 5
…………………………………………..
“ยะ ยามะจังพูดสิ!”
“ดะ ได้ไงอ่ะ ชี่! นายก็พูดซิ!”
“มะไม่เอา! ยูโตะ นายพูดละกัน!”
“เอ๋! ทำไมเป็นชั้นล่ะ! คะ เคย์โตะ นายพูดแทนชั้นหน่อย”
“เฮ้ย อย่ามาโยนกันสิ ริวทาโร่ นายพูดนะ!”
“อ้าวได้ไงอ่ะ! ผมเป็นน้องเล็กพวกพี่ก็พูดสิ!”
เกิดสงครามเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนพูดย่อมๆจน พี่ชายทั้ง 5 ยืนงุนงงกันว่า จะเกี่ยงกันทำไม
O.O?
แว้ดๆๆๆๆๆ
แจ้กๆๆๆๆๆๆ
แอ๊ดๆๆๆๆๆๆ (ไม่ใช่ละ)
“นายอ่ะ!”
“นายนั่นแหละ!”
“ไม่ใช่นาย! นายต่างหาก!”
“อะไรไม่ใช่ชั้นนะ!”
“เฮ้ย ไหงเป็นผมล่ะ!”
โหม่ง! โหม่ง!
ยาบุคุงตีฆ้องหยุดสงครามในฐานะพี่ชายคนโต (ไรเตอร์ : ไปเอาฆ้องมาจากไหน O[]O!)
“พอๆๆ!!! ตกลงมาทำไรกันห๊ะ ทำไมไม่ไป โรงเรียน!”
“อ๊ะ เอ่อ พะ พวกเราอยากมาซื้ออัลบั้มกันน่ะ/////” อุบอิบๆ ในที่สุดทั้ง 5 คนก็ตัดสินใจพูดกันออกมาพร้อมกัน
เบาๆจนแทบไม่ได้ยินเสียง แต่ก็ดังพอที่จะทำให้กลุ่มพี่ชายได้ยินได้
“เกี่ยงกันอยู่ตั้งนาน ที่ไหนได้…” ไดจังยืนกอดอกส่ายหัวเบาๆ ให้ตายสิ เจ้าพวกนี้นิ
“เอ๊ะ?”
“นั่นสิ ก็แค่อยากมาซื้อซีดีเหมือนกันแหละ ใช่ป่าว” ฮิคารุคุงถามอย่างร่าเริง นิ้วชี้ไปที่ถุงซีดีที่ทั้ง 5 ซ่อนไว้ด้านหลัง
“อืมใช่ ///////”
“สรุปพวกเรา 10 คนก็อยากมาซื้อซีดีเหมือนกันสินะ! ฮ่าๆ” ฮ่าๆๆๆ ภูมิใจกับวงตัวเองจริงจริ๊ง ในฐานะหัวหน้าครอบครัว? รู้สึกดีใจจังเลย หุหุ ไม่น่าไปอายกันตอนแรกเลย //////
“นั่นสิๆ ปะ ไปหาข้าวเช้ากินกันดีกว่า ยังไงพวกนายก็โดดอยู่แล้วนี่นา ฮ่าๆ” อิโนะจังแหย่น้องๆทีนึงก่อนจะมองหาร้านอาหาร
“อิโนะจังอย่าพูดดังสิ อายเค้า!” ยูโตะจุ๊ปากเล็กๆเป็นเชิงบอกให้หยุด
“อ้าว แต่เราก็โดดจริงๆนะ ยูโตะ เหอะๆ” เคย์โตะสุดหล่อเดินมาคล้องคอเพื่อนตัวดีอย่างหมั่นไส้
“รู้แล้วน่า แต่พูดดังมันก็ไม่ดีใช่ป้ะ ฮ่าๆ”
……………………………………….
“เน่~~ ไดจังทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้ล่ะ”
“อ้าว วันนี้วันพิเศษนะยามะจัง ต้องตื่นเช้าสิ แต่พลังงานใกล้หมดแล้วล่ะ…”
“งั้นเรารีบไปหาร้านอร่อยๆกินกันเหอะ ชั้นก็หิวแล้วล่ะ”
“ฮ่าๆโอเคๆ” และทั้งคู่ก็เริ่มออกเดินตามอิโนะจังไป
………………………………………………
“ทาคาคิคุง เมื่อกี้ร้องไห้หรอเห็นคราบน้ำตา” ชี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ นิ้วเล็กจิ้มๆหน้าคนตัวใหญ่
“อ๊ะ ป่ะ ปล่าว////// ผงเข้าตาน่ะ”
“ห๊า ไม่เชื่อหรอก บอกมานะไปซึ้งอะไรกันมา”
“เออน่า เดี๋ยวก็เล่ากันเองแหละ ไปๆไปหาข้าวกินกัน” อายชะมัดแฮะ /////// โดนเด็กจับได้
“จ้าๆ” เหอะ ทำอย่างกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่
“เออใช่ ชี่พูดถึงยูยะร้องไห้แล้ว มีเรื่องจะเล่าให้ฟังแบบว่า สุดยอดอ่ะ”
“เอ๋ เรื่องไรหรอ ฮิคารุคุง”
“ไว้ไปเล่าที่ร้าน ไปกันเหอะ” พูดจบฮิคารุคุงก็เดินนำลิ่วไปเลย (เพราะความหิว)
………………………………………………………..
“อ้าวริวทาโร่ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ” ยาบุถามน้องเล็กขณะที่กำลังจะก้าวออกเดิน
“ผมปวดท้องอ่ะ หิวไส้กิ่วแล้วเนี่ย”
“อ้าว แล้วทำไมไม่หาไรรองท้องก่อนเล่า!” เด็กหนอ
“ก็ผมตื่นเต้นนี่นา ตื่นเต้นที่จะได้ซื้ออัลบั้มแรกของเรา////”
“///////อืม นั่นสินะ ชั้นก็เหมือนกันแหละ ปะ ค่อยๆเดิน”
“ฮะ!”
………………………………………………………………
ณ ร้านอาหาร
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวกันจนหมดแล้ว ฮิคารุคุงก็เริ่มเล่าเรื่องที่ได้ยินแฟนๆมาซื้อซีดีกันในร้านที่พวกเขายืนซื้อซีดีกันอยู่ให้ฟัง
“เห~ จริงหรอเนี่ย!” ยามะจังทำตาโต
“อืม แบบพวกชั้นเนี่ยนะ แทบอยากเข้าไปกอดแล้วขอบคุณไปเลยล่ะ” อิโนะจังพูดพร้อมทำท่าประกอบกับฮิคารุคุง
หมับ!
“ฮะๆ อย่าไปสนใจสองคนนี้เลย” ยาบุคุงยิ้มสนุกสนาน
“ผมก็ว่างั้น ว่าแต่อิจฉาจังผมก็อยากได้ยินบ้างจังเลย” ริวทาโร่เท้าคาง สายตาเหม่อมองลอยออกไป
“นั่นสิ ผมคงดีใจจนขยับไปไหนไม่ได้เลยล่ะ ฮ่าๆ” ยูโตะพูดทีเล่นทีจริง
“กรณียูโตะ ชั้นว่านายคงจะนิ่งแข็งเป็นโปสเตอร์โชว์หน้าร้านจริงๆแน่ ฮ่าๆๆๆ” เคย์โตะออกความเห็นทำเอาทุกคนหัวเราะ
ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“แหม แต่ว่า ฟังแล้วรู้สึกดีจังเลยนะ ที่แฟนๆให้ความสำคัญกับพวกเราขนาดนี้” ชี่เริ่มพูดขึ้นบ้าง
“นั่นสิ การที่พวกเขามารอซื้ออัลบั้มกันแต่เช้า ทำให้เรารู้สึกได้ว่า เขาเองก็ตื่นเต้นและดีใจไม่แพ้กับพวกเราเลย” ยา
มะจังเอ่ยต่อ
“อืม แบบว่า ทำให้ความรู้สึกที่พวกเราตั้งใจทำอัลบั้มครั้งนี้ มันมีค่าขึ้นมาอีกเท่าตัวเลยล่ะ” เคย์โตะพูดตาม
“ผมก็คิดเหมือนกันนะ ตอนแรกก็แอบกังวลอยู่ว่า อัลบั้มออกแล้ว แฟนๆจะซื้อมั๊ยนะ เขาจะดีใจมั๊ยนะ แต่ตอนนี้
ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องกังวลอีกแล้ว ไม่ต้องกังวลว่าความรู้สึกที่พวกเราอยากส่งผ่านเพลงในอัลบั้มนี้จะส่งไปถึงพวกเขารึเปล่า”
“ใช่ เพราะมันจะต้องส่งไปถึงอย่างแน่นอน ชั้นเชื่ออย่างนั้นนะ ยิ่งได้เห็นกับตัวเองแล้ว ก็ยิ่งมั่นใจว่า มันจะต้องส่งไปถึงอย่างแน่นอน” ไดจังพูดอมยิ้ม นึกภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าอีกครั้ง
“อืม…แต่ตอนนี้ชั้นรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ” ทาคาคิคุงหลับตาลงนิ่งๆ
“นั่นสิ พูดออกมาเป็นคำพูดไม่ออกเลย” อิโนะจังหลับตาบ้าง
“ยิ่งคิดว่า เพลงที่พวกเราอุตส่าห์แต่งด้วยความรู้สึกนั้นจะส่งไปถึงพวกเขาแล้ว ยิ่งอดตื่นเต้นไปไม่ได้เลยเนอะ” ฮิคารุคุงเอามือเท้าคาง อมยิ้มพูดอย่างตื่นเต้น
“ขอให้พวกเขามีความสุขเมื่อได้ฟังเถอะนะ ^^” ยาบุคุงพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาสมาชิกทุกคนในวง ที่ตอนนี้หัน
หน้ามาฟังเขาด้วยรอยยิ้ม
“อื้อ ^^”
……………………………………………
“เออนี่ วันนี้วันทานาบาตะนี่นา”
“เออใช่! วันนี้นี่!”
“ตอนเย็นไปเขียนขอพรกันมั๊ย”
“เอาสิๆ! ไปๆ ชั้นอยากไป!”
“ชั้นด้วย!ชั้นจะเขียนด้วย!”
“โอเคๆ งั้นตอนนี้ บ่ายสามแล้ว พวกเราไปหากระดาษมาเขียนกันดีกว่านะ ต้นไผ่ด้วย” ยาบุคุงพูด
“เรื่องต้นไผ่ชั้นเอามาแล้ว งั้นเรามาเขียนคำอธิฐานกันเหอะ” อิโนะจังพูดจบพร้อมกับเดินไปหากระดาษสำหรับ
เขียนคำอธิฐานมาจากในห้องเก็บอุปกรณ์
“โห อิโนะจังเอามาจากไหนเนี่ย” ยูโตะผู้สงสัยถาม
“เห็นปีที่แล้วที่ บริษัทจัดงานอ่ะ แล้วพอดีกระดาษเหลือเยอะ พอดีชั้นเป็นคนเอามาเก็บเลยจำได้น่ะ”
“เห งั้นก็ดีเลย มาๆเขียนกันเหอะ” ชี่วิ่งมาหยิบกระดาษ ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วลงมือเขียน
ทุกคนเริ่มเดินมาหยิบกระดาษและแยกย้ายกันไปเขียนที่มุมของตัวเอง
“เขียนไรดีน๊อ”
“ขอให้ชั้นหล่อที่สุดในวง”
“ห๊ะ เมื่อกี้ใครพูดอะไรนะ!”
“นั่นสิ เสียงคุ้นๆ”
“ฮ่าๆ ช่างมันเหอะ”
(ไรเตอร์ : ใครนะ ช่างกล้า! โฮะๆ)
และแล้วทั้ง 10 ก็ลงมือเขียนกันประมาณคนละ 2 ใบ ก่อนจะมานั่งรวมกันเขียนคำอธิฐานใบใหญ่ของพวกเขาทุกคน
“เฮ้ย เขียนสวยๆล่ะ เดี๋ยวเขาอ่านไม่ออก ให้พรผิด!” ฮิคารุคุงลนลาน กลัวคำอธิฐานไม่เป็นจริง
“จะบ้าหรอ คนให้พรเขารับความรู้สึกที่ใบอธิฐาน ไม่ได้อ่าน!” เลยโดนยาบุคุงแว้ดกลับมา
“เอ๊า ไม่แน่นะ เออน่า เขียนดีๆละกัน” แต่ก็ยังไม่ยอมลดละ…
.
.
.
.
.
“เอาล่ะ เย้! เสร็จแล้ว!”
“ที่เหลือก็รอให้มืด แล้วเอาไปลอยน้ำสินะ” ยาบุคุงยืนเท้าเอวมองกระดาษแผ่นใหญ่ที่ผูกติดกับต้นไผ่ต้นเล็ก
“นี่ คำอธิฐานนี้จะเป็นจริงมั๊ยนะ” ริวทาโร่ลุกขึ้นถาม
“ต้องจริงสิ ก็ในเมื่อพวกเรา 10 ตั้งใจกันอธิฐานนี่นา” เคย์โตะตอบน้องเล็ก
“อืม นั่นสิ ในเมื่อพวกเราตั้งมั่นขนาดนี้ มันต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน เชื่อสิ” ยาบุคุงลูบหัวริวทาโร่นิดๆก่อนจะส่งยิ้มให้ พร้อมๆกับ คนที่เหลือก็ส่งยิ้มให้ด้วยเช่นกัน
เป็นเครื่องหมายว่า พวกเขาเชื่อมั่นในคำอธิฐานใบนี้
ตอนมืด
“นี่ ต้องเปลี่ยนยูกาตะป่าว!” ฮิคารุเรียกถามเพื่อนๆระหว่างทาง
“แล้วนายจะหาที่ไหนมาเปลี่ยน ไม่ต้องหรอก!” ไดจังเอ็ดเพื่อนจอมซน
“ว่าแต่พวกเราเดิมดุ่มๆเข้าไปแบบนี้ไม่เป็นไรหรอ” ยามะจังถามคำถาม ทำให้การเดินทางต้องหยุดชะงักไป
เออว่ะ!
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็มืดๆแล้วแถมคนก็เยอะ” ยูโตะออกความเห็น
“แต่มันก็ไม่แน่นา เอาไงล่ะ” ทาคาคิคุงตีหน้ากังวลเล็กน้อย
“เอาต้นไผ่บังหน้าดิ” ฮิคารุคุงเสนอความคิดอันบรรเจิด
“นายจะบ้ารึเปล่า ต้นแค่นั้นบังหน้าเคย์โตะกับริวทาโร่ที่เป็นคนถือได้แค่สองคนนั่นแหละ” ยาบุคุงเริ่มเหนื่อย
“อืม แต่ก็อาจจะพอบังๆได้อีกซักสองคนแหละ ก็เป็นสี่ แล้วที่เหลือล่ะ….” อิโนะจังใช้ความคิด
“ก็เดินก้มหน้าก้มตาไปแหละ เดินห่างๆแยกๆกัน แล้วค่อยไปเจอกันที่แม่น้ำละกัน ไม่เป็นไรหรอก” เคย์โตะพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะสะกิดริวทาโร่ให้เริ่มออกเดินต่อ
ทั้ง 8 คนมองหน้ากันแล้วหลุดขำออกมา ก่อนจะเดินตามกันไป
หลังจากที่ทั้ง 10 คนแยกย้ายกันเดินเข้างานได้อย่างปลอดภัย ก็มารวมตัวกันที่แม่น้ำสายเล็กที่ไหลผ่านมา พวกเขานัดเจอกันในที่ที่ห่างไกลผู้คนเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มเปิดเผยตัวกันอีกครั้ง
“เฮ้อ เมื่อกี้เกือบโดนจับได้แล้ว” ฮิคารุคุงนั่งหมดแรงถอนหายใจอยู่กับพื้น
“นายก็ทุกทีอ่ะ ฮิคารุ เออว่าแต่ชั้นบังเอิญได้ยิน หลายคนพูดถึง อัลบั้มพวกเราด้วยแหละ/////” ยาบุคุงพูด
“เออใช่ๆ ชั้นก็เหมือนกัน /////”
“ชั้นด้วย////”
“ชั้นๆ///////”
“เอ๋ นี่สรุปทุกคน เจอเหมือนกันหมดเลยหรอ ///// ดีใจจัง”
“นั่นสิ นี่แสดงว่า ความรู้สึกของพวกเราส่งผ่านไปได้แล้วสินะ” ยามะจังยิ้ม
“ดีใจจัง หัวใจมันเหมือนกับพองโตจนแน่นแล้วเนี่ย” ไดจังเอามือแนบหัวใจ
“อื้อ รู้สึกตื้นตันใจมากๆเลยอ่ะ ไม่อยากจะเดินออกจากตรงนั้นเลย อยากยืนฟังเขาคุยเรื่องนี้กันนานๆ” ชี่พูดขึ้นบ้าง
“ส่วนชั้นก็เกือบแข็งเป็นโปสเตอร์เท่าตัวจริงอยู่ตรงนั้นแล้วเหมือนกัน” ยูโตะเกาหัวแก้เขินเล็กๆ
ฮ่าๆ
“นี่ขนาดยังไม่ทันเอาต้นไผ่ราน้ำเลยนะเนี่ย คำอธิฐานก็ดูท่าจะเริ่มเป็นจริงแล้ว” ริวทาโร่จับใบอธิฐานขึ้นมาอย่าง
ขำๆ
“ฮะๆ นั่นสิ นี่ถ้าเอาต้นไผ่ราน้ำเมื่อไหร่ พวกเราคงมีความสุขกันจนอกแตกตายแน่เลย” เคย์โตะพูดติดตลกไปทาง
ไดจังที่ยืนเอามือทาบหัวใจตัวเองอยู่
“ฮ่าๆ แต่ถ้าให้ตายแบบนั้น ชั้นก็ว่าไม่เลวนะ” อิโนะจังหัวเราะ
“นั่นสินะ แต่ก็ยังไม่อยากตายอยู่ดี อยากอยู่กับคำอธิฐานนี้ไปอีกนานๆ” ทาคาคิคุงพูด เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า
“อืม เห็นด้วย” ฮิคารุคุงตอบพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าบ้าง
ทุกคนทำตาม มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำสนิทที่แต่งแต้มไปด้วยหมู่ดาวนับล้าน เมื่อขยับสายตาไปซักพักก็จะเห็นทางช้างเผือกปรากฏขึ้นมาทอดยาวออกไปในจักรวาลอันกว้างใหญ่ ดุจดังสะพานที่เชื่อระหว่างหัวใจของพวกเขาและแฟนเพลงเข้าด้วยกัน
“อ๊ะ เห็นทางช้างเผือกมั๊ย!!!”
“เห็นๆๆๆๆ!!!”
“เอาต้นไผ่ลงน้ำกันเหอะ!”
ทั้ง 10 ค่อยๆ ช่วยกันประคองต้นไผ่ลงไปในแม่น้ำเบาๆตามความเชื่อ โดยค่อยๆหลับตาและส่งผ่านความรู้สึกผ่านคำอธิฐานไปยังทางช้างเผือก เพื่อขอให้คำอธิฐานนี้เป็นจริง
.
.
.
.
.
.
ขอให้พวกเรากับแฟนๆทุกคนรักกันตลอดไป
End…
มาลงช้าไปนิส หุหุ
-วันนี้เป็นวันเกิดพี่คิล! ขอบคุณสำหรับ 9 ปีที่พี่ช่วยให้โซลได้เรียนรู้อะไรๆ และขอบคุณ 13 ปีที่พี่เกิดมา
-วันนี้ JUMP no.1 ออกแล้ว! ยินดีมาก! ที่เหลือแค่รอพรุ่งนี้หรือช้าหน่อยวันศุกร์ =/////= รอให้ความรู้สึกของเราเชื่อมต่อกัน T^T
-สุดท้ายวันนี้วันทานาบาตะ เพื่อนๆเขียนคำอธิฐานกันว่าอะไรเอ่ย?
ความคิดเห็น