คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องของวันนั้น
เมื่อ 2 เดือนก่อนหลังจากที่เราเล่นคอนเสิร์ตวันสุดท้ายเสร็จ
“ริวทาโร่!!!” เขาเรียกผมขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
“พรุ่งนี้นายว่างป่ะ” เขาถามผมด้วยสีหน้าที่ดูเกรงใจเล็กน้อย แถมพูดซะเพราะเชียวปกติจะ กวนมาก เฉพาะกับผมคนเดียว ไม่รู้ทำไม
“อืม ก็ไม่มีธุระอะไรอ่ะ นายมีไรรึเปล่าทำหน้าตาแบบนั้น ” ผมตอบเขาไปโดยไม่ได้คิดอะไร
“คือ พรุ่งนี้อ่ะ ชั้นอยากไปสวนสนุกเปิดใหม่แถว…. (ไรเตอร์: ใส่เอาเองนะ - -)อ่ะ เห็นว่าเป็นมินิดิสนีย์แลนด์อ่ะ ไปด้วยกันหน่อยได้มั๊ย แค่สองคนน่ะ” เคย์โตะพูด
“ห๊ะ แล้วทำไมชวนชั้นไปล่ะ ไม่ลองถามคนอื่นดูล่ะ ยูโตะคุงไง” ผมตกใจที่อยู่ๆเค้าชวนผม แทนที่จะเป็นยูโตะคุง เพราะสองคนนี้เขาสนิทกันมากกกก (ตอนนั้นผมยังไม่คิดอะไรนะ แค่งงเฉยๆ)
“อะ อ๋อ” เคย์โตะพูดแบบตะกุกตะกัก “ยูโตะมันไม่ว่างน่ะ ส่วนคนอื่นก็มีธุระกัน นะนะ ไปกับชั้นนะ ชั้นอยากไปมากเลย ” เค้าขอร้องผมชนิดที่ว่ายอมทำทุกอย่างให้เลย - - (ไรเตอร์: อ๊ะ ให้ทำไรดีล่ะ เหอๆ)(ริวริว: คิดอะไรอ้ะ ไรเตอร์ >< บ้า)(ไรเตอร์:ยังไม่ได้คิด เว้นแต่ริวริวจะ request ฮ่าๆ)
“อ๋อ ได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหาหรอก ชั้นก็อยากไปเหมือนกันแหละ ” จะว่าไปผมก็เริ่มดีใจนิดๆล่ะนะที่เขาชวนผมแทนที่จะไปกับยูโตะ (ไรเตอร์: ก็โตะเขาไม่ว่างนิ)(ริวริว : รู้แล้วน่า!) อ๊ะ ทำไมผมดีใจล่ะ
“จริงหรอ! ดีจังงั้น พรุ่งนี้เจอกัน 10 โมงนะ” โอเค ได้เลย” หลังจากนัดแนะกันแล้ว เราก็แยกกันกลับบ้าน
เช้าวันรุ่งขึ้น
วันนั้นผมตื่นเช้าผิดปกติเลยล่ะ ไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกแค่ว่า วันนี้ต้องมีอะไรดีๆแน่เลย ผมเลยไปก่อนนัดและต้องรอมันตั้ง ครึ่งชั่วโมง - -
และมันก็มา… โห ดูมันเดินมาก็มีแต่คนมอง แต่มันก็หล่อลากจริงๆอ้ะ แต่ผมก็หล่อไม่แพ้มันหรอกนะ อย่างน้อยผมก็เป็นไอดอลเหมือนมัน
“ไง ริวทาโร่ ขอโทษนะรอนานมั๊ย” “ไม่อ่ะ อืมเข้าไปกันเหอะ” เราสองคน << ผมชอบคำนี้จัง อิอิ ก็เดินเข้าไปโดยมีเคย์โตะเป็นคนออกตังค์ ค่าเข้าให้ ฮ่าๆ และเราก็ไปหยุดอยู่ที่ร้านขายของของ ดิสนีย์เค้า โดยเคย์โตะมีเหตุผลว่า เข้าดิสนีย์ทั้งทีก็ต้องซื้อหูสิ (ไรเตอร์:ที่คาดผมที่มีหูอ่าค่ะ) ระหว่างที่ผมกำลังเดินๆดูอยู่นั้น
“อ่ะ ชั้นว่าอันเนี้ยเหมาะกะนายที่สุดแล้ว” ว่าแล้วก็เอาหูแฮมทาโร่มาใส่ให้ผม ในสภาพที่มันใส่หูมิกกี้เมาส์อยู่
“เฮ้ย ทำไมของชั้นเป็นแฮมทาโร่ล่ะ ไม่เอาไม่เท่เลย” ผมเริ่มโวยวาย ก็มันจริงนี่นา ดูอย่างของมันดิ โคตรเท่อ่ะ (ไรเตอร์: หูเท่ หรือ คนใส่เท่จ๊ะ)(ริวริว:เงียบไปเลย)
“ไม่อ่ะ เข้ากับนายออก เอาอันนี้แหละ อย่าเถียงได้มั๊ย” “คุณครับเอา สองอันนี้อ่ะครับ” มันหันไปจ่ายเงินกับแคชเชียร์โดยไม่สนใจว่าผมจะโวยวายอ่ะไร
“เคย์โตะ สลับกับของชั้นเดี๋ยวนี้นะ ชั้นเป็นผู้ชายสุดเท่นะ จะให้ใส่อย่างงี้ได้ไงแล้วก็…บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โอ๊ย บ่นจี๊ดๆๆ อยู่ได้ไอ้แฮมทาโร่ตัวนี้นิ” มันด่าผมพร้อมเอามืออุดหู แถมมันยังว่าผมเป็นหนูอีก
“แกว่าชั้นเป็นหนูหรอ ไอเม่น!!! ”ผมเริ่มเปิดวาจาศึกอย่างเป็นทางการกับมัน
“อะไรใครเม่น ชั้นออกจะหล่อ สุภาพบุรุษ เจนเทิ่ลแมน สุดเดิร์นขนาดนี้” พูดได้ไม่อายปาก (ไรเตอร์: เมื่อกี้ใครชมว่าเม่นหล่อหว่า…)(ริวริว : บอกให้เงียบไงเล่า!)
“ไอหน้าด้านเอ๊ย พูดได้เต็มปากว่าตัวเองหล่อบ้าป่าว แล้วก็ยังจะ…” ผมไม่ทันจะพูดจบมันก็…ออกมา
“if you don’t stop to say !@*fgj@#&a%k?fjavมันพูดอย่างลื่นไหลไร้ที่ติ ซะผมฟังไม่ออก ก็คงไม่ชอบอังกฤษนี่หว่า - -
“โอ๊ย พอได้แล้วฟังไม่ออกเว่ย ยอมๆๆๆ” ผมยอมมันเพราะเถียงต่อไป มันก็คงตอบกลับด้วยปะกิดอยู่ดี
“หึหึ ดีมาก ชั้นไม่ได้มาที่นี่กับนายเพื่อจะทะเลาะกันนะ ไม่ว่านายจะใส่อะไรนายก็น่ารักเสมอแหละ” มันพูดทำเอาผมหน้าแดงอย่างรุนแรง ก็มันเขินอ้ะเล่นชมตรงๆกันแบบนี้เลย ผมไม่กล้ามองหน้ามันอยู่นานและมันก็ ยื่นมือมา “ไปกันเถอะ” ผมใจเต้นอย่างรุนแรงแรงซะผมทำอะไรไม่ถูกเลย และผมก็เอื้อมมือไปจับมันมือมันใหญ่แล้วอบอุ่นมากนี่เป็นครั้งแรกนะที่เราจับมือกัน มันส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนและ เดินออกไปด้วยกัน นั่นแหละ ตั้งแต่นั้นมาผมก็เกิดอาการแปลกๆตลอดทุกครั้งที่เจอหน้ามัน….
To be con...
ความคิดเห็น