คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 19 Honey land~! บ้านผีสิง
ทั้งสองพากันไปเล่นเครื่องเล่นได้ครึ่งรอบสวนสนุกกันอย่างเมามันส์ แต่ขอโทษทีเหอะ ไม่ใช่แค่สองคนนี้หรอกนะที่สนุกสุดเหวี่ยง ยังมีคนอีกสองคนที่ดูท่าจะสนุกยิ่งกว่าอีกน่ะสิ…สองคู่หูของเรานั่นเอง และแน่นอน มีคนสนุกก็ย่อมมีคนที่ไม่สนุกนานะ…ดูท่าทางหล่อนจะหมดแรงซะแล้วล่ะนะ (ก๊ากกก) ก็แหมไม่ว่าเธอจะทำอะไร
หรือคิดอะไรมันก็มักจะมีเทพเจ้าแห่งความโชคร้าย? เดินตามหลังเธอตลอดเวลาเลยน่ะสิแถมยังเห็นภาพบาดตาบาดใจอีกบ่อยๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย!
“ฮ้า~ สนุกจังเลย” ยูโตะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สีขาว ใบหน้าหล่อเงยหน้าขึ้นฟ้า
“สนุกใช่ม้า~ ดีนะที่เราตัดสินใจไม่เปลี่ยนที่” ยามะจังพูดขณะที่มือกำลังกางแผนที่อยู่ อ๊ะ ตรงนี้ต่อไปก็บ้านผีสิงนี่นา…ร่างอวบเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งอยู่หน้าบ้านผีสิงแล้ว
“นั่นสิๆ โหยเที่ยวกับยามะจังเนี่ย สนุกมากๆเลย ขอบใจนะที่ชวนมา” ยูโตะก้มหน้าลงมายิ้มให้ ร่างอวบยิ้มตอบ ในใจกำลังครุ่นคิด เอาไงดี จะเข้าไปตอนนี้เลยดีมั๊ยนะ~
ขณะที่ยามะจังกำลังนั่งคิดอยู่นั้น สองคู่หูของเราก็รู้สึกตัวแล้วเหมือนกัน
“เฮ้ย เคย์โตะ นี่มันหน้าบ้านผีสิงแล้วนี่นา”
“นั่นสิ แล้วไงต่อทีนี้ จะเข้ากันไปเลยรึเปล่านะ” เคย์โตะเท้าเอวมองบ้านผีสิง หลังจากบิดขี้เกียจเสร็จ
“อืมมม ดูเหมือนยามะจังก็รู้ตัวแล้วนี่ คงเดี๋ยวก็เข้าไปแหละ ลองถามโซลจังกับพี่ไดกิก่อนมั๊ย ว่าพร้อมรึยัง” ชี่
เสนอ แล้วหันไปเหล่มองนานะที่ยืนอยู่ใกล้ๆพวกเขา
หุหุ ได้แกล้งยัยนั่นตั้งหลายรอบ สะใจชะมัด! แกล้งคนมันสนุกอย่างงี้นี่เอง อิอิ
“เออ ก็ดีเหมือนกันนะ” เคย์โตะล้วงมือในลงในกระเป๋า หยิบวิทยุสื่อสารเครื่องเล็กออกมา
“ฮัลโหลๆ โซลจัง โหลๆ” เคย์โตะกรอกเสียงลงไปหลังจากดึงเสาอากาศให้ยาวขึ้น
“โหลๆได้ยินแล้ว ว่าไง” เสียงน้องสาวเพื่อนรักตอบกลับมา
“ข้างในเป็นไงบ้าง”
“ทุกอย่างพร้อม ขอแค่บอกมาคำเดียวเหอะ หึหึ แล้วทางนั้นเป็นไงบ้าง” โซลทำเสียงตื่นเต้น
“ก็เรียบร้อย ตอนนี้พวกยูโตะอยู่หน้าบ้านผีสิงแล้วล่ะ ดูเหมือนยามะจังกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะพายูโตะเข้าไปเลยดีมั๊ย ถ้าโซลจังกับไดกิคุงพร้อมแล้วพวกชั้นจะได้บอกยามะจัง”
“บอกเลยๆ! โซลกับพี่น่ะ ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้วว!!!” หลังเสียงโซลก็ได้ยินเสียงไดกิลอดเข้ามาอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“เอายัยนั่นเข้ามาเร็วๆ!!!”
“ฮ่าๆ โอเค! เดี๋ยวเราจะพาเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ” ชี่ดึงวิทยุไปตอบ
“ฝากด้วยล่ะ!” โซลกับไดกิตอบพร้อมกันก่อนจะตัดสายทิ้ง
“เอาล่ะไปกันเหอะเคย์โตะ เข้าไปดูไรหนุกๆกันดีกว่า” ชี่ยิ้มน้อยๆ สายตามองไปที่นานะ
“โอเค!”
เคย์โตะส่งสัญญาณให้ยามะจังรู้เป็นเชิงเข้าใจ
‘ยามะจังๆ เข้าไปได้แล้ว’
ร่างอวบมองเห็น และตอบรับ
‘เข้าใจแล้ว’
“ยูโตะ เดี๋ยวเราไปบ้านผีสิงกันมั๊ย แล้วค่อยไปกินข้าวกัน”
“เอาสิๆ! แล้วยามะจังไม่กลัวผีหรอ” ยูโตะถามยิ้มๆ
“เอ่อ..กะ กลัวสิ ชะ ชั้นถึงต้องชวนยูโตะเข้าไปด้วยไง” ร่างอวบหลบตา กลัวจะตาย! แต่จากที่ฟังโซลจังวันนั้น ก็
เลยอยากกล้าเข้ากับยูโตะบ้างนี่นา >_<
ยูโตะมองคนข้างๆอย่างเอ็นดู มือใหญ่เอื้อมไปจับมือเล็กอีกครั้ง ทำเอาเจ้าของมือเล็กมองอย่างสงสัย
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็อยู่ด้วยนะ” ยูโตะส่งยิ้มมาให้ ร่างอวบยิ้มรับพยักหน้าน้อยๆก่อนจะค่อยๆพากันเดินเข้าไป
“กรี๊ด!!! ทำไมยูโตะต้องจับมือเรียวสุเกะด้วยเล่า!” นานะกรีดร้องก่อนจะกระแทกฝีเท้าเดินตามทั้งคู่ไป โดยไม่หารู้ไม่ว่า ที่ที่ตนกำลังเดินตามเข้าไปนั้นคือที่ไหน
.............
“ก๊ากกก เข้าไปแล้วๆ! โหย ไม่ดูบ้างรึไงนะ ว่าที่ที่สองคนนั้นเดินเข้าไปน่ะมันที่ไหนกัน” เคย์โตะหัวเราะ
“มันโง่ไง ฮ่าๆ แต่แบบยูโตะเนี่ย โคตรแมนเลยว่ามั๊ยเคย์โตะ” ชี่ทำสายตาทะเล้น
“นั่นสิ หลายรอบแล้วนะเจ้านั่นเนี่ย คงรู้ตัวแล้วมั้งว่าตัวเองรักใครกันแน่” เคย์โตะทำท่าพอใจ
“ชั้นก็ว่างั้นแหละ สายตามันบอก อิอิ เราตามเข้าไปกันเหอะ~”
ณ บ้านผีสิง
“เชิญเลยค่า~” เสียงพนักงานต้อนรับพูดขึ้นอย่างหลอนๆ หล่อนก้มหน้าไม่สบตาใคร เอ่ยพูดเชื้อเชิญ ด้วยเสียงแหลมๆ เขย่าขวัญผู้เล่นเป็นด่านแรก
ทันทีที่เดินผ่านหล่อน คนกลัวผีอย่างยามะจังถึงขั้นคว้าแขนเสื้อเพื่อนตัวสูงทันที พยายามเบียดๆให้ยูโตะเดินให้ห่างจากหล่อนมากที่สุด ยูโตะทำหน้างงก่อนจะพยายามเดินเลี่ยงๆให้
และแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปสำเร็จ
ตามด้วยนานะ
“ทะที่นี่ บ้านผีสิงหรอ!” นานะเบิกตา น้ำเสียงเริ่มสั่นระริก เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้า ทำไมต้องที่นี่ด้วย! ตะ แต่สองคนนั้นเข้าไปแล้ว! ทำไงดี!
ขัดความคิดของหล่อน พนักงานต้อนรับคนเดิมก็พูดขึ้นมา โดยที่ดูท่าทาง หล่อนจะดัดเสียงให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก
“ใช่แล้วค๊า~ นี่แหละบ้านผีสิง ของแท้ของจริงแน่นอน หึหึ เชิญท่านลูกค้าสนุกสนานดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวนี่ด้วยเถอะนะค๊า” พูดจบหล่อนแกล้งเอามืออันเย็นเฉียบไปสัมผัสโดนมือของนานะ
“กะ กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นานะกรี๊ดลั่น เผลอวิ่งหนีเข้าไปในบ้านผีสิงจนลืมไปเลย ว่าตัวเองวิ่งเข้าไปในที่ไหน
“หึหึหึ” พนักงานคนนั้นหัวเราะเสียงต่ำอย่างพอใจ หล่อนหยิบป้ายที่เขียนว่า ‘พัก’ มาวางกั้นไว้หน้าประตูก่อนจะ
หลบตัวตามเข้าไปในบ้านผีสิง
ตึกๆๆ
“ก๊ากกก ขำชะมัด! อุ๊บ! มะ ไม่ไหวแหล่วว” เคย์โตะเกาะขอบประตูไว้ก่อนจะพยายามกลั้นน้ำหูน้ำตาที่จะไหลออกมาเมื่อเห็นภาพเหมือนกี้
“ฮ่าๆ!! คะ แค่ประตูทางเข้าแค่นี้ก็กลัวขนาดนี้แล้วข้างในจะขนาดไหนเนี่ย อุ๊บ! ก๊ากกก” ชี่เองก็ไม่ต่างกันหัวเราะกันท้องขดท้องแข็ง
“ปะ ไปกันเหอะ อ่อย~ ขำจนเหนื่อยเลย” เคย์โตะเดินผ่านป้าย ‘พัก’ เข้าไปอย่างไม่สนใจมัน
“ฮี่ๆ” ตามด้วยชี่ ที่เดินผ่านป้ายนั้นมาโดยไม่ใส่ใจเหมือนกัน เพราะอะไรน่ะหรอ
ก็เพราะพวกเขารู้น่ะสิ ว่าไม่ได้พักจริงๆซักหน่อย แค่จะกันคนอื่นไม่ให้เข้าไปก็เท่านั้นเอง
เพราะฉะนั้น ในบ้านผีสิง มีแค่พวกเขา 4 คน นานะ ไดกิ โซลเท่านั้น
โดยที่กลไกหลอกหลอนภายในยังคงทำงานอยู่…
‘เอ้อจะว่าไป พนักงานต้อนรับเมื่อกี้หน้าคุ้นๆแฮะ’
วี้~ วี้~
“ยะ ยูโตะ นะนายอย่าทิ้งชั้นนะ” ยามะจังเกาะแขนเสื้อยูโตะแน่น สายตาสอดส่องไปทั่วอย่างหวาดระแวง
“ไม่ทิ้งหรอกน่า โหย ทำดีกว่าที่คิดแฮะ” ยูโตะเองก็เริ่มมองไปรอบๆอย่างสนใจ ไม่น่าเชื่อว่าบ้านผีสิงในสวนสนุกน่ารักๆแบบนี้ จะทำออกมาได้น่ากลัวไม่แพ้ที่อื่นเลยแฮะ
~หึหึหึ~
“เฮือก! ยะ ยูโตะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรมั๊ย!”เมื่อกี้เสียงใครน่ะ! มะ เหมือนเสียงหัวเราะเลย
“เอ๋ คิดไปเองรึเปล่า ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย ไปๆ ไปห้องนู้นกัน” ยูโตะลากยามะจังให้เดินไปยังอีกห้องนึง โดยไม่สนใจอะไร คิดว่าเพื่อนเขาคงหูฝาดไปเอง
“ตะแต่ ชั้นได้ยินจริงๆนะ” โอ๊ย เรียวสุเกะ อย่ากลัวไปซี่ กะ ก็แค่โซลจังกับไดจังเองไม่ใช่หรอ
ตึง! เสียงอะไรบางอย่างหล่นลงบนพื้นอย่างจัง
เฮือก!
ทั้งสองสะดุ้ง เหมือนเห็นเงาอะไร ดำๆขวางพื้นเอาไว้
“นะนั่นอะไรน่ะ!”
“มะ ไม่รู้เหมือนกัน” ยูโตะ พยายามเพ่งตามองสิ่งกีดขวางข้างหน้า ใจเต้นรัว
ตุบตับๆ
ยูโตะเอื้อมมือไปเขี่ยๆสิ่งนั้นดู
“อ๊ะ! ละ โลงศพนี่นา!!!!!!” โลงศพนั่นเอง! โลงศพโลงใหญ่ โบราณขวางทางจนแทบไม่มีทางให้เดินหนี มัน
หล่นมาจากไหนนะ!
แต่ที่สำคัญกว่านั้น เจ้าฝาโลงมันกำลังจะเปิดออกมาแล้วเนี่ยสิ!
“อ๊า มันกำลังจะเปิดแล้ว!!!! ยูโตะ วิ่ง!!!” ยามะจังสังเกตเห็นทัน คว้าร่างสูงโปร่งวิ่งหนีตัวปลิวอย่างไม่คิดชีวิต!!!
วิ่งงงงงงงงงงงงงงงง!!! เสียงของทั้งสองก้องดังไปทั่ว และค่อยๆเบาลงเรื่อยๆโดยทิ้งโลงศพปริศนาไว้เบื้องหลัง
แต่ถึงทั้งสองจะวิ่งไปแล้ว เจ้าโลงเจ้าปัญหาก็ไม่ยอมปิดลงไปอีกน่ะสิ!
“กรี๊ด!!!!! เสียงอะไรน่ะ!” นานะกรี๊ดลั่น! หลังจากได้ยินใครซักคนวิ่งหนีอะไรบางอย่าง แถมเสียงยังดูค่อยๆห่างออกไปอีกด้วย
“ฮึก! ระ รอด้วยเซ่ อย่าให้ชั้นอยู่คนเดียวเส่~” นานะพยายามร้องเรียกคนด้านหน้าให้รอเธอ แม้เธอจะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม (เธอคิดว่ายังมีคนอื่นนอกจากพวกเธออยู่อีกด้วย)
นานะ ค่อยๆเดินเกาะกำแพงทางเดินไปเรื่อยๆอย่างหวาดกลัว ทางเดินเงียบสงัด เหลือแต่เพียงเสียงลมหายใจเข้าออกของตัวเอง
ตึกๆ
นานะ ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้โลงๆนั้นโดยไม่รู้ตัว จนเท้าของเธอเดินไปชนโลงเข้า
“เอ๊ะ อะไรเนี่ย” นานะตกใจ ค่อยๆก้มลงมองฝาโลงที่กำลังเปิดอ้ากว้างขึ้น
ปึง! ฝาโลงถูกโยนออกไปด้านหลัง
“แบร่! มานอนด้วยกันมั๊ยจ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผีตนนึงกระโดดเด้งดึ๋งออกมาจากโลงที่เปิดออกจน จมูกเย็นๆของมัน กระแทกเข้าที่จมูกของนานะอย่างจัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
นานะกรี๊ดจนปากกว้าง เจ้าผีมองตาอย่างทะเล้นๆ ก่อนจะกรี๊ดตามบ้าง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ด!! กรี๊ด! กรี๊ดดดดดดด” นานะกรี๊ดอีกหลายครั้งก่อนจะรีบกระโดดข้ามโลงแล้ววิ่งหนีสุดใจขาดดิ้น!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนั้นค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆอีกครั้ง
เจ้าผีมองตามอย่างสนุกสนาน ก่อนจะค่อยๆลากโลงศพของตนทะลุกำแพงกลออกไป…
แฮ่กๆๆๆ
“ระ เราคงหนีพ้นแล้วล่ะยามะจัง แฮ่กๆ” เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ! แล้วทำไมยามะจังวิ่งเร็วขนาดนี้!
“แฮ่กๆ ชะ ชั้นก็ว่างั้น แฮ่กๆ” นะ น่ากลัวชะมัดเลยอ้า! ถ้าเราหนีไม่ทันจะเจออะไรเข้าเนี่ย! แงๆ โซลจังนะโซลจังทำไมต้องแกล้งชั้นด้วยล่า~!
“โอ๊ย เหนื่อยแต่ก็สนุกดีนะ ตอนวิ่งหนีเนี่ย ฮ่าๆ” ยูโตะชักเริ่มสนุก
“ไม่สนุกด้วยนะ! กลัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!” ยามะจังมองค้อนคนที่เริ่มสนุกอย่างเอาเรื่อง อยากออกไปจากที่นี่
เร็วๆ!
“ฮะๆ สนุกออก ไปกันต่อเหอะ” ยูโตะแกล้งยั่วโมโหคนตัวอวบ แล้วเดินนำหน้า
“ง้า! ยูโตะ รอชั้นด้วยเซ่!” ยามะจังวิ่งตาม เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มถูกทิ้ง
ทรุด!
“แฮ่กๆ นะน่ากลัวชะมัดเลย! ยี้!!! ไม่น่าเดินตามเข้ามาเลย มะ เมื่อกี้ จะ จะมูกมันดะ โดนเรา! ยี้!!!”
นานะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดๆที่จมูกของตนอย่างแรง
“ฮือ จะทำไงต่อดีเนี่ย กะ กลัว จนก้าวไม่ออกแล้วนะ” นานะขาสั่น เจ้าผีเมื่อกี้ทำเอาเธอไม่กล้าเดินต่อแล้ว แต่ใจนึงก็อยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ไปกับชั้นมั๊ยล่ะ” เสียงผู้ชายนิ่มๆดังมาจากทางข้างหลัง มะ มีคนมาช่วยเราแล้ว!
นานะหันไปทันทีอย่างดีใจ
แต่ทว่า…ชายคนนั้นไม่มีตาดำน่ะสิ คนที่ไม่มีตาดำเขาเรียกว่าอะไรล่ะ…ผีไง!
“กรี๊ด!!!!!!!! ผีหลอก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เท้าทั้งสองออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตอีกครั้ง จนลืมไปเลยว่า ตัวเองขาสั่นจนก้าวไม่ออก!
ผู้ชายคนนั้นหยิบกระจกออกมาจากทางด้านหลัง ขึ้นมาส่องหน้าตัวเอง
“คอนแทคสมัยนี้นี่น่ากลัวจริงๆแฮะ คิก! แต่สนุกชะมัด” ไดกินั่นเอง! เขายืนรูปชมโฉม ฝีมือการแต่งหน้าของตน
อยู่กลางทางเดิน โดยลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ยังมีแขกอยู่อีกสองคนนี่นา
ชี่กับเคย์โตะที่เดินตามนานะมาเรื่อยๆ เดินมาเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงกลางทางเดิน
“อ๊ะ”
มะ มีผู้ชาย! ยืนส่องกระจกอยู่ด้านหน้าพวกเขาน่ะสิ! ตอนแรกกะว่าจะทักเพราะคิดว่าเป็นพนักงาน แต่เงาที่สะท้อนในกระจกนั่น! เขาไม่มีตาดำนี่นา!
“แว๊กกกกกกกกกกกก ผีหลอก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ชี่กับเคย์โตะแหกปากร้องลั่น ก่อนจะหลับตาปี๋ วิ่งเลี้ยวไปอีกทางทันที! ทำเอาไดกิที่มัวแต่ส่องกระจกอยู่สะดุ้ง
“หือ?! เสียงเหมือนสองคนนั้นเลยแฮะ” ไดกิลดกระจกลง ก่อนจะหันไปสอดส่ายหารุ่นน้องร่วมอุดมการณ์ทางด้านหลังแต่ก็ไม่พบใคร
“เสียงสะท้อนของเจ้าสองคนนั้นที่อื่นล่ะมั้ง” ไดกิหยักไหล่ ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนซื้อผ้า เตรียมตัวต่อไป…
ตัดไปที่ยูโตะกับยามะจังอีกครั้ง
“ยูโตะเดินเร็วๆหน่อยสิ” ยามะจังหลังจากที่คว้าแขนยูโตะไว้ทัน ก็กอดแขนยูโตะซะแน่น ไม่ยอมปล่อยไปไหนอีก ทำเอาคนตัวสูงรู้สึกหนักๆเล็กน้อย
“จะรีบเดินไปไหนล่ะยามะจัง ค่อยๆเดินดูสนุกดีออก” ยูโตะแกล้งเพื่อนอีกซักรอบเพราะรู้ว่า ยามะจังกลัวผี
“ค่อยๆบ้าอะไรของนายห๊ะ! ชั้นกลัวจะตายอยู่แล้ว รีบๆเดิน จะได้รีบๆออกไปซักที!” ร่างอวบเผลอพูดใส่อารมณ์ออกมา อย่างที่ร่างสูงไม่เคยได้ยินมาก่อน ยูโตะแอบหัวเราะเบาๆ มาว่าเขาขนาดนี้แสดงว่ากลัวมากๆเลยสินะ
“คิกๆ ขอโทษๆ ปะๆ” ยูโตะหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“หัวเราะอะไร!”
“ป่าว ไม่มีอะไร อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวผีได้ยินนะ ชู่ว์” ยูโตะแกล้งทำปากจุ๊ ทำเอายามะจังเผลอยกมือขึ้นมาปิดปาก
ยูโตะยิ้มพอใจกับท่าทางนั่น ก่อนจะหันกลับไปมองทางด้านหน้าต่อ
บรรยากาศภายในบ้านเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แสงสีส้มอ่อน สลับกับแสงสีฟ้า ทำให้บรรยากาศในโซนนี้ดูเยือกเย็นขึ้นอย่างน่าประหลาด
ร่างอวบเบียดตัวเข้าชิด ร่างสูงมากขึ้น กลิ่นตัวหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกโด่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำเอายูโตะใจเต้นแรงไปหมด ครั้งนี้ใจเขาไม่ได้เต้นแรงเพราะตกใจกลัว แต่เต้นแรงเพราะคนตัวเล็กด้านข้างเขาต่างหาก
ยูโตะเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว โชคดีที่ภายในนี้ค่อนข้างมืด
‘ยามะจังจะรู้บ้างมั๊ยนะ~ ว่าตอนนี้ใจเรามันเต้นแรงไปหมดแล้ว~ แต่ว่าเพราะอะไรนะ เรารู้สึกเหมือนเคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อน อ๊ะ ใช่ตอนที่ยามะจังเข้ามาแรกๆไง…ไม่สิ มันนานกว่านั้น’ ยูโตะคิดในใจอยู่คนเดียว ก่อนที่จะรู้สึกตัว เมื่อร่างอวบกระตุกแขนเขา
“ยูโตะ มะ มีอะไรจับขาชั้นอยู่ง่า” ยามะจังมองหน้ายูโตะ ใบหน้าหวานทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้
“เอ๋ คิดไปเองรึเปล่า โอ๋ๆ” ยูโตะลูบหัวกลมอย่างปลอบโยน
ยามะจังส่ายหน้า
“ไม่ได้คิดไปเองง่า ชะ ชั้นกลัว มะ ไม่กล้าขยับแล้ว อ๊า! มะ มันเริ่มขยับด้วยอ้า!” ยูโตะเริ่มขวัญเสีย เมื่อเห็นคนข้างๆเริ่มจะร้องไห้ แต่มันมืดมากจนมองไม่เห็นอะไร
ยูโตะหันซ้ายขวา มองหาอะไรมาช่วยในการมองเห็น สายตาหันไปพบกับตะเกียงอันนึงตั้งอยู่พอดี เขาไม่รอช้าหยิบตะเกียงนั้นมาแล้วส่องไปที่ขาของยามะจัง
“อย่าส่องไฟสิ มันแยงตาข้า! พวกเจ้าต้องชดใช้!”
ผีผู้หญิงคนนึง ร่างทั้งร่างโชกไปด้วยเลือด ปากสีขาวแตกเป็นทาง หัวฟูยาวดำ มือสีขาวซีด เล็บยาวจนน่าขนลุก กำข้อเท้าอวบแน่น
“เหวอ!!!!!!!!!”
“ว๊ากกกกกกกกก แง๊!!! ปล่อยชั้นนะ! ปล่อย!!!!” ยามะจังพยายามสะบัดขาหนีสุดแรง น้ำตาไหลยาวเป็นทาง แต่ผีตนนั้นก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“หึหึ อย่าคิดว่าจะหนีข้าไปได้เลย! เจ้าพวกคู่รักน่าหมั่นไส้! เจ้าต้องได้พบความเจ็บปวดเหมือนอย่างขะ…แอ๊ก!” ยังไม่ทันพูดจบส้นเท้าของยามะจังก็ปัดไปกระแทกที่คางของผีตนนั้นอย่างจัง จนมันเผลอปล่อยมือ
“ยามะจังหนีเร็ว!” ยูโตะไม่ปล่อยโอกาสดึงยามะจังที่กำลังตัวสั่นวิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที!
ตึงๆๆๆๆๆ!!!!
เมื่อเสียงฝีเท้าของทั้งสองเริ่มเงียบหายไป…
“ซี้ดดดด เรียวจังอ้ะ! ส้นหนักชะมัด!” โซลนอนบ่นโอดครวญ อยู่บนทางเดิน ให้ตายสิ ไม่น่าจะไปจับข้อเท้าเรียวจังเลย น่าจะจับของยูโตะมากกว่า
“โซลเป็นไงมั่งอ่ะ!” ไดกิที่พึ่งเปลี่ยนชุดเสร็จเดินออกมาดูอาการน้องสาว หลังจากได้ยินเสียงร้อง
“เจ็บดิพี่! ไม่น่าเลย =3= แล้วยัยนั่นใกล้ถึงยังเนี่ย เมื่อยแล้วนะ” โซลนอนอยู่บนพื้นโดยทำท่าเลียนแบบหอยทาก
“ใกล้แล้วๆ ไหวป้ะเนี่ย แล้วทำไมไม่สบตาพี่ ห๊ะ” ไดกิเลิกคิ้วสูง ทำไมเวลาคุยต้องพยายามหลบหน้าไปทางอื่นด้วยนะ
“ก็พี่น่ากลัวอ่ะดิ ไม่อยากมองหน้า เดี๋ยวตกใจกันเองอีก ไปเลยๆ ไปหลอกพวกเรียวจังต่อ ไป เดี๋ยวนานะมาเห็นเข้าจะแย่ เสียแผนหมด” โซลยกมือไล่
โป๊ก! แอ๊ก!
ไดกิเผลอตบหัวน้องสาวจนหน้าทิ่มพื้น
“เออๆ ไปแล้วๆ โชคดีล่ะ” พูดจบก็หายตัวเข้าไปที่ทางอีกห้องทันที
“อั๊ก! พี่นี่มือหนักชะมัด! ถึงว่าอยู่กับเรียวจังได้” โซลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา จมูกจะหักมั๊ยเนี่ย - -
มือขาวซีดที่เกิดจากการแต่งแต้ม ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเบาๆ จนวิกผมบางส่วนหลุดติดมือออกมาด้วย แลดูสยองยิ่งนัก เหมือนกับว่านอนกระชากผมตัวเองออกมาอย่างไงอย่างงั้นแหละ
โครม! เสียงคนล้มลงบนพื้นใกล้ๆทำเอาโซลต้องหันไปมอง
“หือ?”
“อ๊ากกก ผะ ผี!!! ดะ ดึงผมตัวเองเป็นกระจุกเลย!!! ” เคย์โตะนั่นเอง! ทั้งสองเดินอ้อมไปอีกทางตอนที่เจอกับไดกิ จึงเดินวนมาเจอโซลก่อนนานะนั่นเอง
เคย์โตะทำหน้าตื่น ยกนิ้วขึ้นชี้ผีตนนั้นจนสั่นไปทั่งร่าง
ชี่ที่ยืนอยู่ตกใจไม่แพ้กัน แต่...
“แว๊ก! ไม่อยู่แล้ว!!!!” ชี่วิ่งตัวปลิวทิ้งเคย์โตะไว้ที่เดิม
“อ๊าก!!! รอชั้นด้วยสิชี่!!!!!” เคย์โตะตะเกียดตะกายลุกขึ้น สายตายังคงจับจ้องที่ผีตนนั้นอยู่ ก่อนจะออกวิ่งทันทีเมื่อเริ่มทรงตัวได้
ว๊ากกกกกกกกก!!!!!!
โซลมองตามไปอย่าง งงๆ
“อ่าว เคย์โตะคุงกับชี่น่ะเอง อิอิ สงสัยจะน่ากลัวมากเลยแฮะ ฮี่ๆ” โซลหัวเราะอย่างสนุกสนานก่อนจะคลานถอยหลังไปซ่อนตัวอีกครั้งหนึ่ง
ซักแป๊บนึง ชั่วอึดใจเดียว เสียงนานะก็ลอยเข้ามากระทบประสาทหู โซลยิ้มอย่างตื่นเต้น
“ฮือๆ” นานะค่อยๆเดินสะอื้นเข้ามาในโซนนี้ วะ หวังว่าตรงนี้จะไม่มีอะไรนะ!
ตึกๆ
นานะค่อยๆเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนเข้ามาในรัศมีของโซล
‘มาแล้วๆ!’
แตะ~
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!” นานะ สะบัดเท้าหนีทันที จนเซล้มลงไปนั่ง
โครม!
“โอ๊ย!! ฮึก คะ ใครน่ะ!” นานะ กอดกระเป๋าตัวเองแน่น สายตาสั่นอย่างหวาดกลัว โซลค่อยๆปรากฏตัวขึ้นตรงข้ามฝั่งที่นานะล้มลง
“หึหึ ใครซักคนที่จะ มาฆ่าแกงายยยย” โซลทำตาโต พูดเสียงยานคาง
“O[ ]O” นานะตกใจกลัวจนไม่มีเสียงหลุดออกมา คราวนี้เห็นจะๆเลย!
โซลเห็นอย่างนั้น แทบลงไปนั่งขำกลิ้งแต่ต้องอดใจไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“แฮ่~!!!!!! มาให้ชั้นฆ่าซะดีๆ” โซลชูมือสูงขึ้นเหนือหัว ทำท่าจะตะครุบตัวนานะไว้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
นานะกรี๊ดออกมาในที่สุด แล้ววิ่งหนีไปทันที!
“อ๊า ฮะฮะฮ่า!!! ก๊ากกก ฮะฮะฮ่าๆ!!!!!!!!!!!!!!!” โซลหัวเราะอย่าสะใจเสียงดัง ก่อนจะวิ่งไล่นานะไป
“กรี๊ด!!!!!! อย่าตามมาน้า!!!!!!!!!!!”
“ก๊ากกก ฮะฮะฮ่า!!!!!!!!!” โซลไม่ฟังคำร้อง ยิ่งได้ยินยิ่งนึกสนุก เริ่มวิ่งเร็วขึ้น จนกลายเป็นว่า นานะโดนผีโซ
ลวิ่งไล่อยู่นั่นเอง
“ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ณ ห้องก่อนสุดท้าย
“ฮึก” ยามะเข่าอ่อนพิงตัวร่างสูงไว้เพื่อทรงตัว น้ำตาคลอเบ้า
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ มันไม่ตามมาแล้วล่ะ” ยูโตะลูบหัวเบาๆเป็นการปลอบโยน
“ฮึก มะ เมื่อไหร่จะออกไปได้ซักทีเนี่ย ชะ ชั้นกลัวอ่ะ ยูโตะ” ร่างอวบขยี้ตา ส่ายหัวไปมา ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่า ผีพวกนั้นเป็นพวกของโซลจังแล้วก็ไดจัง แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดี
ยูโตะเงียบ ก่อนจะค่อยๆยกแขนขึ้นมา โอบคนตัวเล็กที่ยืนพิงเขาอยู่ไว้
ยามะจังตกใจเล็กน้อย หน้ากลมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงอย่างสงสัย
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นจะปกป้องยามะจังเองนะ” ยูโตะก้มลงมายิ้มให้คนในอ้อมแขน ยามะจังหน้าแดง แต่ก็ยิ้มอย่างดีใจออกมา ใจเต้นแรงอย่างมีความสุข
“อื้ม” แก้มกลมแนบลงไปบนอกแกร่ง อยู่ตรงนี้แล้วมันทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
ไดกิ ยืนมองทั้งสองกอดกันอยู่ห่างๆ ตอนแรกว่าจะเข้าไปแกล้งซักหน่อย แต่เห็นอย่างนี้แล้ว อยากปล่อยให้สองคนนั้นอยู่แบบนั้นกันอีกนานๆ
‘อย่าคืนคำล่ะยูโตะ…’ ไดกิคิด
จากนั้นทั้งสองก็พากันเดินออกไป
ไม่นาน…
“ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของนานะ ร้องขอความช่วยเหลือดังก้องไปทั่ว ก่อนจะได้ยินเสียงโซลไล่หลังมา
“วะฮ่าฮ่าๆ!!!!!! อย่าหนีนะ! มาให้จับซะดีๆ! ก๊ากกกกก ฮ่าฮ่าๆ!!!!!!!”
“= = สนุกใหญ่เลยนะโซล ว่าแต่หัวเราะซะน่ากลัวเชียว” ไดกิพูดกับตัวเอง อืม…ถ้าโซลไล่นานะอยู่ก็คงหมด
หน้าที่เค้าแล้วล่ะ ไปรอในห้องแต่งตัวดีกว่า เฮ้อเหนื่อยชะมัด
ระหว่างทางกลับห้อง เห็นชี่กับเคย์โตะเดินหาทางออกกันอยู่
“อ๊ะ~ ยูริจังกับเคย์โตะนี่นา สงสัยจะหาทางออกไม่เจอ” ไดกิเดินเข้าไปหาเงียบๆ (ไม่ได้ตั้งใจนะ พอดีเผลอเดินย่องเข้าไปเอง)
“เคย์โตะทางออกอยู่ไหนเนี่ย!”
“จะไปรู้หรอ! ก็ชี่วิ่งนำมาเอง ชั้นก็วิ่งตามนายมาเนี่ย!”
“ขึ้นเสียงหรอ!” ชี่แว้ด
“เออดิ! ทีนายยังทิ้งชั้นเลย! ทำไมชั้นจะขึ้นเสียงกับนายไม่ได้ล่ะ!” เกี่ยวเรอะ? เคย์โตะเถียงกลับ
จึ๊กๆ
“นี่ๆพวกนายเลิกทะเลาะกันได้แล้ว ทางออกอยู่ด้านนี้” ไดกิสะกิดทั้งสองคน
อ๊ะ! พี่พนักงานมาบอกทางเราแล้ว!
“ขอบ..!” ทั้งสองกำลังจะพูดขอบคุณ ก็เห็นไดกิในชุดผี และใบหน้าที่แต่งมาอย่างดี ยืนยิ้มโบกมือให้อย่างเป็น
มิตร
“ไงพวกนาย เหนื่อยมั๊ย~” ไดกิยิ้มจนตาหยี (น่ากลัวกว่าเดิม)
“O[]O!”
ชิ้ง~!
อ้าว ทำไมเงียบๆ ไดกิค่อยๆลืมตาขึ้นมามองสองคนด้านหน้าดีๆ
“อ้าวเฮ้ย! หายไปไหนเนี่ย!”
…………………………………………………
“นั่นไงยามะจัง ถึงทางออกแล้ว!” ยูโตะที่โอบยามะจังอยู่ ค่อยๆดันตัวยามะจังให้ออกเดินอย่างยากลำบาก แต่เมื่อถึงทางออกเท่านั้นแหละ
“เย๊! ทางออก!” ยามะจังกระโจนออกมาจากอ้อมแขนของยูโตะแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที
“โห ทีนี้เร็วเชียวนะ” ยูโตะส่ายหัวขำๆก่อนจะเดินตามออกไป
…………………………………………………
“กรี๊ด!!!!!! ” นานะหลับหูหลับตาวิ่งหนีออกมาถึงข้างนอกโดยไม่รู้ตัว เลยยังเผลอกรี๊ดอยู่ ทำเอาคนด้านนอกตกใจกันใหญ่!
“ฮือๆๆ แงๆไม่เอาแล้ว! ยกโทษให้ชั้นด้วย แงๆๆๆ” นานะวิ่งมาที่ด้านหน้าบ้านผีสิงก่อนจะนั่งกุมหัวตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา จนพนักงานแถวนั้นต้องเดินไปสะกิดให้รู้สึกตัว
“คุณๆ คุณครับคุณ เป็นอะไรรึเปล่า” นานะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างกลัวๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกแล้วรู้สึกถึงอากาศอุ่นๆ ที่ลอยมาสัมผัสผิว
เอ๊ะ นี่เราออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
นานะลุกขึ้นทันที! สายตามองออกไปรอบๆเห็นผู้คนกำลังจับจ้องมาที่เธออยู่ คราบน้ำตายังไม่แห้งหาย
“อะ ออกมาได้แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นานะตะโกนร้องออกมาอย่างดีใจ!
สร้างความตกใจให้แก่ผู้คนแถวนั้นเป็นอย่างมาก ก่อนที่ทุกคนจะพยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเที่ยวต่อ
……………………………………………………
“ทะ ทางออกแล้ว!!!!” สองคู่หูพูดพร้อมกัน แล้วพุ่งออกมาจากบ้านผีสิง
“แฮ่กๆ นะ ในที่สุด เราก็ออกมาได้แล้ว แฮ่กๆ” เคย์โตะนั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง ผีตัวสุดท้ายนั่นมันอะไรกัน!
“แฮ่กๆ ขะ ขนาดชั้นไม่ใช่คนกลัวผี ยะ ยังกลัวขนาดนี้เลยนะเนี่ย แฮ่กๆ” ชี่นั่งลงข้างๆ ที่น่ากลัวสุดๆก็คือ ไอผีตัว
สุดท้ายนั่นแหละ!
“เจ้าพวกผีในนั้นคือ รุ่นพี่ไดกิกับโซลจังจริงๆน่ะหรอ” เคย์โตะนั่งกุมหัว ทบทวนเหตุการณ์ มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!
“ตามที่คุยกันน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่ทำไม ชั้นรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่สองคนนั้นเลยล่ะ!” อย่างกับของจริงงั้นแหละ!
…………………………………………………….
ห้องแต่งตัว
“เฮ้อเหนื่อย~ ก๊ากกกกกก สนุกชะมัดพี่! พี่ต้องเห็นยัยนั่นมันขอร้องหนู ก๊ากกกกกก สะใจ!” โซลนอนขำกลิ้งอยู่
บนโซฟาในห้องแต่งตัว
“ฮ่าๆ รู้แล้วๆ สนุกใหญ่เลยนะ พี่ก็ได้ยินเหมือนกัน หัวเราะซะน่ากลัวเชียว” ไดกิที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดินไปเขกหัวน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยว
“อิอิ ก็มันสนุกอ่ะพี่ แล้วด้านพี่เป็นไงมั่งอ่ะ”
“ก็ได้เห็นไรดีๆล่ะ สองคนนั้นกอดกันด้วย โรแมนติกชะมัด” ไดกิทำท่าเพ้อ
“จริงดิ! อร๊ายย สำเร็จ!”
“ใช่ แถมยูโตะยัง พูดด้วยนะว่า ‘ชั้นจะปกป้องยามะจังเองน่ะ’ สุดยอดอ่ะโซล!”
“ว้าย!!! น่าอิจฉาจริงจริ๊ง”
“ใช่ๆ พี่ล่ะปลื้มสุดๆเลย เอาเป็นว่า แผนเราสำเร็จ!”
“สำเร็จสุดๆไปเลย เย้~”
“ปะ รีบแต่งตัวแล้ว ออกไปกันเหอะ ไปแกล้งยัยนั่นต่อ อิอิ สนุกดี” ไดกิทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ฮ่าๆ แป๊บนึงๆ เปลี่ยนชุดก่อน อิอิ” โซลพูดจบก็หายไปในกระโจมแต่งตัว
“เออใช่ ตอนสุดท้ายพี่เจอสองคนนั้นด้วยล่ะ หาทางออกกันอยู่ เลยเข้าไปทัก แต่พอหันมาแป๊บเดียว หายไปไหนกัน
ก็ไม่รู้อ่ะ” ไดกิพูดกับน้องสาวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
“เห~ ตาฝาดมั้งพี่”
“อืม…ไม่หรอกมั้ง” แล้วมันหายไปไหนของมันนะ - -
To be con…
สนุกมาก!!! อ๊ากกกก อยากแกล้งแบบนี้จริงๆนะเนี่ย ฮ่าๆๆ หวังว่าคงจะสนุกสนาน สะใจ(มั้ง) กันนะจ๊า
ตอนนี้แต่งนานมากเลย นิ้วแข็งแล้วเนี่ย เหอๆ
ปล.หนุกหนาน
ความคิดเห็น