คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เด็กน้อย
วันนี้เป็นคืนวันศุกร์ฮะ
แต่แด๊บ แต้แด๊บ แตแด่ว แต้แด๊บ แต่แด่ว แต่แด่ว แต่แด๊บ แต๊บ แต๊บ (ไรเตอร์ : ทำไมเสียงโทรศัพท์หนูมันแปลกๆอ่ะ = =’’)
“โหลๆ” มันกรอกเสียงอันน่ารัก? ลงในโทรศัพท์
(ฮัลโหล แฮมทาโร่หรอ พรุ่งนี้ไปเดทกันนะ)
“ที่ไหนอ้ะ ><”
(อืมๆๆๆ เดี๋ยวชั้นพากินอาหารฝรั่งเศส แถว…ดีมะ ^^)
“ไปๆๆๆๆ!!!!”
(อื้อๆ งั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้าชั้นไปรับที่บ้านนะ)
“โอเค แล้วเจอกันนะ”
(……..นี่ แฮมทาโร่)
“มีไรหรอ” ผมพูดเสียงหวานผิดปกติ ก็แหม ผมดีใจอ้ะ พรุ่งนี้จะได้กินเศษฝรั่ง เอ๊ย อาหารฝรั่งเศสด้วย อิอิ ตื่นเต้นๆๆ >o<
(ฝันดีนะครับ ที่รัก จุ๊บๆ) ติ๊ดๆๆๆ พูดจบมันก็ตัดสายหนีทันที
>///< เขินนนนนนนนน ไอ้บ้าที่รักอะไรกั๊นน มีจุ๊บๆด้วยอ่า >3<
ขณะนี้ผมกำลังลงไปนอนกลิ้งกอดรัดฟัดเหวี่ยง กับตุ๊กตาแฮมทาโร่ บนเตียงผมอยู่ =///= ตื่นเต้นจังเลย อยากเจอเคย์โตะเร็วๆจัง…
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา ผมตื่นตั้งแต่แปดโมงมา เตรียมตัวเลยล่ะ แหมๆๆ ก็จะได้เจอเคย์โตะแล้วนี่นา >< (ไรเตอร์ : ได้ข่าวว่าเจอกันทุกวัน) อีกอย่างจะได้กินอาหารฝรั่งเศสด้วย นานๆได้กินทีนะเนี่ย อย่างว่า ไอ้เม่นมันรวย ลาภปากผมจริงๆ ฮ่าๆ (สงสัยผมจะติดยามะจังมาซะแล้ว =3=) (ไรเตอร์ : นี่หนูอยากเจอเขา หรือ อยากไปกินกันแน่เนี่ย ห๊า) (ริวริว: ผมก็สงสัยตัวเองอยู่เนี่ย ฮ่าๆ)
(รีดเดอร์ : ริวจัง เริ่มบ้าเหมือนยัยไรเตอร์แล้ววว!!!)
ผมแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวด้านล่าง แต่แล้ว เรื่องที่ไม่คาดฝันก็กำลังเกิดขึ้น โดยที่ผมไม่รู้ตัว
“อ้าว ริวทาโร่ลงมาแล้วเหรอ ลูก นี่จุนจังจ้ะ” แม่อุ้มเด็กทารกตัวน้อยๆอยู่ในอ้อมอกฮะ เค้าน่ารักมากๆเลย เป็นเด็กผู้ชาย >< แต่ทำไม ผมรู้สึกๆเสียวสันหลังแปลกๆล่ะ
“อ๊ะ พี่ฮะๆ ดูน้องสิน่ารักจังเลย ><” ชินวิ่งมาเขย่าตัวผมให้ไปหาจุนจัง
“อือๆๆ พี่เห็นแล้วชิน” ผมบอกให้มันเลิกเขย่าผม และเดินไปหาจุนจัง
“อ้าว แล้วน้องล่ะแม่” ผมถามหาน้องสาวอีกคน อ๊ะ พ่อด้วยนี่นา
“พ่อพาน้องไป งานแต่งงานเพื่อนพ่อที่ต่างจังหวัดน่ะ กลับดึกเชียวล่ะ” แม่ตอบยิ้มๆพลางอุ้มน้องน้อยอย่างเอ็นดู
“หรอๆ แล้วนี่ลูกใครเนี่ย” ผมถาม ขณะที่เอามือจิ้มๆแก้มน้องที่หลับอยู่ในอ้อมกอดแม่
“ลูกเพื่อนแม่เองแหละ พอดีเขาต้องไปต่างประเทศกระทันหันน่ะ กลับอาทิตย์หน้าแน่ะ เขาเลยมาฝากแม่เลี้ยง” แม่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“เห งั้นหรอ ฝากตัวด้วยนะจุนจัง ^^” ผมก้มลงไปพูดกับจุนจังน้อยๆ แล้วก็เดินไปกินข้าว จุนจังมาอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกัน บ้านเราจะได้สดใสขึ้น แต่ช่างเหอะ วันนี้เราต้องไปเที่ยวกับเคย์โตะก่อน แล้วก็ไปกินอาหารฝรั่งเศสด้วย ><
ผมกินข้าวไปยิ้มไป อย่างกับคนบ้าแน่ะ ผมยังทนตัวเองไม่ได้เลย = = (ไรเตอร์ : อ้าว หนูเป็นบ้าไปแล้วหรอ T^T) ขนาดชินที่นั่งอยู่ข้างๆผม ยังสะกิดถามผมไม่เลิกเลย ว่าผมยังสติดีอยู่รึเปล่า แต่ผมไม่สนใจ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่นา ฝรั่งเศสๆๆ ^^
กริ๊งงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่ผมวางจุนจังไว้ที่เปลแล้วก็ วิ่งไปรับโทรศัพท์ ผมก็ยังคงนั่งกินต่อไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่า เสียงโทรศัพท์นั้น ทำให้ผมต้องช็อกอึ้งไปเลยทีเดียว
พอผมเก็บจานเก็บอะไรเสร็จ นี่ก็ใกล้เวลาที่เคย์โตะจะมาแล้ว ผมเลยเดินไปนั่งรอ ที่ห้องนั่งเล่น จะว่าไปแม่คุยโทรศัพท์นานจังเลย
“ชิน ชินอยู่ไหนลูก” แม่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เรียกหาเจ้าชิน อ๊ะ แม่แต่งตัวซะสวยจะไปไหนอ่ะ
“เห็นมันวิ่งขึ้นไปอาบน้ำอ่ะฮะ แล้วแม่จะไหนเนี่ย”
“อ๊ะ จริงสิ! แม่ยังไม่ได้บอกลูกเลยนี่นา! คืองี้นะ แม่ต้องออกไปธุระกับชินน่ะลูก คงกลับค่ำๆเลย แม่ฝากดูจุนจังด้วยนะลูก”
เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แต่ มะ แม่ฮะ! ผม….” ผมต้องไปกับเคย์โตะนะ!!! อาหารฝรั่งเศสของผม!! (ไรเตอร์ : เอ่อ พี่ว่าหนูอยากกินมากกว่าอยากเจอเคย์โตะนะ = =)
ยังไม่ทันที่ผมจะบอกธุระของตัวเอง เจ้าชินก็วิ่งตึงตังลงมาจากบ้าน
“แม่ฮะ ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทัน!!!” ชินวิ่งหน้าเหวอมาดึงแขนแม่
“ไปๆลูก ริวแม่ไปแล้วนะ ฝากดูน้องด้วยนะลูก!” และในที่สุดแม่กับชินก็จากผมไป ผมนั่งล่ำลา แม่และน้องชายสุดที่รักทั้งน้ำตา T^T โดยค้างอยู่ในท่าเดิม (ฟีลท่าประมาณ อย่าจากชั้นไป!!)
ฟิ้วววววววววววววววววววววว (เอฟเฟ็คๆ)
……………
บ้านของผมตกอยู่ในความเงียบและเสียงน้ำตาผมไหลพราก (รีดเดอร์ : ชั้นว่าแล้ว ยัยไรเตอร์ทำริวจัง ติงต๊อง T^T) (ไรเตอร์ : เฮ้ๆ - -‘’)
ผมหันไปมองจุนจังที่หลับปุ๋ย อยู่ในเปลอย่างมีความสุข น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แงๆ แต่ผมอยากจะร้องไห้ง่า T3T
ปิ๊งป่อง~~ สงสัยเคย์โตะจะมาแล้ว
ผมเดินช้าๆ ออกไปรับเคย์โตะหน้าบ้าน
แอ๊ดดดด ผมเปิดประตู
“ไง แฮมทาโร่ รอนานมั๊ย” มันยืนยิ้มแป้นให้ผม
ฮึก ฮึก แงๆๆๆๆ ผมร้องไห้แล้วโผเข้ากอดเคย์โตะ มันทำหน้าตกใจใหญ่เลย
“เฮ้ย แฮมทาโร่เป็นอะไรไป!” มันลนลานใหญ่เลย
“แงๆ อาหารฝรั่งเศสง่า แงๆ”
“เอ๋?” ผมพาเคย์โตะเข้ามาในบ้าน แล้วก็พาไปหาจุนจัง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“อ๋อๆๆ มันเป็นอย่างงี้นี่เอง” เคย์โตะพูด ขณะเอามือแหย่มือจุนจังเล่น จุนจังตื่นขึ้นมาก็เลย กำนิ้วเคย์โตะแน่น เหมือนกับกำลังจะหาคนเล่นด้วย
“อ๊ะๆๆ หนูตื่นแล้วหรอครับ น่ารักจังเลย ฮ่าๆ พี่จั๊กจี๋นะ” เคย์โตะยิ้มอย่างร่าเริง ท่าทางจุนจังจะถูกใจเคย์โตะเลย เล่นด้วยใหญ่เลย ผมเห็นภาพนั้นแล้วกดอดยิ้มออกมาไม่ได้ อ๊ะ แต่ว่า ผมอยากไปกินอาหารฝรั่งเศสอ่า T^T น้ำตาผมตกอีกครั้ง
“นี่แฮมทาโร่ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยววันนี้ชั้นอยู่กับนายนี่แหละ ไว้ค่อยไปกินคราวหน้านะ ชั้นสัญญา ^^” เคย์โตะ หันมาพูดกับผม แต่มือก็ยังคงเหย้าแหย่ เล่นกับจุนจังต่อ
“อื้อ! ^^”
“นี่ๆเคย์โตะ จุนจังน่ารักอ่า”
“ใช่ม้า น่ารักเหมือนนายเลย” อ๊ายย? เขิน >< เคย์โตะบ้า ชอบพูดไรเงี้ยอยู่เรื่อยเลย
ผมเขินหน้าแดงอย่างรุนแรง (อีกแล้ว) ขณะที่เคย์โตะอุ้มจุนจังขึ้นมาจากเปล
“ไงครับ จุนจัง พี่หล่อมั๊ย ^^” โห ดูมัน = =
(อารมณ์ผมชักเปลี่ยน) (ไรเตอร์ : อีกแล้วเรอะ!)
“แหวะ ไอ้หลงตัวเอง จุนจังอย่าไปชมมันนะเดี๋ยวมันได้ใจ” ผมได้ที เลยหันไปเตือนจุนจังในอ้อมแขนเคย์โตะ
แต่จุนจังดันยิ้มออกมาซะนี่ - -‘’
“ฮ่าๆ เห็นมั๊ยแฮมทาโร่ จุนจังยังบอกว่าชั้นหล่อเลย ฮ่าๆๆ”
ผมทำหน้า งอน ปน หมั่นไส้ ไอ้เม่นตัวนี้ = []= (เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม) ผมวาดสายตาลงไปจ้องจุนจังที่กำลังขำผมอย่างอารมณ์ดี =3= เด็กบ้า >L< เข้าข้างกันเข้าไป๊ = =
ขณะที่ผมกำลัง งอนอยู่นั้น จุนจังก็เอามือน้อย สะกิดเคย์โตะเบาๆ เป็นเชิงจะบอกอะไรซักอย่าง
“จ๋า” เคย์โตะก้มลงมามองเด็กน้อยในอ้อมแขนอยู่
“นี่ๆแฮมทาโร่ จุนจังอยากให้อุ้มอ่า” เคย์โตะเรียกผม ผมเลยค่อยๆชายตาลงไปมองเด็กน้อย
“แอะ แอะ แฮะๆ ^^” จุนจังทำท่าจะมาหาผม…
.
.
.
.
.
น่าร๊ากกกกกก
ผมค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆแล้วเอื้อมมือไปรับจุนจัง จากเคย์โตะ
“อ๊ะๆ ระวังหน่อยนะ” เคย์โตะพูดระหว่างประคองจุนจังมาให้ผม
เมื่อผมรับจุนจังมาอุ้มได้สำเร็จ เขาก็สะกิดผมใหญ่เลย
“แอ๊ะ แอ๊ะ ^^” เขายิ้มมาให้ผม แหมๆ รู้แล้วจะง้อผมล่ะสิ น่ารักจริงจริ๊ง
“สงสัยเขาจะง้อนายอยู่นะแฮมทาโร่ ฮ่าๆ”
“^^” จุนจังยิ้ม ตอบประมาณว่า ใช่ๆอย่างที่เคย์โตะพูดแหละๆ
“แหมๆ ช่างอ้อนนะเราเนี่ย” ผมยื่นหน้าเข้าไปขยี้จมูกเขาเบาๆ แฮะๆ เด็กนี่ดีจังเลย =///=
แต่ดันมีเด็กยักษ์อีกคนนึง ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเด็กยักษ์ หรือว่า ลูกเม่นยักษ์กันแน่ มันดันอยากเอาบ้างอ่ะสิ = =
“ผมก็อยากให้ แฮมจัง ขยี้จมูกผมด้วยเหมือนกันอ้ะ >3<” แล้วไอ้เม่นปัญญาอ่อนมันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม - -‘’
โป๊ก!!!!
“โอ๊ยยยย แฮมทาโร่ทำไรอ้ะ เจ็บนะ!” สมน้ำหน้า ผมหัวแข็งนะจะบอกให้ แต่ก็เจ็บนิดๆแฮะ - -
“เดี๋ยวเหอะๆ อย่างงี้ต้องทำโทษ” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม ม่ายยย มันจะทำอะไรอ้ะ!
มันกระตุกยิ้มที่มุมปาก (น่ากลัวชะมัด) แล้วก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาให้ผม
จุ๊บ!
“อืมมม นี่แฮมทาโร่ นายไปกินนมมารึไงเนี่ย หอมกลิ่มนมอ่อนๆอ่ะ” มันพูดจบก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“เฮ้ย จุนจัง!!”
“เอิ๊กๆๆ” จุนจังหัวเราะชอบใจใหญ่
“ฮ่าๆ ไอ้เม่นเป็นไงล่ะ จุนจังยังเด็กน้า นายทำงี้ได้ไงเนี่ย เนอะจุนจัง ฮ่าๆ”
=3= ไอ้เม่นทำหน้าบูดใหญ่เลย ฮ่าๆ สะใจจริงจริ๊ง
“ชิๆ จุนจังอ่ะ งอนแล้วนะ” มันทำหน้าเบือนออกไป แต่ดูเหมือนจุนจังจะไม่เข้าใจ หรือ สะใจ? เลยขำใหญ่เลย
“เอิ๊กๆ เฮะๆๆๆๆ”
เราสองคนเงียบกันอยู่ซักพักนึง มองจุนจัง
แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
“ฮ่าๆๆๆ”
“ฮะๆ”
“เอิ๊กๆๆๆ” จุนจังก็ท่าทางจะ อารมณ์ดีสุดๆ = =
เราสามคนก็เล่นกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ถึงเวลา ห้าโมงเย็น จุนจังคงจะเหนื่อยแล้ว คล้อยหลับไปคาอกผม ><
เด็กทารกตอนนอนนี่ น่ารักจริงๆเลยนะฮะ ผมชักอยากมีลูกแล้วสิ >< (ไรเตอร์ : โซลรู้นะว่า รีดเดอร์คิดไรกันอยู่อ่ะ - -‘’) แต่ถ้าผมอยู่กับเคย์โตะแบบเนี้ยคงไม่มีทางหรอก ฮ่าๆ ไว้รอเลี้ยงลูกเจ้าชินกับน้องสาวก็ได้ =3= ถ้าสองคนนั้น เขาไม่เป็นแบบผมนะ ฮ่าๆ
“อ๊ะ จุนจังหลับไปแล้วล่ะ” ผมพูดขึ้น
“อืม คงเหนื่อยน่ะ หัวเราะทั้งวันเลยนี่นา” เคย์โตะยิ้มอบอุ่น นิ้วใหญ่ไล้คลึงบนแก้มแดงน้อยเบาๆ อย่างเอ็นดู
“นั่นสินะ นี่เคย์โตะ วันนี้ขอบใจมากนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ไม่ได้ออกไปเที่ยวน่ะ” ผมทำหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะผม? เคย์โตะก็คงได้ไปเที่ยวในวันหยุดแบบนี้แล้วล่ะ (และก็อาหารฝรั่งเศสของผมมมม T^T)
เคย์โตะ ยิ้มแล้วขยี้หัวผมเบาๆ
“ไม่หรอก ไว้ไปกันอีกเมื่อไหร่ก็ได้นี่นาจริงมั๊ย ^^ อีกอย่าง ได้อยู่กับจุนจังแบบเนี้ย มีความสุขยิ่งกว่าไปเที่ยวข้างนอกอีกเนอะ ” เคย์โตะยิ้ม พลางก้มลงไปเล่นจมูกเด็กเล็กในอ้อมแขนผม
ผมมองดูเคย์โตะเล่นกับจุนจังที่หลับปุ๋ยอยู่ ก็ยิ้มขึ้นมา นั่นสินะ อยู่กับจุนจัง เนี่ยดีกว่าออกไปข้างนอกตั้งเยอะแน่ะ ^^ รู้สึกเหมือนเราสามคนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆเลย >< (แต่ผมก็เสียดายฝรั่งเศสอยู่ดีอ่า T^T)
“อีกอย่างนะ…” เคย์โตะ เงยหน้าขึ้นมาหาผม
“^^?” ผมยิ้มแล้วเอียงคอนิดๆเป็นเชิงสงสัย
“สำหรับชั้นแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ไหนขอแค่มีนาย ชั้นก็มีความสุขเสมอแหละ ^///^”
“O///O !!!!”
ผมเขินใหญ่อ่ะ >< ผมเผลอกอดจุนจังซะแน่น เกือบทำให้จุนจังตื่นแน่ะ แฮะๆ แต่ว่า มีความสุขจังเลย ^^
เคย์โตะก็ดูท่าทางจะเขินใหญ่ แต่สันดาน? มันก็ทำให้มันเขยิบเข้ามานั่งติดผม แล้วใช้แขนข้างนึงโอบไหล่ผมไว้ มืออีกข้างก็แหย่ แก้มจุนจังต่อ
>///< ผมเขินจังแต่ว่า ภาพตอนนี้ เหมือนเราเป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆเลยเนอะ ^^ ผมเลยปล่อยให้มันไป แล้วก็ก้มลงไปเล่นกับจุนจังด้วยเหมือนกัน…
ฮ้า~~~~ วันนี้เป็นอีกวันนึงที่ผมมีความสุขจริงๆนะเนี่ย ขอบคุณที่มานะ จุนจัง ^^…
To be con…
โอ้ มาแล้วจ้า ตามคำเรียกร้อง? โฮ่ะๆ ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนนึง ที่สดๆร้อนๆๆ แม่งๆ พิลึกๆ อ่านแล้วเซ็งจิต T^T และก็ต้องขอขอบคุณ ท่านผู้พันป๋อม ตะพาบออนไลน์ เป็นอย่างยิ่งที่สนับสนุนฟิคตอนนี้เป็นอย่างดี แม้ว่า โซลอาจทำให้พี่ผิดหวัง แต่มันก็มาจากใจนะ T^T (อีกและ)
แต่โซลรู้สึกว่า ตอนนี้มันอบอุ่นง่ะ =///=
ความคิดเห็น