คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 Honey land~! ประตูทางเข้า
ณ ศูนย์บัญชาการใหญ่
ตึง! เสียงเอกสารอะไรบางอย่างถูกกระแทกลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสเรืองแสงสีขาวจ้า ท่ามกลางห้องทั้งห้องที่มืดมิด
เพื่อนรวมแผนการทั้งสี่คนยืนเอามือเท้าขอบโต๊ะกันคนละด้าน สีหน้าเคร่งเครียดมองปึกเอกสารใหญ่บนโต๊ะเบื้องหน้า ราวกับว่ามันคือศิลาอารรพ์ (ไรเตอร์ : ไปเอาของคนอื่นมาเล่นอีก - -)
“เอาล่ะพี่น้องทั้งหลาย…” เด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้นด้วยเบาๆท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงสว่างเรืองรองจากโต๊ะสะท้อนให้เห็นใบหน้าของแต่ละคนเท่านั้น ขณะที่เด็กสาวกำลังจะพูดต่ออยู่นั้น คนด้านซ้ายก็เธอก็…
โป๊ก!!!
“โอ๊ย! เจ็บนะพี่!” โซลยกมือขึ้นเหนือหัวลูบเบาๆด้วยความเจ็บปวด
“ก็ทำให้หยุดนี่ไงล่ะ! จะเปิดสวนสนุกอยู่แล้วยังจะมาพล่ามอะไรอีกห๊า! อะไรพี่น้องทั้งหลายกัน! กะจะพูดอะไรยาวๆอีกใช่มั๊ย -*-” ถูก พี่ชายของโซลนั่นเอง…ไดกิ เขารู้ว่าถ้าให้น้องสาวเปิดประชุมชาติหน้าก็อย่าหวังว่ามันจะจบ
“ฮะๆ น่าๆไดกิคุงอย่าไปว่าโซลจังเลย เข้าเรื่องของเราดีกว่า” ชี่พูดอย่างอารมณ์ดี ที่ด้านซ้ายอีกทีของไดกิ
“นั่นสิ ว่าแต่เอกสารพวกนี้คืออะไรหรอ” เคย์โตะซึ่งอยู่ด้านตรงข้ามพี่ใหญ่หยิบเอกสารกองหนาขึ้นมาอ่าน
“อ๋อ สีชมพูนั่นน่ะ ทุกคนเอาไปคนละแผ่นนะ มันเป็นตารางการแสดงและเครื่องเล่นทั้งหมดในนี้” โซลอธิบาย
ทั้งสามหยิบแผ่นกระดาษสีชมพูอ่อนขึ้นมาถือคนละแผ่น
“ส่วนสีเหลือง เป็นแผนที่สวนสนุกน่ะ” ทุกคนหยิบกระดาษสีเหลืองขึ้นมาดู
“อ้าว โซล แล้วสีฟ้าล่ะ” ไดกิถาม ยังเหลือปึกกระดาษสีฟ้าอีกแผ่น แต่ในใจก็นึกสงสัยอยู่ว่าให้หยิบคนละแผ่น
แล้วทำไมถึงมาทีเป็นปึกแบบนี้ - -
“อ่อ สีฟ้าเป็นจุดลับอ่ะ” โซลพูดแล้วก้มลงไปคุ้ยๆหากระดาษสีฟ้าอีกสามแผ่นที่คนที่เหลือรวมทั้งตนยังไม่ได้หยิบไป เพราะกระดาษทั้งสามสี บัดนี้เริ่มปนกันจนแยกไม่ออกซะแล้ว - - (ไรเตอร์ : หยิบกันยังไงฟระ!)
“จุดลับ!?” ทั้งสามพูดออกมาพร้อมกัน
“อ๊ะ เจอแล้ว!” โซลแจกกระดาษให้เพื่อนทั้งสองแล้วถือไว้เองแผ่นนึง
“ใช่ ก็หน้าแรกเป็นจุดลับตาคนอ่านะ เผื่อเราจะวางแผนให้สองคนนั้นอยู่กันสองต่อสอง ส่วนด้านหลังเป็นทางลับน่ะ เผื่อเข้าตาจนหนีไม่ทันก็อาจโชคดีมีทางลับแถวนั้น” (ไรเตอร์ : เรื่องนี้มันเรื่องอะไรเนี่ย)
“โห สุดยอด!” เคย์โตะตาโตด้วยความตื่นเต้น เขาล่ะชอบผจญภัยเป็นที่สุด!
“ว้าวววว น่าสนุกจังเลยยยย ” ไม่ต่างกันกับชี่ที่ดูเหมือนจะถูกอกถูกใจ
“เนอะๆๆๆ น่าสนุกจัง ไว้เดี๋ยวชั้นกับพี่ฟื้นแล้วจะออกมาเล่นด้วยนะ”
“อะไรฟื้น?” พี่ชายขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“อ้าว ก็เราจะเป็นผีกันนะพี่ ต้องฟื้นเป็นคนก่อนสิถึงจะออกมาได้” โซลตอบหน้าเฉย
“เฮ้ย! อย่าพูดเป็นลางงั้นดิ้!”
ฮ่าๆ!!ฮ่าๆๆๆ!!
“เอาล่ะ งั้นเราแยกย้ายกันเลยมั๊ยนี่ก็ สิบโมง ยี่สิบห้าแล้ว” ชี่มองนาฬิกาพร้อมกับเก็บกระดาษสามใบลงกระเป๋า
“เออพี่ก็เห็นด้วยกับยูริจังนะ เราแยกย้ายกันเหอะ” ไดกิมองหน้าทุกคน เป็นเชิงย้ำหน้าที่ (ไรเตอร์ : อะไรมันจะจริงจังขนาดน้านนนนน) (รีดเดอร์ : จริงจังสิ!) (ไรเตอร์ : จ้าๆ =3=)
“ไม่เดี๋ยว! เราต้องไปต้อนรับเหยื่อ เอ๊ย แขกของเราที่ประตูหน้าก่อนสิ หุหุ” โซลเดินไปเปิดไฟแล้วคว้ากระเป๋ามาสะพาย
“เอ๋? หมายความว่าไง” ไดกิเดินไปหยิบกระเป๋าข้างๆน้องสาวมาบ้าง โดยที่ถามคำถามไปด้วย
“นั่นสิ โซลจังจะให้ไปเปิดเผยตัวหรอว่าเราอยู่ด้วยอ่ะ” เคย์โตะที่สะพายกระเป๋าอยู่ก่อนแล้วสงสัย
“นายจะบ้าหรอเคย์โตะ! เปิดเผยตัวแล้วแผนเมื่อกี้จะประชุมกันไปทำไมห๊ะ” ชี่แว้ดใส่เคย์โตะ ทำเอาสุดหล่อหายมึน
“อ่อย เสียงนายนี่มันสุดยอดจริงๆนะ - -” คบกับนายมาได้โดยที่หูชั้นยังปกติดีอยู่เนี่ย ปาฏิหารย์จริงๆ
“ใครจะไปเสียงหวานเหมือนริวจังของนายล่ะ! แบร่~!!!” ชี่ปริ้นหูปริ้นตาใส่เพื่อนตาตี่
“เออ แล้วใครจะไปฉลาดเหมือนพี่ยูยะของนายกันเล่า แบร่~!!!” คนหล่อเอามั่ง ยอมไม่ด๊ายยย (เคะแตกแล้วเคต!)
“เฮ้ยๆ เอาล่ะๆๆ พวกนายพอได้แล้ว!” ไดกิรีบมาห้ามทัพก่อนจะไม่ได้ฤกษ์ลงไปด้านล่างกันเสียก่อน
“นั่นสิๆ พวกนายต้องทำงานคู่กันนะ อย่ากัดกันสิ อีกอย่างโซลหมายถึงไปสังเกตการณ์ต่างหาก เราไม่รู้ว่า เรียวจังกับยุโตะคุงใส่เสื้อแบบไหน แถมยังไม่รู้ด้วยว่านานะตามมาแน่รึเปล่า เราต้องให้แน่ใจถึงจุดนี้ถึงจะเริ่มแผนได้เข้าใจยัง” โซลเดินมาหยุดที่ทั้งสาม
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง” พี่ชายถึงบ้างอ้อ ตามด้วยเพื่อนรักทั้งสองของพี่ชายอีกคน
“งั้นก็….” โซลหมุนตัวกลับไปทางประตูแล้วลากเสียงยาวๆ ก่อนจะหันกลับมาด้วยหน้าตาของคนโรคจิตชวนสยอง?
“~ไปกันเหอะ ฮี่ฮี่ๆ”
ส่วนคนอื่นๆก็มีสีหน้าไม่ต่างกันผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ
“~ฮี่ฮี่ๆ ไปกันเหอะ!”
ณ อีกด้านนึงหน้าประตูทางเข้าตอน สิบโมงสามสิบนาที
“ยูโตะ!!!” ยามะจังร้องเรียกเพื่อนร่างสูงที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วข้างๆประตูทางเข้าที่คละคร่ำไปด้วยผู้คนที่มายืนรอกันอยู่หน้าประตู
“อ๊ะ ยามะจัง” ยูโตะตอบกลับ
ยูโตะในชุดไปรเวทช่างดูดีเหลือเกินจนร่างอวบรู้สึกเคอะเขิน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นยูโตะในชุดไปรเวท เท่ห์จังเลย >_< เสื้อกล้ามสีขาว โชว์อกแกร่งเล็กน้อยพอให้ตื่นเต้น คลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำ กางเกงยีนส์ตัวใหญ่ขายาว ทำให้รูปร่างของร่างสูงดูดีขึ้นไปอีก ขณะนั้นยูโตะกำลังจะพิมพ์เมล์ในโทรศัพท์อยู่พอดี
ยามะจังโบกไม้โบกมือให้ยูโตะด้วยความตื่นเต้นก่อนจะวิ่งเข้าไปหา
วันนี้เขาใส่เสื้อมีฮู้ดสีชมพูอ่อนพอดีตัว กับกางเกงสีน้ำตาลเข้มสี่ส่วน เสื้อสีชมพูช่วยขับให้ผิวใสดูน่ามองและทะนุถนอม ส่วนกางเกงสีน้ำตาลเข้ม ช่วยเสริมตัวดูเล็กน่ารักเหมือนเด็ก แถมยังทำให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วดูขาวขึ้นไปอีก
“ขอโทษนะรอนานรึเปล่า” ยามะจังเอ่ยทักอย่างยิ้มแย้มทำเอาร่างสูงเขินไม่กล้ามองหน้า
“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรหรอก ///// แต่ก็เป็นห่วงอยู่ว่าจะหาเจอมั๊ยเลยว่าจะส่งเมล์ไปหาน่ะ แล้วยามะจังก็เดินมาพอดี” ยูโตะพูดยิ้มๆก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า
“อ๊ะ หรอ แฮะๆ ขอโทษนะพอดีคนเยอะชั้นเลยใช้เวลานิดหน่อยกว่าจะออกมาจากสถานีได้นะ”
“เอ๋ งั้นหรอ นั่นสิ วันนี้วันเสาร์นี่นา คนก็เยอะแบบนี้แหละ ยิ่งวันนี้สวนสนุกเขาจัดงานด้วยนี่” ยูโตะพูดจบก็หันไปมองทางผู้คนที่มายืนรออยู่หน้าประตูทางเข้า
“งานอะไรหรอ~?” ไม่เห็นโซลจังบอกเลย
“ไม่รู้สิ ไม่เชิงงานหรอกมั้ง เห็นเขาติดป้ายไว้น่ะว่าถ้ามาเป็นคู่กับแฟนแล้วจะมีเซอร์ไพร์ มีรางวัลอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ” ยูโตะตอบแต่สายตาก็ยังคงมองไปทางป้ายนั้นจึงไม่ทันได้สังเกตเลยว่า คนตัวเล็กข้างๆเขินหน้าแดงไปถึงไหนแล้วตอนได้ยินคำว่า มาเป็นคู่กับแฟนน่ะ
อ๊ะ นั่นสิ นานะล่ะ! อยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ นี่ถ้านานะไม่มาก็ผิดแผนกันหมดน่ะสิ ยามะจังเริ่มล่อกแลกสอดส่ายหาร่างของนานะ แต่คนมันเยอะเกินไปหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนยูโตะต้องเอ่ยถาม
“หาใครอยู่หรอยามะจัง”
“อ๊ะ! อ๋อ ปะ ปล่าวน่ะ แค่คิดว่าคนมาเยอะขึ้นเนอะ แฮะๆ ^^;” หรือว่าจะไม่มากันนะ…
“อ๋อ นั่นสิ เอ้อว่าแต่ทำไมยามะจังชวนชั้นมาเที่ยวหรอ” ยูโตะถามทำเอายามะจังตอบไม่ถูก
“เอ่อ…คือว่า…” ว่าอะไรดีล่ะ! ได้บัตรฟรีมาแต่ไม่มีคนมาด้วย! เออ เข้าท่าแฮะ! เอ๊ะ แต่ว่าจะดีหรอ ดูเหมือนไม่เจาะจงเลย เราต้องรุกสิ! ตะ แต่ว่า ไม่กล้าพูดความจริงนี่นา ><
“ยามะจัง…” นานจนยูโตะต้องเรียกอีกครั้ง
ยามะจังก้มหน้าหลับตาปี๋ อะ เอาล่ะ!
“คือ ชั้นแค่อยาก..มาเที่ยวกับยูโตะ สะ สองต่อสองก็เท่านั้นแหละ /////” พะ พูดออกไปแล้ว
….
คนตรงหน้าเงียบไปจนยามะจังเริ่มใจหาย มะไม่น่าพูดเลยเรา! เลยค่อยๆรวบรวมความกล้าขึ้นมามองหน้าก็ต้องพบกับ
O/////////////O
เอ๊ะ ยะ ยูโตะ ทำไมหน้าแดงล่ะ! ระ หรือว่า ยูโตะดีใจ >///<
“เอ่อ จะ จริงหรอ ดีใจจัง แฮะๆ ^////^ มาเที่ยวกันให้สนุกไปเลยนะ” ยูโตะยิ้มเขินๆออกมาแทบทำคนที่ยืนแถวนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น (ไรเตอร์ : แอบดูคนอื่นนิสัยไม่ดี!) (คนอื่น : หล่อขนาดนี้ไม่ดูก็โง่แล้ว!)
“อื้อ! ^/////^”
“อ๊ะ ประตูเปิดแล้ว เข้าไปข้างไหนกันเหอะ”
“อื้ม”
ระหว่างต่อแถว
“เอ…ทำไมแถวมันเคลื่อนช้าจังน้า~”
“นั่นสิ ดูเหมือนจะมีตรวจอะไรซักอย่างน่ะยามะจัง ช่วยไม่ได้คนเยอะนี่นา” ยูโตะหยักไหล่ก่อนจะรอต่อไปอย่างใจเย็น
“คงงั้นแหละ…”
ที่จริงแล้ว…ก่อนหน้านั้น
(สมมุติว่าซุบซิบอยู่)
“นั่นไงๆ! เจอแล้ว!” ชี่เรียกทุกคนไปแอบหลังพุ่มไม้เยื้องๆกับที่ที่ยูโตะและยามะจังยืนอยู่
“ไหนๆๆๆ เออจริงด้วย!” เคย์โตะเริ่มตื่นเต้นเมื่อเห็นเป้าหมาย จึงหยิบกล้องขึ้นมาส่อง?
“ว้ายยย เรียวจังน่ารักจังเลย >3< เหมาะสมกับยูโตะคุงมากๆๆ” โซลวี้ดว้ายอย่างเงียบๆ?
“อืมมม ยามะจังของไดจังโตแล้วสินะ” พี่ชายคนโตลูบคางไปมาเมื่อเห็นน้องชายโตจนมีนัดเดทกับผู้ชายสองต่อสองแล้ว
“อ๊ะๆ!!!”อยู่ๆเคย์โตะที่กำลังส่องกล้องก็ร้องขึ้นมา
“อะไรๆ!!!!” ทั้งสามถลาเข้าไปหาเด็กหนุ่มหัวเม่น
“นั่นมันนานะนี่!”
“เอ๋! จริงอ้ะ ไหนๆ!”
“นั่นน่ะๆๆ ข้างๆสองคนนั้นไง ตรงที่มีเก้าอี้สีฟ้าอ้ะ”
“เออจริงด้วย!”
“หึหึ งั้นเอาล่ะ ทีนี้ภารกิจแรกก็เสร็จสิ้น” ไดกิยิ้มอย่างดีใจ
“นั่นสิ ในที่สุดเหยื่อก็มาแล้ว” ชี่พูดขึ้นอย่างนึกสนุก
“พระเอกกับนางเอกก็อยู่ด้วยกันแล้ว” ตามด้วยเคย์โตะที่มีท่าแอ๊คติ้งเกินใคร
“งั้นเริ่มแผนดะ…” ยังไม่ทันที่พี่ชายจะบอกให้เริ่มแผน
“เดี๋ยว โซลมีเรื่องหนุกๆให้ทำก่อนล่ะ ตามมาๆ” ว่าแล้วโซลก็เคลื่อนย้ายตัวเองกลับเข้าไปทางสวนสนุกทันที ทุกคนจึงรีบตามหัวหน้า? ไปอย่างเร่งรีบ
ณ ประตูทางเข้า (ที่กำลังเตรียมเปิด)
“ขอโทษนะคะ ชั้นอาริโอกะค่ะ” โซลเดินเข้าไปหาพนักงานที่กำลังยืนแจกงานกันอยู่ที่ซุ้มๆหนึ่ง
“อ๊ะ ครับ!” พนักงานทั้งหมดยืนตรงทำความเคารพโซลทันที จนเพื่อนร่วมแผนการยืนตะลึงอยู่ด้านหลัง
“เอ่อคือ มีเรื่องจะรบกวนน่ะค่ะ
“ครับได้เลยครับ” พนังงานวัยกลางคน คนหนึ่งเป็นคนพูดกับโซลดูท่าทางจะเป็นหัวหน้า
“อยากจะให้ตรวจเช็คคนที่มาเป็นคู่น่ะค่ะ ว่าให้พิสูจน์ว่าเป็นคู่รักกันอะไรแบบเนี้ยอ่ะค่ะได้มั๊ยคะ”
“เอ๋!!!”
‘โซลเจ๋งไปเลย!’
“ยังไงๆตอนนี้ก็มีโปรโมชั่นมีรางวัลเซอรไพส์คู่รักไม่ใช่หรอคะ ดีซะอีกจะได้เป็นการโปรโมทด้วย แถมยังสร้างบรรยากาศตื่นเต้นอีก ดีกว่าอยู่ๆมาให้เซอรไพส์กันทีหลังนะคะ” หลักการข้อแรก จะชักจูงก็ต้องมีข้อเสนอมาจูงใจ… หึหึ =..=
“น่ะ นั่นสินะครับ! โอเคครับ ไว้ใจได้เลย!”
“ขอบคุณค่ะ ^^ ไปกันเถอะพวกเรา” หมดธุระโซลก็เดินนำเข้าไปซ่อนตัวที่ทางเข้าทันที
“โหย โซลเมื่อกี้ดูน่าเชื่อถือมากอ่ะ” ไดกิชม
“นั่นสิ แบบว่าดูเหมือนคุณหนูของที่นี่จริงๆเลย” ชี่ตาเป็นประกายมองสำรวจโซลตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อ๋อ ป่าวอ่ะ ฟอร์มไปงั้นแหละเมื่อวานดูหนังมา - -…”
ทุกคน : แป่ว~~ (ไม่น่าเลยกุ)
“อ้าวแล้วทำไมต้องพูดยาวแบบนั้นด้วยล่ะ ไหนว่าขอไรก็ได้เลยไง” เคย์โตะถาม
“ก็อันนี้มันเรื่องใหญ่นา มันเกี่ยวข้องกับทุกคนหมดเลย แต่ถ้าเป็นข้างในเราจะให้เขาจัดการแต่สองคนนั่น ไม่ก็
เฉพาะกลุ่มที่สองคนนั่นไปเล่นด้วยเท่านั้นน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก”
“อ่อ งี้นี่เอง” ทุกคนพยักหน้า
“เอาล่ะ เรามารอดูอะไรสนุกๆกันเหอะ อิอิ”
…
กลับมาที่ทั้งสองคน
“อีกสองคนก็ถึงเราแล้วล่ะยามะจัง~~” ยูโตะเริ่มตื่นเต้น เขาไม่ได้มาเที่ยวสวนสนุกนานแล้ว
“นั่นสิ ตื่นเต้นจัง” ตื่นเต้นที่จะได้เที่ยวกับยูโตะแล้ว >.<
“เอาล่ะคร๊าบบบ เชิญท่านต่อไปเลย! แหม่~ ดูรักกันมากเลยนะครับเนี่ยย” เสียงของพนักงานลอดผ่านหูมาทำให้ทั้งสองต้องชะเง้อมองคนด้านหน้าตัวเอง
“แหมไม่เท่าไหร่หรอกครับ/ค่ะ แฮะๆ” คู่รักด้านหน้าก็เขินกันใหญ่
“ปกติต้องมีชมกันแบบนี้ก่อนเข้าด้วยหรอ” ยูโตะหันมาถามเพื่อนร่างอวบที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“นั่นสิ ชั้นก็ไม่เคยเจอเหมือนกัน” ยามะจังหยักไหล่
“ช่วยแสดงหลักฐานของการเป็นแฟนกันด้วยนะคร๊าบบบ” เสียงพนักงานคนเดิมพูดอีกครั้งทำให้ทั้งสองแทบล้มทั้งยืน
“ห๊า!/ห๊า!”
“พวกเรามีที่ห้อยโทรศัพท์เหมือนกันครับ” ฝ่ายชาย ชูโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมๆกับฝ่ายหญิง
“คร๊าบบบ ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ เชิญท่านต่อไปคร๊าบบบ”
“หวา! ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เลยว่าต้องแสดงหลักฐานอะไรที่ว่านั่นด้วย!” ยามะจังเริ่มหัวเสีย ระ หรือว่า โซลจัง!
“นะ นั่นสิ ทำไงดีล่ะ หรือว่าเราจะเปลี่ยนที่กันดีมั๊ย” ยูโตะหันมาถามอีกครั้ง ไออยากเข้าก็อยากอยู่หรอก แต่เขาไม่ได้เป็นแฟนกับยามะจังนี่นา จะให้ไปมีหลักฐานได้ยังไงกันล่ะ >///<
“ไม่ได้นะ!!!” ยามะจังลืมตัวเผลอขึ้นเสียงสูง
…
“อ๊ะ เอ่อ อยากเข้าไปขนาดนั้นเลยหรอ” ยูโตะยิ้มแห้งๆให้
อ๊ะ ลืมตัว!
“เอ่อ อะ อืม ชะ ชั้นอยากไปมากเลยอ่ะ เอางี้ เราลองเจรจากับเขาก่อนดีมั๊ย เช่น ลืมไว้ที่บ้านไรเงี้ย” โซลนะโซลไม่บอกกันมั่งเลย
“นั่นสิ ลองดูละกัน” ยูโตะสูดลมหายใจเข้าอย่างประหม่า ทำไมเขาถึงรู้สึกใจเต้นแบบนี้นะ รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ
“เชิญท่านต่อไปคร๊าบบ~”
เฮือก! ตาเราแล้ว!
ทั้งสองเดินชิดติดกันแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพนักงาน
“โอ้วว คราวนี้เราได้หนุ่มน้อยสุดหล่อกับคุณหนูแสนน่ารักซะด้วยล่ะ!”
พวกซุ่ม : มาแล้วโว้ยยย!!
“เอ่อ ครับขอบคุณ แหะๆ” ยูโตะยิ้มแห้งๆ
“^^;” ยามะจังพยายามยิ้มรับโดยไม่พูดอะไรออกไป
“ถ้างั้นขอหลักฐานด้วยนะคร๊าบ~” พนักงานถามเสียงใส ทำเอาทั้งสองเหงื่อตก
“เอ่อ คือ พอดีเธอลืมกระเป๋าตังค์ที่เราซื้อคู่กันไว้ที่บ้านผมน่ะครับ ตอนนี้เราเลยไม่มีของคู่กันเลย”
ที่บ้านผม?! ยะ ยูโตะ O/////O!
“>//////<” ยามะจังก้มหน้าแดง อะ อายจัง
“เอ๋ น่าเสียดายจังนะครับ” พนักงานทำท่าเสียดายอย่างสุดซึ้ง
ขะ ขอร้องล่ะปล่อยไปซักทีเหอะ พูดถึงขนาดนี้แล้วนะ อายนะเว่ย…ยูโตะคิด
ทุกคน : โหยยยย ร้อนแรงชะมัด! O////////O นายแน่มากโตะที่พูดออกไปอ้ะ!
โซล : ผิดคาดแฮะ =,.= แต่ว่า…แค่นี้มันยังไม่ใจ!
โซลล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาเครื่องนึง มือกระชากเสาอากาศขึ้นมาอย่างมีอารมณ์?ก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างเร่าร้อน?
“อย่าปล่อยไปนะ! ต้องให้แสดงหลักฐานให้ได้!!!!” หึหึ
ทุกคน O.O!
“เอ่อ โซลอิมเมจเมื่อกี้กับตอนนี้ต่างกันเลยนะ…;”
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะต้องให้แสดงหลักฐานแล้วล่ะครับ^^;” พนักงานพูดอีกครั้งหลังจากเช็ดเหงื่อเสร็จ…คุณหนูอาริโอกะน่ากลัวจังเลย
“แสดง/แสดง??”
“ช่วยจูบกันให้ดูหน่อยนะคร๊าบบ”
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทุกคน : เจ๋งเป้ง!!!!
“มะ ไม่ได้หรอกครับ! พวกเรายังเป็น นักเรียนกันอยู่ จะให้มาจูบกันโต้งๆได้ยังไงล่ะครับ!” ยูโตะพยายามแก้สถานการณ์ ส่วนใจน่ะลงไปที่ตาตุ่มแล้ว
อ๊ากก บ้าไปแล้วใครจะไปทำได้! ตะ แต่ว่าถ้าเป็นยามะจังล่ะก็…อ๊ากก ยังไงก็ไม่ได้ๆๆๆๆๆ
ทุกคน : อ๊ายย ตื่นเต้นๆ
จะบ้ารึเปล่า! โซลจังเล่นแรงไปแล้วนะ! ชั้นจะไปจูบกับยูโตะคุงกันได้ยังไงเล่า! เราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย! ขะ เขินนะ! ไม่ไหวแล้ว!
“เอ่อ คะ ครับ งั้นแค่หอมแก้มก็ได้ นะครับ ที่แก้มก็ได้” พนักงานเสนอแนวทางให้
โถ่~ ปล่อยไปเลยดีกว่า สำหรับพวกเรามันไม่ใช่ ‘แค่’ นะ มัน ‘ตั้ง!” หอมแก้มเลยต่างหาก >////<
ทุกคน : ตึกตักๆๆๆ
ยามะจัง : ตึกตักๆๆๆปล่อยไปซักทีสิ >/////<
…อยู่ๆยูโตะที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาทำเอาพวกตัวการและยามะจังตกใจ มะไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย!
“เข้าใจแล้วครับ แค่หอมแก้มก็พอแล้วใช่มั๊ย”
O///////O!
ยามะจัง เงยหน้าขึ้นมาแทบจะทันที แต่แล้วยูโตะก็ก้มลงมาเสียก่อน
จุ๊บ~~
“ชะ ใช้ได้แล้วนะครับ //// ขะ ขอตัว” ยูโตะพูดจบก็จูงมือยามะจังแล้วลากเข้าไปข้างในทันที โดยที่ยามะจังยืนแข็งเป็นหินกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่…
เมื่อกี้ยูโตะหอมแก้มเราหรอ!!!
“อ๊ายยยย ยูโตะคุงแมนสุดๆ ><” โซลกรี๊ดกร๊าด
“โอ๊ยยย ยูโตะ นายนี่สุดยอดว่ะ ทำเอาชั้นเขินแทนยามะจังเลยนะเนี่ยย” เคย์โตะเอามือมาปิดหน้า
“บอกตามตรงชั้นล่ะไม่นึกว่ายูโตะมันจะทำจริงๆนะเนี่ยย” ชี่เอามือแนบหน้าอก ยังใจเต้นไม่หายเลยสิเรา ><
“สมเป็นคนที่ยามะจังเลือกจริงๆ ให้ตายสิ!” ไดกิยืนลุกขึ้นยืนอดยิ้มมองตามสองคนที่เดินลิ่วเข้ามาในรั้วสวนสนุก
“โซลจังแผนเด็ดจริงๆ!” เคย์โตะยกนิ้วโป้งให้
“หึหึ =..= แน่นอน เสียดายยัยนั่นไม่เห็น” ยัยนั่น? เออ นานะล่ะ!
“นั่นสิ แต่อาจจะเห็นก็ได้นะ” ชี่พูด
“ไม่หรอก อยู่ห่างกันตั้งเกือบสิบคน คงไม่หรอกนะ ช่างเหอะ ของจริงน่ะ มันต่อจากนี้ต่างหาก” ไดกิกอดอกยืนมองนานะที่กำลังจะผ่านประตูเข้ามา
“นั่นสิ…เอาล่ะทุกคน แยกย้าย!”
“โอ้!!!!!”
To be con…
พอดีไปจงเจริญกับโอคาริวนานไปหน่อยเลยไม่ได้แต่งต่อเลย หึหึ สนุกอ้ะ! แต่กำลังคิดว่าทำยังดีถึงจะแต่งความคิดของพวกตัวการ โตะแล้วก็เรียวจัง พร้อมทั้งนานะไปด้วย นึกไม่ออกจริงๆแปะโป้งไว้ก่อน ถ้าใครมีวิธีก็บอกด้วยนะ เหอๆ เช่น เคย์โตะกับจี้จัง แกล้งให้สองคนนั้นกินน้ำแก้วเดียวกัน ทำยังไงให้อ่านแล้วรู้ด้วยว่านานะมองและโกรธอยู่อ่า นี่มันเยอะมากเลยนะเนี่ย ห้าคนในเวลาเดียวกัน - - เหอๆ
สุดท้าย…
Happy birthday นะยูโตะ~!!!!!
ขอให้มีความสุขมากๆน้า แล้วก็หยุดหล่อได้แล้ว ไม่อยากนอกใจเรียวจัง ก๊ากกก =..=
ส่วนสูงก็แบ่งๆให้เรียวจังมั่งนะ เหอๆ
แล้วก็ขอบคุณที่ให้เกียรติมาเป็นพระเอกให้ Destiny of love นะจ๊ะ อิอิ
แล้วก็ จำยามะจังให้ได้ซักทีเซ่!!! (อะไรของแกเนี่ย!) วะฮ่าฮ่าๆ
ความคิดเห็น