คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 วางแผน คอยดูเหอะ!
“โซลจัง เมื่อกี้มีไรจะบอกเรียวจังหรอ” ยามะจังที่แต่งตัวเสร็จก่อนเดินออกมาหาโซลที่กำลังตักข้าวอยู่
“ห๊ะ อ๋อ เรื่องดีๆน่ะ ^^” โซลตอบอารมณ์ดีก่อนจะยกถ้วยข้าวของแต่ละคนมาเสิร์ฟ
“เอ๋ เรื่องไรล่ะ”
“เดี๋ยวรอพี่ก่อนสิ แม่! แล้วถ้วยข้าวพี่ล่า~!”
“หาดู อยู่แถวๆนั้นแหละ~!” คุณแม่ตอบออกมาจากนอกบ้าน (กำลังตากผ้าอยู่) และจากนั้นโซลก็เดินไปค้นๆในตู้กับข้าว ทิ้งไว้ให้เหลือแต่ยามะจังยืนเฝ้าโต๊ะกินข้าวอยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
ไม่นานพี่ชายคนโตก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัว
“ฮ้า~ สบายจัง อ้าว แล้วไหนโซลบอกว่ามีไรจะบอกไงยามะจัง” พี่ชายถามขณะที่มือข้างนึงกำลังเช็ดหัวตัวเองอยู่
“ไม่รู้สิ เขาบอกให้รอไดจังก่อนน่ะ”
“เห อ้าวหรอ~ อ๊ะ แล้วถ้วยข้าวชั้นล่ะ! T^T” ไดกิโวยวายเมื่อไม่เห็นถ้วยข้าวตัวเองวางอยู่บนโต๊ะอาหาร
“อยู่นี่ๆ พอดีโซลพึ่งหาเจอน่ะพี่” โซลเดินถือถ้วยข้าวออกมาจากในครัว ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ
“เย๊! นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวแล้วนะเนี่ย~” พี่ชายดีใจรีบประทับลงที่นั่งทันที!
น้องทั้งสองเมื่อเห็นคนอาวุโสที่สุด?นั่งลงแล้ว จึงนั่งลงตาม
“แล้วคุณป้าล่ะ~ ” ยามะจังถามเห็นเมื่อกี้ได้ยินเสียงเหมือนเปิดประตู
“อ๋อ เมื่อกี้เพื่อนแม่โทรมาว่า เข้าโรงพยาบาลกะทันหัน วิ่งออกไปแล้วล่ะ เรามากินกันเหอะ” โซลตอบหน้าเฉยๆก่อนจะหยิบตะเกียบแล้วลงมือกิน
“อ้าว งั้นหรอ งั้นทานแล้วนะคร๊าบ” พี่ชายพูดเป็นต้นเสียงก่อนที่น้องทั้งสองจะทำตามและลงมือกินกัน
“เอ้อ โซลจัง แล้วตกลงมีไร” ยามะจังถามขณะกำลังพยายามดึงเปลือกกุ้งที่บังเอิญติดมาด้วยออกไป
“นั่นดิ พี่ก็อยากรู้นะเนี่ยย” พี่ชายถามมั่งขณะกำลังจะเอื้อมมือไปเติมน้ำจิ้ม
“อ๋อ~ เรื่องนั้น คือ อยู่ๆโซลก็นึกอะไร หนุกๆขึ้นมาได้อ่ะ หุหุ”
“เรื่องไร!/เรื่องไรหรอ!” ทั้งสองถามขึ้นพร้อมกัน
“...เรียวจังชวนยูโตะไปเที่ยวที่สวนสนุกสิ” อยู่ๆโซลก็พูดออกมาด้วยเสียงเรียบๆ
“หา!!!??”
แอ่ก! แค่กๆ!!!
“จะตกใจอะไรกันเล่า!” โซลขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ก็อยู่ๆพี่ชายทั้งสองของเธออ่ะดิ อยู่ๆก็ หา! ออกมาจนสำลักซุป
มิโสะหมดเลย =3=
“ตกใจสิ! ก็อยู่ๆโซลพูดอะไรออกมาน่ะ รู้รึเปล่า!” ยามะจังตอบขณะกำลังพยายามเอื้อมมือไปเช็ดปากให้
“นั่นสิ แล้วทำไมอยู่ๆให้ชวนไปเที่ยวล่ะ แถมเป็นสวนสนุกอีกต่างหาก”
“อิอิ ก็แหม เรียวจังยังไม่เคยไปเดทกับยูโตะคุงเลยนี่นา~ จริงม้า~แล้วอย่างงี้เราจะใกล้ชิดกันได้ไงเล่า >3<” คำ
ตอบของโซลทำเอายามะจังเขินหน้าแดง
เออ…จริงด้วยแฮะ /////
“เออนั่นดิ! เจอกันแค่ที่ โรงเรียนยังไม่พอหรอก แถมยังมียัยนั่นอยู่อีก” ไดกิออกความเห็นและเห็นด้วย
“ใช่ม้า~ แถมเรียวจังกับยูโตะคุงก็ยังไม่เคยอยู่ด้วยกันสองคนเลย แล้วจะได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกันได้ยังไงล่ะ”
“เอ่อ ก็จริงของโซลนะ แต่ชั้นไม่กล้าหรอก น่าอายจะตายไป” ยามะจังก้มหน้าเขิน ก็แหม เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยจะให้ไปชวนไปเที่ยวกันสองต่อสองมัน น่าอายเกินไปนะ >w<
“เห~ ไม่เห็นเป็นไรเลยยามะจัง ยังไงก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ น่าๆ ไม่เป็นไรหรอก” พี่ชายตอบ ตาเป็นประกาย หึหึ
น่าหนุกชะมัด ฮ่าๆๆๆๆๆ (ไรเตอร์ : เอ่อ - - พี่อยากช่วยจริงอ่ะ)
“เอ๋ แต่ว่าถึงอย่างนั้นก็เหอะ /////” ใครจะกล้าเล่า! ไดจังก็พูดไป~
“ลองดูสิเรียวจัง อีกอย่าง นี่ก็เป็นวิถีเอาคืนที่สะใจโคตรๆเลยนะรู้ป่าว~” โซลพูดอย่างอารมณ์ดีพลางแอบเนียนหยิบกุ้งทอดตัวสุดท้ายบนโต๊ะไปกิน
“เอ๋?! หมายความว่าไงหรอ!!!” ยามะจังถามเสียงดัง
พี่ชายที่นั่งเงียบอยู่ เริ่มนึกขึ้นได้ ก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“อ๋อ! พี่เข้าใจแล้ว! โซลหมายความว่าจะแกล้งให้ยัยนั่นหึงใช่มั๊ย!” ไดกิลุกขึ้นยืน อย่างตื่นเต้น!
“เอ๊ะ! นั่นสิ!” ยามะจังตาโต
“ใช่แล้ว วะฮ่าฮ่าๆ!!! ที่ยิ่งไปกว่านั้นนะพี่ มันมีอะไรที่สะใจยิ่งกว่านั้นให้ทำอีก =..=” โซลทำหน้าจิตๆชวนขนลุก
ส่วนในหัวกำลังจินตนาการถึงแผนการที่ตนวางไว้อยู่
“เอ๋! มีอะไรมากกว่านี้อีกหรอ!” ไดกิถาม
“ช่ายยย แต่ต้องขอความร่วมมือจากพี่ด้วยนะ หึหึ”
“พี่หรอ?” ไดกิชี้นิ้วมาที่ตัวเอง โดยที่ยามะจังหันหน้ามองสองพี่ด้วยความสงสัย
“หมายความว่าไงหรอ โซลจัง~” ยามะจังถามตาแป๋ว นี่โซลคิดอะไรอยู่เนี่ย แถมต้องให้ไดจังช่วยอีก
อันที่จริงตอนที่ไดจังบอกว่า จะแกล้งให้นานะหึงน่ะ ใจเขาเต้นอย่างรุนแรงเลยล่ะ มันเป็นการเอาคืนที่สมน้ำสมเนื้อมาก! บังอาจมายุ่งกับยูโตะดีนัก =3= แต่โซลบอกว่ามีอะไรมากกว่านี้อีกน่ะหรอ?
“หึหึ พอดี โซลไปรู้เรื่องสุดยอดมาแหละเรียวจัง”
“เรื่องสุดยอด?” หนุ่มน้อยทั้งสองขึ้นเสียงสูง
“ยัยนานะ กลัวผีล่ะ กุ๊ก กุ๊ก กู๋~” พูดจบก็ทำท่าเลียนแบบผีในการ์ตูนก่อนข่าวภาคค่ำ
“กลัวผี!!??”
“ช่ายยยยยย”
“แล้วโซลไปรู้มาได้ไงอ่ะ” ไดกิถามอย่างสงสัย นี่น้องสาวเขาไปรู้จุดอ่อนชาวบ้านเขามาได้ไงเนี่ย
“ความลับ~ =3=” ...ป่าวอ่ะ จริงๆแล้วบังเอิญเดินไปได้ยินยัยนั่นพูดกับยูโตะคุงเท่านั้นแหละ แต่ใครจะไปบอกกัน
เล่า เสียฟอร์มหมด :P
“อะไร มีความลับด้วยหรอ - -” ไดกิเอือมระอากับน้องสาวตัวดี
“นี่ แต่แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะโซลจัง” กลัวผีแล้วเกี่ยวอะไรกับชวนยูโตะไปสวนสนุกล่ะ
“ถ้าพูดถึงสวนสนุก…ก็ต้อง บ้านผีสิงสิ!!!” โซลชี้นิ้วขึ้นฟ้า ตาเป็นประกาย
“บ้านผีสิง!!!”
ลืมไปสนิทเลย!
“หึหึ ใช่ม้า~ พนันได้เลย ถ้ายัยนั่นรู้ว่าเรียวจังจะไปเที่ยวกับยูโตะคุงที่สวนสนุกล่ะก็ ยัยนั่นต้องตามไป ชัวร์ๆ แล้วพอเรียวจังพายูโตะคุงเข้าไปบ้านผีสิง ก็ติดกับ =..=”
“ติดกับ?” ไดกิทำหน้า งง
“ตะ แต่ โซลจัง เรียวจังก็กลัวบ้านผีสิงเหมือนกันนะ…” ยามะจังทำหน้าตื่นๆ เขาไม่ถูกกับอะไรพวกนี้เหมือนไดจังกับโซลจังนี่นา
“แต่เรียวจัง! ไปกับยูโตะคุงเชียวนะ! เคยอ่านการ์ตูนป่าว เวลาพระเอกกับนางเอกเข้าไปในบ้านผีสิงด้วยกันอ่ะ พอผีโผล่นะ นางเอกก็จะวิ่งไปกอดพระเอก แล้วพระเอกก็จะพูดว่า ‘ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นอยู่ตรงนี้แล้ว’ ว๊ายยยยยยย ><” โซลนั่งทำท่ากรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียว ยามะจังลองจินตนการตามบ้างก็เกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น
เออ…มันก็ไม่เลวแฮะ//////
“เออ ก็ดีนะโซลจัง //////”
“ไนซ์!” โซลชูนิ้วโป้งให้ ยามะจัง
“สมเป็นน้องพี่!”
“แน่นอนพี่ =////= หึหึ อ๊ายยย อิจฉาเรียวจังจริงจริ๊ง >3<”
“บะ บ้า อย่าแซวสิ! เขินนะ”
“แหมๆ ยามะจังเขินอะไรกันเล่า >3<” ไดกิแกล้งดันๆตัวน้องชาย อย่างหมั่นเขี้ยว
“ดะ ไดจังพอเหอะ ชั้นอายแล้วนะเนี่ย” ยามะจังเอามือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความเขินอาย
“แหมๆๆๆ แต่ว่าที่ยิ่งไปกว่านั้น มันสะใจเว่ย! ได้แก้แค้นยัยนั่น วะฮ่าฮ่าๆ ให้รู้ซะบ้างว่าเล่นกับใคร โฮะๆๆๆๆ” โซ
ลหัวเราะอย่างเหนือกว่า (ไรเตอร์ : โรคจิตของแท้)
แต่อยู่ๆยามะจังก็ฉุกคิดอะไรได้ขึ้นมา พอได้ยินคำว่าแก้แค้นยัยนั่น
“เอ่อ แต่โซลจังมันจะดีหรอ” ยามะจังถามเสียงอ่อย
“ยามะจังพูดไรอย่างนั้นล่ะ! ยัยนั่นเริ่มก่อนนะ แถมยามะจังก็บอกแล้วนี่ว่าอยากเอาคืนมั่งน่ะ” ไดกิพูด
“เอ่อ แต่ว่า…”
“อย่างที่พี่ว่าแหละ อีกอย่าง การโจมตีจุดอ่อนของอีกฝ่าย ถึงจะเรียกว่า คู่แข่งไงล่ะ =..= หึหึ”
“ใช่ ยัยนั่นก็เอาจุดอ่อนของยามะจังมาทำร้ายยามะจังเหมือนกันจำไม่ได้หรอ แล้วทำไมเราจะทำมั่งไม่ได้ล่ะ =3=”
“ถูก!!!!”
“นะ นั่นสิ! ได้เวลาเอาคืนแล้ว!” ยามะจังตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น ริมฝีปากบนขบลงริมฝีปากล่างอย่างตื่นเต้น
“เย้!/เยส!”
“ว่าแต่ แล้วเราจะทำยังไงกันหรอโซล ให้ยัยนั่นกลัวน่ะ” ไดกิถามน้องสาว ในมือริมน้ำชาแจกน้องๆ
“นั่นสิ ชั้นก็ยังนึกๆอยู่เหมือนกันนะว่า จะทำยังไง”
“ก็นั่นแหละ ถึงบอกให้พี่ช่วยไง” โซลรับน้ำชามาดื่นจนหมด
“ยังไง?” ไดกิยังไม่เลิกสงสัยเหมือนกับยามะจังที่กำลังดื่มน้ำชาอยู่ข้างๆ
“เพราะ โซลกับพี่นี่แหละ จะเป็นคนไปหลอกยัยนั่นในบ้านผีสิงเอง”
“เอ๊!!!!!!” ทั้งสองตกใจ เพราะไม่นึกว่า โซลจะคิดถึงแผนนี้
“จะทำยังไงล่ะ! เราเป็นคนนอกกนะจะ ไปนั่งซุ่มหลอกยัยนั่น ได้ยังไง”
“นั่นสิโซลจัง ชั้นว่าแผนนี้มันออกจะเป็นไปได้ยากนะ”
“โซลซะอย่างคิดไรมา ก็ต้องวางแผนมาก่อนอยู่แล้วล่ะน่า อิอิ” โซลยิ้มอย่างยินดี ที่ทำให้คนอื่นตกใจได้
“เอ๋ งั้นแสดงว่ามีวิธีแล้ว?” พี่ชายถามเสียงจริงจัง
“อ่ะแน่นอน~ คืองี้ เรื่องก็มีอยู่ว่า เพื่อนโซลที่โซลพึ่งไปหามันที่บ้านเมื่อกี้เนี๊ย มันเป็นเจ้าของ Honey land อ่ะ”
“โกหกน่า!!!!”
“เฮ้ย! จริงดิ!!!!”
“จริงสิ เพราะงั้นเรื่องเข้าไปในบ้านผีสิงล่ะก็ ไม่มีปัณหา =..= โซลจัดการเรียบร้อยแล้ว มันทำหน้าสนุกใหญ่เลย อิอิ
มันบอกว่า โซลเหมาะกับบทผีที่สุดแล้วน่ะ = [ ] = ”
“ฮุ เอ่อ จริงๆแฮะ คิกๆ” ยามะจังหัวเราะคิกคัก
“ฮ่าๆ เออพี่ก็ว่างั้น งั้นแสดงว่า ครั้งนี้พวกเราถือไพ่เหนือกว่าเต็มขั้นแล้วสินะ!” พี่ชายยิ้มอย่างมีความหวัง
“ใช่แล้ว! ลุยกันเหอะ!”
“โอเค้!!!!!!!!!!!!!”
หลังจากนั้น สามพี่น้องก็นั่งวางแผนกันต่ออย่างสนุกสนาน แถมแต่ละวิธีหลอกหลอน อิซึมิ นานะที่แต่ละคนเสนอมาก็ช่างพิศาลจน น่าหนักใจเหลือเกิน
ขณะที่ สองพี่น้องกำลังถกเถียงถึงวิธีการแกล้งเป็นผีของตัวเองอย่างเมามันส์ ยามะจังกลับรู้สึกตื่นเต้น จนนั่งไม่เป็นสุข นี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้ไปเที่ยวกับยูโตะสองต่อสอง เขารู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะทนรอจนถึงวันนั้นไม่ได้แล้วล่ะ…
วันรุ่งขึ้น
ยามะจังใช้เวลาตอนช่วงกลางวัน รวบรวมความกล้าและชวนยูโตะออกไปเที่ยวด้วยกันในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ที่ Honey land โดยตั้งใจ แสดงท่าทีน่าสงสัยตอนที่เรียกยูโตะออกไปคุย เพื่อเป็นการล่อให้นานะ รู้สึกอยากรู้อยากเห็นแล้วตามมาแอบฟัง
เป็นไปตามคาด หลังจากที่ยูโตะกับยามะจังนัดแนะสถานที่กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว นานะก็รีบเดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะก่อนโดยทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่ว่า ยามะจังก็สังเกตได้ถึงสายตาที่เปลี่ยนไปหลังจากที่เขาไปคุยกับยูโตะ ทำให้เขาแน่ใจว่า นานะได้ยินเรื่องเมื่อกี้แน่นอน
แต่ตอนนี้หน้าที่เขาหมดลงแล้ว เขาทำตามแผนที่ได้วางกันไว้ตามที่โซลบอก คือให้ไปชวนยูโตะ แล้วก็สังเกตให้แน่ใจว่านานะ ตามมาฟังและได้ยินแล้ว หลังจากนั้นก็เหลือแค่ตั้งหน้าตั้งตาคิดเรื่องคุยกับยูโตะในวันนั้นเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องของนานะ ก็คงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไดจังและโซลต่อไป อ๊ะยังนี่ เขาต้องแกล้งทำเป็นสวีทกับยูโตะยั่วนานะตอนช่วงที่ยังไม่ได้เข้าบ้านผีสิงด้วยนี่นา…อะ อายจัง >/////<
ที่โต๊ะ
“ยามะจังๆ ซุบซิบๆ” ชี่สะกิดยามะจังนิด แล้วพูดอะไรบางอย่าง ใช่แล้ว เรื่องนี้เขาก็บอกชี่กับเคย์โตะไว้แล้วล่ะ ว่าให้เก็บเป็นความลับกับนานะ ให้ทำทีเป็นว่าพวกเขาก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ให้เหมือนกับว่ามีแค่ ยูโตะและยามะจังเท่านั้น ที่รู้กันอยู่แค่สองคน
“ว่าไงชี่” ยามะจังถามเสียงเบา
“พอยามะจังกับยูโตะ ลุกไป นานะก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำล่ะ”
ยามะจังยิ้ม เป็นเป็นไปตามแผน
“อื้อ ขอบใจนะชี่ ^^” ยามะจังกล่าวขอบคุณก่อนที่จะ หันหน้าไปคุยกับเพื่อนๆบนโต๊ะต่อ
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
“อ๊ะ เดี๋ยวยามะจัง” ชี่เรียกเพื่อนร่างอวบไว้ ก่อนที่เพื่อนร่างอวบจะเดินกลับบ้าน แน่นอนว่ายูโตะกับนานะกลับไปแล้วเหลือแต่ เคย์โตะ ชี่ และ ยามะจังเท่านั้น
“หือ มีไรหรอ”
“ตกลง วันเสาร์ กี่โมง” ชี่ถาม ถูกต้องแล้ว! ในแผนนี้ เคย์โตะกับชี่จะร่วมมือด้วย สองคนนี้รับผิดชอบในส่วนด้านนอกแหละ เพราะไดจังกับโซลจังต้องไปอยู่ในบ้านผีสิง ดังนั้น ด้านนอกจึงเป็นหน้าที่ของเคย์โตะและชี่ เพื่อนรักทั้งสองของเขา
“ก็ โซลบอกว่า ซัก 10 โมงให้พวกนายไปเจอกันที่ศูนย์บัญชาการใหญ่ของ Honey land น่ะ” ยามะจังหันมาตอบเพื่อนๆ
“อ๋อ หรอ แล้วเราต้องแต่งตัวยังไงบ้างหรอยามะจัง ตื่นเต้นจังเลย~” เคย์โตะทำท่าตื่นเต้น ที่จะได้แกล้งนานะ อีกทั้งยังได้เข้าไปในฐานะ VIP อีก เป็นใคร ใครก็ตื่นเต้น
“ก็แต่งตัวธรรมดาแหละ ส่วนทำอะไรบ้าง โซลบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกันที่นู่นน่ะ แต่เท่าที่คุยกันเมื่อคืน ก็แล้วแต่พวกนายเลย เพียงแต่ว่าจะทำอะไร หรือ จะเอาอะไรก็ให้บอกพนักงานได้เลยน่ะ ^^”
“สุดยอดอ่ะ!” เคย์โตะทำตาโตตกใจ
“นั่นสิ! โซลจังไปรู้จักคุณหนูเจ้าของได้ยังไงนะเนี่ยยย” ชี่วี้ดว้าย
“ฮะๆ ชั้นก็ว่างั้นแหละ เห็นโซลบอกว่า เพื่อนๆในโรงเรียนมีแต่คนประเภทนี้อยู่เยอะน่ะ เป็นโชคดีของพวกเราไปเน
อะ ^^”
“นั่นสิ ดีจังเลย~ ว่าแต่ขอบคุณที่มาชวนพวกเราเนอะเคย์โตะ ได้มีอะไรหนุกๆทำเนี่ย ตื่นเต้นจังเนอะ เคย์โตะ” ชี่กระทุ้งของศอกเข้าที่สีข้างของเพื่อนชาย
“อุ๊ก ใช่! อีกอย่างพวกชั้นล่ะดีใจมากเลยที่จะได้ช่วยยามะจังอ่ะ” เคย์โตะยิ้มจนตาหยี
“ถูกต้อง! นายนี่พูดอะไรดีๆกับเขาเป็นเหมือนกันนะเนี่ยยย” ชี่แกล้งทำท่าดูถูกเพื่อนตาตี่
“โห ชี่พูดซะเสียเลย = [ ] =”
“ฮะๆ ชั้นต่างหาก ที่มารบกวนพวกนายน่ะ แต่ขอโทษนะ ชั้นไม่มีใครน่ะ” ยามะจังก้มหน้าเล็กๆ
“เฮ้ย อย่าพูดงั้นสิยามะจัง พวกชั้นเต็มใจนะ ไปแก้แค้นยัยนั่นกันดีกว่า! เนอะ” เคย์โตะลูบหัวเพื่อนรักด้วยความเอ็นดู
“ใช่ ยามะจังอย่าคิดมากนะ ^^” ชี่กอดเพื่อนตัวกลม ทำให้ยามะจังยิ้มออก
“อื้อ! งั้นไปสนุกกันเล้ย!”
“เย้!!!!!!”
…ยูโตะ ชั้นตื่นเต้นจังเลย ^^
…คอยดูเหอะ นานะ เธอทำได้ ชั้นก็ทำได้
To be con…
เย้วววว (ไม่มีไรจะพูด) ฮ่าๆ ตอนนี้สั้นๆ แต่ตอนต่อไป ก็ไม่ยาว? ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้แต่ง (อ้าววอนซะแล้ว) อิอิ น่าหนุกขึ้นมาแล้วล่ะ คอยรอดูเรื่องราวๆมันส์ๆ สะใจๆ ในตอนต่อไปกันเล้ย เย้!
ตอนหน้ายูโตะออกแล้ววววววว รู้สึกจะไม่ได้ออกหลายตอนเลยนะ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น