คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 คู่รัก
“’งั้นชั้นกลับก่อนนะ” ยูโตะยกมือบ๊ายบาย เพื่อนทั้ง 3 คนก่อนจะพานานะเดินออกไปจากห้อง
หลังจากที่ยูโตะเดินออกไป... พร้อมกับยัยเลขเจ็ด! (ไรเตอร์ : เรียกตามรีดเดอร์ อิอิ)
“งั้นพวกเรากลับกันมั่งเหอะ” เคย์โตะ เสนอความเห็น
“อืมนั่นสิ ว่าแต่ วันนี้ชั้นมีนัดกับพี่ยูยะน่ะ” ชี่พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทำปากยื่นอ้อนๆไปให้เพื่อนตัวกลม
“ขอโทษน้ายามะจัง~ ชั้นคงกลับด้วยไม่ได้น่ะ”
“ไม่เป็นหรอกชี่ ^^ ไปหาพี่ยูยะเหอะ เดี๋ยวพี่ยูยะงอนน้า” ยามะจังลูบหัวเพื่อนตัวเล็กป้อยๆก่อนจะดันหลังชี่เบาๆ
เป็นเชิงบอกให้ไป
“อื้อ ^^! งั้นยามะจังกลับกับเคย์โตะนะ” ชี่หันไปจิกสายตาน้อยๆใส่เพื่อนหัวเม่น
“อ๊ะ เอ่อ คือ ที่จริงวันนี้ชั้นต้องไปส่งริวจังที่บ้านน่ะ” เคย์โตะพูดเสียงอู้อี้ ไม่อยากจะพูดคำๆนี้ออกมา พร้อมกับก้ม
หน้าก้มตาไม่สบตาเพื่อนทั้งสอง
“ห๊า!!!!!!!!!!! นี่นายจะบอกให้ยามะจังกลับบ้านคนเดียวงั้นหรอ!”
“มะ ไม่ใช่ซักหน่อย! ตะ แต่ว่า….” ริวจัง!
“น่าๆ ชี่ เคย์โตะเขาต้องไปส่งริวจังจริงๆนี่นา อีกอย่าง ชั้นก็มีนัดกับไดจังเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอก”
“เอ๊ะ หรอ งั้นก็น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก” ชี่ทำแก้มพองลม
“นั่นสิ ชั้นเลยโดนด่าฟรีเลย ฮ่าๆ” เคย์โตะหัวเราะนิดๆ
“นายน่ะ เงียบไปเลย!” เฮือก~! เพื่อนใครฟระน่ากลัวชะมัด = =’ พี่ยูยะลำบากแย่
“ฮะๆ งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ บ๊ายบาย ไปละ” ยามะจังโบกมือบ๊ายบายเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะเดินออกไป
“บ๊ายบาย อ๊ะ งั้นชั้นไปหาพี่ยูยะและ ไปล่ะ เคย์โตะดูแลริวจังดีๆล่ะ” ชี่ทิ้งท้ายเล็กน้อยก่อนจะเดินตามยามะจัง
ออกไป ทิ้งให้เหลือเพียงสุภาพบุรุษสุดเดิร์นยืน หล่อหัวตั้งในห้อง
“เชอะ ดีอยู่แล้วน่า ////////” (ไรเตอร์ : เขินไร - -‘’)
เคย์โตะยืนบ่นอุบอิบในห้องเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามเพื่อนทั้งสองออกไปบ้าง โดยทิ้งเบื้องหลังไว้ในห้องเรียนอันว่างเปล่า
ณ หน้า โรงเรียน
“พี่ยูยะ~!!!!”
“อ๊ะ ยูริจัง ^^”
“ขอโทษที่ช้านะฮะ พอดีส่งยามะจังกับเคย์โตะอยู่น่ะ”
“จ้า ไม่เป็นไรหรอก เพื่อยูริจังแล้วพี่รอได้เสมอแหละ” ทาคาคิก้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ คนตัวเล็ก จนคนตัวเล็กแทบ
เขินจนหลบไม่ทัน
“บะ บ้า! //////// พะ เพื่อผมอะไรกัน ปะ ไปกันเหอะ ////////” พี่ยูยะ บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้! รักพี่ยูยะที่สุดเลย….
“ฮะๆ ไปไหนกันดีวันนี้~ เราสองคนไม่ได้มาเดทกันนานแล้วนะเนี่ย”
เออนั่นสิ ตั้งแต่เปิดเทอมเราก็มัวแต่วุ่นเรื่องยามะจังกับยูโตะ แล้วก็ยัยเลขเจ็ดมรณะนั่นจนไม่ได้ไปเที่ยวกับพี่ยูยะเลยนี่นา งั้น~ ยามะจัง เค้าขอวันนึงน้า
“นั่นสิ~ อืมมม ไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ไปกินข้าว นะ~” ชี่ทำท่าคิด นิ้วเล็กจิ้มแก้มตัวเองข้างหนึ่ง อมลมเข้าปากจนพอง
เล็กๆ ตาสวยกลอกไปมา ก่อนจะหันไปให้คำตอบคนตัวสูงอย่างร่าเริง
ท่าทางเมื่อกี้มันช่างน่ารักจับใจ จนแฟนตัวสูงเขินน่าแดง
“จ้ะ ^////////^”
.....................................................................
“พี่เคย์โตะ~ จะเดินไปไหนล่ะฮะ” ริวทาโร่เริ่มบ่นแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของเขา เพราะเคย์โตะมัวแต่เดินจูงมือเขาเดินมาตั้งนานแล้วแถมยังไม่มีทีท่าจะหยุดอีกซะด้วย ที่สำคัญมันก็คนละทางกับบ้านของเขาเลยนะ
เคย์โตะหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กทักท้วง
“อ๊ะ ริวจังเมื่อยหรอครับ” เคย์โตะก้มลงมามองคนตัวเล็กที่แทบนั่งหมดแรงไปกองกับพื้น
“เมื่อยสิฮะ ตั้งแต่ โรงเรียนจนถึงที่นี่เรายังไม่ได้หยุดกันเลยนะ”
“เอ๋ อ้าวหรอ ขอโทษนะ พี่มัวแต่เดินเลยลืมพักไปเลยน่ะ” เคย์โตะเกาหัวน้อยๆ และค่อยๆนั่งยองๆลงไปคุยกับคนตัวเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้น
“ไม่เป็นไรฮะ พักหน่อยก็แล้วกัน แล้วพี่จะไปไหนล่ะเนี่ย” ริวทาโร่พูดระหว่างที่เคย์โตะพาไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ
“อ๋อ~ ใกล้ถึงแล้วล่ะ ^^”
“เห แล้วมันที่ไหนล่ะฮะ ทำไมไม่บอกผมล่ะ” ริวทาโร่ทำเสียงอ้อนส่งสายตาแบ๊วๆไปให้แฟนหนุ่ม
(เคย์โตะ : น่ะ น่ารักชะมัด! /////////// มะไม่เอา อย่ามองพี่แบบนั้นสิริวจัง! >///////<)
เคย์โตะ พยายามหลบสายตาน่ารักนั่น ก่อนจะตอบคำถาม
“ถ แถวๆนี้แหละ เดี๋ยวก็ถึง นะ~”
“อ่าฮะ งั้นเราไปกันเหอะ”
“อื้อ!” เคย์โตะจูงมือริวทาโร่อีกครั้งก่อนจะค่อยๆพากันเดินต่อไป
……………………………………………..
“พี่ยูยะ ตัวนี้เป็นไงฮะ” ชี่หยิบเสื้อสีชมพูอ่อนตัวนึงมาทาบที่ตัวก่อนจะหมุนตัวไปถามแฟนหนุ่มที่นั่งป๋องเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้าน
“น่ารักดีนะ เอาสิ ^^ ยูริจังใส่ชุดไหนก็น่ารักทั้งนั้นแหละ” ทาคาคิยิ้ม เขาไม่ได้แกล้งชมนะ ใส่อะไรก็น่ารักจริงๆ >/////<
“เห~ พี่ยูยะอย่าพูดอย่างนั้นสิฮะ ไม่งั้นผมก็ตัดสินใจไม่ได้ซักที” ชี่พูดเสียงตัดพ้อก่อนจะหันไปมองกองเสื้อผ้ามหึมาที่เขาเลือกมา แต่ก็คัดออกไม่ได้ซักตัว
“อ้าว หรอ อืมม แต่พี่ว่าน่ารักทั้งนั้นเลยนะ งั้นเอาหมดนี่เลยก็ได้ ^^” พ่อบุญทุ่ม ณ ใจปล้ำ เอ๊ย ทาคาคิยิ้มตอบ
“ไม่ได้หรอกฮะ! มันเยอะเกินไป แถมผมไม่ได้เอาตังค์มาด้วยนะ แต่ถึงมี...เยอะขนาดนี้ก็คงจ่ายไม่ไหว”
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้ยูริจังจ่ายซักหน่อยนี่นา คุณครับเอาทั้งหมดนี้เลยนะครับ” ทาคาคิตอบและยื่นเครดิตการ์ดไปให้พนักงานขาย เอ้อลืมบอกไป ทาคาคิ ยูยะคนนี้เป็นลูกชายของนายทุนใหญ่ครับ
“อ๊ะ ไม่ได้หรอกฮะ! ผม เกรงใจนะ” ชี่ก้มหน้างุดๆอย่างละอาย แต่ก็ไม่กล้าห้ามเท่าไหร่ เพราะตัวเองอยากได้สุดๆ
ทาคาคิยิ้มอย่างเอ็นดู ก็เขาอยากซื้อให้จริงๆนี่นา ขอแค่คนรักเขามีความสุขเขาก็พร้อมจะให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เป็นแฟนยูริจังนะ พี่อยากซื้อให้ นะ~”
“เอ่อ…งั้นก็ขอบคุณฮะ ^^” ตัวเล็กส่งยิ้มหวานไปให้คนตัวสูง จนแทบสลายกลายเป็นธาตุอากาศลอยปลิวไปตามลม
“อะ อื้อ ///////” โอ๊ย แค่ยูริจังยิ้มอย่างงี้ให้ อยากได้อะไร อยากทำอะไร พี่ให้หมดเล้ย
“ป่ะ งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะ” ทาคาคิรีบจ่ายเงินก่อนจะแบกข้าวแบกของออกนอกร้านไป
......................................................
ซ่า ซ่า ซ่า
“ที่นี่ไงริวจัง”
“เอ๋ ทะเลหรอ!” ริวทาโร่เบิกตากว้างเมื่อเห็นทะเลสีส้มที่ถูกย้อมด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็นอยู่ตรงหน้า แถมยังเป็น
สถานที่ที่ตนไม่เคยมาอีก
“อื้อชอบมั๊ย พี่ผ่านมาเจอโดยบังเอิญน่ะ” เคย์โตะปล่อยมือริวทาโร่ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋า
“ชอบมากเลยฮะ! ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามีที่แบบนี้ด้วย ทะเลแถวนี้ที่ผมเคยไป ก็ไม่สวยแบบนี้เลย” ที่นี่ทั้งไม่มีคน
แถมยังเงียบสงบอีกต่างหาก
“ดีจัง ที่ริวจังชอบ ^^”
“ขอบคุณนะฮะพี่เคย์โตะ ^^ ว่าแต่พี่พาผมมาทำไมหรอ” อยู่ๆก็ลากมา นึกว่าจะไปไหนซะอีก
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากพามาน่ะ ^^ คือช่วงนี้พี่ยุ่งๆเรื่องเพื่อนๆเลยไม่ได้ดูแลริวจังเท่าไหร่เลยอยากพามา
เที่ยวกันสองคนมั่งน่ะ ขอโทษนะ” เคย์โตะยิ้มเศร้าสำนึกผิดให้คนตัวเล็กข้างๆ
“^^ ไม่เป็นไรหรอกฮะ แค่พี่เคย์โตะคิดอย่างนี้ผมก็ดีใจแล้วล่ะ” ริวทาโร่ส่งยิ้มไปให้คนตัวสูง ก่อนจะใช้มือสองข้างหยิบมือใหญ่มากุมไว้
เคย์โตะก้มลงไปมองมือเล็กที่กุมมือของเขาไว้
“ขอบคุณนะ ^^” เคย์โตะยิ้มตอบ ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงไป ประทับริมฝีปากสีชมพูเหมือนเป็นกลีบดอกซากุระที่บานหน้าร้อน พี่รักแล้วก็คิดถึงริวจังมากนะครับ....
...............................................................
“อร่อยมั๊ยยูริจัง” ทาคาคิพูดถามหลังเดินออกมาจากร้านอาหาร
“อร่อยมากเลยฮะ อีกอย่างแค่พี่ยูยะนั่งทานด้วยผมก็ว่า อร่อยหมดแหละฮะ ^^” ชี่ฉีกยิ้มกว้าง จนยูยะชักเริ่มทนไม่
ไหวจนจะเป็นลมลงไปนอนกับพื้น
“อ่ะหรอ พี่ก็เหมือนกัน /////////” หะ ให้ตายสิ ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ!
“อิอิ ^^ พี่ยูยะ พี่ไดกิเขารักยามะจังมากมั๊ยฮะ” ทาคาคิทำหน้าสงสัยเล็กน้อยที่แฟนตัวเล็กเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ตอบไปอย่างไม่คิดอะไรมาก
“อืม เท่าที่พี่รู้นะ หมอนั่นมันทั้งรักทั้งหวงเลย ยูริจังรู้ป่าว ยามะจังน่ะป๊อปมากเลยนะ แต่โดนไดจังไล่กัดหมดจนไม่
กล้าเปิดเผยตัวเลยล่ะ เหอะๆ” ทาคาคินึกขำเมื่อคิดถึงตอนที่เพื่อนแก้มป่องวิ่งไล่เจ้าพวกคนที่จะไปสารภาพรักกับยามะจังจนเตลิดไปหมด
“เห! จริงหรอเนี่ย! ก็ว่าอยู่ยามะจังน่ารักขนาดนั้นทำไมไม่มีคนมาจีบเลย ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฮิฮิ”
“ฮ่าๆ ใช่ หมอนั่นตอนวิ่งไล่เจ้าพวกนั้นนะ โคตรน่ากลัวเลย พี่ยังไม่กล้าเข้าไปห้ามเลยล่ะ มีครั้งนึงพี่เกือบโดนกัดไป
ด้วยแน่ะ”
“จริงหรอเนี่ย! พี่ไดกินี่อันตรายชะมัด” ชี่ขำ
“ฮะๆ แต่ไดจังเป็นคนน่ารักมากเลยนะ ใจดีด้วยถ้าไม่นับเรื่องยามะจังนะเหอะๆ แล้วมีอะไรหรอถึงถามถึงไดจังน่ะ”
“ปล่าวฮะ ไม่มีอะไร เห็นดูเขาสนิทกันมาก เลยลองถามดูน่ะ ^^”
“นั่นสิ ไดจังน่ะ เป็นพี่ชายที่ดีมากเลยนะ อย่างว่าใจดี แถมน่ารักอีกด้วย ฮ่าๆ”
“อื้อ นั่นสิฮะ แต่สำหรับผมพี่ยูยะก็เป็นแฟนที่ดีเหมือนกันนะฮะ” ชี่หยุดเดินก่อนจะหมุนตัวมายิ้มให้คนตัวสูง
O.O
“ยะ ยูริจัง //////////” อะไรกันเนี่ย อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องปรับตัวไม่ทันเลยเลย >//////<
.
.
.
.
.
“วันนี้ขอบคุณมากนะฮะ ผมรักพี่นะ ^^” ชี่เขย่งตัวขึ้นไปกดริมฝีปากที่ริมฝีปากของคนรักครั้งนึงก่อนจะรีบแย่งถุงในมือร่างสูง แล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไปทันที
ทาคาคิยังคงยืนนิ่งค้างหน้าแดงอยู่ อะ อะไรเนี่ยยย ยะ ยูริจัง จะจูบพี่ >/////////<
“แฮะๆ พี่ยูยะ นี่ถึงหน้าบ้านผมแล้วนะ รู้รึเปล่าเนี่ย อิอิ พรุ่งนี้เจอกันนะฮะ”
ปัง!
แล้วก็ปิดประตูบ้านหนีไปเลย
ทาคาคิค่อยๆรู้สึกตัวก่อนจะ ค่อยๆเรียบเรียงคำพูด อ่าว เฮ้ย! อยู่หน้าบ้านยูริจังแล้วหรอเนี่ยย//////
ร่างสูงยืนเกาหัวเบาๆหน้าบ้านก่อนจะตะโกนตอบกลับเข้าไป
“พี่ก็รักยูริจังเหมือนกัน!!!!”
……………………………………………..
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไปตอนหลังเลิกเรียน….
“อ้าว ยามะจังมาแล้วหรอ” ไดกิเงยหน้าขึ้นมาจากกองขยะในห้องเรียน วันนี้เขาเป็นเวรทำความสะอาดห้องคนเดียว เพราะเพื่อนอีกคนมีธุระรีบกลับไปก่อน
ยามะจังวางกระเป๋าและรีบวิ่งไปช่วยพี่ชายขนขยะไปใส่ในถุงสีดำ
“อ๊ะ ขอบใจนะยามะจัง ว่าแต่ยามะจังรู้ได้ไงว่าเป็นชั้นน่ะ” ไดกิกล่าวขอบคุณ และก็ถามข้อสงสัย เพราะหลังจากที่
เขาเดินไปคุยกับนานะตอนกลางวันเสร็จไม่นาน ยามะจังก็ส่งเมล์เข้ามือถือเขาทันที
‘ไดจังพูดอะไรกับนานะมาหรอ’
“...ก็หลังจากนานะ วิ่งออกไปจากโต๊ะกินข้าว ก็ไม่กลับเข้าห้องอีกเลยน่ะ ก็เลยนึกสงสัยว่าไดจังเดินไปพูดอะไรกับนานะมารึเปล่า” ยามะจังตอบขณะค่อยๆเถขยะใส่ถุง อันที่จริงตอนที่นานะลุกไปตอนแรกเขาเหลือบไปเห็นพี่ชายแว๊บๆใกล้ๆแล้วล่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเดินตามนานะไปรึเปล่า เขาแค่สงสัยเท่านั้น
“ฮะๆ สมเป็นยามะจัง เห็นชั้นได้ไงเนี่ย” ไดกิวางถังขยะก่อนจะจัดแจงมัดปากถุงจนแน่น โดยที่ยามะจังเดินหันหลังกลับไปวางถังขยะไว้ที่เดิม
“ก็นะ ไดจังชอบทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนี่นา คิคิ” ยามะจังขำคิกคักเมื่อนึกถึงสมัยเด็กๆที่ไดกิมักเป็นเงาให้เขาเสมอเวลาเขามีเรื่องทุกข์ใจ (ไม่ใช่ตลอดเวลานะ)
“ฮ่าๆ ก็ชั้นเป็นห่วงยามะจังนี่นา แล้วรู้ได้ไงว่าชั้นไปพูดอะไรกับนานะน่ะ” ไดกิปาดเหงื่อ พลางลากเก้าอี้มานั่ง ยามะจังนั่งลงข้างๆเขาเช่นกัน
“ก็แหม ถ้าไม่มีใครพูดอะไรหรือทำอะไรเขา เขาก็คงกลับมาเรียนคาบบ่ายแหละมั้ง ฮะๆ ไม่รู้สิ แต่คิดว่าเป็นไดจังน่ะนะ” ยามะจังหัวเราะ
“ฮะๆ นั่นสิ ตามนั้นแหละ แต่ชั้นก็ไม่ได้พูดอะไรนี่นา” ไดกิยกมือประสานกันลืมตามองเพดานแสร้งครุ่นคิด ยามะจังนั่งขำพี่ชายทำท่าติดตลก จากนั้นไดจังก็เล่าสิ่งที่พูดออกไปให้น้องชายฟัง
“เห งั้นหรอ อืม…ช่างเหอะ” ยามะจังหยักไหล่อย่างไม่สนใจ เพราะมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเค้า(มั้ง) มืออวบดันเก้าอี้เข้าที่ แล้วหยิบกระเป๋า
“นั่นสิ กลับกันเหอะ” ไดกิลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วออกเดินไปพร้อมน้องชาย
ระหว่างทาง
“เน่ๆ ยามะจังแล้วนานะไม่พูดอะไรกับยามะจังเลยหรอ” ไดกิสะกิดแก้มกลมๆของน้องชาย แล้วถามคำถาม
“เอ๋ ก็พูดว่า ชั้นไม่ยอมแพ้นายหรอก น่ะ” ยามะจังคิด…อืม…พูดว่าอย่างนี้แหละมั้ง จำไม่ได้
“เห ว่าแต่ยามะจังดูไม่ค่อยใส่ใจเลยนะ” ไดกิถามยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทีสบายๆของคนแก้มกลม
“ก็แหมไดจัง ชั้นไม่ได้คิดมากไรอยู่แล้วล่ะ ชั้นเลยตอบไปว่า ชั้นต่างหากที่ไม่มีวันแพ้เธอน่ะ ^^ อีกอย่างชั้นก็เชื่อใน
พรหมลิขิตของชั้นจริงๆ ดังนั้นชั้นก็เลย…”
“อืมๆ ไม่คิดไรมากสินะ แล้วจะไม่เอาคืนหน่อยเหรอ?” ไดกิหยุดเดินเมื่อใกล้ถึงหน้าบ้าน
ยามะจังเดินเลยพี่ชายที่หยุดยืนกะทันหันไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหยุดเหมือนกัน และก็ตอบคำถามโดยไม่หันหน้ากลับมามองไดกิ
.
.
.
.
“…นิดหน่อยก็ดีนะ ไดจัง คิคิ” ยามะจังขำนิดๆก่อนจะวิ่งเข้าบ้าน ทำเอาพี่ชายแก้มป่องส่ายหน้าอย่างขำๆ
ในบ้าน
“กลับมาแล้วฮะ!”
“กลับมาแล้ววววว เยส!”
“แหมๆร่าเริงกันจังนะจ๊ะ ไปทำไรกันมาฮึ” คุณป้าหรือคุณแม่ของไดจังเดินออกมารับที่หน้าประตูในสภาพที่ผูกผ้ากันเปื้อนอยู่
“ปล่าวฮะ ไม่มีอะไร ^^ คุณป้าวันนี้มีไรกินหรอ” ยามะจังโยนกระเป๋าไปที่โซฟาก่อนจะเดินไปเกาะแขนคุณป้า
“มีเทมปุระจ้า ของโปรดเรียวจังเลยนะลูก ^^” คุณป้าลูบหัวยามะจังอย่างเอ็นดู
“เยสเซอร์!” แต่คนตอบกลับเป็นลูกชายคนโตอีกคน
“เย่ดีจัง งั้น ไดจังไปอาบน้ำกันเหอะ ร้อนแล้ว” ยามะจังปล่อยแขนคุณป้าก่อนจะลากพี่ชายแก้มป่องเข้าห้องน้ำ
“อ๊ะ แต่ชั้นยังไม่อยากอาบอ้ะ” ไดกิพยายามเกาะหัวบันได ยื้อตัวเองเอาไว้ ก็มันขี้เกียจนี่นา แต่ด้วยพลังช้างสาร เอ๊ย
มหาศาลของน้องชายคนเล็กทำให้เขาต้องปล่อยมือแต่โดยดี ไม่งั้น เสาหัวบันไดอาจติดไม้ติดมือเขาเข้าไปในห้องน้ำด้วยก็เป็นได้
ระหว่างถอดเสื้อผ้า (ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า)
“เออ ไดจัง แล้วโซลจังล่ะ” หายไปไหนอีกแล้วนะ
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว เห็นว่าไปเอาของที่บ้านเพื่อนน่ะ”
“อืม~”
หลังจากทั้งสองเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วซักพัก
ครืด~ (เสียงเปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อ)
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“พี่ เรียวจัง อาบน้ำกันอยู่หรอ” โซลยืนเคาะประตูห้องอาบน้ำ
“อ๊ะ โซลมาแล้วหรอ!” ยามะจังตะโกนออกมาจากในห้องอาบน้ำ
“อื้อ! อ้าว เรียวจังอาบน้ำคนเดียวหรอ ไหนแม่บอกว่าพี่อาบด้วยไง”
“อ๋อ ไดจังกำลังแกะกล่องสบู่อยู่น่ะ หน้าเครียดอยู่เลยเปิดไม่ออก ฮะๆ”
“อ๊ะ ออกแล้ว!!!!! อ้าว โซลมีไรหรอ” (ตะโกนจากในห้องน้ำน่ะ)
“ป่าว แม่ให้มาบอกว่าเสร็จแล้ว แล้วก็จะมาเอาเสื้อผ้าพวกพี่ไปซักด้วย! ไปล่ะนะ เร็วๆด้วย โซลก็อยากอาบเหมือนกัน!”
“โอเค้!/จ้า!”
โซลกำลังตั้งท่าจะเดินออกไป ก็บังเอิญนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะผุดยิ้มที่ริมฝีปากเล็กๆ
“เรียวจัง~ ออกมาแล้วมีไรจะบอกล่ะ”
“อะไรนะ! ชั้นฟังไม่ถนัด!!!!”
“บอกว่ามีอะไรดีๆจะบอก อาบเร็วๆนะ!!!!!!!!!!!!”
“จ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!”
…..โซลจะบอกอะไรน้า~???
To be con…
พี่ส้มบอกว่า จะโอคาชี่แล้ว เราเลยต้องแสดงจุดยืน ก๊ากกก โอคาริวจงเจริญ!!! แถมด้วย ทาคาชี่โอ้วเย!!!
โซล(ในเรื่อง)จะบอกอะไรน้า อิอิ ว่าแต่ อิมเมจเรียวจังดูเปลี่ยนๆมั๊ย ดูแมนๆ(อีกและ) ยังไงไม่รู้อ่ะ ฮ่าๆ เอ้อ ย้ำอีกที เรียวจังไม่ร้าย นะฮ่าๆ อาจจะนิดหน่อยหนุกๆ แต่ไม่ร้ายเน้อ อิอิ
ความคิดเห็น