คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ประกาศ
“ฮายย ทุกคน” เคย์โตะทักเพื่อนๆ ผมก็ต้องทักมั่งสิ มันเป็นมารยาทนะ
“ไงๆ” แล้วผมก็เดินแยกจากเคย์โตะไปนั่งข้างๆ ยามะจังกับไดจังที่กำลังดูนิตยสารแนะนำร้านอาหารกันอยู่ - - เหอะๆ
“นี่ๆ ไดจังชั้นว่าร้านนี้น่าจะโอ(เค)อ่ะ”
“แต่ยามะจังกินอันนั้นมันอ้วนนะ” ยังจะห่วงกันอีกเนอะ ไม่ทันแล้วล่ะ - -
“นี่ ริวจัง ทำไมวันนี้มากับเคย์โตะล่ะ หรือว่า เรียบร้อยแล้ว” ชี่ถามผมด้วยตาเปล่งประกาย
“อะ อ่อ พึ่งเจอกันหน้าสถานีเมื่อกี้เอง” เค้าทำหน้าผิดหวังเมื่อได้คำตอบจากผม
“งั้นหรอ รีบๆเข้าล่ะ” แล้วเค้าก็เดินไปหายูโตะคุง (ดีกันแล้วเรอะ) เฮ้อ เค้าไม่รู้หรอกว่าที่จริง ผมกับเคย์โตะคบกันแล้วล่ะ ><
“โอ้! พวกเรามาซ้อมกันดีกว่า ออกกำลังกายกันให้ท้องว่างเพื่อเย็นวันนี้กันโว้ยยย” อยู่ๆยาบุคุงก็กระโดดขึ้นบนโต๊ะ แล้วก็พูดขึ้นมาเหมือนจะขึ้นเวที ปราศรัยยังไงยังงั้น และก็ประกาศท้าดวลไปยัง ฮิคารุคุง ยามะจังและก็ไดจัง
“พวกนายฟังให้ดี ครั้งที่แล้วชั้นยอมยกให้ แต่ครั้งนี้ฝันไปเหอะ ! 555” เค้าหัวเราะอย่างท้าทาย
“หนอย ยาบุ ชั้นไม่มีทางยอมนายแน่!” ฮิคารุคุงรับคำท้าดวลเป็นคนแรก
“ยินดีรับคำท้า 555” ไดจังพูดโดยมือนึงเท้าสะเอว อีกมือนึงชี้ไปทางยาบุคุง
“ได้เล้ย! ชั้นขอเดิมพันด้วยชีวิตของช้านนนน” ตามด้วยสุดท้ายยามะจัง เว่อได้ใจมาก - -
ว่าแล้วทั้ง 4 ก็หัวเราะ(ข่มขวัญศัตรู)พร้อมกันดังสนั่นไปทั่วห้อง - - ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายอารมณ์
เริ่มด้วยอารมณ์คึกคะนองและร้อนเร่าของนักรับทั้ง 4
“โอ๊ยยย ชั้นอยากตายย” ตามด้วยเสียงโหยหวนของทาคาคิคุง
“แหมมมๆ พวกนายนี่ร่าเริงกันจริงๆน้า นึกถึงเมื่อก่อนจริงๆที่พวกเราเคยเล่นกันอย่างสนุกสนาน” และมิติกาลเวลาของอิโนจัง
“นี่ๆ ยูโตะเดี๋ยวเย็นนี้ไปกินอะไรกันดีล่ะ”
“อืม ชี่อยากกินอะไรล่ะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ” และก็บรรยากาศสีกุหลาบของยูโตะคุงและชี่ - -
(ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะนั่น!)
และเคย์โตะที่กำลังหัวเราะกับท่าทีของนักรบทั้ง 4
สุดท้าย ผม ที่กำลังวิจารณ์คนอื่นอยู่ - - เอ้อ วันนี้จะได้ซ้อมกันมั๊ยเนี่ยยย
หลังซ้อมเสร็จ
พวกเราตัดสินใจกันไปกินบุฟเฟ่เนื้อย่างกัน (มันถูกและก็เยอะดี) ครั้งนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องจองห้องส่วนตัวฮะ (เพราะมันไม่มี) เพราะว่าบุฟเฟ่นั้นส่วนใหญ่ต่างคนต่างกินกันไม่มีเวลามาสนใจคนอื่นหรอก ฮ่าๆ (ไรเตอร์ : จริง) และการดวลก็เริ่มขึ้น
“เฮ้ย ชั้นเห็นเนื้อชิ้นนั้นก่อนนะเว่ย”
“ถอยไปเลยเอ็งอ่ะ เนื้อชิ้นนี้เค้าตัดมาให้ชั้นกินเว่ยย”
“แกรู้ได้ไง วัวตัวนี้ชั้นเป็นคนเลี้ยงมากับมือนะเว่ย”
“โหย ไอ้ขี้จุ๊!”
“เฮ้ย เกะกะโว้ย”
“หนอยแน่ ยามะจังถึงเป็นนายชั้นก็ไม่ยอมนะเว่ยยยย”
ผั๊ว ป๊าบ ปึ้ง ย๊ากกกกก แอ๊กกกกก ตูมมมม บึ้มมมมม
สงครามเริ่มขึ้นแล้วฮะ ขณะที่คนกินธรรมดาอย่างผมตกใจจนคีบเนื้อหล่นเลย ส่วนไอ้เม่นน่ะหรอ ขำกลิ้งจนหัวจะทิ่มลงไปในกระทะแล้ว - -
ระหว่างที่ผมกำลังกินอยู่นั้น ผมก็เลยหันไปสังเกตการณ์เมมเบอร์คนอื่นบ้าง
“ซิกๆ ฮือ” ทาคาคิคุงกินไปสะอื้นไป - -
“เนื้อย่างร้านนี้อร่อยจังเลยน้า อ๊ะๆ ชิ้นนี้รสชาติเหมือนกับร้านที่พวกเราไปกินกันเมื่อปีที่แล้วเลย” อิโนจังก็ยังคงหลงอยู่ในมิติกาลเวลาอยู่เช่นเคย
……………….
“ยูโตะ อ้ามมมม”
“อ้ำ! ไม่เป็นหรอก ชี่กินไปเหอะ ชั้นทำเองได้ อ่ะ อันนี้อร่อยน่ะ” พร้อมกับคีบชิ้นที่ย่างได้ที่แล้วไปไว้บนจานชี่
“ขอบใจนะ ^^”
อะไรกันสองคนนี้วันนั้นยังทะเลาะกันอยู่เลย ไม่กี่วันก็ข้ามขั้นซะแล้ว - - แต่อิจฉาอ่ะ ดูไอ้เม่นดิ หัวเราะจนจะตายอยู่แล้วมั้งนั่นนะ
ผมงอนพลางส่ายหน้า แต่เหมือนเคย์โตะ จะเห็นก็เลยหยุด(ขำ)แล้วก็พูดว่า ‘ขอโทษนะคือ มันขำอ่ะ’ พร้อมกับกลั้นขำสุดชีวิต ยังมีหน้ามาขำต่อนะแก - - ผมก็เลยหันหน้าหนีมันอีก เชอะ
อยู่ๆมันก็หันซ้ายหันขวาอาศัยจังหวะที่ 4 คนที่อยู่ที่โต๊ะกำลังสนใจเรื่องของตัวเองอยู่นั้นมันก็
จุ๊บ! ที่แก้มผมอ้ะ
‘โอ๋ๆ ดีกันน้า’ พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยมาทางผม อึ้ย…. ทำขนาดนี้แล้วใครจะไม่ใจอ่อนกันเล่า! ><
ว่าแต่นี่ พอคิดไปคิดมาแล้วไม่เห็นต้องอายเลยนี่นา บอกเมมเบอร์คนอื่นไปก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ดีเสียอีกเค้าจะได้คอยสนับสนุนพวกเราไง เค้าคงเข้าใจพวกเราแหล่ะ ก็เราเป็น JUMP เหมือนกันนี่นา ใช่แล้ว ผมตัดสินใจอีกครั้งนึง! และก็บอกเคย์โตะ มันทำท่าดีใจใหญ่เลยยย
“จริงหรอ! เย้ๆ” แล้วมันก็กอดผมใหญ่เลย โอ๊ยผมอายนะ (ผมไม่กลัวว่าใครจะมาเห็นเพราะไม่มีใครสนใจพวกเราเลย - - (จริงๆ))
หลังจากนั้นซักพัก ทุกคนก็เริ่มวางตะเกียบ และสงครามก็ได้ยุติลง
“เอ่อ… ทุกคน ชั้นมีเรื่องอะไรจะบอกน่ะ” เคย์โตะเป็นคนพูดฮะ เพราะมันหน้าด้านกว่าผม - -
ทุกคนหันหน้ามาทางเคย์โตะเป็นสายตาเดียวกัน และทำหน้าประมาณว่า ‘อ่าฮะ ชั้นรอฟังอยู่’ แถมชี่ยังแอบเหลือบมาหาผมอีกนะ
“คือว่า…คือไงดีอ่ะ” มันเริ่มอึกอักแหงสิ เล่นมองกันแบบนี้ใครก็อายทั้งนั้นแหละ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ค่อยมีความอดทนเหมือนยัยไรเตอร์ติงต๊อง (ผมติดมันมาอ่ะ TT รับผิดชอบด้วย!) (ไรเตอร์ : อะไรตัวเองเป็นคนมาติดเองนะ - -) ผมก็เลยโพล่งออกไปต่อหน้าเมมเบอร์ทั้งหลาย
“พวกเราคบกันแล้วน่ะ!”
“ห๊า!!!!!!!!!!!” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน แม้กระทั่งเคย์โตะที่ทำหน้าตกใจสุดขีด มันคงไม่คิดว่าผมจะเป็นคนพูด พร้อมทั้งชี่ก็ทำหน้ายิ้มใหญ่เลย
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ๆ”
“ใครสารภาพอ้ะ”
“ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เลย”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน” มีเสียงกันดังยกใหญ่อย่างตื่นเต้น และ สับสน ทำเอาผมเขินไม่กล้ามองหน้าใครให้เลย และก็แอบกลัวด้วยล่ะ แต่ทำไงได้ก็มันพูดออกไปแล้วอ้ะ
“ทุกคนฟังก่อน! ” เคย์โตะพูดและยืนขึ้น
“ คือที่จริงพวกเราพึ่งคบกันเมื่อวานนี้เองแหละ ขอโทษที่ไม่ได้บอกทันที คือพวกเราไม่กล้าน่ะ แต่ยังไงถึงจะอายหรือไม่กล้าขนาดไหนพวกเราก็อยากจะบอกพวกนายเอาไว้ เพราะพวกนายเป็นคนที่สำคัญมากๆ สำหรับพวกเรา แต่พวกเราก็กลัว ว่าพวกนายจะโกรธเรารึเปล่า เพราะว่าเราสองคนเป็นผู้ชาย ขอร้องล่ะ ช่วยเข้าใจและให้พวกเราคบกันด้วยเถอะ” แล้วมันก็โค้งให้กับทุกคน น้ำตาผมคลอเบ้าที่เห็นเคย์โตะพูดแบบนั้น ซึ้งใจจริงๆ TT
เกิดอาการเงียบแด๊ก ขึ้นชั่วขณะ
“อะ อะไรกันเนี่ย นี่มันเรื่องหน้ายินดีไม่ใช่หรอ” ยาบุคุงพูดขึ้น
“เอ๊ะ” ทำเอาผมกับเคย์โตะพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“นั่นสิ โห เรื่องหน้ายินดีขนาดนี้ทำไมไม่รีบบอก เดี๋ยวก็งอนซะเลยนะ” ฮิคารุคุงพูดพร้อมแกล้งทำแก้มป่องงอน
“ถ้ารู้งี้นะ พาไปกินร้านดีๆกว่านี้อีก” ยามะจังพูดขึ้น (ไรเตอร์ : เอ่อ นายยินดีกับเค้าจริงๆหรอ - -)
“อ๊ะ ชู่ว์ ยามะจังอย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวทางร้านเขาได้ยินหรอก” ไดจังเตือน ยามะจังเลยรีบยกมือขึ้นปิดปาก
“จริงด้วยสินะ ลืมไปเลยอ่ะ”
“แหม เคย์โตะ นายน้าเอาริวจังที่แสนน่ารักไปครองได้ยังไงเนี่ยยย” ยูโตะคุงพูดพร้อมตบหลังมันเข้าให้จัง
“ริวจังอ้ะ เรียบร้อยแล้วทำไมไม่บอกกันเลยล่ะ เราก็ลุ้นตั้งนาน” ชี่ส่งสายตาตำหนิมาให้ผม
“ขะ ขอโทษชั้นกลัวนี่นา” แล้วเคย์โตะก็ค่อยๆนั่งลง
“พวกนายจะไปกังวลเรื่องหยุมหยิมทำไม จะชายหรือหญิงมันก็คนเหมือนกันแหละน่า” ทาคาคิคุงพูดอย่างใจดี ทำเอาผมกับเคย์โตะซาบซึ้งม๊ากกก TT
“โห ไอ้ยะ วันนี้เมิงพูดได้ดีชิบเลยว่ะ เพื่อนยาก!” ยาบุคุงหันไปพูดกับทาคาคิคุงทำเอาทุกคนหัวเราะกันยกใหญ่
“เฮ้ย นี่แกจะบอกว่าปกติชั้นมันไม่ได้เรื่องหรอวะ!” แต่ก็ไม่มีใครสนใจเค้าเลย
“maaa ความรักสิน้า ” อิโนจังพูดขึ้นพร้อมทำท่าเพ้อ - -
“ยินดีด้วยนะพวกนายน่ะ คราวหน้าไม่ต้องกลัวหรอก เพราะพวกชั้นน่ะ ก็รักนายสองคนมากๆๆ ไม่ต่างกันหรอกน่า ใช่มั๊ยพวกเรา” ไดจังพูดแล้วหันไปขอความเห็น
“ช่ายยยยยยยยยย” ทำเอาผมน้ำตาไหลเลย ผมดีใจจังที่ได้มีโอกาสเป็นสมาชิก JUMP
“ค่อยยังชั่วหน่อยนะ แฮมทาโร่” เคย์โตะหันมาพูดกับผม ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะกอดเค้าเลย
“แง้ เคย์โตะ ชั้นดีใจจังเลยย” เค้าก็กอดผมตอบแล้วก็พูดว่า
“ต่อไปนี้ เราก็คบกันได้อย่างเปิดเผยแล้วน้า”
“ฮิ้วๆๆๆ ”
“อย่ามาหวานแถวนี้นะเว่ย”
“ไปไกลๆไป๊”“ฮ่าๆ” อ๊าทุกคนแซวผมใหญ่เลยอ้ะ ผมเขินนะ ผมเลยรีบผละเคย์โตะออกไปใหญ่เลย
“อ้าวๆ ริวทาโร่เขินด้วยล่ะ ฮ่าๆ” ฮิคารุคุงล้อผมใหญ่เลย ><
“ชั้นไม่ยอมแพ้หรอกซักวันชั้นก็จะเป็นเหมือนพวกนายนี่แหละ” ยูโตะคุงพูดเบาๆ
“นายหมายความว่าไงอ่ะ ” เคย์โตะได้ยินเลยรีบหันไปถาม แต่ยูโตะคุงไม่ตอบแล้วก็หันไปแหย่ชี่แทน
หรือว่า….. อิอิ ไว้คอยลุ้นดีกว่า
“เฮ้ พวกเราวันนี้เป็นวันดีมาฉลองกันหน่อยเร้ววว”
“เอ้า คัมไป!!!!!!!!”
ผลที่ได้รับออกมาเกินคาดหมายจริงๆ เหมือนฝันไปเลย ทุกคนยอมรับผมกับเคย์โตะ ><
จากนั้นมาเราสองคนก็โดนเหล่าสมาชิกล้อทุกวันเลยล่ะ ฮ่าๆ แถมไอ้เม่นมันก็ยิ่งได้ใจใหญ่ แกล้งผมตลอดเลยเหมือนกัน - - นี่ แล้วจากนี้ไปพวกเราจะเป็นยังไงน้า…..
To be con…
อ๊า ใกล้จบแล้วค่า ตอนต่อไปเป็นตอนจบแล้วนะค๊า ช่วยติดตามด้วยน้า เอ่อ ฟิคเราเนี่ยไม่ค่อยมีเนื้อเรื่องเลยแฮะ มีแค่โชว์ความติงต๊อง เหอะๆ ช่วยโหวตให้คะแนนด้วยน้า >< ขอบพระคุณรุณช่อง
ปล.วันนี้อัพเอาฤกธิ์เอาชัย ครบรอบไปญี่ปุ่น 1 ปี TT และ เรื่องดีๆที่เข้ามาในชีวิตวันนี้ อิอิ
ช่วยโหวตให้ด้วยนะคะ ขอร้อง TT (ร้องจริงๆนะ)
และนากายามะจะมาเยือน ฮ่าๆๆๆ (<<ยังไม่เลิก)
ความคิดเห็น