คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : การตัดสินใจของผม (ครั้งยิ่งใหญ่!) + keito part 3
นี่ ทุกคนผมควรทำไงดีล่ะฮะ ช่วงนี้ผมแทบไม่ได้คุยกับเคย์โตะเลยล่ะ คุยทีก็แค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้นเอง อย่างว่าแหละแค่มองหน้าผมยังไม่กล้ามองเลย แล้วเราจะไปคุยกันได้ยังไงล่ะ โอ๊ยแล้วชาตินี้ผมจะได้มีโอกาสบอกความรู้สึกของผมให้เค้าได้รับรู้มั๊ยเนี่ย (ไรเตอร์ : ค่อยชาติหน้าก็ได้ไอ้น้อง) อย่าไปสนใจไรเตอร์มันเลยครับสติสตางค์มันไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่น่ะ
แต่ที่จริงแล้วนะ เมื่อวานผมลองคิดดูแล้วล่ะว่าควรจะเริ่มยังไงดี และผมก็ค้นพบ! ความรู้สึกประมาณว่า เซอร์ไอแซค นิวตัน ค้นพบแรงโน้มถ่วงของโลกเชียวล่ะฮะ! ว่าผมควรจะทำให้เค้ารู้เสียก่อนว่า ผมน่ะไม่ได้รังเกียจเค้าเลย ผมน่ะรู้สึกดีๆกับเค้านะ แล้วก็รู้สึกผิดที่เมื่อก่อนทำไม่ดีเอาไว้กับเค้ามาก เอาแค่นี้ก่อน แล้วเรื่องสารภาพก็ค่อยว่ากันอีกที ><
ว่าแล้วจะช้าอยู่ใยผมเลยตัดสินใจชวนเค้าไปเดท! เอ๊ย ไปเที่ยว ให้กำลังใจผมหน่อยนะครับ
หลังจากที่ผมสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำเสร็จแล้ว (ไรเตอร์: อ้าวเมื่อกี้อยู่ในห้องน้ำเรอะ) ผมก็เลยตัดสินใจกลับเข้าไปในห้องซ้อมอีกครั้ง เอาล่ะ!
แอ๊ดดดดดด เสียงเปิดประตูทำเอาผมสะท้านทีเดียว
“อ้าว ริวทาโร่ทำไมเข้าห้องน้ำนานจังเลย”
“ท้องเสียรึไงนายอ่ะ”
“ไปเก็บของตกกินรึไงไอ้น้อง 555” ผมไม่สนใจคำพูดต่างๆนาๆ (ที่ไร้ซึ่งสาระใดๆ) ของเมมเบอร์ทั้งหลายแต่ผมเดินดิ่งไปสู่เป้าหมายของผมอย่างแน่วแน่ และ แน่แน่ว
“นายน่ะ!” ผมขึ้นเสียงสูงเรียกพลังใจ และก็ค่อยๆอ่อยลง vv
“ มะ มา กับชั้นหน่อยดิ๊” ผมตรงไปจับข้อมือแข็งแรงของเคย์โตะ (ไม่กล้าจับมืออ้ะ>w<) เค้าทำหน้าตกใจอย่างมากถึงมากที่สุด
“เอ่อ นายมีอะไรหรอแฮมทาโร่” เค้าถามผมแต่ผมก็ไม่ตอบคำถามพลางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดฉุดเค้า (ไรเตอร์: ริวริว! หนูจะฉุดผู้ชายเข้าบ้านไม่ได้น้า) (ริวริว: ฉุดบ้านแกสิ!) ให้เดินตามผมมาที่ทางเดินหน้าห้องซ้อม
ณ หน้าห้อง
ทางเดินหน้าห้องเข้าสู่ความเงียบและอึดอัด หลังจากที่เสียงปิดประตูดับลง ความเงียบทำเอาผมเครียดและประหม่า(สุดๆ ><) แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยไม่ได้แล้วล่ะ อ๊ะ ผมปล่อยเคย์โตะแล้วนะ - -
“เอ่อ นายมีอะไรกับชั้นหรอ ถึงต้องออกมาคุยข้างนอกน่ะ” เค้าถามผมทำลายความเงียบ แหงล่ะก็ผมเล่นเงียบซะตั้งนาน
“อ่ะ เอ่อ ก็คือ พะ พรุ่งนี้นาย วะ ว่างมั๊ยอ่ะ คือ ชั้นว่าจะชวนนายไปเที่ยวกันสองคนอ่ะ” พูดไปแล้ว! โอ๊ยอายโว้ย ทำไงดีล่ะผมอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย (ไรเตอร์: ริวริวหนูเป็นนินจาหรอ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เลย) (ริวริว: ก็ไม่ได้เป็นน่ะสิวะ! เปรียบเปรยเว่ย) (ไรเตอร์: อ่อ)
------------------------------------- เงียบ
“ว่างสิ ว่าง! ไปๆ ชั้นอยากไป” ผมเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ เอ๊ะ ทำไมล่ะ ผมนึกว่าจะโดนปฏิเสธซะอีก แล้วทำไมเค้าถึงทำท่าดีใจขนาดนั้นล่ะ รู้มั๊ยผมดีใจนะ ><
“อะ อื้อ คืองั้นพรุ่งนี้เจอกันหน้าสถานีนะ 11 โมงนะ” ผมกำลังจะเดินหันหลังกลับ แต่เค้าก็เรียกผมไว้
“นี่แฮมทาโร่ คือ ทำไมนายอยู่ๆถึงชวนชั้นล่ะ ปกตินายจะ เอ่อ ไม่ค่อยชอบหน้าชั้นไม่ใช่หรอ” คำนี้ทำเอาผมอึ้ง! ไม่นะ ผมชอบหน้า เอ๊ย ชอบนายมากๆต่างหากล่ะ ผมว่าแล้วว่าเค้าต้องเข้าใจผิด
“ไม่ใช่นะ ชะ ชั้น ไม่ได้ไม่ชอบหน้านายซะหน่อย ที่ชั้นชวนนายไปเที่ยวก็เพราะว่า ชั้นอยากจะปรับความเข้าใจใหม่กับนายน่ะ คือ แบบอยากจะปรับความความเข้าใจอ่ะแบบว่า ที่แล้วๆมาชั้นน่ะมะ ไม่ได้ไม่ชอบนายก็เท่านั้นแหละ ” >< อึ๊ย มันไม่น่าทำให้ผมต้องพูดตอนนี้เลยอายอ่ะ
“อะ งะ งั้นหรอ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ” เอ๊ะ เคย์โตะก็เขินหรอ ผมนึกว่าผมเขินคนเดียวซะอีก
“อ่ะ อืม เข้าไปข้างไหนกันเหอะ”
“อือ…” แล้ววันนั้นพวกเราก็แทบไม่ได้คุยกันเลยล่ะฮะ - -
วันรุ่งขึ้น
“โอ๊ย ตื่นเต้นชะมัด นี่เรามาเร็วไปรึเปล่าน้า” ผมบ่นอยู่คนเดียวก็แหงล่ะสิ ผมมาเร็วไปครึ่งชั่วโมง (อีกแล้ว) ที่จริงวันนี้ผมจะเริ่มยังไงดี ผมก็ยังไม่รู้เลย - - เอาวะ ให้เค้ามาก่อนค่อยว่ากันละกัน
“เฮ้ แฮมทาโร่ขอโทษนะ คอยนานรึปล่าว” ผมหันไปตามเสียงเรียก อ๊ากกก ทำไม วันนี้เคย์โตะหล่อจังเยยอ้ะ (ไรเตอร์: ริวริวหนูเป็นอะไรป๊ายยยย)
“นายมองอะไรอยู่หรอแฮมทาโร่ ชั้นอยู่นี่นะ” อ้าว เคย์โตะมายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“อะ อ๋อ ป่าวหรอก เราไปหาไรกินกันเถอะ เดี๋ยววันนี้ชั้นเลี้ยงเอง” พูดจบผมก็เดินนำเค้าไปเลย
“อ่าฮะ นี่วันนี้นายแต่งตัวน่ารักจังเลย ^^” เขิน><
“นายพูดอะไรอ้ะ ชั้นเขินนะ อีกอย่างชั้นก็แต่งตัวตามปกติของชั้นนะ” ให้ตายสิ พูดอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมก็แต่งตัวตามปกตินะจริงๆนะ ผมใส่เสื้อยืดสีขาว มีเสื้อเชิ้ตตัวบางแขนสั้นสีชมพูทับ แล้วก็กางเกงสามส่วนสีครีมก็เท่านั้นเอง (ยัยไรเตอร์ติงต๊องมันเลือกให้อ่ะ)
“ก็มันน่ารักจริงๆนี่นา น่ารักจนไม่อยากให้ใครเห็นเลย”
“อะไรนะ เมื่อกี้นายพูดอะไรรึเปล่า” ผมถามเพราะเหมือนได้ยินมันพูดอะไรบางอย่าง
“ป่าว ไม่มีอะไรว่าแต่ นายเนี่ยพูดจาดีขึ้นเยอเลยนะ มีอะไรรึไง หรือว่าจะหลอกมาปล้นหัวใจชั้น (อีก)” ว่าแล้วมันก็ทำท่าหวาดกลัว - - ความรู้สึกหมั่นไส้มันเริ่มตะหงิดๆขึ้นมาซะแล้วสิ เย็นไว้ๆ
“ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าอยากจะปรับความเข้าใจกับนายอ่ะ ไม่อยากให้นายเข้าใจผิดว่าชั้นไม่ชอบนาย ก็แค่อยากคุยกันดีๆมั่งเท่านั้นเอง… ไม่ได้หรอ” แล้วผมก็ส่งสายตาน้อยใจไปหาเค้า
“ป่าวนะ! ไม่ใช่ไม่ได้หรอก คือชั้นดีใจน่ะ คือชั้นก็อยากจะคุยดีๆกับนายมานานแล้วเหมือนกันล่ะ” พูดจบเค้าก็เขินใหญ่เลย แต่ว่าผมเขินกว่า >< แล้วทำไมเค้าต้องเขินด้วยล่ะ หลังจากที่ผมคิดซักพักว่าจะพูดอะไรดี ผมเลยนึกถึงตำราที่ไปอ่านมาว่า ‘ให้พูดจากใจ’ (ผมอ่านตำราความรักเตรียมพร้อมมาอ่ะครับ>< เห็นมั๊ยล่ะผมเอาจริงนะ) ผมก็เลยพูดออกมาจากใจดวงน้อยๆของผมว่า
“อืม ชั้นก็อยากคุยกับนายแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ” และผมก็ส่งยิ้มให้เค้า
“…..”
เค้านิ่งไปเลยฮะ - - ผมทำอะไรผิดหรอ
“อ่ะ อ่ะ อื้อ ไปกันเหอะ หิวแล้ว” เค้าทำท่าเลิ่กลั่กแล้วก็เดินนำผมไปเลย อะไรของเค้านะ ว่าแต่ทำไงดีล่ะตอนนี้ผมมีความสุขจังเลย ที่ได้พูดอะไรๆจากใจออกมาได้เสียที และผมก็เดินตามเค้าต่อไป
Keito part 3
โอ๊ย แฮมทาโร่เป็นอะไรไปครับเนี่ยยยย ผม ผม ดีใจจังเลยไม่นึกว่าวันที่ผมเฝ้าคอยก็มาถึงจนได้ ก็อยู่ๆแฮมทาโร่ก็ชวนผมมาเที่ยว 2ต่อ2 ><น่ะสิ แถมยังบอกอีกว่าต่อไปนี้อยากคุยกันดีๆ แล้วก็ไม่อยากให้ผมเข้าใจผิด คิดว่าเค้าไม่ชอบหน้าผม โอ๊ยผมล่ะดีใจจนบินได้แล้วนะเนี่ย (ไรเตอร์ : ไหนลองบินให้โซลดูหน่อยสิ)แถมวันนี้ยังแต่งตัวซะน่ารักน่ากอดขนาดนี้ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกเลย ขนาดผมยังหลงขนาดนี้แล้วคนอื่นจะขนาดไหน พูดตามตรงนะผมน่ะอยากจะพาเค้ากลับบ้านเสียแต่ตอนนี้เลยล่ะ ผมหวงอ้ะ ผมไม่อยากให้ใครมามองแฮมทาโร่น้อยของผมนี่นา ><
เอาล่ะครับผมขอตัวไปทานเข้ากับแฮมทาโร่น้อยของผมก่อนนะ คงรอผมกินข้าวจะแย่แล้วล่ะ
End keito part 3
“เคย์โตะ ไปไหนมาอ่ะ อาหารมาหมดแล้วนะ” เค้าหายไปไหนมานะให้ผมนั่งเป็นเป้าสายตาคนอื่นอยู่คนเดียวตั้งนาน (ก็ผมเป็น โมริโมโตะ ริวทาโร่ แห่ง hey!say!jump นี่นา)
“อ๋อ โทษทีพอดีเจอคนรู้จักน่ะ มากินกันเหอะ” และเราก็เริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้า
“โห อันนี้อร่อยจังเลย” เค้าพูดอย่างมีความสุขกับอาหารของเค้า
“จริงหรอ ดีใจด้วยนะที่นายชอบน่ะ” งืม ผมก็อยากกินมั่งจัง น่าอย่อยอ่ะ - - (ไรเตอร์ : ริวริวเริ่มเหมือนยามะจังแล้วนะ)
“อ้ะ อ้ามม” อยู่ๆเค้าก็ตักอาหารจานเค้ามาจ่อปากผม
“เอ้าลองกินสิอร่อยนะ” เอ๊ะ จะให้ ผะ ผมกินหรอ ช้อนเดียวกันหรอ! นี่มันจูบทางอ้อมนะ ทะ ทำไงดี >< ผมไม่ได้รังเกียจนะ แต่จะดีหรอ ><
“เอ้าเร็วสิ” เค้าพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม ผมก็เลย
อ้ำ!
“อร่อยมั๊ย ^^”
“อื้ม” ป้อนผมเสร็จเค้าก็ก้มลงไปทานต่อ ทะ ทำไงดีล่ะ ตอนนี้ความรู้สึกผมมันมันล้นออกมาเสียจน อยากจะบอกความรู้สึกนี้ให้เค้าได้รับรู้แล้วล่ะ ตอนนี้เลย!
แต่ว่านะผมก็ได้แต่คิดไว้ในใจแหละว่า ‘นี่ ชั้นรักนายจริงๆนะ’….. พร้อมกับนั่งมองเค้ากินต่อไป (ไรเตอร์ :หนูอย่าลืมกินของตัวเองนะ) (ริวริว: รู้แล้ว!ขอมองหน่อยไม่ได้ไง้)
“เอ้อ อิ่มจังเลย ร้านนี่อร่อยมากเลยแฮมทาโร่ ไว้เรามากินกันอีกนะ” เค้าพูดพร้อมบิดขี้เกียจ
“อื้มม วันนี้อากาศดีจังเลย ไปไหนต่อดีน้า”
“นี่ ! เคย์โตะชั้นบอกแล้วไงเดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง แล้วนายจะจ่ายทำไมล่ะ” ผมพูดงอนๆ นี่เค้าคิดว่าผมเป็นเด็กรึไงนะ ถึงไม่มีปัญญาจ่ายค่าอาหารแค่นั้นน่ะ
“ไม่ได้ๆ ชั้นเป็นสุภาพบุรุษ สุดเจนเทิ่ลแมน อิมพอร์ตนอกนะ ชั้นก็ต้องเป็นคนออกสิ” ดูเค้าพูดสิ - - ผมล่ะเชื่อเค้าเลย ว่าแล้วผมก็ทำหน้าน้อยใจ เชอะ ชั้นอยากจะเลี้ยงนายแท้ๆ และดูเหมือนเค้าจะดูออก ก็เลยพูดว่า
“งั้น…นายก็เลี้ยงไอติมชั้นซักแท่งสิ ชั้นอยากกินของหวานซักหน่อยน่ะ” แล้วก็ทำหน้าทำเป็นวางฟอร์ม ฮิฮิ เค้านี่น่ารักเหมือนกันนะ เค้าคงกลัวผมจะเสียใจล่ะมั้ง
“อื้อ ตามมาสิ”
To be con….
HAPPY BIRTHDAY!!!! เคย์โตะ พระเอกของเราจ้า (เอ่อ ช้าไปมั๊ย) ขอให้หล่อวันหล่อคืน และเป็นพี่เม่นของแฮมทาโร่ต่อไปเด้อ >< อิอิ
ตอนแรกโซลว่าจะยังไม่ลงตอนนี้เพิ่มอ่า แต่คิดไปคิดมาให้เป็นของขวัญวันเกิดดีกว่าเหอะๆ
เดี๋ยวมีตอนต่อไปน้า เป็นตอนที่ต่อจากตอนนี้นะ เชิญติดตามนะค๊า (ที่แยกเพราะว่า มันยาวไปอ่ะ - -) เพราะงั้นตอนต่อไปไม่ยาวเน้อ (แล้วก็อาจทำให้ความหวังของใครบางคนเป็นจริงก็ได้ อิอิ)
ปล.ฝากรีดเดอร์ช่วยบอกเพื่อนๆให้มาเยี่ยมโอคาริวมั่งน้า ><
ความคิดเห็น