คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 พบ!
เช้าวันจันทร์ วันนี้เป็นอาทิตย์ที่ 4 แล้วที่เขา หรือ ยูโตะ ได้พบกับยามะจัง วันเวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว และก็เป็นเวลาเกือบ 1 เดือนเต็มที่เขากำลังพยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่กำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆของตัวเองอยู่ ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก เขาต่อสู้ เขาห้ามใจ เพื่อที่เขาจะไม่ได้ทำผิดต่อคนๆนั้น เพื่อที่เขาจะได้รักเธอเพียงคนเดียว...
“นี่ยูโตะ นายคิดอะไรอยู่ เหม่อแต่เช้าเชียว” ชี่สะกิดถามเพื่อนที่นั่งอยู่ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมาถึง
“ห๊ะ ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดหลายๆเรื่องน่ะ” เขาพูดและยิ้มน้อยๆ เหมือนกำลังจะยิ้มให้กับตัวเองมากกว่าที่จะยิ้มให้เพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
ชี่มองยูโตะ พลางส่ายหน้าเบาๆ
“เรื่องยามะจังกับคนๆนั้นใช่มั๊ย”
ยูโตะสะดุ้งและหันไปมองเพื่อนตัวเล็ก
“อืม”
“เฮ้อ กะแล้วเชียว ชั้นก็เข้าใจหรอกนะ แต่ว่านายควรจะเพลาๆหน่อยแล้วก็มองปัจจุบันบ้าง”
“ชั้นก็อยู่กับปัจจุบันนะ ชี่” ยูโตะเลิ่กคิ้วขึ้นสูง
“ก็ใช่ แต่ใจอีกครึ่งของนาย ไม่สิเกินครึ่งด้วยซ้ำ กำลังวกวนอยู่ในอนาคต ที่จะได้เจอเธอคนนั้นและกำลังจะทิ้งความรู้สึกที่มีต่อยามะจังใช่มั๊ย” ชี่ขึ้นเสียงดุ…แทงใจดำล่ะซิ ชี่คิดเมื่อเห็นยูโตะ ทำหน้าจ๋อยลง
“นั่นสิ โตะ ชั้นรู้นะ ว่านายสับสน แต่ทางออกที่ดีที่สุดคือ นายควรจะสนใจสิ่งใกล้ตัวก่อนนะ อีกอย่างถ้านายจะทำอย่างที่ชี่พูดจริงๆ ชั้นว่าไม่ดีเลยนะ” เคย์โตะที่นั่งอยู่นานแล้วพูดแทรกขึ้นมา
ยูโตะหน้าจ๋อยลงอย่างถึงที่สุด แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
“อ๊ะ แล้วทำไมชี่กับเคย์โตะถึงรู้ว่าชั้นคิดจะทำแบบนั้นล่ะ” ชั้นว่าชั้นไม่ได้บอกใครนะ…
“โถ่เอ๊ย ของมันแน่อยู่แล้ว คบกันมากี่ปีแล้วฮะ” รวมๆก็เกินสิบปีแหละ ไอ้บ้า ชี่คิด
“ใช่ นายอย่าคิดนะ ว่านายคิดอะไร แล้วพวกชั้นจะไม่รู้น่ะ” ถึงชั้นจะรู้จักนายไม่นานเท่าชี่ แต่อย่างน้อยชั้นก็รู้เรื่องของนาย พอๆกับเรื่องของตัวเองล่ะหว้า (แถมคุยโทรจิตกันได้อีก (ระยะใกล้นะ))
“เอ่อ…คือ”
ย้อนกลับไปคืน วันศุกร์อาทิตย์แรกของการเปิดเรียน
…“โอ๊ยย เธออยู่ไหนนะ รีบๆออกมาซักที ก่อนที่ชั้นจะไม่สามารถลบยามะจังออกไปจากใจได้”
ยูโตะพูดออกมาอย่างหัวเสีย เขาคงไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงจริงๆ อุตส่าห์เก๊กขรึมมาตั้ง 7 ตอนแล้ว แต่ตอนนี้คงไม่ไหวแล้วล่ะ
“เฮ้ออออออ” เสียงถอนหายใจยาวบ่งบอกให้ถึง ว่าเขานั้นเซ็งสุดๆแล้ว
.
.
.
.
.
.
คิดไปคิดมา
“…ที่จริงเราอาจจะไม่ได้รักยามะจังจริงๆหรอกนะ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ หมอดูคนนั้นก็บอกแล้วนี่ ว่าตอนนี้เรากำลังถูกทดสอบอยู่ แล้วที่ว่าผูกพัน ก็คือสิ่งนี้นี่เอง เขาคงจะส่งยามะจังมาให้เรา ทำให้เราหวั่นไหว แน่ๆเลย” คิดอย่างนี้แล้วค่อยสบายใจขึ้นมาแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นเราต้องใจแข็งเข้าไว้ ยามะจังเป็นเพื่อนสนิทของเรา…
แม้ว่าในซอกลึกของหัวใจกลับบอกว่า มันไม่ใช่อย่างนั้น
ยูโตะนึกย้อนไปในวันนั้น ประกอบกับคำพูดกับเพื่อนทั้งสอง ซึ่งตรงกันเป๊ะ
“ว่าไงล่ะ ปฏิเสธไม่ได้ใช่มั๊ย” ชี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ใช่มั๊ย” เคย์โตะทำบ้าง
ยูโตะที่หมดทางหนีเพราะเพื่อนทั้งสองต้อนเขาซะจนมุม จึงสารภาพออกมาทั้งหมด
“เอ๊ะ นี่นายคิดแบบนั้นหรอ”
ยูโตะพยักหน้าน้อยๆ
“ห๊ะ นี่นาย บ้ารึเปล่า” ชี่พูดอย่างหัวเสีย
“ใช่ ชั้นมันบ้า แต่ถ้าชั้นไม่คิดแบบนี้ ชั้นก็คงไม่มีหน้าไปพบคนๆนั้นได้หรอก” ยูโตะพูดออกมาด้วยเสียงที่เด็ดขาด ทำให้เพื่อนทั้งสองไม่กล้าแย้งขึ้นมา
“แต่ยูโตะ นายกำลังหลอกตัวเองอยู่นะ” เคย์โตะพูด
“…มันเป็นทางเดียว” ยูโตะยิ้มอย่างขมขื่นและก็ตอบออกมา เขารู้ตั้งแต่ตอนที่เขาเกิดความคิดนี้ขึ้นมาแล้วล่ะ ว่าเขากำลังหลอกตัวเองอยู่ แต่ถ้าไม่คิดแบบนั้น เขาก็คงรักคนสองคนในเวลาเดียวกันเป็นแน่ นอกจากจะทำให้ตัวเองและยามะจังต้องเสียใจภายหลังแล้ว ก็ยังทำให้เขาไม่มีหน้าไปพบคนๆนั้นได้อีก อย่าว่าแต่พบเลย แค่ตามหาเขาก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว ถ้าใจเขายังมีคนอื่นอยู่ เขาก็ไม่มีสิทธิ์ เพราะฉะนั้น เขาถึงจำเป็นต้องหลอกตัวเอง เพื่อสิ่งต่างๆที่จะตามมาจากการกระทำของเขา
ทั้ง 3 คนนั่งเงียบ อยู่กับที่ของตัวเอง ราวกับจะให้เวลากับอีกฝ่าย ในการยอมรับความคิดซึ่งกันและกัน
และแล้วยามะจังก็เดินบ่นเข้ามาในห้อง
“โอ๊ยยๆๆๆๆ ทำไมฝนถึงได้ตกเนี่ย แย่จริงๆเลย เปียกหมดเลย ถึงว่าตาขวากระตุกแต่เช้า”
ทั้งสามรู้สึกตัว อ๊ะ ฝนตกจริงๆด้วย แถมตกหนักอีกต่างหาก
“อ๊ะ ยามะจัง อรุณสวัสดิ์ แย่เลยนะ” ชี่ทักหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองไปช่วยเช็ดตัวเพื่อน
“หนาวน่าดูเลยนะ” เคย์โตะพูดและทำท่าหนาว
“หนาวสุดๆอ่ะ อ๊ะ ขอบใจนะชี่”
ยูโตะ นิ่งอยู่ซักพักราวกับกำลังปรับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองก่อน ‘เอาล่ะ!’ ก่อนที่จะหันไปพูดกับยามะจังบ้าง
“เอ้า กินยาแก้หวัดดักไว้ก่อนเลยนะ จะได้ไม่เป็นหวัด” ยูโตะยื่นยาพาราในมือให้ยามะจัง
“อ๊ะ ยูโตะ ขอบใจนะ ว่าแต่ทำไมนายถึงมียาพาราล่ะเนี่ย”
“อ๋อ คือ ชั้นมีพกไว้น่ะ แม่สั่งให้พกไว้น่ะ ฮ่าๆ” เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย บรรยากาศดีขึ้นเยอะ ให้ความรู้สึกเพื่อนสนิทได้ดีจริงๆ
“อ้ะ นี่ยามะจังน้ำ” ยูโตะยื่นน้ำขวดหนึ่งไปให้
“ขอบใจๆ เฮ้อ ทำไมวันนี้ชั้นซวยแต่เช้าเลยน้า” แปลกจัง ตาขวากระตุกใหญ่เลย ชักน่ากลัวแล้วสิ
“ฮ่าๆๆ อยู่ๆฝนก็เทลงมาแบบนี้ ไม่แปลกหรอกที่จะคิดแบบนั้น แต่ว่าดีจัง จะได้ไม่ต้องเรียนพละ” เคย์โตะพูดขึ้นมาอย่างร่าเริง
“เออ ใช่ !!! จริงด้วย ดีจังๆ ยิ่งขี้เกียจอยู่ ฮ่าๆ” ชี่พูดต่ออย่างดีใจ
ขณะที่ทั้ง 4 กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานเรื่องที่ไม่ต้องเรียน
ครืด!!!
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” อาจารย์สาวคนเดิมเดินเข้ามา
“ค้าบ/ค่า”
“เอาล่ะจ้ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาอีกคนนะจ๊ะ ฝากดูแลเพื่อนด้วยล่ะ”
อาจารย์พูดจบ เด็กสาวคนหนึ่ง ดูท่าทางอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็เดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ อิซึมิ นานะ ค่ะ ย้ายมาจากเกียวโต พอดีมีเรื่องงานของคุณพ่อเลยย้ายเข้ามากะทันหัน ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” นานะทักทายพอเป็นพิธี และมีเสียงปรบมือต้อนรับ
แว๊บแรกเมื่อเห็นนานะ ยามะจังก็รู้สึกได้ถึงลางไม่ดีอะไรบางอย่าง
... ขออย่าให้มีอะไรเลยเถิด… ยามะจังคิดพลางหลับตาปี๋
“ยูโตะ!!!!!!!!!” นานะร้องเสียงหลงเมื่อหันไปพบกับยูโตะที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับริมหน้าต่าง
ห๊ะ? ยามะจังลืมตาแล้วหันหน้าไปทางนานะ
“เอ๊ะ?” ยูโตะสะดุ้งตกใจที่เพื่อนใหม่เรียกชื่อเขา แล้วทำไมเขารู้ชื่อเราหว่า~~
นานะ ทำหน้าปลื้ม ดีใจอย่างสุดๆ เมื่อยูโตะหันมามองหน้าเธอ พร้อมกับวิ่งกระโจนเข้ามากอด
“ในที่สุดชั้นก็เจอเธอซักที ชั้นคิดถึงเธอจังเลย!!!!” ยูโตะทำหน้าเหวอ ที่อยู่ๆเพื่อนใหม่ก็วิ่งเข้ามากอดเขา ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนในห้อง รวมทั้งยามะจังที่เห็นภาพที่นานะกระโดดกอดยูโตะเข้าเต็มสองตา
“อ่ะ อะ เธอนี่มันอะไรกันเนี่ย” ยูโตะพูดอย่างตื่นๆและพยายามจะดันเพื่อนสาวออกไป
“ชั้นไง!! ชั้นไง จำไม่ได้หรอ ชั้นคือ คนรักตามพรหมลิขิตของนายไง” นานะพูดแล้วเอามือชี้มาที่หน้าตัวเอง
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!” ยูโตะ ชี่ เคย์โตะและยามะจัง ร้องเสียงหลงออกมาพร้อมกัน
.
.
.
.
.
บะ บ้าน่า! จะเป็นไปได้ยังไงกัน!!! ยามะจังทำหน้าตกใจสุดๆ
To be con…
ตัวละครใหม่ปรากฏกาย ฮ่าๆๆ เอาแล้ว แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปล่ะทีเนี้ย! รู้นะว่าตอนที่เห็นชื่อ ตอนที่ 8 นี้แล้วหวังอะไรกันน่ะ โฮ่ะๆ (ร้ายกาจ)
เอาเป็นว่ารักน้าา (อะไรของมัน)
ความคิดเห็น