คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อย่าเข้าใจผิดนะ!
เมื่อวานหลังจากที่ผมได้คำตอบสำหรับตัวเองแล้วผมก็ต้อง!
……………..
……………………
……………………………
……………………………………
……………………………………………
……………………………………………………………..
สะ สะ สารภาพรัก >< ไม่ ไม่ไหวหรอก อายอ่ะ แต่ผมก็อยากให้มันได้รู้ไว้นะ โอ๊ยทำไงดี ใครก็ได้มอบความกล้าให้ผมหน่อยยย TT (ยัยไรเตอร์ให้ผมใช้ศัพท์ยุคกรีกโบราณอีกและ - -) (ไรเตอร์ : เอ๊า มันได้อารมณ์ออก) ระหว่างที่ผมกำลังถกเถียงกับยัยไรเตอร์ติงต๊องเรื่องศัพท์โบราณในบทผมอยู่นั้นเคย์โตะก็เดินเข้ามา อ๊ะ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องแต่งตัว (ห้องพัก) อยู่ฮะ โดยมีสมาชิกแค่ 7 เท่านั้น วันนี้พวกเรามีนัดสัมภาษณ์ลงนิตยสารวัยรุ่นอยู่
“หวัดดี ขอโทษที่มาช้านะ” เคย์โตะพูดทักทายเพื่อนๆ
“อ้าว มาแล้วหรอ” “เข้ามาดิๆ”
“เฮ้ เคย์โตะ นายมาทำการบ้านภาษาอังกฤษให้ชั้นหน่อยดิ”
มะ มะ ไม่ไหวหรอก ไม่ไหวจริงๆ พอแค่รู้ตัวว่าตัวเองรักเคย์โตะ ก็แทบจะไม่กล้ามองหน้าแล้ว เรื่องจะให้สารภาพหรอ TT แค่เห็นมันเดินเข้ามาในห้องก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว
“เฮ้อ นายนี่ไม่ไหวเลยนะยูโตะ” เค้าพูด (ไรเตอร์ : เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม อิอิ) พลางส่ายหน้าแล้วเดินไปหายูโตะคุง แต่เค้าก็ชายตามามองผมแวบนึงอ่ะ
---แว๊บ!--- (ไรเตอร์ : อะไรแว๊บวะ - -)
ผมรีบก้มหน้าทันที ไม่ไหว พอเห็นหน้าก็ได้ยินคำว่ารักก้องอยู่ในหัวเต็มไปหมดเลย ทำไงดีล่ะต่อจากนี้ผมคงไม่กล้ามองหน้าเคย์โตะแล้วล่ะ
‘นี่ ริวจัง’ ชี่กระซิบคุยกับผม
‘ทำไมไม่ทักเคย์โตะมั่งล่ะ หลบทำไม’ แล้วก็ส่งสายตาดุเล็กๆมาที่ผม
‘กะ ก็มันเขินอ่ะชี่ พอชั้นรู้ว่าชั้นรักเคย์โตะนะ ชั้นก็เลยยิ่งไม่กล้ามองหน้า หรือ คุยเข้าไปใหญ่เลย’
‘ชั้นเข้าใจ แต่ถ้านายไม่คุยกับเค้าบ้าง เค้าจะเข้าใจผิดเอานะ’ นั่นสินะ ถ้าผมทำตัวแปลกๆแบบนี้เดี๋ยวเค้าเข้าใจผิดอะไรแปลกๆขึ้นมาจะทำยังไง
“สองคนนั้นซุบซิบอะไรกันอยู่น่ะ” อยู่ๆยามะจังก็โพล่งขึ้นมาอย่างจับผิด ทำเอาทั้งเคย์โตะ ทั้งยูโตะคุงเงยหน้าขึ้นมา (จากการบ้าน) มองผมกับชี่เป็นตาเดียวกัน
“ป่าวซักหน่อย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละน่า ^^” ชี่พูดอย่างร่าเริงพร้อมเดินไปนั่งตักยามะจัง ผมล่ะทึ่งเค้าจริงๆแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หน้าตาเฉยเลย
“ไม่ต้องมาทำเป็นเป็นอ้อนเลยนะชี่ ว่าไงคุยไรกันริวทาโร่ มีเรื่องอะไร พวกเราจำเป็นต้องปิดบังกันด้วยหรอ” เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่ชาย >< แต่จะให้เปิดเผยก็ไม่ไหวอ้ะ
“ปะ ป่าวหรอก ไม่มีอะไรจริงๆแค่คุยกันปกติเท่านั้นแหละ” ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆทั้งๆที่ก็รู้ว่าใครก็ไม่เชื่อหรอก - - (ไรเตอร์: อ่าวแล้วจะพูดออกไปทำไมล่ะ) (ริวริว : อ่าวถ้าเงียบก็แย่ดิ๊ หรือ เธออยากให้ชั้นพูดความจริง)
“แหมๆ ริวทาโร่ เดี๋ยวนี่เริ่มโตเริ่มมีความลับกับเค้าแล้วน้ะ” ยูโตะคุงเหน็บผมอ่ะ - -
“ไม่มีอะไรจริงๆ” ชี่ตอบแล้วก็หันไปหยิกแก้มยามะจังเล่น อย่างสนุกสนาน
แต่ใครบางคนดันพูดขี้นว่า
“สนิทกันจังนะ….” อยู่ๆเค้าก็หงุดหงิดขึ้นมาอ่ะ ไม่นะเค้าโกรธผมหรอ เอ๊ะ หรือว่าเค้าจะคิดว่าผมจะเป็นอะไรกับชี่ ไม่ใช่นะ!
“มะ ไม่ใช่นะเคย์โตะ! มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!” ผมตะโกนดังลั่นห้องแต่งตัวเหมือนตอน ประกาศเป็นเอกราช (มันให้ผมใช้คำเว่ออีกแล้ว) (ไรเตอร์ : แง้ เดี๋ยวนี้ริวริวขึ้น ‘มัน’ กับพี่แล้วหรอ TT) ทำเอาทุกคนตกอกตกใจกันใหญ่
“นายเป็นอะไรอ่ะริวทาโร่” ยูโตะคุงพูดขึ้น หลังจากหายตกใจ
“อะไรไม่ใช่อย่างที่ชั้นคิด แฮมทาโร่ แล้วทำต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ” มันขมวดคิ้วถามผม หลังจากหายตกใจต่อจากยูโตะคุงส่วน ชี่ กับ ยามะจังก็คงหายแล้วมั้ง - -‘
“ห๊ะ กะ ก็ เอ่อ คือว่า….” ผมอึกอักอยู่แปปนึง
“หือ?”
“….ชั้นกลัวนายเข้าใจผิดคิดว่าชั้นเป็นอะไรกับชี่อ่ะ” พูดจบผมก็ก้มหน้างุดเลย ผมมันบ้ามากเลยใช่มั๊ยที่พูดแบบนั้นออกไป ผมเหลือบไปมองคนอื่นๆที่นั่งอ้าปากค้างกันเป็นแถว แม้แต่ชี่ก็ด้วย - -
“ห๊ะ ชี่ นายเป็นแฟนกับริวทาโร่งั้นหรอ!” ยามะจังโพล่งขึ้นในที่สุด
“เมื่อไหร่! เมื่อไหร่ห๊ะชี่ ตอบชั้นเซ่!” ยูโตะคุงเขย่าชี่ซะสั่นเป็นเจ้าเข้า (ผมสงสารยามะจังอ่า เพราะชี่นั่งตักเค้าอยู่ = =)
“โอ๊ย หยุดซักที ใช่ที่ไหนเล่าไอ้บ้า!” ตอนชี่โกรธนี่โคตรหน้ากลัวเลย
“โอ๊ย หยุดซักที ชั้นเจ็บนะชี่!” เจ้าของตักเอ่ยมั่ง หลังจากทนได้ไม่นาน
หลังจากผมเงียบอยู่นาน และคนตรงหน้าผมก็เงียบ - - ถึงจะมีเสียงคนสามคนทะเลาะกันบ้างปนมาก็เหอะ ผมทนไม่ไหวเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเห็นเคย์โตะทำหน้าดีใจเป็นอย่างมาก เอ๊ะ ทำไมล่ะ
“ฮ่าๆ หนูนี่คิดอะไรแปลกๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ขำ” ทำไม ทำไมเค้าขำล่ะ! ผมพูดไรผิดงั้นหรือ -3-
เอ่อ ตอนที่ผมทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก เค้าก็พูดขึ้นว่า
“ชั้นไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกน่า ก็นายเป็นแฮมทาโร่น้อยของชั้นนี่นา”
ของชั้น!?
“อะ อ่ะ ไอ้บ้าพูดอะไรของนายอ้ะ ชั้นเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมรีบเดินหนีไปหา
คนอื่นเลย ผมอายมากเลยทำไมเค้าพูดแบบนั้นล่ะ ผมดีใจจังเลย หรือ ว่าเค้าจะคิดเหมือนผมนะ? จากนั้นเคย์โตะก็เดินมาร่วมวงเชียร์? ยูโตะคุงกับชี่ทะเลาะกัน - - (ไรเตอร์ : เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ - -) และซักพักแมนนาเจอร์ซังก็เดินเข้ามา
“เอ้า พวกเรา ได้เวลาแล้วล่ะ” พวกเราเลยต้องเดินออกไปทำงานอย่างช่วยไม่ได้…..
To be con….
มาอัพแล้วจ้า มีรีดเดอร์หลายคนถามใหญ่เลยว่าตอนนี้จะมีสารภาพรักมั๊ย คำตอบคือไม่มีค่ะ - -
รอแปปนะค๊า ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังค่า >3< ตอนนี้เป็นตอนสั้นๆ ซึ่งมีเพื่ออะไรไรเตอร์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฮ่าๆ ฝากด้วยน้า
ความคิดเห็น