คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 รูมเมท
บรรยากาศภายในห้องเข้าสู่ภาวะ ตึงเครียดเล็กน้อย…
(Ryosuke)
ให้ตายสิ! ผมว่าผมฆ่าไอ้ริว เอ๊ย นึกว่ามันจะไปจากชีวิตผมแล้วนะเนี่ย! แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยัง! หรือมันจะตะกายออกมาจากนรกจริงๆ! อ๊ะ อย่าบอกนะว่า!
ผมหันขวับ ไปที่ไอ้ริว ที่กำลังทำหน้าขยะแขยงผมอยู่
ไอ้ริวคือ รูมเมทของผม!!!!
(Ryutaro)
อ๊ากก ไอ้กลม! แกโผล่มาจากไหนเนี่ย!!! ชั้นนึกว่าแก กลายเป็นข้าวหน้าหมูทอดที่ชั้นไปกินมาเมื่อชาติที่แล้วซะอีกนะเนี่ย!!!
แล้วนี่อะไร ทำไมไอ้กลมมาอยู่นี่ล่ะ! มันโผล่มาจากไหน!!! ห๊ะ ถ้ามันมีกุญแจห้องนี้ งั้นหมายความว่า…
ไอ้กลม คือ รูมเมทของผม!!!!
ฟิ้วว~~~~ เวลาผ่านไปซักพัก สองหนุ่ม ยืนมองหน้ากันนิ่ง ด้วยความคิดที่ไม่แตกต่างกัน
ชั้นต้องอยู่กับไอ้ริวหรอ!/ชั้นต้องอยู่กับไอ้กลมหรอ!
“……”
“……”
“นายน่ะ!/นายอ่ะ!”
มองหน้ากัน
“อย่ามาเลียนแบบ!!!/อย่ามาเลียนแบบนะ!!!”
ทำหน้าโหด
“อยากลองดีไงวะ ไอ้อ้วน!”
“ห๊า พูดงี้ก็สวยเด้! ใครอ้วนฟระ!!!”
“ในห้องก็มีแค่ชั้นกับแก แล้วใครจะอ้วนวะ!ในเมื่อชั้นไม่อ้วน!”
“อ๊ากกก นี่แกด่าชั้นอ้วนเรอะ ไอ้ริวหน้าหนู!”
“เออดิว่า นอกจากอ้วนแล้วยังโง่เหมือนหมูอีก! แล้วชั้นก็ไม่ใช่หนูด้วย!”
“แกว่าชั้นโง่หร๊อ ไอ้โรคฉี่หนู!!!”
ขณะที่สองสาว? กำลังปะทะฝีปากกันอย่างเผ็ดร้อนอยู่นั้น
แอ๊ดดดดด
“ยามะจัง ทำไมไม่ขึ้นเรียนคาบบ่ายล่ะ” เคย์โตะเดินเปิดประตูห้องเข้ามา มือสองข้างถือกระเป๋านักเรียนไว้ ข้างหนึ่งเป็นของเคย์โตะเอง ส่วนอีกข้างหนึ่งเป็นของยามะจัง
ร่างอวบชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนชายสมัยประถมเดินเข้ามาในห้องของตน
“เคย์โตะ! ทำไมนายรู้ล่ะว่าชั้นอยู่ห้องนี้น่ะ”
เคย์โตะเดินมาวางกระเป๋าที่โต๊ะเขียนหนังสือ แต่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นเพื่อนอีกคนซึ่งเป็นเจ้าของห้องเหมือนกัน ตอนนั้นเขาไม่รู้เลยว่า การที่เขาเข้ามาในห้องนี้ ตอนนี้ จะทำให้เขาได้พบกับสิ่งสำคัญที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอด
“อ๋อ ก็ไปถาม ผอ.ไอบะมาน่ะ ว่าแต่นายยังไม่ตอบคำถามชั้นเลยนะ หนีกลับมาที่ห้องก็ไม่บอก นี่เลิกเรียนแล้วนะ”
“เอ๊ะ! นี่เลิกเรียนแล้วหรอ!!!” ยามะจังเผลอร้องเสียงดัง อะไรกัน นี่เขาทะเลาะกับไอ้ริว จนเลิกเรียนเลยหรือเนี่ย = =’’
“ชิส์ นายนี่ทำชั้นเสียเวลาจัดของจริงๆไอ้กลม!” ริวทาโร่ทำหน้าบูดบึ้ง ยืนกอดอกมองมาที่ยามะจัง ที่มัวแต่หันไปคุยกับคนที่เข้ามาใหม่
“อะไร! นายนั่นแหละ ที่ทำให้ชั้นไม่ได้เข้าเรียนบ่าย” ยามะจังไม่ยอมแพ้ หันกลับมาต่อด้วยสีหน้ามีอารมณ์
(Ryosuke & Ryutaro)
"โอ๊ยหงุดหงุดไอ้หมอนี่จริงๆ!!! "
เคย์โตะ ที่พึ่งรู้สึกตัวว่าในห้องยังมีคนอื่นอยู่นอกจากตนและเพื่อนสมัยประถม จึงเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงและก็ต้องไปพบกับ…นะ หนูแฮมสเตอร์!!!!
“หือ?” ริวทาโร่หันหน้ามาทางเขา อะไรวะไอ้หมอนี่! อ๊ะ ลืมไป ยังด่าไอ้อ้วนไม่หมด…
เคย์โตะเบิกตาโพลง ด้วยความตกตะลึง กับผู้มาใหม่ ที่สะกดตาของเขา
ทางด้านยามะจังและริวทาโร่ ก็ยังคงเถียงกันต่อไป โดยที่ไม่มีใครหันมาสนใจเคย์โตะซักคน ใครบางคนในสองคนนี้จึงไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังเป็นที่ต้องตาของคนตาตี่รูปหล่อ ที่นั่งหัวแหลมอยู่ในห้อง
“ไอ้ บ้าริวทาโร่!”
เสียงยามะจังลอยมาเข้าหูเคย์โตะ ‘ริวทาโร่’ งั้นหรอ??
ชื่อแม้จะดูโบราณนิดๆ แต่ไม่เป็นไร..หน้าตาน่ารัก... ให้อภัย ^-^
“อะไรแก? นี่ของฉัน!”ริวทาโร่เริ่มปฏิบัติการขอคืนพื้นที่จากเรียวสุเกะที่กำลังจะแย่งโต๊ะไม้ตรงกลางไปเป็นทรัพย์สินของตน
“นี่มันของโรงเรียนไม่ใช่หรือไง!”เรียวสุเกะตรงเข้าไปถีบริวทาโร่หนึ่งครั้งก่อนจะวางมันตามเดิม ริวทาโร่ที่กลิ้งหลุนๆตกไปยังเตียงอีกฝั่งถึงกับร้องครวญด้วยความเจ็บปวด ร้อนถึงเคย์โตะที่ยืนนิ่งเป็นซากเม่นพันปีวิ่งเข้าไปช่วยแทบไม่ทัน
“เจ็บหรือเปล่า”
“แกเป็นใครวะ?”ดูเหมือนริวทาโร่พึ่งจะรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเคย์โตะ..
“อะ..อ่อ เป็นเพื่อนสมัยประถมของเรียวสุเกะน่ะ”เคย์โตะถึงกับเหวอเมื่อเจ้าแฮมเตอร์น้อยจิกดวงตาโตมองเขาอย่างไม่พอใจ
“หึ..เพื่อนกันนิสัยมันก็คงคล้ายๆกันแหละคบกันได้”ริวทาโร่สะบัดปัดข้อมือเคย์โตะออกอย่างรำคาญ ก่อนจะลุกขึ้นยืนทำเป็นจับเสื้อให้เข้าที่
“นี่ อยากตายหรือไงวะ!”เรียวสุเกะตั้งท่าจะพุ่งเข้าไปแลกหมัดแต่เคย์โตะขวางเอาไว้ได้ทัน
“เอ่อ..ออกไปกันเหอะ อาจารย์ให้ฉันมาตามนายเนี่ย”เคย์โตะลากเรียวสุเกะที่โกรธจนเดือดปุดเป็นหม้อไฟสุกี้ออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
(Ryosuke)
“นี่! มาลากฉันออกทำไมฮะ ไม่เห็นไอ้เวรนั่นมันพูดรึไง!?”
“ใจเย็นน่า..อย่าไปถือสาเลย” หน้าตาน่ารักๆแบบนั้นไม่ควรโดนอะไรกระแทกหน้าสักเท่าไหร่..
“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง?”ผมหยุดมองเคย์โตะที่จู่ๆก็ทำสายตาปลาบปลื้มซะเหลือเกิน..
“อ๋อ เปล่าหรอก^^”เคย์โตะปฏิเสธกลบเกลื่อนก่อนจะวิ่งนำผมกลับไปยังห้องเรียน..
คาบเรียนจบลงแล้วจริงๆตามที่เคย์โตะบอก ในห้องเรียนเหลือเพียงอาจารย์หน้าโหดคนนึงนั่งปั้นหน้าเหี้ยมอยู่ผมถูกอาจารย์คนนั้นไล่ให้ไปถางหญ้าหลังโรงเรียน ทำโทษข้อหาโดดเรียน=_=
เพราะใครที่ทำให้ผมมาเจอชีวิตเวรกรรมแบบนี้!
เพราะมันน่ะแหละ ไอ้ริว! กลับไปแกตาย! ผมจะสับมันมัดกับเตียงแล้วเอาน้ำมันราดจากนั้นก็จุดไฟแล้วลอกเนื้อมันออกสับเป็นหมื่นชิ้น! อ๊ากก! เพราะแกคนเดียวไอ้ตัวซวย
ช่วงที่ผมกำลังสาปแช่งจิตนาการฉากโหดเหี้ยมอัมหิตอยู่นั้น..ผู้ชายหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมคนหนึ่งที่เดินนำพาผมมาถางหญ้าที่สวนหลังโรงเรียนนั้นถึงกับสะดุ้งไม่กล้าคุยกับผมไปชั่วขณะ
ทำไม? หน้าผมมันทำไม?-_-*
“เอ่อ จอบอยู่ในโรงเก็บของสังกะสีด้านในสุดนะ”เขาชี้นิ้วอันสั่นระริกไปที่บ้านสังกะสีโสมมๆเหมือนบ้านพักคนบ้าใต้สะพานลอยยังไงยังงั้น
“ครูสั่งให้ตัดตรงริมสุดตรงนั้นเพราะหญ้ามันเริ่ม..ระ..รกแล้ว”ไม่ใช่แค่มือที่สั่นแต่เสียงก็สั่นตามไปด้วย หมอนี่เป็นโรคชักกระตุกหรือเปล่าน่ะ?
“อ่อ งั้นหรอ”ผมทำเป็นพยักหน้าเข้าใจ แต่พอไอ้เจี๋ยมเจี้ยมนี่จะเดินกลับไปผมจับข้อมือมันไว้ทันที
“นี่..”ผมเขยิบร่างเข้าประชิด จากส่วนสูงแล้วผมสูงแค่ปลายคางหมอนี่เท่านั้นเอง= =*
“อะ..อะไรหรอ?”
“นายดูมือฉันสิ”ผมแบมืออมชมพูของตัวเองให้หมอนี่ดูก่อนจะทำสายตาออดอ้อน
“เน่~ ถ้าฉันจับจอบมือฉันต้องพองแน่ๆเลย นายช่วยทำให้ฉันหน่อยได้มั้ย? สอนอย่างเดียวก็ได้”
“ตะ..แต่ว่า”มันทำหน้าอึกอัก จากหน้าซีดจนเหลืองเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงขึ้นทีละสเตป
“ได้มั้ยจ้ะ?”ผมเลื่อนจากจับมือเป็นคล้องวงแขนรอบคอหมอนี่แทน และก็ได้ผล..
“คะ...ครับ”หมอนี่พยักหน้าเหงื่อแตกพลั่ก ผมยิ้มหวานให้มันหนึ่งยกก่อนจะปล่อยอ้อมแขนออก
หุหุ..สะใจจริงๆ^^ ผมพึ่งรู้ข้อดีของตัวเองก็วันนี้นี่แหละ ฮ่าๆ^O^
ผมยืนอยู่ข้างๆหมอนี่ที่กำลังถางหญ้าด้วยจอบอย่างเมามัน เอ่อ..ผมว่าน่าจะใช้กรรไกรในนั้นมากกว่านะ มันดูลำบากยังไงไม่รู้สิ..
“แบบนี้นะ”เขาเริ่มทำให้ดูทีละขั้นตอน ผมทำเป็นร้องอ๋อทำหน้าเข้าใจ แต่พอทำก็แกล้งทำไม่เป็น ให้หมอนี่สอนหลายรอบกว่าจะรู้ตัวก็ถูกใช้ถางหญ้าไปจนหมดแล้ว
เสียใจด้วย...วันนี้นายไม่มีโชคเอาซะเลย ^-^
ผมพาชายผู้โชคร้ายนั่นไปเลี้ยงไอติมของโรงเรียน ดึงมากอดมอบไมตรีนิดๆหน่อยๆเป็นการขอบคุณทางอ้อมที่ถางหญ้าไถ่โทษให้ผม อิอิ><
“นี่ นายชื่ออะไร?”
“อ๋อ..ผะ..ผม .. ผม ชิโนเกะครับ”
“ทำไมไม่กินล่ะ ละลายหมดแล้ว”ผมมองไปที่ไอติมโคนที่เจ้าชิโนเกะถืออย่างอาลัยอาวรณ์ อุตส่าห์เลี้ยงนะเฟ้ย! กินเข้าไปเดี๋ยวนี้! >O<
“อะ..อ๋อ”เขาทำท่าจะกินแต่ก็หยุดค้างเสียดื้อๆ..
“เรียวสุเกะคุงมองใกล้ๆแล้วน่ารักจังเลยนะครับ”
“เอ๋?”
“เปล่าครับ”ชิโนเกะลุกขึ้นยืนถือไอติมวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผมนั่งงงอยู่ตรงม้านั่งหน้าโรงอาหาร ผมนั่งจัดการไอติมจนหมด ตรงโรงอาหารเริ่มมีนักเรียนเพิ่มมากขึ้นแล้ว แต่ส่วนใหญ่จะไปอออยู่ที่ร้านสะดวกซื้อมากกว่า เห็นเพื่อนในห้องคุยกันว่าร้านนี้พึ่งสร้างขึ้นเมื่อปีที่แล้ว..
ขณะที่ผมนั่งกินไอติมไปเรื่อยๆ พลางมองสำรวจพื้นที่รอบๆอยู่นั้น สายตาผมก็ไปสะดุดอยู่ที่ โอโนะเซนเซ ที่กำลังยืนสั่งราเมนอยู่ในโรงอาหาร
“ป้า! ทำไมมีหมูแค่สองชิ้นอ่ะ ในรูปเขียนไว้ตั้งสี่ชิ้น” โอโนะเซนเซ กำลังสอบถามรายละเอียดกับป้าขายราเมนและกำลังพยายามเรียกร้องสิทธิผู้บริโภคดังลั่นโรงอาหาร ราวกับกำลังจะป่าวประกาศจุดยืนของตัวเองอยู่
O.O
“โห อิตาครูคนนั้นเนี่ย ต๊องไม่เบาแฮะ นึกว่าจะโหด เข้มซะอีก” ผมคิดในใจ พอๆกับไอบะเซนเซเลยอ่ะ = =’’
ผมลากสายตาอีกครั้ง ไม่อยากจะนั่งมองคนบ้าหาเรื่องเรียกร้องสิทธิผู้บริโภคนานๆ เรื่อยไปเรื่อยๆจน ผมวนกับมาที่เซ็นเตอร์เดิม ชิส์ ไอติมหมดแล้วอ่า ผมคาบช้อนไอติมอย่างเซ็งๆ สองมือเท้าคาง
เฮ้อ~ ทำไรต่อดีอ่ะ ไม่อยากกลับห้องเว่ย ไม่อยากเจอไอ้โรคฉี่หนูนั่น อ๊ากกก คืนนี้ชั้นจะนอนหลับมั๊ยวะเนี่ย!!! ขณะที่ผมกำลังหัวเสียอยู่นั้น เคย์โตะก็เดินถือเค้กเข้ามาหาผม
แกร๊ก เคย์โตะวางเค้กลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามผม
ผมปรายตามองเคย์โตะนิดๆก่อนจะหันไปเจอกับของโปรดของผมวางอยู่ตรงหน้า
เค้กสตรอเบอรี่!!!
ผมทำตาโต อ๊ากกก เค้กสตรอเบอรี่! อยากกินอ่า T^T
ผมหันไปสบตาปิ๊งๆอ้อน เคย์โตะ
‘เคย์โตะ~~ นายมีเค้กตั้งสองก้อน ชั้นขอก้อนนี้ได้มั๊ยอ่า’ ผมพยายามส่งสายตาวิงวอน
“อ๊ะ กินซะสิ ชั้นซื้อมาให้นายนี่แหละ” เคย์โตะเข้าใจว่าผมต้องการอะไร และเลื่อนจานเค้กเข้ามาใกล้ๆผม
“อ๊ะ จริงหรอ ขอบคุณนะ!” ผมรับเค้กไปอย่างดีใจและลงมือเขมือบทันที
“ฮะๆ เหมือนเมื่อก่อนจริงๆเลยนะ ยามะจังชอบกินสตรอเบอรี่นี่นา” เคย์โตะพูดก่อนจะค่อยๆลงมือกินเค้กด้านหน้าตัวเอง
“เอ๊ะ จำได้ด้วยหรอ” ผมเสียสละเวลาในการกินอันมีค่า ขึ้นมาฟังเคย์โตะพูด
“ฮะๆ จำได้สิ เอ้อ นี่ยามะจัง…” เคย์โตะเบาเสียงลงเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ทำให้ผมรู้สึกสนใจ จึงยัดเค้กที่เหลือทั้งหมดเข้าปาก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเคย์โตะดีๆ
“มีไรหรอ” ผมพูดเสียงอู้อี้นิดๆ แต่คิดว่าเคย์โตะน่าจะฟังออก (บางทีนะ)
“เอ่อ คือ คนในห้องเมื่อกี้ใครหรอ” เคย์โตะพูดขึ้นด้วยใบหน้าแดงระเรื่อนิดๆ แต่ผมไม่เห็นหรอก แค่ได้ยิน ก็ขึ้นแล้ว!
“ห๊า! ไอ้เวรริวนั่นน่ะน๊ะ มันเป็นศัตรูของช้านนน อ๊ากก ไม่อยากเอ่ยชื่อ!!” หน้าผมเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อบ้าง แต่คิดว่าคงคนละฟีล?
“ทำไมต้องโกรธกันขนาดนั้นด้วยหรอ” ทำไมต้องขนาดนั้นด้วยล่ะ ออกจะน่ารักขนาดนั้น >< ใครจะไปโกรธลง
“ห๊า เหตุผลน่ะหรอ ลืมไปแล้ว =3=” ผมตอบหน้าตาย ชัดถ้อยชัดคำ พลางสะบัดหน้าหนี เชอะ ใครจะไปอยากจำ
“=O=’ ลืมไปแล้วเนี่ยนะ” ให้ตายสิ เพี้ยนไปแล้วรึไงนะ ถ้าลืมไปแล้วทำไมไม่ดีกันเล่า!
“ใช่!!” ผมตอบอย่างหนักแน่น
“อีกอย่างนะ ชั้นนึกว่าชั้นจับมันมุดรูเดิมกลับบ้านไปแล้วนะเนี่ย อยู่ๆก็โผล่มา แถมยังมาเป็นรูมเมทชั้นอีก อ๊ากก จะบ้าตาย!” ผมเอามือกุมหัวอย่างบ้าคลั่ง
เคย์โตะส่ายหัวเบาๆ น่าตาก็น่ารักทั้งคู่ ทำไมถึงได้รุนแรงกันขนาดนี้เนี่ย
“เอ่อ…หรอ แล้วเค้าชื่ออะไรอ่ะ”
ผมหันขวับ จ้องสายตาพิฆาตไปหาเคย์โตะ ที่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผม
..เงียบ..
“โมริโมโตะ ริวทาโร่!!!!” ผมกระแทกเสียงดัง จนคนที่อยู่ในแถบๆนั้นหันหน้ามาทางผมทุกคน และผมก็เดินออกไป
เคย์โตะ หันไปขอโทษทุกๆคนในบริเวณนั้น อย่างยากลำบาก - -‘’ (ทำไมเพื่อนเขาน่ากลัวอย่างนี้นะ)
หลังจากขอโทษเสร็จ ก็นั่งลงอย่างเดิม มือหนาหยิบช้อนเค้กขึ้นมาวนบนจานเล่นเบาๆ
.
.
.
.
.
โมริโมโตะ ริวทาโร่อย่างนั้นหรอ …
To be con...
ความคิดเห็น