คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 นักเรียนใหม่
“สวัสดีครับ ผม ยามาดะ เรียวสุเกะ ย้ายมาจาก โยโกฮาม่าครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
ทันทีที่เรียวสุเกะก้าวเข้ามาในห้อง เพียงแค่แวบแรกที่เค้าได้เห็นเรียวสุเกะ เวลารอบๆตัวยูโตะก็เหมือนจะหยุดหมุนอยู่ชั่วขณะ เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกเป็นคำพูดได้ มันอบอุ่น จริงใจ โหยหา คุ้นเคย และคิดถึง…
ซุบซิบๆ
“กรี๊ด หล่อนะเธอ”
“เฮ้ย แม่เจ้าโว้ย สวยชิบ ผู้ชายแน่หรือวะ”
เรียวสุเกะหยุดพูดเพื่อรอให้เสียงในห้องเงียบลง
“เอ้าๆ ตั้งใจฟังเพื่อนกันหน่อยจ้า เอ้า ยามาดะคุง เชิญต่อ”
“ขอบคุณครับอาจารย์” ร่างเล็กหันไปขอบคุณอาจารย์และหันมาพูดต่อ
“ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับ อาริโอกะ ไดกิคุง ปี 2 ห้อง A ครับ ตอนนนี้เราอาศัยอยู่ด้วยกัน”
“ว้ายๆๆ เป็นญาติกับรุ่นพี่อาริโอกะด้วย ถึงว่าสิ”
“นั่นสิ นั่นสิ อ๊ายชั้นเป็นแฟนคลับเค้าเลยล่ะ”
“อ๊ะ เพื่อนของพี่ยูยะนี่นา” ชี่พูดขึ้นมาหลังจากฟังอยู่นาน จากนั้นเรียวสุเกะก็พูดต่อ
“ครับ ก็จากนี้ไป ผมอาจจะสร้างปัญหาบ้าง ก็คงต้องขอความกรุณาจากทุกคนด้ยยนะครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มกว้างให้เพื่อนๆพร้อมเสียงปรบมือที่ดังขึ้น
แปะๆๆๆๆๆ
“เฮ่ย ยูโตะ แม่งสวยชิบเลย อีกมุมก็หล่อเว่อ คนในฝันแกหญิงหรือชายวะ” เคย์โตะกระซิบข้างๆหูยูโตะทำเอาเค้าตื่นจากภวังค์
“นั่นสิ ยูโตะ ใช่คนนี้รึเปล่า ชั้นว่าเจ๋งไปเลยอ้ะ” ชี่ก็เอาด้วยอีกคน
“มะ ไม่รู้สิ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ”ยูโตะตอบ
“แต่ชั้นกลับ…รู้สึกคุ้นเคยยังไงไม่รู้สิ มันรู้สึกอบอุ่น โหยหาและคิดถึง…” ยูโตะพูดต่ออย่างล่องลอย
“เอ้า ยามาดะคุง ไปนั่งข้างๆ นาคาจิม่าคุงนะจ๊ะ” พร้อมผายมือมาทางยูโตะ ทำให้เจ้าตัวตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่นึกว่าจะได้นั่งข้างๆกัน
“นาคาจิม่าคุง ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ” อาจารย์สาวยิ้มให้ ทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นพร้อมตอบอาจารย์
เรียวสุเกะ ค่อยๆเดินมาวางกระเป๋า และนั่งลงที่โต๊ะข้างๆยูโตะ
“ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นยามาดะ เรียวสุเกะ ฝากตัวด้วยนะ ” พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้เขา
“เช่นกันชั้น นาคาจิม่า ยูโตะฝากตัวด้วยนะ มีไรให้ช่วยก็บอกได้เลย นายมาใหม่คงมีอะไรหลายๆอย่างแหละ” ร่างสูงตอบรับอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ยังไม่หายจากอาการตื่นเต้น เพราะท่าทางเขาจะหลงอยู่ในความรู้สึกแปลกๆตอนที่เห็นหน้าเรียวสุเกะครั้งแรกจน หยุดไม่ได้ซะแล้ว
หลังจากที่ยูโตะตอบออกมา อย่างห่างเหินทำให้ร่างเล็กทำหน้าเศร้าและพูดออกมาเบาๆ
“นาย…ไม่รู้จริงๆสินะ”
“เอ๊ะ” ยูโตะขึ้นเสียงสูงเล็กน้อยอย่างสงสัย
“อ๋อ ปล่าวหรอก ชั้นพูดไปเรื่อยน่ะ ” เรียวสุเกะตอบกลับมาอย่างยิ้มแย้ม และเพื่อนที่ถูกลืมทั้งสองก็โผล่หัวออกมา
“Hi! ชั้นโอคาโมโตะ เคย์โตะ เป็นนักเรียนนอกจากอังกฤษเป็นเพื่อนยากของไอ้ยูโตะ ฝากตัวด้วยนะ” เคย์โตะพูดอย่างอารมณ์ดี และยื่นมือไปเชคแฮนด์เรียวสุเกะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เคย์โตะ”
“ส่วนชั้น จิเน็น ยูริ เรียกชี่ ก็ได้ เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของยูโตะ เหมือนกันฝากตัวด้วยนะจ๊ะ ยามะจังเนี่ยน่ารักจังเลย” ชี่พูดจบก็เดินเข้าไปอ้อนเรียวสุเกะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะชี่” ท่าทางเรียวสุเกะก็จะชอบท่าทางอ้อนๆของชี่เลย ยิ้มตอบและลูบหัวเจ้าตัวเล็กที่มาอ้อนเขา
“นี่ๆๆ ขอพวกเราเรียกว่า ยามะจังได้มั๊ยอ่ะ นะนะ น่ารักดี” ชี่พูดขึ้น
“ได้สิ เมื่อก่อนเพื่อนๆก็เรียกชั้นแบบนั้นเหมือนกันแหละ” ยามะจังตอบทำเอาชี่ทำท่าระริกระรี้อย่างดีใจ
“พอๆน่า ชี่ เดี๋ยวยามะจังรำคาญหรอก”
“นี่ เคย์โตะ นายจะหาว่าชั้นน่ารำคาญงั้นหรอ!”
“พอได้แล้วพวกนายเนี่ย ต่อหน้าเพื่อนใหม่นะ” ยูโตะพูดอย่างไม่สบอารมณ์ แหงสิ เพราะเขาไม่อยากให้ยามะจังรำคาญและไปอยู่กลุ่มอื่นนี่ เพราะอะไรนะ เขาถึงรู้สึกพิเศษอย่างบอกไม่ถูกกับเพื่อนใหม่คนนี้ตั้งแต่แรกพบ เหมือนเราผูกพันอะไรกันบางอย่าง แต่จะเป็นเธอคนนั้นรึเปล่า ตัวเขาเองก็ไม่กล้าจะยืนยัน
“ไม่เป็นไรๆ ดีออกเราจะได้สนิทกันเร็วๆไง ว่าแต่พวกนายตลกดีนะ” ยามะจังพูดอย่างสนุกสนาน
จากนั้นไม่นานเพื่อนๆทั้งห้องก็มาห้อมล้อมยามะจัง จนไม่มีที่พอสำหรับ 3 หนุ่ม
พักเที่ยง
“นี่ๆ ยามะจัง” ชี่เริ่มชวนคุยระหว่างการกินข้าวกลางวันของ 4 หนุ่ม F4
“อ้า อาย อี้ (ว่าไงชี่)” ยามะจังหันมาตอบเสียงอู้อี้ เพราะพึ่งยัดกุ้งทอดเข้าไปเต็มแก้ม (ปาก)
“ยามะจัง เคยฝันอะไรแปลกๆมั่งมั๊ย” คำถามนี้ทำเอา อีกสองหนุ่มที่กำลังนั่งกินอยู่โต๊ะเดียวกันรีบหันหน้ามามอง
“ฝัน? ฝันอะไรหรอ” ยามะจังหันมาตอบหลังจากที่กลืนกุ้งทอดลงพุงหมดแล้ว
“ก็อย่างเช่น ฝันเห็นผู้ชายคนนึง ยืนเรียกยามะจังอยู่ หรืออะไรประมาณเนี้ย ไม่มีเลยหรอ”
“เอ….” ยามะจังทำท่าคิดอย่างเคร่งเครียด
ทำให้ สามหนุ่มที่นั่งคอยฟังคำตอบอยู่ ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆจนแทบหลุดออกมาแข่งกันว่าใครจะดังกว่ากันเลยทีเดียว
หลังจากที่ยามะจังเงียบไปซักพัก
“อ๋อ!” ยามะจังทำท่าทางประมาณว่า คิดออกแล้ว! ทำเอาสามคนที่นั่งลุ้นคำตอบอยู่สะดุ้ง ‘โอ้ว หรือว่า ยามะจังนี่เอง!’ ทั้งสามคิดพร้อมกันอย่างตื่นเต้น
“ไม่เคยฝันอ่า~”
โครม!ตึง! เสียงเพื่อนทั้ง สามหล่นจากเก้าอี้
“โถ่ ยามะจังทำเสียงอย่างกับว่าเคยฝันงั้นแหละ” เคย์โตะพูดออกมาหลังจากลุกขึ้นนั่ง
“นั่นสิ อุตส่าห์ลุ้นตั้งนานที่ไหนได้ -3-” ชี่เอามั่ง
“อ้าวแหม เรื่องฝันอะไรเนี่ย ชั้นไม่ค่อยฝันอ่า คือกินเสร็จแล้วก็นอนหลับสนิทเลย ไม่ค่อยฝันหรอก” ยามะจังตอบออกมาอย่างร่าเริง
“ห๊ะ กินแล้วก็นอนเลยเนี่ยนะ!” เคย์โตะขึ้นเสียงสูง
“ใช่แล้ว ทำไมหรอ” ยามะจังยังคงนั่งยิ้มอยู่ต่อไปพลางก้มหน้าลงไปกินต่ออย่างไม่ใส่ใจ คงคิดว่าตัวเองไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยล่ะมั้ง
“นี่ ยามะจังไม่ได้นะ กินแล้วนอนเลยมันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้รึเปล่า” อยู่ๆยูโตะก็พูดขึ้น หลังจากนั่งเงียบอยู่นาน
“เอ๊ะ?” ยามะจังละสายตาจากข้าวกล่องขึ้นมามองยูโตะ อย่างมีคำถามพร้อมทำตาปริบๆ
“นะ นายเป็นห่วงชั้นด้วยหรอ” และถามคำถามที่ไม่ว่าใครก็ต้องเขินเมื่อได้ยินคำถามนี้ ไม่เว้นแต่ตัวคนถามเอง
ชี่และเคย์โตะ ถึงกับทำตาโตกับคำถามที่ได้ยินและหันหน้ามามองที่ทั้งสอง
“…เป็นห่วงสิ เป็นห่วงมาก เพราะฉะนั้นอย่าทำอีกนะ” ยูโตะไม่รู้ว่าตัวเองพูดออกไปได้ยังไง เพียงแต่หัวใจเขามันสั่งให้พูดไปอย่างนั้นเอง
ยามะจังเขินแก้มแดงและยิ้มร่าออกมาอย่างดีใจ
“ขอบคุณน๊ะ ชั้นจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้วล่ะ” พร้อมกับยังนั่งส่งยิ้มน่ารักไปให้ยูโตะต่อไป ทำให้เค้ารู้สึกเขินหน้าแดงออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ตอนนี้…เค้ารู้สึกสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยและอบอุ่น ที่เหมือนกับเธอในฝันคนนั้นได้จาก ร่างเล็กๆตรงหน้าเขาที่ชื่อว่า ยามาดะ เรียวสุเกะ…
To be con…
----------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วจ้า ดีใจจังที่มีคนตามมาอ่าน TT พึ่งสังเกตนะ ว่าตอนนี้มันสั้นๆ ฮ่าๆๆ ตอนหน้ายาวจ้า (มั้ง) อิอิ
คือโซลอยากจะบอกว่า เรื่องนี้น่ะ มันอาจทำให้ใครหลายๆคนงงน้า (ถ้าอ่านไปเรื่อยๆอ่า) โซลยัง งงเลย ฮ่าๆ (รีดเดอร์: จะอ่านของมันต่อดีมั๊ยเนี่ย ไม่มั่นใจ - -) อ่านต่อนะๆ โซลตั้งใจจริงๆ TT
ขอบคุณสำหรับเม้นจ้า
ความคิดเห็น