คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : แต่เช้า!
หวัดดีฮะ ผมริวทาโร่ ขอโทษนะฮะที่หายไปนาน แต่ว่าตอนนี้ผมกลับมาแล้วล่ะ ^^
“แฮมทาโร่ ฮู้ จะนอนไปถึงหนายยย” เสียงไอ้เม่น นามเคย์โตะมันตะโกนแหกปากอยู่หน้าบ้านผม
“อืมม โอ๊ย มันจะแหกปากไปทำไมเนี่ย” ผมงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา และซุกตัวลงไปในผ้าห่มต่อ ก็มันหนาวนี่นายังไม่อยากตื่นเลย
ตึก ตึก!!! เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากบันไดและก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“แฮมทาโร่!!!!!!!” เคย์โตะเปิดประตูดังผลัวะ แล้วก็ตะโกนเรียกผมอย่างเต็มกำลัง ทั้งๆที่จุดที่ผมนอนอยู่กับที่มันยืนอยู่ห่างกันไม่ถึง 1 เมตรด้วยซ้ำ
แต่ผมอึดนะ แค่นี้ไม่หวั่นหรอก ผมเลยดึงหมอนขึ้นมาปิดหัว(หู) ตัวเอง
เคย์โตะ ยืนมองนิ่งซักพักเมื่อเห็นเด็กดื้อไม่ยอมตื่น เขาแสยะยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“หึหึ” และย่างสามขุมเข้ามานั่งลงข้างๆเตียง แขนสองข้างคร่อมเด็กดื้อเอาไว้
“แฮมทาโร่ ถ้าชั้นนับ 1 ถึง 3 แล้วนายไม่ตื่นนะ นายไม่ได้ลุกออกจากเตียงอีกเป็นแน่”
ผมสะดุ้งและรีบหันหน้าขึ้นมามองหน้ามันก็พบกับว่า มันคร่อมผมอยู่!!
“1…”
มันเริ่มนับ เฮ่ยๆๆ
“ออกไป๊!” ผมผลักมันเต็มกำลัง
“แก ไอ้ลามก! แกจะทำอะไรชั้นห๊ะ” ผมนั่งโวยวายอยู่บนเตียง
“อะไร ใครลามก ก็นายไม่ยอมตื่นเองนี่นา เลยต้องใช้ไม้แข็งกันบ้าง” มันลุกขึ้นยืนแล้วทำหน้าหาเรื่องผม
“ฮึ้ยยยย ไม้แข็งอะไรของนายวะ!”
“อยากรู้หรอ”เฮือก! มันหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“แฮมทาโร่ ถ้านายยังไม่รีบลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ชั้นได้ใช้ไม้แข็งกับนายแน่” มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆผม ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ปึ้ง!
เคย์โตะมองตามริวทาโร่อย่างขำๆก่อนที่ตัวเองจะลงมือจัดการเก็บที่นอน (ไรเตอร์: ช่างเป็นคนดีเลิศ T^T)
ผ่านไป 10 นาที ผมอาบน้ำเสร็จ ผมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกมา หันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจดีแล้วว่ามันไม่อยู่ ผมก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ โดยมีผ้าขนหนูพันรอบตัวแค่ผืนเดียว
ถึงอย่างนั้น ผมก็ใส่ชั้นในอยู่นะ! (ไรเตอร์ : รู้แล้วน่า หนูรีบๆแต่งตัวเข้าเหอะ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ อีกอย่างพี่ไม่อยากมองหนูโป๊นานๆ) (ริวริว: เออๆรู้ๆ…..เฮ่ย! แกก็ออกไป๊!) (ไรเตอร์ : แอ่ก!(โดนถีบออกมานอกห้อง)
แอ๊ดดด
ผมเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อออกมาเลือก
“อืมม วันนี้ใส่ชุดไหนดีน้า”
“อืม ชั้นว่า สีเหลืองตัวนี้น่าจะดีนะ” ….
“อ๋อ หรอ อืมๆ” ผมหยิบเสื้อสีเหลืองที่ว่า มาใส่
.
.
.
.
.
หือ…เมื่อกี้เสียงใครวะ ผมคิด
ผมค่อยๆหันไปมองข้างหลัง
“เฮ้ย!!!!” ผมร้องเสียงหลงด้วยสีหน้าตกใจเป็นที่สุด
เคย์โตะยกมือขึ้นปิดหู
“อะไรของนาย แฮมทาโร่ จะตะโกนทำไมเนี่ย”
“ทะ ทะ ทำไมนายถึงมาอยู่ในห้องชั้นล่ะ!” เอ้อ ตอนนี่ผมแต่งตัวเสร็จแล้วนะ
“อ้าว ก็ชั้นเป็นคนมาปลุกนายไงจำไม่ได้หรอ” มันตอบหน้าตาย
“ไม่ใช่เฟ้ย! ก็เมื่อกี้นายออกไปแล้วไม่ใช่เรอะ แล้วเข้ามาตอนชั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกทำไม!” โอ๊ย ทำไงดีอ้ะ มันเห็นผมโป๊ซะแล้วซิ อ๊ากกก อายยยยย >///<
“ใครว่าชั้นออกไป ชั้นก็อยู่ตรงนี้ตลอดยังไม่ได้ออกไปไหนเลยนะ” ห๊ะ แล้วทำไมเมื่อกี้ผมไม่เห็นมันล่ะ หรือว่ามันเป็นนินจา! (ไรเตอร์ : หนูก็เห็นอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ว่าเขาเป็นเม่นไม่ใช่นินจา)
“เอ้าๆๆๆ แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบๆลงมากินข้าว แม่รอนานแล้วนะ” เคย์โตะดึงผ้าเช็ดตัวไปจากมือผม แล้วก็เดินนำผมออกไปทันที
โอ๊ยยยย ทำไงดีเมื่อกี้ มันเห็นอะไรมั่งง่ะ ถึงเราจะเป็นแฟนกันแต่ว่า มันก็…บึ้ม! อ๊ากกก เขินนนน ><
ณ ห้องครัว
“อ้าว เคย์โตะคุงลงมาแล้วหรอจ๊ะ ริวทาโร่ช้าจริงๆเลยนะ” แม่หันมาดุผมที่หน้าแดงเป็นสตอร์เบอร์รี่ปั่นใส่โยเกิร์ต (ไรเตอร์ : อยากกินง่ะ - -)
“แม่อ้ะ ไม่ต้องมาพูดเลยนะทำไมต้องให้เคย์โตะขึ้นไปปลุกผมด้วยล่ะ ผมอายนะ” ผมทำหน้างอนใส่แม่
“อะไรๆ เขาอุตส่าห์ขึ้นไปปลุกไม่ดีรึไง แล้วเป็นอะไรล่ะนั่นหน้าแดงซะขนาดนั้น” แม่บ่นผมและมองผมอย่างสงสัย
“ก็…ฮึ้ยย” อ๊ากกเจ็บใจ ผมหันไปเห็นไอ้เม่นมันทำท่ากลั้นขำผมสุดชีวิต กะแล้ว ไอ้นี่มันต้องวางแผนแอบดูผมแน่ๆๆๆๆ (ไรเตอร์ : เคย์โตะ ทำไมนายมาถ้ำมองน้องช้านนนน)
“อะไรๆ กินข้าวเร็วๆล่ะ แม่ไปเตรียมกับข้าวให้น้องก่อน”
ผมเห็นแม่หันไปขยิบตาให้เคย์โตะนิดนึง
“ชิ” แม่นะแม่ รวมหัวกับแฟนลูก แกล้งลูกเนี่ยนะ
ระหว่างทางไปทำงาน (อีกแล้ว)
“นี่ แฮมทาโร่ หันมาคุยกับชั้นหน่อยสิ” มันง้อผม เหอะ ฝันไปเถอะ!
ผมสะบัดหน้าหนีมัน และเว้นระยะห่าง
“โถ่ นายอย่าทำอย่างนี้สิ ชั้นขอโทษนะที่แกล้งนาย ขอโทษน้า” มันเดินมาดักหน้าผม พร้อมทำหน้าอ้อน
“นะ นะ แล้วชั้นก็ไม่เห็นอะไรจริงๆ ตอนที่นายเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นก็หลับตาตลอด จริงๆนะ”
ผมหน้าแดงขึ้นมาทันที อย่าพูดเรื่องนี้สิวะ!
“โอ๊ย ออกไปเลยไป๊ ย...อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ!” ผมผลักมันและก็วิ่งหนี โอ๊ย เขิน >//<
เคย์โตะวิ่งตามผมมาแล้วก็ดึงผมเข้าไปกอด
“เฮ่ย ปล่อยนะ!” ผมดิ้นสุดๆในอ้อมกอดมัน ไม่ใช่ผมไม่ชอบนะ >< แต่ผมกำลังงอนมันอยู่ต่างหาก ที่สำคัญผมเขินนนนน >o<
“ไม่เอาอ่ะ นายก็ยกโทษให้ชั้นก่อนสิ น้าๆอย่าโกรธชั้นเลยนะ” มันพูดแล้วเอาแก้มมาถูหน้าผม
เฮ้ย เอาหน้าแกออกไป๊ T^T
หลังจากที่ผมทนอยู่ได้ไม่นาน
“เออๆๆๆๆ รู้แล้วๆๆๆ ออกไป ไป๊” ก่อนที่ผมจะทนความเขินตัวเองไม่ไหว แกช่วยออกไปก่อนได้ม๊ายย
เคย์โตะชะงัก เมื่อได้ยินผมบอก ยกโทษให้
“จริงๆนะ ไม่โกรธแล้วนะ” มันพูดโดยที่แก้มมันยังคาอยู่ที่แก้มผมอยู่ เพราะงั้นเวลามันพูดปากมันก็ขยับอยู่ใกล้ๆปากผมน่ะสิ!
“จริงๆ ไม่โกรธแล้ว พะ เพราะงั้นนายปล่อยชั้นก่อนนะ” ผมพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เขินจนเป็นลม ขอร้องล่ะปล่อยชั้นซักที ชั้นจะไม่ไหวแล้วนะ ><
“แฮ่ ^^” เคย์โตะยิ้มแฉ่ง
อ๊ะ มันยิ้มแล้ว แสดงว่าพอใจมันแล้วสินะ งั้นก็รีบๆออกไปซักทีเหอะ
“หะ…” เสียงผมขาดห้วงไป (อีกแล้ว)
เพราะแทนที่มันจะปล่อยผม มันกลับก้มลงมาจูบผมน่ะสิ!
“อ๊ะ อืมมม”
ผมครางอยู่ในลำคอ นี่ผมโดนมันจูบอีกแล้วหรอเนี่ย (ถึงผมจะชอบก็เหอะ) ลิ้นมันกวาดไปทั่วปากผมอย่างซุกซน ไม่พอ ยังหันไปเกี่ยวกระวัดเล่นกับลิ้นของผมอย่างสนุกสนาน นานจนผมแทบขาดใจ
“แฮ่กๆๆ” ผมหมดแรง เมื่อมันถอนริมฝีปากออก นี่ผมจะมีแรงไปทำงานมั๊ยเนี่ย >///<
มันค่อยๆปล่อยผมเมื่อผมเริ่มยืนด้วยตัวเองได้
“ฮ่า ชาร์ตพลังเรียบร้อย” และมันก็เดินนำออกไป
เมื่อผมได้สติ ว่าต้องด่ามัน - -
“ฮึ้ย ไอ้เม่นแก! ขโมยจูบชั้นแต่เช้าเลยนะ!” ผมตะโกนแล้ววิ่งไล่ตามมันไป
ผมจะบอกอะไรให้นะ ก็ตั้งแต่วันนั้นที่เราจูบกันครั้งแรกน่ะ นับแต่นั้นมา มันก็จูบผมบ่อยมากเลย วันนี้ก็อีกเช่นกัน แต่ที่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น เพราะมันเล่นจูบผม หลังจากที่ผมพึ่งตื่นได้ไม่กี่ชั่วโมงน่ะสิ!
“อ้าว ก็เติมพลังไง เดี๋ยวไม่มีแรงทำงาน” มันหันมายิ้มแฉ่งให้ผม และหอมแก้มไปผมไปฟอดหนึ่ง
ฟอด!
ผมทำหน้านิ่ง ฮึ้ย นายมีแรงแต่ชั้นหมดแรงเว่ย!
“อ้อ อีกอย่างนะ” มันหยุดเดิน ผมเลยต้องหยุดตาม
“ก็นายมันน่าจูบนี่นา ^^”
เท่านั้นแหละครับ ทุกคนคงรู้ว่าผมมีสภาพเป็นยังไง หลังจากที่ฟังมันพูดจบ >///<
To be con…
เย้! กลับมาอีกครั้งกับโอคาริวจ้า ตามคำเรียกร้อง (หรอ?) แบบว่า แต่งโอคาริวแล้วมีความสุขมากๆเลยอ่า ฮ่าๆๆๆๆ ยังไงก็ฝากตัวด้วยอีกครั้งนะคะ เรื่องนากายามะก็จะแต่งคู่ไปจ้า ไม่ต้องห่วงเหอะๆ จากที่ซีเรียส + งงๆ กับนากายามะกันแล้ว ก็มาอ่านโอคาริว ให้ชื่นจิตนะจ๊ะ หุหุ
ปล.เคย์โตะจะมาในอิมเมจใหม่ (มั้ง) คงเดาๆกันได้แล้วจากตอนนี้นะ อิอิ (มั้ง)
อ๊ากกกก โอคาริวจงเจริญ (สู้ๆ ><)
ความคิดเห็น