คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] Surprise my best friend HBD (Ariyama)
“ยามาดะ ซ้อมเสร็จแล้วไปหาไรกินกัน” ไดกิเดินมาคุยกับยามาดะที่อีกมุมหนึ่งของห้องซ้อม หลังครูฝึกอนุญาติให้พักเบรก
“หือ?” ยามาดะหยุดเช็ดหน้า แล้วหันมาตามเสียงเรียกของไดกิ
“ฉันบอกว่า วันนี้ซ้อมเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน~” ไดกิยิ้มชวนแก้มป่องเป็นเอกลักษณ์
“ทำไมอ้ะ จู่ๆก็…?” ยามาดะสงสัย ก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพียงแต่วันนี้ไม่มีอะไรพิเศษนี่นา แต่จู่ๆไดกิก็มาชวนเขาไปกินข้าวซะงั้น จริงๆก็มีออกบ่อยนะเรื่องแบบนี้…แต่ว่า เออ นั่นแหละ…=___=
“ก็เปล่า~ รู้สึกช่วงนี้นายไม่ค่อยไปไหนกับฉันเลย” ไดกิตอบทำท่าหยักไหล่ ก็จริงของเขา ตั้งแต่ปลายปีที่แล้วจนถึงเมื่อไม่นานมานี้ ยามาดะก็มีถ่ายละครอยู่ตลอด ไหนจะซ้อมคอนเสิร์ตอีก เวลาของเพื่อนซี้ก็ลดหย่อนลงไปเรื่อยๆ แต่วันนี้ยามาดะไม่มีงานต่อแล้ว ไดกิที่ไปเช็คตารางงานของยามาดะมา (จากสมุดจดงานในกระเป๋าของยามาดะ =_=) รู้ดี ถึงได้มาชวนอยู่นี่ไงเล่า!
“เออจริงด้วยสิ~ จะว่าไปก็จริงนะ เราเจอกันแค่ตอนอยู่บริษัทเท่านั้นเองนี่นา!” ยามาดะตีมือ ทำหน้านึกออก โดยมีไดกิทำหน้าพยักขึ้นลงอยู่ข้างๆ…ยามาดะยิ้ม
“ไดจังคิดถึงฉันใช่ม้า~” ยามาดะทำหน้าล้อเลียน ใช้นิ้วจิ้มแขนไดกิ
“อะ อะไรเล่า! อย่าแซวดิ๊ล่ะ!” ไดกิปัดไล่มือของยามาดะออกเขินๆ “ตกลงจะไปมั๊ย? <_<”
“ไปสิ แล้วคนอื่นๆล่ะ?” ยามาดะถามพลางชะโงกตัวผ่านไดกิไปมองที่สมาชิกคนอื่น
“โห่ยยย นายเข้าใจไรบ้างมั๊ยเนี่ย ห๊ะ หมู ห๊ะ!” ไดกิทำท่าเท้าสะเอว ก็บอกแล้วไงว่า ‘เรา’ น่ะ แต่ดูท่าทางยามาดะจะไม่ได้ฟัง
“ถ้าจะยกไปกันหมดต้องโทรไปชวนริวด้วยนะ เดี๋ยวไม่ครบองค์…อ่ะ ไม่เอาดีกว่า ไปรับมันหน้าบ้านเลยนะกัน เดี๋ยวมันปฏิเสธ” ยามาดะพูดทำสีหน้าจริงจัง
ไดกิลอบถอนหายใจ เฮ้อ~ ยังไม่ได้บอกซักคำว่าจะเอาไปกันหมดน่ะ
“นี่ยามาดะ ครั้งนี้เราจะไปกันแค่สองคน นายกับฉัน ฉันแค่อยากอยู่กับเพื่อนสนิทอย่างนายสองคนบ้าง เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย เข้าใจบ้างสิ” ไดกิอธิบาย ทำสีหน้าขอความเห็นใจสุดๆ
ยามาดะมองแล้วหัวเราะ
“รู้แล้วน่า นายก็! คิดว่าฉันไม่รู้รึไง ล้อเล่นๆ วันนี้ฉันก็ว่าจะชวนไดจังไปเที่ยวเหมือนกันแหละ~ สรุปตามนี้นะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน จะหมดเวลาและ~” ยามาดะจบบทสนทนาแล้วโบกมือบ๊ายบายเดินไปทางห้องน้ำ ทิ้งให้ไดกิยืนงงไปอยู่คนเดียว
อะไรกัน ก็รู้ใจกันเหมือนเดิมนี่หว่า แล้วแกล้งเราทำไมเนี่ย!
หลังซ้อม
“นี่พวกนาย~ วันนี้ใครจะไปบ้านฉันบ้าง!” ยาบุยกมือเรียกถามเหล่าบรรดาเมมเบอร์ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เอ๋?”
“ทำไมหรอ?”
“จะจัดปาร์ตี้หรอ!?” เหล่าบรรดาสมาชิกต่างพากันสงสัยส่งเสียงแย่งกันถาม อย่างครึกครื้น ยกเว้น ไดกิกับยามาะที่ยังคงหันหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากันต่อ
“โหยน้อง =v= พี่ซื้อทีวีมาใหม่จอนี่อย่างใหญ่!” ยาบุทำท่ากะขนาดจอทีวีซะโอเว่อร์
“โห!!!” สมาชิกคนอื่นๆก็เล่นด้วย
“อีกทั้งเนื่องด้วย พรุ่งนี้เป็นวันหยุดราชการของจัมพ์ =v=!” ยาบุชี้แจงออกมาทีละประโยคเพื่อสร้างความตื่นเต้น?
“โห!!!” ตัวอื่นๆก็ยังเล่นด้วยอีก = = ยามาดะกับไดกิมองหน้ากันเมื่อรู้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุด
“และวันนี้สมาชิกทุกคนก็ไม่มีงานต่อ =v=!”
“โห!!!” สองหนุ่มทำท่า เยส! กันอย่างเงียบๆอยู่ที่มุมมืดของห้อง? (ยังไม่ยอมไปรวมกับคนอื่นอีก)
“แล้ววันนี้ พี่ก็สั่งให้ริวมันยกเลิกนัดเพื่อนคนอื่นไปแล้ว! =v=!” (เอิ่ม)
“โห!!!” ไอพวกนี้ก็ยังไม่เลิก =_= คู่หูอาริยามะหลุดหัวเราะกับยาบุที่ดูท่าทางจะสนุกอยู่มาก ก่อนจะสะพายกระเป๋าและตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง
“ดังนั้น คืนนี้ไปเล่นเกมส์บ้านพี่กันเหอะ =w=b!”
“เย้ ไป!”
“ยะฮู้! งั้นออกเดิ…เฮ้ย! อาริยามะ! นั่นพวกนายกำลังจะไปไหนน่ะ!” ในขณะที่ยาบุกำลังจะเตรียมตัวนำกองกำลังจัมพ์ที่ 7+1 เก็บของ เขาก็เหลือบไปเห็น หรือพึ่งรู้สึกตัวก็ไม่รู้ ว่ายามาดะกับไดกิกำลังจะเปิดประตูออกจากห้องไปแล้ว
“อย่าเรียกรวมกันได้มั๊ย ยาบุคุง ฮะๆ” ไดกิหัวเราะ
“เอ๊า ก็พวกนายสองคนตัวติดกันขนาดนี้ ใครๆเขาก็เรียกรวมกันทั้งนั้นแหละ พวกนายนี่เซาะกราวจริงๆ” ยาบุแจง โดยมีสมาชิกคนอื่นคอยพยักหน้าเห็นด้วย เล่นเอาคนโดนพาดพิงสองคนเขินนิดๆ
“ว่าแต่พวกนายจะไปไหนกัน ไม่ไปบ้านยาบุด้วยกันรึไง?” ฮิคารุแหลมหน้ารอดจั๊กกะแร้ของยาบุออกมา
“อ๋อ วันนี้พวกเราขอผ่านน่ะ” ไดกิยิ้มแล้วทำท่ายกมือขอโทษ
“ใช่ๆ ไดจังคิดถึงฉันน่ะ เลยบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวกันสองต่อสอง ^w^b” ยามาดะตอบอารมณ์ดี จนไดกิเขินตบหัวคนพูดมาก
“เงียบไปเลยอ้วน! เอ้อ ยังไง เราไปก่อนนะ โทษทีแล้วเจอกัน~” ไดกิรีบร่ำลา เมื่อเห็นยูโตะและเคย์โตะกำลังเตรียมทำท่าจะเดินเข้ามาล็อกตัวพวกเขาสองคนไว้ แล้วหิ้วปีกยามาดะปิดประตูห้องหนีออกไป
ปัง!
“อ่าวเฮ้ย!...ปะ ไปซะแล้วอ่ะ” ยาบุค่อยๆหันมาทางสมาชิกที่เหลืออย่างงงๆปนช็อก รู้สึกเหตุการณ์เมื่อกี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก =[]=;;
“น่ะนั่นสิ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะยาบุ นี่อย่าบอกนะว่า นายยังไม่ได้เล่าแผนเซอร์ไพร้สวันเกิดไดจังให้ยามะจังฟังน่ะ” ฮิคารุเดินชี้นิ้วทำท่าหรี่ตามองยาบุ
“เอ๊ะ! ไม่ใช่ว่ายามะจังรู้แล้วหรอ!?” จิเนนที่ตัวเตี้ย? ปีนขึ้นไปขี่คอทาคาคิที่ยืนอยู่ข้างๆฮิคารุ เพื่อแสดงความเห็น
…
“กะ ก็หมอนั่นงานยุ่งนี่นา มันไม่มีโอกาสบอกซักทีนี่” ยาบุยิ้มแห้งๆ สมาชิกคนอื่นเห็นดังนั้นก็ทำหน้าเซ็งใส่ยาบุ… ก็เนี่ย พวกเขากะจะเซอร์ไพร้สวันเกิดคนไม่รู้จักโตอย่างไดกิให้น่ะสิ ที่เล่นกันเมื่อกี้ก็ดำเนินตามแผนกันทุกอย่าง แต่จู่ๆยาบุก็ดันบอกว่า ไม่ได้นัดกับยามะจังเอาไว้ซะงั้น งั้นก็จบกันสิ! ก็ถ้าเป็นเรื่องของไดจังน่ะ ถ้ายามะจังไม่ยอมให้ความร่วมมือล่ะก็ ทุกอย่างกับจบกันพอดี…!
“ให้ตายสิ โดนยามะจังแย่งไดจังไปอีกแล้ว!!!” เสียงโวยวายโหยหวนของเหล่าสมาชิกจัมพ์ดังจนเล็ดลอดออกมาที่ระเบียงทางเดิน ทำให้ยามาดะที่พึ่งไล่ไดกิให้ลงไปรอด้านล่างก่อน และยืนแอบฟังอยู่หน้าห้องหัวเราะชอบใจใหญ่
“หึหึ~ ขอโทษนะทุกคน ยังไงๆวันนี้ฉันก็ไม่ให้ไดจังกับพวกนายหรอก~” ยามาดะยืนพูดคิกคักอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินลงตามไดกิไป
“ไปทำอะไรมาน่ะ?” ไดกิที่ยืนรออยู่หน้าบริษัทถาม หลังจากเห็นยามาดะพึ่งเดินลงมา
“ไม่มีไร เคลียตารางงานนิดหน่อยน่ะ แล้วไปไหนกันดี?”
“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้คิดเลย~ ว่าแต่ก่อนอื่นไปหาไรกินกันก่อนดีมะ =_=; หิวอ่ะ ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย” ไดกิพูดพลางเอามือลูบท้องตัวเอง จนยามาดะหัวเราะ
“อ๋อๆ มีงานใช่มะ เห็นนายไม่ยอมลงไปกินข้าวที่โรงอาหารกับคนอื่นๆ” ยามาดะทำท่านึกถึงตอนพักกลางวัน ที่เห็นไดกิขอตัวไม่ลงไปกินข้าว บอกว่าจะไปคุยงานที่อีกห้องหนึ่ง
ไดกิ ชะงักเล็กน้อยก่อนจะถูไถตอบไปว่า ใช่…ก็นะ ใครจะกล้าบอกว่าเขาฉวยโอกาสนั้นแหละ ค้นกระเป๋ายามาดะหาสมุดจดงาน =.=
“อะ อือ อยากกินราเมน…” ไดกิเอ่ยเรียบๆ ยามาดะยิ้มพยักหน้า
“งั้นไปร้านเดิมกันมั๊ย? เมื่อวานน้องฉันไปกินมา บอกว่า มีเมนูใหม่ด้วยล่ะ~”
“เห จริงดิ้! งั้นไปกันเลยป่ะ!”
“ปะๆ~” ยามาดะเห็นไดกิทำท่าร่าเริงเกินเหตุก็อดยิ้มไม่ได้ เฮ้อ อยู่กับเพื่อนสนิทแล้วมันรู้สึกดีจริงๆแฮะ~ แต่ไดกิร่าเริงขนาดนี้ ดูท่าทางจะคิดถึงเขามากจริงๆสินะเนี่ย ฮิฮิ~
และทั้งสอง ก็เดินออกจากบริษัทฝ่าสายตาประชาชนออกไปอย่างไม่แคร์สื่อ?
ทั้งคู่เดินคุยกันไปมาอย่างสนุกสนาน ใช้เวลาของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้ใช้ร่วมกันนานซะคุ้มเกินคุ้ม ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ลืมความเหนื่อยล้า ความเครียดจากเรื่องงานไปซะสนิทเลย
แต่นะ ก็เพราะว่าสนิท มันเลยยิ้มกันได้ไม่นาน? =_=
ถึงเวลาจ่ายเงิน
“นี่อ้วน! ก็ฉันบอกว่าฉันจะจ่ายไง!” ไดกิโวยวายอยู่หน้าเค้าท์เตอร์จ่ายเงิน โดยมีพนักงานคิดเงินยืนเกร็งอยู่ตรงหน้า
“อะไรเล่า! ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจ่ายเอง! เก็บเงินของนายไปซะ” ยามาดะไม่ยอม พยายามเอามือของตัวเองตบมือไดกิที่กำลังหยิบแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าสตางค์ให้เก็บลงไป
“ก็ฉันชวนนายออกมา ฉันก็ต้องจ่ายดิ!” ไดกิยังคงไม่ยอม ควักเงินออกมาอีกครั้ง แต่ยามาดะก็ยังคงเอามือของตัวเองกดมือของไดกิเอาไว้อีก
“เอ๊ะ! นี่พูดไม่รู้เรื่องรึไง พี่ครับ คิดเงินเลย” ยามาดะรีบหันไปดักคอให้พนักงานสาวหยิบเงินของตนที่เอาไปวางไว้บนถาดรับเงินแล้วตั้งแต่แรก ไปคิดเงินทอน ส่วนตัวเองก็พยายามกดมือของไดกิเอาไว้
“อ่ะ เดี๋ยวเซ่!” ไดกิโวยวายจนเผลอตะโกนใส่หน้าพนักงานจนเธอตกใจ ไดกิพอรู้ว่าตัวเองเผลอตะโกนใส่หน้าคนอื่นไปก็เลยทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมแล้วเอ่ยคำขอโทษ ยามาดะพอเห็นอย่างนั้นแล้วเลยปล่อยมือออกจากไดกิ แล้วรับเงินทอนมา
“ให้ตายสิ นายทำฉันเสียภาพพจน์หมด =3=/!” ไดกิทำท่างอน หลังจากออกมาจากร้านราเมนแล้ว ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังอยู่ในระหว่างการเดินช็อปปิ้งล่ะ
“อะไร ฉันทำอะไร?” ยามาดะทำเป็นไม่สนใจเสียงบ่นของไดกิ เดินดูของ ดูเสื้อผ้าสบายใจเฉิบ
“=__= เออๆ ช่างเหอะ นายนี่น๊ะ~! ” ไดกิสถบอย่างอ่อนใจกับนิสัยกวนฝ่าเท้าของเพื่อนสนิทคนนี้ ยิ่งเห็นไอหัวกลมๆนั่นส่ายดุ๊กดิ๊กไปมา ทำเป็นเมินเขามันยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นเขี้ยวจนอยากขยี้หัว?
ขยี้ๆ!!
“เฮ้ย ไดจัง! ทำไรเนี่ย ผมเสียทรงหมด!” ยามาดะรีบหันมาโวยวายแล้วเอามือกุมหัวเอาไว้ เมื่อไดกิเอามือมาขยี้หัวเขาซะยุ่งเหยิง!
“หมั่นเขี้ยวนายอ่ะ” ไดกิทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ รอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่ยิ่งยามาดะทำท่าโวยวาย หยิบกระจกมาส่องยกใหญ่มันยิ่งอยากทำให้เขาอยากเอามือเข้าไปขยี้ ไปโยกหัวนั่นให้เละยิ่งกว่าเดิม (นั่น)
“โอ๊ยๆ! พอได้แล้ว! อะไรของนายเนี่ย!!!”
“ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่! แล้วทรงผม ไม่ต้องไปเซ็ทอะไรมันนักหนาหรอกน่า พอได้แล้วๆ” ไดกิฉกกระจกในมือของยามาดะออกแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายตัวเอง
“อ้าวไหงงั้นอ่ะ เอาคืนมา!” ยามาดะพยายามยื้อแย่งกระจกในกระเป๋าของไดกิ เพื่อนตัวดีอย่างไดกิมีหรือจะยอม หัวเราะสนุกสนานหลบคนตัวหนาไปมา จนไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า มีแฟนคลับมายืนรุมถ่ายรูปอยู่จนฮือฮากันยกใหญ่
แต่แล้ว ก็มีแฟนคลับคนนึงตะโกนขึ้นมา…
“ว้ายย! ไดจัง แฮป..!” ด้วยความเร็ว? ก่อนที่เพนกวิ้นไม่ยอมโตจะได้ยินเสียงของหล่อนและรู้สึกตัวว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง ยามาดะก็รีบวิ่งผ่านตัวไดกิเข้าไปประชิดแฟนคลับคนนั้นทันที
“ชู่ว อย่านะครับ ผมจะเซอร์ไพร้สวันเกิดเพื่อนสนิทน่ะ (^_-)~☆” ยามาดะที่ยังหัวยุ่งอยู่?ไม่พูดเปล่าหว่านเสน่ห์เต็มที่จนแฟนคลับคนนั้นเป็นลมล้มตึงไปเลยทีเดียว~
สมเป็นยามะจังของแฟนๆ แม้หัวยุ่งก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการหว่านเสน่ห์ =3=~
ยามาดะฉวยโอกาสตอนที่แฟนๆกำลังเคลิ้มและวุ่นวายอยู่นั้น ฉุดมือไดกิ แล้ววิ่งหนีไปอีกทางนึงอย่างไม่คิดชีวิต?
“อ้าว จะไปไหนอีกน่ะ!”
แฮ่กๆ!
“ทำไมวันนี้มันดูเหนื่อยๆจังฟระ =_=;;” ไดกิบ่นขึ้นหลังจากโดนยามาดะลากให้วิ่งหนีตามมาที่อีกมุมนึงของแหล่งช็อปปิ้ง
“เหอะๆ ออกกำลังกายไงๆ~ ไปเดินดูของต่อกันเหอะ~” ยามาดะเปลี่ยนเรื่อง แล้วทำเป็นเดินดูของต่อ ไม่ใช่อะไร ก็เขากำลังหาของขวัญวันเกิดให้ไดกิอยู่น่ะสิ
เอ้อ จะสรุปให้ฟังอีกทีนะ คือไดกิน่ะ ลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง ซึ่งยามาดะที่คิดจะชวนไดกิออกมาแต่แรกแล้วรู้ดี เลยกะจะแกล้งพามาซื้อของ แล้วถ้าเห็นไดกิชอบอะไร เขาก็จะซื้อให้แล้วบอกว่า สุขสันต์วันเกิดยังไงล่ะ~ แต่บังเอิญพอดีไดกิดันชวนเขาออกมาซะก่อน เขาเลยไม่ต้องหาข้ออ้างชักชวนให้มากนัก แต่ก็นะ ถ้าเขาชวน ยังไงๆไดจังก็ต้องยอมเขาอยู่แล้วล่ะ~
แต่ปัญหาก็คือ นี่ก็จะชั่วโมงกว่าแล้ว ยังไม่ได้ดูของกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยน่ะสิ =*=
ยามาดะนึกเซ็ง เหลือบมองไดกิไปเป็นระยะๆ หมอนี่ก็ทำท่าจะเล่นกับเขาอยู่ตลอดเวลา เออๆ เดี๋ยวค่อยเล่นได้มั๊ยเนี่ย = = เลือกของก่อนสิ เดี๋ยวกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านยาบุคุงไม่ทัน! (วางแผนแล้วเหอะว่าจะกลับไปฝากท้องกับพวกนั้นน่ะ)
“เห~ อันนี้เท่ห์ดีแฮะ อยากได้จัง” ขัดความคิดของยามาดะ จู่ๆไดกิก็พูดลอยๆขึ้นมาข้างๆเขา ยามาดะตาโต ตื่นเต้น แล้วรีบหันไปมอง
เอ๊ะ ว่าแต่ นี่เรามาอยู่หน้าร้านขายเครื่องประดับผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย - -
“ไหน อันไหนอ่ะ” ยามาดะแสร้งชะเง้อมองไปใกล้ๆ ไดกิกระเทิบนิดๆให้ยามาดะชะโงกตัวมาดูได้แบบชัดๆ มันเป็นสายรัดข้อมือสีขาว ออกลักษณะเหมือนลิสแบนมากกว่า แล้วก็มีตัวอักษรสีดำ อืม ก็เท่ห์ดีนี่นา เขาเองก็ดูจะถูกใจดเข้าแล้วสิ ราคาล่ะ…ชิ้ง!
“อ่ะ ยามาดะเป็นไรอ่ะ!” ไดกิตกใจที่จู่ๆยามาดะที่ยืนอยู่ข้างๆก็ทำตาเหลือกแล้วก็เข่าอ่อน จนเขาแทบรับไว้ไม่ทัน
“มะ ไม่เป็นไร โทษที คงเหนื่อยมั้ง =_=;” ยามาดะตอบแล้วทำท่าปาดเหงื่อ ฮ่วย แพงจัง - -; แต่นะ นี่วันเกิดไดจังนี่นา แถมค่าตัวก็พึ่งออก อืม…เอานี่ละกัน
“นายไม่ค่อยได้พักผ่อนน่ะสิ กลับบ้านมั๊ย เดี๋ยวฉันไปส่ง?” ไดกิถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นเพื่อนสนิทดูทำหน้าทุกข์ใจเหลือเกิน?
“ไม่ต้องๆๆ ไม่เป็นไรจริงๆ ” ยามาดะปั้นหน้ายิ้ม แต่ไดกิยังคงส่งสายตาทำหน้าไม่ไว้ใจเขาอยู่กลายๆจนยามาดะต้องทำท่าเบ่งกล้ามให้ดู? จนไดกิยิ้มแล้วส่ายหัว
“นายนี่จริงๆเลยนะ”
“เหอๆ อ๊ะ เดี๋ยวฉันดูของฝั่งนี้ต่อหน่อยนะ ไดจังไปดูฝั่งโน้นก่อนก็ได้ เดี๋ยวตามไป นั่นไงร้านซีดี ไปดิเผื่อมีเพลงใหม่” ยามาดะพยายามชักชวน หาทางสลัดไดกิออกแล้วเขาจะได้แว๊บไปซื้อของขวัญอันนั้นให้
“เออจริงด้วย รีบตามไปล่ะ” ไดกิหันมาย้ำก่อนจะวิ่งไปที่ร้านซีดีฝั่งตรงข้าม
ยามาดะมองตาม เมื่อเห็นไดกิเดินเข้าไปในร้านแล้ว เขาก็รีบเดินกลับเข้าไปในร้านขายสายรัดข้อมืออันนั้นทันที… ยามาดะเดินมาสั่งของที่เค้าท์เตอร์ในสิ่งที่เขาอยากได้ แต่เมื่อมองดูดีๆ กลับเห็นว่ามีสายรัดข้อมืออีกอันแบบเข้าคู่วางอยู่ข้างๆ
“เอ๊ะ มีสองอันเหรอครับ?” ยามาดะถาม ขณะที่พนักงานกำลังจะเปิดตู้หยิบสายรัดข้อมือออกมาให้
“อ๋อค่ะ เป็นลิมิเตดที่ทำออกมาเป็นคู่กันน่ะค่ะ ^^ คุณลูกค้าสนใจรับไปทั้งสองเส้นเลยมั๊ยคะ ถ้าซื้อทั้งคู่เรามีโปรชั่นราคาพิเศษให้ค่ะ เพราะทางร้านอยากขายเป็นคู่อยู่แล้ว” พนักงานตอบเสียงหวาน ในใจก็พลางคิดไปว่าเคยเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ที่ไหนนะ
ทันทีที่รู้ว่าสายรัดข้อมืออันนั้นมีสองเส้น ความคิดหนึ่งก็แว๊บเข้ามาในหัวเขา และทันทีที่พนักงานบอกว่าเป็นลิมิเตดมีแค่สองเส้นเท่านั้น เขาก็ตัดสินใจได้ทันที
“งั้นผมขอทั้งสองเส้นเลยละกันนะครับ ^^” ยามาดะยิ้มพร้อมล้วงกระเป๋าสตางค์
ยามาดะเดินยิ้มออกมาจากร้าน และก็ตกใจนิดๆที่เห็นไดกิยืนรอเขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แต่นะ ตอนนี้อารมณ์ดี ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ให้เลยละกัน~
“เข้าไปซะนานเลยนะ ไปซื้ออะไรที่ร้านนั้นน่ะ” ไดกิยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองยามาดะที่กำลังเดินตรงเข้ามาตรงหน้า
ยามาดะไม่ตอบแต่กลับล้วงถุงเล็กๆออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้
“อ่ะ”
ไดกิมองถุงในมือของยามาดะสลับกับใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่าง งงๆ
“อะไรอ่ะ”
“เออน่ะ รับไปดิ”
“อะไรงั้นหรอ?” ไดกิรับมือในถุงของยามาดะมา แล้วเปิดดู ในนั้นคงเป็นอะไรไม่ได้นอกจากสายรัดข้อมือสีขาวที่ไดกิถูกใจเมื่อไม่กี่นาทีมานี้นั่นแหละ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะไดจัง ปีนี้ขอให้สูงขึ้นเยอะๆนะ ^^”
“เอ๊ะ วันนี้วันเกิดฉันหรอ!?” ไดกิทำหน้าตะลึง พร้อมกับเสียงหัวเราะของยามาดะ จนซักพักตัวเองก็หัวเราะออกมาบ้าง
“ฮะๆ ลืมสนิทเลย ก็ว่าทำไมวันนี้แม่กับพี่ทำท่าทางแปลกๆ แล้วไหนจะนายอีก เซอร์ไพร้สงั้นเหรอ~” ไดกิหยิกจมูกยามาดะอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฮ่าๆ ปล่อยน่า~! ก็ไดจังขี้ลืมนี่ เลยเซอร์ไพรส์ซะเลย~” ยามาดะเอี้ยวหน้าหนี
“เซอร์ไพรส์จริงๆนั่นแหละ~ ขอบคุณมากนะ ดีใจชะมัด~ นี่มันสายข้อมือเมื่อกี้นี่นา~ ใส่เลยนะ” ไดกิยิ้มอารมณ์ดี รู้สึกดีใจชะมัดเพื่อนสนิทมาเซอร์ไพรส์วันเกิดเนี่ย! แถมยังซื้อให้สดๆจากคำพูดว่าชอบ ของเขาด้วยนะ เชื่อเขาเลย~
“ฮ่าๆ ใส่สิๆ ฉันก็ใส่เหมือนกัน~” ยามาดะชูข้อมืออวดสายรัดข้อมือสีขาวเข้าคู่กันอวดไดกิบ้าง จนไดกิตาโต
“เอ๊ะ! ของคู่หรอ!?”
“ใช่แล้ว~ เขาบอกว่าลิมิเตดน่ะ เลยซื้อมาเลย พวกเราจะได้มีของสำหรับแค่พวกเราสองคน ไม่เหมือนใครในโลก ดีมะๆ~”
“เจ๋งโคตรอ่ะ! รักนายที่สุดเลย อ้วนนนนนนนนน!!!” ไดกิยิ้มจนแก้มปริ แล้วกระโดดกอดยามาดะ ทั้งหอมทั้งขยี้หัว จนยามาดะเละไปหมดแล้ว
“เย้ย! ไม่เอาน่าไดจัง อย่าเล่นดิ ฉันเขินนะ ปล่อยยยย~!”
“โห่ย ไม่เห็นเป็นไรเลย~ ปล่อยก็ได้ๆ~ ขอบคุณมากนะ~”
“อื้ม ตอบแทนฉัน ด้วยการโตไวๆล่ะ ฮ่าๆ!”
“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ =*= แล้วนี่ ฉันจำได้ว่า มันเป็นของมีแบรนด์?” ไดกิยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง แล้วหันไปมองป้ายชื่อร้านที่ยามาดะพึ่งไปซื้อมันมา
“เออน่า ค่าตัวพึ่งออก ช่างมันเหอะ~ =*=;;”
“หึหึ นายรักฉันขนาดนั้นเชียวหรอ?” ไดกิแซว ถึงงั้นก็เหอะเขาก็รู้ว่ามันแพง แล้วพวกชอบของถูกเข้าไส้อย่างยามาดะเนี่ยนะจะซื้อของแพงขนาดนี้ให้เขา ถ้าเป็นคนในครอบครัวก็ว่าไปอย่าง
“อะไร อย่ามามั่ว ฉันก็อยากได้เองเหมือนกันนั่นแหละ” ยามาดะตอบเขินๆแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ฮะๆ แต่ฉันโคตรรักนายเลยนะเว่ย จำไว้ด้วยล่ะ~!” ไดกิหัวเราะที่ยามาดะเดินหนี เลยแกล้งไปกระซิบที่หูแล้ว หันไปทำท่าส่องกระจกที่ร้านข้างๆ ดูสายข้อมือของตัวเอง
“=///= เพื่อนสนิทผู้ชายใครเขาบอกรักกันแบบนี้ห๊ะเนี่ย…” ยามาดะบ่นพึมพัมในลำคอ แต่พอหันไปเห็นไดกิส่องกระจกโพสท่า? ให้เข้ากับสายข้อมือของตัวเองอย่างร่าเริง ยามาดะก็ยิ้มออกมา พอดีกับเสียงเมล์มือถือที่ดังขึ้น
ปิ๊บ ปิ๊บ
‘เฮ้ย ยามะจัง! เอาไดจังคืนมาได้แล้ว เดี๋ยวอดปาร์ตี้กันพอดี! เร็วๆเลยนะ ให้เวลาก่อน 6 โมงเย็น ไม่งั้นโดนไล่ออกจากวง =*=’ …จาก ยาบุ
อุ๊บ! อะไรของเขาเนี่ย ฮาไปมั๊ย ฮ่าๆ! มีการจะไล่ออกจากวงอีก เชื่อเขาเลย =w=~
ยามาดะหัวเราะคิกคักแล้วรีบตอบเมล์กลับก่อนจะหันไปชวนไดกิกลับบ้าน เอ๊ย ไปบ้านของคนที่ถือสิทธิ์การเป็นสมาชิกจัมพ์ของเขาอยู่~
“ป่ะ ไดจัง ไปกินข้าวเย็นกัน พ่อเมล์มาตามแล้ว” ยามาดะแตะไหล่เรียกไดกิ
“เห พ่อ?” ไดกิหันมาทำหน้างงใส่ พ่อ? พ่อใคร?
“เออน่ะ ไปเหอะๆ ~” ยามาดะเดินอมยิ้มนำไป พร้อมกับกดโทรศัพท์
“อ้าวเฮ้ = =! ทำไมวันนี้เหมือนเจอเหตุการณ์ประมาณนี้บ่อยจังแฮะ นี่วันเกิดฉันนะเนี่ย” ไดกิยืนบ่นแล้วเกาหัวยิกๆ ก่อนจะมีเสียงข้อความมือถือดังขึ้นบ้าง
ติ๊ด ติ๊ด
หือ?
‘ฉันก็รักไดจังม๊ากมาก เหมือนกันแหละ~’ …จาก อ้วน
ไดกิอ่านข้อความนั้นนิ่งซักพัก ก็เงยหน้าจากมือถือขึ้นมามองแผ่นหลังคนที่ทำเป็นเดินลอยหน้าลอยตาไปแล้วยิ้มแป้น
“เหอะ เก๊กจริงๆเลยนะเพื่อนเรา” ไดกิยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามยามาดะไป
วันเกิดปีนี้ ดีจริงๆเลยแฮะ~
แถมๆ
ณ บ้านของยาบุ
“ยามะ! ไปหยิบน้ำส้มในตู้เย็นมาหน่อยดิ๊!” ยาบุกระดกน้ำส้มอึกสุดท้ายลงกระเพาะแล้วชูมือเรียกยามาดะที่นั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
“รู้แล้วๆ! =*=” ยามาดะตอบอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยอมลุกไปหยิบน้ำส้มในห้องครัวแต่โดยดี
“อ่ะ ช้อนหล่น…ยามะจัง! หยิบช้อนมาด้วยคันนึงนะ!” จิเนนที่พึ่งทำช้อนหล่นไปหยกๆตะโกนตามไปสมทบ
“ยามะจัง! เอาไก่ทอดมาเพิ่มด้วยนะ!” ตามด้วยเคย์โตะที่พึ่งตบตีแย่งไก่ทอดชิ้นสุดท้ายในจานจากริวทาโร่ได้สำเร็จ
“ยามะจัง! เคย์โตะแกล้ง!” ริวทาโร่ไม่ยอมรีบฟ้องทันที
“ยามะจัง! เดี๋ยวมาเล่นเกมส์กัน!” อิโนะจังตะโกนขึ้นอีก ขณะที่กำลังถือจอยหันหน้าเข้าหาทาคาคิอยู่
“ยามะจังไม่ต้องมานะ! เดี๋ยวฉันแพ้อิโนะมัน เฮ้ย!อย่าเอารถนายมาชนฉันสิ!” ทาคาคิโวย
“ยามะจัง! คุณแม่โทรมา!” ยูโตะวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ของยามาดะออกมาจากห้องนอนของยาบุ
“ยามะจัง! การ์ตูนมาแล้ว!” สุดท้ายตามด้วยฮิคารุที่นั่งสิงอยู่หน้าทีวี ตะโกนเรียก
ทั้งเสียงโทรศัพท์ดัง เสียงเกมส์ เสียงเพลงการ์ตูน เสียงแกะกล่องของขวัญ เสียงเคย์โตะกับริวทาโร่ทะเลาะกัน รวมถึงเสียงเรียกของเหล่าสมาชิก คิดดูว่ามันจะโคตรรรรรรรรร!วุ่นวายขนาดไหนเนี่ย!!!
“ยามะจ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!”
“โว๊ยยย มันอะไรนักหนาวะเนี่ย!!!!”
ไดกิที่นั่งแกะของขวัญอยู่ถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งตลกแล้วก็น่าสงสาร ก็ทุกคนน่ะรวมหัวกันแกล้งยามาดะเป็นการลงโทษที่ยามาดะพาเขาหนีไปเที่ยวกันสองคน? ไม่ยอมให้มาฉลองกับเจ้าแปดหน่อนี่ตั้งแต่แรกน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ!
‘ฉันขอนั่งให้กำลังใจนายอยู่ตรงนี้ก็แล้วกันนะ เพราะยาบุมันนั่งหนีบขาฉันเอาไว้ไม่ให้ไปช่วยนายอยู่’ ไดกิเหลือบมองยาบุที่นั่งเอาขาหนีบเก้าอี้ของเขาอยู่ด้านล่าง…
“อุบอิบ รู้ให้ปล่อยให้ไดจังมากับเจ้าพวกนี้แต่แรกก็ดี อุบอิบๆ เออๆรู้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
จบเค่อะ กร๊ากกกกกก
โซล : นี่มันฟิคอะไรเนี่ย!? ฮ่าๆๆ! แน่ใจนะว่าอวยพรวันเกิด เหอๆ แต่งซะเรียลลิตี้เลย แอร๊ยววว ตอนแรกก็คิดๆอยู่ว่าจะทันมั๊ย แต่งๆไปก็นึกไม่ออก แต่คงด้วยเพราะอนุภาคอำนาจเดชแห่งความเรียลลิตี้ มันเลยออกมาได้อย่างเพอร์เฟค? และยาวขนาดนี้ กร๊ากกกกกก!!!
ปีนี้พี่ไดกิงของหนูก็อายุ 21 ขวบแล้ว =^= แต่หนูรู้สึกพี่ไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกก =.= เกือบลืมไปแล้วว่าหนูไปหาพี่มาแล้ว ฮา เป็นไปได้อยากเจอพี่ใกล้กว่านี้จัง ^^ ยังไงก็ตาม ขอให้พี่เป็นพี่ชายที่น่ารัก ทั้งของหนูแล้วก็ของน้องๆทุกคนตลอดไปนะ~ ไม่มีอะไรดีไปกว่า การได้เป็นที่รักของคนทุกคนแล้วล่ะพี่ชาย ^^ Happy birthday
P.S.เดี๋ยวหนูไปหาอีก กร๊ากกกกกกกกกกก
Cradit by Nichacha
ความคิดเห็น