คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด? (YabuHika)
Short Fic : เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
Pairing : Yabu x Hikaru
PG : 13+
By : Zaol & Hirochan
“นี่โคตะ พรุ่งนี้ไปถ่ายรายการที่ต่างจังหวัด เตรียมพร้อมแล้วยังเนี่ย” ยาโอโตเมะ ฮิคารุ เอ่ยถาม ยาบุ โคตะเพื่อนร่วมสมาชิกวงบอยแบนด์ชื่อดัง Hey!Say!JUMP ระหว่างที่กำลังนั่งพักด้วยกันหลังจากที่เพิ่งซ้อมเพลงที่จะต้องขึ้นไลฟ์ในรายการ YYJumping ที่ทั้งคู่อยู่ประจำด้วยกันเสร็จ
“เตรียม? เตรียมอะไร? ถ้าเตรียมใจ กับเตรียมกระเป๋าอ่ะเตรียมแล้ว” โคตะตอบกวนๆ
“เออก็นั่นแหละ แล้วหยูกยาอะไรพวกนี้เตรียมยัง ที่โน่นหนาวอยู่ด้วย เกิดจับไข้ขึ้นมาเหมือนคราวก่อนฉันไม่รับผิดชอบดูแลแล้วนะเว้ย!” ฮิคารุบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ก็ตอนไปถ่ายรายการที่ต่างจังหวัดซึ่งภูมิประเทศเป็นเขตภูเขาสูงและมีอากาศหนาวจัด ร่างสูงข้างๆ เขาก็เกิดจับไข้ขึ้นมาเดือดร้อนเขาที่ต้องเป็นคอยคอยดูแลคนป่วยทุกอย่างเพราะทีมงานนั้นไม่ว่างกันเลย ดีนะที่เขาเป็นพวกชอบพกยาและของปฐมพยาบาลเบื้องต้นติดตัวไว้เสมอ ไม่งั้นไอ้คนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กและเพื่อนร่วมวงกันคนนี้คงได้อาการหนักแน่ๆ
“จะเตรียมทำไมล่ะ ในเมื่อยังไงๆนายก็ต้องเตรียมให้ฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ~ ^^ อีกอย่าง ถึงฉันไม่ป่วย นายก็คอยทำท่าจะดูฉันอยู่ตลอดอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ฉันพูดผิดรึเปล่าห๊ะ?” โคตะหันไปยิ้มทะเล้นให้ ก็ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ฮิคารุจะเป็นคนคอยเตรียมคอยดูแลเรื่องเล็กน้อยให้เขาเสมอ ส่วนเขาก็เป็นคนคอยดูแลและพร่ำสอนฮิคารุในเรื่องต่างๆ ให้เพราะเขาเป็นรุ่นพี่ของคนข้างๆ จนกระทั่งจากเด็กบ้านนอกที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างก็กลายมาเป็นดวงดาวสง่างามที่สามารถยืนอยู่บนเวทีเคียงข้างเขาได้อย่างเต็มภาคภูมิจวบจนทุกวันนี้
“บะ...บ้าเหรอ!!” คนร่างเล็กกว่าหันมาโวยวายเสียงดัง “ใครดูนายไม่ทราบฮะ เพราะความจำเป็นหรอก เกิดนายเดี้ยงขึ้นมาวงเราก็ขาดคนอาวุโสสุดผู้เปรียบเสมือนหัวหน้าอย่างนายไปทำไง?”
“ฮะๆ แล้วนายจะปล่อยให้ฉันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆหรอฮิคารุ~” โคตะยังสนุกกับการที่ได้แกล้งคนตัวเล็กกว่าเพราะฮิคารุน่ะเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ พอเวลามีคนพูดตรงจุดก็จะเขินและกลบเกลื่อนด้วยการโวยวายทุกครั้ง เพราะงี้ล่ะถึงได้แกล้งแล้วสนุก
“ไม่รู้! นายน่ะกลับบ้านไปเลยไป เจอกันพรุ่งนี้ ห้ามสายด้วย” ฮิคารุโบกมือไล่
“อะไร นายก็รู้ฉันมาทันก่อนเวลารถออก 1 นาทีทุกครั้งเหอะ!” ร่างสูงแก้ตัว
“ไม่ต้องไม่เฉไฉเลย รู้มั้ยว่าพวกสตาฟแทบจะหัวใจวายทุกครั้งที่นายมาสายน่ะหา!”
“ก็บอกว่าไม่ได้สายไง! ทันตลอด!”
“ยังจะเถียงอีก! งั้นฉันกลับล่ะนะ คร้านจะเถียงกับนายละ ไปล่ะ” เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีท่าทีว่าจะลุกออกไป และตัวฮิคารุเองก็คร้านจะเถียงคนหน้ามึนจึงตัดสินใจคว้ากระเป๋าปูม่าใบโปรดและเดินออกไปเอง
“อ้าว! รอด้วยสิ” โคตะรีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามไปและจับข้อมือเรียวของอีกคนเอาไว้“เป็นไรของนายเนี่ย เหม่ง!”
“อะไรไอ้เหลี่ยม” ฮิคารุสะบัดมือของโคตะออกแล้วโวยวายใส่ ก็มาว่าเขาเหม่งทำไมล่ะ!
“หล่อตายอ่ะนาย” โคตะเถียงกลับ
“หล่อกว่านายก็แล้วกัน” ฮิคารุยิ้มมุมปากอย่างมั่นใจในความหล่อของตัวเองจนร่างสูงกว่าส่ายหน้า
“นายรู้ได้ไงว่านายหล่อกว่า นายน่ะ น่ารักของนายเหมือนเดิมก็พอและ ให้ฉันทำหน้าที่หล่อคนเดียวพอ” คำพูดของโคตะทำให้ฮิคารุหันมามองด้วยความงง คิ้วเรียวขมวดกันยุ่ง
“น่ารัก?? นายพูดว่าใครน่ารัก ใครๆ ก็บอกว่ายาโอโตเมะ ฮิคารุ วงเฮย์เซย์จัมพ์น่ะทั้งหล่อทั้งเท่ทั้งเถื่อน คำว่าน่ารักอ่ะลบมันออกไปจากหัวได้เลย”
“แต่สำหรับฉันนายน่ารักนี่ ผิดรึไง?” ยาบุยักไหล่พร้อมยักคิ้วกวนๆ
“พูดบ้าอะไรของนาย ฉันน่ะหล่อ ส่วนนายอ่ะน่ารัก” ฮิคารุยังคงไม่ยอมแพ้ เรื่องหล่อนี่ยอมไม่ได้!
“เงียบไปเลยป่ะเตี้ย” โคตะโบกมือไม่สนใจ ทำเอาฮิคารุของขึ้นกว่าเดิม มากว่าเขาน่ารักไม่พอยังจะมาว่าเขาเตี้ยอีก!
“ไม่คุยกับนายแล้ว! แล้วตามมาทำไมนี่ย บ้านก็ใช่ว่าจะไปทางเดียวกัน = =”
”น่ะ ก็~ อืมมม เอาไงดีหว่า~” โคตะทำหน้าคิดแบบแบ๊วๆ ทำเอาฮิคารุถึงกับส่ายหน้า
“มาทำหน้าแบ๊วอะไรแถวนี้ กลับบ้านตัวเองไปเลยโคตะ ฉันจะได้รีบกลับไปนอนซะที” คนฟันเขี้ยวโบกมือไล่อีกครั้ง
“ไม่กลับ คืนนี้ไปนอนกับนายดีกว่า” โคตะยิ้มตาหยี
“หา! มานอนบ้านฉัน!? บ้าป่ะ แล้วพรุ่งนี้จะกลับไปเอาของทันได้ไง ออกเดินทางเช้านะ” ยาบุหยักไหล่ ทำท่ากดมือถือไม่ยอมตอบคำถามของฮิคารุ
“อ๊ะ ฮัลโหล แม่หรอ~ วันนี้ผมไปนอนบ้านฮิคารุนะ ให้พี่เอากระเป๋าเสื้อผ้าในห้องออกมาให้ที่สถานีหน่อยดิ~ อืมๆ ใบสีดำที่ผมจัดเมื่อวานอ่ะ อือ ผมกลับวันพุธเย็นนะ ครับๆ แค่นี้นะ บอกอีก สี่สิบนาทีเจอกัน” โคตะวางสายแล้วหันมาคว้ามือฮิคารุ “ป่ะ กลับบ้านกัน”
“เฮ้ย! เล่นงี้เลยเรอะ ฉันยังไม่อนุญาตเลยนะเว้ย” คนฟันเขี้ยวสะบัดมือออกอย่างแรง “วันนี้ฉันจะนอนแล้วจะซ้อมเบส ฉะนั้นนายน่ะไม่ต้องมาเลย” ฮิคารุชี้หน้าแล้วตีหน้าดุ ร่างสูงทำหน้าไม่สนใจแล้วเอามืออุดหู
“อะไรของนายเนี่ย โวยวายไรหนักหนา จะทำตัวเหมือนผู้หญิงขึ้นไปทุกวันแล้วนะนายน่ะ” ฮิคารุหันมาขมวดคิ้วใส่โคตะ
“ฉันน่ะนะเหมือนผู้หญิง ช่วยกรุณาดูตัวเองก่อนเถอะครับคุณยาบุ โคตะ ใครว๊าที่ตอนไม่ได้ไปงานโรงเรียนเพราะติดงานก็มาร้องไห้งอแงกับฉันน่ะ”
“นั่นมันเรื่องสมัยก่อนน่า!!!” โคตะชักเขินก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ไปๆกลับบ้านๆ ฉันนัดพี่ไว้ที่สถานนี XX อีกสี่สิบนาที รีบไปกันเหอะ” เดินไปอ้อมดันหลังให้อีกคนออกเดินไปยังสถานีแล้วขึ้นรถไฟด้วยกัน
“เดี๋ยวสิ! เฮ้อ นายนี่มันจริงๆ เลย” คนฟันเขี้ยวถอนหายใจแล้วเดินไปด้วยกันแต่โดยดี โคตะมองคนข้างๆ แล้วอมยิ้ม
“ในที่สุดในก็ต้องยอมฉันจริงๆด้วยสินะ~”
“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ อย่าหวังว่าจะมีครั้งต่อไปเลย!”
“แล้วฉันไปนอนบ้านนายกี่ครั้งแล้ว? นายก็พูดงี้ทุกทีแหละ”
“ก็นายมันชอบเฉไฉนี่ เห็นแก่ที่เป็นเพื่อนกันมานานหรอกนะ ไม่งั้นฉันจะถีบส่งนายตั้งแต่ถือวิสาสะมาจับมือฉันแล้ว =*=” โคตะยิ้มกริ่มกับคำพูดของอีกคน
“ตอนเด็กๆทำยิ่งกว่าจับมืออีกไม่ใช่รึไง~” แกล้งยืนเบียด
“อะไร ทำอะไร จำไม่เห็นจะได้” ฮิคารุทำหน้ามึน ที่จริงก็จำได้น่ะแหละ ใครจะจำไม่ได้ล่ะ ก็ทั้งจับมือ กอด แม้กระทั่งหอมแก้ม (อุบัติเหตุ) หรือกระทั่งอาบน้ำด้วยกันก็ทำด้วยกันมาหมดแล้วน่ะ
“โห่!! ไม่รับมุขเลย งอนแล้ว!” โคตะทำท่าจะเดินหนีไปที่โบกี้ตู้อื่น
“งอนไปเลย ไม่ง้อ เชิญตามสบาย” ฮิคารุนั่งลงแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียหูอย่างสบายใจ โคตะเห็นดังนั้นจึงรีบเดินกลับมา
“เฮ้ๆ! ไม่ง้อจริงดิฮิคารุ!”
“...” คนฟันเขี้ยวทำเป็นไม่ได้ยิน โคตะจึงนั่งลงข้างๆ แกล้งทิ้งตัวลงแรงๆให้คนข้างๆ สนใจ ฮิคารุเหลือบมามองนิ่งๆ แล้วขยับออกห่าง โคตะรีบขยับตามทันที
“อะไรของนายเนี่ยโคตะ ไหนว่างอน มานั่งข้างๆ ทำไม” ฮิคารุถอนหูฟังออกแล้วขมวดคิ้วใส่อีกคน
“ก็ฮิคารุไม่ง้อไง แถมทำท่าจะงอนกลับด้วย เลยมาง้อแทน” โคตะยิ้มตอบ
“อะไรใครงอน? อย่ามาขี้ตู่ทู่ซี้”
“ศัพท์ภาษาอะไรของนายเนี่ย - - ก็นายไงงอน”
“มั่วละนาย ฉันน่ะเหรองอน ไม่มีทางอะ” ฮิคารุปฏิเสธเสียงแข็ง
“งั้นเวลาคุยก็หันมามองหน้าสิ” โคตะแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ฮิคารุ คนฟันเขี้ยวรีบหลบทันที เกิดมองขึ้นมาแล้วใจเต้นแรง โคตะได้ยินขึ้นมาจะทำไงล่ะ
“ขี้เกียจมองหน้า เห็นทุกวันจนเบื่อละ”
“ไม่เชื่ออ่ะ ถ้านายเบื่อจริง นายคงลาออกไปแล้วล่ะ =3=~”
“ลาออกให้โง่ดิ ฉันต้องพยายามแทบตายกว่าจะมีวันนี้ได้นะ =[]=!”
“ไม่รู้ไม่ชี้ =3=!” โคตะยังคงยียวนต่อไป
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เลย ไอ้คนเด่นแต่เด็ก” ฮิคารุอดไม่ได้ที่จะประชดออกมา
“เกี่ยวไร นายก็เด่นเหอะ” โคตะขมวดคิ้วงงใส่
“ใครบอก ลองไปดูรายการยายาย่าห์ย้อนหลังตอนแรกดูสิ กล้องจับแต่หน้านายอ่ะ ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กจูเนียร์ธรรมดาอยู่เลย” ฮิคารุบอกพลางนึกถึงรายการที่เขาได้ไปออกตอนเด็กๆ ที่คุณแม่อัดเก็บไว้ให้
“บังเอิญน่า นี่นายอย่าบอกนะว่า ตลอดมานายไม่พอใจฉันเรื่องนี้อ่ะ ;__;” โคตะถามด้วยความเป็นกังวล
“เปล่า” ฮิคารุปฏิเสธแล้วก้มหน้าลง “แค่ตอนนั้นฉันคิดอยู่เสมอว่าจะต้องไล่ตามนายจนทันให้ได้ในสักวันหนึ่งน่ะ” โคตะนิ่งไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าตัวเขาจะเป็นศูนย์กลางในการใช้ชีวิตและความพยายามของคนๆ หนึ่งขนาดนี้
“...แต่ตอนนี้นายน่ะ พยายามได้ดีมากเลยนะ ไม่สิ นายพยายามมาตลอด ฉันมั่นใจว่าตอนนี้นายไม่มีทางแพ้ใครแน่นอน ฉันมองดูนายอยู่ตลอดเวลา ฉันมั่นใจ” ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ ฮิคารุเงยหน้าขึ้นมา
“จริงเหรอ แต่ฉันยังรู้สึกว่าตัวเองยังใช้ไม่ได้อยู่เลย” คนฟันเขี้ยวถอนหายใจ โคตะยิ้มอีกครั้งแล้วลูบหัวอีกคนแผ่วเบา
“แต่อย่างน้อยๆ เจ้าพวกนั้นมันก็เห็นว่านายเจ๋ง พวกมันถึงได้พึ่งพาและไว้ใจนายไม่ใช่หรอไง” ยาบุยิ้มแล้วเพยิดหน้าไปที่ป้ายโฆษณาของจัมพ์ที่ติดอยู่ในรถไฟ
“นั่นสินะ” ฮิคารุหันไปมองป้าย “น่าตกใจเหมือนกันนะที่พวกเราสองคนได้มาเดบิวต์ด้วยกันน่ะ ตอนแรกน่ะฉันกลัวมากเลยรู้มั้ยว่าจะไม่ได้เดบิวต์กับนาย คิดถึงสมัยตอนพวกเรามีกันสี่คนจังเลยเนอะ” ฮิคารุพูดแล้วนึกถึงโฉะองกับไทโย สมาชิกวงยายาย่าห์ยูนิตเก่าของพวกเขาที่ตอนนี้ต่างคนต่างแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง โคตะนิ่งไปน้อยครั้งนักที่ฮิคารุจะพูดความรู้สึกของตัวเองตรงๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“นายย้อนอดีตทำไมเนี่ย เดี๋ยวไอ้จอมกวนสองตัวนั่นดันทะลึ่งโผล่เดินผ่านมาแถวนี้มันได้หัวเราะนายตายเลย ฮ่าๆๆๆ”
“ก็ลองมาหัวเราะฉันดูสิ จะถีบให้กระเด็นเรียงตัวเลย!”
“ระวังฉันจะอัดเสียงส่งไปให้พวกมันฟังนะ หุหุ” โคตะยิ้มล้อ“ว่าแต่ นายอยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเชียว~?”
“ก็...ก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอก ฉันแค่รู้สึกว่า ถ้ามีนายอยู่ข้างๆ ล่ะก็ ทุกอย่างจะสามารถผ่านไปได้ด้วยดีน่ะ” ฮิคารุตอบอ้อมแอ้มแล้วหลบตาอีกฝ่ายที่จ้องลึกลงมา
“เอ๊ะ ว่าไรนะ ไม่ค่อยได้ยิน~” ร่างสูงทำท่ายื่นหูไปใกล้ๆ คนฟันเขี้ยวรีบเบี่ยงตัวหลบ
“ไม่รู้ ลืมแล้ว ไม่ยอมฟังให้ดีเอง ช่วยไม่ได้”
“อะไรว๊าาา!” โคตะโวยวาย “อ๊ะ ถึงแล้ว ลงไปเอาของกันก่อน แล้วฉันจะไปซักนายต่อที่บ้าน” หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินออกไป
“เฮอะ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันพูดซ้ำหรอก” ฮิคารุบอกแล้วเดินตามออกไป
“เดี๋ยวก็รู้กันว่าฉันจะแงะความจริงมาจากนายได้มากแค่ไหน” หันมายิ้มขู่แล้วเดินไปหาพี่ชายที่ยืนเกาะขอบรั้วรออยู่ที่ด้านนอก
“ทำได้ก็ลองดู” คนฟันเขี้ยวทำหน้ายียวนตะโกนไล่หลังไป ร่างสูงจึงหันมาทำหน้าดุแล้วก็รับของจากพี่ชายจากนั้นก็พากันกลับบ้านของฮิคารุ
.
.
.
“อ่ะ เข้าไป ทำตัวให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” ฮิคารถเปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าไปก่อน โคตะพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปดุจราวกับบ้านตัวเอง ร่างสูงกวาดสายตาหาคนที่มักจะอยู่บ้านคอยต้อนรับเขาเป็นประจำ
“แม่ล่ะ?”
“ทำงานน่ะ คงกลับมาดึกๆ เข้ามาสิ” ฮิคารุตอบเรียบๆ แล้วเปิดประตูห้องนอนตัวเองให้
“อ่ออ” พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปแบบสบายๆ “หืม? ฮิคารุ ทำไมนายไม่เอากางเกงไปแขวนดีๆ ห๊ะ!” มือเรียวชี้ไปที่กางเกงยีนสีดำวางพาดอยู่บนเตียง เขาจำได้ว่าฮิคารุพึ่งใส่มันไปเมื่อวานนี่เอง
“ก็นี่มันห้องฉันนี่” ตอบกลับอย่างไม่หยี่ระพร้อมกับโยนกระเป๋าปูม่าใบโปรดไว้มุมห้องก่อนจะกระโดดไปนอนกลิ้งบนเตียง “ฉันจะนอนละ ของนายก็วางไว้บนพื้นนั่นแหละ ตรงไหนก็ได้ อยากดูทีวีก็ไปดูข้างนอกนะ” บอกแล้วปิดปากหาวร่างสูงเห็นดังนั้นจึงบ่นต่อทันทีตามประสาคนแก่ (?)
“นี่ทำตัวให้มันเป็นระเบียบหน่อยสิ แล้วไม่อาบน้ำรึไง!”
“ขี้เกียจ” ตอบทั้งที่ตายังปิดอยู่
“งั้นอาบด้วยกัน~” คนหน้าเหลี่ยมยิ้ม แล้วฉุดมือคนทะเล้นให้เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ ฮิคารุเบิกตากว้างทันที
“เฮ้ยๆๆๆ ใครบอกว่าจะอาบกับนาย” โวยวายแล้วสะบัดมือ “ฉันจะนอน จะอาบก็อาบไปคนเดียวเด่ะ”
“ก็นายขี้เกียจเลยจะช่วยอาบไง ฉันไม่อยากให้นายขี้กลากขึ้นแล้วโดนแฟนๆเกลียดนะ~” ช่างเป็นคำตอบที่ดูน่าเตะและไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้ = =
“ไม่ต้องมามั่วเลยโคตะ ไว้ตื่นตอนค่ำๆ ค่อยอาบ นายอ่ะจะทำอะไรก็ทำไป อย่ามารบกวนเวลานอนฉัน” ฮิคารุโบกมือไล่แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ไปอาบเดี๋ยวนี้นะฮิค!” เดินไปนั่งลงแล้วตีก้นเด็กดื้อ
“โว้ย! อย่ามาตีก้นฉันนะเฟ้ย เดี๋ยวปี๊ดถีบเหลี่ยมหัก!” คนง่วงนอนลุกขึ้นมาโวยวาย
“ปากเสีย! งี้ต้องตีปากด้วย!” ว่าแล้วก็ตบปากฮิคารุเบาๆ คนง่วงนอนเลยหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“อยากมีเรื่องกันนักใช่มั้ยฮะ” ฮิคารุลุกขึ้นแล้วฉุดยาบุเข้ามาใกล้ก่อนจะผลักร่างสูงลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อม ร่างสูงตกใจตาโตจนโหนกแตก (?)
“เฮ้ย! นะ นายจะทำไรเนี่ย!”
“เอาคืนไง~~” ฮิคารยิ้มพราย ว่าแล้วก็ตีทั้งก้นทั้งปากยาบุ เอาร่างสูงดิ้นพล่าน
“แว๊ก!!!! หยุดเดี๋ยวนี้น๊าาาา” ฮิคารุหรี่ตามองคนโวยวายด้วยความอนาถใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าถ้าโคตะคิดจะสู้เขาจริงๆ ก็สู้ได้สบาย แต่นี่ทำมาโวยวายดิ้นพล่านเคะแตกเพราะอยากแรดไปงั้นแหละ =_=
“ทำมาดิ้น =*= ขี้เกียจละ นายลุกออกไปเลยปะ ขวางทางนอนฉัน” ฮิคารุลุกออกจากตัวโคตะแล้วใช้มือเขี่ย (?) คนร่างสูงให้ออกไปจากอาณาบริเวณนอนของตน ร่างสูงหยุดดิ้นแล้วหันไปมองอีกโดยที่ตัวเองยังนอนอยู่ข้างๆ
“ไม่อาบจริง?” ถามย้ำ
“อือ ไม่ไหวแล้วอ่ะ ง่วงจะแย่ละ ฮ้าววว” ว่าแล้วก็ปิดปากหาว ดวงตาสวยปรือด้วยความง่วงเต็มที
“อือ งั้นเดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อนละกัน ไว้จะปลุกนะ นอนเหอะ” ร่างสูงถอนใจยันตัวขึ้นมาพูดแล้วลูบหัวคนดื้อ
“อื้ม” คนฟันเขี้ยวตอบอ้อมแอ้ม แล้วพลิกตัวไปอีกด้านเพราะเขินที่โดนสัมผัสแผ่วเบาแบบนั้น โคตะมองอีกคนแล้วยิ้มอ่อนโยน เขยื้อนตัวลงไปหยิบผ้าห่มปลายเตียงมาห่มให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำ
โคตะใช้เวลาอาบน้ำกว่าสามสิบนาทีด้วยความเคยชินเพราะตนเองเป็นคนอาบน้ำนานมากเป็นปกติ แถมฮิคารุยังใช้ครีมอาบน้ำแบบเดียวกับเขาด้วยทำให้ร่างสูงยิ่งอาบน้ำเพลิน หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินมาเขย่าตัวคนนอนดิ้นข้างเตียง มือนึงเช็ดผมอยู่
“ฮิคๆ ชั้นอาบเสร็จแล้วๆ ฮิค ตื่นๆ”
“แม่อ่ะ~~ อีกห้านาทีนะ” ฮิคารุงัวเงียตอบแล้วนอนต่อทำเอายาบุหลุดขำ
“อุ๊บ นี่ ชั้นไม่ใช่แม่นายนะ ตื่น!” เขย่าตัวคนขี้เซาแรงขึ้น
“หืม @_@” ฮิคารุงัวเงียตื่นแล้วขยี้ตา “เฮ้ย โคตะ!”
“ตกใจไรลิง ไปอาบน้้ำไป๊” บอกแล้วเดินหันหลังไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ทำยังกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านเลยนะ = =” ฮิคารุเอ่ยขึ้นด้วยความหมั่นไส้ขณะที่ใช้มือขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงของตนเอง “ เออๆ งั้นฉันไปอาบน้่ำละ อย่าทำห้องฉันเลอะล่ะ” ว่าแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงมองตามจนฮิคารุเดินลับเข้าห้องน้ำไปแล้วก่อนที่ความคิด (ชั่วร้าย) อย่างหนึ่งจะผุดขึ้นมาในสมอง
“หุหุ~ ค้นห้องดีกว่า~”
ร่างสูงเริ่มเดินไปค้นไปค้นมาแต่ก็ไม่เจออะไร เลยเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กสำหรับนั่งคนเดียว แต่ก็ต้องสะดุดกึก เมื่อรู้สึกว่าตัวเองล้มลงไปนั่งทับอะไร จึงล้วงมือไปหยิบขึ้นมา
“อ๊ะ ไดอารี่นี่?” ร่างสูงมองสมุดไดอารี่ของอีกคนด้วยความสนใจก่อนจะเหลือบมองประตูห้องน้ำแล้วยิ้มพราย “ ขออ่านละนะ~” ทว่ายังไม่ทันที่ร่างสูงจะเปิดอ่าน
“โคตะ!!!!!!!!!!” เสียงใครอีกคนแผดซะดังลั่นจากในห้องน้ำทำเอาโคตะสะดุ้ง “หยิบผ้าขนหนูให้หน่อยยยยยยย” ฮิคารุตะโกนบอกสิ่งที่ตนเองลืมเอาเข้าไปด้วย โคตะถอนหายใจโล่งอก
“ตะ ตกใจหมด!”ร่างสูงปิดหนังสือแล้วมองหน้าผ้าเช็ดตัวแถวนั้นแต่ก็ต้องแปลกใจ นิ้วเรียวหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพิจารณา “เฮ้ ฮิค! ใช่ผืนสีชมพูติดลูกไม้ ที่กองอยู่ข้างเตียงป่าว!”
“เฮ้ย! ไม่ใช่ อันนั้นของพี่สาวฉัน ยัยนั่นมาใช้ห้องน้ำแล้วลืมไว้ ของฉันผืนสีน้ำเงิน” คนฟันเขี้ยวตะโกนบอกมาจากข้างใน
“อ่ออ แล้วไป = =;;; เจอแล้วๆ!” เดินไปเคาะประตูแล้วชะงักขึ้นมากะทันหัน “... เฮ้ย! เดี๋ยว อย่าพึ่งเปิดประตูนะ! งั้นฉันก็เห็นนายโป๊อ่ะดิ!” อีกคนไม่ฟังก่อนจะเปิดประตูแล้วโผล่มาแต่หัว
“ส่งมาๆ” ฮิคารุยื่นมาออกมา
“เฮ้ย! ตกใจหมด เอ้า เอาไป แล้วก็รีบๆปิดประตูซะ!”
“รู้แล้วน่า!” ฮิคารุบอกปัดอย่างรำคาญคนจู้จี้จุกจิก มือเรียวสวยรับผ้าขนหนูมาแต่ทว่า
พรืด!
“เหวอ O_O!!!!”
ผัวะ! โครม!!
เท้าข้างหนึ่งของฮิคารุเผลอถอยหลังไปเหยียบน้ำลื่นทำให้ฮิคเสียหลักล้มไปด้านหน้าส่งผลให้มือไปผลักเอาประตูที่ยังไม่ปิดสนิทโผล่พรวดไปจนไปชนยาบุล้มตึงลงกับพื้นทั้งคู่ อ๊ะ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งคิดไกลฮิคารุยังใส่บ๊อกเซอร์อยู่นะ =.=
“ฮะ เฮ้ย!!!!! เล่นไรของนายเนี่ย!!!!!!!!!!!!! ระ รีบออกไปนะ!!!!” โคตะเอามือปิดตาแล้วโวยวายลั่น
“โอ๊ยย เจ็บๆ” ฮิคารุลุกขึ้นแล้วเอามือทุบไหล่ตัวเอง “เล่นอะไรที่ไหนกันเล่า มันเป็นอุบัติเหตุ! แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยฮะ!”
“เปล่านะ! แล้วนี่ออกไปยังเนี่ย!” ยาบุถามทั้งที่ยังปิดตาอยู่
“ออกแล้ว” คนฟันเขี้ยวบอกเพื่อแกล้งยาบุให้เปิดตาทั้งที่ตัวเองยังใส่แค่บ็อกเซอร์ ยาบุค่อยๆ มองลอดผ่านนิ้วมือก่อนจะเบิกตากว้าง
“ห่ะ บ๊อกเซอร์!?”
“ไร =*= อย่าบอกนะว่านายคิดว่าฉันกำลังเปลือยอยู่น่ะ” หรี่ตามองคนร่างสูงกว่าที่หน้าแดงก่ำอยู่
“อย่าทำหน้าเหมือนชั้นเป็นโรคจิตงั้นสิ! ก็คนอาบน้ำ เขาใส่สูทอาบน้ำรึไง? =*=” โคตะเถียง
“ก็ฉันยังไม่ทันอาบนี่ นายอ่ะคิดไปไกลแล้วอ่ะดิ” ฮิคารุยิ้มล้อ
“อะ อะ อะไร! ไม่ได้คิดอะไร! ก็จะอาบน้ำ ก็ต้องแก้ผ้าสิ!?”
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดอะไร” ฮิคารุถามเสียงนิ่ง
“เออดิ!” โคตะตอบรับเสียงแข็ง “ .... แน่ะ ไม่ไปอีก! ไปอาบน้ำ!!” ลุกไปดันหลังฮิคารุเข้าห้องน้ำแถมลงกลอนให้เสร็จสรรพแล้วปิดประตู
“ฮู้วว เกือบไปๆ” ร่างสูงถอนหายใจแล้วปาดเหงื่อ
“อะไรของมันวะ” ฮิคารุขมวดคิ้วแล้วบ่นอุุบอิบพลางถอดกางเกงแล้วเปิดฝักบัว “หรือหมอนั่นจะอิจฉาที่เรามีซิคแพ็ค” คนทะเล้นคิดไปเรื่อยขณะที่อาบน้ำโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าความลับของตนเองกำลังจะถูกเปิดเผยในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
“อ๊ะ ใช่ๆ ไดอารี่~!” โคตะที่เพิ่งนึกนึกได้จึงเดินกลับไปหยิบไดอารี่ที่วางทิ้งไว้ แล้วนั่งอ่านไดอารี่
“ฮืมม มีแต่เรื่องงานแฮะ เอ~ “
'วันที่ยี่สิบเจ็ด ไปถ่าย สคูล'
'ยี่สิบแปดมีถ่ายละคร ตอนที่สอง'
'ยี่สิบเก้าซ้อมคอนตั้งแต่เช้าถึงบ่ายสาม'
“....Memoเหรอ? โคตะขมวดคิ้วแล้วอ่านต่อ
'วันนี้โดนยาบุจับแก้มด้วยล่ะเขินชะมัด!'
'วันนี้หมอนั่นดูเงียบๆไม่สบายรึเปล่านะ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามแฮะ'
'วันนี้อยู่กับจิเนน ยามะจังทั้งวัน เบื่อจัง ทำไมยาบุไม่ออกสคูลกับเราบ้างนะ'
'วันนี้โดนยาบุเขกหัวอีกแล้ว!'
ร่างสูงอ่านบันทึกสั้นๆ ของอีกคนเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“เฮ้ย! โคตะทำอะไรน่ะ” อยู่ๆ ฮิคารุก็โผล่พรวดออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอว
“เฮ้ย ฮิค!” โคตะตกใจจนเผลอโยนไดอารี่ออกให้พ้นตัวแล้วก็ต้องตกใจอีกรอบที่เห็นสภาพฮิคารุในตอนนั้นร่างสูงรีบเอามือปิดตาทันที “ทำไมไม่ใส่เสื้อก่อนออกมา!”
“เอ๊า! ก็นี่มันห้องฉัน ทำไมฉันต้องขนเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำด้วยล่ะ -*- แล้วนายจะปิดตาทำซากไรฮะ?” เดินมาใกล้ๆ โคตะแล้วเอามือเท้าสะเอว
“ก็นายโป๊อยู่! ////” ตอบอ้อมแอ้ม
“เห็นกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจะอายเพื่อ = =? หรือนายคิดอะไรไม่ดีอยู่....” ฮิคารุตาโต
“ก็นี่ฉันอายุยี่สิบสองแล้วนะเว่ย! มันก็ต้องคิดบ้างสิ! อุ๊บ! O.O” โคตะรีบเอามือตะครุบปากตัวเองทันทีเมื่อเผลอหลุดพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดไปซะแล้ว
“ห๊ะ! นายว่าไงนะ” ฮิคารุทำตาโต เท้าสองข้างรีบเดินถอยหลังออกห่างและเปิดตู้คว้าเสื้อยืดใส่นอนมาใส่ทันที
“ป่าวไม่มีไร” โคตะทำหน้าตึงแล้วทำเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่นายเหอะ คิดอะไรกับฉันไม่ใช่หรอ~”
“หะ หา...อะไรใครคิด? พูดไรของนายเนี่ย” ฮิคารุทำหน้าเลิกลั่ก
“ไม่รู้สิ~” โคตะลอยหน้าลอบตาตอบก่อนจะหยิบไดอารี่ขึ้นมา “วันที่สามสิบ วันนี้ยาบุมาสายมาก เป็นห่วงแทบแย่ว่าจะไม่ทันรถ แต่หมอนี่ก็มาทันล่ะนะ เกือบไปๆ ... เห จริงดิ อืม วันนั้น ชั้นแวะซื้อของกินเพลินไปหน่อยน่ะ” ยาบุทำท่านึกแล้วยิ้มตอบ
“เฮ้ยยยยยยยยย!!!! ไอ้บ้า เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!” คนฟันเขี้ยวรีบกระโจนไปคว้าไดอารี่ของตนเองมาจากมือของอีกคนทันที ร่างสูงเลยรีบเบี่ยงตัวหนี
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวสิอ่านไปนิดเดียวเอง”
“ไม่ต้องเลย เอาคืนมานะ!” ฮิคารุกระโดดไปบนโซฟาตัวเดียวกับยาบุแล้วพยายามแย่งชิงสมบัติล้ำค่าของตัวเองมา
“ไม่เอาๆ! อย่าสิ!” เอ่ยห้ามแล้วคว้าเอวอีกคนมากอดหลวมๆ “เอ้า! หยุด!” คนฉวยโอกาสทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เฮ้ย ทำไรน่ะโคตะ” ฮิคารุสะดุ้งและรีบกระเด้งตัวออกแต่ร่างสูงก็ยังคงกอดเอวไว้แน่น
“ก็นายจะทำร้ายชั้น ชั้นก็ปกป้องตัวเองไง” โคตะยิ้มแฉ่งแล้วเปิดไดอารี่อ่านต่อ “เอ~ 'วันที่หนึ่ง วันนี้ตอนพักเบรก โคตะโทรคุยกับริวตลอดเลย ทั้งๆที่ปกติเวลาพักเราต้องนั่งเล่นกันแท้ๆ ชักเคืองๆน้องนะ' เห~ ก็วันนั้นริวเหงานี่นา มันโทรมา ฉันก็ต้องคุยกับน้องสิ” หันมาระบายยิ้มอ่อนให้อีกคน
“โคตะ! เอาคืนมาเลย นี่มันละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ” ฮิคารุยังคงพยายามจะยื้อแย่งไดอารี่ของตัวเองคืนมาให้ได้ แต่ก็พลาดท่าไปล้มหน้าคว่ำบนตักโคตะพอดี “โอ๊ย!!!”
โคตะตกใจจนเผลอยกมือกอดเอวฮิคารุเอาไว้ ฮิคารุพลิกตัวขึ้นมาก่อนที่สองสายตาประสานกัน....โคตะเพ้อไปชั่วขณะก่อนจะสะบัดหัวแล้วแกล้งคนตรงหน้า “
“เอ๊ นายนี่ยังไงนะ ทำไมดื้อจัง ต้องตีก้นทำโทษนะรู้มั๊ย” ว่าพลางตีก้นฮิคารุเบาๆ
“หยะ...หยุดนะโคตะ!” คนฟันเขี้ยวรีบดิ้นหนี
“ก็นายดื้อนี่ ซนอีก ฉันเลยต้องสั่งสอนไง” โคตะตีต่อแล้วกลั้นหัวเราะ
“ก็นายอ่ะ มาอ่านไดอารี่ฉันทำไม!!!” ฮิคารุโวยวาย ขมวดคิ้วยุ่งอย่างโกรธเคือง
“นายโกรธหรอ”
“ทำไมจะไม่โกรธ!”
“โกรธที่ชั้นอ่านหรือโกรธที่ชั้นไปเจอว่านายแอบมองชั้นอยู่ตลอดเวลา...” โคตะได้ทีถาม ทำเอาอีกคนถึงทำพูดไม่ออก
“ก็...=[]=!”
เมื่อเห็นอีกคนเถียงไม่ได้ร่างสูงจึงยิ้มตาหยีใส่แล้วก้มลงไปเปิดไดอารี่ผ่านไวๆ “นี่นาย เขียนเยอะขนาดนี้เชียวหรอ?”
“โคตะ! ฉันโกรธจริงๆ แล้วนะ!!” ฮิคารุบอกเสียงนิ่ง ร่างสูงจึงรีบปิดไดอารี่แล้ววางลงใกล้ๆ
“ ขอโทษๆ ขอโทษจริงๆนะ นาย อย่าโกรธนะ โอ๋ๆ!” ยาบุเห็นอย่างนั้นก็รีบง้อพลางกอดแน่นขึ้นแล้วหยิกแก้มคนที่กำลังจะโกรธจนแก้มป่อง (?)
“ปล่อยเลยโคตะ เอาไดอารี่คืนมาด้วย!” ฮิคารุพยายามแกะมือของร่างสูงออก ร่างสูงหยิบไดอารี่มาคืนให้แล้วยอมปล่อย
“อย่าโกรธนะ”
“ไม่โกรธแล้วก็ได้ ไปละ ชิ!” คว้าไดอารี่มากอดแนบอกแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปที่เตียงนอน โคตะเห็นแล้วยิ้ม ที่จริงเขารู้อยู่แล้วว่าฮิคารุไม่มีทางโกรธเขาแน่ๆ แต่ก็นะ ขอถามอะไรหน่อยก่อนสิ
“นี่ เดี่ยวเด่ะ จะไปไหน” รีบตามอีกคนไป
“อะไร จะไปเขียนเพลง” หันมาขมวดคิ้วใส่
“รีบป่ะ?”
“ก็เขียนเรื่อยๆ” ว่าพลางหยิบกระดาษโน๊ตเพลงที่เขียนทิ้งไว้ขึ้นมาวางบนเตียง
“หรอ~ นี่ นายจะไม่ตอบคำถามชั้นหน่อยรึไง” ร่างสูงเดินไปยืนใกล้ๆ ฮิคารุขยับออกห่างอย่างระแวง
“คำถามอะไร”
“ไหงทำหน้างั้น = =”
“ไม่รู้ ไปไกลๆ เลย ไม่มีสมาธิ” โบกมือไล่อีกคน แล้วขึ้นไปนั่งอ่านโน๊ตเพลงที่เขียนไว้บนเตียง
“ทำไม ใจเต้นรึไง” โคตะถามยั่วแล้วหัวเราะ
“บ้าเหรอ! ใครจะใจเต้นกับนาย แล้วนายจะถามไรหา? เรื่องงานเหรอ”
โคตะยิ้มกรุ่มกริ่มขึ้นไปบนเตียงนุ่มแล้วนั่งข้างฮิคารุก่อนจะแกล้งกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “ก็เรื่องไดอารี่ไง~”
“ยี้! ขนลุก! ไดอารี่อะไร~?” ฮิคารุทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วเอามือผลักหน้าร่างสูงออก โคตะยิ้มแล้วขยับตัวออก
“ก็ ไดอารี่ของนายไง”
“ไดอารี่ฉันทำไม” ฮิคารุรีบหลบหน้าเขิน
“ก็~ ฉันเห็นนายเขียนเรื่องฉัน~”
“เปล่าซะหน่อย!” ฮิคารุรีบปฏิเสธ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ
“อ้าว แล้วยาบุนั่นใครล่ะ? หว้า แย่จัง~” โคตะแกล้งถามยั่ว ยิ่งสนุกที่ได้เห็นอีกคนเขินเพราะเขา
“อะไร ไม่รู้เว้ย” หลบหน้าแล้วล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมโปง โคตะยิ้มแล้วรีบขยับตาม
“อะไร ทำไมหลบหน้า แสดงว่าหมายถึงชั้นจริงๆด้วยยย”
“ไม่รู้ อย่ามามั่วนะ” คนฟันเขี้ยวพูดอู้อี้ในผ้าห่ม
“งั้นก็ตอบมาให้เคลียๆสิ นี่ ฮิค ตอบสิ~” โน้มตัวไปพูดใกล้ๆ หัวคนที่คลุมโปงอยู่พร้อมตบเบาๆ
“จะให้ตอบอะไรเล่า” ฮิคารุเขยิบออกทั้งที่ยังคลุมโปงอยู่
“ก็ตอบมา ว่าทำไมต้องเขียนถึงฉันเยอะขนาดนั้น” โคตะก็ขยับตาม
“ไม่รู้ ก็เจอกันบ่อยนี่” ตอบอู้อี้ในลำคอ
“เรื่องที่เราต้องเจอกันบ่อยมันกลายเป็นของตายไปแล้วนี่~ แล้วไงต่อๆ” โคตะถามต่อ ยังไงวันนี้เขาต้องรู้ความรู้สึกของฮิคารุให้ได้!
“ก็แค่นั้นแหละ ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว” ฮิคารุบอกปัด
“ไม่เอาอ่ะ จะคุยๆ” โคตะทุบหลังฮิคารุเบาๆ เหมือนเด็ก
“ไม่คุยๆๆ” ฮิคารุส่ายตัวไปมาจนเหมือนหนอนชาเขียว (?)
“ก็ได้~ งั้นกอดนะ” ร่างสูงยิ้มเผล่จากนั้นก็รวบตัวหนอนชาเขียวปากแข็งเข้ามากอดแรงๆ ทำเอาฮิคารุถึงกับร้องลั่น
“อ๊ากกกกกกกกกกก ปล่อยน้าาา”
“ไม่ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฉันอึดอัดนะ” บอกเสียงแข็งแต่หน้าแดงใต้ผ้าห้ม
“แต่ฉันรู้สึกดีนี่~” โคตะบอกแล้วกอดแน่นกว่าเดิม
“มารู้สึกดีอะไรเล่า!” เขินหน้าดำหน้าแดง
“ก็กอดนายแล้วรู้สึกดีไง ดี๊ ดี~~~~~”
“บะ บ้า =////////= ผู้ชายด้วยกันจะรู้สึกดีได้ไง”
“ก็ชั้นชอบนาย พอป่ะ?”
“หาาาาาาาาาาา ว่าไงนะ!!!!!” ฮิคารุรีบโผล่หัวมาจากผ้าห่ม มองยาบุตาโต
“เปล๊าาาาา~” ร่างสูงแกล้งทำหน้าเมินไปทางอื่น
“นะ...นายบอกว่านายชอบฉันเหรอ” ดวงตาสวยมองมองยาบุุอึ้งๆ หัวใจเต้นรัวเร็ว
“เปล่า พูดผิด” โคตะแกล้งบอกหน้านิ่ง
“งะ...งั้นเหรอ” คนตัวเล็กกว่าหน้าเศร้าลงแต่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีร่างสูงเหล่มองแล้วพูดต่อ
“ชั้นแค่พูดผิด ชั้นไม่ได้ชอบนาย แต่ชั้นรักนายเท่านั้นเอง” บอกแล้วยิ้มกว้างฮิคารุตาโตเท่าไข่หงส์ (?)
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา นะ นาย นาย นายพูดว่า ระ รักฉันงั้นเหรอ” ถามย้ำอีกครั้งใจเต้นแรงยังกับยูโตะมาตีกลองใส่
“ก็ใช่นะสิ ได้ยินถูกแล้วล่ะ~”
“นายล้อฉันเล่นใช่ไหมโคตะ” ฮิคารุถามย้ำ ไม่ใช่ว่าโคตะมาทำให้เขาดีใจแต่สุดท้ายก็ไม่ได้รักนะ
“นายคิดว่าฉันล้อเล่นหรอ?” โคตะถามกลับเสียงจริงจัง
“ก็ ก็” ฮิคารุก้มหน้างุดแล้วซุกหน้าไปในผ้าห่มอีกครั้งเมื่อเห็นดวงตาของร่างสูงที่มองสบลงมา โคตะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วดดึงผ้าห่มออก
“จะมุดทำไม มาถึงขนาดนี้แล้ว นายจะไม่พูดอะไรกับฉันบ้างหรอ”
“ก็จะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะ จะให้บอกว่า "ฉันก็รักโคตะมากเหมือนกัน" งั้นเหรอ” ฮิคารุถามประชด โคตะถอนหายใจ ไม่ว่ายังไงฮิคารุคงไม่มีวันยอมบอกความรู้สึกเขาตรงๆ สินะ
“ก็เปล่า ช่างเหอะ นอนดีกว่า” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอน
ฮิคารุค่อยๆ โผล่หน้ามา เขยิบตัวเข้าไปหายาบุที่นอนอยู่ใกล้ ก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มจึ้กๆ ที่ไหล่ของอีกคน
“นะ...นี่ โคตะ”
“อะไร” ตอบทั้งที่ยังไม่หันหน้ามา
“คือว่า...เรื่องนั้นน่ะ” ฮิคารุพูดตะกุกตะกัก ใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอกมาอยู่แล้ว
“เรื่องไหน”
“กะ ก็เรื่องที่นายบอกว่ารักฉันน่ะ”
“.... ก็ฉันรักนายจริงๆนี่ ตั้งนานแล้ว นายไม่รู้หรอ?” โคตะถาม
“ก็ใครจะไปรู้กันล่ะ ฉันก็คิดว่าตัวเองแอบรักนายฝ่ายเดียวซะอีก อ๊ะ!” ร่างเล็กตะครุบปาดตัวเองทันทีที่เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดปาก โคตะได้ยินดังนั้นจึงยิ้มเผล่ แล้วหันควับกลับมาหา
“จริงอ่ะ”
“มะ...ไม่รู้แล้ว >//////<” ฮิคารุหลับตาปี๋
“ไม่รู้ไร ก็รู้แล้วนี่ ว่าฉันรักนาย แล้วนายก็รักฉัน ^^” โคตะยิ้มกว้าง ไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย!
“นายพูดออกมาหน้าตาเฉยได้ไง!”
“เอ๊าอายใครอ่ะ ก็ตอนนี้มีแค่ฉันกับนายนี่”
“ไม่คุยด้วยแล้ว นอนดีกว่า” ฮิคารุล้มตัวลงนอนหันหลังให้ทันที
“เดี๋ยวเลยยยยยยยยยยยยย อย่าหนีนะ” มือเรียวยาวคว้าตัวคนขี้อายกลับมามองหน้า
“ไม่ได้หนี ปล่อยเลยนะ คนจะหลับจะนอน” สะบัดตัวออกแล้วเอาหน้าซุกลงกับหมอน
“เดี๋ยวเด่ะ เอาให้จบ ตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ พรุ่งนี้ฉันจะได้ไปบอกเจ้าพวกลิงแปดตัวนั่น”
“บ้าเหรอ ยังไม่ตกลงสักหน่อย!”
“อ้าว งั้นฉันอกหักหรอเนี่ย...” รอยยิ้มกว้างหายไปทันที
“ก็ใช่น่ะสิ” ฮิคารุลุกขึ้นมายักคิ้วกวนใส่ ร่างสูงถอนใจแล้วทำหน้าซึม
“... งั้นช่างมันเถอะ สวรรค์คงลงโทษที่ฉันแอบรักเพื่อนสนิท...” โคตะทำท่าจะกลับลงไปนอนต่อ เพราะว่าฮิคารุมทำเป็นไม่สนใจ โคตะเลยหน้าเศร้าลงกว่าเดิม ฮิคารุเหลือบมองร่างสูงก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!
“นี่โคตะ ฉันมีอะไรจะบอก”
“...มีอะไรหรอ ขอโทษนะตอนนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆน่ะ” ยังไม่ยอมหันกลับมามอง
“งั้นฉันไม่พูดแล้วว่า เรามาคบกันเถอะ” ฮิคารุอมอากาศจนแก้มพอง โคตะได้ยินถึงกับหูผึ่งรีบสะบัดผ้าห่ม!
“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ!”
“ไม่พูดแล้ว! เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดกันหลายรอบเล่า”
“เดี๋ยวซี่!!!” ร่างสูงจับไหล่ฮิคารุให้หันมามองตากัน ”พูดอีกทีเถอะนะๆๆ ฉันจะตั้งใจฟังดีๆแล้ว สัญญา นะๆ~”
“กะ...ก็ได้” ฮิคารุหลบตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉะ ฉันรักนาย...ระ...เรามาคบกันเถอะนะ”
โคตะยิ้มแป้นทันที “ไชโย!! ดีใจจัง~ ฮิคารุของฉันน่ารักที่สุดเลยยย~” ว่าแล้วก็โอบเอวอีกคนให้เข้ามาชิดใกล้ “ฉันก็รักฮิคารุเหมือนกัน เราเป็นแฟนกันแล้วนะ” จุ๊บแก้มนิ่ม
“นี่! อย่ามาลามปามนะ!” ฮิคารุผลักตัวอีกคนออกแต่ไม่สำเร็จ หน้าสวยแดงเป็นตูดตำลึงไปแล้ว
“อะไรเล่า~ ก็เป็นแฟนกันก็ต้องมีหอม มีจุ๊บกันบ้างสิ นายไม่รู้รึไงห๊ะ~ ฟอดดดดด” หอมแก้มแรงๆ อีกครั้ง
“ไม่เอานะโคตะ ไม่ชิน >_<////////////” ฮิคารุหลบหลับตาปี๋ ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้ใกล้ชิดโคตะขนาดนี้
“อะไรล่ะ~ ฮิคารุ นายเนี่ยน่ารักจริงๆ ขออีกข้างๆ~ ฟอดดดดดดดดดดดดด”
“ยาบุ โคตะ” ฮิคารุเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้ยาบุอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ดวงตาคมสบตาดวงตาสวยนิ่งจนฮิคารุนิ่งไปเพราะงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไป ยาบุใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่ของฮิคารุและขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว ฮิคารุเบิกตากว้าง
“ขอโทษนะฮิค” ก่อนที่ร่างสูงจะจู่โจมริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ฮิคารุนิ่งค้างประดุจน้ำแข็งที่กำลังถูกหลอมละลายด้วยเปลวเพลิงร้อนระอุจากริมฝีปากของผู้ชายที่ชื่อยาบุ โคตะ ยาบุลืมตาขึ้นมาสบตากลมโตนิดๆ ในระหว่างการจูบที่แสนเสน่ห์หา สายตาคงสบกับดวงตาโตที่กำลังเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่เมือช่วงวินาทีที่สายตาทั้งสองสบกัน ความอ่อนโยน ความนุ่มนวล ความอ่อนหวานจากสายตาคมที่สบลงมา ทำให้ฮิคารุรู้สึกผ่อนคลาย และอบอุ่น คนโดนจูบค่อยๆหลับตาลงช้าๆและพยายามจูบตอบคนด้านบนอย่างเก้ๆ กังๆ
ยาบุนึกยิ้มในใจ สายตาลงหลับคงอีกครั้ง บรรจงมอบจูบแสนหวานให้คนด้านล่างต่อ... ความน่ารักของลิ้นเล็กที่พยายามตอบเอาใจเขา มันทำให้เขาหลงใหลจนไม่อยากจะละริมฝีปากออก แต่เพราะความน่ารักและหมั่นเขี้ยวจนอยากจะหอมแก้มป่องๆนั้นให้สะใจซักครั้ง จึงทำให้เขาค่อยๆละริมฝีปากออกมา ยาบุจุ๊บทิ้งที่ริมฝีปากแดงเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะยกใบหน้าขึ้นไปคลอเคลียอยู่ที่แก้มป่องแดงนั่น
“รู้รึยัง ว่าฉันรักฮิคารุมากแค่ไหน?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามคนน่ารัก
“ระ...รู้แล้ว //////////////////////” จูบเมื่อกี้ทำเอาเขาเกือบหัวใจวายตาย โคตะนะโคตะ!
“ฮะฮะ~ ฮิคารุเนี่ยหว๊านน หวานนน รู้ตัวรึเปล่าเนี่ย~” มองหน้าสวยแล้วยิ้มแฉ่ง ฮิคารุเขินมากจึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“บ้า >///< นายหน้าหวานกว่าฉันอีก”
“เกี่ยวอะไร? ฉันบอกว่า...รสชาติของนายน่ะ หว๊านหวาน จากที่ชิมเมื่อกี้น่ะนะ~”
“พะ พูดอะไรของนายน่ะ!” หน้าร้อนขึ้นสิบเท่าแล้วเอามือปิดหน้า “ไม่คุยไม่ยุ่งกับนายแล้ว ที่ขอคบเมื่อกี้เป็นโมฆะ!”
“อะไรกัน~ นายจูบฉันแล้วนายก็ต้องรับผิดชอบดิ” โคตะทำปากยื่นงอนๆ
“นายน่ะแหละมาฉวยโอกาสกับฉัน!” ฮิคารุเถียง มาว่าเขาแบบนี้ก็เสียหายน่ะสิ!
“แล้วใครจูบตอบ?”
“ก็นาย =[]=......//////////// “ เถียงไม่ออกกันเลยทีเดียว
“หุหุ~ เวลานายเขินเนี่ย น่ารักชะมัดเลยนะ~” บีบจมูกโด่งสวยอย่างหมั่นเขี้ยว “ห้ามไปทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ให้คนอื่นเห็นล่ะ รู้มั๊ย!” ทำหน้าดุ
“อะไรเล่า! ทำหน้าแบบนี้แล้วผิดตรงไหน”
“ไม่ผิด แต่มันน่ารัก ไม่อยากให้ใครเห็น หวง เข้าใจมะ?” โคตะบอกแล้วคว้าอีกคนมานอนกอด
“นายก็อย่าเที่ยวไปทำหน้าเคะๆ และลัลล้ากับเคย์จังบ่อยๆ ล่ะ! คนอื่นเขาเข้าใจผิดหมด รู้มั้ยตอนนี้แฟนคลับเค้าเบนสายไปเชียร์ฮิคบุกันหมดแล้ว”
“อะไรใครเคะ! แล้วบุฮิคมิเสื่อมคลายนะ จะฮิคบุได้ไง!” ร่างสูงทำหน้าเอาเรื่อง เขาไม่มีวันยอมเป็นฝ่ายรับเด็ดขาด!
“ก็นายอ่ะ แห้งก็แห้ง หน้าก็เคะ สู้ฉันก็ไม่ได้ หล่อแมน แข็งแรง มีซิกแพ็ค” ฮิคารุได้ทีคุยโวทันที ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มอย่างภูมิใจจนเห็นฟันเขี้ยวน่ารักทั้งสองข้าง
“เกี่ยวไร ฉันก็กินเยอะแล้วนะ มันช่วยไม่ได้นี่! นายนั่นแหละ ฟิตไปทำไม ห๊ะ” ทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กกว่า
“ก็อยากหล่อแมนให้สาวหลง” ฮิคารุตอบเรียบๆ
“... เพื่อ? ฉันเป็นแฟนนายนะ จะหาสาวทำไม?” โคตะหยิกแก้มอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไว้ดูเล่นมั้ง” ฮิคารุตอบกวนๆ
“- - พอเลย เลิกๆๆ เราเป็นแฟนกันแล้ว นายห้ามไปมีคนอื่นนะ!” โคตะกำชับ ก็เขาหวงของเขานี่!
“นายน่ะแหละชอบไปยุ่งกับเคย์จัง!” ฮิคารุหันมาทำหน้าเอาเรื่องบ้าง ก็โคตะน่ะ เผลอทีไรก็ชอบไปหาเคย์จังทุกทีเลยนี่
“หึง?” โคตะเลิกคิ้วสูงแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม ดีใจจัง ฮิคารุหึงเขาด้วย
“มะ...ไม่ได้หึงซะหน่อย” คนฟันเขี้ยวรีบหันหลังหลบ ทำไมเขาต้องแพ้ทางโคตะทุกทีเลยล่ะ! ยาบุยิ้มจนตาปิด
“โอ๋ๆ~ ก็ช่วยไม่ได้นี่นา นั่นเพื่อนนะ~ ไม่ใช่เพื่อนธรรมดา เป็นถึงเมมเบอร์จัมพ์ซะอีก อย่าหึงเลยนะๆ” ร่างสูงโยกตัวฮิคารุไปมาเป็นการง้อ
“บอกว่าไม่ได้หึงไงเล่า”
“แต่หวง? ^w^” ร่างสูงพูดตรงจุดอีกครั้ง
“นายนี่พูดไม่รู้เรื่องเลย! นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปสายนะ”
“ฮะๆ~ โอเคๆ นอนละนะ” ว่าแล้วก็ดึงฮิคารุเข้ามาในอ้อมแขนแล้วล้มตัวลงนอน แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟเสร็จสรรพ
“ปล่อยนะ~อึดอัด” ฮิคารุแกะมือยาบุออกแต่อ้อมแขนนั่นก็รัดเอวเอาแน่นซะเหลือเกิน ไออุ่นจากตัวของอีกฝ่ายทำให้ฮิคารุใจเต้นแรงขึ้นจนแทบจะระเบิด
“คร่อกกกกกกก~”
“ให้ตายสืนายเนี่ยน้า” ฮิคารุมองหน้ายาบุแล้วส่ายหัวเบาๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงหลับตาพริ้มแล้วจึงโน้มตัวไปหอมแก้มร่างสูงทีนึงก่อนจะล้มตัวลงนอน โคตะยิ้มทั้งๆที่ยังหลับแล้วก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นแล้วพึมพำ
“...คืนนี้จะต้องฝันดีแน่ๆเลย~”
ขณะเดียวกันฮิคารุก็อมยิ้ม ดวงตาสวยหลับลงแล้วพึวพำ
“วันนี้มีความสุขที่สุดเลย~~~”
The End
โซล : บุฮิคมิเสื่อมคลายมากกกกกกก!!! กร๊ากกกกกกก อันนี้แต่งนานเล็กน้อย เพราะว่า บางทีไม่ว่างกัน กร๊ากกกก แต่นะ ยาวกว่าที่คิด (อีกแล้ว) คือ มันเป็นคู่ที่แต่งแล้วหาทางลงไม่ได้อ่ะ มันมิเสื่อมคลาย กร๊ากกกกกกกก!!! ว่าแต่ เราใช้แต่มุกเดิม เบื่อกันยัง กร๊ากกกกกกก TwT เรื่องหน้าต้องเปลี่ยนแปลงๆ เราจะแต่ง SM กัน (เฮ่ยๆ) กร๊ากกกกกก!! เอาเป็นว่ามันมิเสื่อมคลายมากกก! แท็กน้องเมย์ของเจ๊ =w=b ว่าแต่ อย่าสงสัยเรื่องชื่อเรื่อง คือ มันแว๊บขึ้นมาในหัว เลยใช้แม่งเลย? ฮา~ เอาเป็นว่า บุฮิคมิเสื่อมคลาย จำไว้! โอ่วบ๊า!
เมย์ : ฮู้ววว *ปาดเหงื่อ* กว่าจะจบได้ กร๊ากกกกกกกก มัวแต่ซึนกันไม่ลงเอยกันสักที (เจ๊โซล : เพราะแกนั่้นแหละ!) อ้าวเหรอ =.= วะฮะฮ่าาาา เป็นการต่อฟิคที่โคตรยาวนานอีกครั้ง กว่าจะจบก็แทบน็อคกันเลยทีเดียว แต่!!!...บุฮิคมิเสื่อมคลายยยยยยยยยยยยยยยย~~~~~*โบกธง* ว้ากกกกกกก แค่นี้ก็คุ้มค่าล่ะ แอร๊ยยยยยยยย ขอบคุณที่อ่านกันมาจนจบนะคร้าบบบ
ความคิดเห็น