คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บอกดีมั๊ย
ทุกคน ขอบคุณนะครับที่ให้กำลังใจผม วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลยล่ะ ก็ในที่สุดผมก็ได้บอกรักเคย์โตะ และที่ไม่คาดฝันก็คือ เค้าก็รักผมเหมือนกัน >< หลังจากกลับมาถึงบ้านผมก็เดินยิ้มอยู่คนเดียว (ไรเตอร์:หนูเป็นบ้าหรอ?) แถมไม่ว่าชินมันจะแกล้งอะไรผม ผมก็ไม่รู้สึกโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ดีสุดๆเลยล่ะ ^^ เอ๊ะ ว่าแต่พรุ่งผมจะกล้าเจอหน้าเค้ามั๊ยเนี่ยย เขินอ่ะ ก็ตั้งแต่ตอนนี้ไป เราเป็นแฟนกันแล้วนี่นา แต่ผมยังไม่กล้าบอกเมมเบอร์หรอก แม้แต่ชี่ด้วยถึงจะรู้สึกผิดต่อชี่ แต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่บอกเรื่องของเราสองคน (เสียงก้อง) สองคน สองคน สองคน…. อ๊ากก เขินโว้ยยยย (ไรเตอร์: พรุ่งนี้ให้พี่พาหนูไปโรงพยาบาลมั๊ย TT) เอ๊ะ ผมลืมอะไรไปรึเปล่า นึกไปนึกมา จูบ! ใช่แล้วผมจูบกับเคย์โตะไปแล้วนี่นา เขินๆ ทำไงดีๆ ผมลามกรึเปล่าฮะ ที่ผมอยากจูบกับเค้าอีกอ่ะ >< ปล่าวนะ! ผะ ผมแค่คิดว่า ดีต่างหากล่ะ! ผมจะไปนอนแล้ว! (ไรเตอร์: สงสัยพี่ต้องพาหนูไปตอนนี้แล้วมั้งเนี่ย YY) (ริวริว: อย่ามายุ่งนะโว้ย!)
.
.
.
.
.
นี่…ความรู้สึกตอนนั้นมันยังติดอยู่ที่ริมฝีปากของผมอยู่เลย
เช้าวันต่อมา
“นี่จังงงงง ตื่นได้แล้ววว!!! พระอาทิตย์เลียตูดแล้วน้ะ!” ฮึ้ย ผมค่อยๆลืมตา นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ ผมหันไปดูนาฬิกา…….8 โมงครึ่ง - -
“อะไรกันเนี่ยชิน มาปลุกทำไมเนี่ย วันนี้นี่จังไม่มีงานเช้านะ” ผมหัวเสียพลางหันไปขยี้หัวเจ้าน้องตัวดีที่บังอาจมาปลุกผม - -
“โอ๊ย พี่เคย์โตะมาต่างหากล่ะ อุตส่าห์ขึ้นมาปลุกแท้ๆ” ว่าแล้วมันก็เดินตึงตังออกไป ห๊า เคย์โตะมา เค้ามาทำอะไรแต่เช้าที่บ้านผมเนี่ย!
ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัว เป็นเวลารวมทั้งสิ้น 5 นาที และเกือบตกบันไดเพราะรีบจัด - -
“เหวอออออออ” แต่ด้วยทักษะที่ผมมีจากการเป็นไอดอล (ไรเตอร์: คือไร?) ผมก็คว้าราวบันไดได้อย่าง ท่วงทัน
“เฮ้ออ เซฟฟ” ทำเอาทุกคนในบ้านตกอกตกใจกันใหญ่
“นี่! แฮมทาโร่จะรีบไปไหนเนี่ย ตกใจหมดเลย ถ้าหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะทำไงห๊ะ!” แน่ะ เจอกันไม่ทักไม่ทาย ด่าแต่เช้าเลย -3- คนเป็นแฟนกันเค้าต้องขึ้นเสียงกันด้วยหรอ - -
“ก็รีบลงมาหานายนั่นแหละ กลัวนายจะรอนาน” เชอะ ก็กลัวว่านายจะรอก็เท่านั้นแหละ
เคย์โตะฟังแล้วถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นรอนายได้อยู่แล้ว คราวหน้าอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ รู้มั๊ย” แล้วก็ลูบหัวผมด้วยความเป็นห่วง ผมสะบัดหัว ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
เค้าเงียบไปแปปนึง
“ถ้านายเป็นอะไรไปชั้นคงอยู่ไม่ได้แน่” ผมรีบหันหน้ามาหาเค้าเลย
ผมหายโกรธแล้ว ^^
“อืม ขอโทษนะ แล้วมีอะไรหรอมาหาแต่เช้าน่ะ” นั่นสิ ว่าแต่เค้ามาทำอะไร
“เอ๊า มารับไปทำงานไง มันเป็นหน้าที่ของแฟนที่ดีไม่ใช่หรอ” เค้าตอบผมด้วยทีท่าเขินเล็กน้อย โอ๊ย ผมก็เขินเหมือนกันแหละ
“อะ ไอ้สตอเบอร์รี่ ” (ไรเตอร์ : ไปว่าเค้าได้ไง! ไปว่าเรียวจังแทนสิ!)(รีดเดอร์ : อ่าวไอนี่นิ) “ชั้นไม่เชื่อนายหรอก” อ๊า ปากผมหลุดไปอีกแล้วอ่า - - กำลังดีใจอยู่แท้ๆ สงสัยจะดีใจจนควบคุมไม่ได้ ><
“แหม ไม่เชื่อก็ตามใจนะ แต่อีกอย่างนายควรจะภูมิใจนะ ที่ได้แฟนเป็นสุภาพบุรุษอังกฤษ นาม เคย์โตะผู้นี้”
แล้วมันก็ทำหน้าหล่อ แหวะ (แต่ก็หล่อนะ)
“เหอะๆ แหวะ ไม่อายปากมั่งเลย ไอ้เม่นเอ๊ย” ผมทำหน้าเบ้ใส่มัน แล้วมันก็ทำขมวดคิ้วใส่ผม
“แฮมทาโร่ ต้องให้พูดกี่ทีถึงจะเข้าใจห๊ะ ว่าเม่นที่ไหนมันจะหล่อได้ขนาดนี้” โอ๊ยผมล่ะ จนปัญญาจริงๆ ไม่เหลือคราบเคย์โตะเมื่อวานเลยนะ - -
“ริวทาโร่! บอกเคย์โตะคุงมาทานข้าวเช้าด้วยกันนะ เสร็จแล้วล่ะ” คุณแม่ตะโกนมาจากในครัว
“ฮะ แม่! ปะ เคย์โตะไปกินข้าวกั…” ยังไม่ทันพูดจบมันก็เดินนำผมไปในครัวแล้ว เฮ้อ น่าด้านจริงๆ - - ไหนวะ สุภาพบุรุษอังกฤษ เฮ้อ แล้วผมก็เดินตามไปกินข้าวเช้ามั่ง
ระหว่างทาง
“ฮ้า แม่นายนี่ทำอาหารอร่อยจัง” มันพูด (เรียก มัน แหละดีแล้ว)
“เหอะ ไหนล่ะคราบสุภาพบุรุษอังกฤษของนาย ซัดไปตั้ง 3 ถ้วย” จริงๆนะครับ อย่างที่ทราบกันดีว่าเคย์โตะน่ะ เป็นคู่แข่งของยามะจัง - - เมื่อกี้ท่ากินของมันหมดคำว่า ผู้ดีจริงๆ
“แหม แฮมทาโร่ก็มันอร่อยนี่นา” เหอะๆ งั้นก็มาบ่อยๆสิ อิอิ (แต่ผมไม่ได้พูดออกไปหรอกนะ)
……………………………………
“นี่ แฮมทาโร่ชั้นอยากกินของหวานอ่ะ” อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา
“อ๊ะ งั้นแวะคาเฟ่ แถวหน้าสถานนีดูมั๊ยล่ะ นั่นไงๆ” ผมหันไปชี้ร้านคาเฟ่ร้านนึงให้มันดู และก็หันกลับมาถามมัน
“เห็นม่ะ… ” จุ๊บ! เสียงผมขาดตอนไป เพราะมันจุ๊บผมน่ะสิ!
“อื้อ ไม่ต้องและ ชั้นกินของหวานเรียบร้อยแล้วล่ะ” แล้วมันก็เดินลั่ลล้าต่อไป
“อ่ะ ไอ้เม่นนน ทำไรวะ” ฮ้า ผมดีใจจังเลย ชอบอ่ะ >< แต่ก็อาย มันทำอะไรก็ไม่รู้ ทำไมกล้าจังเลยย
“ห๊ะ ก็กินของหวานไง ว่าไงนายอยากกินมั่งมั๊ยล่ะ” ว่าแล้วมันก็หลับตาแล้วก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆผม
อะ ไอบ้านี่ ผั๊ว! ผมเลยต่อยมันคว่ำไปเลย
“โอ๊ย เจ็บนะ ทำไรอ้ะ” ชิ สมน้ำหน้า ใครจะไปกล้าเหมือนนายกันเล่า!
“สมน้ำหน้า ไอ้ลามก” แล้วผมก็เดินหัวเราะสะใจนำมันไปเลย เหอะๆ
ซักแปปนึง
“เอ้อ ว่าแต่ทำไมนายถึงมาแต่เช้าล่ะ วันนี้พวกเรามีไม่มีงานเช้าไม่ใช่หรอ อีกอย่างตอนบ่ายก็แค่มีซ้อม” ผมลืมถามไปเลยว่ามันมาทำไมแต่เช้า
“อ๋อ พอดีทุกคนเค้า เลื่อนมาซ้อมกันตั้งแต่ 11 โมงน่ะ พอดีชั้นลืมบอกนาย เห็นพวกนั้นว่าตอนเย็นอยากไปกินอะไรกันอีกน่ะ เลยอยากให้รีบๆซ้อมให้เสร็จ” มันพูดจบผมก็ นั่งรถมาถึงบางเหพอดี
“เหหห ก็ดีเหมือนกันไปกินข้าวกันบ่อยๆก็สนุกดี” เวลาอยู่กับเมมเบอร์ทุกคนแล้วทำให้ผมมีความสุขเสมอเลยล่ะฮะ
“นี่ แฮมทาโร่ แล้วเรื่องของเราน่ะ จะบอกคนอื่นเมื่อไหร่” เอ๊ะ นั่นสินะ ผมยังไม่กล้าบอกเลย แล้วมันก็พูดต่อ “คือ ชั้นอยากบอกทุกคนน่ะ ชั้นอยากให้พวกเค้ารู้ว่านายคือคนที่ชั้นรัก ^^ อีกอย่างชั้นไม่อยากปิดบังอะไรพวกเค้าด้วย เดี๋ยวมารู้ทีหลังจะงอนอีก แต่ชั้นว่าจะมาถามนายก่อนน่ะ”
คนที่ชั้นรักหรอ >< เออใช่ - - พวกนั้นยิ่งชอบงอนอะไรเป็นเด็กๆอยู่ เคยมีครั้งนึงฮะ ผมทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนแต่ผมไม่ได้บอกทุกคน เพราะคิดว่า มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเค้า อีกอย่างไม่อยากให้พวกเค้าเป็นห่วงด้วย แต่พอมาบอกทีหลังนี่สิ งอนตุ๊บป่อง ไม่ยอมคุยกับผมตั้ง 2 วันแน่ะ เหอะๆ
“อือ ชั้นก็อยากบอกเหมือนกันแหละ สำหรับชั้นแล้วพวกเค้าเป็นยิ่งกว่าครอบครัวอีก แต่ชั้นก็กลัวว่าพวกเค้าจะไม่ยอมรับ ชั้นเลยยังไม่อยากบอกตอนนี้” ใช่แล้วล่ะ เพราะผมกับเคย์โตะเป็นผู้ชายไงล่ะ ผมเลยไม่รู้ว่าพวกเค้าจะคิดยังไง
“อืมๆ ไว้นายพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ ชั้นโอเคอยู่แล้ว แต่ชั้นเชื่อว่าพวกเค้าต้องเข้าใจพวกเรา นี่ แต่แน่ใจนะที่ไม่บอกเนี่ยไม่ใช่เพราะว่ากลัวพวกนั้นโกรธ แต่คือ ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าคบกับคนอย่างชั้นใช่มั๊ย” แล้วมันก็ทำหน้าเศร้าๆ
“ไม่ใช่ซักหน่อย! นายอย่าคิดแบบนั้นสิ ชะ ชั้นดีใจแล้วก็อยากบอกคนอื่นจะตายว่า นายน่ะปะ เป็นคะ คนที่ชั้นรัก >< แต่คือ ชั้นยังไม่กล้าบอกก็เท่านั้นเอง” ผมพูดไป
“จริงนะ” แล้วมันก็ทำหน้ากลัวๆมาให้ผม
“จริงๆสิ นายไม่เชื่อชั้นหรอ” แล้วผมก็ยิ้มให้มัน ยิ้มที่ผมให้มันได้คนเดียวอ่ะ ><
“เชื่อสิ! แต่ว่านะ ถ้าจะให้เชื่อทั้งหมดก็ต้องหอมแก้มชั้นทีนึงก่อน” แล้วมันก็หันแก้มมาทางผม เอางั้นหรอ... ชั้นอายนะ! แต่ อ๊ะๆ ทำไงดี มือผมค่อยๆกำหมัดแล้วอ้ะ (ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ TT) ไม่นะ หยุดนะริวทาโร่! และแล้วผมก็ทำให้มันหยุดจนได้ (ผมชนะตัวเองแล้ว!) ผมหันซ้ายหันขวา เอาวะ แล้วผมก็ตัดสินใจทำตามใจเรียกร้อง
ฟอดดดดด >< (หอมจังเยย)
…อายเว้ยยยย เคย์โตะลืมตาแล้วเอามือจับแก้มตัวเอง
“อะ นายทำจริงๆหรอเนี่ย! ชั้นนึกว่านายจะต่อยชั้นซะอีกนะเนี่ย” ว่าแล้วมันก็ยิ้มๆขำๆ พร้อมกับลูบแก้มตัวเอง
“หรือ นายอยากโดนต่อย ห๊ะ!” แล้วผมก็ชูหมัดขึ้น
“เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ”มันรีบยกมือป้องกันตัว เหอะ ไอ้นี่นิ บังคับให้ทำแบบนั้นแล้วยังจะมาหาเรื่องใส่ตัวอีก ><
และพวกผมก็มุ่งหน้าสู่ที่กบดาน เอ๊ย ห้องซ้อมของพวกเรา
To be con…
-----------------------------------------------------------------
มาอีกแล้วค่า กับตอนติงต๊องไร้ซึ่งความหมายใดๆ (ไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่ออะไร)
HBD ริวริวของพี่น้าา พี่ขอให้หนูมีความสุขมากๆๆ สู้ง สูง หล้อ หล่อ
อย่าให้แพ้ใครในโลกาเด้อ ตั้งใจทำงานนะ เดี๋ยวพี่จะไปให้กำลังใจ (ในห้องแต่งตัว) ฮ่าๆๆ แล้วก็ต้องมาเป็นเคะให้พี่เม่นตลอดไปเน้อ ><
P.s.พี่ไม่ได้ใช้แรงงานหนูนะ (พี่แค่จิ้นหนูกะพี่เคย์โตะเท่านั้นเอง เอ๊ะ ยังไง)
ฝากเพื่อนๆช่วยโหวต ฟิคกรรมๆของไรเตอร์ด้วยน้า TT ขอบคุณค่า
.....นากายามะกำลังมา อิอิ....
ความคิดเห็น