คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สารภาพ! (ต่อจากตอนเมื่อกี้)
หน้ารถขายไอติม
“เคย์โตะนายจะกินรสอะไรอ่ะ” ผมพูดพร้อมก้มไปมองที่ไอติมหลากรสตรงหน้าผม โห โคตรเยอะเลยกินรสอะไรดีน้า
“อืมมม เอาวนิลาละกันครับ” เค้าหันไปสั่งกับคนขายไอติม อ๋อเค้าชอบวนิลางั้นหรอ
“แล้วชั้นเอาอะไรดีน้า” ผมไม่รู้จริงๆอ่ะ มันเยอะมากๆเลย
“เอารสสตอเบอร์รี่สิ” เค้าหันมาแนะนำผม อืม เอางั้นหรอ ก็ได้
“อืมก็ได้อ่ะ โทษนะฮะ เอาสตอเบอร์รี่ฮะ” หลังจากได้ไอติมกันคนละอันแล้วเราก็เดินไปรอบๆสวนสาธารณะหาที่นั่งกิน
“นี่ๆ แฮมทาโร่มานั่งตรงนี้สิ” เค้าเรียกผมไปนั่งข้างๆเขาที่นั่งรอผมใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“อือ” และผมก็นั่งลงข้างๆเค้า
“นี่ แฮมทาโร่ ตอนนี้ชั้นมีความสุขจังเลยได้ออกมาเที่ยวกับนาย ได้นั่งคุยกับนายแบบนี้น่ะ ^^”
“ฮะ หรอ ชั้นก็เหมือนกันแหละ” ปากผมตรงกับใจขึ้นเยอะเลย
หลังจากเราเงียบกันไปซักพัก ผมเลยตัดสินใจทำลายความเงียบ
“นี่ ที่แล้วๆมาชั้นขอโทษนะที่พูดไม่ค่อยดีกับนายเท่าไหร่อ่ะ แล้วก็ต้องทำให้นายเจ็บปวดชั้นขอโทษจริงๆนะ คือ ชั้นก็ไม่รู้ว่าทำไม พอคิดจะพูดกับนายทีไร มันก็เผลอด่าออกไปทุกที - -”
“55 อือ ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็เหมือนกันแหละ ชอบไปยั่วโมโหนาย แล้วก็ชอบเรียกนายว่า แฮมทาโร่ ทั้งๆที่นายไม่ชอบ ขอโทษนะ” เหมือนวันนี้เรามาเปิดใจกันเลยแฮะ - - อ๊ะ ไอติมผมหมดแล้วอ่า
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็ชอบเรียกนายว่า เม่นเหมือนกันแหละ นายเรียกไปเหอะ ชั้นไม่ว่าหรอก”
แล้วผมก็ยิ้มน้อยๆไปให้เค้า ไอติมเค้าก็หมดแล้วเหมือนกันนี่นา
“ริวทาโร่ วันนี้ขอบใจมากนะ ที่ทำให้ชั้นได้มีความสุขขนาดนี้ ^^” ว่าแล้วเค้าก็ยิ้มมาให้ผม อะ อะไรกันขนาดนั้นเชียวหรอ ไม่นะ ความรู้สึกของผมมันจะ..!
“ไปกันเหอะ เริ่มเย็นแล้วล่ะ เอ้าลุก” เค้ายืนขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ ผมก็ยื่นมือไปจับมือเค้าพร้อมดันตัวเองให้ลุกขึ้น
“กลับกันเถอะ แฮมทาโร่น้อย” เค้ายิ้มให้ผม แล้วก็ค่อยๆเดินออกไป
ทุกคนฮะ ผมไม่ไหวแล้วล่ะ ความรู้สึกผมตอนนี้มันล้นทะลักออกมาหมดแล้วล่ะ(เก็บกลับบ้านไม่ไหว) ไม่ว่าจะเป็นยังไง จะเกิดอะไรขึ้นตามมาก็ตาม ขอแค่…. ขอแค่ชั้นได้บอกนายให้รู้ไว้ก็พอ!
“เคย์โตะ!” เค้าหันกลับมาแล้วยิ้มให้ผม
“ชั้นรักนายนะ” เค้าทำตาโตอย่างตกใจ
แต่ผมก็ยังคงจะพูดต่อไปโดยพยามไม่สนใจท่าทีของเค้า
“ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้นรักนายจริงๆ ชั้นไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งเมื่อวันก่อนชั้นถึงได้รู้ว่า ทุกครั้งที่ชั้นเห็นหน้านาย ทุกครั้งที่ชั้นได้คุยกับนายหัวใจชั้นมันจะเต้นอย่างแรงเลยล่ะ เหมือนมันจะหลุดออกมาเลยยังไงอย่างงั้น หรือ เวลาที่ชั้นดีใจเมื่อนายยิ้มให้ชั้น หรือแม้แต่ที่ชั้นพูดไม่ดีกับนายเพื่อกลบเกลื่อนความอายนั้น ทุกๆอย่างคือสิ่งที่บอกว่า ชั้นรักนาย เคย์โตะ ชั้นอยากให้นายอยู่ข้างๆชั้น ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่ชั้นก็อยากจะบอกให้นายรับรู้เอาไว้ ว่าความรู้สึกที่ชั้นมีต่อนายมันมากมายเหลือเกิน” ระหว่างที่ผมพูดน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมหยุดไม่ได้แล้ว ความรู้สึกนี้ผมไม่ได้โกหกแต่มันมากมายจริงๆ แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆก็ตามที แต่ผมก็กลัวเหลือเกิน กลัวที่เค้าจะเกลียดผม
“ชั้นขอโทษ นายอย่าเกลียดชั้นเลยนะ”
เงียบ…
เค้าเงียบไปเลย ทำไงดีล่ะ เค้าคงเกลียดผมแล้วล่ะ
หมับ! เอ๊ะ
เคย์โตะกอดผม! ทำไมล่ะ ทำไม
“ไม่ ไม่หรอก ชั้นไม่มีทางเกลียดนายหรอก เพราะชั้นก็รักนายเหมือนกันนะริวทาโร่” เอ๊ะ ผมหูฝาดไปรึเปล่า!
“เอ๊ะ!” ผมร้องเสียงหลงเชียวล่ะ
“นายรู้มั๊ยว่าตลอดมาชั้นต้องเฝ้ามองนายอยู่ห่างๆอยู่เสมอ คอยหาเรื่องนายตลอดเพราะชั้นไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับนายดีต่างหากล่ะ ชั้นมันขี้ขลาดน่ะ กลัวว่านายจะรังเกียจชั้น ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ”
เค้าค่อยๆดึงหน้าผมให้หันหน้ามาทางเค้าแล้วก็ยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นยิ้มของคนที่มีความสุขที่สุด…ของคนที่กำลังมีความรัก
“ชั้นรักนายนะริวทาโร่” ทำเอาน้ำตาผมไหลพรากและผมก็โผกอดเค้าอีกครั้ง วันนี้ทำให้ผมได้รู้แล้วล่ะ ว่าความรู้สึกที่ว่า มีความสุขที่สุขในโลกนั้นมันเป็นยังไง อ้อมกอดของเคย์โตะแข็งแรงและอบอุ่นมาก มันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมปลอดภัย และก็จะไม่ต้องกลัวอะไรอีก นี่สินะความรัก
ผมนึกถึงวันที่เคย์โตะพูดในวันนั้นได้ ตอนนี้ผมเข้าใจความหมายของมันแล้วล่ะ ความหมายก็คือ เคย์โตะก็รักผมไม่น้อยกว่าที่ผมรักเค้าเหมือนกัน ^^ อ๊ะ แล้วก็ผมนึกถึงคำขอของเคย์โตะวันนั้นขึ้นมาได้ล่ะที่ว่า ‘ชั้นอยากได้รอยยิ้มสำหรับชั้นคนเดียว จากนาย’ น่ะ
ผมค่อยๆผละกอดของเคย์โตะ แล้วหันมามองหน้าเค้าตรงๆ ทำเอาเค้างงไปเลย
“ชั้นก็รักนายนะเคย์โตะ” แล้วผมก็ยิ้มให้เค้า มันเป็นยิ้มที่ผมให้ได้แค่เค้าคนเดียว เป็นรอยยิ้มที่ผมจะบอกเค้าว่า ผมรักเค้ายิ่งกว่าใคร
เคย์โตะเขินแล้วก็น่าแดงออกมาเลยล่ะ >< แล้วเค้าก็ยิ้มเขินๆมาให้ผมด้วยล่ะ น่ารักมากๆเลย
“ชั้นให้นายแล้วนะ รอยยิ้มสำหรับนายคนเดียวจากชั้นน่ะ ละ แล้วนายจะไม่ให้อะไรชั้นเลยบ้างเลยหรอ อะไรก็ได้สำหรับชั้นคนเดียว จากนายอ่ะ” เค้าเขินใหญ่เลยอ่ะ แต่ผมว่าผมเขินมากกว่านะ ตอนนี้หน้าผมร้อนไปหมดแล้วเนี่ย ผมพูดอะไรออกไปบ้างก็ไม่รู้ สงสัยผมจะตามใจ(หัวใจ)ตัวเองมากเกินไปหน่อยมั้งเนี่ย >< ช่วยไม่ได้ ก็คนมันอยากรู้นี่นา (ผมยังอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นอยู่นะ) ระหว่างที่ผมกำลังเข้าสู่ช่วงเวลาส่วนตัวนั้น (ไรเตอร์: ทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอดพี่เม่นเนี่ยนะ ><) ผมก็ไม่ได้สังเกตว่า คนตัวใหญ่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์มาหาผม
“นี่ไงล่ะ สำหรับนายคนเดียว”
ว่าแล้วเค้าก็ก้มลงมาประทับริมฝีปากของเค้าบนริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ทำเอาผมตกใจอย่างสุดขีดเลยล่ะ กลิ่นวนิลาหอมหวานอ่อนๆส่งมาถึงผม ทำให้จูบนี้มันช่างหวานขึ้นไปอีกจนผมแทบละลาย มันไม่ได้ลึกซึ้งอะไรเกินกว่านั้นหรอก มันก็แค่การเอาริมฝีปากประทับริมฝีปากก็แค่นั้นแหละ แต่ว่ามัน ก็สามารถถ่ายทอดความรู้สึกหลายหลาย ความรู้สึกจากเค้าส่งมาถึงผมได้ หลังจากที่ผมตกใจอยู่แปปนึงผมก็ค่อยๆหลับตาลง เพื่อรอรับความรู้สึกจากเคย์โตะบ้าง ซักพักเค้าก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออก
เราสองคนเงียบกันอยู่ซักพักหนึ่ง เคย์โตะก็พูดขึ้นว่า
“เมื่อกี้น่ะ สำหรับนายคนเดียวนะ เอ่อ…ถ้าไม่ใช่นายชั้นทำไม่ได้หรอก” แล้วเค้าก็เขินเดินหนีไปเลย ผมก็อายไม่แพ้กันเลย แต่อยู่ๆนิสัยเดิมก็เลยกลับมา (ไรเตอร์: เกี่ยวไรวะ)
“นะ นี่ ไอ้เม่นเมื่อกี้มันเฟิร์สคิสชั้นนะ” ผมวิ่งไปผลักมันและมันก็หันมาผลักผม
“ชั้นก็เหมือนกันแหละ ไอ้หนูบ้า”
“ฮึ้ยแกนะแก๊” ผมว่าเราสองคนคงเลิกนิสัยแบบนี้ไม่ได้ล่ะมั้ง เหอะๆ
“ว่าไงน๊ะ” มันหันมาผลักหัวผม (ประมาณหยอกเล่นอ่ะ) แหม ผมไม่นึกว่ามันจะตอกกลับนะเนี่ย - -
แต่ช่างมันเถอะ แค่เราสองคนได้รับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันได้ ก็เพียงพอแล้วล่ะ
เคย์โตะจับมือผมเอาไว้แล้วออกเดินไป พร้อมพูดเบาๆว่า
“ชั้นรักนายนะ แฮมทาโร่น้อยของชั้น”….. ฟอด! แล้วก็มาขโมยหอมแก้มของผมด้วยอ้ะ ><
To be con….
โอ๊ยกลายเป็นเรื่องซึ้ง(นิดๆ) ได้ไงเนี่ยเหอะๆ หรือว่าไม่คะ ? - - เหอะๆ
อ๊า ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที แต่โดยส่วนตัวไรเตอร์ว่า ตอนนี้แต่งออกมาแล้วมันแม่งๆอ่ะ - -
เรื่องก็มาไกลแล้ว เออ… อยากรบกวนเพื่อนๆช่วยโหวตคะแนนให้ด้วยนะคะ ><
ช่วยโหวตโพลด้วยนะคะ คือไม่รู้ว่าเอาไงดี
ความคิดเห็น