คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเล่าเรื่อง
สวัสดีครับ ผม โมริโมโตะ ริวทาโร่ อายุ 14 ปีครับแห่งวง hsj (ไรเตอร์: กรี๊ดๆๆๆ) ทุกวันๆชีวิตผมค่อนข้างมีชีวิตที่แตกต่างจากนักเรียนม.ต้นธรรมดาทั่วไป เพราะผมเป็นไอดอล แทนที่หลังจากเลิกเรียนผมจะไปสิงสถิตอยู่ตามเกมเซ็นเตอร์ต่างๆ บนโลกใบนี้ ผมกลับต้องไปซ้อมเต้นทุกวันเพื่อขึ้นคอนเสิร์ตบ้าง หรือบางวันอาจมีอัดรายการ หรือ ถ่ายปกโฆษณาบ้างตาม ตารางงานที่กำหนด แต่ผมก็ไม่เสียใจหรอกนะ เพราะว่ามันสนุกดี อีกอย่างผมยังมีแฟนคลับที่คอยส่งเสริมพวกผมอยู่อย่างแน่นหนาและหนาแน่นตามทุกซอกโลกน่ะสิ (ไรเตอร์: อยู่ซอกนี้คนนึงนะ ริวริว)เอาล่ะผมคงเกริ่นมากไปนิดนึงงั้นมาเริ่มกันเถอะ เรื่องมันมีอยู่ว่า…วันนึงหลังจากเลิกเรียนผมก็ไปซ้อมเตรียมคอนเสิร์ตเหมือนวันอื่นๆ อ๊ะ วันนี้โรงเรียนผมเลิกเร็วกว่าปกติล่ะ
“หวัดดีทุกคนน”ผมทักทายสมาชิก ที่เข้ามาก่อนผม
“อ้าว ริวทาโร่มาแล้วหรอ นั่งสิๆ มาเร็วจังนะ” ไดกิเงยหน้าขึ้นมาจากเกมส์แล้วทักผมเป็นพิธี จากนั้นก็กลับไปเล่นต่อ - - จากนั้นผมก็เดินไปที่มุมของตัวเอง
“นี่ ริ วทาโร่ แล้วอีก 4 คนนั่นล่ะ” ฮิคารุคุง ถามผม… ผมก็ต้องตอบสินะ
“ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ผมเลิกเร็ว พวกนั้นเดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ นี่ก็ใกล้เลิกแล้ว” ผมตอบคำถามโดยที่ไม่หันมามองหน้าฮิคารุคุง
“อ๋อ อย่างนั้นเหรอ…”ฮิคารุคุงตอบอย่างหายสงสัย แต่ก็เงียบไปซักพัก แล้วถามผมต่อว่า
“อ้าว แล้วเคย์โตะล่ะ เจ้านั่นเรียน อินเตอร์นิ เลิกเร็วไม่ใช่หรอ” ผมสะดุ้งตั้งแต่ได้ยินคำว่า เคย์โตะ….
“กะ ก็ไม่รู้สิ ผมก็ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเค้านิจะไปรู้ได้ไง” ผมตอบความจริงออกมา ก็ผมไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเค้าจริงๆนี่นา
“นั่นสินะ ชั้นก็ลืมไป ปกติเห็นพวกนาย 5 คนมาด้วยกันบ่อยๆ” ผมเลิกจัดของและเดินมานั่งข้างๆ ทาคาคิคุง กับ ยาบุคุงที่นั่งอยู่นานแล้ว
ใช่แล้วล่ะ เรื่องที่ผมจะเล่าก็คือ เรื่องนี้ล่ะ! ใจผมมันดันเกิดอาการแปลกๆ ถ้าได้ยิน ได้เห็นหน้า ได้สัมผัส (ไรเตอร์:ริวริวใช่คำลึกซึ้งไปป่าว อิอิ) มันก็เกิดเต้นอย่างแรง อย่างกับจะระเบิดออกมา แถมยังไม่ค่อยกล้าสบตาเวลาคุยด้วยอีก อ๊ากกกก เกิดอะไรขึ้นกับผม!!!!
“ฮิคารุ ถ้านายอยากรู้นักว่าเมื่อไหร่ใครจะมาทำไมไม่โทรไปถามเองล่ะ” เสียงทาคาคิคุงพูดข้อเท็จจริงให้ฮิคารุคุงฟัง ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“ก็ ขี้เกียจอ่ะ ” ฮิคารุคุงตอบหน้าตาย ผมยิ้มแห้งๆไปให้เขา
“งั้น ชั้นโทรหาอิโนจังมั่งดีกว่า น่าจะเลิกเรียนได้แล้วน้า” ยาบุคุงพูดพร้อมยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล อิโนจังอยู่หนายย…” ว่าแล้วก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก จากนั้นทั้งห้องก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่ก็มีเสียงคุยกันเบาๆบ้างเพราะฮิคารุคุงไปเล่นเกมส์กับไดจัง ส่วนทาคาคิคุงนั่งอ่านหนังสือ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรระหว่างรอเมมเบอร์ที่เหลือ เลย…นั่งเหม่อลอย (ไรเตอร์:นึกว่าจะหาไรทำ - -)
…5 นาทีผ่านไป ผมก็ยังเหม่อลอย
….10 นาทีผ่านไป ผมก็ยังเหม่อลอยอยู่เหมือนเดิม
…..15 นาทีผ่านไป ผมก็เริ่มคิดว่า ทำไมยาบุคุงคุยโทรศัพท์นานจัง
และ 20 นาทีผ่านไป ตัวผมก็เริ่มลอยขึ้น เฮ้ย! ไม่ใช่ และเสียงเหล่าคนที่รอคอยทำให้ผมหยุดลอย
“ไงทุกคนนนนน” เสียงแหลมๆ ของชี่ทำให้ผมรู้สึกสดชื่น(ตื่น)ขึ้นเล็กน้อย
“ชั้นซื้อขนมมาด้วยล่ะ อร่อยมากๆเลย” เรื่องกินคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยามะจัง (ไรเตอร์: มาแล้ววววๆๆ)
“เห! จริงหรอๆ ไหนๆมีไรกินมั่งกำลังหิวเลย” “เฮ้ยไดจังอย่าละสายตาดิ้ เกือบแพ้แล้วนะรู้มั๊ยเนี่ย” ไดจังรีบวิ่งไปหายามะจัง โดยมีฮิคารุคุงเดินบ่นตามมา
“อ้าวทำไมมากันแค่นี้เองล่ะ” ตบด้วยยูโตะคุงเป็นคนสุดท้ายยย
“อ๋อ ยาบุคงไปรับอิโนจังที่สถานีน่ะ ส่วนเคย์โตะยังไม่มาเลย” ทาคาคิคุวางหนังสือพร้อมบิดขี้เกียจ พลางชะเง้อไปมองไดจังกับฮิคารุคุงที่กำลังแย่งขนมกันอยู่
“อ๋อ หมอนั่น เคย์โตะน่ะ มันบอกว่าใกล้ถึงแล้วล่ะ” ยูโตะคุงตอบอย่างร่าเริงพร้อมเดินไปแย่งขนมจากทั้งสอง
เคย์โตะ เคย์โตะ ใช่เขาจะมาแล้วหรอ ทำไงดี ทำไงดี ผมไม่กล้าเจอหน้าเค้าอ้ะ ทุกคนงงล่ะสิ ว่าทำไมอยู่ๆผมเป็นแบบนี้ ที่จริงเรื่องมันมีอยู่ว่า….
To be con...
ติได้น้า เค้าพึ่งแต่งครั้งแรกล่ะ
ช่วยคอมเม้นหน่อยน้าา
ความคิดเห็น