ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าชายปีศาจ(ฮิพฮอพ)
เจ้าชายปีศาจ(ฮิพฮอพ)
ณ ตึกใหญ่สีขาวใจกลางเมือง
หน้าประตูของห้องๆหนึ่งในชั้นเกือบสูงสุดไม้สลักลายหงส์คู่มังกรแลดูน่าเกรงขามไม่น้อย หากไม่มีป้ายพลาสติก สีฟ้าชมพูหวานห้อยอยู่ ที่ป้ายสลักชื่อเจ้าของห้องไว้ ‘ Zeung Ze Rill ’
“อืมม อะไรมันมาทับฉันวะ?” เสียงหวานใส ขัดกับสำเนียงการพูด ดังมาจากเตียงใหญ่สีขาว ขนาดคิงไซด์ โอ๊ะ ขอโทษทีฉันลืมแนะนำตัวไป ฉัน ซึง ซีริว ลูกครึ่งเกาหลี อังกฤษสูง160 ซม. จะเป็นอะไรที่ดีมากๆ ถ้าคุณจะไม่ถามถึงมันอีก=_= ปะป๊าเป็นประธานบริษัทใหญ่ยักษ์ชาวอังกฤษ ไปตรวจงานที่เกาหลี เกิดปิ๊งปั๊งกับแม่ที่เป็นผู้จัดการฝ่ายบริหารอยู่บริษัทพ่อ ก็เลยแต่งงานกันแล้วฮั่นนิมูนรอบโลก บังเอิ้ญ บังเอิญ ติดใจเมืองไทยก็เลย สร้างเอิ่ม.....บ้าน=_=ประมาณว่า ตึก 30 ชั้น เอาไว้เผื่ออยากจะมาเที่ยวกัน ตามจริงบ้านปะป๊าฉันก็มีอยู่ทั่วโลกหล่ะ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ เกรด 11 ที่โรงเรียน G.H.S(Genius Human school) ชื่อฟังดูเว่อร์ดีใช่ไหมหล่ะ แต่จะบอกให้นะโรงเรียนฉันไม่ได้เว่อร์แต่ชื่อนะจะบอกให้ ประชากรที่นี้ก็เว่อร์ไม่แพ้กัน เขาว่าโรงเรียนที่ฉันอยู่เนี้ยมันคือ สาขาแยกย่อยของโรงเรียน S.H.S อะไรนี้หล่ะ อย่าไปสนใจเลย วันนี้คือวันปิดเทอมวันแรก เลยต้องนอนให้เต็มอิ่ม และ ซูดอิสรภาพให้เต็มปอด แต่ขณะที่ฉันกำลังหลับสบายๆ อยู่นี้สิ กลับมีอะไรมาทับก็ไม่รู้ คอยดูนะ เดี๋ยวแม่เผ่นกระบาลซะนี่ ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
>_O >> O_O>> >_< กรี้ดดด ไม่เห็นมีอะไรเลย อย่าบอกนะว่า ซีริว คนนนี้โดนผีหลอกน่ะ ไม่เอานะ
“ซี..ซีริว...ซึง ซี ริว” เสียงทุ่มนุ่มเรียกชื่อของฉันเบาๆ ฟังดูมีเสน่ห์เหลือเชื่อ เจ้าของเสียงนี้คงจะหล่อไร้ (?) กรี้ดๆ ไม่ได้นะ ฉันคิดอะไรกับ ‘ผี’ เนี้ยย!! สงบจิตไว้ เอ๊ะเวลาผีมาก้อต้องสวดมนสินะ แล้วมันเป็นผีประเทศไหนเนี้ย ตายแร้วเลือกบทสวดไม่ถูก>_< (ทำยังกะจำบทสวดได้)
ขณะที่ฉันคิดหาทางเอาชีวิตรอดจากสิ่ง ลี้ลับ ในห้องตัวเองอยู่ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าแรงกดทับบนตัวค่อยๆ จางหายไป แต่กลับกลายเป็นว่ามีอะไรบางอย่างมาจับไหล่ฉันแทน !!! และ .....
พลั่กๆๆๆ
“เฮ้..เธอน่ะ ตื่นๆๆๆ” พระเจ้าช่วย O_O ผีมันเขย่าตัวฉัน อย่างแรง อ้ากกก ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย แว้กๆๆๆ
“ซีริว... ตื่นสิ....เฮ้ๆๆๆๆๆ”เสียงนุ่มยังคงพยายามปลุกฉันต่อไปอย่างอดทน แต่ดูจากน้ำเสียงแล้ว คงจะอดทนมากๆเชียวหล่ะ ถึงเสียงจะหงุดหงิด แต่ก็....>__< อ้ากกก ฉันจะทำไงดีเนี้ย ถูกผี(คิดว่าน่าจะหล่อ)ปลุก ฉันควรจะตื่น แล้วทำงวยเงียๆ ออกจากห้องไปเนียนๆ ได้ไหมนะ โอ้ยย....ทำไงดีเนี้ย เกิดมาไม่เคยโดนผีปลุก ทำตัวไม่ถูก (=_=??)
“เฮ้ๆๆ ยัยซากศพ ลุกขึ้นมาคุยกะฉันเซ่” ฉึก!! O_O ซากศพ พระเจ้า!กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นซากศพวะ? ไอ้(ผี)บ้าเอ้ยยย เขย่าไหล่ฉันจนเจ็บแล้วยังมีหน้ามาว่าอีกหรอ เดี๋ยวแม่จับแยกชิ้นส่วน ตอกโลงซะเลย ถึงเป็นผี แต่ไร้มารยาทแบบนี้ ซีริว คนนี้ไม่อภัยให้หรอกนะเฟ้ย ว่าแล้วฉันก็เตรียมลืมตา เตรียมพร้อมต่อว่าผีไร้มารยาท ถึงภาพจะสยดสยองแค่ไหนฉันก็พร้อม(ล่ะวะ)
(_ _)….(>_-)….(-_-)…(o_o)>>>(O_O) พรึ้บ
“ไง ตื่นได้ซะทีนะ นอนตายเป็นซากศพไปได้” เสียงหงุดหงิดๆ ดังขึ้นแทบจะทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น แต่พระเจ้า (O_O) บอกลูกสิว่านี้ใช่ผีแน่หรอ ทุกอย่างสมบรูณ์ไม่มีอะไร ขาดหาย เน่า หรือ แบระ ไร้รอยแผลบนผิวเรียบ ที่จริงแทบจะกระจ่างใสเลยด้วยซ้ำ แถมหน้าตายัง...หล่อบัดซบ!!
(>__<) .....รึว่า (OoO) อีตานี้ จะไม่ใช่ผี แต่เป็นคน(=_=) ถ้างั้น เขาเข้ามาได้ยังไง แล้วเข้ามาทำไมด้วย โอ้ย ตายแล้ว สมองจะระเบิด
“ดูเหมือนว่าเธอมีคำถามอยากถามฉันมากมายเลยนะ =_=” สิ่งหล่อบัดซบ(???)พูด(ยังสรุปไม่ได้ว่าเป็นอะไร แต่ว่าหล่อ ขอเรียกงี้ไปก่อนละกัน คงไม่ว่ากันนะ) แต่เอ๊ะ เขารู้ได้ไง??
“อยากรู้ว่ารู้ได้ไง สินะ ถามสิ หวังว่าเธอคงไม่ได้เป็นใบ้หรอกนะ” นายหล่อบรรลัย พูดขึ้นอีกครั้ง มุมปากกระตุกยิ้มเหยียด หลังจากที่ฉันเงียบและไม่ทำอะไรนอกจาก จ้องO_O แต่ว่าเมื่อกี้เขาว่าฉันเป็นใบ้หรอ นาย(หล่อสาด)นี้ปากเสียจริงๆเลย ให้ตายสิ ไอ้สีหน้ากวน Teen นั้นอีก เห็นแล้วอยากกระโดดถีบชมัด แต่ว่า....มันก็ดูหล่อไปอีกแบบนะ =_= หลังจากที่ทำร้ายร่างกายคนตรงหน้า(ทางความคิดเสร็จ) ฉันก็เริ่มระแวง ถ้านายนี้เป็นคน การที่แอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ คงไม่มีเจตนาที่ดีแน่ ถ้าเป็นคน ฉันก็ไม่กลัวอยู่แล้วเป็นไงเป็นกัน ถามให้มันรู้เรื่องไปเลย
“นาย เป็นใคร เข้ามาได้ยังไง มีธุระอะไรกะฉัน ห๊ะ??” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“เฮ้ o_o เธอไม่ได้เป็นใบ้” นายหล่อโฮ้กกก พูด พลางแสร้งทำตื่นเต้น ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างขึ้น ว้าวว ตาเขาเป็นสีน้ำเงิน สวยชมัด แต่พูดงี้หาเรื่องกันนี้หว่า เดี๋ยวสวยๆ
“ใช่ ฉันพูดได้ คราวนี้จะตอบคำถามฉันได้รึยัง?” น้ำเสียงที่ฉันพูดออกจะหงุดหงิดน้อยๆ แต่มันไม่มากเท่าที่ฉันอยากจะให้เป็นซะเท่าไหร่
“อ่อ ได้สิ ฉัน เจ้าชายปีศาจ เอลดิส เข้ามาได้เพราะบินเข้ามาทางหน้าต่าง ส่วนธุระก็มาหาเธอไง”
“ห๊ะ?? ว่าไงนะ นายเนี้ยนะเจ้าชายปีศาจ” ฉันพูดพลางไล่มองการแต่งตัวของอีคนตาคน(หล่อเวร) ตรงหน้าที่อ้างตัวเป็นปีศาจ ตั้งแต่หัวจรดหาง เขาแต่งตัวสไตล์ฮิพฮอพ ไฮโซ เสื้อสีขาวสวย สกรีนบอกยี่ห้อ ลีวาย กางเกงbillabong และรองเท้า street Nike Limited สุดหรู และนั้นแว่นตาสีชาฝังเพรชตรงขาแว่นที่เหน็บอยู่ตรงคอเสื้อนั้น กุชชี่ชัดๆ แบบเนี้ยอ่านะเจ้าชายปีศาจ โกหกไม่เนียนเอาซะเลย ที่จริงแล้วฉันเอาแต่จ้องหน้าเขาจนไม่ทันสังเกตส่วนอื่นๆเลยด้วยซ้ำ แต่แหม>_< ก็นะ....หน้ามันน่าสำรวจนิ เกิดมายังไม่เคยเจอใครหล่อสาดเท่านี้นอกจากเพื่อนสนิทฉันเลย และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าชั้นไม่เชื่อ
“เธอ ไม่เชื่อฉันหรอ“ นาย เอิ่ม...เอลดิส พูดขึ้นอย่างขัดใจ
“ นายคิดว่า ฉันควรเชื่อหรอ ดูตัวนาย ดูเสื้อผ้านายสิ ปีศาจที่ไหนแต่งตัวกันแบบนี้ ห๊ะ?ฉันว่าไปหลอกตู้เสื้อผ้า มันยังไม่เชื่อเลย”
“ตู้เสื้อผ้า??” นายหล่อพูดเหมือนถาม สีหน้างงๆ
“ใช่ตู้เส้อผ้า ” ฉันย้ำ
“……….” แล้วเขาก็เงียบไป ดูเหมือนเขากำลังพยายามคิด หรือทำความเข้าใจอะไรบางอย่างอยู่ และต้องใช้สมาธิมากๆ ด้วย คิวสวยขมวดมุ้น ปากสีสดเม้นแน่น ที่จริงฉันว่าเขาดูสับสนหน่อยๆด้วย ทำไม คำพูดฉันมันเข้าใจยากขนาดนั้นเลยหรอ แค่ตู้เสื้อผ้าเองไม่เห็นว่ามันน่างงตรงไหนเลย หลังจากเวลาผ่านไปซักพัก คิ้วขมวดก็ค่อยๆ คลายออก ปากบางขยับเหมือนพึมพำๆอะไรบางอย่าง ประมาณว่า ‘ตู้เสื้อผ้า ใช้สำหรับเก็บเสื้อผ้า ไม่มีชีวิต....ช่างมันเถอะ’ อะไรเทือกๆ นั้น ฉันว่าเขาออกจะเพี้ยนนิดๆ เสียดายหน้าตาจังเลย ดูเป็นคนรสนิยมดีด้วย ไม่น่าบ้าเลย
(T__T) ที่เขาเข้ามาที่ห้องฉัน ก็อาจจะมาฆ่าฉันเพื่อความสนุกเหมือน ฆาตกรโรคจิตก็ได้ โอ้วว ไม่นะ แบบนี้ต้องสู้ =_=~~ชิ้ง
“เฮ้ นายน่ะ เอิ่มนาย?”
“ เอลดิส ฉันชื่อเอลดิส” นายนั้นตอบ อาการดูเหมือนจะเป็นคนปกติอีกครั้ง
“อ่า นั้นหล่ะ ฉันไม่รู้ว่านายเข้ามาได้ยังไง แต่ตอนนี้นายต้องไปซะก่อนที่ชั้นจะเรียกตำรวจมาจับ ข้อหาบุรุกนะ” ฉันพูดเสียงกล้า นายเอลดิสนั้นยืดตัวตรงขึ้น คิวขมวดอีกครั้ง ฮ่าๆๆ ใช่แล้วนายต้องกลัวฉันและรีบออกไปจากห้องฉันเดียวนี้ แต่เอ๊ะ! ทำไมดูเหมือนนายนั้นจะไม่กลัวฉันเท่าไหร่เลยนะ นั้นไงจู่ๆมุมปากเอลดิสก็กระตุกยิ้ม นายจะยิ้มอาร้ายยย นายต้องกลัวเซ่ -0-
“หึหึ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อว่า ฉันเป็นปีศาจนะ” เอลดิสพูดเสียงเย็นพลางก้าวมาใกล้
“อะไรนาย เข้ามาทำไม ออกไป” ( =_=) นายนี้จะมาไม้ไหนนิ
“ฉันจะพิสูจน์” เอลดิสพูดเสียงนุ่มลง แววตาพราวระยิบระยับ เขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พิสูจน์อะไร (=’’=) ไปห่างๆ ฉันนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ฉันพูดเสียงแข็ง พยายามเขยิบให้ห่างเขาที่สุดเพื่อความพร้อม และปลอดภัย แต่ขนาดฉันเตือนแล้วเขาก็ไม่สน ตอนนี้เขาเริ่มใกล้ฉันมากๆแล้ว ถ้าเอลดิสกาวมาอีกก้าว ก็คงแตะตัวฉันไม่ยาก และตอนนี้ฉันก็ถอยอีกไม่ได้แล้วด้วยเพราะหลังฉันนติดกำแพงข้างเตียงแล้ว
“ฉันเตือน นายแล้วนะ” (=_=)
“อืม”
ฉันเตือนเขาแล้วแต่เขาไม่เชื่อฉันเองนะ และนั้นจังหวะนั้น เมื่อเอลดิสเคลื่อนตัวเข้ามาในรัศมีของฉัน ฉันก็ปล่อยหมัดขวาออกไปใส่หน้าหล่อสาดอย่างรวดเร็ว แต่เอลดิสเบี่ยงตัวหลบทัน ฉันไม่ปล่อยให้จังหวะหลุดลอยไป ขาซ้ายเตะเล็งไปที่ชายโครงของนายนั้นเต็มที่ แต่ก่อนที่ขาฉันจะได้ทันแตะเสื้อของเอลดิส เขาก็เข้าประชิดตัวฉันรวบมือเล็กทั้งสองไว้ในมือเดียว แล้วกดแนบกำแพง!! (O_O!) เฮือก!
“เฮ้ยย นายหลบฉันได้ ทั้งๆที่ไม่เคยมีใครทำได้ นายทำได้ยังไง?(วะ)”
“.......”
“เฮ้ ปล่อยฉันนะ” ให้ตายสิ ตอนนี้เอลดิสอยู่ใกล้ฉันมากๆ แถมตัวเขายังทับฉันไว้อีก แย่ล่ะสิฉัน
“ดู นิ่งๆ” เอลดิสพูด หน้าเขาอยู่ห่างจากฉันแค่คืบได้มั้ง เวรสิ(>_<) ใกล้ๆ แบบนี้ฉันได้กลิ่นหอมแปลกๆ จากตัวเขาด้วย ตาคมจ้องเข้ามาในตาฉัน เหมือนจะทะลุ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และ......ในที่สุดก็ ทะลุ (!O__O)
ทะลุ ! (O___O!!) เอลดิส เพิ่งทะลุผ่านฉันผ่านไปมะกี้!!
เขาพูดจริง =[]=
[special Eldiz]
ผมเดินผ่านประตูไม้หนา เพื่อกลับเข้าห้องหรูอีกครั้ง ฮ่าๆ ดูสิยัยนั้นยังมองกำแพงอยู่เลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมองด้วยความหงุดหงิดมากกว่ากลัวนะ เธอควรกลัวสิ (=’’=)
ผมค่อยขยับเข้าไปใกล้ๆเธอ อย่างช้าๆ เงียบเชียบ ความจริงผมไม่ใช่คนที่ชอบแกล้งใครเท่าไหร่หรอก แต่ว่ายัยสวยเว่อร์นี้ (เธอสวยจริงๆถึง ผมไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่) ขู่ผม ฟ่อๆๆ จนผมหมั่นไส้ แล้วยังคำพูดประหลาดๆ เกี่ยวกับตู้เสื้อผ้า บวกกับพยายามทำร้ายร่างกายผมด้วยอีก ผมไม่เคยเจอใครที่ทำให้ผมประหลาดใจได้เท่านี้เลย ในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้ เอาหล่ะ ได้เวลาแล้ว ผมหวังว่า จะเห็นหน้าสวยๆ ของเธอจะ แสดงอาการตกใจให้ผมชื่นใจหน่อย
“เฮ้ เธอเชื่อฉันรึยัง” ผมตั้งใจพูดเสียงดัง หวังจะเห็นไหล่บางๆนี้สะดุ้ง เพราะตกใจ แม้นิดๆก็ยังดี แต่ทว่าผมก็เจอกับความผิดหวัง เมื่อเธอหันขวับ จ้องมองผมตาวาว แถมส่อแววหาเรื่องอีกต่างหาก
“นาย เป็นปีศาจ” ซีริวพูดเสียงระแวดระวัง เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน และ =’’= ให้ตายสิ เธอตั้งการ์ดต่อสู้ เธอไม่กลัวผมเลยรึไง ผมเป็นปีศาจนะ
“เจ้าชายปีศาจ” =_= ผมแก้
“จะอะไรก็ช่าง จะเอาอะไร(-O-)” ยัยสวยพูดเสียงเอาเรื่อง
“ฉันบอกแล้วว่าฉันมาหาเธอ” ผมตอบ พลางตีสีหน้าจริงจัง ผมเห็นรอยวูบไหวในตาสีน้ำตาลสด อยู่แว่บนึง ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นประกายเจิดจ้า เหมือนคนพร้อมสู้ -_- มากกว่า
“มีธุระอะไรกับฉันเล่า ?” เสียงใสดูเหมือนจะเริ่ม หงุดหงิด
“ฉัน...มารักษา เอิ่ม เอ่อ สัญญา” ผมพูดอย่างไม่มั่นใจนัก นี้คือเหตุผลที่ผมมาที่นี้ โลกมนุษย์ มายืนต่อหน้าผู้หญิงคนนี้
[end special Eldiz]
“สัญญา?” ฉันพูดทวนด้วยความงุนงง ฉันเคยไปสัญญาอะไรกับ ปีศาจตอนไหนกัน
“อืม เธอคงจะงง ตอนนี้ดึกแล้วฉันคิดว่าเธอควรนอน”
“ ฉันนอนแล้ว แต่นายปลุกฉัน =_=” ใช่ไอ้ปีศาจ(หล่อเวร) นี้ปลุกฉัน ทำฉันหงุดหงิดมากๆด้วย ทั้งๆที่ฉันง่วงนอน และอยากเริ่มต้นวันปิดเทอมด้วยการนอนหลับเต็มอิ่ม แต่ไอ้ปีศาจหล่อปากเสียนี้ ขัดขวางฉัน!
“ฉันรู้ ตอนนี้ก็เชิญเธอไปนอน ตามสบายเถอะ” นายนั้นพูดเสียงเรียบ แล้วก็ หายไป=’’= ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าความหงุดหงิดมันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากเดิมที่มีอยู่แล้ว ตอนนี้มันมากขึ้นชนิดที่เทียบไม่ติด อะไรของหมอนั้นวะ!? อยู่ๆมาปลุกกลางดึก ทำฉันงง ตกใจ โมโห หงุดหงิด พูดอะไรเกี่ยวกับสัญญาที่ฉันไม่รู้เรื่อง แล้วก็ไล่ฉันไปนอน แล้วก็หายไปโดยที่ไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้น... .. .ฉับพลันสายตาฉันเหลือบไปเห็นอะไรบ้างอย่างที่พื้นพรม ตรงที่หมอนั้นเคยยืนอยู่......หมอนั้น ก๊าซๆๆ=’’= มันจะเกินไปแล้วนะเฟ้ย!!!!
“ไอ้ ปีศาจไร้มารยาททททททท”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น