คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : ความเศร้าที่ฝังลึก + ความจำเป็นที่จำใจ 100%
คุณชายรักร้าย
Chapter 1
คฤหาสน์ที่กว้างใหญ่ที่เป็นสิ่งที่สร้างความอิจฉาให้กบคนที่พบเห็น ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้ทำบุญด้วยอะไรถึงได้เกิดมาบนกองเงินกองทองแบบนี้ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ใครต่อใครมองว่าสวยและน่าอยู่ ใครจะรู้ว่าภายในนั้น มีร่างสูงของคุณชายใหญ่ผู้ทรงอำนาจที่สุดของบ้านยืนปั้นหน้านิ่ง นึกถึงความหลังที่แสนจะเจ็บปวดที่ได้รับจากคนที่ขึ้นชื่อว่าคนรัก ความทรยศหักหลังที่เค้าได้รับมันช่างเจ็บปวดและแสนทรมานจนมิอาจที่จะลืมลงได้...เชว ซีวอน
" คุณชายค่ะ จะรับอาหารเช้าก่อนหรือเปล่าค่ะ " เสียงของป้าคงจูแม่บ้านวัยชราที่เลี้ยงเค้ามาตั้งแต่พ่อและแม่เสียชีวิตเมื่อ 7 ปีก่อนดึงสติของร่างสูงให้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งหันมาหาคนที่เปรียบเสมือนบุพการี
" ไม่ดีกว่าครับป้า ผมกลัวจะเขาประชุมไม่ทัน " สุรเสียงนุ่มลึกเอ่ยตอบออกไป
" คุณชายเอาแต่ทำงาน ป้าเป็นห่วงนะค่ะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ป้ากลัวคุณชานจะป่วยเอานะค่ะ "
" ป้าไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ แล้วเจ้าคยูฮยอนหายไปไหนล่ะครับ " เอ่ยถามหาน้องชายคนเดียวของเค้า ถึงเค้าและคยูฮยอนจะเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาแต่นิสังนั้นต่างกันราวกับฟ้าเหว
" ก็เหมือเดินล่ะค่ะคุณชาย ยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ " คนเป็นแม่บ้านถอนหายใจพรืด เพราะเธอรู้และเห็นทกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ พี่น้องต้องผิดใจกันเพราะผู้หญิงไม่รู้จักพอคนนั้น คิมฮีซอล ทำให้คุณชายใหญ่ของเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ส่วนคุณชายเล็กไม่คิดจะรับผิดอะไรเพราะคิดว่าแม่สาวเจ้ารักตัวเองจึงยอมทรยศผู้ที่เป็นชายที่เคยบอกว่ารักมาก
" ยังไงผมก็ฝากป้าดูเค้าด้วยนะครับ ได้เวลาแล้ว ผมไปทำงานก่อนนะครับ " ถึงจะโกรธเคืองแค่ไหน น้องก็ยังเป็นน้องอยู่วันยังค่ำ
หลังจากการประชุมที่ยาวนานและแสนที่จะน่าเบื่อสำหรับ เชว ซีวอน ร่างสูงเดินเข้ามายังห้องทำงานด้วยความเคยชินจากรายงานในการประชุมดังกล่าวยังทำให้เค้าเครียดไม่น้อย
“ ท่านประธานครับ ตอนนี้มีคนพยายามที่จะเจาะข้อมูลของเราและพยายามที่จะเข้าถึงแผนธุรกิจของบริษัท แต่ว่าตอนนี้เรายังไม่ทราบว่ามันเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ ต้องมีคนในเป็นหนอนแน่ครับ ”
รายงานความเป็นไปที่เค้าได้รับฟังมาทำให้ร่างสูงโกรธจัด ใบหน้าหล่อฉายแววน่ากลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด แม่แต่เลขาคิมที่เอารายงานการประชุมมาให้ยังต้องรีบวางรายงานไว้บนโต๊ะและออกไปทันที
“ ใครมันกล้ามากระทุกหนวดเสือ !!!!!! ” เสียงทุ้มกึกก้องไปทั่วห้องทำงานอย่างน่ากลัว “ เห็นทีต้อทำอะไรสักอย่างซะแล้ว เลขาคิม เข้ามาหาผมด้วย ” เอ่ยเรียกเลขาคนสนิทให้เข้ามาหาตัวเอง
งานรับปริญญาในมหาลัยโซลอบอวลไปด้วยเหล่าบัณฑิตมากมายที่เข้าตบเท้าเดินออกจากสถานที่รับปริญญาอันน่าสรรเสริญ เหล่าญาติพี่น้องของนักศึกษาต่างภาพกันถ่ายรูปแห่งความปิติยินดีกันจนแสงแฟลซกระทบกับแต่คงไม่ใช่กับเธอ..........
“ ซองมิน ซองมินลูกแม่!!!!!! ” เสียงหญิงวัยกลางคนกะโกนก้องร้องเรียกลูกสาวเพียงคนเดียว
“ แม่ !!!! ” เสียงหวานใสที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างสมส่วนของเด็กสาววัย 22 ปี หน้าตาน่ารัก ผิวขาวน้ำนม ที่เพิ่งสำเร็จการศึกษามาหมาดๆ วิ่งเข้ามาหาผู้ที่เป็นมารดา “ หนูเรียนจบแล้วค่ะแม่ ” น้ำตาแห่งความปิติยินดีคลออยู่ที่หน่วยตา
“ แม่ดีใจที่สุดเลย ซองมินลูกแม่ แม่บอกพ่อกับย่าแล้วนะแต่ว่าท่านสองคนไม่ว่างจ่ะลูก ” ชื่อของผู้ที่เป็นพ่อและย่าทำให้ใบหน้าสวยหุบยิ้มเจือนๆ
“ ไม่เป็นไรค่ะแม่ มินไม่เคยหวังให้เค้าสองคนมายินดีอะไรกับมินหรอกค่ะ ถึงเค้าว่าง เค้าก็ไม่มาอยู่ดี ” ใบหน้าหวานที่เศร้าสลดลง ไม่นานก็ยิ้มขึ้นมาใหม่ “ มินมีแม่คนเดียวก็พอค่ะ ” แขนสวยโอบรอบกายผู้เป็นแม่พลางซบหัวทุยลงกับไหล่ของผู้เป็นมารดา
“ อย่าโกรธพ่อกับย่าเลยนะลูก ”
“ ไม่เอาค่ะ ไม่พูดถึงสองคนนั้นดีกว่าค่ะแม่ วันนี้วันดีของมิน แม่ต้องทำอาหารอร่อยๆให้มินกินนะค่ะ ”
“ ได้เลยลูก งั้นเรากลับบ้านกัน ”
“ ก็ได้ค่ะแม่ แต่ก่อนไปมินขอถ่ายรูปกับแม่ก่อนนะค่ะ ” ซองมินมองไปรอบๆเพื่อหาคนถ่ายรูปให้ นั้นไง เหยื่อมาแล้ว
“ ฮยอกแจ!!!!!!!!!!! ” เสียงหวานตะโกนเรียกเพื่อนสนิทให้หันกลับมา
“ อะไรหรอซองมิน ” ร่างเพรียวเอยถามด้วยความสงสัย
“ มาถ่ายรูปให้ฉันกับแม่หน่อยนะ ” ร่างบางของซองมินยื่นมือถือมาให้ผู้เป็นเพื่อนสนิท
“ สวัสดีค่ะคุณน้า ” ฮยอกแจหันมาทักทายให้กับคนเป็นแม่ของเพื่อน
“ สวัสดีจ่ะหนูฮยอก ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย ”
“ แหม น้าจินวาก็ ” ใบหน้าสวยของฮยอกแจแดงซ่านกับคำชม
“ แหมฮยอกแจ หน้าแดงเชียวนะ รีบถ่ายเถอะ ฉันจะกลับบ้าน ”
“ โอเคร ก็ได้ ”
แช๊ะ !!!!!!!!!
หลังจากแยกกับฮยอกแจมาแล้วซองมินและจินวาเดินออกมารอรถประทำทางอยุ่ที่หน้ามาหาลัย และด้วยเป็นวันรับปริญญาของเหล่ารถปะจำทางจึงหายาก
“ แม่ค่ะ แม่เดินไหวรึป่าวค่ะ เราเดินออกไปจากตรงนี้อีกหน่อยะค่ะ ตรงนี้รถไม่ค่อยมี ”
“ ไหวลูก งั้นเรารีบไปกับเถอะ “
สองแม่ลูกเดินเดินเคียงข้างกันมาต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จินวาเองก็ดีใจไม่น้อย หล่อนภูมิใจมากที่ลูกสาวคนเดียวเติบโตมาเป็นคนดี จินวาเลี่ยงซองมินคนเดียวมา มายี่สิบกว่าปี เธอยอมพาลูกเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่เป็นของลีซุนวาผู้เป็นสามี ในฐานะที่เป็นแค่คนใช้ เพียงเพราะต้องการให้ซองมินได้มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น การไม่ได้รับการยอมรับจากผู้ที่เป็นแม่สามีทำให้ชีวิตของเธอต้องลำบากมากแค่ไหนเธอรู้ดีและเธอก็จะไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับซองมินลูกสาวที่น่ารักของเธอเด็ดขาดการถูกใส่ร้ายจากผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอกับลูกต้องทนมายี่สิบกว่าปี ถามว่าทุกวันนี้จินวามีความสุขหรือเปล่า ตอบได้เลยว่าไม่มีสักนิด แต่ที่ทนมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เราะซองมินเท่านั้น คิดเรื่องราวไปมาเรื่อยเปื่อยหญิงจินวาไม่ได้รู้เลยว่าลูกสาวตัวแสบกำลังจะเดินข้ามถนนกันแล้ว
ปิ้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ ว้ายยยยยย!!!!!!!!!!!! โอ๊ย !!!!!!! ” ซองมินร้อยออกมาทันทีเมื่อตัวเองมั่วแต่พูดเพลินจนไม่ได้ดูรถที่วิ่งเข้ามา ร่างสาล้มลงกับพื้นทันที
“ ซองมิน !!!! ” จินวาตกใจอย่างมากเธอรีบวิ่งเข้ามาดูลูกสาวของเธอด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับเจ้าของแรมโบกินีคันหรูที่ก้าวลงมาดูคู่กรณีด้วย
“ คุณเจ็บคนไหนรึป่าวครับ ” เสียงนุ่มทรงเสนห์เอ่ยถาม
“ ซองมินป็นยังไงบ้างลูก ” จินวารับเข้ามาประคองลูกสาวของตัวเองทันที
“ ไม่เป็นไรค่ะแม่ แค่ถลอกนิดหน่อย ” ซองมินบอกกับผู้เป็นมารดา ก่อนที่จะหันหน้าไปหาคู่กรณี “ ขอโทษนะคะ ฉันเดินไม่ดูเอง ขอโทษจริง ๆ ” ซองมินก้มหัวเพื่อเป็นการขอโทษ ริมฝีปากสวยยิ้มน้อยๆ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มใจกระตุกกับใบหน้าน่ารักของหญิงสาวทันที
“ ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณจะไปไหนกันหรอครับ ”
“ เรากำลังจะกลับบ้านค่ะ ” ซองมินเอ่ยตอบ
“ งั้นให้ผมไปส่งนะครับ ”
“ อย่าดีกว่าค่ะ ฉันกับแม่เรากลับเองได้ ไม่รบกวนคุณดีกว่า ” ซองมินปฐิเสธด้วยความเกรงใจ
“ ไม่รบกวนเลยครับ แม่คุณเหนื่อยแล้วนะ คุณดูสิ ” ซองมินหันมามองแม่ตัวเองทันที จินวาเองท่างทางเดินไม่ไหวแล้วตอนนี้
“ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณ......”
“ ผมคยูฮยอนครับ เชว คยูฮยอน แล้วคุณชื่ออะไรหอครับ ”
“ ซองมินค่ะ ลีซองมิน ส่วนนี่ ” ซองมินดึงแม่ของธอให้มายืนข้างๆกัน “ แม่ฉันเองค่ะ แม่จินวา ”
“ สวัสดีครับคุณน้า ” คยูฮยอนโค้งให้กับผู้ใหญ่
“ สวัสดีจ่ะ น้ารบกวนด้วยนะ ” จินวาเอ่ยตอบยิ้มๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าถูกใจลูกสาวเธอเข้าให้แล้ว
“ งั้น เชิญขึ้นรถเลยครับ ”
เส้นทางจากมหาวิทยาลัยจนถึงบ้านหลังเล็กของซองมิน นั้นยาวไกลพอที่จะทำให้สองแม่ลูกและชายหนุ่มที่เพิ่งได้รู้จักกันเพียงไม่นานมีความสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว และไม่นานรถคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดเทียบท่าที่บ้านหลังใหญ่ที่ คยูฮยอนเองก็อดตกใจไม่ได้ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ คยูฮยอนจำบ้านหลังนี้ได้ดี บ้านที่เป็นของผู้หญิงคนนั้น คนที่เค้าเคยคิดว่าเจ้าหล่อนรักเค้าหมดใจ แต่แล้วความจริงที่เค้าได้เห็นก็คือความหลอกลวงเท่านั้น แต่ที่เค้าสงสัยในตอนนี้เค้าอยากรู้ว่าซองมินกับน้าจินวาเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหลังนี้
“ เอ่อ.....บ้านสวยดีนะครับ ซองมิน ”
“ มันไม่ใช่ของฉันหลอกค่ะ ” ลีซองมินตอบหน้าเศร้า เธอเองก็เป็นลูกของเจ้าของบ้าน แต่ไม่เคยได้สิทธิ์เทียบเท่าพี่สาวต่างมารดาเลย
“ ยังไงครับ ” คยูฮยอนยังคงถามต่ออย่างสงสัย เพราะว่าสีหน้าของซองมินนั้นบ่งบอกถึงความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
“ เราสองคนเป็นคนใช้ที่นี่ค่ะ หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจเรานะค่ะ ” จินวาพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“ ไม่หลอกครับ คุณน้า ซองมิน ผมจะเกลียดเพื่อนใหม่ของผมได้ยังไงกันครับ ” ใช่ เค้าจะรังเกียจซองมินได้ยังไง ในเมื่เค้าพอใจซองมินมากขนาดนี้
“ เข้าไปบ้านก่อนดีกว่านะค่ะ คุณคยูฮยอน ” ซองมินเอ่ยชวนจากใจจริง
“ ไม่ดีกว่าครับ ผมต้องกลับบ้านแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะครับ ” ถึงจะยากเข้าไปยังไง แต่เค้าเองก็ยังไม่อยากที่จะเจอกับผู้หญิงคนนั้น และเค้าก็ไม่รู้ว่าบ้านนี้มีสิ่งที่สวยงามอยู่ที่ด้วยเช่นกัน
“ ถ้างั้นก็ขับรถดีๆนะค่ะ ” ซองมินกล่าวลาพร้อมยิ้มหวานอย่างเป็นมิตรให้ชายหนุ่มพร้อมกับก้าวลงจากรถพร้อมมารดาของตน
“ ครับ แล้วเจอกันครับ ” พูดจบก็ออกรถไปทันที ภายในรถคันหรู คยูฮยอนยอมรับเลยว่าเค้าพอใจในตัวซองมินมาก มากกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เค้าเคยได้เจอมา ซองมินดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ไร้จริตจกร้าน เมื่อก่อนเค้ามาที่นี้ก็บ่อย แต่ทำไมถึงไม่เคยเห็นซองมินเลยล่ะ ??? ในใจของคยูฮยอนในตอนนี้เรียกได้ว่ารักแรกพบเลยก็ว่าได้และไม่ว่ายังไงเค้าจะทำทุกทางเพื่อให้ได้ ลี ซองมิน มาเคียงข้างให้จงได้
เมื่อแยกจากคยูฮยอนแล้ว ซองมินและผู้เป็นมารดาเดินลัดเลาะผ่านสวนหลังบ้านไปยังบ้างหลังน้อยกระทัดรัดด้วยความเคยชิน ด้วยความที่จินวาเป็นภรรยาที่ไม่ได้รับการยอมรับจากผู้เป็นย่าเค้าทั้งสองจึงต้องออกมาอยู่ในบ้านหลังเล็กใจสุดของตัวคฤหาสน์ มีเพียงไม่กี่ครั้งที่จะได้ย่างกรายเข้าไปที่บ้านใหญ่ เมื่อมาถึงหน้าบ้านซองมินเดินผ่านรั้วเล็กที่เจ้าตัวนำมาตกแต่งไว้เพื่อสร้างอณาเขตของบ้านตัวเอง เพื่อที่จะเข้าไปยังตัวบ้าน
“ แม่ค่ะ วันนี้แม่ต้องทำอาหารอร่อยๆ เพื่อฉลองให้มินนะค่ะ ” หัวทุยๆที่ซบลงตรงไหล่ลาดของผู้เป็นมารดาถูไปมาอย่างอดอ้อน เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนเป็นแม่ได้อย่างดี
“ มาถึงก็จะกินเลยนะลูกคนนี้ ” จินวาเอ่ยกระเซ้าลูกสาวคนสวย
“ ก็วันนี้เป็นวันดีของมินนี่ค่ะ แล้วมินก็ดีใจมากด้วยเพราะว่ามินจะพาแม่ออกไปอยู่ข้างนอก แม่จะได้ไม่ต้องทนลำบากทั้งกายใจอีก ” น้ำเสียงแน่วแน่เยกน้ำตาจากมารดาได้ทันที จินวาลูบหัวลูกสาคนเดียวอย่าแผ่วเบา
“ ลูกคิดดีแล้วหรอซองมิน ”
“ คิดดีแล้วค่ะ ถ้ามินได้งานทำเมื่อไหร่ เราจะย้ายออกทันที แม่จะได้ไม่ต้องทนให้สองแม่ลูกนั้นแกล้งอีก ไม่เอาค่ะ แม่ ไม่ร้องนะค่ะ ไม่ทำอาการหันดีกว่าค่ะ ” ซองมินยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่ แขนสวยโอบรอบร่างคนเป็นแม่และเดินเคาครัวทันที
และภายในรั้วเดียวกันในบ้านใหญ่ปรากฎร่างองหญิงชราวัยเกือบเจ็ดสิบนั่งดั่งนางพญาของบ้านอยู่กลางห้องรับแขก ด้านซ้ายเป็นลูกชายคนเดียว ลี ซุนฮวา และด้านขวามียองซอลลูกสะใภ้ที่หล่อนออกปากว่าภูมิใจนักหนาที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว และ ลี ฮีซอล หลานสาวที่หล่อนรักและเอาอกเอาใจมากที่สุด
“ เราจะเอายังไงดีค่ะคุณ ธุรกิจของเราตอนนี้กำลังแย่นะคะ ถ้าอยากจะให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมต้องอาสัยข้อมูลและแผนธุกิจที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างรอบคอบนะค่ะ ” ยองซอลเสนอความคิดเห็นออกมา
“ ใช่ แม่ก็เห็นด้วยนะซุนฮวา ” หญิงชราเอ่ยบอกกับลูกชายของตัวเอง
“ แล้วเราจะไปเอาของใครมาล่ะครับแม่ ”
“ ใช่ ตระกูลเชวไง ฮีซอล เคยสนิทสนมกับคนในตระกูลนั้นนิ เข้าไปล้วงข้อมูลแผนธุรกิจของเชวกรุ๊ปออกมาที” ยองซอลพูดออกมาอย่างมีความหวัง
“ มันก็ใช่ค่ะแม่ แต่นั่นมันเมื่อก่อนะคะ แม่ก็รู้ว่าหนูเข้าไปที่นั่นไม่ได้ ” ขาเรียวสวยในการเกงสั้นกุดสีแดงนั่งไขว่ห้างอย่างไม่สบอารมณ์ที่แม่เป็นโยนปัญหาให้เธอ
“ ก็แกมันดันโง่นิ จับเชว ซีวอนได้แล้ว ยังปล่อยให้หลุดมือได้ได้อีก ” ยองซอล พูดอยางโมโห เรือกำลังจะล่มในหนองอยู่แล้วเชียว
“ ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าคนน้องมันจะมาติดกับหนูด้วย หนูทอดสะพานนิดๆหน่อยๆ มันก็ข้ามมาแล้ว ” พูดอย่างมั่นใจและไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“ ลูกเข้าไปคุยกับเค้าอีกครั้งไม่ได้หรอ ฮีซอล พ่อขอล่ะนะ ช่วยบริษัทเราด้วยเถอะ ” ซุนฮวาพูดอย่างจนใน เค้ารู้ว่าสิ่งที่เค้ากำลังจะทำมันผิดมาเพียงไร แต่เค้าไม่มีทางเลือก สิ่งเดียวที่จะพยุงทุกอย่างได้ในตอนนี้คือแผนธุรกิจและข้อมูลที่มีความมั่นคงของเชวกรุ๊ปเท่านั้น
“ โอ้ย!!! ขืนหนูเข้าไปก็โดนจับโยนออกมาสิคะพ่อ ทำไม่ไม่ให้ลูกสาวคนเก่งของพ่อไปล่ะค่ะ เพิ่งจะเรียนจบวันนี้ไม่ใช่หรอ อีกอย่าง คนในตระกูลนั้นไม่มีใครรู้จักมันด้วย ”
“ แต่..... ” ซุนฮวาต้องการที่จะคัดค้านเพราะเค้าเองก็รักซองมินไม่แพ้ฮีซอลเหมือนกัน
“ ย่าเห็นด้วยลูก หลานย่านี่ฉลาดจริงๆ ” หญิงชรายิ้มกระหยิ่มย่อง “ ใครอยู่ข้างนอก เรียกซองมินขึ้นมาที่นี่สิ ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของลูกสาวคนเดียวดำเนินไปอย่างมีความสุข แม้ว่าจะมีผู้ร่วมงานเพียงแค่สองคนเท่านั้น จีวามองลูกสาวคนเดียวที่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างเอ็นดู
“ กินมาก ระวังอ้วนนะลูก ซองมิน ”
“ ก็มันอร่อยนี่ค่ะแม่ ฝีมือแม่นี่ไม่มีใครเทียบได้เลย ” ร่างเล็กวางตะเกียบลง แขนสวยทั้งสองข้างรวบตัวของผู้เป็นมารดาเข้ามากอด หัวทุบซบลงตรงไหล่ลาดของผู้เป็นแม่อย่างอดอ้อน
“ ลูกคนนี้นิ โตเป็นสาวจนจะแต่งงานได้อยู่แล้วยังจะอ้อนแม่อีก ” ปากว่าไป แต่มีของหญิงเธอก็ลูบหัวทุยนั้นอย่างเอ็นดู
“ ใครบอกว่ามินจะแต่งค่ะแม่ ” ปากสวยงอนขึ้นอย่างน่ารัก “ มินจะอยู่กับแม่ แบบนี้และค่ะ ”
“ ก็ได้ๆ แม่ไม่พูดแล้วจร้า ลูกคนนี้ ”
“ คุณหนูซองมินค่ะ !!!! ” เสียงที่ไม่ดังนักเรียกความสนใจจากสองแม่ลูกได้เป็นอย่างดี
“ มีอะไรหรอค่ะ พี่มินจี ” เมื่อเห็นคนเป็นเสมือนพี่สาววิ่งหน้าตาตื่นมาซองมินเลยเอ่ยถามทันที
“ คุณหญิงใหญ่กับคุณชายลีให้ดิฉันมาตามคุณหนูซองมินไปพบค่ะ ” คำตอบที่ได้กลับมาทำให้องแม่ลูกต่างหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย
“ มีเรื่องอะไรหรอ ” จีวาจึงเป็นคนถามออกไปในที่สุด
“ ไม่ต้องถามหรอกค่ะแม่ เดี๋ยวมินจะขึ้นไปเอง แม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ ไม่มีใครทำอะไรมินได้หรอกค่ะ ” พูดจบ ซองมินก็เดินตามสาวใช้ออกไปทันที ไม่ว่ายัยสองแม่ลูกและคุณย่าจะมาไม้ไหน เค้าจะต้องไม่กลัวอะไรทังนั้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หน้าห้องอันแสนกว้างมีร่างของหญิงสาวผู้ที่ซึ่งแย่งพ่อไปจากแม่ของเธอและผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สาวต่างมารดารวมถึงผู้เป็นพ่อและย่าที่ไม่ค่อยจะกินเส้นกับเธอเท่าไหร่
“ เรียกหนูมามีอะไรค่ะ ” ตามคมสวยกวาดมองไปทีละคนอย่างไม่เกรงกลัว
“ พ่อจะไม่อ้อมค้อมนะซองมิน ” ซุนฮวาเว้นวรรคถอนหายใจเพยงชั่วครู “ ลูกก็รู้ดีว่าบริษัทเรากำลังตกต่ำมาในตอนนี้ และสิงเดียวที่จะรั้งกิจการเราไว้ได้คือแผนธุรกิจและข้อมูลด้านธุรกิจของตระกูลเชว และพ่ออยากให้ลูกไปเอามันมา ” คำกล่าวของผู้เป็นบิดาทำให้ซองมินชะงัก เธอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะต้องมาเกิดขึ้นกับเธอ
“ พ่อรู้ตัวไหมค่ะว่าพูดอะไรออกมา รู้ใช่ไหมค่ะว่ามันผิด ” ซองมินถามผู้เป็นบิดา ซองมินรู้ดีหาก่อของเธอแก้ปัญหาได้ก็คงจะไม่ให้เธอช่วยแต่เรื่องแบบนี้มันเกินไปสิ่งที่พ่อต้องการจะบอกเค้าก็คือให้เค้าไปเป็นขโมยสินะ
“ พ่อรู้ลูก แต่พ่อหมดหนทางแล้วจริงๆ ช่วยพ่อด้วนนะลูก ” สายตาที่หมดหวังจากผู้เป็นพ่อที่ส่งมายังลูกสาวทำให้คนเป็นลูกสาวใจอ่อนยวบ แต่ใบหน้าเศร้าสร้อยของผู้เป็นย่าและสองแม่ลูกนั่นซองมินรู้สึกได้ทันทีว่าเสแสร้ง เธอไม่มีวันเชื่อยังสอมแม่ลูกเป็นอันขาดเพราะที่แม่ต้องลำบากก็เพราะเธอยัยผู้หยิงใจร้ายคนนั้น
“ แล้วถ้าหนุทำสำเร็จ หนูขออะไรสักย่างได้มั๊ยค่ะ ”
“ แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ ” ผู้เป็นย่าถามอย่างรำคาญ
“ หนูอยากให้ทุกคน โดยเฉพาะพ่อกับคุณย่า ฟังในสิ่งที่แม่หนูต้องการพูดมา 20 กว่าปี และหนูกับแม่ขอย้ายออกจากที่นี่ด้วย ”
“ ไม่ได้นะซองมินลูก........” ซุนฮวาพูดออกมาอย่างตกใจแต่ก็ไม่ทันผู้เป็นแม่อยู่ดี
“ ได้ ฉันได้ตามนั้น ” หญิงชราตอบ ดีซะอีกเธอจะได้ไม่ต้องมาหาวิธีไล่สองแม่ลูกชั้นต่ำนี่ออกไปจากบ้นนี้ซะที
“ งั้นก็ตกลงค่ะ หนูจะทำ ” ลี ซองมินตัดสินใจทำในสิ่งที่ตัวเองรู้อยู่เต็มออกว่าผิด โดยหรู้ไม่ว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของตังเธอเองไปตลอดกาล........................
-------------------------------------------------------------- End Chapter 1 ---------------------------------------------------
ความคิดเห็น