คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter.8 รำคาญ
12:30 น.
“ วันนี้เลิกเรียนไว ริทคงกลับบ้านไปนอนสบายใจเฉิบเลยใช่ม๊ะ” เซนพูดกับเพื่อนก่อนจะเดินออกจากห้องเรียน
“แน่นอนอยู่แล้วเซน เอ่ออ.....เซนไม่ทันแล้วมั้ง ดูโน้นดิ” ริทชี้ไปทางร่างสูงที่ยืนรออยู่บริเวณหน้าคณะของตน
“เค้ารู้หรอว่าเราเลิกเรียนไว”
“ริทก็ไม่รู้เหมือนกัน เซงๆจะไม่นอนพักผ่อนสะหน่อย ตานี้ต้องให้ช่วยทำงานอีกแน่เลย”
“เค้าคงไม่ได้ทำอะไรริทใช่ไหม”
“ก็ลองทำดูสิ หึ”
“งั้นเซนไปทำงานดีกว่า กะว่าจะไปช่วยเตรียมของแต่วันเลย”
“ ขยันแบบนี้สงสัย เค้าคงจะต้องขึ้นเงินเดือนให้แล้วมั้ง ตั้งใจทำงานนะ” ร่างเล็กพูกก่อนจะเดินไปหาร่างสูงที่ยืนรออยู่
“นายมาทำอะไรที่นี้เหรอ”
“ถามได้ก็มารับไง ขึ้นรถสิ” ร่างสูงพูดก่อนจะเอื้อมมือมาเปิดประตูฝั่งคนขับก่อนจะเข้าไปนั่ง ร่างเล็กอึกอักอยู่นานก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งตาม
“นายรู้หรอว่าชั้นไม่มีเรียนตอนบ่าย” ริทหันหน้าไปถามคนที่กำลังจะสวมแว่นกันแดดสีดำ
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รัดเข็มขัดสิเดี๋ยวหน้าทิ่มหรอก” ร่างสูงพูดก่อนจะสตาร์ทรถออกไป บรื้นนน ~
“ไงไอ้โน่รับริทมาทำอะไรกันแต่วันเลย” เก่งที่กำลังเดินสวนทางกับสองคนจึงเอ่ยถามผู้เป็นน้อง
“ก็เหมือนเคย” ร่างสูงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่เก่งจะหันหน้าไปมองศรีษะจรดปลายเท้าของริท ก่อนที่ร่างขาวนั้นจะหันกลับมาส่งยิ้มให้ร่างสูง
“กูไม่แปลกใจเลย ที่มึงรับริทกลับมาบ้านทุกวัน ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ”
“คือ พี่เก่งริทแค่มาชะ..ช่วย/พอได้แล้วไปเถอะ” ร่างสูงพูดขัดจังหวะก่อนจะเอื้อมมือไปจูงมือริทให้เดินตามเค้าไป
“ริท เดี๋ยวหยุดก่อน” คนสองคนที่กำลังจูงมือกันเพื่อจะขึ้นไปยังชั้นสองก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนเป็นพี่กว่าสั่งให้หยุด ริทค่อยๆ คลายมือออกก่อนจะเดินเข้าไปหาชายร่างขาว
“พี่เก่งเรียกริทมีอะไรหรือเปล่า” เก่งทำท่าครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วเพื่อนริทเป็นยังไงบ้าง หายกลัวหรือยัง”
“ เซนหรอครับ หายแล้วที่จริงเซนไม่กลัวอะไรง่ายๆอยู่แล้วแหละพี่เก่ง” เก่งส่งยิ้มจางๆ ให้ริทเป็นอันว่าเข้าใจ
“ใช่เมื่อวานนี้ เพื่อนริทอวดเก่งชะมัดเลย ”
“ริทไปเถอะ” ร่างสูงพูดก่อนจะเดินมาจูงมือเนียนของร่างเล็กขึ้นไปชั้นบน ร่างบางได้แต่ก้มหน้ามองมือหนาที่กุมอย่างหลวมๆ
“ปล่อยได้แล้ว” เมื่อมาถึงในห้องของร่างสูง ริทก็คลายมือออกอย่างรวดเร็ว
“คิดว่าชั้นอยากจับมากหรือไง ที่ทำไปก็แค่ให้พี่เก่งเชื่อ”
“วันนี้ให้ช่วยวิชาอะไร” เมื่อสินเสียงร่างสูงก็เดินไปหยิบเอกสารภาอังกฤษมากลองไว้ที่โต๊ะทำงาน
“ทำไมมันเยอะจังแหละ” ร่างเล็กเลือกดูเอกสารไปมาที่กลองอยู่เต็มโต๊ะทำงาน
“ตั้งแต่เปิดภาคเรียนชั้นยังไม่เคยทำส่งเลยสักชิ้น”
“ โอ้โห แล้วชั้นจะทำไหวมั้ยล่ะเนี่ย นายเล่นไม่ส่งงานเลย แล้วๆอันนี้มันงานกลุ่มไม่ใช่หรอทำไมนายทำคนเดียว” ร่างเล็กหยิบเอกสารยืนให้ร่างสูงดู
“ ชั้นไม่ชอบอยู่กับใคร”
“นายไม่ชอบอยู่กับใครหรือเค้าไม่อยากให้นายอยู่ด้วยกันแน่” ร่างสูงที่กำลังจะหยิบป๊อปคอนขึ้นเคี้ยวกับต้องปาไปที่ใบหน้าหวานนั้น
“นายปามาใส่ชั้นทำไม หน้าชั้นเลอะหมดแล้ว” ริทใช่มือบางมารูปที่แก้มตัวเอง
“ทำงานไปเลย ถ้าไม่เสร็จไม่พากลับ” ร่างสูงได้แต่นอนหยิบขนมกินอย่างสบายอารมณ์พลางมองคนที่ทำงานอย่างเคร่งเครียด
“แล้วชั้นจะต้องนั่งแปลหมดนี้เลยหรอ” ร่างเล็กลอบถอนหายใจเมื่อเห็นเอกสารที่ต้องแปลเต็มโต๊ะทำงานไปหมด
ก๊อก ก๊อก “คุณหนูคะ ป้าเอาแตงโมมาให้ค่ะ จะได้สดชื่น คุณหนูริททานด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับริทเค้าไม่ว่าง” ร่างสูงพูดก่อนจะหันหน้ามองร่างเล็ก
“ไม่มีอะไรแล้ว ป้าลงไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ” ร่างสูงมองป้าภาคนเก่าคนแก่จนรับตาก่อนจะหันกลับมามองคนที่ทำงานอยู่ ร่างสูงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะคิดอะไรได้บางอย่าง เค้าเดินไปหยิบเอกสารทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะมากลองลงไว้ที่โต๊ะพับญี่ปุ่น
“นายจะเอาเอกสารพวกนั้นไปไหนน่ะ ชั้นยังทำไม่เสร็จเลยนะ” ร่างเล็กนั่งมองคนตรงหน้าที่กำลังย้ายเอกสารอย่างไม่ละ
“ก็โต๊ะมันเล็ก เอกสารมันวางไม่พอ เร็วสินั่งค่ำหัวชั้นอยู่ได้” ร่างเล็กทำหน้าหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะค่อยๆลงนั่งขัดสมาธิ
“แล้วถ้าไม่เสร็จนายจะโทษชั้นไม่ได้นะ” ขณะที่ริทกำลังนั่งแปลภาษาก็ต้องรู้สึกหนักที่ต้นขา ริทก้มมามองก็เห็นร่างสูงมาหนุนตักเล็กๆนั้น
“ ป้อนแตงโมชั้นหน่อยสิ” ร่างเล็กไม่ได้ทำตามคำสั่งกับใช้มือบางดันศรีษะของคนใต้ร่างให้ออกไป
“ นี้นายเอาหัวนายออกไปเลยนะ เอาออกปายย” ร่างเล็กก้มมองคนใต้ร่างก่อนมุ่ยหน้าใส่
“คิดว่าอยากหนุนตักนักหรือไง เห็นไหมชั้นทำอะไรอยู่ อีกอย่างชั้นอายุเยอะกว่ามาเล่นหัวชั้นได้ยังไง ”
“นายก็ลุกไปสิ มัวแต่เล่นเกมส์อยู่ได้”
“ชั้นขี้เกียจพูดกับนาย เร็วๆป้อนชั้นสักที่สิ” ร่างเล็กเอื้อมไปหยิบชินแตงโมก่อนจะลงไปป้อน
“นายมันน่ารำคาญที่สุดเลย” ร่างสูงที่กำลังเคี้ยวอยู่ก็ต้องหยุดก่อนจะบ้วนเม็ดแตงโมไปแปะที่ข้างแก้มนวล
“นายทำไมเป็นคนสกปรกแบบนี้เนี่ย ชั้นไม่ช่วยแล้ว” ริทลุกขึ้นยืนก่อนจะปัดเม็ดแตงโมที่ติดอยู่ข้างแก้ม
ร่างสูงค่อยๆลุกตามก่อนจะไปจับจ้องใบหน้าที่ตอนนี่กำลังรำคาญและหงุดหงิดสุดๆ ชั้นไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงต่อหน้าริท ฉันเพียงแค่อยากจะคุยด้วยเล่นด้วยแต่ริทกับรำคาญชั้นสินะ
“ถ้าชั้นอยู่ด้วยริทคงลำบากใจสินะ” ร่างเล็กไม่ได้พูดตอบโต้อะไรเพียงแค่จ้องใบหล่อที่กำลังเศร้าสร้อย
“ริทห้ามออกจากห้องนี้นะถือว่าชั้นขอร้อง” ร่างสูงพูดก่อนจะหันหลัง ก่อนจะสาวเท้าไปยังประตู ร่างเล็กได้แต่ยืนมองคนที่ออกไปจากห้องพลางเปรยออกมาเบาๆ
“ชั้นไม่ได้รำคาญนายสักหน่อย” ร่างเล็กกลับมานั่ง พร้อมกับจับปากกาทำหน้าที่แปลเอกสารต่อ
“ไงไอ้โน่มึงจะออกไปไหน” ร่างสูงก็ต้องหยุดเมื่อผู้เป็นเพื่อนเอ่ยทัก
“อาวไอ้โส กูกำลังจะออกไปคุมบ่อนแล้วมึงไม่ไปหรอ”
“กูไม่สบายนิดหน่อย แล้วน้องริทล่ะกลับแล้วหรอ”
“ก็อยู่ มึงถามทำไม” ร่างสูงถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความสงสัย
“เปล่าไม่มีอะไร มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“กูฝากดูแลที่นี้ด้วยแล้วกันมีปัญหาอะไรก็โทรมา ประมาณทุ่มครึ่งกูก็กลับ” โสยืนมองร่างสูงลงบันไดจนรับสายตาก่อนเหยียดยิ้มที่มุมปาก พลางปรายตามองไปที่ห้องที่มีร่างเล็กทำงานอยู่
……………………………………………………………………………………………………………..
ความคิดเห็น