คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter.7ผมกลัวแล้ว
“แกเป็นใคร ใครส่งแกมา” ร่างขาวหันไปมองก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม ร่างบางได้แต่นั่งอึ่งกับชายตรงหน้า
มันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้เลยนิ นี่เหรอเจ้าพ่อทำไม ทำไม หล่อออจัง
“ว่าไงล่ะ ชั้นถามว่านายเป็นใคร”ร่างบางรู้สึกเจ็บเมื่อคนตรงหน้าบีบคางเรียวนั้น เพื่อเค้นเอาคำตอบก่อนสะบัดใบหน้าเนียนนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“ผมมาหาเพื่อน เพื่อนผมมาที่นี้” ร่างบางได้แต่ก้มหลบสายตาคมนั้นอย่างหวาดหวั่น
“นายคิดว่าที่นี้เป็นสนามเด็กเล่นหรือไง ที่อยากจะเข้ามาวิ่งเล็นก็ได้อย่างนั้นหรอ หึ ชักจะหมดความอดทนแล้วสิบอกมาดีกว่าว่าเป็นคนของใคร ใครส่งนายมาแต่ถ้านายไม่บอกชั้นจะจับนายแก้ผ้ามันตรงนี้แหละ”
“อย่านะครับผมตามเพื่อนเข้ามา ผะ..ผมตามเพื่อนมาจริงๆ” ร่างบางเอ่ยน้ำเสียงสั่นๆด้วยความกลัว พยายามจะไม่ร้องไห้ออกมา
“ นายคงพูดไม่รู้เรื่องสินะ ไอ้โสมึงช่วยจัดการแก้ผ้าไอ้เด็กคนนี้ให้กูที่” สิ่งเสียงของเก่งพวกลูกน้องก็เดินมาคว้าที่ปกคอเสื้อก่อนจะเลี่ยนมาที่กระดุมเม็ดแรก เก่งที่ยืนดูผลงานตัวเองพร้อมกับกอดอกเหยียดยิ้ม
“อย่าเข้ามานะครับผมกลัว ได้โปรดเถอะ ริทช่วยด้วยยยยยยยย!!!” ~ ชายผิวขาวกับต้องชะงักเมื่อร่างบางเอ่ยชื่อที่คุ้นหู
“พวกมึงหยุดก่อน กูบอกให้พวกมึงพอได้แล้ว” เก่งบอกกับลูกน้องก่อนจะไล่ให้พวกนั้นออกไป พลางมองคนที่ถูกกระทำ ดีที่ร่างบางยังมีอาภรณ์ครบทุกชิ้นติดตัวอยู่ เซนได้แต่ร้องให้โดยในมือยังกุมคอเสื้อตัวเอง
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” หลังจากไล่ลูกน้องให้ออกไปก็เหลือเพียงแค่สองคน เก่งลดตัวลงไปนั่งจ้องหน้าเนียนก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้า
“ ระ..ริท ฮึก...ผมตามริทมา” เซนพยายามกลั่นร้องไห้ เพื่อจะได้ตอบคนตรงหน้าให้หายแคลงใจ เพราะกลัว กลัวจะโดนเหมือนเมื่อกี้
“แล้วทำไม่ ไม่พูดออกมาตั้งแต่ที่แรก เกือบจะได้สามีหลายคนสะแล้วแถมเป็นไอ้พวกหื่นสะด้วยสิ” ชายร่างขาวพูดก่อนจะยิ้มจางๆ ติดตลก
“นายมันอ่อนแอนัก ดูสิเสื้อนายยับหมดเลย เอ่อจริงสิเดี๋ยวจะโทรให้ริทมาพานายกลับ” ร่างขาวเอื้อมมือมาปัดบริเวณคอเสื้อร่างบาง ก่อนจะพูดขอโทษ ร่างบางที่ยังมีคาบน้ำตาเลอะแก้มนวลเงยหน้ามามองคนตรงหน้าแบบไม่เต็มตา มันชั่งแตกต่างจากตอนแรกที่เราเห็นจากที่เรากลัวเค้า แต่ตอนนี้เราไม่รู้สึกกลัวเค้าสักนิด ร่างบางไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างได้เพียงแค่ไม่กล้าที่จะพูดหรือสบตา
“ ม่ะ ลุกขึ้นสิ” ร่างสูงเอื้อมมือไปให้เซนจับเพื่อประครองตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนที่คนร่างขาวจะล่วงเข้าไปในชุดสูทสีดำสนิท พร้อมกับหยิบมือถือของตนก่อนจะโทรไปยังปลายสาย
“ไอ้โตโน่ตอนนี้ริทยังอยู่กับมึงหรือเปล่า” เก่งพูดก่อนจะพลางมองเสี่ยวด้านข้างของคนที่ยืนก้มหน้า
(อยู่ครับ มีอะไรหรือเปล่า)
“มึงพาริทมาหากู และมึงไม่ต้องถามเดี๋ยวมึงก็รู้เอง เร็วๆด้วย”
“ริทเมื่อไหร่ริทจะตอบเซนสักที ว่าริทรู้จักกับคนพวกนั้นได้ยังไง” ร่างบางที่เห็นเพื่อนกำลังจะหลับเพื่อเบี่ยงเบนคำตอบ
“เรื่องมันยาวเดี๋ยวพรุ่งนี้เล่าให้ฟัง แต่เอะ..เซนหายกลัวแล้วหรอเห็นก้มหน้าก้มตาอย่างเดียวเลย”
“ริทไม่รู้หรอกว่าเซนเจออะไรบาง คนที่นั้นน่ากลัวทุกคนเลย” เซนพูดก่อนจะก้มหน้าลงเมื่อนึกถึงเหตุการในตอนนั้น
“ก็คงไม่ต่างจากริทมั้ง ใช่ตอนแรกริทว่าที่นั้นมันน่ากลัวแต่จริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรหรอก เซนไม่ต้องคิดมากนะ นอนเถอะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า”
“ริทดูเหมือนจะสนิทกับนายคนนั้นจังเลย ใช่คนที่ริทแอบคุยโทรศัพท์อยุ่บ่อยๆป่ะ”
“อืมตานี้แหละ แต่ก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไรหรอก นายเนี่ยเหมือนคนเป็นใบ้ถามคำตอบคำ ยิ้มไม่เป็นด้วยมั้ง”ร่างเล็กพูดก่อนยกไหล่แบบเซงๆ
“เค้าก็ดูดีออกนะ ริท”
“อืมม ก็หล่อแต่ว่าขี้เกียจชะมัดเลย ช่างเถอะริทนอนแล้วนะ” ร่างเล็กพูดก่อนจะลงไปนอนราบกับฟูกหนา
“เดี๋ยวสิริท” เซนพูดก่อนจะดึงมือริทให้ลุกขึ้นนั่งเพียงแค่ยังค้างคาใจ
“อะไรอีกล่ะเซน ริทง่วงงง” เซนค่อยๆก้มหน้าลงเมื่อจะเอ่ยประโยคถาม
“เอ่อออ...เอ่อ..แล้วคนนั้นเค้าเป็นเจ้าพ่อจริงๆเหรอ”
“หมายถึงพี่เก่งหนะหรอ อืมใช่เจ้าพ่อ เห็นคนทั่วไปเค้าเรียกกันอย่างนั้น”
“เค้าชื่อเก่งเหรอ”
“แหม...เซนอยากรู้ชื่อพี่เก่งก็บอกตรงๆสิ ทำไมเหรอชอบเค้าเหรอ ”ร่างเล็กพูดก่อนจะชี้หน้าเพื่อนด้วยแววตาจับผิด
“เปล่านะริท ไม่ใช่สะหน่อย เซนง่วงแล้ว” เซนกลับมายิ้มได้อีกครั้ง เมื่อเจอคำถามจากผู้เป็นเพื่อน
..............................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น