คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter.6 สงสัย./ต้องรู้ให้ได้
เลิกเรียน
“เซนริทกลับหอก่อนนะ”
“ ริทเดี๋ยวก่อน ” ร่างเล็กหันกลับไปมองเพื่อน
“ มีอะไรหรอเซน”
“คือเซนต้องทำงานใช่ไหมริท และทีนี้เซนก็ต้องย้ายมาทำงานร้านหลังหมาลัย ก็อยากจะรบกวนริทนิดหน่อย”
“ได้สิว่ามาเลย”
“คือเซนจะย้ายมาอยู่ที่หอเดียวกับริท เซนก็อยากให้ริทช่วยหาห้องพักให้หน่อย”
“งั้นเซนก็ย้ายมาอยู่ที่ห้องริทเลยก็ได้”
“จะดีเหรอริท รบกวนริทเปล่าๆ”
“ไม่รบกวนหรอกน่าดีซะอีก ริทจะได้มีเพื่อน”
“งั้นค่าห้องก็หารกันออกก็ได้เนอะริท”
“อืม งั้นก็ได้”
“เดี๋ยววันเสาร์เซนจะย้ายของมาที่หอริทเลยนะ”
“ของเยอะหรือเปล่าเซน ให้ริทช่วยไหม”
“ไม่อ่ะ ไม่เยอะ ขอบใจนะริท” ร่างเล็กมองผู้เป็นเพื่อนเดินออกจากห้องเรียน พร้อมกับส่ายหัวและฉีกยิ้มเล็กน้อย
“ขยันจริง เพื่อนเรา”
ร่างบางของเซนที่กำลัง จัดข้าวของตนเองอยู่ก็ต้องเหลือบไปมอง แสงไฟกระพริบจากโทรศัพท์ของริท
ร่างบางละจากการจักข้าวของเพื่อจะเดินมาหยิบมือถือ
“ แปลกแหะ เดี๋ยวนี้ริทไม่ใช่เสียงเรียกเข้าแล้วหรอ?” ร่างบางเปรยออกมาเพียงลำพังก่อนจะเรียกริทที่อยู่ในให้น้ำ
“ ริท ริทมีคนโทรมา ” ร่างบางได้แต่ยืนมองมือถือของเพื่อนด้วยความสงสัย
“ใครหรอเซน”
“ไม่รู้อ่ะไม่ขึ้นชื่อ”
“เซนไม่ต้องรับนะเดี๋ยวริทออกไปรับเอง”
ร่างบางได้แต่มองผู้เป็นเพื่อนรับมือถือในมือของตนและรีบวิ่งออกไปคุยข้างนอกห้องเหมือนคนกำลังมีความลับบางอย่าง ร่างเล็กได้แต่พ่นลมหายใจออกมาหลังจากวิ่งออกมาจากชั้นบน
“ เกือบไป เราจะให้เซนรู้ไม่ได้” ร่างเล็กพูดออกมาก่อนจะกดรับสาย
“นายโทรมามีอะไร”
(วันจันทร์มีเรียนใช่ไหม เดี๋ยวไปรับ)
“นายไม่ต้องมารับฉันหรอกนะ” ร่างเล็กเอ่ยน้ำเสียงหนักใจ
(ทำไมจะต้องทำให้มันยุงยากด้วยหะ!) คนปลายสายตะคอกใส่เสียงดังทำให้ร่างเล็กตกใจไม่น้อย
“แล้วทำไมจะต้องมาตะคอกใส่ฉันด้วยล่ะ ที่ฉันไม่ให้นายมารับก็เพราะฉันให้เพื่อนมาอยู่ด้วย”
(เพื่อนหรือแฟนกันแน่ หะ)
“จะเพื่อนหรือแฟนแล้วยุ่งอะไรด้วย”
( ................... ) ร่างเล็กไม่ได้ยินเสียงปลายสายพูดตอบโตจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
(วันจันทร์จะไปรับ)
“บอกไม่ต้องไง ฉันไม่อยากให้เพื่อนรู้หรือจะให้ฉันบอกเพื่อนว่านายเป็นใคร”
“ ก็ได้ ถ้าอยากไปกับเพื่อนนัก”
“งั้นนายมารับฉันตอนเย็นก็ได้นะ”
(............................)
“ฮัลโหลๆ ฟังฉันพูดอยู่หรือเปล่า อาวว..วางสายและก็ไม่บอก” ร่างเล็กขมวดคิ้วมองหน้าจอที่ถูกตัดสาย
“นิสัยวะ”
“ริทคุยกับใครหรอ” เซนถามผู้เป็นเพื่อนด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกเซน ไปจัดของกันเถอะ” ร่างเล็กส่งยิ้มให้ก่อนจะจูงมือผู้เป็นเพื่อนเข้าห้อง
“ริทแฟนเหรอ” เซนทำท่าทางจัดของแต่ก็ไม่วายที่จะสงสัย
“อะไรเซน ไม่ใช่แฟนแค่เพื่อนกันเฉยๆ”
“ก็เห็นลงไปคุย ข้างล่างไม่อยากให้เซนรู้เหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็ริทคุยโทรศัพท์เสียงดังไง แฮ่ ๆ ”
“เลิกเรียนสักที วันนี้เมื่อยขี้เกียจเป็นบ้าเลย” ร่างเล็กบิดขี้เกียจก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้
“แต่เซนขี้เกียจไม่ได้ด้วยสิริท เซนต้องไปทำงานต่อ” ร่างเล็กมองเพื่อนก่อนจะทำหน้าเรียบเฉย แค่นี้เราก็บ่นว่าขี้เกียจแล้วหรอ เรานี้แย่จริงๆ
“ริท งั้นเซนไปทำงานก่อนนะ กลับคนเดียวได้ป่ะ” ร่างเล็กส่งยิ้มก่อนจะเดินไปตบไหลเซนเบาๆ
“ได้สิ แค่นี้เองสบายมาก เซนก็ตั้งใจทำงานด้วยหละ/อืมม ไปนะ”
ร่างเล็กยืนมองเพื่อนที่กำลังเดินลับสายตาไปยังตึกอีกฝั่ง เซนจะเดินอ้อมตึกทำไม ทำไมไม่เดินตรงไป
เอี๊ยดดด ! ร่างเล็กหันกลับมามองตามเสียงก็ต้องกตกใจ O.o เมื่อมีรถสปอร์ตมาจอดประชิดจากทางด้านหลัง
แถวยังส่งเสียงดังทำให้คนที่อยู่ละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียว ร่างสูงบีบแตรรถเพื่อให้คนที่อยู่ตรงหน้ารีบขึ้นรถ
“เมื่อกี้นายจะชนฉันหรอ”
“ชั้นหิวข้าว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย” ร่างสูงไม่ได้ตอบคำถามเพียงแค่เอ่ยคำชวน ร่างเล็กจึงหันกลับไม่มองข้างหน้าแต่ก็ต้องพบกับ ซองบุรี
“นี่นายสูงบุรี่ด้วยหรอ” ร่างเล็กหันไปถาม แต่กับไม่ได้คำตอบเหมือนเช่นเคย ร่างสูงได้แต่เหยียบคันเร่งก่อนจะออกตัว
บรื้นน..บื้นนน..!
“ริทไปแล้ว” เซนที่แอบดูอยู่บริเวณซอกตึกของอีกคณะ ก็ต้องชะโงกหน้าออกมามองด้วยความสงสัย
“เป็นแบบนี้นี่เอง ถึงว่าไม่อยากให้เรารู้ เฮ้ย...หรือว่าริททำงานแบบๆ” ร่างบางตบหน้าตัวเองไปมาเพื่อเรียกสติ
“อย่าคิดไปเองสิไอ่เซนพรุ่งนี้เราต้องพิสูตรให้ได้ก่อน ว่าริทไปทำอะไร ที่ไหน และกับใคร” ร่างบางทำท่าทางมั่นใจก่อนจะเดินไปทำงาน ที่ร้าน Pink Blue CaF’E ที่ตั้งอยู่หลังหมาลัย
วันต่อมา
“ ริท เซนไปทำงานแล้วนะ” ร่างบางฉีกยิ้มก่อนจะรีบวิ่งออกไป
“ อาวเซนวันนี้ทำไม...จะรีบไปไหนของมันวะเนี่ย ”
เซนรีบวิ่งออกมาทางถนนใหญ่พร้อมกับเรียกรถ taxi เรานอนคิดมาทั้งคืน วันนี้แหละเราจะรู้ให้ได้ว่าริทไปไหน เซนถึงได้ยอดเสียงเงินขึ้น taxi จะขึ้นรถเมตามก็กระไรอยู่ ขอโทษนะริทเซนเป็นห่วงริทนิ ไม่อยากให้เป็นในแบบที่คิดเลย เมื่อเซนเห็นรถสปอร์ตขันหรูออกมาจากมหาลัยก็สั่งลุงให้ขับตาม
“ ลุงครับ ขับตามรถขันนั้นไปเลย” อาจจะเป็นความโชคดีที่รถสปอร์ตขันเคลื่อนไปอย่างไม่เร่งรีบ
รถแท็กซี่ชลอความเร็วเมื่อเห็นรถสปอร์ตเลี้ยวเข้าบ้านหลังหนึ่ง เซนจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อนจะเดิน
เราะมาทางกำแพงพร้อมกับสอดส่องไปยังตัวบ้าน
“โอ้โห บ้านหลังใหญ่จัง ไม่ใช่สิ คฤหาสน์ตั้งหากล่ะ แต่ริทมาทำอะไรที่นี้” ร่างบางยืนคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินเราะไปทางด้านหลังก่อนจะรวบรวมความกล้าปีนกำแพง
ตุบ! “... โอ๊ย” เซนเอามือมาปิดปากตัวเองก่อนจะหันสายหันขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นหรือได้ยิน
“เจ็บบ จังเลย ก้นจะพังไหมเนี่ย เหย ตรงนั้นมีหน้าต่าง” เซนก้าวเท้าเดินไปบริเวณหน้าต่างแต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังมาเสียก่อน
“นั้นใคร” ร่างบางยืนอึ้งอยู่นานก่อนค่อยๆหันไปมองตามต้นเสียง
“ชั้นถามว่านายเป็นใคร” ชายผิวสองสีสวมสูทสีดำเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“คะ คือผมมา มาหา” เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้บริเวณใบหน้า ไม่หน้าเลยเรา คิดว่าจะไม่มีอะไรแต่ที่ไหนได้ที่นี้น่ากลัวกว่าที่คิดอีก ริทมาทำอะไรที่นี้กันแน่ ความคิดวนอยู่ในหัวสมองเต็มไปหมด
“มาหาใคร !” คนตรงพูดเสียงดัง ใส่ร่างบางที่ยืนตัวสั่น
“ผมมาหาเพื่อน”
“ที่นี้ไม่มีเพื่อนนาย” ชายผิวสองสีฉีกยิ้มเย้ยที่มุมปาก ก่อนจะเรียกลูกน้อยให้มาพบ
“หาเพื่อนหรอได้ ไอ่มั่งไอ่มี”
“คุณโส เรียกพวกผมมามีอะไรให้รับใช่ครับ”
“พวกมึงจับตัวไอ่เด็กคนนี้ตามกูมา กูจะพาไปหาเจ้าพ่อ” ร่างบางต้องเบิงตาโต
เจ้าพ่อ เจ้าพ่อหรอ ริทรู้จักกับคนพวกนี้ด้วยหรอแล้วเจ้าพ่อเป็นใคร เซนกลัวจังเลยริทคนที่เป็นเจ้าพ่อคงหน้าตาดุร้าย คงอ้วน มีหนวดรุงรัง คงหน้าน่าเกลียดน่ากลัวจะทำยังไงดี
“พวกมึงรอกูอยู่ตรงนี้ก่อน” โสพูดก่อนจะเดินไปยังห้องของคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าพ่อ
“ก๊อก ๆ” โสเคาะประตูห้องสวนตัวของเก่งเป็นมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไป
“พี่เก่งมีผู้บุกรุก ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นพวกมันที่มาแอบดูความเคลื่อนไหวของพวกเรา”
“มันกล้าดียังไง ไปเอาตัวมันมา”
“โอ๊ย!...” ลูกน้องของโสผลักเซนให้ล้มลงไปอยู่ที่พื้น ทำให้คนร่างขาวที่หันหลังค่อยๆหันกลับมามองอย่างช้าๆ
“แกเป็นใคร ใครส่งแกมา” ร่างขาวหันไปมองก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม ร่างบางได้แต่นั่งอึ่งกับชายตรงหน้า
มันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้เลยนิ นี่เหรอเจ้าพ่อทำไม ทำไม หล่อออจัง
......................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น