คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter.5 คำขู่
“เหอ..!!” ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ลืมที่จะร็อกประตู
เพื่อความปลอดภัย
“ลืมตาได้แล้ว” ร่างสูงสั่งคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ลืมตาขึ้น
“ทำไม! ทำไมนายถึง”
“มีอะไรจะถามอะไรก็ถามมาเลย”
“ ทำไมนายถึงจะต้องแก้ผ้าไปคุยกับพี่นายด้วย ”
“ นายไม่ต้องรู้หรอก นอนเถอะเพราะคืนนี้นายจะต้องนอนที่นี้ไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพานายกลับ”
เมื่อชายร่างสูงพูดจบก็นั่งบนโซฟาข้างๆเตียง พลางมองร่างเล็กที่ในตอนนี้กำลังพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
“เป็นอะไร”
“ฉันนอนไม่หลับ มันไม่สบายตัวฉันอยากอาบน้ำ” เมื่อชายร่างสูงได้ยินอย่างนั้นเค้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อไปหยิบชุดนอนมาหนึ่งชุด
“ เอาไปใส่ก่อน ”
หลังจากที่ร่างเล็กอาบน้ำเสร็จเค้าก็ได้หยุดคิดสักพักก่อนที่จะพาตัวเอง นั่งลงที่โซฟาที่มีร่างสูงนั่งอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ นายกับพี่ของนายเป็นใคร ทำไมพวกนายดูมีอำนาจที่อยากจะทำอะไรก็ทำได้”
“จะถามไปทำไม”
“ทำไมนายเป็นแค่นักศึกษา แต่ทำไมนายถึงมีบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้”
“อยากรู้มากไหม! ได้เดี๋ยวฉันจะเล่าให้นายฟัง” ชายร่างสูงพูดจบก็พลางคิดในใจ ถ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ร่างเล็กฟังมันก็เท่ากับร่างเล็กรู้ความรับทุกอย่างของบ้านหลังนี้ มันก็เป็นการดีที่ร่างสูงจะโกหกเพื่อจะ ได้ยื้อร่างเล็กนั้นไว้ไม่ให้ไปไหนได้
“ เมื่อไรนายจะเล่าสักที่ ล่ะ”
“ ..ฉันกับพี่ของฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ และทำธุรกิจบ้างอย่าง”
“ แล้ว..!ธุรกิจบ้างอย่างนั้นมันคืออะไรหรอ” ร่างสูงหยุดคิดก่อนจะตัดสินใจพูดมันออกไป
“ บ้านของฉันเปิดบ่อนคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ”
“คาสิโน”
“ ใช่คาสิโน”
“นายกับพี่ของนายดูอายุไม่เยอะเท่าไร และทำไมนายถึงทำธุรกิจแบบนี้ได้”
“มันเป็นเรื่องจำเป็นบางอย่าง และอีกอย่างเราก็ไม่เคยบอกใครว่าพวกฉันมาคุ่มบ่อน มันจึงเป็นความรับที่ใครก็รู้ไม่ได้”
“ ทำไมถึงไม่อยากให้ใครรู้ ล่ะ”
“ เพราะมีบ่อนคู่แข็งที่มันค่อยจะจับตามองพวกเราอยู่ ถ้ามันรู้ว่าเจ้าพ่อคุ่มบ่อนเป็นเพียงแค่ลูกชายของเจ้าพ่อคนเก่า มันคงหัวเราะเยาะพวกฉันแน่ และนายรู้อะไรไหมถ้าใครได้รู้ความลับหรือเอาความลับไปบอกใครจะต้องได้รับอะไรบ้าง”
“ โทษของการเอาความลับไปบอกใครนั้นมันคืออะไรหรอ”
“ ตายอย่างเดียว”
“ นาย!..นายมาบอกฉันทำไม” ริทพูดเสียงสั่นๆและหันไปมองหน้าร่างสูงด้วนความกลัว
“นายอย่าลืมสิว่านายเป็นคนถามฉันเอง”
“หนะ..นาย”
“ คงรู้แล้วสินะ ถ้าใครได้รู้ความลับของบ้านหลังนี้จะต้องได้รับอะไรบ้าง แต่ฉันเห็นว่านายเป็นเพียงแค่นักศึกษาคงไม่มีพิษมีภัยอะไร ฉันจึงไม่เอาเรื่อง แต่! ฉันก็ยังไม่ไว้ใจนายอยู่ดี ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฉันจะเป็นคนจับตามองนายเพระฉันกลัวว่านายจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร
“ ทำไม พูดไม่ออกเลยหรอ
“ ทำไม หนะ..นาย”
“ หยุดพูดแล้วไปนอนซะ”
ณ มหาลัย
“ เดี๋ยวตอนเย็นฉันมารับนาย”
“นายไม่ต้องมารับ ฉันก็ได้”
“ไม่ได้ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไว้ใจนาย” ร่างสูงพูดก่อนที่จะหันหน้าไปมองใบหน้าหวานนั้น
“ ฉันไม่ค่อยรู้จักใครและอีกอย่างฉันเป็นแค่เด็กต่าง”
“ ถึงนายจะไม่รู้จักใครเยอะ แต่นายก็อย่าลืมว่านายรู้ความรับของบ้านฉันแล้ว มันจึงจำเป็นที่ฉันจะต้องจับตามองนาย
“แต่ฉันไม่ชอบให้ใครมารับมาส่งฉันนี่”
“ ที่ฉันมารับมาส่งนายใช่ว่าฉันพิศวาสอะไรในตัวนาย” ร่างเล็กได้แต่มองหน้าร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ
“ลงไปได้แล้ว”
17:30 คฤหาสน์
“ นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวฉันมา” ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่พร้อมรอบมองไปรอบๆห้องโถงของคฤหาสน์แห่งนี้
“ ทำไมมันใหญ่โตขนาดนี้” ร่างเล็กเอ่ยออกมาเบาๆ เพียงลำพัง
“ ไง รอนานไหม “ เสียงของเก่งที่เดินลงมาพร้อมกับร่างสูงเอ่ยทักร่างเล็กที่นั่งรอได้สักพัก
“ ไม่...ไม่นานครับ ” ร่างเล็กพูดก่อนที่จะหัดไปมองร่างสูงด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ
“ ไอ้โน่มึงไม่คิดจะแนะนำแฟนมึงให้กูรู้จักหน่อยหรือวะ”
“ คะ..คือ ” ชายร่างสูง อำอึงกับคำถามของผู้เป็นพี่ชาย เพราะเค้าไม่เคยที่จะเอ่ยถามชื่อของร่างเล็กเลยสักครั้งเดียว
“ ว่าไงละไอ้โน่”
“คือผมชื่อริทครับ เรืองฤทธิ์ เป็นนักศึกษาปี
“ เห้ย!! ไอ้โน่มึงอย่าบอกกูนะว่ามึงไม่รู้จักชื่อริท อะไรวะเป็นผัวเมียกัน แต่ไม่รู้จักชื่อ”
“ มันมะ..ไม่” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดปฏิเสธก็โดยสายตาของร่างสูง ส่งมาเสียก่อน
“ เอาละๆ ริท ในฐานะที่พี่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้และเป็นพี่ชายของไอ้โน่ ถ้าพี่รู้ว่าริทคิดจะนอกใจหรือทำร้ายจิตใจมัน โทษของการทำร้ายน้องชายพี่ก็คือ ตายอย่างเดียว แต่ถ้าวันไหนไอ้โน่มันเบื่อริทเมื่อไรและมันเขี่ยริททิ้งเอง พี่จะถือว่าไม่ใช่ความผิดของใคร” เมื่อผู้เป็นพี่ชายพูดจบก็เดินออกไป
“ ไหนนายบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดไงแล้วทำไมพี่นายจะต้อง ขู่ฉันด้วย ฮึกๆ หือๆ” เมื่อร่างเล็กพูดจบน้ำใสๆก็เริ่มไหลรินมาอาบแก้มนวลนั้นด้วยความกลัว
“ เอ่อระ..ริท” เป็นครั้งแรกที่ร่างสูงเอ่ยชื่อร่างเล็กด้วยความเห็นใจ
“ หือๆ หือๆ”
“ ริท ริทก็แค่ทำให้พี่เก่งเชื่อว่าเรารักกันสิ พี่เก่งเค้าจะได้ไม่ทำร้ายริท”
“ แต่มันคงฝืนกับความรู้สึกฉันมาก หือๆ” ร่างสูงยืนมองร่างเล็กด้วยความนิ่งเฉยแต่ในใจเค้ารู้สึกเจ็บกับคำพูดของริท
“ มันคงทำให้นายลำบากใจมากเลยสินะ แต่มันก็เลือกไม่ได้”
“ถ้านายอยากร้องก็ร้องไปเลย” ร่างสูงพูดจบก็เดินหนี้ออกจากสถานที่แห่งนั้นพร้อมกับความรู้สึกที่เสียใจโดยที่ไม่รู้ว่าเค้าควรจะทำยังไงดีให้คนตัวเล็กหายร้องไห้เค้าก็อยากจะเข้าไปปลอบแต่ก็ ไม่กล้า
“ น้องริท ชื่อน้องริทใช่ไหมครับถ้าพี่ฟังไม่ผิด” โสที่แอบมองเหตุการณ์ตั้งแต่แรกและได้จังหวะที่ร่างสูงเดินออกไปโสจึงได้จังหวะเข้ามาปลอบริทแทน
“ครับ ผมชื่อริท”
“ไม่ต้องร้องนะครับ พี่เก่งก็พูดไปอย่างนั้นแหละอย่าไปสนใจเลย"
ความคิดเห็น