คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic TVXQ : ขอพิสูจน์สักครั้งเถอะ
ณ ห้องพักนักร้อง TVXQ
“โอเค อาหารเย็นเสร็จแล้วนะทุกคน” แจจุงผู้เปรียบเสมือนแม่ของหนุ่มๆtvxqได้จัดวางอาหารลงบนโต๊ะอย่างนิ่มนวล
“โหยยย~~ วันนี้อะไรเนี่ย แปลกๆอีกแล้ว อึ๋ย! จะกินได้มั๊ยเนี่ย พรุ่งนี้มีถ่ายMVนะ” มินมินเด็กหนุ่มน้อยที่แสนจะอินโนเซนส์ครวญครางพร้อมมองอาหารเย็นตรงหน้าแบบกล้าๆกลัวๆ
“ฮึ! ใช่ มันคงจะแปลกมากสินะ งั้นออกไปซื้อข้าวมันไก่กินเองแล้วกัน” แจจุงทำหน้างอนแล้วยกจานของมินมินเข้าห้องครัวไป
“โธ่! ซวยเลย ปากนะปาก จะได้กินของหม่าม๊าแท้ๆ พูดมาได้นะ แย่ที่สุดเลย!” เด็กหนุ่มน้อยเดินตบปากตัวเองแล้วออกนอกห้องพักไปหาของกินข้างนอก ท่ามกลางเสียงหัวเราะร่วนของเพื่อนๆ
“ฮ่าๆๆ นิสัยอินโนเซนส์เชื่อคนง่ายของมินมินนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ว่าแต่หม่าม๊าของเรางอนจริงๆหรอเนี่ย”
จุนซู เด็กหนุ่มผู้น่ารักหัวเราะเอายกใหญ่แต่สายตาที่มองมินมินตอนเดินออกไปนอกห้องนั้น มันอธิบายไม่ได้เลย แต่ก็คงไม่มีใครสังเกตุเห็นสินะ
สักพักหม่าม๊าแสนสวยของเราก็เดินออกมาจากในห้องครัวพร้อมกับอาหารเย็นที่แสนจะน่าทานอีกจานหนึ่ง
“อ้าว! มินมินไปไหนแล้วล่ะ” หม่าม๊ารีบวางอาหารที่ทำไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งหามินมินทั่วห้อง
“ออกไปหาของกินข้างนอกแล้วล่ะ เห็นหม่าม๊างอนนี่” จุนซูพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก ราวกับไม่อยากให้เพื่อนเห็นสีหน้ากังวลของตัวเอง
“ใครบอกล่ะ! ฉันเข้าไปทำข้าวผัดหน้าหมูตุ๋นมาให้มินมินใหม่นะเนี่ย เห็นไม่อยากกินอันที่ทำมานี่นา” หม่าม๊าสุดสวยถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมวางกับข้าวที่ตั้งใจทำให้กับน้องชายของตัวเองอย่างดีลงบนโต๊ะ
“เอาน่า! ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมินมินก็กลับมา” ยุนโฮ ผู้แสนสุขุมเข้าปลอบสุดสวยอย่างทะนุถนอม ระหว่างนั้นจุนซูและยูชอนมองหน้ากันอย่างไม่ตั้งใจ
“หนังเลิฟซีนสดอีกแล้วสินะ” ทั้ง2คนกระซิบด้วยกัน ในขณะที่ฝ่ายสุดสวยและยุนโฮกำลังปลอบใจกันอยู่
“ไม่เป็นไร.........นะ”
พอยุนโฮพูดจบก็ประทับริมฝีปากลงบนปากของสุดสวยอย่างนิ่มนวล แต่สุดสวยของเค้าริมผละออกอย่างรวดเร็ว ยุนโฮหน้าเสียและเหมือนน้อยใจ แจจุงได้ปากเอามือปิดปากน้ำตาคลอเบ้า
“ยุนโฮ...นายจะทำอะไรน่ะ” เสียงสะอึกสะอื้นของแจจุงเหมือนสะกดให้ยุนโฮพูดในสิ่งที่...ไม่อาจพูดได้
“...”
“นาย......คิดกับฉันยังไงกันแน่ เราไม่ใช่.....เพื่อนร่วมวงกันงั้นหรอ”
“เอาน่าๆๆ ก็แค่ล้อเล่นกันนิดหน่อยเอง ใช่มั๊ยยุนโฮ”
ยูชอนลุกขึ้นพรวดขึ้นมาทำลายความเงียบ ประโยคสุดท้ายนั้นหันไปที่ยุนโฮ ด้วยสายตาที่เหมือนจะฆ่าให้ตายเป็นเสี่ยงๆ
“อื้มใช่ แค่ล้อเล่น ล้อเล่น........น่ะ” พูดจบยุนโฮก็นั่งกินข้าวต่อ แล้วจากนั้นทั้งโต๊ะก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเลย
...ทำไมล่ะแจจุง ทำไมต้องทำท่ารังเกียจฉันขนาดนั้นด้วย เราคงเป็นได้แค่เพื่อนร่วมวงจริงๆสินะ เธอไม่เคยมองฉันแบบอื่นจริงๆหรอ เธอคิดยังไง..กับฉันกันแน่...
เช้าวันต่อมา
ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่บนรถที่จะไปตึกSM ทุกคนก็นั่งคุยอย่างสนุกสนาน ยูชอนนั่งหน้าสุด แถวกลางคือจุนซูกับมินมิน และหลังสุดคือ แจจุงกับยุนโฮ
“นี่มินมินเมื่อวานไปไหนมาน่ะ ได้กินข้าวมั๊ย เออใช่ทุกคน! เมื่อเช้าทำไมข้าวผัดหน้าหมูตุ๋นถึงเหลือแต่ชามเปล่าล่ะ”
แจจุงเริ่มพูด มินมินยิ้มแหยๆ แล้วตอบแบบกล้าๆกลัวๆ
“เมื่อวานผมไปกินข้าวมันไก่ข้างล่างมาน่ะ แต่พอขึ้นมาก็เห็นจุนซูนั่งรออยู่ จุนซูบอกว่าแจจุงทำข้าวหมูตุ๋นให้ ผมกลัวแจจุงโกรธเลยกินเข้าไปหมดเลย”
มินมินหลับตาปี๋ เหมือนกับวาจะโดนแจจุงฆ่าทั้งเป็น แต่ตรงกันข้าม แจจุงกลับยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วโผเข้ากอดมินมินทางด้านหลัง
“ฮึ้ย! น่ารักที่สุดเลยนะน้องชายฉัน โกรธเกริดอะไรกันน่ะ ดีใจสุดๆไปเลยต่างหาก อร่อยมั๊ยล่ะ”
“อร่อยคร๊าบบบ”
ขณะที่สุดสวยกำลังกอดมินมินทางด้านหลังอยู่นั้น จุนซูก็รีบปัดมือของแจจุงออก แล้วคว้ามินมินเข้ามาในอ้อมกอดทันที ด้วยสายตาหึงหวงสุดชีวิต
“นี่ๆๆๆ พอๆๆ วันนี้มีถ่ายMVนะ เดี๋ยวจะช้ำกันหมด”
มินมินเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ พอจุนซูก้มลงไปมอง เขาก็ยิ้มให้กับความน่ารักของนางฟ้าของเขา แล้วทั้ง2ก็กอดกันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่อายสายตาใครๆ
“แจจุงวันนี้วันเกิดฉันนะ จำได้มั๊ย” ยุนโฮผลักตัวแจจุงให้ชิดสนิทกับเบาะ จนแจจุงสะดุ้งเฮือก
“จำได้สิ ฉันจะทำอาหารสุดพิเศษให้เป็นของขวัญนะ”
“ฉันขอของขวัญแบบนี้แล้วกัน”
ยุนโฮเริ่มโน้มตัวลงไปที่แจจุง แล้วประทับริมฝีปากอย่างทะนุถนอม แต่ครั้งนี้แจจุงกลับรับจูบอย่างนุ่มนวล ยุนโฮรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แล้วทั้ง2ก็อยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน
“เอ่อ..พอเถอะ หายใจไม่ออก” แจจุงไอค่อกแค่ก
“แปลกจังนะ คราวนี้เธอรับจูบของฉัน แถมยังนานมากด้วย” ยุนโฮก้มหน้าลงแล้วพูดความในใจ
“ก็นายขอเป็นของขวัญวันเกิดนี่ ฉันให้อยู่แล้วล่ะ”
แต่คำพูดของแจจุงนั้น ทำให้ยุนโฮทุบกำปั้นลงบนเบาะหลังรถอย่างโมโห แจจุงเริ่มรู้สึกหวั่นๆว่ายุนโฮของเธอเป็นอะไร
“ของขวัญหรอ เธอเห็นว่าที่เธอรับจูบของฉันเพราะว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันของั้นหรอ เธอคิดยังไงกับฉันกันแน่ เธอทำให้ฉันลังเลใจนะ เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็เกลียด ฉันคิดว่าเธอคงรู้นะ ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน แต่เธอล่ะ เธอคิดยังไงกับฉัน...แจจุง”
ยุนโฮก้มหน้าลง พร้อมน้ำหยดลงบนเบาะ แจจุงได้แต่เงียบไม่พูดอะไรสักคำ แน่นอน แจจุงรู้มาตลอดว่ายุนโฮคิดกับเธอไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมวง แต่เธอไม่เคยได้ยินจากปากของเขาเลย แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่า เธอคิดยังไงกับยุนโฮกันแน่
“ฉัน.........เอ่อ........ฉัน ไม่ รู้ จริงๆ” แจจุงค่อยๆพูดทีละคำ ยุนโฮยิ่งร้องไห้เข้าไปอีก
“นั่นไง ก็เพราะเธอให้คำตอบฉันแบบนี้ เธอลังเลใจแบบนี้ ฉันเลยต้องเป็นแบบนี้ ขอร้องเถอะนะแจจุง ให้ฉันได้ลองเป็นคนดูแลหัวใจของเธอมั๊ย ที่เธอลังเลนี่เพราะเธอมีคนที่เธอชอบงั้นหรอ คนนั้นคือ......ยูชอนหรอ”
“ฉันไม่ได้รักยูชอน ฉันไม่ได้รักใครทั้งสิ้น ขอเวลาให้ฉันคิดทบทวนตัวเองดูสักครั้งได้มั๊ย นะ...ยุนโฮ”
จากนั้นก็ถึงตึกSMพอดี แจจุงรีบวิ่งลงจากตึกไป โดยท่ามกลางความงงของเพื่อนๆ แต่ไม่ใช่กับยุนโฮ ยุนโฮรู้ว่าเขาต้องให้เวลาสุดสวยของเค้าคิดทบทวนดูอีกครั้ง เพราะเขาบังคับใจเธอไม่ได้ แต่อีกคนหนึ่งที่สีหน้ากังวลเรื่องที่แจจุงวิ่งออกไปคนเดียวก่อนนั้น เขาทำท่าจะวิ่งตามแต่จุนซูก็ห้ามไว้ได้ก่อน ...........ยูชอน
...ฉันรักยุนโฮหรอ ทำไมยุนโฮต้องบอกว่าฉันรักยูชอน มันเพราะอะไรกัน คิดสิแจจุง คิดๆๆ ไม่ล่ะ! ฉันไม่เคยคิดกับเพื่อนๆเกินไปจากคำว่า เพื่อน เลย ฉันไม่อยากทำรายจิตใจใครทั้งนั้น ยุนโฮ ฉันจะรับรักนาย แล้วนายจะมีความสุขมากกว่านี้ ฉันไม่อยากให้ใครต้องเศร้าเพราะฉันอีกแล้ว...
แจจุงเดินขึ้นมาบนตึกSM เพื่อนๆต่างนั่งรอด้วยสีหน้า คนที่ลกพรวดไปก่อนคือ ยูชอนและยุนโฮ
“เป็นอะไรไปหรอ/เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
ทั้ง2พูดขึ้นพร้อมกัน ยูชอนหันไปจ้องหน้ายุนโฮราวกับรู้ว่าเรื่องนี้ยุนโฮเป็นต้นเหตุ แต่ยุนโฮก็จ้องหน้ายูชอนเหมือนกัน โดยสาเหตุที่ว่า อย่ามาจับสุดสวยของเขานะ
“ฉัน..ไม่เป็นไร เอ่อ ยูชอนเป็นอะไรหรอ หน้าซีดจัง”
“อ๋อเปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
“ฉันขอคุยกับยุนโฮหน่อยได้มั๊ย” แจจุงหันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้ยูชอน ยูชอนพยักหน้ารับคำ พร้อมหันหลังกลับโดยไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ แต่ในใจของเขานั้น อยากจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“มีอะไรหรอ” ยุนโฮเอื้อมมือไปปาดน้ำตาแจจุง
“ยุนโฮ..ฉันไปคิดมาแล้วล่ะ ฉันได้คำตอบแล้ว...”
ยุนโฮได้ยินดังนั้นก็ชะงักและหน้าซีดลงทันที ราวกับไม่อยากรับรู้คำตอบของสุดสวยขอวเค้าเลย
“ฉันรักนายนะ ยุนโฮ”
แล้วแจจุงก็ยื่นหน้าไปประทับริมฝีปากกับยุนโฮซึ่งยืนยิ้มด้วยความดีใจสุดขีด ทั้ง2ยืนจูบกันอย่างไม่อายใคร เพื่อนๆต่างเฮกันดังลั่น แต่ยูชอนกลับนั่งกำหมัดแน่น
...นี่มันอะไรกัน เธอรักยุนโฮงั้นหรอ ไม่หรอกแจจุง ฉันรู้ว่าเธอหลอกตัวเองอยู่ ฉันจะให้เวลาเธอนะ พิสูจนืใจตวเองดู ด้วยเวลาเพียง3นาที เธอรู้ใจตัวเองไม่ได้หรอก เอาล่ะ ฉันจะคอยอยู่ห่างๆเธอละกันนะ ยุนโฮจะได้สบายใจ หมอนั่นคงโกรธฉันตายเลยล่ะ ก็ทำไงได้ล่ะ...
...พวกเราไปหลงรักเจ้าหญิงคนเดียวกันนี่นา...
ความคิดเห็น