คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part 10 กลเกมส์
Part
-10-
ลเมส์
หลัาที่แฮ และฮยอแมานั่ที่แล้ว บริเว รอบ้าน เริ่มมีเสียเป็นระลอ เพราะลู้าำลัเ้ามาเยี่ยมเยือน ฮันยอ บิัวเล็ น้อย เหมือนอาารนหายใไม่่อยออ ิบอมที่รู้อาารอเพื่อัวเอี รีบวัมือเรียพนัาน อย่าไม่รอ้า
“เ็บิลเลยนะ”ร้อ สั่ นฮยอแ ับแฮ นี่ถึับเหวอ เมนู็ยัไม่ไ้สั่ ะเ็บิลไ้อย่าไร ล มันเิอะไรึ้น
“ยุ ไม่อบที่ที่มี นแปลหน้าเยอะๆ นะ”ิบอมอธิบาย ฮันยอเอ็พยายามอบโยอาาศ ร่าสูอยาะลุออเ็มที่ เพราะบริเว รอบ้านเริ่มับ้อมายัโ๊ะนั่
“เี๋ยว เ็นเ ให้เลยีว่า โทษานที่ทำให้เสียเวลา”ฮันยอพยายามหาวิธีอื่น ร่าสูหยิบเ็ึ้นมา ่อนะวาเ็นวาเินำนวนหนึ่ให้ แล้วลาแฮออมา
ฮยอแเอ แม้ะไม่พอใับารระทำ แ่็้ออทน ให้แฮทำานเสร็่อนเถอะ ะิ้น ิอับท่านยุทันที
“เิรับฮยอ”ิบอม็เอาใไม่แพ้ัน ะแล้หยอฮันยอเล่น ้อโนะบ้า ับมือแฮไปแบบนั้น ไม่รู้บ้าหรือไ ว่านอย่าิบอม็หึเป็นเหมือนัน
เฮ้อ..............................
ฮันยอถอนหายใ้วยวามล่วอ ออมาไ้ะที ถึว่าะาอาาศหายใในร้านายแล้ว
“ยุไหวไหมฮะ”แฮบีบระับมือหนาอฮันยอเบาๆ ทั้ิบอมและฮยอแพาันเบ้ปา
‘แย่ีน ัๆ’
“วันนี้ไปทาน้าว ที่ฤหาสน์ีว่า มือนี้ ันอเย ทำับ้าวให้ทานเอ”ฮันยอพยายามยื่น้อเสนอ สำนึผิ ึ่แฮ็พยัหน้ารับ ส่วนฮยอแ พยายามเิหน้า ูสิ ะไม่วนันเลยหรือไ
“ฮยอ ็ไปทาน้วยันนะ”ถึหน้าอันเลยทีเียว เมื่อำพูัล่าวเป็นอท่านไวส์ สีหน้าฮยอแอนนี้ไม่่อยรับบุเท่าไหร่
‘ท่อเอาไว้ าน าน าน’
“ฮยอ ไป้วยนเถอะ”แฮ พยายามอ้อนอีแร แ่ฮยอแ็สะบัหน้าหนี ้อท่านยุวน่อน ถึะไป
“ฮยอ นายไม่อยาทานอาหาร ฝีมือันหรอ”ราวนี้ล่ะ ฮยอแ ยิ้มหวานเยิ้มเลยทีเียว ร่าเล็พยัหน้าอบรับ เพื่อเป็นำอบว่าไป
‘อาหารไม่อยาิน แ่อยาินนทำมาว่า’
“ั้น็ี เรารีบไปีว่า ะไ้ไม่เสียเวลา”
.
.
.
ภายในห้อโถนาให่ ร่าบาเินทอน่ออย่าสบายใ วาลมพยายามวามอรอบ้านเพื่อเ็บรายละเอีย ิบอมเอ็้อมอแฮ อย่าไม่วาา นี่ถ้าไม่ใ่แผนอฮันยอ เาะลาแฮ ึ้นเียนอนเี๋ยวนี้เลย
‘อทน และ อทน’
“ันอไปเรียมอาหาร่อนนะ ทุน รอ ที่นี้ล่ะัน”น้ำเสียทุ้ม สั่ับทุน ่อนะเินสาวเท้าไปยัห้อรัวนาให่
ใบหน้ามนิ่เียบ ำลัสำรวหาวัถุิบในารเรียมอาหาร มีนา่าๆ ถูัวาไว้อย่าเรียบร้อย เหล่าแม่บ้านที่รู้หน้าที่ี ่าถอยรูออาห้อรัวอย่า่วยไม่ไ้ เพราะท่านยุอบอยู่นเียว และไม่้อห่วว่าท่านยุะทำเอไมไ้ เพราะเรื่อารทำอาหารนับเป็นานอิเร ที่เ้าัวอบทำ รอลมาาานศิลปะ
ทาฝาอิบอม แฮ และ ฮยอแ ่าอยู่ภาวะ เียบสบ ฮยอแ อยาไปหา ท่านยุเหลือเิน ในหัวนี่แล่นแ่เรื่อ อยาับท่านยุเป็นสามี ส่วนแฮเอ็พยายามะหาวิธีปิเมส์ไวไว ไ้อย่าไร ส่วนิบอมไม่้อเา แววาอ่านินั้แ่หัวรเท้าเอวอ หน้าอ สะโพมน แหม.................................
‘ิถึบรรยาาศ ในห้อน้ำัๆ’
“ฮยอ อัว่อนนะ อยาไปเินเล่น”แฮเอ็รีบแหนหน้ามอเพื่อนทันที ฮยอแ้อิทำอะไร แผลๆอีแน่ ไม่ไ้ารล่ะ
“นายิะไปไหน”น้ำเสียร้อระิบ แฮ พยายามพูให้เบาที่สุ แม้ิบอมะนั่อยู่ใล้็าม
“ไปหายุ”บอแบบไม่อายปา ิบอม้มหน้าลอ่านหนัสือ ให้เาอนนี้ฮยอแอยาไปหาฮันยอล่ะสิ แล้วอนนี้เา็แ่หาโอาสอนแฮ อยู่นเียว แล้ว็แอบลวนลามบ้าอะไรบ้า
“นายไม่ลัวแผนแหรือไ”แฮเสียู่ เาไม่อยาให้แผนล่ม หรือพัไม่เป็นท่า
“แผนนะ ไม่ลัวแหรอ แ่ลัว บะท่านยุะแ่าหา”ยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ วามริ ืออยาะบอแฮเหลือเิน ว่าอะไรที่วระแใน
“ามในายล่ะัน แ่อร้อ อย่าทำแผนเสีย”ำับหนัแน่นนฮยอแ พยัหน้าแ่โยี ิบอมแอบมอสถานาร์ไปพลาๆ แล้ว็เป็นไปามที่าริๆ
อนนี้ อยู่ สอนับแฮแล้ว แหม บรรยาาศ ่าเป็นใเหลือเิน................
.
.
.
ฮยอแยืนมอสำรวโรหน้าหวานอัวเอหน้าระเา ายบาที่บิไปมาแ่นี้็น่าะเรียบร้อย
เพราะห้อน้ำที่นี้มีส่วนเื่อม่อับห้อรัว ผ้าันเปื้อนผืนส้มสีสใส ับับผิวอย่าเนียนละมุน ้านหลัที่เปล่าเปลือย มีเพียส่วนหน้าเท่านั้นที่ถูปปิ ้วยผ้าันเปื้อนสีส้มแ๊ เท่านั้นเรียวาาวถูอวเพราะเลิผ้าันเปื้อนึ้นมา สายาับ้อไปยัพ่อรัวหน้าหล่อ ูสิ ระหว่าอาหาร ับฮยอ อะไร ะน่าินว่าัน
“เอาล่ะ ไ้เวลา หาสามีแล้ว..................................”
.
.
.
---------------------------เล่ห์รัมายา----------------------------
เมื่อลับแผ่นหลัอฮยอแ แฮที่ยืนมอั้นานแอบถอนหายใเบาๆับพฤิรรมอเพื่อนัวเอ ร่าบาแหนหน้ามอไปรอบ้าน วาลมโับ้อมอสถาปัยรรมที่ประับประา้านบน ภาพวาในยุศวรรษ่าๆ บ่บอว่า นออแบบ มีรูปลัษ์แบบใ ภาพสี ที่เน้นไปทาสีฟ้าใส เ็น้อยยุสมัยโรมันาลิ อไม้สีระเรื่อ ่าัับโมไฟห้อยระย้าลมาเสียเหลือเิน
ใบหน้าหวานเิหน้าึ้น แววาที่วามอรอบ้านอย่าสนใ ใบหน้าหวาน่อยๆเลื่อนปรับับระับอสายา นปะทะับแววามออีนเ้า
“มอทำไม หรอ ฮะ”ปลายเสียัเสียหล ิบอมยันัวลุึ้น ่อน่อยๆ เินมายัร่าบาที่ยัมอาแป๋ว
“ันพามฤหาสน์ ไหม”ิบอม บอ อย่าเนือยๆ แววาว่าเปล่า นอีฝ่ายอ่านไม่ออ แฮ พยายามรุ่นิ ร่าบาพยายาม้อาลับ แ่อ่าน สายาอน เรื่อแ่นี้ เล็ๆ อยู่แล้ว
ิบอมทำเป็นแ้มป่อ อมลม ร่าสูทำเป็นทวนหู ไม่สนใอะไรทั้นั้น ่อนะเินออไป ไม่สนใแฮ เลยสันิ
ร่าบายืนยิ้มอีรั้ ไม่มีอะไรหรอมั้ ะลอเื่อใ ิบอมสัรั้ ร่าบาเินามร่าสูอย่าื้อๆ
นนที่เินมาล่วหน้า แอบยิ้มับัวเอไม่ไ้ ร่าสูเินผิวปาอย่าอารม์ี ่อนะเินไปยัสวนหลับ้าน ที่ิว่า ะี ไม่น้อย ถ้าไ้สูอาาศีีับ นน่ารั
.
.
.
อีฝาอพ่อรัวที่ำลัะมัเม้นับารเรียมอาหาร ใบหน้ามที่่อน้าใส่ใในรายละเอียอรสอาหาร ลิ่นหอมที่โยึ้นมู มือที่ับ้ามทัพพีอย่าำนา แววาที่่อน้ามุ่มั่น ่าเป็นผู้ายในอุมิอใรหลายนเสียเหลือเิน
‘หล่อ รวย เ่ แถม เรื่ออาหาร ยัเป็นเลิศนานี้’
ฮยอแที่แอบมออยู่นาน เมื่อไ้ัหวะที่ร่าสูหันไปปิฝาหมอ นัวเล็รีบสาวเท้าเ้าหาทันที มือเล็โอบเอวหนาาทา้านหลั ใบหน้าหวานุแผ่นหลัว้าราวับหาวามอบอุ่น โีที่รนี้ไม่มีใร ไม่ั้นไ้ อายแน่ๆ ที่ทำอะไรแบบนี้
“ฮยอรับ เรียมอาหาร อยู่รับ”น้ำเสียทุ้มบออย่าอ่อนโยน มือหนาุมมือเล็อฮยอแ ราวับส่วามอ่อนโยน ผ่านเพียแ่มือสอมือ
“ฮยอ วนหรือเปล่า”บออย่าน้อยใ เมื่ออีน มีที่ท่าว่าะปิเสธ ฮันยอยยิ้มับนน่ารัที่ แอบมายั่วอีแล้ว ฮันยอหันหน้าไปเผิับน่ายั่ว แล้ว็เป็นามาเมื่อฮยอแปรอยา่ำหวานนานี้
นัวเล็ ับผ้าั้นเปื้อนสีสเพียัวเียว ร่าเล็ยิ้มหวาน เสียนหัวใอฮันยอระุเสียไปหลายที ับในห้อรัว ะมีใรว่าอะไรไหมเนี่ย
“ฮยอ แ่อยามา่วย เป็นลูมือ”บอแบบอ้อม วามริ มันใ่ะที่ไหนล่ะ
“ั้น ่วยเปิแ๊ส ให้ ไ้ไหม” ำพูสอแ่ สอ่าม ร่าสูระุยิ้ม พลาูทีท่าว่านัวเล็ะทำอย่าไร ฮยอแหันมอไปเาแ๊สที่เปิอยู่ รู้แล้ว ว่าำว่าเปิแ็ส ยุมัน ืออะไร
“ฮะ”อบรับสั้นๆ ่อนะหันหน้าไปยัโ๊ะเรียมอาหารที่มีเหล่าเรื่อปรุ ั้อยู่แบบนั้น มือเล็้ำอบโ๊ะเอาไว้
“เปิแล้วนะฮะ”สิ้นำอฮยอแ ฮันยอถึับลืนน้ำลายลออึหนึ่ เา็แ่ผู้ายนหนึ่ มีหัวใ เอแบบนี้ บะ็แไ้เหมือนัน
“อืม”เสียทุ้มัึ้นในลำอ ร่าสูยยิ้ม ่อนะใ้สายาสำรวนัวเล็เสียทั่ว
สายามวามอเรื่อยๆ ราวนี้ล่ะฮันยอแทบไม่ไหว ฮันยอรีบประิัว้านหลั ร่าสูอเอวนัวเล็เอาไว้ ใบหน้ามุเ้าที่ลาไหล่บา
“อหอมหน่อย”ำพูเล่นแ่ที่ไ้ำไร เมื่อฮยอแพยัหน้ารับ ฮันยอไม่รอ้า สูวามหอมาพวแ้มนิ่ม
ฟอ
ไอลิ่นอน้ำหอมาๆ ที่ิลอยอยู่ปลายมู มือหนาเลื่อนไปยัส่วนล่า ลูบเล้น้อนลมทั้สอ ราวับำลันวแป้
“ยุ รับ ให้ัโ๊ะ เลยไหมรับ”เสียที่ลอยมาาทา้านนอห้อรัว ทำให้ฮันยอะัมือออ ฮยอแ สะบัหนีอย่าัใ
“เออ ออไป ่อน สัรู่ เี๋ยว ่อยมา”ฮันยอ ะโนออไป โีที่เหล่าพ่อบ้านไม่เ้ามา ไม่เ่นนั้น ไ้เห็นภาพฮยอแ ในแบบที่เาเห็นแน่ๆ
‘บอามรว่าหว หว นแทบไม่อยาให้ นอื่นไ้เห็น’
“ไปเปลี่ยน ุนะ ไว้วันหลั ันะสาน่อให้”เสียระิบที่ริมหู ทำให้หัวใวน้อยๆ อฮยอแระุวาบ
‘สาน่อ ’
“ฮะ”ฮยอแ พยัหน้าอบ ่อนะเินอ้อมไปเปลี่ยนุ ร่าสูมอาม เรว่าใระไ้เห็น สิ่ามแบบที่เาเห็นแบบนี้
“ั อยาสาน่อไวไว แล้วสิ”
.
.
.
“อืม นายอยาเ้าไปู ้านในไหม”ิบอมหันมาถามวามเห็นอแฮ บ้า ร่าสูเินแบบเว้น่อว่าพอวร ไม่มีารเนียนแบบใ ทั้นั้น
“้านใน เป็นสถาปัยรรมใน ยุ่าๆ ันิว่า นายอบ”ิบอมพยายามเสนอวามเห็น
“หืม................................”แฮ พยายามเอียอ ร่าบาสูอาาศบริสุทธิ์ เ้าเ็มปอ มือบาประสานันเป็นหนึ่ แล้วยึ้นเหนือศรีษะ ลายวามบเมื่อย เสื้อที่ยึ้นามวแน ทำให้ิบอม มอามแทบาไม่ระพริบ
‘อใไว้่อน’
“เ้า้าในเถอะ เริ่มมืมาแล้ว”เป็นริ อย่าที่ร่าสูพูทุอย่า แที่ร้อน้า เริ่มหายลับไปับอบฟ้า แสสีทอระเรื่อที่สาส่อ ่อยๆ ลี่หายไปเมที่เลื่อนผ่าน วามมืมิ เริ่มืบลาน ทำให้แฮ ัสินใที่ะเ้าไป้าใน ไม่สะุใเลยสันิ ับท่าทีอิบอม
ิบอมไม่ล้าทำอะไรแน่ มียุ้ำอ ่วยแบบนี้ ิบอมไม่มีทาทำอะไรเป็นแน่ ร่าบา่อยๆ เินามิบอมอย่า้า ผ่านสิ่ประิมารรมั้นเยี่ยม
เท้าที่่อยๆ ้าวึ้นบันไ ามร่าสู ไฟที่เปิลอเส้นทา เพราะวามมืมิ่อยๆ เ้ามาเยี่ยมเยือนอย่า้าๆ
แฮวามอเหล่าภาพวาที่ิทุฝาผนั อยารู้ริ ใรันที่วาไ้สวยามแบบนี้ ิบอมที่หันมอ อีนที่อยู่้านหลั ยิ้มมุมปา อย่า่วยไม่ไ้
“ยุ วาเอล่ะ หมอนั้น ถนัเรื่อ แบบนี้อยู่แล้ว”ิบอมให้ำอบ ที่ิว่า ร่าบาสสัย
แฮ เินามิบอม เรื่อยๆ ห้อแรที่ิบอมพาเ้าไป เป็นห้อเ็บแลลอรี่อยุนั้นเอ
“ไม่ให่มา แ่ว่าหรูหรา”แฮ พยายามหาำวิาร์มาให้ ร่าบา ยัื่นมมันอยู่แบบนั้น ิบอมเอ็พยายามเินออ
‘ไอ้ ฮัน ู อใไม่ไ้ว่ะ’
“่อไป เป็น ห้อ สร้าประิมารรม นายอยาไปูหรือเปล่า”น้ำเสียนิ่ นอีนแทบไม่ไ้ สะิใเลยสันิ
“ไ้สิ”แฮ ยิ้มอบ
ิบอม่อยๆ พาแฮ ไปยัห้อที่ว่า ร่าสู ่อยเปิประู อย่า้า แล้ว เิแฮ เ้าห้อ โยเร็ว ทันที ที่แฮ เ้าห้อไ้สำเร็ ิบอม ไม่รอ้าที่ะลอประู าทา้านนอ
แฮลืนน้ำลายลอ อย่า่วยไม่ไ้ ห้อ สร้าประิมารรมั้นหรอ นี่มันห้อนอนัๆ
ห้อโทนสีฟ้าอ่อน ัับภาพวาสีน้ำมัน ลายรามนาให่ที่ั้ใลาหัวเีย ภาพไ์ให่อเ้าอห้อที่ิฝาผนัอี้า ไม่บอ็รู้ ว่านี่มันห้อใร
‘ห้อนอน ท่านไวส์ ัๆ’
‘ไอ้ฮัน ไม่้อรอให้ มึประเนถึเียใหู้ ู ็มีปัา พามาห้อูไ้เหมือนัน’
“ท่านไวส์”แฮ ้อมออีน ราวับ้นวามหมาย อนนี้แววาอิบอม เาอ่านมันไ้ี แววาที่เ็มไป้วยวาม้อาร
‘ทำไี โทรศัพท์ ็ หายไป ประูเหมือน ะถูล๊อ าทา้านนอ ไม่รอแน่’
ำอบที่วิ่พล่านภายในิใ ิบอม ่อยๆ้าว เท้าเ้ามาเรื่อยๆ แฮ เหมือนะ่อยๆ รนัวเอ นถอยหลั ไปล้มลที่เียนอนไ์ให่อร่าสู มีหรือที่เ้าวาแผน ะยอมให้ออไป ร่าสู รีบึ้นเียร่อมทาบทับร่าบาไว้ทันที แววาายันแฮ รู้แล้ว ว่าสายาแบบนี้ หื่น ระหายัๆ
ิบอม่อยๆ โน้มัวลมา ลมหายใอุ่นเป่ารที่้นอ พร้อมับเสียทุ้มที่ระิบ้าหู แทบทำให้หัวใอแฮหลอมละลายไปับเีย
“มาสร้าประิมารรม้วยันนะ”
TBC
ความคิดเห็น