คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงโทรศัพท์ (1)
ผมื่อ แพทริ เฟวท์ เรียผมว่า แพท ผมเิและเิบโที่ประเทศไทย เป็นลูนเียว รอบรัวอเราอบอุ่นมา มีีวิและานะปานลา ุเปลี่ยนอีวิผมือ พี่ปัน ผู้ัารส่วนัวนปัุบันอผมเห็นแววารเป็นนายแบบึไ้ทัมาหาผมในอินสาแรมึ่อนนั้นผู้ิามผมมีเพีย 831 บัีเท่านั้น
เาทัมาหาผมแนะนำัว ในอนแรผม็ไม่มั่นใและลัวโนหลอ นอย่าผมนี่นะหรอะเป็นนายแบบไ้ ผมึให้พี่ปันุยับพ่อและแม่อผม เรานัเอันที่โรแรมและไ้พูุยเี่ยวับารเ็นสัาแ่นั้นเป็น้นมา
ในอนที่พ่อับแมุ่ยับพี่ปัน พ่อับแม่ผม่อน้าัวลแ่เรื่อเียว เรื่อารนอนอผม เรื่ออื่นูพ่อับแม่ะไม่ไ้สนใอะไร เรื่อแบ่รายไ้หรือารูแล พี่เาทำไ้อย่าีเยี่ยมเสมอมา
ีวิผมเริ่มโลแล่นในวารนายแบบ ไ้ถ่ายปนิยสารใน่าประเทศหลายบับรวมถึร่วมเินแบบในานแฟั่น่า ๆ มามายนทำให้ผมิหนึ่ในนายแบบที่แบรน์้อารมาที่สุ
ทุอย่าในีวิูะีเยี่ยมไปหม ผู้ิามในอินสาแรมอผมเพิ่มึ้นอย่ารวเร็วนแะเือบสามล้านบัีภายในเวลาปีว่า…ใ่แล้ว ุฟัไม่ผิหรอรับ มันเร็วมา ผมทำานเพียอย่าเียวือ ถ่ายแบบ เินแบบ านอื่นไม่ไ้รับเพิ่ม เพราะพี่ปันเห็นว่า ผมยั้อเทรนทัษะอีหลายอย่าและผมยัอ่อน่อวารมายานี้
ุเริ่ม้นอเรื่อมีอยู่ว่า ในืนที่ผมเสร็าานเินแบบที่ภูเ็ ผมและพี่ปันแยย้ายันไปนอน พี่ปันเาะรู้ีว่า เมื่อผมนอนพัผ่อนแล้วะไม่รบวนเวลานอน ่วเที่ยืนถึเวลาีห้าอทุวัน เพราะพ่อับแม่ผมำับเรื่อนี้มาโยลอ
…เสียโทรศัพท์ัึ้นหลายรั้…ผมำไม่ไ้ว่าเปิเสียโทรศัพท์อนไหน เพราะปิะใ้ระบบสั่นหรือเปิเป็นโหมห้ามรบวน
“…ใรโทรมาึื่นเนี่ย…” ผมบ่น้วยเสียัวเีย่อนะรีบหยิบึ้นมาและรับสาย แ่ที่ปลายสายไม่มีเสียอบรับ
“สวัสีรับ…ฮัลโหล…สวัสีรับ” ผมพยายามทัทายหลายรั้แล้วึหันมาูที่หน้าอโทรศัพท์
“ไม่เห็นมีใรโทรมาหนิ…เหอ…” ผมเปลี่ยนเป็นระบบห้ามรบวนแล้วึวาโทรศัพท์ไว้้าน้าวาอหัวเียใล้ับโมไฟ แล้วึนอน่อ
ะที่ผมำลัเลิ้มเหมือนะหลับ
…เสียโทรศัพท์ัอีรั้้ำ ๆ…ผมำไ้แม่นว่าผมเปลี่ยนเป็นโหมห้ามรบวน ไม่น่าะมีใรโทรเ้ามาหาผมิ ผมว้ามือไปหยิบโทรศัพท์อีรั้แล้วูที่หน้าอ รั้นี้มีนโทรเ้ามาริ ๆ และเป็นเบอร์อพี่ปันึ่อยู่ห้อไม่ไลาผม
“รับพี่ปัน” ผมื่นาอาาร่วนอนแล้วมา่อับโทรศัพท์ ิว่า พี่ปันมีเรื่อ่วน เพราะั้แ่รู้ัันมา พี่ปันไม่เยโทรหาผมเวลานี้เลย
…เสียวี๊ันทำให้ผมแสบแ้วหู…ผม้อใ้มือเี่ยหูเพราะหูอื้อไปหม
“เสียสะท้อนอะไรเนี่ย…พี่ปันอย่าแล้ผมสิ” ผมพยายามุยับปลายสาย ผมเริ่มอารม์ไม่ีแล้ว ผมึโทรลับไปหาพี่ปัน
…เสียรอสายอพี่ปันนานเือบรึ่นาทีไม่มีใรรับสายและสายัไป…
“ทำไมโทรลับ็ไม่รับ…” ผมโทรลับไปหาพี่ปันอีสอรั้แล้วึลุึ้นาที่นอนใส่เสื้อลุมอโรแรมำลัะเรียมัวออาห้อ
“ไอ้บ้าเอ้ย…” ผมนลุู่ไปทั้ัว วามรู้สึหนาวและเสียวสันหลัไปหม ภาพที่เห็น้านหน้าทำให้ผมถึับ้อถอยลับออมาาบริเวู้เสื้อผ้านอเียทา้านหลั ในใอผม… ‘โนะแล้วู’
ผู้หิผมยาวร่าเปลือยเปล่าบอบบามีแผลเหวอะหวะำลัสาผมอยู่ในห้อน้ำอโรแรม ผมมอเห็นาห้อนอนเพราะห้อน้ำระโปร่ใส ผมนั่ลบนเียเบา ๆ แล้วเอาัวเอ่อย ๆ เอนัวและสอเ้าไปในผ้าห่ม
ผมมุลุมโปอยู่รู่หนึ่และิว่า ‘รอแล้วหละ…ผีไม่เ้ามาในผ้าห่มผมแน่นอน’ ผมึหลับาพริ้มและในมือผมยัถือโทรศัพท์อยู่
ลิ่นเหม็นเน่าเหมือนหนูเป็นร้อยัวายอยู่ในห้อเลื่อนเ้ามาใล้นไ้ลิ่นเ้มอยาะอวออมา
…ึบ……ึบ…..ึบ…เสียับผ้าห่มไล่าปลายเท้าเลื่อนึ้นมานถึหน้าอ ผมสัมผัสไ้ว่า เธอำลัเอาหน้าะโเ้ามาใล้หน้าผม สิ่เียวที่ผมทำอยู่ือ ทำใ รอให้เธอออไปเอ
ผมรออยู่รู่หนึ่โทรศัพท์าพี่ปัน็ัอีรั้…ผมลัเลที่ะรับและุย เพราะเธอยัะโหน้านใล้ับผม ผมไม่อยาให้เธอรู้ว่า ผมสัมผัสไ้ถึารมีอยู่อเธอที่นี่ แ่พี่ปันโทรเ้ามาอีหลายสาย นับรวม ๆ น่าะเือบหสาย ผมึัสินใรับ
“สวัสีรับ…” ผมมอนาฬิาที่หน้าอเวลาะนี้ีสอว่า
“ุแพทริหรือเปล่ารับ…” เสียผู้ายแปลหน้าพร้อมับเสีย้านหลัูวุ่นวายเหมือนมีเหุบาอย่าเิึ้น
“รับผม…ว่าไรับ” ผมอบรับที่ปลายสาย ะที่ลิ่นเน่าเหม็นเริ่มาหายไปและเธอเอหายไปไหนสัที่แ่ผมยัลุมโปอยู่
“เป็นำรวา สภ.เมือภูเ็นะรับ” ผมฟัเสียเาแล้วึนิ่รอฟั่อ
“เอ่อ…ุทำใี ๆ นะรับ” เสียุำรวพูับผมแปล ๆ หัวใผมเหมือนะหลุออมา้านนอ เสียั…ุบับ…ุบับ… ทำผมื่นเ้นและหวาลัวในเวลาเียวัน
“รับผม…ุำรวมีอะไรหรือเปล่ารับ” ผมถามลับ้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“ุปันลมาาระเบียห้อ…เสียีวิแล้วรับ” ผมอึ้ับำพูอเาไปรู่หนึ่
“รบวนุแพทริลมาที่ลานอรถอโรแรมหน่อยไ้ไหมรับ” เมื่อผมั้สิไ้ึรีบับเสื้อผ้าใส่แล้วิ่ลไป้านล่าลานอรถนลืมไปเสียสนิทว่า เมื่อรู่เอผีผู้หิอยู่ในห้อ
เมื่อผมเินลไปที่ลานอรถ รถพยาบาลและรถำรวอนาบันพร้อมับนมุำนวนหนึ่ ผมเอเมื่อถึบริเวนั้น็รีบแหวผู้นเ้าไปหาำรว
“สวัสีรับุำรว…ผมแพทริทีุ่ำรวโทรหาเมื่อรู่รับ”
ความคิดเห็น