...-*- รักสุดใจ ยัยสุดห้าว -*-...

ลำดับตอนที่ #8 : การพบกันครั้งแรก แบบไม่คาดคิด

             

อะไรกันเนี่ย...จะให้เขาแบกไอ้กระสอบข้าวไปส่งที่้บ้านเธอเนี่ยนะ มันหนักไม่ใช่เล่นนะเว่ย โหย เห็นเลย เห็นแววตาสะใจของเธอชัดเลย ยัยผู้หญิงแสบบบบ... เอาวะแบกก็แบก อึ๊บ เฮ้อ...ผมหมายมั่นปั้นมือไว้เลยว่าระหว่างทางผมจะต้องรีดข้อมูลของเธอให้ได้มากที่สุด ให้จงได้!

“แซ็ค...ชื่อแซ็คใช่มั้ย” เธอพยักหน้าเบาๆแล้วหันหน้ามาคุยด้วย ดูเหมือนเธอจะพูดแต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรขึ้นมา...เริ่มก่อนก็ได้วะ

“ผมชื่อวีนะ”

“รู้แล้ว”

“ผมอยากรู้ชื่อจริงของแซ็ค บอกได้มั้ย”

“เตญาร์ แล้วชื่อนายล่ะบอกด้วย”

“วิศวะ...”

“แม่นายอยากให้นายเป็นวิศวกรรึไง”

“อืม แล้วแซ็คอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ”

“16 อยู่ม.4 ตอบทีเดียวจะได้ไม่ต้องถาม” แหม...รู้ทันแฮะ

“งั้นเราก็เป็นน้องพี่สิ เพราะพี่ 17 แล้ว”

“ห่างกันแค่ปีเดียวเนี่ยนะ ไม่เรียก ‘พี่’ให้โง่หรอก”

“แซ็คมีพี่น้องรึเปล่า”

“มี...มีแต่พี่นะ มีทั้งพี่ชายแล้วก็...พี่สาวเลย เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะชี้ให้ดูแล้วกัน”

“อืมๆ นี่แซ็ค”

“อะไร ฉันไม่ได้เป็นหนี้นาย” ...ยัยนี่ หาเรื่องเรอะ

“รู้จักวง Good Challotte รึเปล่า” เธอพยักหน้า เพราะคาดว่าขี้เกียจตอบ

“แล้ววงMatchbox 20 ล่ะ”

“รู้จัก ทำไมเหรอ”

“ชอบวงไหนมากกว่า”

“ชอบเหรอ...ชอบ Simple Plan” ...ดูมันกวน...

“จริง! พี่มี Mp3 เอาปะ”

“เอาๆ ยืมก๊อปหน่อย ดีจัง ไม่ต้องเสียตังค์ ยะฮู้” แล้วหลังจากนั้นผมก็เลยรีดข้อมูลจากเธอโดยที่เธอก็
ตั้งใจตอบมากขึ้นแต่ก็ยังคงกวนไม่คลาย...

“ถึงบ้านแล้ววววว แป๊บนึงนะ” แล้วเธอก็กดกริ่งรัวไม่แพ้พี่สาวของผม นิสัยเดียวกันเด๊ะๆเลยนี่หว่า แต่แค่
แป๊บเดียวก็มีผู้ชายหน้าตาดี เออ...หล่อมากๆเลยก็ได้่ โผล่หน้าออกมาแล้วแค่พอเห็นเท่านั้นว่าคนกด
กริ่งกวนประสาทนั้นคือใคร ก็รีบคว้าร่างบางๆเข้าไปกอด ในวินาทีนั้นเขาคิดได้เพียงอย่างเดียวเลยว่า...ถ้ามีผู้ชายคนนี้เป็นคู่แข่งหัวใจ ยาก...ที่จะเอาชนะได้

“พี่ฮอร์น เดี๋ยวแซ็คก็ตายหรอก” คำพูดนั้นทำให้คนเป็นพี่คลายอ้อมกอดออกแล้วดึงร่างบางออกห่าง
เพื่อจะดูบาดแผล

“เป็นยังไงบ้าง เห็นพี่ฮาร์พเล่าให้ฟังว่าโดนแทง เลือดพุ่งเลย”

“นี่ไงคะ เห็นมะ ไม่เห็นเป็นไรเลย” น้องสาวแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มสว่างไสวอย่างที่เขาไม่ได้เห็น ...เธอจะ
รู้มั้ยนะว่ารอยยิ้มนั้น ทำเอาหัวใจของเขาสั่นคลอนไปทั้งดวง...

“แล้วนี่ใครน่ะแซ็ค” ผู้ชายที่ทำให้ความมั่นใจของเขาหดหายหันมามองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร...ชนิด
รุนแรง

“พี่ฮอร์น อย่ามองเขาอย่างนั้นซี่ นายนี่น่ะชื่อ วี แก่กว่าแซ็คปีนึงแล้วก็ที่สำคัญ เขาเป็นคนทำแผลให้
แซ็ค โอเค๊” แค่เธอพูดแค่นั้นรอยยิ้มกว้างไม่แพ้น้องสาวก็ถูกส่งมาให้ ผิดกับสายตาเมื่อกี๊ลิบลับ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณวี ผม...ทวิคาเป็นพี่ชายของยัยแซ็ค จะเรียก พี่ฮอร์นตามยัยนี่ก็ได้ครับ”

“ใครเรียกพี่ว่าฮอร์นกันล่ะ แซ็คเรียกพี่ว่าพี่หอนนนนต่างหาก” ...โป๊กกก มะเหงกจากมือหนาๆถูกแจกให้
น้องสาว...

“ง่ะ เจ็บนะพี่ แล้วพี่ฮาร์พล่ะคะ อยู่รึเปล่า” เด็กสาวถามขณะที่มือน้อยๆก็กำลังลูบหัวตรงที่ (โดนมะเหงก
เขกจน...) เจ็บป้อยๆ

“อยู่ อยู่ข้างในแน่ะ เข้าไปหาสิ เชิญคุณวีด้วยนะครับ”

“เรียกผมว่าวีก็ได้ครับพี่ฮอร์น”

“แซ็ค พาวีเข้าไปข้างในสิ จะรีบไปไหน” พี่ชายดึงเสื้อของน้องสาวที่กำลังจะวิ่งเข้าไปข้างในไว้ แล้วรับ
กระสอบข้าวจากผมไปอย่างง่ายดาย ราวกับกระสอบข้าวเบาราวนุ่น...

“พี่ฮาร์พคะ เป็นไงบ้าง” ผมก็ได้แต่เดินตามเธอมา ก็บ้านเธอนี่นะ แล้วผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งหัน
หลังอยู่บนเก้าอี้ ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆหันมาหาเจ้าของเสียง

“แซ็ค...” เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความเป็นห่วงทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายเจ็บตัว...

“สวัสดีครับ”

“นายตามมาทำไม”

“สวัสดีค่ัะ” ...ให้ตาย ผู้หญิงคนนี้สวยสุดๆ แต่เค้าโครงหน้าคล้ายพี่ฮอร์นจัง หรือว่า...จะเป็นพี่สาวที่แซ็ค
พูดถึง

“พี่สาวของแซ็คหรือครับ” มูลาส่งยิ้มให้เมื่อได้ยินคำสรรพนามที่เรียกนั้น ...ครึ่งหนึ่งของหัวใจเริ่มยอม
รับแล้วว่าเด็กคนนั้นคือน้องสาวที่น่ารักสำหรับเธอ แต่อีกครึ่งอคติที่มียังคงอยู่...จะทำอย่างไรกับหัวใจ
อันเลวร้ายนี้ดีนะ

“ใช่ สวยใช่มั้ยล่า แต่ห้ามชอบนะเพราะพี่ฮาร์พมีชายในดวงใจอยู่แล้วววววถึงนายชอบไปก็แห้วอยู่ดี”
ผมลอบยิ้ม ...คงจะหลงรักพี่ฮาร์พตั้งแต่ได้เห็นหน้า ได้ยินเสียงหวานๆนั้นไปแล้ว ถ้าเขาจะไม่ฝากหัวใจ
ไว้ที่เธอ โดยที่เขาก็ไม่คิดที่จะเอาคืนมาซะด้วยสิ...

“แล้วถ้าผมรักล่ะครับ”

“เฮ้ย!” แซ็คร้องเสียงดังลั่น ด้วยความตกใจ ในขณะที่มูลาไม่ตกใจเลยซักนิด เพราะสังเกตได้แต่แรก
เห็นแล้วว่า ผู้ชายคนนี้มองน้องสาวเธอด้วยสายตาอ่อนโยนตลอด ทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวานยิ่งนัก

“คุณ...”

“วี ครับ”

“คุณวีแน่ใจเหรอคะว่ารักฉัน ไม่ใช่ยัย...” หญิงสาวสบตายิ้มๆและแกล้งแหย่ชายหนุ่มตรงหน้าเล่นๆ ทำ
เอาผมหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้...ครอบครัวนี้แม่งรู้ทันคนชะมัด จะมีซื่อๆบ้าๆ ติงต๊องก็ยัยน้องคนสุดท้อง
นี่แหละ เฮ้อ...ปวดหัว รักเข้าไปได้ไงนะเรา

“ยัย? ใครกันคะพี่ฮาร์พ” เสียงห้าวๆที่ฟังในคราวแรกให้ตายก็ไม่คิดว่าเป็นเสียงของผู้หญิงดังขึ้นงงๆ