...-*- รักสุดใจ ยัยสุดห้าว -*-...

ลำดับตอนที่ #7 : ความเหมือนที่แตกต่าง

“ว๊ากกกก!” เสียงห้าวดังขึ้น สามารถยุติสงครามน้ำลายระหว่างพี่น้องได้ไปถนัดใจ และสามารถเรียกเอาความสนใจทั้งหมดพุ่งมาที่ฉันได้แต่ัเพียงผู้เดียว หุหุหุ น้องชายพี่ยูก็เลยหันมามองฉันก่อนที่จะเอานิ้วชี้หน้า

“เธอ!”

“พวกเธอสองคนรู้จักกันเหรอ” พี่ยูถามและหันหน้ามาที่ฉัน ฉันก็เลยส่ายหัวดิก...และด้วยความปวดที่ทวีขึ้นทุกๆนาทีทำให้ฉันรีบกระตุ้นความทรงจำของพี่ยู...

“พี่จะพาแซ็คมาทำแผลไม่ใช่เหรอ” ...เท่านั้นแหละ พี่ยูถึงจำได้ว่าที่กลับมานี่มาทำอะไร

“เออ ใช่! เร็วๆเข้าบ้านกัน วี นายไปเอากล่องทำแผลมาทีดิ๊”

“เอามาทำไม ?” ฉันก็เลยยื่นแขนให้ดู ไอ้ผู้ชายตรงหน้าก็หน้าเหวอไป ชั่วขณะ แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทำตามคำสั่งของพี่ ใช้เวลาแค่ชั่วอึดใจทุกอย่างก็เตรียมพร้อม แต่ฉันนี่สิ หน้าจืดเจื่อนเพราะกลัวความแสบ จากการล้างแผลด้วยแอลกอฮอร์

“ไม่ต้องล้างแผลไม่ได้เหรอ” ฉันมองหน้าคนที่กำลังยึดแขนฉันไว้แน่นด้วยสายตาวิงวอนที่พยายามปั้นให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่เสียดายที่คนที่กำลังยึดแขนฉันไม่ใช่พี่ยูเลยพูดกันยาก เขาไม่ยอมหลงกลฉัน...พี่ยู...คัมแบ็คคคค Come back to me…

“กลัวเหรอ?” รู้มั้ยหน้าตานายน่ะโค-ตรจริงจังเลยว่ะ แต่น้ำเสียงกับสายตานายนี่ดิ... น่าเจี๋ยนทิ้งจริงๆ เสียงกวนฝ่าพระบาทชะมัด

“ไม่ได้กลัวซะหน่อย”

“ปากแข็ง!” …ถึงนายจะพูดเสียงเบาแต่ฉันได้ยินนะเฟ่ย อยากตายนักรึไงฟะ...

“นายพูดว่าอะไรนะ!”

“เปล๊า ไม่ได้พูดอะไรเล๊ย” แหยะ นายนี่มัน...ฮึ่ม ถ้าแขนฉันไม่ได้อยู่ในมือนายนะ...แง่ง แม่จะกัดให้หู
หลุดเลย แต่เท่าที่ฉันทำได้ก็คือสะบัดหน้าหนี แล้วพ่อคุณก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง รีบเอาสำลีชุบแอลกอ
ฮอร์แล้วเช็ดบนแผล

“อะจ๊ากกกกกกกกกก เย็นๆๆๆๆ” แค่ไอ้สำลีในมือหมอนั่นแปะไปบนแผลฉันเท่านั้นแหละ ฉันก็แหกปาก
ดังลั่นจนนายนั่นสะดุ้งสุดตัว

                 ทันทีที่เธอตรงหน้าร้องลั่นออกมา ดิ้นไปดิ้นมาพยายามบิดให้แขนหลุดออกจากมือผม แต่ขอโทษ...ยากครับยาก เรื่องอะไรจะปล่อย ถึงแม้ว่ามือมันเริ่มจะไม่ค่อยมีแรงแล้วก็เถอะ เพราะอะไรน่ะหรือครับ เพราะ...ผะ...ผมกลั้นหัวเราะอยู่น่ะสิ ถามได้! ผู้หญิงอะไร๊ ปากแข็งชะมัด กลัวก็บอกมาว่ากลัวเซ่ แค่เห็นแอลกอฮอร์หน้าก็ซีดละ แล้วไม่ได้แค่ซีดอย่างเดียวนะ ยังทำหน้าเจื่อนอีกด้วย ...ทีอย่างงี้ล่ะกลัวแสบ ทีตอนสู้ล่ะ ถวายชีวิต...หึหึหึ น่าสนใจจริงจริ๊งผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่พี่พามาที่บ้านละก็ยังคิดอยู่เลยว่า โชคดีขนาดไหนที่ได้เจอผู้หญิงที่กำลังสนใจและได้รู้จักได้เร็วขนาดนี้ แต่จะว่าไปนะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเป็นแบบนี้เลยซักคน...(อ้อ ลืมไป ยกเว้นพี่ยูไว้คนนึงละกัน) ทั้งห้าว ทั้งเถื่อน ทั้งแปลก แบบน่ารักๆได้ขนาดนี้ เป็นผู้หญิงที่น่ารัก มากพอที่จะรัก...เป็นอย่างยิ่ง

“แซ็ค เป็นอะไรไป ไอ้วีมันทำอะไรแซ็คเหรอ” พี่ยูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา แต่ภาพที่เห็นก็คือน้องชายนั่งหน้าแดงก่ำด้วยอาการที่กำลังกลั้นหัวเราะ แต่คงทนไม่ไหวแล้วมั้งเลยนั่งกุมท้องตัวงอและระเบิดหัวเราะเสียดังลั่นแทน โดยที่อีกมือหนึ่งยังคงจับมั่นไว้ที่แขนเรียวของเด็กสาว ที่ทำหน้าบูดหงิกงอ อย่างอารมณ์เสีย

“วี นายไปแกล้งอะไรแซ็คเค้า”

“ปะ...เปล่านะพี่ ผมไม่ได้ กะ...แกล้งซะหน่อย ฮึ ฮึ อุ๊บ...555 โอ๊ย!” เสียงร้องท้ายสุดเกิดขึ้นจากการที่เด็กสาวตรงหน้าใช้มือข้างที่ยังว่างอยู่ซัดไปที่ไหล่ของอีกฝ่ายดังอั๊ก!

“ทำแผลไปเร็วๆอยากกลับบ้านแล้ว” ผมมองหน้าเธอ...ดู คนอุตส่าห์ทำแผลให้ ยังจะมาสั่ง...

“คร๊าบ คร๊าบบบบ คุณหนู เอ้า เสร็จละ” ในที่สุดก็ทำแผลเสร็จซะที ทำไมมันเร็วจังวะ...ทั้งที่ยังอยากคุย
อีกหน่อยแท้ๆ และดูเหมือนพี่สาวสุดที่รักจะมองออกว่าผมสนใจผู้หญิงคนนี้เลยออกปาก...

“วี นายไปส่งแซ็คที่บ้านด้วย อ้อ แล้วก็หยิบของที่พี่วางไว้หน้าบ้านไปด้วยนะ” เธอไหว้ขอบคุณพี่ยูอย่าง
งาม ท่าทางผู้หญิงสองคนนี้จะจูนกันติดแฮะ คงเพราะเถื่อนเหมือนกัน...