รักร้ายๆ...ของนางร้าย(ที่)รัก

ลำดับตอนที่ #6 : ...ปฎิเสธ และ เจ็บปวด...

                  

              "ชิน!!!" ...แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อไปใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงมาและบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างไม่ปราณี 

"ฉันไม่ใช่ยัยฝนนะ!" สราริลพยายามใช้มือที่อ่อนแรงดันแผ่นอกกว้างออกไปหลังจากได้รับอิสระที่ริมฝีปาก แต่ก็ไร้ผล ร่างสูงโน้มตัวลงมาควานหาริมฝีปากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งที่เธอมีปฏิกิริยาโต้ตอบออกไป รู้สึกเหมือนกับว่า รสจูบนั้นยิ่งอ่อนโยนลงเรื่อยๆ ทั้งอ่อนโยน อ่อนหวานทว่าเร่าร้อนยิ่งนัก และยิ่งทำให้เธอหมดเรี่ยวหมดแรงมากเท่านั้น จนวงแขนเรียวต้องโอบลำคอของชายหนุ่มไว้เพื่อการทรงตัวเพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนกับขาไม่มีแรงจนทรุดฮวบยังดีที่เขารับไว้ทันและไม่ดีเลยที่เขาช้อนตัวอุ้มเธอมุ่งตรงไปที่เตียง พอร่างบางในอ้อมแขนเห็นเตียงเท่านั้นล่ะ พยายามดิ้นทั้งที่หมดแรงแต่อ้อมแขนก็กลับยิ่งกระชับขึ้น เมฆินทร์วางร่างบางแผ่วเบาก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อของตัวเองแล้วโน้มตัวตามลงไป หญิงสาวพยายามผลักดิ้นรนสุดชีวิต แต่การดิ้นนั้นกลับยิ่งทำให้เขาจับข้อมือเธอไว้แน่นก่อนที่ริมฝีปากร้อนๆจะลูบไล้สัมผัสทั่วร่าง... [เซ็นเซอร์...ครับ]

              เมฆินทร์ค่อยๆลืมตาหลังจากรู้สึกตัวว่าโดนแสงแดดแยงหน้ามาหลายนาที และรู้สึกได้ถึงร่างอันบอบบางของหญิงสาวในอ้อมแขน ผมยาวสลวยบอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาไม่ควรแตะต้องยิ่งนัก เพราะเธอคือเพื่อนสนิทที่ซี้ย่ำปึ๊กกันกับเขา ...เป็นเขาหรือนี่ ที่ทำลายความสัมพันธ์แบบเพื่อนทลายลงในชั่วระยะเพียงค่ำคืนเดียว! ...เขาขยับตัวจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ร่างที่อยู่บนเตียงเดียวกันก็ส่งเสียงในลำคอและตวัดเรียวแขนกลับมากอดรั้งเขาไว้อีกครั้ง ร่างสูงใหญ่แข็งทื่อ ...นี่เธอทำอะไรน่ะ... รู้มั้ยว่าทำแบบนี้แล้วมันอันตรายต่อตัวเองแค่ไหน ถ้าเขาไม่ควบคุมอารมณ์ไว้เดี๋ยวก็คงไม่พ้นที่จะต้องก้มลงไปจูบเธออีกครั้งแน่ๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาอยากขำแต่กลับขำไม่ออก... เขาคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้ด้วยคิดว่าเธอคงจะหนาวถึงรั้งเขาไม่ให้ไปแม้ในยามหลับใหล ซักพักอ้อมกอดของเขาคงจะร้อนเกินไปจนทำให้เธอตื่น หญิงสาวกระพริบตาสองสามที ก็เบิกตาโต มีร่องรอยของความผิดหวังอยู่ในดวงตาคู่นั้นมากมาย จนเขาต้องเป็นฝ่ายหลบตา

"ซิน..." เธอก้มหน้าลง สูดหายใจทั้งลึกและยาวนานก่อนเอ่ยบอกถ้อยคำที่เขาแทบจะไม่อยากเชื่อ

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น" สราริลหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนลุกขึ้นและจะเดินจากไป ถ้าเขาไม่รั้งข้อมือเธอไว้

"ซิน เราคบกันเถอะ แล้วเราก็อยากให้ซินย้ายมาอยู่ด้วยกัน"

"แล้วหัวใจของชินล่ะ จะทำยังไง"

"เราจะไปขอเลิกกับฝน..."เขาดึงร่างบางเข้ามากอด หญิงสาวร้องไห้โฮอย่างไม่แคร์ ความอัดอั้นตันใจทุกอย่างของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว เธอเองเพิ่งค้นพบว่าจริงๆแล้วหัวใจของเธอมอบให้เขาตั้งนานแล้ว เพิ่งรู้ก็วินาทีนี้เอง...ว่ารักผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน