รักร้ายๆ...ของนางร้าย(ที่)รัก

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องราวต้นตอของความยุ่งยาก

              

ถึงแม้ว่าจะยุ่งอยู่กับการซ้อมละครที่จะเป็น ‘นางร้าย’ บนเวทีแล้ว สราริลก็มาซ้อมบท‘นางร้ายนอกจอ’อย่างไม่หยุดยั้ง ต่อหน้าเขาเวลาอยู่กับเขา เธอก็จะเป็นเพื่อนที่แสนดี (ตรงไหนกัน)เหมือนเดิม แต่ถ้าเกิดมีการนัดกันไปเที่ยวระหว่างเพื่อนรักกับแฟนสาว เธอเป็นต้องรั้งไว้ทุกครั้ง หรือไม่ก็ขอร้องให้อยู่เป็นเพื่อนแทบจะทุกครั้ง ยกเว้นบางครั้งที่เธอเบื่อๆปล่อยเขาไปบ้าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่... หรือไม่บางที ก็เป็นเหตุการณ์ที่พ่อคนซื่อไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเล๊ย อาทิ...

            ตอนนั้นเขากำลังหลับสนิทในห้องเลคเชอร์ เธอก็ไปดึงแว่นออกมาเล่น(ปกติเมฆินทร์จะใส่คอนแทคเลนส์ยกเว้นตอนที่เธอขอร้องให้ใส่แว่นเพื่อที่จะได้เอาหน้าหล่อๆไปอวดสาว --“—แป่ว...) เธอเล่นไปเล่นมาซักพักพ่อตัวดีถึงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา มือควานหาแว่นเพราะมองอะไรไม่เห็น (ตาบอดรึไง)

“หาอะไรอยู่จ๊ะ ใช่นี่รึเปล่า” เธอยื่นแว่นไปให้เขาใกล้ๆ และพอชายหนุ่มจะคว้าเธอก็เอามือหลบวืบทันเวลา...เธอหลบไปหลบมาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหมดคาบและเดินออกมาจากห้องเพื่อไปเรียนที่ห้องต่อไป (ยุ่งยากชะมัด) คราวนี้ร่างสูงใช้กลยุทธ์ใหม่ เขาทำเสียงดุ

“ซิน!” ในขณะที่เธอกำลังยืนจ้องเขางงๆนั้นเอง ไอ้คุณเพื่อนแสนรักก็ฉกแว่นกลับคืนไป(จนได้) แต่ก็อยู่ในท่าทางที่ไม่ดีนักหรอกนะ ก็เขากำลังยืนคล้ายๆจะคร่อมเธอไว้ที่กำแพง และเผอิ๊ญที่สาวๆคณะบัญชีเดินผ่านมาพอดิบพอดี หนูดาวคณะของเราก็มองอย่างไม่เชื่อสายตา และยังเห็นแฟนของตัวเองขยี้ผมสลวยของผู้หญิงอีกคน(ซึ่งก็คือเธอนั่นแหละ)ด้วยความเอ็นดูแกมหมั่นไส้ ...คงจะทนดูไม่ได้มั้งเลยรีบเดินหนีไป

“ชินอ่ะ ผมเรายุ่งหมด ขยี้มาได้ไงห๊ะ”

“แหม เขาเรียกว่าลงโทษต่างหาก จริงมั้ย” แล้วร่างสูงก็ลงมือขยี้ผมสลวยนั้นอีกรอบ…

               และในครั้งนี้วันนี้ก็อีกเช่นกัน ซินนัดทานข้าวกับเพื่อนสนิทกันที่ร้านอาหารแสนโรแมนติก
แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ร้านอาหารที่เธอมั่นใจว่าผู้หญิงคนที่เป็นคนรักของเมฆินทร์จะต้องเดินผ่าน ระหว่างทานอาหารกับเขาก็พูดคุยหยอกกันตามปกติจนกระทั่ง...

“ชินนี่ๆซินแสดงได้ดีขึ้นตั้งเยอะแล้วนะ รุ่นพี่ชมด้วยล่ะ” แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับไม่ได้ฟังคำเธอซักนิด จ้องมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเอาเป็นเอาตายดวงตาเบิกกว้างเพ่งมองราวกับจะเจ็บปวด

“ชิน มีอะไร” เธอมองตามสายตาของเขา ไปพบกับร่างเล็กน่าทะนุถนอมกับชายหนุ่มรูปงามเคียงข้างกาย จึงได้รู้ว่ามันคืออะไร ได้แต่คิดว่า...ว๊าว ยัยนี่พัฒนาขึ้นนี่ ไม่กี่วันก็หาผู้ชายมาควงได้ทันใจจริงๆ...

“ซิน กลับกันเถอะ” เสียงทุ้มสั่นระริกอย่างเจ็บปวด ทำเอาเธอใจสั่นและระลึกวาบ ...นี่เธอเป็นคนที่ทำให้เพื่อนซี้ตรงหน้าต้องเจ็บปวดรึเปล่า...ชายหนุ่มรีบจ่ายเงินค่าอาหารแล้วรีบเดินออกจากร้าน พร้อมทั้งจูงมือเธอไปที่ร้านเหล้าและซื้อออกมาเป็นลังก่อนที่จะพาเธอไปที่คอนโดของเขาที่เขาแยกมาอยู่คนเดียว เมื่อเขานั่งลงที่พื้นพร้อมเปิดฝาขวดเหล้า เธอรีบยิงคำถาม

“ชินเป็นอะไรไป ใจเย็นๆ”

“เธอไม่เห็นรึไงซิน ฝนเดินควงมากับผู้ชายคนอื่น ทำไมฝนถึงทำอย่างนั้นได้ ทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างปวดร้าว และสั่นสะท้าน สราริล มองหน้าเขาอย่างสงสาร และรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างเต็มเปี่ยม เธอสวมกอดเข้าไปที่ด้านหลังกว้าง แนบหน้าใสๆเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่สั่นระริก เธอคิดว่าเธอคิดถูกที่เลือกกอดเข้าที่ด้านหลังของเขา เพราะตั้งแต่เข้าห้องมาเพื่อนรักของเธอไม่ได้ยอมให้เธอเห็นหน้าซักนิด ถ้าทำให้เขา

ได้ร้องไห้หรือระบายอารมณ์อะไรออกมา ก็คงจะดี...และเธอก็กำลังรู้สึกว่าร่างใหญ่ที่เธอกำลังกอดอยู่กำลังปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนะชิน เราจะอยู่ข้างๆชิน ชินยังมีซินอยู่นะ” ...แต่ทว่าเขาไม่ฟังอะไรอีกแล้ว คำพูดที่เธอพูดออกไปไม่เข้าไปในหูเขาแม้ซักนิด ร่างสูงกำลังพร่ำหาเรียกแต่ชื่อของหญิงสาวอันเป็นที่รัก ทำเอาหัวใจเธอปวดแปลบขึ้นมาในส่วนลึกของหัวใจ...หญิงสาวค่อยๆคลายวงแขนออก ...อยู่ปลอบเขาไปแบบนี้ก็คงไมมีอะไรดีขึ้น ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวคงดีกว่ามั้ง... คิดแล้วร่างบางก็ค่อยๆลุกและเมื่อกำลังจะก้าวเดินมุ่งไปที่ประตูห้องข้อมือบางก็ถูกดึงรั้งไว้แน่น  

“แม้แต่เธอก็จะทิ้งเรางั้นหรือซิน...” เหมือนอารมณ์ทุกอย่างภายในร่างของเขาจะประทุ มือแข็งจับไหล่บางแน่นจนเธอต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“ชินเราเจ็บนะ ปล่อย...ปล่อยเรานะ!” เสียงใสเริ่มแหวดังขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของเขา แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับยิ้มทั้งที่น้ำตายังคงรินไหลดวงตาร้าวรานอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ไม่ปล่อย! ”