...-*- รักสุดใจ ยัยสุดห้าว -*-...

ลำดับตอนที่ #5 : สู้โว๊ยยยย

                  ฉันเดินเล่นเตร็ดเตร่ไปเรื่อย จนถึงร้านขายข้าวก็เลยซื้อมาทีเดียว แล้วก็คิดได้ว่ากลับบ้านดีกว่า เพราะกลัวหลง...(สาเหตุอื่นไม่มีรึไง-ผู้เขียน)(ไม่มีแล้วง่ะ ก็มันมีอยู่สาเหตุเดียวนี่ จะให้ทำไง-แซ็ค) ระหว่างทางเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังโดนผู้ชาย3-4คนลากตัวไป และผู้หญิงหนึ่งในนั้นที่ฉันเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือ พี่ฮาร์พ...ฉันรีบวิ่งเข้าไป(ทั้งๆที่แบกกระสอบข้าวอยู่) แล้วเขวี้ยงกระสอบข้าวในมือไปกระแทกผู้ชาย 2 ใน 3 คนล้มไปนอนที่พื้นอย่างหมดท่า เอ้อ ลืมบอกไปน่ะค่ะ ว่ากระสอบข้าวน่ะ หนักแค่ 10 กิโลเอง แล้วก่อนที่จะคิดอะไรออก ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปหาผู้ชายที่กำลังกระชากข้อมือพี่ฮาร์พอยู่ แล้วเตะเข้าไปที่กลางเป้าจุดยุทธศาสตร์ด้วยวิชาคาราเต้ที่ได้ร่ำเรียนมานานจนถึงสายน้ำตาล...



“ตายซะเถอะ...กล้ามาทำพี่ฮาร์พเรอะ ตายๆๆๆๆๆ” แล้วฉันก็เลยขึ้นไปกระทืบๆๆๆๆๆบนตัวมันด้วยความสะใจและความโกรธถึงขีดสุดก่อนที่จะโดนใครคนหนึ่งจับแขนไว้



“แซ็คพอแล้ว...” ฉันรีบหันมามอง...พี่ฮาร์พ... ผู้หญิงตรงหน้าดูอ่อนแรงเหลือเกิน ...บอกแล้วให้เรียนคาราเต้ก็ไม่เชื่อ...



“เป็นอะไรบ้างรึเปล่า เจ็บตรงไหนบ้างมั้ย กลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวแซ็คไปส่ง” พี่ฮาร์พดูจะอึ้งๆไปเมื่อฉันพูดรัวเร็วด้วยความเป็นห่วง



“ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไรหรอก” มูลา บอกน้องสาวที่จงเกลียดจงชังด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นมากนัก แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อผู้ชายคนหนึ่งที่โดนกระสอบข้าวทับ (อิ๊อิ๊ สะใจ) หยิบคัตเตอร์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเพื่อจะแทงใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ที่สุด และที่ร้าย...คนคนนั้นคือพี่สาวของฉันเอง! พี่ฮาร์พกำลังยืนหันหลังอยู่ ฉันรีบผลักพี่ฮาร์พออกไปข้างๆและผลน่ะหรือ แขนฉันก็โดนจ้วงเข้าไปเต็มๆ เลือดพุ่งปรู๊ดออกมา แต่แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้ร๊อกกกก ฉันเตะผ่าหมากเป็นคนที่สองแล้วเตะ...ต่อย...ชก ทำทุกวิถีทางจนมันล้มลงไปสลบเหมือด พอดีกับที่ผู้ชายอีกคนกำลังจะลุก ฉันรีบตะโกนใส่เสียงกร้าว



“พาเพื่อนพวกแกออกไปเดี๋ยวนี้ หรือว่า...อยากโดนอีกคน ไปซะ!” เสียงกร้าวห้าวดังจนทุกคนสะดุ้ง แม้แต่พวกอันธพาลรีบประคองเพื่อนๆมันกลับไป พอพวกมันลับตา ฉันก็ต้องนั่งลงที่พื้นเพราะปวดแผลที่แขนจนทนไม่ไหว ...ทีเมื่อกี๊ล่ะทำเก่งนัก...



“เจ็บชะมัด” ฉันภาวนาให้คนที่มาดูแผลด้วยความเป็นห่วงเป็นพี่ฮาร์พ แต่ท่าทางพระเจ้ายังคงไม่เข้าข้างฉันเหมือนเคย เพราะพี่ฮาร์พแค่ยืนดูเฉยๆ เพราะฉันเอามือบังแผลไว้เพราะรู้ดีว่าพี่ฮาร์พกลัวเลือด แต่เพื่อนพี่อีกคนรีบดึงมือฉันออกแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันแผลไว้ให้ ตอนแรกฉันก็พยายามๆขืนไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวอาเจ๊แกแรงเยอะเหลือเกิน... แค่พี่ฮาร์พเห็นเลือดก็หน้าซีด…ซีดยิ่งกว่ากระดาษเสียอีก



“พี่ๆไปส่งพี่ฮาร์พที่บ้านได้มั้ย แล้วเดี๋ยวแซ็คตามไป...ขอบคุณมาก” แต่พี่สาวคนนั้นยังอยู่แฮะ...คนที่กระชากมือเราออกจากการบังแผล



“ชื่อแซ็คเหรอเรา ยัยฮาร์พไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยว่ามีน้องชาย 2 คน ที่พี่รู้จักก็มีแค่นายฮอร์น แล้วก็น้องสาวอีกคน...” ฉันยิ้มเผล่



“หรือว่า...แซ็คคือน้องสาวคนนั้น”



“ปิ๊งป่อง ใช่แล้วค่ะ”  ยัยเจ๊(ยังไม่รู้ชื่อ)เบิกตาโต เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด



“น้องสาวเหรอคะเนี่ย!” ยัยบ้านี่ จับฆ่าซะดีมั้ยวะ จากเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อยกลายเป็นหงุดหงิดโค-ตรๆแล้วนะ