ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เฮฮาประสาพี่น้อง
ในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึงโดนพี่ฮอร์นมาปลุกแต่เช้าเลยแฮะ แต่ก็ดีจะได้วอร์มร่างกายไปเรื่อยๆ ตื่นเต้นโว๊ยวันนี้พี่ฮอร์นจะขับรถไปส่งเป็นครั้งแรกในรอบปี มีฟามสุขจังแฮะ พูดถึงปุ๊บเสียงก็ดังมาปั๊บ ท่าทางจะตายยากดีแฮะ ก็ดี จะได้อยู่กะเราไปนานๆ
“แซ็คเดี๋ยวบ่ายสองไปซื้อข้าวให้พี่หน่อยสิ”
“เอากี่กระสอบคะ” ...ดูพี่น้องมันพูดกั๊น นั่นแรงเรอะ แบกข้าวกันเป็นกระสอบๆน่ะ...
“กระสอบเดียวก็พอแล่ว แล้วแบกไหวรึเปล่า”
“นี่พี่ฮอร์น พี่ใช้แซ็คมากี่ครั้งแล้ว แล้วครั้งนี้เพิ่งจะมาถามอะนะ”
“เออ...โทษที พี่ลืมไปว่า เรามันแรงเยอะ มิน่ากินไปเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ที่แท้ก็แรงฟายนี่เอง” แล้วทวิคาได้ยินเสียงวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและก่อนที่จะได้หนไปดูว่าอะไรเป็นอะไร เขาก็โดนยัยแซ็คกระโดดงับหูเฉย
“โอ๊ย! ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าวะ แซ็ค อยู่ๆกระโดดงับหูเนี่ย หรือว่าแกเป็นลูก ไมค์ ไทสันห๊ะ แต่แกมันน้องพี่นี่ พ่อก็ไม่ใช่ แล้วมันเอาเชื้อมาจากไหนหว่า...เดี๋ยวว่างๆต้องพาไปตรวจซะละ เนอะ...ว่ามะแซ็ค แว๊กกกก” เสียงสุดท้ายร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากโดนน้องสาว(ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหมา)กระโดดงับหูเข้าที่เดิมอีกรอบ ทวิคาคลำหูตัวเองที่เป็นรอยแดงขึ้นทันตา v^v...เวรจริงๆ...เลี้ยงมาดีไปหน่อยรึเปล่าหว่า รึว่ามันเห็นตอนที่เขาไปสู้กะไอ้คุณหมาข้างบ้าน ที่ต่างฝ่ายต่างงับหู เอ...ใช่รึเปล่านะ (ดูคนครอบครัวนี้ เฮ้อ เห็นแล้วน่าเหนื่อยใจ...-คนเขียน)
“งั้นแซ็ค ไปเลยนะค๊า”
“จะไปไหน นี่เพิ่ง10 โมง พี่ให้ไปบ่ายสองนะ”
“น่าๆไปเดินเล่นนะคะ”
“ถ้าห้ามแล้วจะฟังมั้ย”
“ไม่ค่ะ” ฉันตอบกลับในทันทีทันควันและโค-ตรจะมั่นคง เอิ๊กๆๆ พี่ฮอร์นส่ายหน้าเอือมระอาแล้วพยักหน้า
“จะไปไหนก็ไปเหอะ ระวังตัวดีๆด้วยนะ แล้วจำทางได้ใช่มั้ย หรือว่าจะเอาแผนที่” ...- -* พี่นะพี่ห่วงกันเหลือเกิน ไอ้เรื่องนี้ เออฉันมันผิดเองที่ความจำสั้นยิ่งกว่าปลาทอง...เพราะปลาทองมันความจำสั้นแค่ 3 วินาที แต่ฉันความจำสั้นแค่ 2วินาที มันสั้นกว่ามั้ยล่ะ โดยเฉพาะไอ้เรื่องเดินทางไปไหนเนี่ยนะ ฉันเป็นต้องหลงทุกที ถึงขนาดที่พี่ฮอร์นยังชม ‘มันทำไปได้ไงวะ หลงทางกลับบ้านเนี่ย แล้วมันหลงทุกครั้งเลยนะ มันทำไปได้ คิดดูดิ ไอ้แซ็คเอ๊ย’
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าหลงจะโทรมาถามละกัน”
“อืมๆดี แล้วเอามือถือไปแล้วใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าลืมทิ้งไว้แล้วให้พี่ต้องความหาตัวเหมือนครั้งนั้นอีกล่ะ หึหึ คิดถึงทีไรก็ขำทุกที” ฉันเลยทำแก้มป่องแบบประมาณว่าบอกให้รู้ ว่างอนแล้วนะ ไม่ต้องพูดอีก ฟังแล้วหงุดหงิด และทุกครั้ง (รวมถึงครั้งนี้อีกเช่นกัน) พี่ก็จะเดินมาบีบแก้มป่องๆนั้น แล้วเราก็จะหัวเราะกันสองคน...
“แซ็คเดี๋ยวบ่ายสองไปซื้อข้าวให้พี่หน่อยสิ”
“เอากี่กระสอบคะ” ...ดูพี่น้องมันพูดกั๊น นั่นแรงเรอะ แบกข้าวกันเป็นกระสอบๆน่ะ...
“กระสอบเดียวก็พอแล่ว แล้วแบกไหวรึเปล่า”
“นี่พี่ฮอร์น พี่ใช้แซ็คมากี่ครั้งแล้ว แล้วครั้งนี้เพิ่งจะมาถามอะนะ”
“เออ...โทษที พี่ลืมไปว่า เรามันแรงเยอะ มิน่ากินไปเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ที่แท้ก็แรงฟายนี่เอง” แล้วทวิคาได้ยินเสียงวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและก่อนที่จะได้หนไปดูว่าอะไรเป็นอะไร เขาก็โดนยัยแซ็คกระโดดงับหูเฉย
“โอ๊ย! ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าวะ แซ็ค อยู่ๆกระโดดงับหูเนี่ย หรือว่าแกเป็นลูก ไมค์ ไทสันห๊ะ แต่แกมันน้องพี่นี่ พ่อก็ไม่ใช่ แล้วมันเอาเชื้อมาจากไหนหว่า...เดี๋ยวว่างๆต้องพาไปตรวจซะละ เนอะ...ว่ามะแซ็ค แว๊กกกก” เสียงสุดท้ายร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากโดนน้องสาว(ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหมา)กระโดดงับหูเข้าที่เดิมอีกรอบ ทวิคาคลำหูตัวเองที่เป็นรอยแดงขึ้นทันตา v^v...เวรจริงๆ...เลี้ยงมาดีไปหน่อยรึเปล่าหว่า รึว่ามันเห็นตอนที่เขาไปสู้กะไอ้คุณหมาข้างบ้าน ที่ต่างฝ่ายต่างงับหู เอ...ใช่รึเปล่านะ (ดูคนครอบครัวนี้ เฮ้อ เห็นแล้วน่าเหนื่อยใจ...-คนเขียน)
“งั้นแซ็ค ไปเลยนะค๊า”
“จะไปไหน นี่เพิ่ง10 โมง พี่ให้ไปบ่ายสองนะ”
“น่าๆไปเดินเล่นนะคะ”
“ถ้าห้ามแล้วจะฟังมั้ย”
“ไม่ค่ะ” ฉันตอบกลับในทันทีทันควันและโค-ตรจะมั่นคง เอิ๊กๆๆ พี่ฮอร์นส่ายหน้าเอือมระอาแล้วพยักหน้า
“จะไปไหนก็ไปเหอะ ระวังตัวดีๆด้วยนะ แล้วจำทางได้ใช่มั้ย หรือว่าจะเอาแผนที่” ...- -* พี่นะพี่ห่วงกันเหลือเกิน ไอ้เรื่องนี้ เออฉันมันผิดเองที่ความจำสั้นยิ่งกว่าปลาทอง...เพราะปลาทองมันความจำสั้นแค่ 3 วินาที แต่ฉันความจำสั้นแค่ 2วินาที มันสั้นกว่ามั้ยล่ะ โดยเฉพาะไอ้เรื่องเดินทางไปไหนเนี่ยนะ ฉันเป็นต้องหลงทุกที ถึงขนาดที่พี่ฮอร์นยังชม ‘มันทำไปได้ไงวะ หลงทางกลับบ้านเนี่ย แล้วมันหลงทุกครั้งเลยนะ มันทำไปได้ คิดดูดิ ไอ้แซ็คเอ๊ย’
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าหลงจะโทรมาถามละกัน”
“อืมๆดี แล้วเอามือถือไปแล้วใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าลืมทิ้งไว้แล้วให้พี่ต้องความหาตัวเหมือนครั้งนั้นอีกล่ะ หึหึ คิดถึงทีไรก็ขำทุกที” ฉันเลยทำแก้มป่องแบบประมาณว่าบอกให้รู้ ว่างอนแล้วนะ ไม่ต้องพูดอีก ฟังแล้วหงุดหงิด และทุกครั้ง (รวมถึงครั้งนี้อีกเช่นกัน) พี่ก็จะเดินมาบีบแก้มป่องๆนั้น แล้วเราก็จะหัวเราะกันสองคน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น