ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิต...-*-สองครอบครัว
“เฮ้ย กลับแล้วนะ ขี้เกียจเรียน”
“อะไรวะ ขี้เกียจเรียนก็กลับเลยงั้นเรอะ เออใช่เซ่ แกมันหัวดีไม่ต้องเรียนก็ได้ท๊อป...ชิอิจฉาแม่งโว๊ย” ผมเลยแกล้งทำหน้าซื่อๆหันไปถามมัน
“อิจฉาแม่เราทำไมวะ” 555...ก๊ากกกกก ผมเห็นไอ้กริชหน้าเอ๋อไปชั่วขณะ ก่อนด่ากลบเกลื่อน
“เวร... ไอ้ทุเรศ ยังมีหน้ามาถาม ก็อิจฉาไงที่แม่แกไงที่ได้ลูกหัวดี ไม่เหมือนแม่เราที่ได้ลูก...อืม...แค่หล่ออย่างเดียวอะนะ” และแล้วเสียงอ้วกทีพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายก็ดังขึ้น ...แหวะ... โดยที่เจ้าตัวก็ยังทำหน้าเขินๆ ที่...ชมตัวเอง!
“เออ กลับล่ะ อยู่กับแกแล้วแม่งอยากจะอ้วกวันละ 465 รอบ” ไอ้เพื่อนเลิฟส่งสายตาขวางๆมาให้ แล้วโบกมือเหมือนกับจะบ๊ายบายแต่ผมเห็นว่ามันโบกมือไล่ผมมากกว่า...ไรฟะ >^<
................................................
“กลับมาแล้วค่า...พี่ฮาร์พ พี่ฮอร์น” เด็กสาวเปิดประตูบ้านและส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ในบ้านดังลั่นเพื่อกลบความเงียบเหงาในหัวใจ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของพี่ชายดังขึ้นและโผล่หน้ามาให้เห็น
“ไงแซ็ค กลับมาแล้วเหรอ” แล้วกลองหรือชื่อเต็มๆก็คือ ทวิคา เดินมาขยี้หัวน้องแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเห็นว่าสายตาของร่างเล็กๆยังสอดส่ายไปมาเพื่อหาใครคนหนึ่งอยู่...ด้วยสายตาที่หวาดกลัวจากขั้วหัวใจ
“มองหาใครน่ะเรา ถ้าคนที่มองหาเป็นพี่ฮาร์พล่ะก็...ไม่อยู่หรอกนะ วันนี้ไปค้างบ้านเพื่อน” เด็กสาวหน้าสลดลงทันตา
“เพราะแซ็คใช่มั้ยคะ” ร่างสูงมองร่างเล็กๆที่ก้มหน้าจนมิด แล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมพี่ฮาร์พถึงมีอคติกับเด็กคนนี้นัก ทั้งๆที่ก็เป็นน้องสาวของตัวเองแท้ๆ ขนาดตัวเขาไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงคนไหนยังรักยัยเด็กนี่ได้เลย(เรียกน้องว่า ยัยเด็กนี่เรอะ บังอาจจจจจ...) แล้วดูเหมือนว่าตัวแซ็คเองก็รู้สึกได้เหมือนกันว่า ตัวเองไม่เป็นที่รักของพี่สาวคนโต พี่สาวที่เป็นต้นแบบ เป็นตัวอย่างที่ใฝ่ฝัน แล้วก็เป็นพี่สาวที่รักที่สุด หรือเป็นเพราะเหตุการณ์นั้นที่แม่ปกป้องแซ็คให้พ้นจากการถูกรถชนเพราะแซ็ควิ่งเล่นไปถึงกลางถนนแล้วรถวิ่งมาอย่างเร็ว เลยทำให้แม่...ต้องตาย ผมเองพูดตรงๆก็คือ ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แค่ฟังๆเท่าที่มีคนเล่าให้ฟัง แล้วหลังจากนั้นถึงแม้ว่าพ่อจะพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อลูกๆทั้งสาม แต่ในที่สุดเมื่อใจสลายก็คงทนไม่ไหวเลยตรอมใจตายไปอีกคน ตอนนั้นพี่ฮาร์พเพิ่งจะอยู่ม.ต้น ยัยแซ็คก็ยังอยู่ประถมอยู่เลย ทำให้พี่ฮาร์พ
ต้องวิ่งวุ่นหางานพิเศษทำ โดยที่พวกญาติๆก็ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยังหนักเกินไปอยู่ดีกับเด็กม.ต้นอย่างนั้น พี่ฮาร์พเองก็คงคิดล่ะมั้งว่าถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ เธอก็คงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้...ทำให้ใจเกลียดน้องสาวตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว ผ่านมากี่ปีแล้วนะ
...5 ปีแล้ว เหตุการณ์อันเลวร้ายนั้น แต่แซ็คก็พยายามช่วยโดยขยันเรียนจนได้ทุนแล้วแท้ๆ แซ็คพยายามทำทุกอย่างให้พี่ฮาร์พะยอมรับแต่ก็ไม่เคยเลยที่พี่ฮาร์พจะสนใจ ไม่เคยเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณอาจะมาอุปการะเลี้ยงดูพวกเราเป็นอย่างดีหลังจากที่อาแต่งงานไปกับเศรษฐีอินเดียที่มาชอบพออยู่ก็ตาม...
“ไม่ใช่หรอก แซ็คอย่าโทษตัวเองสิ พี่ทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ มาช่วยพี่ยกไปที่โต๊ะดีกว่า”
“ได้เลยค่ะ” สาวน้อยทำตาเป็นประกาย...อะฮ้า วันนี้จะได้กินกับข้าวฝีมือพี่ฮอร์นแล้ว...อย่างงี้ก็อ้วนดิ ง่ะ...ไม่สนใจแล้วโว๊ยยยยย ห๊อมหอม ให้ตาย แผล่บๆ(เสียงที่เกิดจากการเลียริมฝีปาก จนน้ำลายเริ่มย้อย)
“แซ็คคคคค เดี๋ยวข้าวพี่ก็กลายเป็นข้าวต้มร๊อกกกกกกกก น้ำลายย้อยหมดแล้ว เช็ดๆๆๆ” ว่าแล้วเขาก็รีบดึงทิชชู่แล้วยื่นให้แม่น้องสาวตัวดี
“555 โทษค่า ก็พี่ทำกลิ่นห๊อมหอม” เด็กสาวเอาจมูกไปฟุดฟิดใกล้ๆอาหาร ทวิคาเดินมาหิ้วเสื้อน้องสาวให้ออกมาห่างๆ
“นี่แซ็คตักข้าวไว้ให้พี่เลยนะ แล้วยกหม้อในหม้อหุงข้าวออกมาเลยนะ” น้องสาวมองหน้าพี่ด้วยท่าทาง เอียงคองงๆมองตาแป๋วน้ำลายยืดๆ เหมือนลูกหมาเด๊ะๆเลยแฮะ...น้องเรา
“ทำไมล่ะคะ”
\"อ้าว...ก็พี่จะให้เราเอาช้อนส้อมมากินในหม้อเลยอะดิ ยังไงก็หมด พี่จะได้ไม่ต้องล้างจานเพิ่มด้วย”
“ว๊ากกกกกกกกกกก! พี่ฮอร์น ตายซะเถอะ...” เด็กสาววิ่งไล่ผู้เป็นพี่ชายรอบโต๊ะกินข้าว เมื่อทวิคาเริ่มเหนื่อยเลยแกล้งเก๊กแล้วพูดเสียงดุใส่น้องสาว จนทำเอาฉันเบรกเอี๊ยดดดดดดดดดด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เตญาร์...พี่เหนื่อยแล้ว” แล้วฮอร์นก็อุ้มน้องสาวมานั่งที่เก้าอี้...นี่ล่ะคือชีวิตประจำวันอันแสนสุขในบ้านหลังนี้...
“แซ็คแล้วเสาร์นี้เราจะไปที่สมาคมอีกรึเปล่า” สมาคมที่ว่า...คือสมาคมคาราเต้-โด ที่ฉันจะต้องไปที่นั่นทุกวันเสาร์เป็นปกติตอนห้าโมงเย็น
“ไปสิคะ”
“แล้วไอ้ใหญ่จะมาส่งเราเหมือนเดิมใช่ป่ะ” ฉันพยักหน้าหงึกๆไม่ยอมพูดตอบ...เพราะกับข้าวกำลังเต็มปาก ประมาณว่าไม่มีเวลาพูดว่างั้นเหอะ เรื่องกินสำคัญกว่า...555
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งให้เอามั้ย” ฉันเบิกตากว้างงงง อะไรกั๊น พี่ชายฉัน ถามถึงพี่ใหญ่ ผู้ชายนะนั่น แล้วจะไปส่ง อะเฮ้ยยยย
“พะ...พี่ฮอร์น ระ...หรือว่า พี่ชอบพี่ใหญ่! แซ็คไม่ยอมนะ ม่ายยยยยยยยย”
“โป๊กกก! ไอ้น้องบ้า คิดมาได้ไงวะ ไม่ได้ชอบเว่ย แล้วพี่ก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย” ...เสียงแรก มาจากแก้วน้ำพลาสติกที่พี่ชายสุดหล่อแสนน่ารักเอามากระแทกหัวน้องสาวที่น่ารักอย่างฉัน...เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เมื่อกี๊ข้าวเกือบติดคอแน่ะ ฉันรีบคลำหัวป้อยๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยแฮะ...
“วันเสาร์นี้น่ะพี่ว่าง เลยกะจะไปรับไปส่งซะหน่อย ไม่เอาใช่มะ ก็ได้ ยังไงพี่ก็สบายอยู่แล้ว...ที่พี่บอกน่ะก็จะให้เราไปบอกไอ้ใหญ่ว่ารอเป็นเพื่อนหน่อยเดี๋ยวพี่ไปรับเองไม่ต้องมาส่ง”
“เย๊! พี่ฮอร์นจะไปรับไปส่งเลยเหรอคะ ดีจังๆ ขอบคุณค่า พูดแล้วห้ามคืนคำนะ ไม่งั้นตกนรกใต้ดินจริงๆด้วย” แล้วหลังจากนั้นฉันก็พยายามทำตัวเป็นน้องสาวที่น่ารัก ช่วยล้างจาน ช่วยปิดประตูบ้าน ฯลฯ เพื่อที่จะทำให้พี่ฮอร์นไม่เปลี่ยนใจ...
“อะไรวะ ขี้เกียจเรียนก็กลับเลยงั้นเรอะ เออใช่เซ่ แกมันหัวดีไม่ต้องเรียนก็ได้ท๊อป...ชิอิจฉาแม่งโว๊ย” ผมเลยแกล้งทำหน้าซื่อๆหันไปถามมัน
“อิจฉาแม่เราทำไมวะ” 555...ก๊ากกกกก ผมเห็นไอ้กริชหน้าเอ๋อไปชั่วขณะ ก่อนด่ากลบเกลื่อน
“เวร... ไอ้ทุเรศ ยังมีหน้ามาถาม ก็อิจฉาไงที่แม่แกไงที่ได้ลูกหัวดี ไม่เหมือนแม่เราที่ได้ลูก...อืม...แค่หล่ออย่างเดียวอะนะ” และแล้วเสียงอ้วกทีพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายก็ดังขึ้น ...แหวะ... โดยที่เจ้าตัวก็ยังทำหน้าเขินๆ ที่...ชมตัวเอง!
“เออ กลับล่ะ อยู่กับแกแล้วแม่งอยากจะอ้วกวันละ 465 รอบ” ไอ้เพื่อนเลิฟส่งสายตาขวางๆมาให้ แล้วโบกมือเหมือนกับจะบ๊ายบายแต่ผมเห็นว่ามันโบกมือไล่ผมมากกว่า...ไรฟะ >^<
................................................
“กลับมาแล้วค่า...พี่ฮาร์พ พี่ฮอร์น” เด็กสาวเปิดประตูบ้านและส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ในบ้านดังลั่นเพื่อกลบความเงียบเหงาในหัวใจ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของพี่ชายดังขึ้นและโผล่หน้ามาให้เห็น
“ไงแซ็ค กลับมาแล้วเหรอ” แล้วกลองหรือชื่อเต็มๆก็คือ ทวิคา เดินมาขยี้หัวน้องแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเห็นว่าสายตาของร่างเล็กๆยังสอดส่ายไปมาเพื่อหาใครคนหนึ่งอยู่...ด้วยสายตาที่หวาดกลัวจากขั้วหัวใจ
“มองหาใครน่ะเรา ถ้าคนที่มองหาเป็นพี่ฮาร์พล่ะก็...ไม่อยู่หรอกนะ วันนี้ไปค้างบ้านเพื่อน” เด็กสาวหน้าสลดลงทันตา
“เพราะแซ็คใช่มั้ยคะ” ร่างสูงมองร่างเล็กๆที่ก้มหน้าจนมิด แล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมพี่ฮาร์พถึงมีอคติกับเด็กคนนี้นัก ทั้งๆที่ก็เป็นน้องสาวของตัวเองแท้ๆ ขนาดตัวเขาไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงคนไหนยังรักยัยเด็กนี่ได้เลย(เรียกน้องว่า ยัยเด็กนี่เรอะ บังอาจจจจจ...) แล้วดูเหมือนว่าตัวแซ็คเองก็รู้สึกได้เหมือนกันว่า ตัวเองไม่เป็นที่รักของพี่สาวคนโต พี่สาวที่เป็นต้นแบบ เป็นตัวอย่างที่ใฝ่ฝัน แล้วก็เป็นพี่สาวที่รักที่สุด หรือเป็นเพราะเหตุการณ์นั้นที่แม่ปกป้องแซ็คให้พ้นจากการถูกรถชนเพราะแซ็ควิ่งเล่นไปถึงกลางถนนแล้วรถวิ่งมาอย่างเร็ว เลยทำให้แม่...ต้องตาย ผมเองพูดตรงๆก็คือ ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แค่ฟังๆเท่าที่มีคนเล่าให้ฟัง แล้วหลังจากนั้นถึงแม้ว่าพ่อจะพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อลูกๆทั้งสาม แต่ในที่สุดเมื่อใจสลายก็คงทนไม่ไหวเลยตรอมใจตายไปอีกคน ตอนนั้นพี่ฮาร์พเพิ่งจะอยู่ม.ต้น ยัยแซ็คก็ยังอยู่ประถมอยู่เลย ทำให้พี่ฮาร์พ
ต้องวิ่งวุ่นหางานพิเศษทำ โดยที่พวกญาติๆก็ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยังหนักเกินไปอยู่ดีกับเด็กม.ต้นอย่างนั้น พี่ฮาร์พเองก็คงคิดล่ะมั้งว่าถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ เธอก็คงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้...ทำให้ใจเกลียดน้องสาวตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว ผ่านมากี่ปีแล้วนะ
...5 ปีแล้ว เหตุการณ์อันเลวร้ายนั้น แต่แซ็คก็พยายามช่วยโดยขยันเรียนจนได้ทุนแล้วแท้ๆ แซ็คพยายามทำทุกอย่างให้พี่ฮาร์พะยอมรับแต่ก็ไม่เคยเลยที่พี่ฮาร์พจะสนใจ ไม่เคยเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณอาจะมาอุปการะเลี้ยงดูพวกเราเป็นอย่างดีหลังจากที่อาแต่งงานไปกับเศรษฐีอินเดียที่มาชอบพออยู่ก็ตาม...
“ไม่ใช่หรอก แซ็คอย่าโทษตัวเองสิ พี่ทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ มาช่วยพี่ยกไปที่โต๊ะดีกว่า”
“ได้เลยค่ะ” สาวน้อยทำตาเป็นประกาย...อะฮ้า วันนี้จะได้กินกับข้าวฝีมือพี่ฮอร์นแล้ว...อย่างงี้ก็อ้วนดิ ง่ะ...ไม่สนใจแล้วโว๊ยยยยย ห๊อมหอม ให้ตาย แผล่บๆ(เสียงที่เกิดจากการเลียริมฝีปาก จนน้ำลายเริ่มย้อย)
“แซ็คคคคค เดี๋ยวข้าวพี่ก็กลายเป็นข้าวต้มร๊อกกกกกกกก น้ำลายย้อยหมดแล้ว เช็ดๆๆๆ” ว่าแล้วเขาก็รีบดึงทิชชู่แล้วยื่นให้แม่น้องสาวตัวดี
“555 โทษค่า ก็พี่ทำกลิ่นห๊อมหอม” เด็กสาวเอาจมูกไปฟุดฟิดใกล้ๆอาหาร ทวิคาเดินมาหิ้วเสื้อน้องสาวให้ออกมาห่างๆ
“นี่แซ็คตักข้าวไว้ให้พี่เลยนะ แล้วยกหม้อในหม้อหุงข้าวออกมาเลยนะ” น้องสาวมองหน้าพี่ด้วยท่าทาง เอียงคองงๆมองตาแป๋วน้ำลายยืดๆ เหมือนลูกหมาเด๊ะๆเลยแฮะ...น้องเรา
“ทำไมล่ะคะ”
\"อ้าว...ก็พี่จะให้เราเอาช้อนส้อมมากินในหม้อเลยอะดิ ยังไงก็หมด พี่จะได้ไม่ต้องล้างจานเพิ่มด้วย”
“ว๊ากกกกกกกกกกก! พี่ฮอร์น ตายซะเถอะ...” เด็กสาววิ่งไล่ผู้เป็นพี่ชายรอบโต๊ะกินข้าว เมื่อทวิคาเริ่มเหนื่อยเลยแกล้งเก๊กแล้วพูดเสียงดุใส่น้องสาว จนทำเอาฉันเบรกเอี๊ยดดดดดดดดดด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เตญาร์...พี่เหนื่อยแล้ว” แล้วฮอร์นก็อุ้มน้องสาวมานั่งที่เก้าอี้...นี่ล่ะคือชีวิตประจำวันอันแสนสุขในบ้านหลังนี้...
“แซ็คแล้วเสาร์นี้เราจะไปที่สมาคมอีกรึเปล่า” สมาคมที่ว่า...คือสมาคมคาราเต้-โด ที่ฉันจะต้องไปที่นั่นทุกวันเสาร์เป็นปกติตอนห้าโมงเย็น
“ไปสิคะ”
“แล้วไอ้ใหญ่จะมาส่งเราเหมือนเดิมใช่ป่ะ” ฉันพยักหน้าหงึกๆไม่ยอมพูดตอบ...เพราะกับข้าวกำลังเต็มปาก ประมาณว่าไม่มีเวลาพูดว่างั้นเหอะ เรื่องกินสำคัญกว่า...555
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งให้เอามั้ย” ฉันเบิกตากว้างงงง อะไรกั๊น พี่ชายฉัน ถามถึงพี่ใหญ่ ผู้ชายนะนั่น แล้วจะไปส่ง อะเฮ้ยยยย
“พะ...พี่ฮอร์น ระ...หรือว่า พี่ชอบพี่ใหญ่! แซ็คไม่ยอมนะ ม่ายยยยยยยยย”
“โป๊กกก! ไอ้น้องบ้า คิดมาได้ไงวะ ไม่ได้ชอบเว่ย แล้วพี่ก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย” ...เสียงแรก มาจากแก้วน้ำพลาสติกที่พี่ชายสุดหล่อแสนน่ารักเอามากระแทกหัวน้องสาวที่น่ารักอย่างฉัน...เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เมื่อกี๊ข้าวเกือบติดคอแน่ะ ฉันรีบคลำหัวป้อยๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยแฮะ...
“วันเสาร์นี้น่ะพี่ว่าง เลยกะจะไปรับไปส่งซะหน่อย ไม่เอาใช่มะ ก็ได้ ยังไงพี่ก็สบายอยู่แล้ว...ที่พี่บอกน่ะก็จะให้เราไปบอกไอ้ใหญ่ว่ารอเป็นเพื่อนหน่อยเดี๋ยวพี่ไปรับเองไม่ต้องมาส่ง”
“เย๊! พี่ฮอร์นจะไปรับไปส่งเลยเหรอคะ ดีจังๆ ขอบคุณค่า พูดแล้วห้ามคืนคำนะ ไม่งั้นตกนรกใต้ดินจริงๆด้วย” แล้วหลังจากนั้นฉันก็พยายามทำตัวเป็นน้องสาวที่น่ารัก ช่วยล้างจาน ช่วยปิดประตูบ้าน ฯลฯ เพื่อที่จะทำให้พี่ฮอร์นไม่เปลี่ยนใจ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น