ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนในชีวิตประจำวัน
น่าแปลกที่ตั้งแต่ตอนนั้น ผมคิดถึงเธอ...ตลอดเวลา แล้วก็น่าแปลกอีกเช่นกันที่ ผมเริ่มสังเกตเห็นเธอเป็นประจำ อย่างที่ไม่เคยสนใจมาก่อน ทั้งขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินขบวนเดียวกัน เดินกลับบ้านบนถนนเส้นเดียวกัน ทำไมผมไม่สังเกตเห็นเธอมาก่อนหน้านี้นะ... แล้วก็กลับกลายเป็นว่าผมได้เจอเธอทุกๆเย็นไม่เว้นแม้แต่เสาร์-อาทิตย์ แล้วเธอก็หน้ายุ่งได้ทุกวัน ทำไปได้...ผมเห็นเธอแล้วก็เลยลอบมองบ่อยๆ พอเห็นไอ้คิ้วที่ขมวดเป็นปมแน่นก็ต้องหลุดปล่อยก๊ากกกกออกมาทุกที ทีนี้ทุกคนในรถไฟฟ้าใต้ดินก็เลยมองผมแปลกๆแต่พอผ่านไปได้ซักอาทิตย์พวกเขาก็คงชินเลยไม่หันมามองอีก หึหึหึ (หัวเราะแบบแอบจิต)…
“วี...วี...เฮ้ย ไอ้วี! เหม่อไปถึงไหนวะ” กริชตะโกนใส่หู หลังจากมันเรียกซ้ำถึงสองครั้งผมก็ยังไม่รู้สึกตัว พอครั้งที่สามที่มันตะโกนเท่านั้นล่ะ ผมก็สะดุ้งเฮือกพร้อมกับมือที่ชกกลับอัตโนมัติ และท่าทางจะชกกลับหนักมือไปนิด เพราะไอ้กริชกุมท้องแล้วทรุดลงไปที่พื้น ทำหน้าอยากด่าแต่ด่าไม่ออก เพราะจุก ซักพักไอ้กริชก็ค่อยๆทุเลาความจุกมันก็เลยด่าเอาเป็นเอาตายและชกกลับ
“แกคิดถึงใครอยู่รึไงวะ ถึงเหม่อลอยขนาดนั้นน่ะ”
“เออ” กริชเบิกตาโต แล้วผิวปากล้อๆกับเพื่อนข้างๆ
“วู้ววว เดี๋ยวนี้ไอ้คนไร้หัวใจมันก็ีรักใครเป็นแล้วโว๊ย ไม่น่าเชื่อ แล้วใครเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นวะ” …ไม่ผิดหรอกที่มันพูดอย่างนั้น ที่ว่าผมว่าเป็นคนไร้หัวใจ เพราะตั้งแต่ขึ้น ม.ปลายมาผมก็มีสาวมาขอคบด้วยไม่ใช่น้อยๆ แต่ผมก็ปฏิเสธไปทุกรายด้วยเหตุผลเดียว ว่าคนที่ใช่ของเราไม่ใช่เธอ... ถึงแม้ว่าผู้หญิงที่มาสารภาพรักจะเป็นถึงสาวที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนก็ตาม เพื่อนๆในกลุ่มผมต่างก็บอกกันเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมมีตาแต่หามีแววไม่...เวร! ก็คนมันไม่ชอบ แล้วจะให้ชอบได้ไงฟะ น่าเบี่ย... พอผมบอกอย่างนั้นไปพวกมันก็ทำน้ำตาตก แล้วแอบนินทาต่อหน้าว่า ‘งั้นก็แสดงว่าพวกสาวๆเค้าหลงผิดกันใช่มั้ย ที่มาชอบคนแบบนายน่ะ เฮ้อ น่าอิจฉามันจริงๆเล๊ยยย’ผมก็เลยแกล้งตบไปกลางหลังพวกมันคนละป๊าบ โทษฐานทำเสียงกระแดะอย่างกะกระเทยควาย...
“…” ไอ้กริชเห็นผมเงียบเลยยิ่งถามต่อ
“ชื่ออะไร บอกหน่อยสิ อยากเห็นหน้า พามาให้ดูได้ปะ เอ...อยากรู้จังใครกันนะที่ทำให้นายเหม่อขนาดนั้นได้...”
“ไม่รู้...ไม่รู้แม้แต่ชื่อ” ทีนี้เพื่อนๆที่น่าเคารพยิ่งดูน่าเตะเข้าไปใหญ่ เพราะแต่ละคนทำหน้าตกใจแบบ...อะนะ พูดง่ายๆสั้นๆก็คือ ทุเรศ
“โห! ยิ่งบอกแบบนี้ยิ่งอยากเห็นแฮะ จะสวยกว่าพี่ยูรึเปล่าน๊าาา”
“ไม่...ไม่สวยกว่า แถมดูห้าวกว่าตั้งเยอะ”
“เฮ้ย มีคนห้าวกว่าพี่ยูด้วยเหรอวะ เจ๊นั่นนี่ก็สุดๆแล้วนะ”
“พูดงี้เหรอ เดี๋ยวก็ไปฟ้องหรอก” ผู้หญิงที่กำลังโดนนินทาอยู่ ไม่ใช่ใครหรอกครับ แต่เป็นพี่สาวคนสวยของผมเอง เจ๊นั่นเค้าสวยจริงๆนะ หน้าว๊าน หวาน แต่นิสัยเถื่อนโคตรๆ ...ไม่มีคำบรรยายใดๆ ซักคำที่ลึกซึ้ง ให้เข้ากับความโหดเถื่อนของเธอได้เลย... นั่นล่ะครับเพลงประจำตัวเจ๊เค้าที่พวกเราช่วยกันแต่งขึ้น และทุกครั้งที่พวกผมร้องล้อเจ๊ สาวหน้าหวานก็กลายเป็น นางพญามารสุดโหดที่วิ่งไล่กระทืบพวกผมกันทีละคน...
“วี...วี...เฮ้ย ไอ้วี! เหม่อไปถึงไหนวะ” กริชตะโกนใส่หู หลังจากมันเรียกซ้ำถึงสองครั้งผมก็ยังไม่รู้สึกตัว พอครั้งที่สามที่มันตะโกนเท่านั้นล่ะ ผมก็สะดุ้งเฮือกพร้อมกับมือที่ชกกลับอัตโนมัติ และท่าทางจะชกกลับหนักมือไปนิด เพราะไอ้กริชกุมท้องแล้วทรุดลงไปที่พื้น ทำหน้าอยากด่าแต่ด่าไม่ออก เพราะจุก ซักพักไอ้กริชก็ค่อยๆทุเลาความจุกมันก็เลยด่าเอาเป็นเอาตายและชกกลับ
“แกคิดถึงใครอยู่รึไงวะ ถึงเหม่อลอยขนาดนั้นน่ะ”
“เออ” กริชเบิกตาโต แล้วผิวปากล้อๆกับเพื่อนข้างๆ
“วู้ววว เดี๋ยวนี้ไอ้คนไร้หัวใจมันก็ีรักใครเป็นแล้วโว๊ย ไม่น่าเชื่อ แล้วใครเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นวะ” …ไม่ผิดหรอกที่มันพูดอย่างนั้น ที่ว่าผมว่าเป็นคนไร้หัวใจ เพราะตั้งแต่ขึ้น ม.ปลายมาผมก็มีสาวมาขอคบด้วยไม่ใช่น้อยๆ แต่ผมก็ปฏิเสธไปทุกรายด้วยเหตุผลเดียว ว่าคนที่ใช่ของเราไม่ใช่เธอ... ถึงแม้ว่าผู้หญิงที่มาสารภาพรักจะเป็นถึงสาวที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนก็ตาม เพื่อนๆในกลุ่มผมต่างก็บอกกันเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมมีตาแต่หามีแววไม่...เวร! ก็คนมันไม่ชอบ แล้วจะให้ชอบได้ไงฟะ น่าเบี่ย... พอผมบอกอย่างนั้นไปพวกมันก็ทำน้ำตาตก แล้วแอบนินทาต่อหน้าว่า ‘งั้นก็แสดงว่าพวกสาวๆเค้าหลงผิดกันใช่มั้ย ที่มาชอบคนแบบนายน่ะ เฮ้อ น่าอิจฉามันจริงๆเล๊ยยย’ผมก็เลยแกล้งตบไปกลางหลังพวกมันคนละป๊าบ โทษฐานทำเสียงกระแดะอย่างกะกระเทยควาย...
“…” ไอ้กริชเห็นผมเงียบเลยยิ่งถามต่อ
“ชื่ออะไร บอกหน่อยสิ อยากเห็นหน้า พามาให้ดูได้ปะ เอ...อยากรู้จังใครกันนะที่ทำให้นายเหม่อขนาดนั้นได้...”
“ไม่รู้...ไม่รู้แม้แต่ชื่อ” ทีนี้เพื่อนๆที่น่าเคารพยิ่งดูน่าเตะเข้าไปใหญ่ เพราะแต่ละคนทำหน้าตกใจแบบ...อะนะ พูดง่ายๆสั้นๆก็คือ ทุเรศ
“โห! ยิ่งบอกแบบนี้ยิ่งอยากเห็นแฮะ จะสวยกว่าพี่ยูรึเปล่าน๊าาา”
“ไม่...ไม่สวยกว่า แถมดูห้าวกว่าตั้งเยอะ”
“เฮ้ย มีคนห้าวกว่าพี่ยูด้วยเหรอวะ เจ๊นั่นนี่ก็สุดๆแล้วนะ”
“พูดงี้เหรอ เดี๋ยวก็ไปฟ้องหรอก” ผู้หญิงที่กำลังโดนนินทาอยู่ ไม่ใช่ใครหรอกครับ แต่เป็นพี่สาวคนสวยของผมเอง เจ๊นั่นเค้าสวยจริงๆนะ หน้าว๊าน หวาน แต่นิสัยเถื่อนโคตรๆ ...ไม่มีคำบรรยายใดๆ ซักคำที่ลึกซึ้ง ให้เข้ากับความโหดเถื่อนของเธอได้เลย... นั่นล่ะครับเพลงประจำตัวเจ๊เค้าที่พวกเราช่วยกันแต่งขึ้น และทุกครั้งที่พวกผมร้องล้อเจ๊ สาวหน้าหวานก็กลายเป็น นางพญามารสุดโหดที่วิ่งไล่กระทืบพวกผมกันทีละคน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น