ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก...ของความรัก
แนะนำตัวเลยนะครับ >^< ผม...วี ตามที่เพื่อนเรียกน่ะนะครับ จริงๆแล้วมันก็คือชื่อเล่นน่ะแหละ แต่ชื่อจริงๆที่คุณแม่ให้มาก็คือ วิศวะ เพื่อนผมทุกคนมันถามกันหมดเลยว่า แม่แกตั้งชื่อบังคับไว้เลยเหรอวะ ว่าให้เรียนวิศวกรรม... เอาแค่นี้แล้วกันครับเพราะผมอยากเล่าเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งก่อน
วันนั้นผมก็กลับจากโรงเรียนที่น่าเบื่อตามปกติ ผมลืมบอกไปผมจะอยู่ที่โรงเรียนเป็นปีรองสุดท้ายแล้วครับ เพราะผมอยู่ ม.5 แล้ว(แล้วจะบอกไปทำไมฟะ...) โอเค.เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า...วันนั้นระหว่างทางกลับบ้านผมไปเจอผู้หญิงคนนึงสายตามองจ้องตรงไปข้างหน้าจนไม่มองอะไรอย่างอื่นเลย แล้วก็ชอบกัดริมฝีปากตัวเองอยู่ตลอดเวลา ส่วนผมถูกมัดลวกๆไว้ด้านหลัง และผมของเธอก็คงยาวแค่เลยไหล่มาหน่อยนึงเลยทำให้ผมบางส่วนหลุดออกมา ซึ่งดูเธอก็ไม่ค่อยแคร์มันซักเท่าไหร่นัก เพราะแค่เสยๆแล้วก็เสร็จส่วนหน้าตาน่ะเหรอ...ก็น่ารักดีในระดับหนึ่งนะแต่ถ้าไม่เกิดเรื่องผมก็คงจะไม่มองเธอด้วยซ้ำ เพราะดูเธอห้าวๆโหดๆยังไงก็ไม่รู้และแน่นอนว่า...หลุดวงโคจรในเรื่องสเป็คอย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วอยู่ๆเธอก็ดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดินสะดุดกระป๋องโค้กที่ไอ้พวกซกมก น่าเกลียด นิสัยเลวทราม...(อุตส่าห์บรรยายตามความรู้สึกเธอเลยนะเนี่ย)ที่ทิ้งไว้อย่างมักง่าย ร่างบางๆก็เลยล้มโครมลงไปจูบพื้นแบบเต็มๆ! ผมอดไม่ได้จริงๆนะ เลยกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว ผมคาดว่าเธอจะกลับมาตวาดด้วยซ้ำ แต่เปล่า...เธอก้มหยิบกระป๋องน้ำอัดลมไว้ที่มือทั้งสองข้างแล้วลุกขึ้นยืนก่อนทำอะไรที่ผมนึกไม่ถึงก็คือ...เขวี้ยงไปข้างหน้าสุดแรง ผมมองตามไปก็เลยเห็น...คุณยายกำลังโดนพวกวัยรุ่นไร้สมอง หน้าทุ-เรศๆกำลังไถเงินอยู่ อะฮ้า แม่นจริงๆแฮะ ผมเห็นแล้วเจ็บแทนแต่ก็อดสมน้ำหน้าไม่ได้ ทำไมสังคมสมัยนี้ถึงมีแต่วัยรุ่นที่ทำตัวโง่กว่าค-ว-า-ยนักนะ(เพราะว่าสมัยนี้ใครๆก็รู้...ควายมันไม่โง่แล้ว) แล้วผมก็เห็นเธอคนเดิมควานหาของอะไรในกระเป๋า(ย่าม)ที่เธอสะพายอยู่ใบนั้นก่อนที่ผมจะเห็นหนังสติ๊ก (เอ่อ...ก็ไอ้ที่ไม้เป็นรูปตัว Y สำหรับเอาไว้ใช้ยิงนก ยิงสมองกลวงๆของพวกนิสัยไม่ดี อะไรอย่างเงี๊ยะ) และหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆในกระเป๋าขึ้นมาอีก (คิดดูสิในกระเป๋า! ผมชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิว่าในกระเป๋าใบนั้นมันมีอะไรบ้าง แล้วเธอก็เริ่มเล็งอีกครั้ง จนกระทั่งได้จุดที่ต้องการ หลังจากนั้นก็ดึงหนังยางสุดแรง แล้ว...1...2...3...เปรี้ยง เปรี้ยง ก้อนกินเล็กๆกระแทกไปที่สมองกลวงๆอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ไอ้วัยรุ่นที่รกสังคมสองคนนั่นก็รีบอันตรธานจากไป ผมยืนมองอ้าปากค้าง O_o! ร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงคุณยายคนนั้นแล้วกำลังจะพาเดินจากไป แต่แล้วเธอก็เดินกลับมาหาผมแล้วผมก็๋ได้ยินเสียงห้าวๆตะโกนใส่อย่างฉุนเฉียว
“ขำบ้าอะไร ถึงเราจะซุ่มซ่ามก็ยังดีกว่าพวกไร้น้ำใจอย่างนายน่ะแหละ” เธอถึงกับเดินกลับมาด่าผมเชียวนะ จะปลื้มดีมั้ยเนี่ย แต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเพราะยังอ้าปากค้างอยู่(น่านนนน...แมลงวันบินเข้าไปในปากเกือบสิบตัวแล่ว) ที่ทำได้ก็มีเพียงแต่ยิ้มให้ เพราะขำ… ตั้งแต่เกิดมาวันนี้เป็นวันแรกที่ถูกผู้หญิงด่าว่าไร้น้ำใจ เออเว๊ย ปกติผมได้คะแนนความประพฤติด้านการช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นคนอันดับแรกๆของชั้นเลยนะ เพราะผมเป็นคนยิ้มง่ายอารมณ์ดีแล้วก็ไม่ว่าใครจะขอร้องก็ดั๊นโง่ให้ความช่วยเหลือหมด แล้วด้วยความที่เป็นคนหูดีมาตั้งแต่เด็ก ผมก็เลยได้ยินเธอบ่น
“คนอะไรวะ เราอุตส่าห์ด่า...ยังยิ้มอีกแหนะ” แล้วผมก็เห็นร่างบางเดินส่ายหัวงงๆต่อไป จนลับตา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*ยินดีที่ได้รู้จักกับผู้อ่านทุกท่านนะครับ จะดีใจมากๆ ถ้าอ่านแล้วคอมเม้นท์ให้ด้วย
ขอบคุณคร๊าบ
วันนั้นผมก็กลับจากโรงเรียนที่น่าเบื่อตามปกติ ผมลืมบอกไปผมจะอยู่ที่โรงเรียนเป็นปีรองสุดท้ายแล้วครับ เพราะผมอยู่ ม.5 แล้ว(แล้วจะบอกไปทำไมฟะ...) โอเค.เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า...วันนั้นระหว่างทางกลับบ้านผมไปเจอผู้หญิงคนนึงสายตามองจ้องตรงไปข้างหน้าจนไม่มองอะไรอย่างอื่นเลย แล้วก็ชอบกัดริมฝีปากตัวเองอยู่ตลอดเวลา ส่วนผมถูกมัดลวกๆไว้ด้านหลัง และผมของเธอก็คงยาวแค่เลยไหล่มาหน่อยนึงเลยทำให้ผมบางส่วนหลุดออกมา ซึ่งดูเธอก็ไม่ค่อยแคร์มันซักเท่าไหร่นัก เพราะแค่เสยๆแล้วก็เสร็จส่วนหน้าตาน่ะเหรอ...ก็น่ารักดีในระดับหนึ่งนะแต่ถ้าไม่เกิดเรื่องผมก็คงจะไม่มองเธอด้วยซ้ำ เพราะดูเธอห้าวๆโหดๆยังไงก็ไม่รู้และแน่นอนว่า...หลุดวงโคจรในเรื่องสเป็คอย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วอยู่ๆเธอก็ดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดินสะดุดกระป๋องโค้กที่ไอ้พวกซกมก น่าเกลียด นิสัยเลวทราม...(อุตส่าห์บรรยายตามความรู้สึกเธอเลยนะเนี่ย)ที่ทิ้งไว้อย่างมักง่าย ร่างบางๆก็เลยล้มโครมลงไปจูบพื้นแบบเต็มๆ! ผมอดไม่ได้จริงๆนะ เลยกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว ผมคาดว่าเธอจะกลับมาตวาดด้วยซ้ำ แต่เปล่า...เธอก้มหยิบกระป๋องน้ำอัดลมไว้ที่มือทั้งสองข้างแล้วลุกขึ้นยืนก่อนทำอะไรที่ผมนึกไม่ถึงก็คือ...เขวี้ยงไปข้างหน้าสุดแรง ผมมองตามไปก็เลยเห็น...คุณยายกำลังโดนพวกวัยรุ่นไร้สมอง หน้าทุ-เรศๆกำลังไถเงินอยู่ อะฮ้า แม่นจริงๆแฮะ ผมเห็นแล้วเจ็บแทนแต่ก็อดสมน้ำหน้าไม่ได้ ทำไมสังคมสมัยนี้ถึงมีแต่วัยรุ่นที่ทำตัวโง่กว่าค-ว-า-ยนักนะ(เพราะว่าสมัยนี้ใครๆก็รู้...ควายมันไม่โง่แล้ว) แล้วผมก็เห็นเธอคนเดิมควานหาของอะไรในกระเป๋า(ย่าม)ที่เธอสะพายอยู่ใบนั้นก่อนที่ผมจะเห็นหนังสติ๊ก (เอ่อ...ก็ไอ้ที่ไม้เป็นรูปตัว Y สำหรับเอาไว้ใช้ยิงนก ยิงสมองกลวงๆของพวกนิสัยไม่ดี อะไรอย่างเงี๊ยะ) และหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆในกระเป๋าขึ้นมาอีก (คิดดูสิในกระเป๋า! ผมชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิว่าในกระเป๋าใบนั้นมันมีอะไรบ้าง แล้วเธอก็เริ่มเล็งอีกครั้ง จนกระทั่งได้จุดที่ต้องการ หลังจากนั้นก็ดึงหนังยางสุดแรง แล้ว...1...2...3...เปรี้ยง เปรี้ยง ก้อนกินเล็กๆกระแทกไปที่สมองกลวงๆอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ไอ้วัยรุ่นที่รกสังคมสองคนนั่นก็รีบอันตรธานจากไป ผมยืนมองอ้าปากค้าง O_o! ร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงคุณยายคนนั้นแล้วกำลังจะพาเดินจากไป แต่แล้วเธอก็เดินกลับมาหาผมแล้วผมก็๋ได้ยินเสียงห้าวๆตะโกนใส่อย่างฉุนเฉียว
“ขำบ้าอะไร ถึงเราจะซุ่มซ่ามก็ยังดีกว่าพวกไร้น้ำใจอย่างนายน่ะแหละ” เธอถึงกับเดินกลับมาด่าผมเชียวนะ จะปลื้มดีมั้ยเนี่ย แต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเพราะยังอ้าปากค้างอยู่(น่านนนน...แมลงวันบินเข้าไปในปากเกือบสิบตัวแล่ว) ที่ทำได้ก็มีเพียงแต่ยิ้มให้ เพราะขำ… ตั้งแต่เกิดมาวันนี้เป็นวันแรกที่ถูกผู้หญิงด่าว่าไร้น้ำใจ เออเว๊ย ปกติผมได้คะแนนความประพฤติด้านการช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นคนอันดับแรกๆของชั้นเลยนะ เพราะผมเป็นคนยิ้มง่ายอารมณ์ดีแล้วก็ไม่ว่าใครจะขอร้องก็ดั๊นโง่ให้ความช่วยเหลือหมด แล้วด้วยความที่เป็นคนหูดีมาตั้งแต่เด็ก ผมก็เลยได้ยินเธอบ่น
“คนอะไรวะ เราอุตส่าห์ด่า...ยังยิ้มอีกแหนะ” แล้วผมก็เห็นร่างบางเดินส่ายหัวงงๆต่อไป จนลับตา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*ยินดีที่ได้รู้จักกับผู้อ่านทุกท่านนะครับ จะดีใจมากๆ ถ้าอ่านแล้วคอมเม้นท์ให้ด้วย
ขอบคุณคร๊าบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น