คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้มาเยือนยามค่ำคืน
ที่เมืองๆหนึ่งในคืนที่แสนจะเงียบสงบผู้คนกำลังหลับสบายอยู่บนเตียงอันแสนจะอบอุ่นแต่กลับมีคน 2 คนที่กำลังวิ่งหนีอะไรบางสิ่งอย่างสุดชีวิต คนทั้งสองวิ่งฝ่าแมกไม้ที่ขึ้นกันอยู่อย่างแน่นขนัดและทะลุออกสู่ถนนเส้นหนึ่ง จู่ๆคนทั้งสองก็หายตัวไปแล้วไปปรากฏตัวอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
ก๊อก...............ก๊อกๆ
หนึ่งในสองคนนั้นซึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำมีหมวกฮู้ดปิดใบหน้าเคาะประตูเป็นรหัสสัญญาณเพื่อบอกให้คนในบ้านรับรู้ว่าพวกเขามาถึงแล้ว ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นคนสองคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้น
" เดียร์นา! มีอะไรรึเปล่ามาซะดึกเชียว " ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านหลังนั้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูแปลกใจที่จู่ๆเพื่อนของเธอก็มาหากลางดึก
" แซนเนียร์ ได้โปรดดูแลเด็กคนนี้ด้วย ฉันได้เขียนอธิบายทุกอย่างไว้ในจดหมายฉบับนี้แล้ว เมื่อเธออ่านมันเธอจะเข้าใจ " เดียร์นาพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
" เกิดอะไรขึ้น? " แซนเนียร์ดูแปลกใจไม่น้อยกับคำขอร้องของเพื่อน
" เมื่อเธออ่านจดหมายเธอจะเข้าใจ แต่เธอจะรับดูแลเด็กคนนี้แทนฉันได้ไหม? " เดียร์นาถามด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง
" ได้สิ.....แต่...... " ก่อนที่แซนเนียร์จะพูดจบเดียร์นาก็ส่งเด็กทารกที่อยู่ในห่อผ้าสีน้ำตาลสู่อ้อมแขนของแซนเนียร์เพื่อนของเธอ
" เดีนร์นารีบไปกันเถอะ! พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว! " ชายผู้ซึ่งใส่ชุดเดียวกันกับเดียร์นาที่ยืนอยู่ข้างๆเธอพูดขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง
" ขอบคุณมากแซนเนีนร์ กรุณาดูแลเด็กคนนี้ให้ดีและอย่าบอกเขาจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง" เดียนาร์พูดขึ้นอย่างรีบร้อน
" พวกคุณรีบกลับเข้าบ้านไปเร็ว! พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว! และไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรห้ามเปิดประตูออกมาดูเด็ด! " ชายที่มากับเดียร์นาพูดกำชับคนทั้งสอง
" เข้าใจแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะเดียร์นา " สองสามีภรรยาหันหลังกลับเข้าบ้านแล้วปิดประตูลงกลอนล็อคอย่างแน่นหนา
เมื่อทั้งสองคนเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วชายที่ยืนข้างๆเดียร์นาจึงเร่งให้เธอรีบไปจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะตามมาทันและพบว่าเด็กไม่ได้อยู่กับเธอและถ้าพวกมันรู้ว่าเด็กอยู่ที่บ้านหลังนั้นล่ะก็ สองสามีภรรยาอาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้
" เพกัส เขาจะปลอดภัยไหม " เดียร์นาหันมาถามชายคนนั้นด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลในขณะที่กำลังวิ่งไปตามถนนที่ทอดผ่านบ้านหลังนั้น
" เมื่อเจ้าปลอดภัยข้าจะกลับมาดูแลเขาเอง " เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก็เจือไปด้วยความกังวล
ในไม่ช้าพวกเขาก็ถูกความมืดมิดยามราตรีกลืนหายไป
.....................................................................................................................................................................
12 ปีต่อมา
ชานเมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียงดังขึ้น ตอนนี้เป็นเวลา 7.30 น.แล้วและถ้าเด็กที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งเป็นเจ้าของนาฬิกาปลุกยังไม่ยอมตื่นอีกล่ะก็เขาจะต้องไปโรงเรียนสายแน่ๆ
" แอลเลน!!! ตื่นได้แล้ว !!! เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันหรอก!!! " แม่ของเขาดึงผ้าห่มที่เขาคลุมโปงเพื่อไม่ให้เสียงนาฬิกาปลุกมารบกวนการนอนของเขาออกและเขย่าตัวเขาเพื่อปลุกให้ตื่น
" นี่มันวันอาทิตย์ไม่ใช่หรอครับ หาวววววววววว............. " เขาลุกขึ้นนั่งพูดอย่างงัวเงียพลางขยี้ตาและบิดขี้เกียจไปด้วย
" นี่มันวันจันทร์! รีบไปอาบน้ำได้แล้ว " แม่ของเขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยหน่ายกับลูกคนนี้
" ห๊ะ! วันจันทร์! กี่โมงแล้วครับ " เขาถามแม่ด้วยความตกใจ
" 7.45 น. " แม่ของเขาตอบ
" หวา! ขอบคุณครับที่ปลุก " แล้วแอลเลนก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
" แอลอย่าช้าล่ะ แม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว " แม่ของเขาบอกแล้วเดินออกจากห้องไปยังห้องครัว
10 นาทีผ่านไป
แอลเลนรีบวิ่งลงบันไดมาและตรงดิ่งไปยังห้องครัว
" 10 นาทีช้ากว่าวันจันทร์ที่แล้ว 3 นาทีนะ " พ่อของเขาพูดแซวโดยมีหนังสือพิมพ์กางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย
" โธ่! พ่อครับอย่าเพิ่งแซวผมเลย ผมรีบที่สุดแล้วเนี่ย " แอลเลนพูดพร้อมกับเดินมานั่งประจำที่ของตนและเริ่มจัดการกับอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้าซึ่งประกอบไปด้วยขนมปัง 3 แผ่น แฮม 3 ชิ้น ไส้กรอก 3 ชิ้น ไข่ดาว 2 ฟองและนมอีก 1 แก้วภายในเวลา 5 นาทีแต่ก็เล่นทำให้เขาหน้าดำหน้าขียวจนแม่ของเขาต้องมาช่วยตบหลังแอ้กๆให้ไส้กรอกชิ้นโตซึ่งเป็นชิ้นสุดท้ายที่เขารีบกลืนลงไปหลุดพ้นจากหลอดอาหารลงสู่กระเพาะโดยไว
" ขอบคุณ...ครับ " แอลเลนรีบดื่มน้ำตามอีกหลายอึกเพื่อไล่ให้ไส้กรอกชิ้นโตนั่นลงสู่กระเพาะเร็วๆ
" แม่ครับแล้วเอมิลีล่ะ " แอลเลนถามขึ้นเมื่อไม่เห็นน้องสาวเลยในเช้านี้
" ออกไปก่อนที่ลูกจะลงมาได้ 5 นาทีแล้วล่ะ " แม่ของเขาตอบพร้อมกับเก็บจานอาหารที่ว่างเปล่าของเขา
" หวา! 8 โมงแล้ว ผมไปก่อนนะครับ " แอลเลนคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปยังโรงเก็บรถเพื่อไปเอาจักรยาน พอขึ้นขี่บนจักรยานได้ก็รีบปั่นออกไปเพราะเหลืออีกแค่ 15 นาทีโรงเรียนก็จะเข้าแล้ว
……………………………………………………………………………………………
To be continue…
ช่วยเมนต์กันหน่อยนะครับ
ความคิดเห็น