ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เรื่องวุ่นวายในหมู่โซลอีทเตอร์

    ลำดับตอนที่ #5 : [ตอนที่3] : เรื่องนิทานประจำเมือง&ความฝัน(?)

    • อัปเดตล่าสุด 2 พ.ย. 56


    [ตอนที่3]

    เรื่องนิทานประจำเมือง&ความฝัน(?)

     

    ________________________________________________________________________________

     

    Soul:

     

    ณ ที่บ้านของผม

     

      พอผมเดิน(วิ่ง)กลับมาถึงบ้านผมก็รีบเดินไปที่ห้องนอนแล้วเปิดอ่านทันที

     

    นิทานประจำเมืองเรื่อง.......การมีอยู่ของคนๆนั้น

     

    .

    .

    .

    .

     

    เรื่องมีอยู่ว่า......

     

       กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ เมืองแห่งหนึ่งได้ปรากฏร่างของคนๆหนึ่งขึ้น คนๆนั้นปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับคำ

     

    อวยพรของพระเจ้า เพราะเมื่อคนๆนั้นมาที่เมืองก็ปรากฏได้แต่ความสุข เหล่าปีศาจร้ายไม่กลับมาให้เห็น

     

    หลังจากนั้นคนๆนั้นก็ได้พบกับพรรคพวกที่ต้องการคนๆนั้น และอยู่ร่วมกัน นานวันเข้าพวกเขาทั้งหลายได้ผ่าน

     

    วันอันแสนวุ่นวายเวลาผ่านไปพวกเขาต่างก็ต้องมีซึ่งกันและกัน เวลาสุขก็สุขด้วยกัน เวลาทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน แต่

     

    ทว่าเวลาแห่งความสุขของพวกเขาทั้งหลายก็จำเป็นจะต้องหยุดลง ซึ่งนั่นจะเป็นการหยุเพียงชั่วคราว หรือว่า

     

    หยุดไปตลอดการกันแน่ ณ ตอนนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีทางรู้ได้เลย นั่นเพราะเหตุใดน่ะรึ? นั่นก็เพราะคนๆนั้นเองถึง

     

    จะมาพร้อมกับคำอวยพรของพระเจ้าแต่กลับมีคำสาบติดตัวมาเช่นกัน คำสาบมีอยู่ว่าเมื่อผู้ที่ต้องการคนๆนั้น

     

    มากที่สดปรากฏตัวต่อหน้าคนๆนั้น และเมื่อใดที่คนๆนั้นสามารถทำความปรารถนาให้ผู้ที่ต้องการเจ้าตัวมากที่สุด

     

    สำเร็จ หลังจากนั้น7วันคนๆนั้นจะต้องหายไป.............. ซึ่งนั่นก็มีเหตุผลหลายๆอย่างทำให้คนๆนั้นจำเป็นต้อง

     

    ทำตามคำสาบอยู่เรื่อยมาจนกระทั่งตอนนี้ คนๆนั้นทำให้คำสาบเกือบจะเป็นจริงแล้ว คนๆนั้นจำต้องจากไปโดย

     

    ไม่ได้บอกกับพรรคพวกคนใด เหลือไว้เพียงจดหมายฉบับเดียวกับคราบน้ำตาที่ติดอยู่กับจดหมาย หลังจากที่

     

    พรรคพวกทุกคนอ่านจดหมายจบก็ออกตามหาตัวคนๆนั้น จนผ่านมาได้6วัน ในคืนนั้นเวลา23นาฬิกา59นาที

     

    เวลาที่ทุกคนไม่อยากจะให้มาถึง ได้ปรากฏบุคคลผู้หนึ่งในกลุ่ม ได้ร้องเรียกชื่อของคนๆนั้นอย่างสุดเสียงและ

     

    สุดหัวใจ และได้เอยขึ้นมาประโยคหนึ่ง ทันใดนั้น บริเวณพื้นที่รอบๆพวกเขาก็ได้แปล่งประกายแสงวูบวาบขึ้น

     

    และแสงเริ่มหายไป ก็พบว่าพวกเขาได้ไปอยู่ในถ่ำแห่งหนึ่ง เสียงน้ำตกดั่งสนั่น และภายในความมืดมิดของถ้ำ

     

    นั้นก็ปรากฏแสงสว่างขึ้นจุดหนึ่ง พวกเขาตัดสินใจตามไป และที่ปลายสุดของแสงนั่น ทุกคนต่างก็ดีใจเพราะที่

     

    อยู่ตรงหน้าคือ....................................................

     

    “!!? นี่มันอะไรกันเนี่ย~~~!!!!” พอหยุดอยู่ตรงนั้นหน้าถัดไปกลับหายไป โถ่~~~กำลังถึงตอนสำคัญเลยแท้ๆ=o=

     

    เหอ~~~~~~” ผมเริ่มล้าแล้วสิเนี่ย เหนื่อยจังแหะ ของีบหน่อยดีกว่า –o–”

     

       ว่าแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .
    .

    .
    .
    .
    .
    .


    “!!!!!!? ที่นี่ที่ไหน ผมรู้สึกว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียงที่บ้านผม แต่พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็มานอนอยู่ในป่าที่ไหนซักแห่ง

     

    ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย.....”’ผมพูดพลางเดินไปทางนั้นทีทางนู้นที

     

    โซล......... !!? อยู่ๆผมก็เหมือนจะได้ยินเสียงของผู้หญิงดังแว่วมาจากอีกฝ้ากของป่า ...

     

    .......คงหูแว่วไปเองมั้ง ผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่ในป่า (เอ้า!!!ผู้หญิงอยู่ในป่าไม่ได้รึไง : Write)” ผม

     

    โซล.................... !!!!!??

     

    หูแว่ว หูแว่ว หูแว่ว หูแว่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่มันอะไรเนี่ย???

     

    ...ช่วยด้วย!!!” !!!!หลังจากที่ผมได้ยินเสียงนั้นเรียกชื่อผมอยู่พักหนึ่ง เสียงนั้นก็เปลี่ยนมาพูขอความช่วยเหลือผมซะงั้น ผมจึงลองเงียบหูฟังดู

     

    ช่วยด้วย!! โซล.......มาช่วยฉันที........โซล!!!!!!!” !!!ไม่ผิดแน่ เสียงนั้นกำลังเรียกขอความช่วยเหลือจากผม

     

        หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งตามเสียงนั้นไปทันที แต่เสียงนั้นก็ยังไม่หยุด

     

    โซล โซล โซล!!!”

     

    ฉันรู้แล้ว ฉันได้ยินแล้ว เธออย่าเพิ่งไปไหนนะ ฉันกำลังไปแล้ว!!!!!!!” ผมต้องตะโกนเรียกเธอไป ไม่รู้ทำไมนะแต่ผมรู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้มากเลยล่ะ

     

    ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ

     

    “!!!!?” ตอนนี้ผมวิ่งจนหลุดออกมาจากป่าแล้วและสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ...............น้ำตก7สี

     

        ผมอึ้งอยู่กับปรากฏการเหนือธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้ที่ผมเห็นคือน้ำตก 7 สาย 7 สี สี ส้ม แดง ฟ้า เหลือง ม่วง เขียว เทา ซึ่งน้ำตกทั้ง 7 นั้นก็มารวมกันอยู่ตรงหน้าผม ซึ่งแทนที่จะเป็นสีประหลาด แต่กลับใสเหมือนไม่มีอะไรเจือปน และบนโขดหินที่อยู่กลางสระนั้นมีเด็กสาวคนหนึ่งอายุประมาณผม เธอคนนั้น................มากะ!!?

     

    ฮะ เฮ้!!!มากะ!!” ผมตะโกนออกไปเพื่อยืนยัน

     

    “!!??......... ดูเหมือนเธอจะได้ยินผมนะ โซล?”

     

    มากะ นั่นเธอสินะ!! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!!” ผม

     

    ...นายมาทำไม? รีบกลับไปซะเถอะ!” มากะ

     

    เสียงนี้มัน...ทำไมล่ะ ก็เธอเป็นคนเรียกฉันให้มาช่วยไม่ใช่หรอ!!!” ผมจำเสียงนี้ได้ มันเป็นเสียงเดียวกับที่เรียกผม ทั้งตอนก่อนที่ผมจะเจอกับมากะ(หมายถึงตอนที่1นะ)กับที่เรียกผมก่อนหน้านี้

     

    “!!!?.......นี่นาย...มากะ

     

    ยังไงก็ไม่รู้ล่ะนะ แต่เธอรีบมาทางนี้เถอะ! อยู่ตรงนั้นมันอันตรายนะ เดี๋ยวก็ตกหรอก ผม

     

    .......ไม่ได้หรอก มากะ

     

    “!!?ทำไมล่ะ ผม

     

    นายไม่จำเป็นต้องมาช่วยฉันแล้วล่ะ ปล่อยฉันไว้แบบนี้แล้วกลับไปกับทุกคนเถอะนะ ^^;;” ทุกคน??

     

    ฮือๆๆๆ//อึกๆๆๆๆๆ !!? เสียงเหมือนมีใครกำลังร้องไห้

     

    “!!!นี่ พวกนาย.... ผมันกลับไปมองแต่ภาพที่เห็นคือ ริชกับแพทตี้ที่กอดคอกันร้องไห้ และคิดทียืนเงียบอยู่ข้างๆทั้ง2คน และข้างๆคือสึบากิที่เกาะแบลคสตาร์อยู่และกำลังร้องไห้ แบลคสตาร์ก็ดูเหมือนจะกำลังร้องไห้อยู่เงียบๆเหมือนกัน ทุกคนกำลังเศร้า

     

    “!!!?” อะไร? อยู่ๆน้ำตามันก็...

     

    มากะ ทำไมล่ะ ทำไม ผม

     

    พวกนายรีบกลับไปซะเถอะ อย่ามาทำให้มากะต้องเสียใจไปมากกว่านี้ !!!?จู่ๆก็มีเงาคนกลุ่มหนึ่ง หน้าจะประมาณ10กว่าคน ยืนอยูข้างหน้าโขดหินที่มากะยืนอยู่ข้างบน

     

    พวกนาย....เป็นใคร อะไรเนี่ย ผมรู้สึกมึนหัวอย่างมาก

     

    ...............

     

    ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ//อึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกแบลคสตาร์

     

    ทุกคน.....อึก.....อย่าร้องสิ ผม

     

    มากะ ฉันขอโทษนะ ฉันไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้//มากะ~~~~//มากะจัง~//ฮือ~~~~//ยัยบ้ามากะ!!” คิด//ริช//สึบกิ//แพทตี้//แบลคสตาร์

     

    ทุก....คน ผม

     

    ผู้เป็นเพื่อนเอ๋ย~~~พวกเจ้าจงกลับไปเสียเถิด~~” เสียงของคนหนึ่งในกลุ่มคนลึกลับดังขึ้น

     

    หน็อย~~~พวกแก......เป็นใคร!!!!!” ผม

     

    ไม่มีประโยชน์หรอกโซล !!!! ทุกคนน่ะเขาหวังดีกับพวกนายนะ เขาถึงอยากจะให้พวกนายกลับไปไงล่ะ

     

    มากะ.... แย่ล่ะสิ สติเริ่มเลือนรางแล้ว

     

    ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดูเหมือนตอนนี้พวกแบลคสตาร์จะเริ่มร้องกันหนักขึ้น

     

    พวกเจ้าจงกลับไป ยังที่ๆพวกเจ้าควรกลับ

     

    ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

     

    จงกลับไป....

     

    กลับไปซะ

     

    โซล.......

     

    ไม่ มากะผม

     

    กลับไป

     

    เจ้าจงกลับไป

     

    ยังที่ๆเจ้าควรอยู่

     

    ยังที่ๆพวกเจ้ามา

     

    ไม่...ผม

     

    ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

     

    โซล....กลับไปเถอะ

     

    โซล

     

    ไม่ ไม่ ม่ายยยยยยยยยยย!!!!!!!!” ผม

    .

    .

    ..

    .
    .

    .

    .

    .

    .

    .

    เฮ้ย!!!!!! โซล นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย

     

    “!!!? บะ แบลคสตาร??” ผม

     

    ก็ใช่น่ะสิ แบลคสตาร์

     

    โซลคุงเป็นอะไรหรอจ๊ะ เห็นร้องซะดังลั่นเลย สึบากิ

     

    แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก มะไม่เป็นอะไรหรอก ผม

     

    อะไรกันเรารึก็เป็นห่วง ที่แท้ก็ฝันร้ายนี่เอง – 0 – ” แบลคสตาร์

     

    เอ๊ะ!!? ฝัน หรอ ผม

     

    ก็ใช่สิจ๊ะ^^ ก็ตอนที่พวกเรามาถึงก็เห็นว่าบ้านไม่ได้ล็อคแถมได้ยินเสียงโซลคุงร้องออกมาจากบนห้อง พอพวกเราเดินมาดูก็เห็นโซลคุงนอนอยู่น่ะจ้ะสึบากิ

     

    แล้วซักพักนายก็ร้องออกมาว่า ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่ะนะ แบลคสตาร์

     

    ................................ฝันหรอกหรอ

     

    ________________________________________________________________________________

     

    จบแล้ว~~~~~เป็นไงบ้างสนุกไหม(อาจบรรยายได้ไม่ค่อยชัดเจน)4ตอนแรกผ่านไปขอบอกว่าคนแต่งคนละคนกัน พวกเรา4คนมีหน้าที่ ใครพอจะเดาได้ไมว่าใครทำหน้าที่อะไรเอ่ย^^

     

    ________________________________________________________________________________

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×