Colorful note

ตอน  ปาฏิหาริย์ล่ะ

พ่อ แม่  :  งั้นพ่อกับแม่ไปก่อนนะจ๊ะ ซากิ

ซากิ     :  คร้าบ ...

พ่อแม่   :  แล้วถ้ามีปัญหาอะไรก็ไปหาคุณ อิสึมิ ข้างบ้านเรานะจ๊ะ...

ซากิ     :  คร้าบ...ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมดูแลตัวเองได้น่า

ซากิ     :  พ่อแม่ต่างหากที่น่าเป็นห่วง

ซากิ     :  ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ

ซากิ     :  หลังจากที่พ่อแม่บอกว่าจะไปทำงานต่างประเทศ

:  ผม ทาคุมิ ซากิ {ม.4} ก็รู้ได้ในทันทีว่าชีวิตที่ต้องอยู่โดยลำพังได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ซากิ     :  บอกตามตรงนะครับความจริงผมก็มีหวั่นอยู่นิดๆแต่อีกใจนึงก็คิดว่าน่าสนุกดีเหมือนกัน

ซากิ     :  เพราะนับจากวันพรุ่งนี้ไปผมต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งหมด

ซากิ     :  ทั้งความรับผิดชอบและความตื่นตัว...แค่ก

ซากิ     :  ก็ต้องมากขึ้น...แค่ก 

          :  แว้ก...นี่มันควันอะไร!?

ซากิ     :  เฮ้ย...ไฟไหม้!?

ซากิ     :  โครก โครก

ซากิ     :  ละ

ซากิ     :  ล้อเล่นหน้ามีเรื่องตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ!?

โคโนมิ   :  อ๊ะ ซากิคุง

โคโนมิ   :  อรุณสวัสดิ์จ้า

ซากิ     :  ......โคโนมิ...

ซากิ     :  อะ...อรุณสวัสดิ์

ซากิ     :  ซะเมื่อไหร่เล่า!!

ซากิ     :  แล้วนี่เธอทำอะไรเนี่ย!?

ซากิ     :  ทำไมควันโขมงแบบนี้หาแถมกลิ่นยัง...

โคโนมิ   :  อ๋อ...ชั้นกำลังทำปลาย่าง...

โคโนมิ   :  แต่ไม่รู้ว่าทำไมกลิ่นถึงได้แรงแบบนี้น้า

ซากิ     :  แว้ก...จะบ้าเหรอคนโลกไหนเค้าเอาคุซายะมายางกันบ้าง

ซากิ     :  ที่สำคัญเธอมาทำปลาย่างที่บ้านชั้นทำไมไม่ทราบ ครัวบ้านเธอก็มีไม่ใช่เหรอ?

โคโนมิ   :  ถามแปลกๆ...ก็มาทำข้าวเช้าให้ซากิคุงน่ะสิ

โคโนมิ  :  คุณป้าอุตส่าห์ฝากฝังซากิคุงไว้ให้กับโคโนมิทั้งที

โคโนมิ :  ก็ต้องดูแลให้ดีๆหน่อยสิจ๊ะ (นี่ไงหลักฐานกุญแจบ้านจ้า)

โคโนมิ   :  เพราะฉะนั้นรีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะชั้นจะคอยน้า......

ซากิ     :  โธ่...แม่นะแม่เอาความซวยมาโยนให้ผมแท้ๆ.....

          :  เดือนมีนา...

:  เวลาแห่งรอยต่อของการสิ้นสุดเทอมเก่าและรอคอยการเริ่มของเทอมใหม่

:  หรือพูดง่ายๆก็คือเวลาแห่งการเริ่มต้นของ...

:  ฤดูใบไม้ผลิ...

ฮิคารุ    :  โย่...

ฮิคารุ    :  ซากิ โคโนมิ...

ซากิ     :  อรุณสวัสดิ์ ฮิคารุ

โคโนมิ   :  อ๋อย

โคโนมิ   :  อารุนซาหวาด ฮิคารุคูง

ฮิคารุ    :  ......

ฮิคารุ    :  อ้าวแล้วไหงเธอโทรมแบบนี้ล่ะหา?

ฮิคารุ    :  อ๋อ...นี่แปลว่าซากิจอมขี้เซาตื่นเช้าได้เพราะอาหารของโคโนมิงั้นสิ

ฮิคารุ    :  แหม...แกนี่น่าอิจฉาจริงน้านึกว่าจะเปล่าเปลี่ยวเอกาต่สุดท้ายก็ยังมีสาวน้อยมาเคียงกาย

ซากิ     :  เหรอ!!

ซากิ     :  แต่สุดท้ายก็นั่งโซ้ยคอนเฟล๊กกันทั้งคู่เนี่ยนะ

ฮิคารุ    :  เออนึกออกว่ะ ก็แม่นั่นปิ้งขนมปังยังไหม้เลยนี่หว่า

โคโนมิ   :  แหมๆ...เอาน่าซากิคุง อย่างน้อยก็นั่งกินบะหมี่ถ้วยแต่เช้าไม่ใช่เหรอจ๊ะ

โคโนมิ   :  รับรองพรุ่งนี้ชั้นไปทำให้กินอีกแน่จ้า

ซากิ     :  เอ่อ...

ซากิ     :  ไม่ต้องก็ได้มั้งโคโนมิแบบว่าเกรงใจน่ะ

โคโนมิ   :  ไม่เป็นไรๆ!!

โคโนมิ   :  พอสอบเข้าม.ปลายเสร็จชั้นก็จะว่างแล้วล่ะจ้า

โคโนมิ   :  ด้วยประการล่ะฉะนี้

โคโนมิ   :  พลทหารโคโนมิขอรายงานตัวเพื่อเข้ารับภาระกิจนี้ค่ะ ผู้กอง!!

ซากิ     :  อ๊ะ...จริงสินี่โคโนมิอีกไม่นานโคโรมิก็จะเข้าม.ปลายแล้วนี่นา

ซากิ     :  เร็วจังเนอะ...

โคโนมิ   :  ว้าย...แล้วทำไมต้องเข้าโหมดระลึกชาติด้วยล่ะ

ซากิ     :  ก็แหมเมื่อไม่นานมานี้เธอยังแบกเป้ใบเบิ้มเริ่มไปโรงเรียนประถมอยู่เลยนี่นา

โคโนมิ   :  ว้าย...นั่นมันเรื่องตั้งแต่สมัยไหนแล้วยะ

ซากิ     :  ปล่าวนะ

โคโนมิ   :  ฮึ่ม

ซากิ     :  ชั้นไม่ได้ตั้งใจแดกดันเธอแค่จะบอกว่าเวลามานผ่านไปเร็วเท่านั้นเองล่ะ

ซากิ     :  คิดไปแล้วเธอก็คล้ายๆฮิคารุกับชั้นตอนขึ้นม.4ใหม่ๆเลยนะเนี่ย

ซากิ     :  ตอนนั้นน่ะนะ

ซากิ     :  พวกเราทั้งตื่นตาตื่นใจกับสิ่งใหม่และมีไฟอยากทำทุกอย่าง

ซากิ     :  แต่พออยู่ๆไปไฟมันหายไปไหนก็ไม่รู้สิ

ติดตามอ่านอีก 2 วัน