My mission is only survive!

นี่คุณน่ะ…...รู้จักการรีเซตไหมล่ะ?   มันสนุกมากเลยล่ะ….หรอ?   แน่ใจหรอ คูณน่ะ...55555    คิดว่าการวน

ลูปมันสนุกงั้นหรอ?   แน่ใจหรอ?  การวนลูปแล้วต้องมาหาทางแก้ไขเหตุการเดิมๆน่ะน้ะ…..มันเจ็บปวด มันทรมาณ การเห็นคนที่เรารักต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีกน่ะ มันเจ็บปวดสุดๆเลยหล่ะน้ะ การที่…….ไม่สามารถช่วยคนคนนั้นไม่สำเร็จหลายๆครั้งน่ะ มันเป็นสิ่งที่นายจะไม่ลืมเลือนเด็ดขาด…..จริงไหมล่ะ? การวนแบบนั้นซ้ำมันอาจจะไกล้เคียงกับคำว่าอมตะ มันก็อาจจะจริงอ้ะน้า…..ก็แค่อาจจะน่ะ ถ้าไม่สามารถแก้ไขมันได้ก็แค่จบแล้วก็แค่มารีเซตมัน…. ก็เหมือนกับโหลดเซฟนั่นแหละ ก็แค่ทำแบบนั้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และก็เรื่อยๆ……..ก็ประมาณนั้นแหละ

นี่ๆ…...ข้าวกล่องลดราคาหมดหรือยังคับ? เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดถามกับพนักงาน เอ่อ….. อ้อ เหลือหนึ่งกล่องคับ เป็นข้่วผัดไก่ 35บาทคับ  โอ้…..โอเคคับๆ งั้นขอโคล่ากับน้ำเปล่าอย่างละขวดละกันน้ะคับ

ตี้ด! เสียงเตรื่องเก็บเงินดังขึ้น หน้าจอแสดงผลขึ้นมา เลข 8บิท รวมๆแล้ว 95บาทถ้วน….. เด็กหนุ่มคนนั้นยื่นธนบัตร 100บาท ให้กับพนักงาน เงินทอน 5บาทคับ เขาเดินออกมาจากร้านค้า….. เห้ออออ เขากล้มมองแขนที่หักอยู่……

รถชนเมื่อวานนี้มันแย่จังน้าาา ยิ้มเผื่อนๆเหมือนประชดชิวิต ให้ตายดิ ไปโรงเรียนไม่ได้มันเเย่สุดๆเลยน้ะเว้ย! การบงการบ้านก็ทำไม่ได้ แย่สุดๆ แต่ว่าการที่ไม่ได้ไปโรงเรียนมันก็ดีเหมือนกันน้า แต่ว่า…...แขนที่หักดันเป็นแขนที่เราถนัดด้วยดิ เวรเอ้ย! ฟุ้บ! เสียงเหมือนอะไรบางอย่างถูกปามา…..อุ้?......อะ….อะไรเนี่ย!? มีอะไรบางอย่างแทงอยู่ที่ท้องของเขา…...กะ...เกิดไรขึ้นว้ะ?.....เลือดที่ไหลนองมาแสดงให้เห็นรูปร่างแปลกๆ หอก?....ดาบ? อะไรมันปักอยู่ที่ท้องว้ะ?.... ทิวทัศเริ่มขุ่นมัว… อ้า...นี่กำลังจะตายสิน้ะ ฟุ่บ…..

ยินดีต้อนรับคับ! ห้ะ? เดี๋ยวดิๆ นี่มันอะไรกัน….. ขอโทษน้ะคับ มีข้างลดราคาเหลือไหมฮะ?......มีข้าวผัดอยู่คับ ราคา 35บาทใช่ไหมฮะ? คับๆ ใช่คับ แล้วไม่ทราบว่าจะรับอะไรเพิ่มไหมคับ? เอ่อ…..เอาเป็นโคล่า 2ขวดละกันน้ะคับ แล้วก็ไม่ต้องใส่ถุงด้วย ตี้ด! 115บาทคับ เด็กชายยื่นเงินไป 115บาท พอดีน้ะคับ รับใบเสร็จไหมคับ? ไม่คับๆ… เดี๋ยวสิๆ ถ้าเดินออกไปละก็….มันจะต้องมีอะไรพุ่งมาเเหงมๆ….. ฉึก! เสียงเหมือนแท่งเหล็กเสียบลงมากับพี้น… นั่นไง! มาจริงๆด้วย…

ทันทีที่เหตุการนั้นผ่านไป เขารีบวิ่งออกจาก 7-11 ทันที….. มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย….. ตุ้บ! เสียงเหมือยมีบางสิ่งกระทบกันอยู่

อะไรน่ะ? เขาหันไปตามเสียงเสียงนั้น…. ว่างเปล่า? ไหงงั้นล่ะ? แล้วเสี….. คำพูดทั้งหมดยังไม่ทันเปล่ยงออกมา

สายตาของเขาก็ต้องตกตะลึงกับเงาสะท้อนของบางสิ่ง….. เงาสะท้อนจากแสงจันทร์แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่อยู่บนหลังคาของร้านค้า การต่อสู้ การหั้มหั่น การหมายปลองชิวิต มันคือการ”ฆ่า” แต่ภาพสะท้อนนั้นมิใช่มนุษย์ไม่…. มันเหมือนมหุษยฺ์หลังค่อม ที่มีหมวดระโยงระยางอยู่ข้างหลัง กับหมาที่มีแขนงอกออกมาจากเอวทั้งสองข้าง หอกนั้นปักอยู่กับหนวดของ

อมนุษย์ ส่วนหมานั้นกำลังกัดแขนของมันอยู่…… เดี๋ยวสิๆ นี่มันฝันใช่ไหม? ต้องฝันสิๆๆๆๆๆ เสียงอันสั่นคลอนของเขากำลังพูดอยู่ ริมฝีปากที่สั้นสะท้านจากความกลัว…. เมื่อสติเขากลับมา….สิ่งที่เขาทำคือ….วิ่ง! ตอนนี้นั้น ในหัวของเด็กหนุ่มคิดอยู่แค่”วิ่ง” เท่านั้น สันชาตยานการเอาตัวรอดนั้นสั่งให้เขาวิ่ง….. ผ่านตรอกซอกซอยมาซัก 3แห่ง เขาก็หยุดพักอยู่ที่หน้าเสาไฟที่กระพิบๆ แฮกๆๆๆๆๆๆ เสียงหืดหอบของเขาดังกระเพื่อม เหงื่อแตกพร่าน ร่างของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความเหนื่อนล้า การที่คนที่ไม่ได้ออกกำลังกายออกมา  แฮกๆๆ คงไกลพอแล้วมั้ง คงไม่ตามมาแล้วมั้ง…...ตงลอดแล้วหละ…..

เดินกลับบ้านเลยละกัน…..เด็กหนุ่มที่พึ่งพานพบกับเหตุการประหลาดกำลังเดินกลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย…..

เอี้ยด!!!! เสียงประตูไม้เก่าๆดังขึ้น ครึก… เอาอีกแล้วหรอ…. ให้ตายสิ เมื่อไหร่ช่างจะมาซ่อมให้กัน…… ก็บอกแล้วว่าขอด่วนๆเลย...แย่ๆ เจอคนแบบนี้ในสังคมเนี่ย…..แต่ก็ช่างเถอะ รีบกินข้าวอาบน้ำแล้วนั่งดู TVดีกว่า….. ติ้งๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาดังขึ้น ทุ่มนึงเองหรอ….. แต่ว่าน้ะ วันนี้รีบนอนดีกว่า พรึ่บ! เสียงผ้าห่มถูกดึงออกมาจากตู้เสื้อผ้าเล็กๆ